คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : โรงเรียนมหาเวทย์เรฟิลด์(3)
“พวกเราไม่รู้”
“ช่างเถอะ...อ่ะ...ถึงแล้ว ตรงนี้แถวของม.ปลายปี 1 ถ้าห้อง 1 น่าจะอยู่ตรงหัวแถว”
“งั้นก็ตรงนั้นสิน่ะ”ลอร่าชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ตัวแรกของแถวที่พวกเขาหยุดอยู่ บาทาธพยักหน้า พร้อมกับยื่นถุงขนมคิมิโยให้ แต่เธอปฏิเสธ “ไม่เอาอะ...จากตรงนี้ฉันไปเองได้ ขอบคุณมากน่ะ…ไปละ”แล้วเธอก็เดินไปด้วยตนเอง
“เป็นผู้หญิงที่แปลกเนอะ...ว่าไหมเทรน”
“ฉันก็ว่างั้น...”
“ไม่มีใครที่จะปฏิเสธคิมิโยได้หรอก..ใช่มั้ยละ”
“พวกถูกแล้ว...”เทรนตอบ
และพวกเขาเดินต่อไปตามทางเดินในห้องประชุม เทรนสังเกตเห็นนักเรียนกลุ่มหนึ่งกำลังโอ้อวดเวทมนต์ของตนกันอย่างสนุกสนาน ไฟสีน้ำเงิน และลูกพลังสีเขียวและสีส้ม ลอยวงกันบนมือของนักเรียนที่มีหูคล้ายพวกเอลฟ์ อีกคนที่ยืนดูอยู่ข้างๆมีดวงตาสำดำมันทั้งดวงตา อีกคนเป็นเงือกหญิง ที่กำลังโอ้อวดกับมือน้ำแข็งของเธอแต่เธอดันใช้มันแช่แข็งกระโปรงจีบสุดสั้นของเธอซะนี่ ถัดไปอีก 4 แถว เด็กนักเรียน 2 คนกำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งใจราวกับการสอบกำลังใกล้เข้ามา แว่นที่หนาเตอะของของนักเรียนมนุษย์สี่ตาดูแปลกไปจากสายตาของเทรน ในความคิดของเทรน เขากำลังอยู่ในทัศนียภาพที่แปลกเป็นที่สุด และเขาก็หยุดอยู่ตรงที่แถวหนึ่ง
“ห้อง 3 อยู่ตรงนี้แหละ”บาทาธพูด
แถวของห้อง 3 นั้นเกือบจะเต็มทั้งแถว นักเรียนชายกำลังูดเรื่องอะไรบางอย่าง นักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งที่กำลังนั่งเม้าถึงเรื่องสนุกช่วงปิดเทอมของพวกเธอ นักเรียนอีกหลายคนจับจองที่นั่งไว้เกือบทั้งหมด แต่มองถัดไปอีกหน่อย ก็มีเก้าอี้ว่างที่อยู่ข้างๆผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งเหมือนใจสลด ผมสีดำอมน้ำเงินของเธอบดบังหน้าตาอย่างมืดชิด ดูเป็นพวกลึกลับมากที่สุด
“แล้วนายล่ะ?”เทรนถามบาทาธ “ฉันหมายความว่านายอยู่ห้องเดียวกับฉันหรือปล่าว?”
