คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 5 หมูสี่ตัว อยู่ในคอกเดียวกันไม่ได้ 1/3
ห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดสามสิบตารางเมตรซึ่งแบ่งพื้นที่คอกหมูแม่พันธุ์มานิดหน่อยถูกใช้เป็นสำนักงานฟาร์มหมูการุณย์กาญจ์ อุปกรณ์สำนักงานทุกอย่างมีเท่าที่จำเป็นเนื่องจากทะเลจันทร์ไม่ชอบนั่งในห้องนี้สักเท่าไรนัก หญิงสาวโปรดปรานที่จะเดินร่อนไปคอกหมูคอกโน้นทีคอกนี้ทีมากกว่า จนคุณการุณย์แซ็วอยู่เนืองๆ ว่าควรเรียกว่าห้องวางโต๊ะวางเก้าอี้มากกว่าจะเป็นสำนักงานฟาร์ม
กระนั้นก็ไม่ใช่ห้องเก็บของเสียทีเดียวอย่างที่ผู้บุกเบิกฟาร์มล้อลูกคนสุดท้องไว้ เพราะยังพอดูเป็นสำนักงานขึ้นมาบ้างเมื่อมีธรณ์มาใช้งานห้องกระจกเล็กๆ ซึ่งแบ่งย่อยไว้เป็นห้องปฏิบัติการสำหรับคัดเลือกและเก็บน้ำเชื้อพ่อพันธุ์เพื่อใช้ในการผสมเทียมหมู หรือไม่ก็ยามที่ทรายรุ้งเข้ามาจัดการเรื่องเอกสารต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับตัวเลข ไม่ว่าจะเป็นเอกสารซื้อขายหรือเอกสารค่าตอบแทนคนงาน
เด็กหญิงปั้นดาวยังไม่เข้าเรียนชั้นอนุบาล นายสัตวแพทย์ธรณ์ให้เหตุผลว่าลูกสาวคนเดียวของตนยังเด็กเกินไป รอสี่ขวบค่อยเข้าโรงเรียนยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ปกติ เด็กเล็กวัยก่อนสี่ขวบคือวัยช่างจดช่างจำ เขาอยากให้ช่วงเวลานี้เปรี้ยวหวานอยู่กับครอบครัวอย่างเต็มที่ โรงเรียนแรกที่ดีที่สุดคือโรงเรียนที่มีพ่อแม่และครอบครัวเป็นครูสอนการใช้ชีวิต สนามเด็กเล่นที่สนุกที่สุดคือฟาร์มหมูการุณย์กาญจ์ ไร่แก้วมังกร รวมถึงฟาร์มนกกระจอกเทศของเขา
“น้าซีขา !!”
เปรี้ยวหวานร้องเรียกน้าสาวเสียงดังลั่น ร่างกลมป้อมลุกจากพื้นที่รอบตัวเต็มไปด้วยกระดาษและสีเทียนก่อนจะพุ่งเข้ากอดน้าสาวแล้วหอมแก้มซ้ายแก้มขวา ทรายรุ้งส่ายหน้าปนรอยยิ้ม ดีที่วันนี้เธอใส่กางเกงให้ลูกแทนที่จะใส่กระโปรงให้อย่างที่ธรณ์มักชมว่าน่ารักและซื้อให้มากกว่ากางเกง ไม่เช่นนั้นแล้วลิงน้อยของเธอคงซนจนกระโปรงเปิดไปถึงไหนต่อไหน
“ดีใจอย่างกับไม่เคยเจอกัน” เสียงหวานพูดติดขำ
“แหม พี่แซนก็” ทะเลจันทร์อุ้มหลานสาวนั่งลงตรงกองงานศิลปะตามเดิม ใครๆ ก็ว่าเปรี้ยวหวานคือเธอในเวอร์ชันย่อส่วน แต่เปรี้ยวหวานยังมีดีกว่าน้าสาวเยอะ เรื่องการวาดรูประบายสีละอย่างหนึ่ง
“กินข้าวเช้าหรือยังซี”
คนยังไม่กินข้าวเช้ายิ้มเจื่อนๆ แทนคำตอบ ก่อนก้มหน้าลงหนีความผิดด้วยการสนใจเจ้าตัวเล็กต่อ
“เดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอก” ปากบ่นไป แต่มือเรียวก็ควานหาของกินบางอย่างในตะกร้าหวายซึ่งเตรียมมื้อเที่ยงไว้พร้อมสรรพ ทรายรุ้งพาตัวเองมานั่งข้างๆ หนึ่งเด็กน้อยและอีกหนึ่งเด็กโข่ง หญิงสาวยื่นของที่ได้จากตะกร้าหวายให้ “ขนมปังไส้หมูหย็อง พี่เพิ่งอบเมื่อเช้า กินรองท้องไปก่อนนะ กว่าจะถึงมื้อเที่ยงก็อีกหลายชั่วโมง”
“พี่แซนรู้ใจซีตลอดเลย คนอะไร น่ารักแล้วยังใจดีอีก” ทะเลจันทร์ยิ้มหวาน ป้อยอยกใหญ่ ใบหน้ากลมซบหน้าลงบนไหล่พี่สาวอย่างประจบประแจง
“ไม่ต้องมายอ เห็นแก่ของกินสิเรา”
“ไม่ใช่เสียหน่อย” พูดจบหญิงสาวก็อ้าปากกว้างงับเอาขนมปังไส้หมูหย็องไปเกือบครึ่ง แถมยังเคี้ยวตุ้ยๆ ลอยหน้าลอยตา ตรงข้ามกับกิริยากุลสตรีไทยที่แม่พร่ำสอนแต่ไม่เคยเข้าหัวโดยสิ้นเชิง
