ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC]...Sorry... - WonHanKyu (NC-17)

    ลำดับตอนที่ #8 : - 7 -

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.02K
      1
      8 พ.ย. 52

    มันสั้น

    ...

    [FIC] Sorry.
    Couple : Siwon Hanhyung Kyuhyun
    Rate : NC-17
    Genre : Force&Crafty
    Writer : NiTRoGeN14
    Writer's Note : ยั่วยิ้มกลิ้งกลอก ล่อหลอกหลงใหล รักเจ้าสุดใจ เสน่ห์ไหนมาเทียม

    - 7 -

    ...

    โจคยูฮยอนหอบเสื้อผ้ากลับไปนอนกับฮันคยองตามเดิมแล้ว ไม่สิต้องบอกว่าชเวซีวอนต่างหากที่ต้องหอบเสื้อผ้าออกมานอนกับสมาชิกคนอื่นๆในขณะที่ฮันคยองก็ย้ายกลับเข้าไปนอนกับคยูฮยอนตามเดิม

    บรรยากาศในการทำงานดูเผินๆก็เหมือนจะกลับมาเป็นก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องราวขึ้นแต่นั่นก็แค่เปลือกนอกหากในใจของชเวซีวอนยังร่ำร้องอยู่ทุกเมื่อที่ได้เห็นฮันคยองใกล้ชิดกับคยูฮยอน ทุกครั้งที่ทั้งสองจับมือกัน ทุกครั้งที่ทั้งคู่โอบกอดกัน ซีวอนไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเองนะว่าทำไมต้องเกิดอาการร้อนๆที่เป้าตาและต้องคอยเข้าไปแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ ทั้งๆที่พยายามเตือนใจตัวเองว่าต้องตัดใจจากฮันคยองให้ได้...แต่ก็ยังเจ็บแปลบขึ้นทุกที

    ทำไมกันนะ...

    .
    .
    .

    ฮันคยองเดินย่องเงียบมาจากด้านหลังก่อนจะแกล้งกระโดดตะครุบเข้าใส่ร่างบางของคยูฮยอนที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงพร้อมกับกดจูบลงบนแก้มใสแบบไม่ให้ทันระวังตัว โจคยูฮยอนหันหน้ามามองคนรักตาโตจะอ้าปากว่าใส่แต่ก็ทำได้เพียงพะงาบๆปากกลับไป ทำเอาฮันคยองหัวเราะร่วนก่อนจะกดจูบลงไปที่เดิมอีกที

    "แฟนใครเนี่ยน่ารักจัง"

    "พี่ฮันคยองอา... ผมตกใจนะครับ"

    "ก็อยากทำให้ตกใจนี่นา จะได้หันกลับมาสนใจแฟนคนนี้บ้าง อะไรกันพอย้ายมานอนกับพี่ก็ชอบทำเฉยชาพี่ก็น้อยใจเป็นนะ" พูดจบก็ทำหน้างอนอมลมเข้าเต็มแก้มอาจจะดูน่ารักในสายตาของใครหลายคนแต่กลับคยูฮยอนมาดูน่าขันเสียจนต้องหัวเราะออกมาดังๆ

    "ไม่เอาน่าฮะ เอาเป็นว่าเรามาเล่นเกมกันดีกว่าไหมฮะ"

    "เกมอะไรล่ะ"

    "เป่ายิ้งฉุบเป็นไงฮะ คนที่แพ้ต้องทำตามที่คนชนะบอกดีไหมฮะ" พอคยูฮยอนเสนอมาอย่างนี้มีเหรอคนอย่างฮันคยองจะไม่สน ใบหน้าคมพยักเห็นด้วยทันที

    "ยันยีเยาป๊ะกะเป้าเป่ายิ้งฉุบ!" สิ้นเสียงปุ๊ปคยูฮยอนก็ยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเป็นฝ่ายชนะไปก่อนในยกแรก ฮันคยองมองหน้าคนรักหวาดๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นหมาหงอยรอรับฟังคำสั่งแต่โดยดี

    "พี่แพ้ผมเพราะฉะนั้นผมจะสั่งให้พี่... จูบผมหนึ่งที" คำขอนี้จัดได้ทันทีตามใจ ฮันคยองยิ้มร่าก่อนจะกระโดดเข้าหาร่างบางแล้วกดจูบแรงๆลงบนกลีบเนื้อนุ่มทันที หากยังไม่ทันจะได้ล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปากร้อนก็ถูกมือเล็กดันอกออกมาเสียก่อน หนุ่มชาวจีนได้แต่จิ๊ปากด้วยความขัดใจพลางมองหน้าคนรักที่ยิ้มอย่างเหนือกว่า

    "ใจร้าย"