“อ้อ...ไม่ๆ”บาทาธตอบพร้อมกับส่ายหน้า “ฉันอยู่ห้อง 4 น่ะ”
ทันใดนั้นไฟเริ่มหรี่ลง เป็นสัญลักษณ์ว่าการประชุมกำลังจะเริ่มขึ้น แถวถัดไปจากห้อง 3 ก็คือห้อง 4 เพื่อนฝูงของเขากำลังเรียนเขา
“เพื่อของฉันเรียกแหนะ...อีกอย่างการประชุมกำลังจะเริ่มแล้ว”บาทาธพูด “ถ้ามีเรื่องให้ช่วยก็มาบอกฉันได้ที่ห้อง 4 น่ะ”
“อืม...”แล้วบาทาธก็เดินถัดไปอีกแถวหนึ่งทักทายกับเพื่อนฝูงของเขา เทรนหันไปมองบาทาะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหันไปหาเก้าอี้ว่างที่เขาเล็งไว้ เทรนค่อยแทรกเข้าไปในแถว พลางขอโทษกับคนที่ที่นั่งอยู่เมื่อเขากระแทกกับพวกนั้น ในที่สุดเขาก็มาถึงเก้าอี้ของจนได้ เทรนมองไปที่ผู้หญิงที่ลึกลับคนนั้น ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ และเขาก็มองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอีกทีหนึ่ง เทรนอยากเข้าไปทักทายเธอ เพราะเขาตอนนี้ยังไม่มีเพื่อน อย่างน้อยหาเพื่อนไว้ซัก 2-3 คนก่อนก็ยังดี
“เออ...สวัสดีครับ”เทรนทักทายผู้หญิงคนนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา ผมดำยาวของเธอเสยออกไป เผยให้เห็นใบหน้าที่ไร้ซึ่งสิ่งใดปิดกั้น เธอจะดูสวยมากๆ ถ้าเธอเปลี่ยนตัวเองให้ยิ้มหน่อย เพราะเธอดูเศร้าสลดเหลือเกิน “คือผมพึ่งมาใหม่น่ะครับ ”
แต่เธอก็เงียบ...
“เออ...คุณครับ”
“คะ...ค่ะ”เธอทักตอบขึ้นมา เหมือนกับว่าพึ่งจะรู้สึกตัว “เมื่อกี้อะไรน่ะค่ะ”
“คะ...คือผมเป็นนักเรียนใหม่น่ะครับ”
“หรอค่ะ...”เธอตอบ “ฉะ...ฉันชื่อ พอลลี่ ปูเรรัสค่ะ คุณ...”
“เทรน โลวาเนสครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ชะ...เช่นกันค่ะ” เธอพูดติดขัด
“เออ...คือตรงนี้...”เทรนชี้มือไปที่เก้าอี้ว่างข้างพอลลี่
“ว่างค่ะ...ว่าง”พอลลี่ตอบ นั่งสำรวม “นั่งเถอะค่ะ”
“คะ...ครับ”เทรนรู้สึกตงิดในใจอะไรบางอย่างในอากัปกิริยาของพอลลี่ เธอดูกระสับกระส่ายเหมือนกับตื่นคนซะยังงั้น
นักเรียนเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในห้องประชุม ตามทางเดินเริ่มแน่นขนัด ทั้งแถวหน้าและแถวหลังของแถวที่เทรนนั่งอยู่ถูกจับจองเต็มไปหมด ด้านของลอร่าที่อยู่อีกฟากหนึ่ง หรือด้านตรงกันข้ามของเทรนก็เริ่มแน่น เวลาผ่านไปจากทางเดินที่ดูแน่นขนัด ตอนนี้ว่างไร้ผู้คน เพราะทุกคนนั้นมีที่นั่งกันครบแล้ว ทันใดนั้น แสงไฟส่องลงมาตรงกลางของห้องประชุม ทันใดนั้นแท่นได้เลื่อนลงไปข้างล่าง ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาพร้อมกับร่างของชายหนุ่มท่ยืนอยู่ตรงกลางแท่น กับอาจารย์อีกประมาณ 5 คนยืนอยู่หลังพวกเขา และหนึ่งในนั้นจะใครซะอีกล่ะ ก็อาจารยืเกรนเดียรี่ไง
ชายหนุ่มผู้พกมาดขรึมมาเต็มตัว ขยับแว่นตาของเขาเพียงน้อยนิด มองไปรอบๆข้างที่มีฝูงนักเรียนประมาณ 1000 คน ทันใดนั้นแท่นหน้าเขาก็ผุดขึ้นมา ก่อนที่จะใช้มือจับมันไว้ เสียงของนักเรียนได้เงียบลง เขายิ้มมุมปากเหมือนกับจะมีสิ่งที่น่าภูมิจะไรบางอย่าง
เสียงกระแอ่มของเขาดังขึ้นผ่านไมค์บนแท่นสีเงินที่ผุดขึ้นมาตรงหน้าเขา สะบัดมือสักครู่ก่อนที่จะเอามือกลับไปทาบกับแท่นใหม่ ในห้องประชุมโถงใหญ่นี่เงียบกริบไร้เสียงรบกวนราวกับไร้ผู้คน ทันใดนั้นเขาก็กล่าวขึ้น...
“ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่ปีการศึกษาใหม่ของโรงเรียนมหาเวทย์เรฟิลด์”เขากล่าวขึ้น “กระผม วินเซน กริน ผู้อำนวยการของเรฟิลด์ ขอกล่าวสวัสดีคณะจารย์ คณะกรรมการนักเรียน และนักเรียนทุกคน”
“นั้นใครอะครับ?”เทรนกระซิบถามพอลลี่ที่สะดุ้งตัวทันทีเมื่อเขาถามไถ่
“กะ...ก็ท่านผู้อำนวยการไง”พอลลี่ตอบตะกุกตะกัก “ธะ...เธอไม่รู้หรอ”
“ไม่...ฉันไม่รู้เลย”
ถ้าใครที่รู้ประวัติที่เข้ามาใหม่และรู้ประวัติของโรงเรียนนี้เป็นอย่างดีจะพบว่า ผู้อำนวยการคนล่าสุดที่ชื่อ ‘วูซี่ มีเซลลี่ลัส’ หรือชื่อใหม่ของเขาคือ ‘วินเซน กริน’
“ในปีนี้...ก็ขอต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกท่าน ถ้าใครยังไม่รู้จักกระผมก็รู้จักกันไว้ซะน่ะ เพราะที่นี่กระผมใหญ่”เสียงหัวเราะดังกระหึ่มไปทั่วห้อง “หรือไม่ใช่...ใครตอบไม่ใช่กระผมจะตัดเกรดล่ะน่ะ” เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะ
“จากความเห็นที่ว่าจริงหรือเปล่าที่ว่าโรงเรียนรับพาวาซกี้มาเพิ่มขึ้นนั้น....ก็อาจจะจริงเพราะงบเราก็ดูดจากผู้ปกครองของพวกคุณมามากพอสมควรแล้ว”วินเซนกล่าวพลางหัวเราะไปตามที่นักเรียนนับพันในห้องประชุม “แต่ว่าพูดถึงพาวาซกี้โรงเรียนเราก็เยอะพอสมควรแล้วน่ะ ใจจริงอยากนำเข้าโปก้ามาเพิ่มหน่อย...แต่ถ้าเรื่องนี้จะลองเอาไปคิดดู”
ในขณะที่นักเรียนรอบข้างของเทรนก็หัวเราะกัน มีเขากับพอลลี่เท่านั้นทีไม่เฮฮาไปด้วย ในกรณีของพอลลี่นั้นอาจจะไม่ทารบอย่างแน่ชัดว่าเพราะสาเหตุใดที่ทำให้เธอต้องซึมกระทืออยู่อย่างนี้ แต่ในกรณีของเทรนแล้ว แน่นอน เขาถามพอลลี่ก่อนเลยว่า “พาวาซกี้คืออะไร” ซึ่งเธอก็อยากจะตอบแต่เสียงหัวเราะของคนรอบข้างมันดังจนกลบเสียงที่เล็กน้อยของเธอเสียนี่ เทรนเปลี่ยนคำถามไปถามอีกอย่างหนึ่งที่คาใจเขาเป็นอย่างที่สอง “อะไรคือ ปาโก้?”
