ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ต้องอยู่เป็นเพื่อนเค้าหน่ะ
วันอาทิตย์ที่ 13 กันยายน 254…
วันนี้ฉันกะจะอยู่บ้านสบายๆ แต่อีกใจก็คงจะไม่มีทางอยู่เป็นสุข
ฉันเดินลงมาข้างล่าง ที่นั้นไม่มีใครอยู่เลยนอกจากอาหารบนโต๊ะสำหรับคนๆเดียว
พ่อกับแม่หายไปไหนนะ ฉันคิด
ฉันนั่งทานอาหารเงียบๆคนเดียว
“ลงมาเร็วจังนะวา” แม่ทักทาย
“ค่ะแม่”
“พ่อเค้ายังไม่ตื้นเลยจ๊ะ อ้าวแล้วตองยังไม่ลงมาอีกหรอ”
“ไม่รู้ ไม่สนใจ”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะลูก” แม่ฉันหันหน้ามาหาฉัน พยายามให้ฉันหันมองกลับ “ลูกลองนึกดูนะจ๊ะ
หนูตองเค้าเห็นหน้าพ่อประมาณเดือนละครั้งนะลูก เค้าไม่ได้ความรักจากพ่อ แล้วแม่เค้าก็ไม่ค่อย
ได้สนใจเค้าหรอกนะ แม่เค้าเสียตอนเค้ายังเด็กแบบนี้ เด็กตัวแค่นี้ยอมรับได้ก็ดีแล้ว พ่อกับแม่กลัว
เค้าเสียคน เราก็เลยให้เค้าเข้ามาในบ้านนะจ๊ะ แม่กับพ่อรู้นะว่าลูกไม่ค่อยชอบน้องเค้า
แต่พ่อแม่ก็หวังว่าสักวันหนูจะเข้ากับเค้าได้”
“......” ไม่สนใจ ไม่คิดอะไร
“เมื่อวาน แม่กับพ่อพาเค้าไปไหว้หลุมศพแม่เค้าที่วัด แล้วก็แค่ปล่อยนกปล่อยปลาเท่านั้นเองจะ”
หรอ สำคัญจะแย่ล่ะ อยากรู้จัง
“อ้าว พ่อกับตองลงมาแล้ว”
“หนูขอตัวค่ะ”
ฉันเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับเลย เชอะ! เรื่องแค่นี้สำคัญมากนักหรือไงเนี้ย
วันจันทร์ที่ 14 กันยายน 254...
“วา มาเร็วจังนะ” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
“...”
“วันหลังไปบ้านเธออีกได้ป่ะ” พูดด้วยเสียงที่ดังก้องไปทั้งห้องเรียน
“เมื่อกี้นนท์พูดว่าอะไรนะ” เพื่อนคนอื่นซุบซิบกันใหญ่
“อะไรไปบ้านเธออะไรนั้นแหละ” อีกคนตอบ
“ไม่มีทางหรอกเธอที่เค้าจะไปที่บ้านกัน”
โอ๊ย!ทำไมนายนั้นชอบพูดอะไรเปิดเผยจิงๆเลยนะ
“ขอลอกการบ้านหน่อยดิ ทำมายังอ่ะ” นายนั้นพูด “ล้อเล่นหนา ล้อเล่น”
“....” ไอ้บ้า
“วันหลังติวหนังสือให้หน่อยดิ ไม่ค่อยเข้าใจภาษาไทยเลย ไม่ได้เรียนต้องหนึ่งปีแหนะ”
“...” ไม่มีทางติวหนังสือเนี้ยนะ
“นี้ เค้าพูดกันอย่างนี้เนี้ยเค้าเป็นแฟนกันแน่เลย” เพื่อนคนอื่นพูด
“หล่ออย่างนนท์เนี้ยนะจะเอาวาเป็นแฟน”
“ใช่เค้าคงจะเล่นสนุกมากกว่าแหละ เหมือนในละครไงชนะพนันก็เลิก”
“แต่ละครตอนสุดท้ายพระเอกก็ต้องรู้สึกว่ารักนางเอกจริงๆแล้วกลับมาหากันนะ”
“แล้วเธอคิดว่า วา จะเป็นนางเอกในเรื่องนี้เหรอ”
“ฮ่า ฮ่า” หัวเราะกันซะลั่นห้อง ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยพวกนี้