    "ก็ผมบอกแค่จูบเฉยๆนี่นาไม่ได้บอกให้ล้วงเข้ามาสักหน่อย"

    "มาเล่นใหม่เลยมา" หนุ่มมังกรว่าอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะยกมือขึ้นเตรียมพร้อมจะเล่นต่อ คยูฮยอนก็ยกมือขึ้นแทบจะพร้อมกันแล้วก็นับ

    "นึง ส่อง ซั่ม!" คราวนี้ฮันคยองที่มั่นหมายเป็นอย่างดีว่าต้องชนะมีอันต้องหงอยไปอีกรอบเมื่อคนที่ชนะยังเป็นที่รักอยู่เลยได้แต่นั่งรอดูว่าคยูฮยอนจะสั่งอะไรต่อหากแต่คยูฮยอนกลับเดินไปนั่งที่อีกเตียงแล้วกระดิกนิ้วเรียก มังกรหนุ่มที่กลายสภาพเป็นหมาน้อยไปแล้วก็เลยคลานตามไปตามคำสั่งก่อนจะได้ยินเสียงหวานสั่งในระยะประชิดที่ริมหู

    "คราวนี้...ถอดเสื้อให้ผมหน่อยสิครับ" คราวนี้มังกรหนุ่มแทบจะขึ้นคร่อมร่างบางเลยทีเดียวหากไม่ติดว่าดูปรามด้วยสายตาดุๆของเจ้าตัวก่อนละก็คงไม่ต้องเล่นเกมต่อก็ต้องมีการได้เสียเกิดขึ้นแน่ๆ

    มาถึงการต่อสู้ครั้งที่สามฮันคยองก็ยิ้มกริ่มในใจ หากคยูฮยอนชนะป๋าฮันก็อาจจะต้องยืดเวลากินเจ้าลูกแมวแสนยั่วตัวนี้ไปอีกหน่อย แต่หากเขาชนะเองล่ะก็คำสั่งจากแฟนหนุ่มสุดเท่จากแผ่นดินใหญ่คงหนีไม่พ้นกินลูกแมวจอมยั่วตัวนี้หมดหมดทั้งตัวเป็นแน่

    "เป่า...ยิ้ง...ฉุบ!!" คราวนี้เองฮันคยองก็ได้สมหวังกับเขาเสียที โจคยูฮยอนเพียงยิ้มน้อยๆทำตาโตรอคำสั่งจากแฟนหนุ่มแค่นั้นฮันคยองก็แทบจะอดใจไม่ไหวลงไปตะครุบกินเจ้าลูกแมวช่างยั่วทั้งตัวด้วยความตะกละตะกรามเข้าเสียแล้ว

    ใบหน้าคมก้มลงซุกไซ้ตรงซอกคอของน้องเล็กให้ได้จั๊กจี้จนต้องบิดตัวไปมาหัวเราะเสียงสั่นพร่าก่อนจะกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับขบเม้นติ่งหูให้ได้เสียวเป็นของแถมเล็กๆ "คราวนี้ของกินทั้งตัวล่ะนะ"

    "ตะ..ตามใจ... พี่สิ... ฮะ"



    ปัง!! ปัง!!

    "พี่ฮันคยองแย่แล้ว!" เสียงเคาะประตูรัวดังลั่นพร้อมกับเสียงของรยออุคที่ตะโกนด้วยความร้อนรนดังผ่านเข้ามาในห้องทำเอาฮันคยองหัวเสีย เกือบจะได้กินเจ้าลูกแมวแล้วเชียวก็ดันมีกรรมมาบังอีก ลีดเดอร์ยูนิตเอ็มเดินหน้ามุ่ยไปเปิดประตูพลางนึกเข่นเขี้ยวในใจหากไม่ใช่เรื่องด่วนล่ะงานนี้มีระเบิดลงกลางที่พักแน่

    โจคยูฮยอนมองตามหลังฮันคยองที่เดินไปเปิดประตูไปก็ติดกระดุมเสื้อให้ตัวเองไป พอร่างสูงเปิดประตูออกรยออุคก็รีบฉุดมือลีดเดอร์หนุ่มให้เดินตามไปทันที หากคยูฮยอนกลับยังนั่งอยู่ที่เดิมและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...

    ...

    ฮันคยองตีหน้ามุ่ยยืนกอดอกมองสมาชิกสองคนที่ก่อปัญหาแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเท่านั้น ก็คนหนึ่งคือทงแฮที่แสนจะขี้แยส่วนอีกคนคือเฮนรี่ หลิว สมาชิกเฉพาะกิจที่มีดีกรีต่อมน้ำตาแตกง่ายได้ไม่แพ้กัน

    เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นยังดังระงมลั่นห้องนั่งเล่น พอหันไปถามสาเหตุจากรยออุคกับโจวมี่ก็ได้รับคำตอบมาเป็นการส่ายหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ฮันคยองถอนหายใจยาวก่อนจะเดินเข้าไปปลอบเด็กขี้แยทีละคน กว่าจะปลอบเสร็จที่รักเขาคงรอจนรากงอกแล้วล่ะ

    .
    .
    .