หลายคำถามถูกวนเวียนผ่านข้าตัวเทรนและถูกส่งให้ไปประมวลผลผ่านตัวพอลลี่ซึ่งดูเธอจะไม่ใส่ใจในการตอบเลยสักนิด (คงไม่ใช่เพราะเสียงมันดังล่ะมั่ง) ทำให้เทรนผู้มึนงงก็ยังดำรงคงอยู่แบบมึนงงเหมือนเดิม พอลลี่นั่งซึมต่อไปแม้รอบข้างจะเป็นอย่างไร เธอก็รักษามาดของเธอไว้ได้อย่างมิดชิด เทรนงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อท่านผู้อำนวยการได้กล่าวว่า “ปารากูร้า ปารากูร้า” ยิ่งฉงนเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินคำแปลกๆ เทรนลองไปถามคนข้างๆที่ไม่ใช่พอลลี่แล้วแต่เมื่อเขากำลังเฮฮากับเพื่อน เทรนจึงหยุดและนั่งอย่างสงบนิ่งเพื่อฟังการบรรยายสุดงงงวยของท่านผู้อำนวยการแห่งเรฟิลด์ ที่ชื่อ วินเซน กริน ต่อไป
“พูดถึงระยะหลัง...กระผมว่า การโดดเรียนน้อยลงน่ะ ไม่ทาราบว่าเป็นเพราะเหตุผลใดที่ทำให้ค่าเฉลี่ยของผู้เล่น เจทไดเออร์ มีประสิทธิภาพสูงขึ้นกว่าปีที่แล้ว...หรือว่าพวกคุณจะไปแอบสุ่มฝึกกันมา...จะอย่างไรก็ตาม ก็เป็นผลดีสำหรับโรงเรียน เพราะจะได้มีสิทธิที่จะเป็นแชมป์ วอเจทไดเออร์ที่กำลังจะใกล้เข้ามาในไม่ช้านี่…แต่ก็อย่าไปสุ่มฝึกมากจนเสียการเรียนล่ะ เพราะพวกกระผมไม่อยากให้ค่าเฉลี่ยการเรียนตกไป...แต่พวกนักซิ่งไม่ต้องเป็นห่วง เพื่อเป็นการทดแทนและของขวัญปลอบใจ กระผมได้สร้างท่อรูนเพิ่มให้และเพิ่มอุปกรณ์การฝึกอีกมากมาย อ้อ...และอีกอย่างพิเศษสำหรับปีนี้ เราได้สร้างด่านฝึกซ้อมใหม่ให้ เป็นการฉลองที่โรงเรียนครบรอบ 3000 ปี ”เสียงร้องแห่งการดีใจของพวกนักซิ่ง?!ดังขึ้นกระหึ่มไปทั่วห้อง เสียงตลบมือของนักเรียนหลายๆคนดังขึ้น “ถ้าเป็นการดีก็อาจจะอนุมัติเรื่องเพิ่มวิชาเจทไดเออร์ด้วย…แต่ก็แค่อาจจะน่ะ”
เทรนแทบจะตะโกนออกมาเลยว่า “3000 ปี!!!” แต่หากทำเช่นนั้นก็จะเป็นจุดสนใจไปเลยล่ะสิ (ของมันแน่อยู่แล้ว) อีกอย่างหนึ่งที่เขาอยากจะตะโกนถามให้ได้เลย อะไรคือเจทไดเออร์? แต่ถ้าทำอย่างงั้นก็เหมือนกับพวกแกะดำไม่ก็ตัวตลกละสิ กะจะหันไปถามพอลลี่ แต่หัวสมองมันสั่งการว่า ถามเธอแล้วจะได้เรื่องเรอะ แต่ถ้าร้องมาเทียบกับคำว่า ‘นักซิ่ง’ ก็อาจจะเป็นอะไรที่เกี่ยวกับความเร็วละมั่ง
“พูดถึง การแข่งขัน ปีนี้การแข่งขันแบบเทิ่ลกิล และแบทเทิ่ลแมน ซึ่งยังไม่กำหนดก็อาจจะในไม่ช้า...เออ...นักเรียนใหม่ปีนี้ทั้ง ม.1 ม.4 หรือว่าเข้าระหว่างชั้นเรียนข้าวของท่านได้มาถึงที่นี่แล้ว หลังเลิกการประชุมให้อยู่รอก่อน...และพวกนักกีฬาในปีนี้ให้ไปที่ศูนย์กีฬา”ผู้อำนวยการชี้แจง “และเรื่องทั้งหมดก็มีเพียงเท่านี้ และบัดนี้ปีการศึกษาเก่าได้ผ่านพ้นไป ปีการศึกใหม่และได้เริ่มขึ้นแล้ว....”
ลูกบอลพลังสีเงินแตกกระจายออกไป ดูวิเศษ และสวยงาม สีของมันได้กลายเป็นสีต่าง อาทิ ม่วง เขียว ส้ม แดง น้ำเงิน เหลือง เสียงปรบมือของนักเรียนทุกคนในโดมดังขึ้นกระหึ่มไปทั่ว ผู้อำนวยการยิ้ม พรอ้มกับถอยหลังเข้าสู่กลุ่มของคณะจารย์ข้างหลัง
นักเรียนหลายคนเริ่มทยอยออกจากห้องประชุม จึงเกิดเหตุติดขัดระหว่างการสัณจร แต่ก็ไม่เป็นปัญหาให้กับเทรนเลย เขานั่งอย่างสบายใจเฉิบ ในตอนนี้พอลลี่ได้ไปซะแล้ว...
