คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : 6 คืนหวาน พระจันทร์สีชมพูพาสเทล 2/3
ทรายรุ้งนิ่งเงียบรอคอยคำตอบ ทว่าครู่หนึ่งแล้วก็ไม่มีแม้แต่คำใบ้ หรือต่อให้รออีกนานกว่านี้คนนิ่งๆ อย่างเขาคงไม่พูดอะไรมากกว่าปล่อยคำพูดให้เป็นปริศนาใจเธอ ดวงตากลมโตมองไปเรื่อย พลันสายตาดันปะทะเข้ากับแผลรอยข่วนเป็นทางยาวบริเวณท้องแขน ลากจากใกล้ข้อพับจนเกือบถึงข้อมือ มันไม่ใช่แผลเป็นมากมายที่เธอเห็นจนชิน แต่เป็นแผลที่เกิดขึ้นใหม่ๆ
“รอบนี้ไปโดนอะไรมาคะ”
คำว่า ‘รอบนี้’ ทำให้ธรณ์หัวเราะในลำคอ สัตวแพทย์ร้อยทั้งร้อยย่อมมีรอยแผลที่เกิดจากสัตว์บนร่างกายไม่มากก็น้อย ดูอย่างยุ้งทองน้องรหัสเขาหรือในอีกตำแหน่งหนึ่งคือน้องสะใภ้ของทรายรุ้งยังมีรอยแผลเป็นเต็มมือเต็มแขน ส่วนคนตัวเล็กซึ่งนั่งข้างๆ เขาน่ะหรือ เธอมักกระวนกระวายทุกครั้งที่เขามีรอยแผลใหม่ๆ มาอวด ราวกับว่าเขาเป็นเด็กน้อยอายุเท่าเปรี้ยวหวานที่หนีไปวิ่งเล่นนอกบ้านแล้วได้แผลกลับมาอย่างไรอย่างนั้น
“ลูกแมว”
“ลูกแมว ?” เสียงหวานถามย้ำด้วยทำใจให้เชื่อไม่ได้ รอยแผลดูลึกมากกว่าจะเป็นเจ้าเหมียวตัวน้อยอย่างสามีว่า
“อืม”
“ลูกแมวแรงเยอะขนาดนี้เลยหรือคะ” หญิงสาวจับแขนสามีพลิกไปพลิกมา ตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีแผลอื่นอีก กระนั้นก็ไม่อาสาทำแผลให้ทั้งที่ใจอยากทำ เพราะรู้ดีว่าธรณ์ไม่ชอบให้ทำแผล เขาเพียงล้างน้ำสะอาดและเช็ดด้วยน้ำเกลือเท่านั้น ซึ่งขั้นตอนนี้เขาน่าจะจัดการเรียบร้อยแล้วหลังอาบน้ำเสร็จ
“ก็ไม่เด็กเท่าไร ตาเปลี่ยนเป็นสีเหลืองแล้ว ถ้าดูจากฟัน อายุราวๆ สองเดือนครึ่งถึงสามเดือน คนงานก่อสร้างแถวนั้นเอาแมวจรมาให้รักษา มันโดนอิฐหล่นทับหาง”
“แล้วแมวเป็นยังไงบ้างคะ”
“โชคดีที่โดนแค่หาง รักษาแผลสดจนกว่าจะหายดี เอกซเรย์แล้วกระดูกหางไม่ได้หัก แต่พยศเก่ง กว่าจะปราบได้ทั้งพี่ทั้งผู้ช่วยเลยได้กันมาคนละแผลสองแผลอย่างที่เห็น”
“พี่ธรณ์ก็เลยมีแผลเพิ่ม ดูสิคะ แผลเป็นเต็มไปหมด ไม่ทาครีมลดรอยแผลเป็นบ้างเลย”
“นักรบย่อมมีบาดแผล”
“แต่พี่ธรณ์คงลืมไปว่าตัวเองเป็นสัตวแพทย์ ไม่ใช่นักรบ”
“ยุ้งยังมีแผล” ชายหนุ่มเริ่มหาแนวร่วม
“ค่ะ ยุ้งก็มี แต่รายนั้นดูแลตัวเองเลยไม่เยอะเท่าพี่ธรณ์” เหนื่อยใจจะพูดเสียแล้ว เพราะเธอพูดให้ดูแลตัวเองตั้งแต่เขายังเป็นเพียงนักศึกษาคณะสัตวแพทย์ กลับบ้านแต่ละครั้งแผลเต็มตัว ยิ่งช่วงไหนฝึกงานกับสัตว์ใหญ่อย่างวัวควายหรือสัตว์ป่าด้วยแล้ว คนที่เรียกตัวเองว่า ‘นักรบ’ ได้แผลมาเพียบ
อย่างตอนนี้ยังมีรอยแผลเย็บคางแตกจากวีรกรรมม้าพยศ ช่วงที่ภูตะวันรับเจ้าควิซมาจากเยอรมันใหม่ๆ มันไม่เอาใครเลยนอกจากเจ้าของอย่างน้องชายเธอ ธรณ์ตรวจสุขภาพและฉีดวัคซีนให้ยังโดนเล่นงานอย่างที่เห็น
“ใครๆ เขาดูออกว่าเป็นรอยหมาแมวข่วน ไม่ต้องคิดมาก”
“แซนจะคิดมากเรื่องอะไรคะ”
“เผื่อกังวลว่าคนอื่นคิดว่าพี่โดนเมียข่วน”
“พี่ธรณ์น่ะ !” ทรายรุ้งหน้าแดงเป็นปื้น เปลือกตากะพริบถี่ๆ เขาพูดออกมาได้อย่างไร รู้ทั้งรู้ว่าเธอยังไม่ชินกับอะไรแบบนี้ ยิ่งห่างกันมานานยิ่งเหมือนเริ่มต้นสมัยจีบกันใหม่ๆ
“อย่าทำหน้าแบบนี้”
“บะ...แบบไหนคะ”
“แบบที่จะทำให้พี่อดใจไม่ไหว”
เธอไม่ได้ ‘ทำหน้า’ แต่หน้ามันเขินไปเองต่างหากเล่า ซึ่งคนผิดเต็มๆ ก็คือเขานั่นแหละ อยากมาพูดให้เขินทำไมกัน
“อย่ากัดปาก”
“คะ ?”