    พอลับหลังฮันคยองไปได้หน่อยเดียว โจคยูฮยอนก็ล้มตัวลงนอนอ่านหนังสือเหมือนเดิม หากแต่จู่ๆแรงดึงรั้งที่แขนทำเอาต้องละสายตาจากตัวหนังสือหันไปใช้ดวงตาคู่สวยจับจ้องที่ใบหน้าหล่อจัดๆของชเวซีวอนแทน

    "ไปข้างนอกกัน"

    "ทำไมล่ะ? ทำไมพี่ถึงไม่ยอมเลิกยุ่งกับผมเสียที ในเมื่อตอนนี้พี่ก็เลิกกับพี่ฮันคยองแล้วทำไมพี่ถึงไม่ยอมเลิกยุ่งกับผมเสียที" เสียงทุ้มตวาดแหว สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของรุ่นพี่ร่างสูงออกแรงจนหลุด ดวงตากลมโตจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคมจัดของอีกฝ่ายราวกับจะสำรวจเข้าไปให้ลึกถึงจิตใจ ทำไมคนอย่างชเวซีวอนถึงได้เข้าใจอะไรยากเย็นขนาดนี้ ในเมื่อทุกอย่างควรจะจบลงไปได้แล้วแต่ทำไมซีวอนไม่ยอมตัดใจเพื่อให้ทุกอย่างมันง่ายลงและจบไปเสียที

    "ฉันเจ็บ..." ชายหนุ่มสารภาพเสียงอ่อน ความเจ็บปวดรวดร้าวอัดแน่นอยู่เต็มอก ทำไมเรื่องนี้ถึงมีเขาที่เจ็บอยู่คนเดียวล่ะ เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากอยู่เฉยๆอย่างที่เคยเป็นมาแต่หากกลับถูกแทงเข้าข้างหลังโดยไม่รู้ตัวอย่างเจ็บปวด คนอย่างชเวซีวอนจะไม่ยอมเจ็บเพียงคนเดียวอย่างแน่นอน

    "พี่เจ็บ... แล้วพี่ไม่คิดว่าผมเจ็บบ้างเหรอ ที่ผมยอมพี่มาทุกอย่างแล้วเนี่ยพี่คิดว่าที่ผ่านมาผมไม่เจ็บอย่างนั้นเหรอ? ผมเจ็บทุกครั้งที่พี่บังคับผม กอดผม ผมต้องคอยระแวงว่าพี่ฮันคยองจะรู้หรือเปล่า เขาจะเลิกรักผมมั้ย? ผมรักพี่ฮันคยองมาก มากเกินกว่าจะยอมเสียพี่เขาไป แล้วแทนที่พี่จะทำให้ทุกอย่างมันจบลงพี่ก็ทำให้มันยืดเยื้อไปทุกที ผมถามจริงๆเถอะพี่ต้องการอะไรกันแน่ พี่ต้องการอะไรจากผมอย่างนั้นหรือ?"

    "ฉัน..." ซีวอนอ้าปากเปล่งเสียงออกมาได้เพียงน้อยนิดก่อนจะงับหุบลง จักษุสีดำสนิทมองของเหลวสีใสที่ไหลอาบแก้มขาวอย่างสับสนลังเลใจ ทุกอย่างที่คยูฮยอนพูดออกมามันทั้งถูกต้องและแทงใจเขาอย่างมากมาย แต่...ในเมื่อเขาก้าวเข้ามาถึงจุดนี้แล้วจะให้ถอยกลับก็คงไม่ทัน ทางสุดท้ายที่มีในตอนนี้ก็คือต้องเดินไปจนสุด จนกว่าจะแตกหักกันไปข้าง เขาจะไม่ยอมให้ฮันคยองได้มีความสุขหลังจากทิ้งเขาไป เขาจะทำให้คยูฮยนอต้องเศร้าเสียใจและรู้สึกผิดที่แย่งฮันคยองไปจากเขา เขาจะทรมานหัวใจตัวเองต่อไปจนกว่าเรื่องนี้จะไม่มีคนที่มีความสุข เขาจะทำทุกอย่างแม้จะเป็นการกรีดหัวใจตัวเองทิ้งโดยไม่รู้ตัวก็ตาม

    "ฉันต้องการให้นายเจ็บปวด ให้ฮันคยองเจ็บปวด แก้แค้นที่นายสองคนลอบแทงข้างหลังฉัน จำไว้ให้ดีนะคยูฮยอน...ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมอ่อนให้ใครอีกแล้ว" ซีวอนคิดว่าเขาพูดออกไปอย่างที่ต้องการด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างที่สุดแล้วก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่หากคยูฮยอนกลับรู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของซีวอนนั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

    ...

