คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : แผนการแห่งความมืด(2)
“ว่าไง เทรน หลับสบายไหม”ลอร่าถาม เสียงดูสดใส
“ ก็ยังดีกว่าที่บ้านละกัน”เทรนตอบ ทำให้ลอร่าหัวเราะคิกคัก จีเรยิ้มที่มุมปาก และเขาก็หยิบเป้ขึ้นมา 3 ใบ ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะกลางที่ทำด้วยกระจกใส
“อันนี้ของลอร่า ส่วนนี้ของนาย”จีเรเลื่อนกระเป๋าให้กับพวกเขา กระเป๋านั้นมีลักษณะคล้ายเป้ทั่วๆไป แต่ของพวกเขาจะเหมือนกันหมด คือ มันมีสายหิ้วสายเดียวที่ไว้พาดกับหัวไหล่ เห็นได้ทั่วไปในโลกมนุษย์ย่านเรียนพิเศษ แต่มันมีสำต่างๆกัน เทรนมีสีดำ ส่วนจีเรกับลอร่านั้นมีสีน้ำตาล ทั้งหมดเป็นหนังแท้ เป้แบบนี้เป็นเป้ที่ล็อกด้วยสแกนเนอร์ล็อก หากต้องการจะเปิดต้องใช้นิ้วไปทาบตรงที่สแกนข้างเป้ แค่นั้น เป้ก็จะเปิดออก ในนั้นสามารถใส่ของได้มากมาย ในเป้ของพวกเขามีหนังสือเรียนพร้อม แต่ก็ไม่มากไหร่ วันหนึ่งก็คง 2-3 เล่ม แต่ละเล่มก็บาง จะมีบางเล่มที่หนาแบบสุดๆ ใครอ่านจบเป็นต้องช๊อกตายก่อน
“ในนั้นมีหนังสือเรียนพร้อมแล้ว เหลือแต่ว่าพวกเธอจะเรียนกันอย่างไรให้รู้เรื่อง”จีเรพูด เขานั่งหลังโก่งมือกุมกัน “การเรียนนั้นเป็นเรื่องง่าย จะยากตรงที่ภาคปฏิบัติ”
“ทำไมรึ?”เทรนถาม เขาล็อกเป้ของเขาและวางลงข้างๆโซฟา “หรือว่าจะเป็นเพราะฉันใช้เวทมนต์ไม่เป็น”
“ก็เกือบใช่แต่ยังไม่ถูก พวกเธอใช้เวทมนต์ได้ในเวลาขับขันหรือฉุกเฉิน พลังเวทย์ของดวงตาจะส่งผลกับร่างกายเธออย่างมาก ตอนนั้นเธอจะไม่รู้สึกตัวใดๆ ไม่ได้ยินเสียง ไม่รู้สึกเจ็บปวด แม้กระทั่งการจดจำเหตุการณ์ช่วงนั้นก็จะไม่ถูกบันทึกลงในความทรงจำของพวกเธอ จะรู้สึกอีกทีตอนที่ดวงตาเลิกถ่ายพลังเวทย์เท่านั้น ” จีเรอธิบายยืดยาว ฟังดูงงนิดๆ แต่ก็พอเข้าใจบ้าง
“แล้วอย่างนี้พวกเราก็ใช้ดวงตาแห่งเทพไม่ได้ละสิ?”ลอร่าถามอย่างสงสัย
“ไม่หรอก”จีเรพูด “ฉันก็เลยต้องฝึกพิเศษกับพวกเธอไง?”
“ฝึกพิเศษ?”เทรนทวนคำพูด
“ใช่ ฝึกพิเศษ”จีเรตอบ ก่อนที่จะเสยผมสีน้ำตาลของเขา “การฝึกก็จะมี ฝึกใช้เวทมนต์ ฝึกการต่อสู้ รวมถึงฝึกการใช้ดวงตาแห่งเทพด้วย”
“งั้นหรือ?”เทรนกล่าว “งั้นพวกเราจะฝึกกันตอนไหน? หลังเลิกเรียน?”
“ก็คงประมาณนั้น แต่การฝึกกว่าจะเริ่มกัน ก็คงปล่อยไปอีกสักพัก ให้พวกเธอปรับตัวกับที่โรงเรียนได้ก่อนค่อยฝึกกันทีหลัง ”จีเรพูด “จะมีแค่การฝึกเวทมนต์เล็กๆน้อยๆเท่านั้นทีจะให้ฝึกกันพอประมาณ เอ้อ อย่าลืม พวกเธอน่ะต้องพักที่เรฟิลน่ะ เรื่องของสัมภาระจะถูกส่งออกไปอีกทีหนึ่ง ตอนช่วงเย็นของวันเปิดภาคเรียน ก่อนหน้านี้พวกเธอจะต้องรู้จักหาเพื่อนให้ได้”
ปิ๊บๆๆ...
