ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภารกิจใหม่
ท้องฟ้าที่มืดครึ้มจนมองไม่เห็นดวงดาวราวกับว่ามันต้องการแสดงให้เห็นถึงคืนที่แสนจะโหดร้าย ร่างของคน2คน
ที่เดินอย่างเร่งรีบไปยังถนนที่ร้างและไร้ผู้คน เสียงที่ได้ยินคือเสียงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งและเสียงลมหายใจที่หอบและเริ่มอ่อนกำลัง มัลฟอยรู้สึกถึงมือของสเนปที่กำแขนของเค้าจนแน่นขณะที่กำลังพาเค้าและสเนปเลี้ยวไปยังอีกตรอกนึงที่อยู่สุดมุมถนน
“ทางนี้” สเนปกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำจนแทบจะเหมือนกระซิบ
“เรากำลังจะไปไหนกัน” มัลฟอยถาม แต่สเนปไม่ได้ตอบอะไร ถนนดูเหมือนจะกว้างและไกลออกไปเรื่อยๆ หรือว่าสเนปต้องการเอาตัวเค้าไปซ่อน สเนปไม่รู้หรือว่า ไม่มีใครสามารถหลบหนีหรือซ่อนจากเจ้าแห่งศาสตร์มืดได้
“ผมจะไม่เดินต่อ จนกว่าอาจารย์จะบอกผมว่าเราจะไปที่ไหนกัน” มัลฟอยพูดพลางสะบัดแขนเค้าออกจากมือของสเนป
“เรากำลังจะเดินทางไปหาแม่ของเธอเดรโก” สเนปกล่าว “เราไม่มีเวลามากนัก เร็วเข้า” สเนปทำท่าจะเอื้อมมาคว้าแต่มัลฟอยสะบัดและถอยหนี
“ทำไมเราต้องไปที่นั่นด้วย” มัลฟอยถามและหรี่ตามองอย่างมุ่งร้าย
“เจ้าเด็กโง่ !!” สเนปขู่ฟ่อ “จนป่านนี้เจ้ายังไม่รู้อีกหรือว่าเกิดอะไรขึ้น”
“แน่นอน ผมรู้” มัลฟอยตอบอย่างอวดดี “อาจารย์ฆ่าดัมเบิลดอร์ ทั้งๆที่มันเป็นหน้าที่ของผม อาจารย์ขัดคำสั่งของเจ้าแห่งศาสตร์มืด” สเนปสังเกตจากน้ำเสียงของมัลฟอยที่สั่นสะท้าน
“แล้วตอนนี้เธอก็รู้แล้วใช่มั๊ยว่า การที่จะฆ่าใครซักคน ไม่ใช่เรื่องที่น่าอภิรมย์นัก” สเนปกล่าวเสียงเย็น แต่บางอย่างในดวงตาที่ลึกและไร้อารมณ์เปลี่ยนไป
“ผมกำลังจะฆ่าเค้าอยู่แล้ว ถ้าอาจารย์ไม่...”เสียงของมัลฟอยขาดหายไป จริงอยู่ที่เค้าเกลียดแฮรี่ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เค้าอยู่ที่ฮอกวอตส์ ดัมเบิลดอร์ไม่เคยดุด่าหรือให้ร้ายเค้าเลย จะว่าเค้าเองก็ไม่ได้เกลียดดัมเบิลดอร์
“และนั่นคงเป็นวิธีที่เธอจะฆ่าจะใครซักคนซินะ”เสนปกล่าว และจ้องไปที่ดวงตาสีเทาของมัลฟอย “ฉันเห็นว่าเธอกำลังลดไม้กายสิทธิ์ของเธอลง ไม่มีทางเลยที่เธอจะฆ่าเค้าได้ อีกอย่างถ้าเธอทำไม่สำเร็จ เธอก็รู้ว่าลอร์ดโวลเดอมอร์ทจะทำอย่างไรกับเธอ” สเนปพูดจบ และคว้าแขนของมัลฟอย “เอาหละ ฉันว่าเราปลอดภัยที่จะหายตัวจากตรงนี้ ตั้งสมาธิเดรโก ...ไปที่บ้านของแม่เธอ”
เสียงเปรี้ยงดังๆ ดังขึ้นสองครั้ง นาร์ซิสซารีบวิ่งมาคว้าลูกชายของเธอไปกอด ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาและความกังวลใจ เธอหันมาหาสเนป
“ทุกย่างจบลงหรือยัง เซเวอร์รัส” นาร์ซิสซาถาม และหันไปมองเดรโกที่กำลังเดินงุ่นงานอยู่ “เค้า..เอ่อ..ทำสำเร็จมั๊ย”เธอหันมาถามสเนปต่อ แต่มัลฟอยพูดแซงขึ้นมา