    คยูฮยอนเดินหน้ามุ่ยขึ้นรถตู้ที่มารับไปอย่างกระแทกกระทั้นโดยมีซีวอนเดินตามหลังมาติดๆ สาเหตุก็มาจากพี่ชายร่วมวงตัวดีนั้นแหละที่แก้แหย่เขาตั้งแต่เท้าแตะถึงผืนแผ่นดินไทย ถ้าเขารู้เพียงนิดว่าในอนาคตความสัมพันธ์ของเขากับซีวอนจะไม่ได้เป็นแค่พี่น้องร่วมวงกันเขาจะไม่ตกปากรับคำมาถ่ายโฆษณาคู่กับซีวอนหรอก

    พอถึงโรงแรมความเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวันรวมไปถึงการนั่งเครื่องบินเกือบสี่ชั่วโมงก็ทำให้คยูฮยอนอยากจะล้มตัวลงนอนทันทีที่ถึงเตียงนอน หากแต่... ทันทีที่ประตูห้องพักถูกเปิดออกพี่ชายที่จับจูงมือเขามาตลอดทางตั้งแต่ลงจากรถก็ผลักเขาติดกับประตู มือหนากดล็อคห้องพักสุดหรูเรียบร้อยก่อนจะระดมจูบลงบนหน้าหวานอย่างไม่คิดเกรงใจเจ้าของใบหน้า คยูฮยอนพลิกหน้าหนีเบี่ยงซ้ายเอนขวาแต่ชายหนุ่มก็ไม่ลดละความพยายามลงแต่อย่างใดหนำซ้ำยังสนุกกับการก้มลงไปสูดกลิ่นกายบุรุษเพศจากซอกคอขาวที่คยูฮยอนเผลอเปิดทางอย่างไม่ตั้งใจอีกต่างหาก

    "พี่...ผมเหนื่อย" เสียงทุ้มเอ่ยปรามแผ่วค่อย มือบางก็ผลักไสไหล่หนาให้พ้นตัวแต่กลับถูกดึงไปจูบแทน ซีวอนเงยหน้าขึ้นจากฝ่ามือเล็กตาคมมองใบหน้าที่บ่งบอกความเหน็ดเหนื่อยอย่างเต็มที่ของน้องเล็กก่อนจะกระตุกคิ้วเจ้าเล่ห์

    "แต่ฉันคิดถึงนายอยากกอดนายจะแย่ รู้ไหมทุกคืนที่ไม่กอดนายใจฉันมันร้อนรุ่มเฝ้าคิดไปว่าคืนนี้นายกับฮันคยองจะกอดกันยังไงจะมีความสุขร่วมกันเหมือนที่ฉันเคยมีกับเขาหรือว่ากับนายหรือเปล่า... ฮันคยองเขาเร้าร้อนไหม เขารุนแรงกับนายเหมือนที่ฉันทำกับนายหรือเปล่า? หืมม์?"

    น้องเล็กส่ายหน้าไปมา แก้มแดงชื้นเหงื่อ "ไม่... เขาไม่เหมือนพี่..."

    "งั้นเหรอ... งั้นฉันจะบอกอะไรให้นายอย่างหนึ่งนะ ทุกครั้งที่ฉันกับฮันคยองมีอะไรกัน นายคงไม่รู้ว่าเขาน่ะชอบความรุนแรงขนาดไหน นายต้องปรนเปรอเขาให้ดีๆนะ ทำให้เขาชอบให้เขาหลงนายจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วตอนนั้นฉันจะตอบแทนคืนให้ที่นายกับฮันคยองทำให้ฉันเจ็บอย่างสาสม"

    "แล้วผมจะจำไว้นะ..." คยูฮยอนจะกลัวคำขู่หรือ? ก็ไม่ ตากลมสบกลับอย่างท้าทาย ยั่วเย้าให้อีกฝ่ายเข้าหา สัมผัสร้อนรุ่มแผดเผาจิตวิญญาณของคนสองคนที่รวมกันเป็นหนึ่งใช่ว่าจะมีซีวอนคนเดียวที่คิดถึง เขาเอง...ก็อดคิดถึงมันไม่ได้เหมือนกัน



    ...ยะยั่วเย้ายะยั่วยิ้มยะยั่วหยอก
    ยะยั่วตอกเสน่ห์ติดตรึงอกไว้
    เจ้ายะยั่วยิ้มเย้ายิ่งพริ้มพราย
    ยะยั่วใจหลงละเมอเพ้อพกลม...



    2BCon

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×