ทันใดนั้นเสียงประหลาดในกระเป๋าเสื้อของจีเรก็ดังขึ้น ทุกคนในห้องต่างพากันสนใจในเสียงนั้น ใช้แล้ว มันคือเสียงของP4 นั้นเอง จีเรพกมันไว้ในกระเป๋าเสื้อของชุดนักเรียน จีเรค่อยหยิบมันออกมา P4 สีเงินกำลังร้องเรียกอย่างกระวนกระวาย มันเป็นสัญญาณของสายเรียกเข้า จีเรเอานิ้วไปทาบบนหน้าจอของP4 ทันใดนั้นมันก็ส่องแสงออกมา เป็นสัญญาณอย่างหนึ่งที่เรียกว่า “รับสาย” ก็ปรากใบหน้าของชายคนหนึ่งขึ้น ใบหน้าที่คุ้นเคย เคราของเขาเป็นเอกลักษณ์แบบของเขาบวกกับครีบที่หู จะใครซะอีก ก็แบริสไง แบริสติดต่อเข้ามาในเครื่อง P4ของจีเร ดูเหมือนจะมีเรื่องบางอย่างมาบอก
“ไง ท่านจีเร เป็นไงบ้าง”แบริสพูดอย่างเรียบง่าย แต่ก็ยังติดกับคำว่า “ท่าน”อยู่
“ก็ดีครับท่าน ว่าแต่ มีธุระอะไรหรือครับ”จีเรไต่ถามก่อนที่เขาจะเสยผมของตัวเองให้เข้าทรงอีกทีหนึ่ง
“พอดี กระผมมีเรื่องจะคุยด้วยกับท่านหน่อย ช่วยมาพบที่โรเซสต้าหน่อยได้มั้ย”แบริสพูด จีเรไตร่คิดคำพูดเชิงขอร้องของเขา ส่อถึงเรื่องบางอย่างที่สำคัญ เพราะคนอย่างแบริสนั้นไม่มีทางเรียกคนอื่นมาโดยภาระการ เด็ดขาด เขารู้ดี
“งั้นอีกสักประเดี๋ยวไปเจอกันน่ะครับ”จีเรตอบรับ
“งั้นเดี๋ยวเจอกัน”แล้วภาพของแบริสก็หายไปจาก P4 ของเขา จีเรเก็บมันเข้ากับกระเป๋าเสื้อ ก่อนที่จะลุกขึ้น “อยากที่ฉันคุยเมื่อกี้ ฉันมีธุระ”
“แล้วพวกเราล่ะ?”ลอร่าพูด “เรายังไม่เคยเดินในเมืองนี่เลยน่ะ”
“เรื่องนั้นฉันคิดว่าจะสั่งบรันท์มารับพวกเธอไปละกัน”จีเรพูด บรันท์ก็คือหุ่มยนต์ทรงกลมที่อยู่ประจำยานสูทของจีเรนั้นเอง “เรฟิลน่ะถูกตั้งไม่ไกลจากที่นี่หรอก ถ้าขึ้นยานไปแปบเดียวก็ถึง”
“ถ้าเกิดหลงก็ใช้P4ที่ให้ไปซะสิ”พร้อมกับหยิบP4ขึ้นมา
P4? พวกเขาลืมอะไรบางอย่างไป จีเรให้P4กับพวกเขาหลังจากที่ได้เจอเลอานอส P4นั้นมีแผนที่ของทุกที่ เขาสามรถเดินไปในไหนก็ได้ หากมีมันไว้ครอบครอง มันสามารถนำทางไปได้ทุกที่ จึงไม่แปลกที่จะนิยมใช้กันอย่างแพร่หลาย จีเรหยิบP4ของเขาขึ้นมาอีกครั้ง เขาใช้นิ้วทาบบนหน้าจอ ทันใดนั้นก็มีคำสั่งเมนูขึ้นมา 5 อย่าง ทำไมมี 5 อย่างละ ทั้งที่ปกติมีแค่ 4 ก็เพราะเครื่องเขาติดระบบพิเศษยังไงละ ระบบที่ 5 ของเขานั้นก็คือ ระบบเคลื่อนย้ายมวลสาร เรียกสั้นๆก็คือ “วาร์ป” จีเรเคยใช้มันครั้งหนึ่งแล้วตอนที่อยู่ในโลกมนุษย์ ตอนที่หนีลำแสงประหลาดนั้น เป็นช่วงเวลาแรกในชีวิตที่เห็นความหายนะอยู่ข้างหน้า เทรนครุ่นคิดเรื่องนั้นไปเรื่อย จนไม่รู้ว่าจีเรกำลังคุยกับเขาอยู่
“กดปุ่มนี้น่ะ แล้วมันจะขึ้นยังงี้”จีเรสอนเขากับลอร่า กดปุ่มนู้น กดปุ่มนี่ ถึงดูเรื่องมาก แต่ก็ใช้ง่ายทีเดียว
“ก็เพียงเท่านี้”จีเรพูดจบการสอน ดูเหมือนลอร่าจะเข้าใจหมดจด เว้นแต่เทรนที่ยังมึนๆกับการใช้อยู่นิดๆ แต่มีลอร่าก็หายห่วงแล้วละ “ทางที่ดี พวกเธอติดมันไว้กับสเปลแบนด์ดีกว่าน่ะ นอกจากจะใช้สะดวกแล้วยังกันหายอีก” พร้อมกับหยิบP4มาใส่ที่สเปลแบนด์ของเขา เทรนกับลอร่าก็ลองทำตาม