เข้าเรียน
“นั่งที่ได้แล้วนะทุกคน” คุณครูสั่ง “วันนี้ครูมีข่าวดีจะมาบอก วันพุธหน้า ทางโรงเรียนมีการจัด
โครงการจะไปช่วยชาวเขาแถวๆภาคเหนือ เลยจะขอแรงผู้สมัครใจไปช่วยโครงการในครั้งนี้
ถ้าคนที่ไม่ไปก็นั่งทำงานที่โรงเรียน จะมีครูมาค่อยดูแลบ้างมีใครมีคำถามอะไรไหม”
“ครูค่ะก็ไปกันทั้งห้องเลยสิค่ะ หนูว่าไม่มีใครไม่ไปหรอกค่ะ” เพื่อนในห้องพูด
“ต้องแล้วแต่ความสมัครใจของแต่ละคนด้วยนะ” ครูพูด
“หนูว่าคงไม่มีใครไม่ไปหรอกค่ะ งั้นคนที่จะไม่ไปยกมือขึ้น”
ฉันยกมือโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย เมื่อนายชานนท์เห็นดังนั้นเลยยกตาม
“อ้าว นนท์ไม่ไปหรอทำไมล่ะ” เพื่อนในห้องถาม
“ต้องอยู่เป็นเพื่อนวาเค้าหน่ะ” นายนั้นตอบ
“ไม่ต้องอยู่” ฉันพูดออกไปเบาๆ
“แน่นอนต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอสิ”
“วิ๊ด วิ๊ว ไม่น่าเชื่อชายหนุ่มจากต่างแดนจะมาหลงรักสาวนักปิดปากเงียบ
รู้สึกว่าจะเน่านิดๆแต่คงเป็นเรื่องกะจิ๊ดริ๊ด”
“ว๊าว วิ๊ด วิ๊ว” หลังจากนั้นก็มีเสียงแซวมาไม่คาดสาย
ฉันหรอนั่งเชยๆไม่ต้องการรู้สึกรู้สมกับอะไรทั้งสิ้น
วันนี้ฉันกะจะอยู่บ้านสบายๆ แต่อีกใจก็คงจะไม่มีทางอยู่เป็นสุข
ฉันเดินลงมาข้างล่าง ที่นั้นไม่มีใครอยู่เลยนอกจากอาหารบนโต๊ะสำหรับคนๆเดียว
พ่อกับแม่หายไปไหนนะ ฉันคิด
ฉันนั่งทานอาหารเงียบๆคนเดียว
“ลงมาเร็วจังนะวา” แม่ทักทาย
“ค่ะแม่”
“พ่อเค้ายังไม่ตื้นเลยจ๊ะ อ้าวแล้วตองยังไม่ลงมาอีกหรอ”
“ไม่รู้ ไม่สนใจ”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะลูก” แม่ฉันหันหน้ามาหาฉัน พยายามให้ฉันหันมองกลับ “ลูกลองนึกดูนะจ๊ะ
หนูตองเค้าเห็นหน้าพ่อประมาณเดือนละครั้งนะลูก เค้าไม่ได้ความรักจากพ่อ แล้วแม่เค้าก็ไม่ค่อย
ได้สนใจเค้าหรอกนะ แม่เค้าเสียตอนเค้ายังเด็กแบบนี้ เด็กตัวแค่นี้ยอมรับได้ก็ดีแล้ว พ่อกับแม่กลัว
เค้าเสียคน เราก็เลยให้เค้าเข้ามาในบ้านนะจ๊ะ แม่กับพ่อรู้นะว่าลูกไม่ค่อยชอบน้องเค้า
แต่พ่อแม่ก็หวังว่าสักวันหนูจะเข้ากับเค้าได้”
“......” ไม่สนใจ ไม่คิดอะไร
“เมื่อวาน แม่กับพ่อพาเค้าไปไหว้หลุมศพแม่เค้าที่วัด แล้วก็แค่ปล่อยนกปล่อยปลาเท่านั้นเองจะ”
หรอ สำคัญจะแย่ล่ะ อยากรู้จัง
“อ้าว พ่อกับตองลงมาแล้ว”
“หนูขอตัวค่ะ”
ฉันเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับเลย เชอะ! เรื่องแค่นี้สำคัญมากนักหรือไงเนี้ย
วันจันทร์ที่ 14 กันยายน 254...