และไม่นานในห้องประชุมก็เริ่มโล่งในแถวของเทรน แต่ไม่โล่งสำหรับเด็กม.1 ที่นั่งเรียงกันอยู่แถวหน้าสุด มองไปทางด้านซ้าย ก็ยังพอมีกลุ่มเล็ก ซึ่งก็อาจจะรวมถึงกลุ่มของลอร่า นั้นไง...เขาเห็นลอร่าแล้ว รู้สึกว่าเธอจะมีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยมผิดกลับเทรนล่ะมั่ง ตอนนี้เธอกำลังพูดคุยอยู่กับเพื่อนของเธอทั้ง แปลกตาและไม่แปลกตา รอบข้างใครในตอนนี้ไม่มีใครอีกแล้ว นอกเหนือจากเด็กผู้ชาย ที่มีผ้าโพกหัวสีเหลืองกับเด็กหญิงผมถักเปียที่นั่งข้างกันถัดไปจากแถวของเทรนอีก 2 แถว
“โอเค ที่นี่นักเรียนใหม่ของแต่ละสายชั้นให้แยกกันไปที่แต่ละส่วนของห้องประชุม ม.1 นั่งที่เดิมน่ะดีแล้ว ม.2 ไปที่ด้านขวาสุดของห้องประชุม ม.3 ไปที่ด้านซ้ายสุดของห้องประชุม ส่วนม .4 ,5 และ 6 ให้รออยู่ตรงนั้นก่อน เอ้า งั้นก็เริ่มแยกย้ายไปแต่ละจุดได้แล้ว”
เทรนลุกขึ้นตรงไปที่ริมซ้ายสุดของห้องประชุม เมื่อเขาไปถึง เขาก็ได้พบกับเกรนเดียรี่ ที่กำลังรอนักเรียนใหม่ในสายชั้นม.3 มีปรากฏอยู่แค่ 3 คน
“3 คน ครบแล้วสิน่ะ”เกรนเดียรี่พึมพำ “อ่ะ ที่นี่ ข้าวของพวกเธอถูกส่งตรงมาจากลาเลต้าจนครบแล้ว ที่นี่เราจะแบ่งแยกห้องกัน...อะ...เธอเป็นผู้หญิง ไหนดูในใบรายชื่อสิ อ่ะ...เจอแล้ว ห้อง 308B หอพักหญิงของโรงเรียน ค้นหาห้องจากคอมพ์ของหอก็ได้น่ะ”
แล้วเธอก็ให้ดูใบรายชื่อ พร้อมกับให้เด็กผู้หญิงผมถักเปียเซ็นลงในช่อง หลังจากนั้นเธอจึงเปลี่ยนหน้ากระดาษ แล้วมองไปที่เด็กชายทั้งสอง คนหนึ่งโพกผ้าเหลืองบนหัวคล้ายพวกนักเลงหัวไม้ คนหนึ่งดูถ้าจะฉงนกับสิ่งต่างๆรอบข้าง
“เธอ...คือ ปาโกล่า มีเนตัสหรือเปล่าจ๊ะ”เกรนเดียรี่ถามไถ่เด็กชายคาดผ้าเหลือง
“ใช่ครับ”ปาโกล่า เด็กหนุ่มโพกผ้าเหลืองที่หัว ตอบ
“ห้อง 235A หอพักชายจ๊ะ” เกรนเดียรี่ชี้ไปที่ชื่อของเขา
“และ เทรนโลวาเนส ว่าไงจ๊ะ”เกรนเดียรี่ยิ้ม ชี้ไปที่เบอร์ห้องของเขา “ห้อง 235 B จ๊ะ พวกเธอได้ห้องติดกัน เอาล่ะ ในเมื่อรู้กันครบแล้ว พวกเธอจะกลับหอพักได้หลังเลิกเรียนเท่านั้น พวกเธอคงได้อ่านในใบกฏระเบียบของโรงเรียนแล้วใช่มั้ย?”