“กินดีๆ หน่อย พลูโตยังกินเรียบร้อยกว่าซีอีก”
เปรียบเทียบกับอะไรไม่เปรียบเทียบ ทำไมพี่แซนต้องเอาเธอไปเปรียบกับเจ้าหมูตะกละด้วยเล่า
“คราวหลังถ้าลืมกินข้าวเช้าอีกพี่จะบอกแม่ รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ทะเลจันทร์โบกไม้โบกมือไปมา รีบเคี้ยวขนมจนหมดแล้วซดน้ำเปล่าตาม ไม่สนด้วยซ้ำว่าน้ำที่เหลือครึ่งแก้วบนโต๊ะเป็นของใคร ทรายรุ้งจะห้ามก็สายเกินไปเสียแล้ว เช่นนั้นคนเป็นพี่จึงปล่อยเลยตามเลย
“ถ้ารู้ แม่ต้องบังคับให้ซีกลับไปอยู่บ้านใหญ่น่ะสิ ไม่ปล่อยให้อยู่บ้านตุ๊กตาหรอก หมดกันพอดี อิสระอันสวยงามของซี”
“อาจกลายเป็นอิสระอันรางเลือน...ถ้าแม่รู้” น้องสาวเธอคือไม้แก่ดัดยากเสียแล้ว “เปรี้ยวหวานวาดอะไร ไหนให้แม่ดูหน่อยสิคะ”
“ฟาร์มหมูของน้าซีค่ะ” เจ้าตัวนำเสนออย่างภาคภูมิใจกับผลงานชิ้นเอก ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับ
หนูน้อยส่งภาพวาดให้มารดา ทรายรุ้งอดยิ้มไม่ได้ ด้วยวัยเท่านี้แม้ไม่ได้วาดสวยงามนัก แต่พอจะมองออกว่ารูปไหนเป็นรูปไหน ปั้นดาวมีหัวทางนี้ แตกต่างจากธรณ์ที่มีหัวด้านวิชาการสมกับที่เรียนจบสัตวแพทยศาสตร์ ต่างจากเธอที่ชอบตัวเลขและเรียนจบพาณิชยศาสตร์และการบัญชี
“วันนี้พี่ธรณ์ไม่ได้มาด้วยหรือ” ทะเลจันทร์ไวพอที่จะเห็นว่ารอยยิ้มบานแฉ่งของพี่สาวหุบลงฉับ เคยได้ยินพ่อกับแม่พูดบ่อยๆ ว่าลิ้นกับฟันย่อมมีกระทบกระทั่งกันบ้าง ทรายรุ้งคงงอนธรณ์ตามประสาคู่สามีภรรยาในแบบที่เธอไม่เข้าใจกระมัง “อ๋อ พี่ธรณ์ไปโรงพยาบาลแน่เลย”
โรงพยาบาลที่ว่าคือโรงพยาบาลสัตว์ในตัวเมือง ซึ่งมีธรณ์เป็นเจ้าของ
“พี่ธรณ์ไปธุระที่กรุงเทพฯ กลับพรุ่งนี้เช้า”
“แบบนี้นี่เอง” ทะเลจันทร์ไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรต่อ แม้ลึกๆ แล้วมีความสงสัยอยู่ล้นปรี่
“ซีมีอะไรด่วนหรือเปล่า”
“ไม่มีหรอก แค่จะปรึกษาพี่ธรณ์เรื่องฉีดวัคซีนลูกหมู แต่ไม่เป็นไร รอพี่ธรณ์กลับมาก่อนก็ได้” งานในฟาร์มมากขึ้นทุกวัน และสัตวแพทย์ก็มีแค่พี่เขยเธอคนเดียว ความจริงแล้วธรณ์ก็มีฟาร์มนกกระจอกเทศกับโรงพยาบาลสัตว์ของตัวเองให้ดูแล ทุกครั้งที่ธรณ์ให้คำปรึกษาเรื่องสุขภาพหมูเธอก็ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว ยิ่งเกรงใจขึ้นไปอีกเมื่อเขาคัดเลือกสายพันธุ์และผสมเทียมหมูให้โดยไม่คิดค่าแรงแม้แต่บาทเดียว เธอก็ทำเองได้บ้างอยู่หรอก แต่ไม่ละเอียดเท่า
“เมื่อเช้าพี่เจอปราบ เขาเก็บตัวอย่างน้ำในอ่างเก็บน้ำเสร็จพอดี พี่กับเปรี้ยวหวานเลยชวนมานั่งคุยกันในนี้”
“ในนี้ ?” อย่าบอกนะว่า...“ในออฟฟิศนี่น่ะหรือ”
“อืม เล่นกับเปรี้ยวหวานอยู่พักหนึ่ง พอดีโทรศัพท์เข้า ปราบเลยขอตัวออกไปรับ ก่อนที่ซีจะเข้ามาแค่ไม่นาน นั่นไงกลับมาพอดี”
น้าสาวของเปรี้ยวหวานหันขวับตามทิศทางที่พี่สาวมอง ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งอีกแล้ว อุตส่าห์หนีออกมาที่คอกหมูแต่เช้าเพื่อไม่ให้เจอเขา แม้จะรู้ว่าถึงวันนี้ผัดวัน พรุ่งนี้ก็ต้องพาเขาไปดูอ่างเก็บน้ำอยู่ดี แต่คนที่เธอยังไม่พร้อมเจอหน้าในวันนี้กลับมานั่งข้างๆ เสียนี่
โอ๊ย อกไอ้ซีจะแตก !!!
ความคิดเห็น