“อ้อ..ลูกชายสุดที่รักของแม่ทำไม่สำเร็จหรอกครับ..แต่ศาสตราจารย์สเนปเป็นคนทำ” มัลฟอยซึ่งหงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้เค้าถึงกับปาของจนแตกกระจาย
“ขอบคุณมากเซเวอร์รัส” นาร์ซิสซาสวมกอดสเนป
“ท่านจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก” สเนปกล่าว ใบหน้าของเค้าบิดเบี้ยวเล็กน้อยเพราะกำลังใช้ความคิด “ฉันว่าเธอกับเดรโกควรจะหนีไปซะ จริงอยู่ที่ดัมเบิลดอร์ตาย แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านจะไม่เอาผิดกับเดรโก”
“งั้นผมยินดีที่จะอยู่รับโทษนั้น” มัลฟอยกล่าว แต่ใบหน้าของเค้าแสดงถึงความกลัว
“ลูกรัก..ลูกไม่รู้หรอกว่ามันมีบางอย่างที่แย่กว่าความตาย”นาร์ซิสซาเริ่มร้องไห้ “ได้โปรดเถอะเดรโก หนีไปกับแม่ เราไปอยู่ที่บ้านของป้าดีเมนเชียที่ปารีสก็ได้” นางอ้อนวอนต่อลูกชายเธอ
“ฉันว่าไปอยู่กับญาติอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดี เค้าต้องรู้จนได้อย่างแน่นอน”สเนปกล่าว “ว่าแต่..ลูเซียสเค้ามีที่ซ่อนที่อื่นอีกมั๊ย ในกรณีถ้ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“ไม่มี” นาร์ซิสซาส่ายหัวอย่างหมดหวัง “ลูเซียสเค้าจงรักภักดีกับลอร์ดโวลเดอมอร์ทมาก เค้าอยู่เป็นข้ารับใช้ไปจนวันที่เค้าตาย” น้ำตาของนางรินไหล สเนปรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาอย่างจับใจ
“ฉันรู้จักอยู่ที่นึง อยู่ในลอนดอน แต่พวกเธอห้ามใช้เวทย์มนตร์เด็ดขาด เข้าใจมั๊ย” สเนปพูดพลางจดอะไรบางอย่างลงในกะดาษและส่งให้นาร์ซิสซา “รีบไปตอนนี้เลย แล้วอีกสองสามวันฉันจะส่งข่าวไป”
เสียงเปรี้ยงดังๆดังขึ้นสองครั้ง สเนปถอนหายใจหนักๆ มือของเค้ายังคงกำไม้กายสิทธิ์ไว้จนแน่น นึกถึงคำสาปสุดท้ายที่เค้าใช้ เค้าไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ ณ ตอนนี้ที่ความคิดของเค้ากำลังพลุ่งพล่าน เค้าไม่รู้ว่าตัวเค้ายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นนานแค่ไหน
“ นายของข้า” สเนปพูด เค้ารู้ว่าลอร์ดโวลเดอมอร์ทนั่งอยู่บนเกาอี้ขนาดใหญ่
“เซเวอร์รัส..เจ้าขัดคำสั่งข้า ..ทำไม” สเนปรีบปิดกั้นใจของตัวเอง เพราะเค้ารู้ว่าโวลเดอมอร์ทกำลังพินิจใจของเค้าอยู่
“เพราะผมเกรงว่า เด็กนั้นจะทำไม่สำเร็จ” สเนปกล่าวด้วยหัวที่ค้อมต่ำ
“แล้วเจ้าเด็กนั่น อยู่ที่ไหน” โวลเดอมอร์ทขู่ฟ่อ
“ เค้าหายตัวไป พอตเตอร์พยายามที่จะหยุดพวกเรา ผมบอกให้เดรโกหายตัวไปก่อน ซึ่งผมคิดว่าเค้าจะกลับมาที่บ้านของเค้า แต่ไม่ใช่” สเนปกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แต่ อัลบัสดัมเบิลดอร์ตายแล้ว” โวลเดอมอร์ทถาม