“เออ...คือประมาณว่ายังอะครับ”เทรนพูดขึ้น
“จีเรนี่แย่จริงๆ...ปล่อยคนอย่างเธอได้ขนาดนี้เลยหรอ”เกรนเดียรี่บ่นพึมพำ “งั้นก็รอสักครู่น่ะจ๊ะ”
เธอแบบมือออก ทันใดนั้นฝุ่นละอองแสงเริ่มรวมตัวกัน กลายเป็นออร่าสีเขียว และหมุนตัวกันกลายเป็นก้อนทรงกลม ก่อนจะแตกตัวเป็นเสี่ยง และพบว่าสิ่งที่ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ นั้นคือกระดาษ
เกรนเดียรี่หยิบมันเอาไว้ ก่อนจะส่งให้เทรนกับปาโกล่า และเด็กหญิงอีกคน แต่ทั้งสองปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่ว่า พวกเขาได้รู้กฎดีแล้ว
“อ่านก่อนซะน่ะ ก่อนที่เธอจะทำอะไรที่ผิดลงไป”เกรนเดียรี่พูด “ฉันไม่อยากเห็นเด็กใหม่อย่างเธอต้องไปห้องปกครองบ่อยนัก”
เทรนก้มลงไปอ่านบนกระดาษแผ่นนั้น มีเนื้อความว่า...
กฎระเบียบของโรงเรียนเรฟิลด์
1. นักเรียนทุกคนต้องไม่ทำการใดๆต่อทรัพย์สินของโรงเรียน
2. นักเรียนทุกคนต้องไม่ออกนอกหอพักยามวิกาลหรือแม้ในตัวโรงเรียนหากไม่มีความจำเป็น
3. นักเรียนคนใดหากมีธุรกิจใดที่จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องออกไปนอกตัวโรงเรียนควรแจ้งให้อาจารย์ผู้สอนหรืออาจารย์
4. ห้ามนักเรียนคนใดที่ไม่ได้รับอนุญาตขึ้นหอคอยเวิลริเมนต์ชั้นบนสุด
5. ห้ามนักเรียนชายหรือหญิงไปหอพักที่ตรงกันข้ามกัน
6. ห้ามใช้เวทมนต์ชนิดใดๆเพื่อการวิวาท
7. นักเรียนสามารถกลับหอพักได้เวลา 14.30 นาฬิกา ก่อนหน้านั้นจะโดนโทษขาดเรียน
8. ห้ามมีการประลองเวทย์ใดแม้ไม่ใช่การวิวาท หากแต่ว่าได้รับอนุญาตจากอาจารย์ผู้สอน
9. ห้ามไปที่ป่ามืดเด็ดขาด
10. ห้ามเข้าอาคารเรียนหลังเวลา 20.00 นาฬิกา
11. ห้ามเลี้ยงสัตว์เวทมนต์ใดๆไว้ในโรงเรียน
12. ห้ามกระทำการลับใดๆที่เป็นผลเสียต่อส่วนรวมของโรงเรียนและสังคมภายนอก
เทรนอ่านซ้ำไปเรื่อยจนกระจ่างในหัวสมองเขา แต่ก็ยังมีบางข้อที่ยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ เช่น หอคอยเวิลริเมนต์ มันอยู่ที่ไหน อย่างไร เขาก็ไม่รู้ และอีกอย่างป่ามืดคืออะไรกัน เขาก็ไม่เข้าใจ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็ขอให้แยกย้ายไปเข้าห้องเรียนกันก่อนน่ะ...ต้องไปทำธุระแล้ว ขอให้ทุกคนโชคดีละกัน”และเธอก็หันหลังกลับไปอย่างไม่สนใจใยดีว่าเขาคนนี้ยังไม่รู้ทางไปของห้อง 3 เอาไงดี จะทำอย่างไรดี เขาคิดอยู่อย่างนี้ตลอดเวลา
“เออ...ไม่ทราบว่าคุณชื่อ เทรน หรอครับ” คำถามจากปาโกล่ายิงมาที่เขา ทำเอาสะดุ้งไปทั้งตัว
“ใช่ครับ เทรน โลวาเนสครับ คุณ...”
“ปาโกล่า มีเนตัส ยินดีที่ได้รู้จัก”ปาโกล่าแนะนำตัว “คุณดูสีหน้าไม่ดีเลย ไม่ทราบว่าพอจะไม่อะไรที่ผมคนนี้จะช่วยแก้ปัญหาคุณไหม” เขาพูดสุภาพ
“ เออ... คือผมไม่รู้ทางไปที่...ห้อง 3 อะครับ”เทรนกล่าวทำเอาปาโกล่าหน้าอ้อขึ้นมา
“เรื่องแค่นี้เอง สบายมากครับ”และเขาก็หยิบสิ่งๆหนึ่งขึ้นมา มันคือ...