“งั้นก็ไปกันได้แล้ว” จีเรหยิบเป้ขึ้นสะพายที่บ่าของเขา ตอนนี้ที่ตัวของแจ่ละคนมี P4 คนละอัน สิ่งที่เหมือนกันของแต่ละเครื่องของพวกเขาคือมีระบบพิเศษแถมให้ในระบบ ที่พวกเขาไม่ใช่วาร์ปเพราะมีเหตุผล พวกเขาต้องกำหนดพิกัดเองหรืออะไรต่างๆที่เหนือกว่าติปัญญาของเทรนจะรับมันเข้าเซลล์สมองได้ เทรนลุกขึ้นจัดเสื้อของตัวเอง ลอร่าเองก็จัดกระโปรงให้เข้าที่ ก่อนที่พวกเขาจะสะพายเป้ และเดินออกจากห้องนั้นไปพร้อมๆกับจีเร
พวกเขาเดินออกมาจากห้อง ตามทางเดินที่มีแสงสว่างจากพื้นด้านซ้ายและด้านขวา ผนังที่ทำจากวัสดุดูเงาวับ พวกเขาเดินตรงไปที่ประตูลิฟต์พร้อมกับกดเรียกลิฟต์ รอซักพักหนึ่ง ประตูลิฟต์ก็เปิด พกเขาเดินเข้าไปในนั้น เทรนเดินเหลี่ยวหลังเล็กก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง ลิฟต์กำลังเลื่อนลงไปชั้นล่างสุด มองจากข้างบน ในจุดนี้ก็สูงลิ่วเหลือเกิน ลิฟต์เลื่อลงมาอย่างรวดเร็ว ทางด้านหลังเป็นกระจกใส สามารถเห็นท้องฟ้าในยามเช้ามืดได้ทั้งหมด ยานบินวิ่งผ่านกัน อย่างไม่หยุดไม่หย่อน ทั้งยานใหญ่ยานเล็ก แปลกมั่ง ไม่แปลกมั่ง สังเกตแต่ละคัน!? นั้น จะมีรูปร่างคล้ายรถ บางคันก็สีฉูดฉาด บานคันก็สีดูเรียบง่าย แต่เป็นรถที่เปิดประทุน บ้างก็เป็นรถที่มีหลังคา พวกนี้รูปร่างคล้ายรถที่ทันสมัยเพียงแต่มันไม่มีล้อกลับมีไอพ่นอยู่ข้างหลังแทน ลิฟต์เคลื่อนตัวผ่านส่วนกลางของตึกแล้ว เท่ากับว่าอีกไม่กี่ชั้นก็จะถึงชั้นล่าง เทรนมองไปรอบๆ ท้องฟ้าที่มีสีฟ้าอมแดง สีน้ำเงินอมเขียว ปนกันจนมั่ว แต่ก็ดูสวยงามประหลาดตาเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่ได้มองแค่ทัศนียภาพภายนอกอย่างเดียว จีเรก็เป็นสิ่งที่เขาสังเกตเหมือนกัน ตอนนี้เขาทำสีหน้าไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่ ก็อยากจะชวนพูดเหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้าจะไปขัดจังหวะความสงบของเขา เขาจึงปล่อยให้ความสงบนั้นยังคงต่อไปเรื่อยๆ
ปิ๊ง...
ลิฟต์เคลื่อนตัวถึงชั้นล่างสุด ประตูลิฟต์เปิดออก มีผู้คนเดินกันไม่มากเท่าไหร่ เพราะที่นี่เป็นโรงแรม จึงไม่ค่อยจะมีคนเดินกันมากเท่าไหร่ และผู้คนที่เดินอยู่ก็ไม่ได้เป็นเพียงชาวเงือกเท่านั้น มันยังมีทั้ง พวกที่มีเขา พวกที่มีหาง พวกที่หน้าตาประหลาด พวกหลายมือ พวกนี้อยู่ปะปนตามเมืองลาเลต้า พวกเขาดุไม่ค่อยน่าเกลียดเท่าไหร่ เพียงแต่รูปร่างแปลกเท่านั้น ที่เทรนคิดอย่างนี้ พวกผู้คนอาจจะคิดด้วยกันเองว่าพวกเขาก็ปกติ เพียงแต่เขาเองแหละที่ไม่ปกติ ต่างคนต่างความคิด พวกเขาจึงไม่คิดจะตกใจหรืออะไรมาก เพราะอาจจะเป็นเรื่องปกติก็ได้
ต่อ แผนการแห่งความมืด(3)
ความคิดเห็น