“ใช่ครับท่าน” สเนปตอบ และพยายามอย่างมากที่จะไม่คิดถึงความรู้สึกที่เสียดแทงในใจเค้า
“เอาหล่ะ อย่างน้อย ดัมเบิลดอร์ก็ตายไปแล้วถึงแม้การกระทำของเจ้าทำให้ข้าไม่พอใจมาก แต่ ข้าจะยกโทษให้เจ้า ครั้งนี้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น” โวลเดอมอร์ทกล่าวด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น แต่มุ่งร้าย
“ท่านช่างเปี่ยมเมตตานัก” สเนปกล่าวศรีษะของเค้ายังคงค้อมต่ำ
“นำเดรโกและนาร์ซิสซามาให้ข้า หลอกล่อพวกมันออกมา แล้วฆ่าจะสำเร็จโทษพวกนั้นเอง” น้ำเสียงที่เหี้ยมเกรียมของโวลเดอมอร์ท ทำให้สเนปสะดุ้งเล็กน้อยแต่สามารถสำรวมอาการได้โดยทันที
“ผมจะเริ่มดำเนินการโดยทันที” สเนปกล่าว
“ดีมาก เซเวอร์รัส อย่าทำให้ข้าผิดหวังอีก” โวลเดอมอร์ทกล่าวอีกครั้งก่อนที่จะหายตัวไป
สเนปทิ้งตัวลงบนโซฟา และปิดเปลือกตาอย่างช้าๆ เค้าต้องการจะลืมเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นในคืนนี้
“นี่คือสิ่งที่คุณต้องการใช่มั๊ย อัลบัส” เสนปรำพันกับตัวเองเบาๆ “ตอนนี้ผมก็ไม่ต่างอะไรต่างซีเรียส แบล็กที่เคยเป็น
และพอตเตอร์จะไม่มีวันหยุดตามล่าผมจนกว่า การตายของคุณได้รับการแก้แค้นอย่างสาสม” สเนปกล่าวและยิ้มเยาะกับชะตาชีวิตของตัวเองที่กำลังจะเกิดต่อไป
************************************************
คืนวันเสาร์จะลงตอนที่สองให้นะคะ ยังไงก็ช่วยเม้นต์หน่อยเด้อ
ที่เดินอย่างเร่งรีบไปยังถนนที่ร้างและไร้ผู้คน เสียงที่ได้ยินคือเสียงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งและเสียงลมหายใจที่หอบและเริ่มอ่อนกำลัง มัลฟอยรู้สึกถึงมือของสเนปที่กำแขนของเค้าจนแน่นขณะที่กำลังพาเค้าและสเนปเลี้ยวไปยังอีกตรอกนึงที่อยู่สุดมุมถนน
“ทางนี้” สเนปกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำจนแทบจะเหมือนกระซิบ
“เรากำลังจะไปไหนกัน” มัลฟอยถาม แต่สเนปไม่ได้ตอบอะไร ถนนดูเหมือนจะกว้างและไกลออกไปเรื่อยๆ หรือว่าสเนปต้องการเอาตัวเค้าไปซ่อน สเนปไม่รู้หรือว่า ไม่มีใครสามารถหลบหนีหรือซ่อนจากเจ้าแห่งศาสตร์มืดได้
“ผมจะไม่เดินต่อ จนกว่าอาจารย์จะบอกผมว่าเราจะไปที่ไหนกัน” มัลฟอยพูดพลางสะบัดแขนเค้าออกจากมือของสเนป
“เรากำลังจะเดินทางไปหาแม่ของเธอเดรโก” สเนปกล่าว “เราไม่มีเวลามากนัก เร็วเข้า” สเนปทำท่าจะเอื้อมมาคว้าแต่มัลฟอยสะบัดและถอยหนี
“ทำไมเราต้องไปที่นั่นด้วย” มัลฟอยถามและหรี่ตามองอย่างมุ่งร้าย
“เจ้าเด็กโง่ !!” สเนปขู่ฟ่อ “จนป่านนี้เจ้ายังไม่รู้อีกหรือว่าเกิดอะไรขึ้น”
“แน่นอน ผมรู้” มัลฟอยตอบอย่างอวดดี “อาจารย์ฆ่าดัมเบิลดอร์ ทั้งๆที่มันเป็นหน้าที่ของผม อาจารย์ขัดคำสั่งของเจ้าแห่งศาสตร์มืด” สเนปสังเกตจากน้ำเสียงของมัลฟอยที่สั่นสะท้าน