“P4 หรอครับ?”เทรนถามด้วยความฉงนแม้สิ่งที่เขาเห็นอยู่แล้วคือ P4 เครื่องหนึ่ง
“ถ้าปัญหาของคุณ เจ้าสิ่งนี้ช่วยคุณได้น่ะครับ” เขาพูดพร้อมกับใช้นิ้วทาบบนหน้าจอ มันขึ้นเป็นภาพฉาย 3 มิติ มีเมนู 4 เมนูให้เลือก
ทันใดนั้น ภาพของแผนที่ขนาดย่อขึ้นมา หลังจากเขากดเลือกเมนู ‘แผนที่’ เทรนได้ลืมไปอย่างหนึ่งว่า P4 นั้นมีโปรแกรมแผนที่ของทุกที่ มันสะดวกขนาดนั้นเชียวหรือ?
“เออ...ไม่ทราบว่าคุณอยู่ห้องอะไรครับ”เทรนถาม
“ก็ห้องเดียวกันกับคุณน่ะแหละ”ปาโกล่า “ห้อง 3 ใช่มั้ย ....ผมเองก็ห้อง
“อ้าว...งั้นเหรอ....ไม่บอกไม่รู้น่ะเนี่ย”เทรนพูด
“ไม่ห่างไกลจากจุดนี้หรอก คงจะถึงเวลาที่ต้องเรียนแล้ว”ปาโกล่าพูด “ผมว่าไปกันก่อนดีกว่า”
เทรนพยักหน้ารับก่อนจะตามปาโกล่าไป ตอนนี้พวกเขาได้ออกจากห้องประชุมแล้ว เดินตามทางเดินที่ตรงไปที่อีกตึกหนึ่ง ปาโกล่าที่เดินอย่างสบายใจเชิบ พลางมองที่สเปลแบนด์ที่ติดกับP4ที่ข้อมือเขา เทรนก็ได้ตั้งคำถามหนึ่งขึ้นมา
“เออ...คือว่าคุณปาโกล่า”เทรนพูดขึ้น
“ครับ...ทำไมหรือครับ”
“เออ...คือคุณใช้เวทมนต์ได้หรือเปล่า”เทรนถามขึ้น ปาโกล่าเบิกตากว้าง
“คุณนี้ถามแปลกๆ ก็ใช่ได้งั้นสิ”ปาโกล่าตอบ ยักไหล่เล็กน้อย “ทุกๆคนก็มีเวทมนต์กันทั้งนั้นแหละ หรือว่านาย...ไม่มีเวทมนต์”
“เออ...คือ...ผม...”
“ยังไม่รีบเข้าเรียนอีก!!!”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นต่อว่าพวกเขา เทรนกับปาโกล่าหันไปให้ความสนใจกับเสียงนั้น และก็พบว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นชายชุดคลุมสีดำตัวใหญ่ ปิดคลุมทั้งตัว เขาดูตัวใหญ่และสูงกว่าเทรนและปาโกล่า “แล้วก็เอาไอ้เครื่องนั้นออกจากสเปลแบนด์ซะ!!!”
ไอ้เครื่องนั้นที่เขาหมายถึงคือ P4 นั้นเอง มันถูกติดไว้กลับสเปลแบนด์สีส้มเพื่อความสะดวกในการใช้งาน ปาโกล่ามองไปที่มันชั่วครู่ก่อนที่จะสบสายตากับชายร่างยักษ์ใหม่
“ฉันบอกให้เอาออกไง!!!” เสียงตะคอกของชายคนนั้นดังขึ้นอีกที “ภายใน 3 วินาที ถ้าเธอไม่เอาออก ฉันจะทำลายมันทิ้งซะ”
“แต่อาจารย์...”
“หนึ่ง...”
ปาโกล่ารีบใช้มือเข้าไปจับP4เอาไว้
“สอง...”
และเขาก็ดึงมันออกอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นหยุดนับ
“ยกมือขึ้น...”ชายคนนั้นพูดเสียงเรียบง่ายดูน่ากลัว
“เดี๋ยวก่อนสิอาจา...”