“กัดปากตัวทุกทีเวลาเขินพี่ ปากช้ำหมด”
ธรณ์แตะปลายนิ้วลงบนกลีบปากสีชมพูระเรื่อ ทรายรุ้งเลิกกัดริมฝีปากโดยอัตโนมัติ ดวงตาสองคู่สบมองราวต้องมนตร์ ต่างตกอยู่ในภวังค์มนตราของกันและกัน สิ่งที่ธรณ์กลัวมากที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น เขาไม่ต้องการให้เป็นอย่างเมื่อคืน ทว่าแม้พยายามหักห้ามการกระทำ แต่กลับพ่ายแพ้ต่อหัวใจตัวเองอย่างหมอบราบคาบแก้ว ทรายรุ้งมีเสน่ห์เหลือร้าย ซึ่งข้อนี้เขารู้มาแต่ไหนแต่ไร หญิงสาวไม่ต้องทำอะไร เพียงแค่อยู่เฉยๆ ก็ยวนใจเขาได้ชะงัดนัก
รสจูบหวานล้ำถูกถ่ายทอดซึ่งกันและกัน ความต้องการส่วนลึกซึ่งเก็บซ่อนมานานถึงคราวสู่จุดแตกระเบิด จากจูบอ่อนหวานค่อยๆ ไต่ระดับจนกลายเป็นร้อนแรง อุณหภูมิภายในห้องนอนพุ่งสูงเสียจนธรณ์ต้องถอดชุดนอนออกให้ภรรยา แล้วค่อยๆ ผ่อนร่างบางให้ลงนอนบนเตียงนุ่มโดยไม่ลืมคว้าหมอนมาให้หนุน
“พี่ธรณ์...”
ทรายรุ้งไม่เรียกชื่อเปล่า สองมือยังช่วยถอดเสื้อผ้าให้สามีอย่างเร่าร้อน เจ้าตัวไม่รู้เช่นกันว่าความกล้าบังเกิดขึ้นมาโดยมีสิ่งใดเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ธรณ์ทั้งจูบทั้งดูดทั้งเม้มบนเนินอกโผล่บนขอบบราเซียร์ น่ากลัวว่าพรุ่งนี้เช้าอาจทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เมื่อภรรยาแอ่นอกขึ้นด้วยความซ่านสยิว มือหนาจึงสอดเข้าด้านล่างเพื่อปลดตะขอ ปลดปล่อยให้เนินเนื้อสองข้างเป็นอิสระและดีดผึงขึ้นสู้มือสู้ปากเขา
“อืมมมม”
ธรณ์ส่งเสียงอืออาในลำคอราวคนซึ่งรอนแรมหลงทางกลางทะเลทรายมาเนิ่นนานและโชคดีพบโอเอซิสอุดมสมบูรณ์ พรั่งพร้อมไปด้วยทั้งน้ำดื่มแสนชื่นใจและผลไม้รสหวานนานาชนิด
ชายหนุ่มดูดกลืนเม็ดทับทิมสีชมพูปลั่งทั้งสองจนมันแทบหลุดออกจากฐานเปลือก ความต้องการทำลายโสตประสาทจนหมดสิ้น ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงร้องขอชีวิตจากคนใต้ร่าง กระทั่งทรายรุ้งจิกปลายนิ้วซึ่งตัดเล็บเล็มสั้นลงบนแผ่นหลังสีคล้ำ ประสาทการได้ยินของธรณ์จึงเริ่มกลับมาทำงานได้ดังเดิม
“พี่ธรณ์ขา แซน มะ...ไม่ไหว”
ความคิดเห็น