“แล้วตอนนี้เธอก็รู้แล้วใช่มั๊ยว่า การที่จะฆ่าใครซักคน ไม่ใช่เรื่องที่น่าอภิรมย์นัก” สเนปกล่าวเสียงเย็น แต่บางอย่างในดวงตาที่ลึกและไร้อารมณ์เปลี่ยนไป
“ผมกำลังจะฆ่าเค้าอยู่แล้ว ถ้าอาจารย์ไม่...”เสียงของมัลฟอยขาดหายไป จริงอยู่ที่เค้าเกลียดแฮรี่ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เค้าอยู่ที่ฮอกวอตส์ ดัมเบิลดอร์ไม่เคยดุด่าหรือให้ร้ายเค้าเลย จะว่าเค้าเองก็ไม่ได้เกลียดดัมเบิลดอร์
“และนั่นคงเป็นวิธีที่เธอจะฆ่าจะใครซักคนซินะ”เสนปกล่าว และจ้องไปที่ดวงตาสีเทาของมัลฟอย “ฉันเห็นว่าเธอกำลังลดไม้กายสิทธิ์ของเธอลง ไม่มีทางเลยที่เธอจะฆ่าเค้าได้ อีกอย่างถ้าเธอทำไม่สำเร็จ เธอก็รู้ว่าลอร์ดโวลเดอมอร์ทจะทำอย่างไรกับเธอ” สเนปพูดจบ และคว้าแขนของมัลฟอย “เอาหละ ฉันว่าเราปลอดภัยที่จะหายตัวจากตรงนี้ ตั้งสมาธิเดรโก ...ไปที่บ้านของแม่เธอ”
เสียงเปรี้ยงดังๆ ดังขึ้นสองครั้ง นาร์ซิสซารีบวิ่งมาคว้าลูกชายของเธอไปกอด ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาและความกังวลใจ เธอหันมาหาสเนป
“ทุกย่างจบลงหรือยัง เซเวอร์รัส” นาร์ซิสซาถาม และหันไปมองเดรโกที่กำลังเดินงุ่นงานอยู่ “เค้า..เอ่อ..ทำสำเร็จมั๊ย”เธอหันมาถามสเนปต่อ แต่มัลฟอยพูดแซงขึ้นมา
“อ้อ..ลูกชายสุดที่รักของแม่ทำไม่สำเร็จหรอกครับ..แต่ศาสตราจารย์สเนปเป็นคนทำ” มัลฟอยซึ่งหงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้เค้าถึงกับปาของจนแตกกระจาย
“ขอบคุณมากเซเวอร์รัส” นาร์ซิสซาสวมกอดสเนป
“ท่านจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก” สเนปกล่าว ใบหน้าของเค้าบิดเบี้ยวเล็กน้อยเพราะกำลังใช้ความคิด “ฉันว่าเธอกับเดรโกควรจะหนีไปซะ จริงอยู่ที่ดัมเบิลดอร์ตาย แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านจะไม่เอาผิดกับเดรโก”
“งั้นผมยินดีที่จะอยู่รับโทษนั้น” มัลฟอยกล่าว แต่ใบหน้าของเค้าแสดงถึงความกลัว
“ลูกรัก..ลูกไม่รู้หรอกว่ามันมีบางอย่างที่แย่กว่าความตาย”นาร์ซิสซาเริ่มร้องไห้ “ได้โปรดเถอะเดรโก หนีไปกับแม่ เราไปอยู่ที่บ้านของป้าดีเมนเชียที่ปารีสก็ได้” นางอ้อนวอนต่อลูกชายเธอ
“ฉันว่าไปอยู่กับญาติอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดี เค้าต้องรู้จนได้อย่างแน่นอน”สเนปกล่าว “ว่าแต่..ลูเซียสเค้ามีที่ซ่อนที่อื่นอีกมั๊ย ในกรณีถ้ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“ไม่มี” นาร์ซิสซาส่ายหัวอย่างหมดหวัง “ลูเซียสเค้าจงรักภักดีกับลอร์ดโวลเดอมอร์ทมาก เค้าอยู่เป็นข้ารับใช้ไปจนวันที่เค้าตาย” น้ำตาของนางรินไหล สเนปรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาอย่างจับใจ