“ฉันบอกให้ยกมือขึ้นไง!!!”ชายคนนั้นพูดตัดบทปาโกล่า แววตาใต้ผ้าคลุมเปล่งประกายให้เห็นถึงความน่ากลัวที่สั่งปาโกล่ารีบยกมือขึ้นทันที เขาใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางจิ้มไปที่สเปลแบนด์ของปาโกล่า ทันใดนั้นก็เกิดไฟฟ้าขนาดย่อมขึ้นมาตรงข้อมือของเขา
เปรี้ยะ....โอ้ย...
ปาโกล่าร้องโอดครวญ ใช้อีกมือจับที่ข้อมือที่สวมสเปลแบนด์ไว้อยู่ และเขาก็ล้มลง เทรนจึงรีบประคองตัวเขาเอาไว้
“ถือเป็นบทลงโทษอันเล็กน้อยของฉัน”ชายคนนั้นพูด “ที่น่าที่หลังก็ห้ามนำมันมาให้ฉันเห็นอีก”
และเขาก็เดินหันหลังให้กับเทรนและปาโกล่า ปาโกล่าถอดสเปลแบนด์ออกและดูที่ข้อมือของเขา แม้ไม่มีร่องรอยหรือบาดแผลใด ความเจ็บนั้นก็ยังคงอยู่ ปาโกล่ารู้สึกปวดไปทั่วข้อมือและแขนของเขา และก็เริ่มรู้สึกชาราวกับโดนไฟดูด
“ปะ...เป็นอย่างไรบ้าง ปาโกล่า...”เทรนถามขึ้น
“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่โดนเวทมนต์กระจอกทำร้ายก็เท่านั้น...ถ้าฉันตั้งตัวทันละก็...ป่านนี้คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก...โอ้ยยย...รู้สึกชาไปทั้งแขนเลย...”ปาโกล่าบ่นพึมพำ พลางสะบัดข้อมือของเขา “มีสิทธิอะไรมาให้เราดึง P4 ออก ในเมื่อมันไม่มีในกฏ”
“เขาคงมีเหตุผลของเขาละมั่ง”เทรนพูด “ไม่แน่อาจจะไม่ให้พกของขำพวกเทคโนโลยีไฮเทคก็ได้...ฉันว่าน่ะ”
“งั้นป่านนี้ก็คงโดนทั้งโรงเรียนแล้ว...แม้กระทั่งอาจารย์ หรือผอ.ก็คงโดนด้วย...โว้ย...ชาไป หมด”เขาพูดด้วยอารมณ์โมโหเล็กน้อย “เห้อ...ไปกันเถอะ”
และเขาก็เดินนำต่อไป ตามด้วยเทรนที่เดินตามหลังเขา ตอนนี้ทางเดินดูโล่งมาก เพราะเวลานนี้เป็นเวลาเข้าเรียนแล้ว พวกเขาเดินเลี้ยวเข้าไปในทางหนึ่ง และก็ถึงปากทางที่เชื่อมระหว่างตึกหนึ่งไปอีกตึกหนึ่ง พวกเขาเดินข้ามไป ระหว่างทาง พื้นที่เป็นกระจกบ่งบอกถึงความเสียวไส้ของเทรนจนหมดจด จุดที่พวกเขายืนอยู่ห่างจากพื้นอยู่อย่างมาก(เน้นว่ามากจริงๆ) เดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางเข้าตึก พวกเขาก็เจอทางเดินขนาดยาว ซึ่งที่มีประตูสีเงินที่ถูกตั้งไว้ห่างเท่าๆกัน เทรนและปาโกล่าเดินต่อไปตามทางเดิน ปาโกล่าที่รู้สึกแขนชาตอนนี้เขาดีขึ้นมาก และเขาก็หยิบ P4 ขึ้นมาเพื่อเปิดดูแผนที่ ในขณะนี้ที่ซึ่งไร้ชายคนนั้นไม่เป็นอุปสรรคให้เขาไม่สามารถใช้P4ได้
และพวกเขาก็หยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง ปาโกล่าก้มมองดูที่ P4อีกครั้งก่อนที่จะเงยหน้ามามองประตูบานนั้นใหม่อีกที
“ห้องนี้หรอ?”เทรนถามไถ่ สำรวจประตูบานนั้น มองซ้ายมองขวาพลางๆ
“อืม...น่าจะใช่ เข้าไปกันเถอะ”
และเขาก็ค่อยเปิดประตูออก...
จบ โรงเรียนมหาเวทย์เรฟิลด์
ความคิดเห็น