“วา มาเร็วจังนะ” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
“...”
“วันหลังไปบ้านเธออีกได้ป่ะ” พูดด้วยเสียงที่ดังก้องไปทั้งห้องเรียน
“เมื่อกี้นนท์พูดว่าอะไรนะ” เพื่อนคนอื่นซุบซิบกันใหญ่
“อะไรไปบ้านเธออะไรนั้นแหละ” อีกคนตอบ
“ไม่มีทางหรอกเธอที่เค้าจะไปที่บ้านกัน”
โอ๊ย!ทำไมนายนั้นชอบพูดอะไรเปิดเผยจิงๆเลยนะ
“ขอลอกการบ้านหน่อยดิ ทำมายังอ่ะ” นายนั้นพูด “ล้อเล่นหนา ล้อเล่น”
“....” ไอ้บ้า
“วันหลังติวหนังสือให้หน่อยดิ ไม่ค่อยเข้าใจภาษาไทยเลย ไม่ได้เรียนต้องหนึ่งปีแหนะ”
“...” ไม่มีทางติวหนังสือเนี้ยนะ
“นี้ เค้าพูดกันอย่างนี้เนี้ยเค้าเป็นแฟนกันแน่เลย” เพื่อนคนอื่นพูด
“หล่ออย่างนนท์เนี้ยนะจะเอาวาเป็นแฟน”
“ใช่เค้าคงจะเล่นสนุกมากกว่าแหละ เหมือนในละครไงชนะพนันก็เลิก”
“แต่ละครตอนสุดท้ายพระเอกก็ต้องรู้สึกว่ารักนางเอกจริงๆแล้วกลับมาหากันนะ”
“แล้วเธอคิดว่า วา จะเป็นนางเอกในเรื่องนี้เหรอ”
“ฮ่า ฮ่า” หัวเราะกันซะลั่นห้อง ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยพวกนี้
เข้าเรียน
“นั่งที่ได้แล้วนะทุกคน” คุณครูสั่ง “วันนี้ครูมีข่าวดีจะมาบอก วันพุธหน้า ทางโรงเรียนมีการจัด
โครงการจะไปช่วยชาวเขาแถวๆภาคเหนือ เลยจะขอแรงผู้สมัครใจไปช่วยโครงการในครั้งนี้
ถ้าคนที่ไม่ไปก็นั่งทำงานที่โรงเรียน จะมีครูมาค่อยดูแลบ้างมีใครมีคำถามอะไรไหม”
“ครูค่ะก็ไปกันทั้งห้องเลยสิค่ะ หนูว่าไม่มีใครไม่ไปหรอกค่ะ” เพื่อนในห้องพูด
“ต้องแล้วแต่ความสมัครใจของแต่ละคนด้วยนะ” ครูพูด
“หนูว่าคงไม่มีใครไม่ไปหรอกค่ะ งั้นคนที่จะไม่ไปยกมือขึ้น”
ฉันยกมือโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย เมื่อนายชานนท์เห็นดังนั้นเลยยกตาม
“อ้าว นนท์ไม่ไปหรอทำไมล่ะ” เพื่อนในห้องถาม
“ต้องอยู่เป็นเพื่อนวาเค้าหน่ะ” นายนั้นตอบ
“ไม่ต้องอยู่” ฉันพูดออกไปเบาๆ
“แน่นอนต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอสิ”
“วิ๊ด วิ๊ว ไม่น่าเชื่อชายหนุ่มจากต่างแดนจะมาหลงรักสาวนักปิดปากเงียบ
รู้สึกว่าจะเน่านิดๆแต่คงเป็นเรื่องกะจิ๊ดริ๊ด”
“ว๊าว วิ๊ด วิ๊ว” หลังจากนั้นก็มีเสียงแซวมาไม่คาดสาย
ฉันหรอนั่งเชยๆไม่ต้องการรู้สึกรู้สมกับอะไรทั้งสิ้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น