“ฉันรู้จักอยู่ที่นึง อยู่ในลอนดอน แต่พวกเธอห้ามใช้เวทย์มนตร์เด็ดขาด เข้าใจมั๊ย” สเนปพูดพลางจดอะไรบางอย่างลงในกะดาษและส่งให้นาร์ซิสซา “รีบไปตอนนี้เลย แล้วอีกสองสามวันฉันจะส่งข่าวไป”
เสียงเปรี้ยงดังๆดังขึ้นสองครั้ง สเนปถอนหายใจหนักๆ มือของเค้ายังคงกำไม้กายสิทธิ์ไว้จนแน่น นึกถึงคำสาปสุดท้ายที่เค้าใช้ เค้าไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ ณ ตอนนี้ที่ความคิดของเค้ากำลังพลุ่งพล่าน เค้าไม่รู้ว่าตัวเค้ายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นนานแค่ไหน
“ นายของข้า” สเนปพูด เค้ารู้ว่าลอร์ดโวลเดอมอร์ทนั่งอยู่บนเกาอี้ขนาดใหญ่
“เซเวอร์รัส..เจ้าขัดคำสั่งข้า ..ทำไม” สเนปรีบปิดกั้นใจของตัวเอง เพราะเค้ารู้ว่าโวลเดอมอร์ทกำลังพินิจใจของเค้าอยู่
“เพราะผมเกรงว่า เด็กนั้นจะทำไม่สำเร็จ” สเนปกล่าวด้วยหัวที่ค้อมต่ำ
“แล้วเจ้าเด็กนั่น อยู่ที่ไหน” โวลเดอมอร์ทขู่ฟ่อ
“ เค้าหายตัวไป พอตเตอร์พยายามที่จะหยุดพวกเรา ผมบอกให้เดรโกหายตัวไปก่อน ซึ่งผมคิดว่าเค้าจะกลับมาที่บ้านของเค้า แต่ไม่ใช่” สเนปกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แต่ อัลบัสดัมเบิลดอร์ตายแล้ว” โวลเดอมอร์ทถาม
“ใช่ครับท่าน” สเนปตอบ และพยายามอย่างมากที่จะไม่คิดถึงความรู้สึกที่เสียดแทงในใจเค้า
“เอาหล่ะ อย่างน้อย ดัมเบิลดอร์ก็ตายไปแล้วถึงแม้การกระทำของเจ้าทำให้ข้าไม่พอใจมาก แต่ ข้าจะยกโทษให้เจ้า ครั้งนี้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น” โวลเดอมอร์ทกล่าวด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น แต่มุ่งร้าย
“ท่านช่างเปี่ยมเมตตานัก” สเนปกล่าวศรีษะของเค้ายังคงค้อมต่ำ
“นำเดรโกและนาร์ซิสซามาให้ข้า หลอกล่อพวกมันออกมา แล้วฆ่าจะสำเร็จโทษพวกนั้นเอง” น้ำเสียงที่เหี้ยมเกรียมของโวลเดอมอร์ท ทำให้สเนปสะดุ้งเล็กน้อยแต่สามารถสำรวมอาการได้โดยทันที
“ผมจะเริ่มดำเนินการโดยทันที” สเนปกล่าว
“ดีมาก เซเวอร์รัส อย่าทำให้ข้าผิดหวังอีก” โวลเดอมอร์ทกล่าวอีกครั้งก่อนที่จะหายตัวไป
สเนปทิ้งตัวลงบนโซฟา และปิดเปลือกตาอย่างช้าๆ เค้าต้องการจะลืมเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นในคืนนี้
“นี่คือสิ่งที่คุณต้องการใช่มั๊ย อัลบัส” เสนปรำพันกับตัวเองเบาๆ “ตอนนี้ผมก็ไม่ต่างอะไรต่างซีเรียส แบล็กที่เคยเป็น
และพอตเตอร์จะไม่มีวันหยุดตามล่าผมจนกว่า การตายของคุณได้รับการแก้แค้นอย่างสาสม” สเนปกล่าวและยิ้มเยาะกับชะตาชีวิตของตัวเองที่กำลังจะเกิดต่อไป
************************************************
คืนวันเสาร์จะลงตอนที่สองให้นะคะ ยังไงก็ช่วยเม้นต์หน่อยเด้อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น