ตำนาน..สาเหตุที่เราต้องเป็นหวัด

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่ง
ที่ซึ่งป่าใหญ่
มีทั้งต้นไม้
สิงห์สาราสัตว์

แม่มดใจร้าย
เสกให้เป็นหวัด
จับเจ้าหญิงมัด
ไว้กับต้นไม้

เจ้าหญิงองค์น้อย
ร้องไห้เดียวดาย
แม่มดใจร้าย
ทำให้เป็นหวัด

เจ้าหญิงทั้งจาม
ขี้มูกสะบัด
ไอสารพัด
ตัวร้อนไม่หาย

เจ้าหญิงภาวนา
ถามหาเจ้าชาย
มีดาบคู่กาย
รีบมาช่วยที

แม่มดได้ยิน
พูดอะไรนี่
เจ้าชายไม่มี
หัวเราะเสียงดัง

เจ้าหญิงฮัดเช้ย!!!
จามเสียอีกครั้ง
ก่อนร้องไห้ดัง
ต้องมีเจ้าชาย

เหมือนในนิทาน
แม่มดใจร้าย
จับเจ้าหญิงไว้
เจ้าชายมาช่วย

ทันทีทันใด
หลังเจ้าหญิงป่วย
ร้องขอช่วยด้วย
เจ้าชายก็มา

เจ้าชายรูปหล่อ
เดินถ่อมาหา
ข้างๆกายา
มีดาบคู่กาย

ร้องหาแม่มด
ตัวเจ้าอยู่ไหน
รีบออกมาไว
มาต่อสู้กัน

เจ้าหญิงถูกมัด
ได้ยินดังนั้น
ร้องบอกไปพลัน
แม่มดหนีไป

แม่มดไปไหน
เสียงเจ้าชายถาม
เจ้าหญิงจึงจาม
แล้วตอบเจ้าชาย

แม่มดเดินทาง
พร้อมกับแช่งไว้
หากใครตามไป
ขอให้เป็นหวัด

แม่มดเข้าป่า
แปลงร่างเป็นสัตว์
ไม่รู้แน่ชัด
ว่าเป็นอะไร

เจ้าชายได้ยิน
แก้มัดออกให้
บอกเจ้าหญิงไว้
จะแต่งงานกัน

เจ้าหญิงได้ยิน
จามกระทันหัน
เจ้าชายติดพลัน
เป็นหวัดอีกคน

เจ้าชายกลับวัง
เดินทางอีกหน
ครั้งนี้ทุกข์ทน
เพราะตนนั้นป่วย

เจ้าหญิงกลับวัง
นั่งแต่งตัวสวย
เหมือนคนถูกหวย
แต่งกับเจ้าชาย

เจ้าหญิงเจ้าชาย
หลังแต่งงานไป
ลูกหลานเท่าไหร่
ทุกคนต้องป่วย

อย่างน้อยหนึ่งครั้ง
เหมือนเป็นความซวย
ตกทอดมาด้วย
จนถึงพวกเรา

นั่งจามนั่งไอ
คิดไปแล้วเศร้า
ต้องหาหมอเอา
อับเฉาเสียจริง

เรื่องเป็นดังว่า
ถึงคราหวัดสิง
อย่ามัวประวิง
รีบหาหมอเอย...

................................................