ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : จบสักที ชีวิตอันวุ่นวาย
วันอาทิตย์ที่ 20 เมษายน 254...
ฉันลืมตามาจากการนอนหลับ
“ตื่นแล้วหรอค่ะ พี่วา” นางบ้าทำฉันตกใจหมด
“ลงไปทานข้าวกันค่ะ พี่วา”
โอ๊ย! ฟันยังไม่ได้แปลง น้ำยังไม่ได้อาบ จะไปกินได้ไง ขี้เกียจพูด แต่ฉันไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“อาบน้ำ เดี๋ยวตองรอตรงนี้นะค่ะ”
“อือ”
ฉันเข้าไปอาบน้ำ ออกมาก็เห็นนางตองมันเดินไปมองดูที่ชั้นหนังสือ
“วันหลังตองขอยืมอ่านบ้างนะค่ะ”
“อือ”
“ลงไปทานข้าวกันเถอะค่ะพี่วา”
ยี้! มาควงแขนฉันทำไมเนี้ย
สะบัดออกเลยดีกว่า แต่นางนั้นยังสตอที่ตีหน้าตกใจ
“เออ ขอโทษค่ะ”
“ป่าว ไม่เป็นไร พี่ไม่ค่อยชิน”
“ขอบคุณนะค่ะ”
“ฮือ?” เรื่องอะไรย่ะ
“ที่พี่วาเรียกตัวเองว่าพี่”
นางนั้นยังจะมาควงแขนของฉันและพาเดินลงไปข้างล่าง
“สนิทกันก็ดีแล้วนะลูก” แม่ชม
“ค่ะ พี่วาน่ารักกับตองมากค่ะ”
“อ้าว ทานข้าวกันนะ” พ่อพูด
ปรกติ ทานข้าวกันธรรมดาเหมือนเดิม
เมื่อทานเสร็จ
“เดี๋ยวพ่อกับแม่จะออกไปหาลูกค้านะลูก กลับมาทานข้าวเย็นด้วย”
“ค่ะ” ฉะฉานดีแท้นะเธอ
“พี่วาสอนตองเล่นเปียโนบ้างได้ไหมค่ะ”
“ไว้วันหลังได้ไหม วันนี้พี่ไม่ค่อยมีอารมณ์จะสอน”
“ได้ค่ะ” อย่างเชื่อฟัง “แต่ต้องมีวันหลังนะค่ะ”
“อือ”
ฉันเดินขึ้นไปบนห้อง นางนั้นก็ต้องตามมาเหมือนเดิม
“พี่วามีการบ้านเหรอค่ะ เดี๋ยวตองช่วยนะค่ะ”
ยุ่งจริงๆเลย
“จะอ่านหนังสือหน่อยน่ะ ไม่มีหรอกการบ้าน”
“งั้น ตองไปอ่านหนังสือด้วยนะค่ะ”
“อือ” ตามฉันจริงๆเลยนะ ไม่มีอะไรทำหรือไง
ฉันเลือกหนังสือให้นางนั้น และคิดว่านางนั้นคงจะชอบ
ฉันชวนมันออกไปอ่านในสวนเพราะอากาศดีกว่าในห้อง และนางนั้นก็ตามมาเหมือนเดิม
นั่งอ่านกันไปได้สักไม่กี่นาที
“พี่วาค่ะ คนนั้นใช่เพื่อนพี่วาหรือป่าวค่ะ”
“ฮือ?” อะไรนะ
ว้าย นายนั้นอีกแล้ว มาทำอะไรเนี้ย
“วา ตามหาซะทั่วบ้านเลย” นายชานนท์กล่าวทักทาย
“มาทำไม” ฉันถาม
“คนเป็นแฟนกัน มาหากันที่บ้านบ้าง ไม่ได้เลยหรอ” นายบ้าไม่เห็นหรอว่านางนี้นั่งอยู่อ่ะ
นางตองเขยิบมานั่งติดกับฉัน และถามฉันด้วยความโกรธ
“เค้าเป็นแฟนพี่วาหรอค่ะ” ทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้น เหมือนพยายามให้ฉันพูดว่า ไม่
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ นางนั้นพูดเอาเอง”
“ใครบอกว่าเราพูดเอาเองล่ะ” นายนั้นเดินมาแล้วนั่งลงที่ข้างฉัน
“ก็พี่วาพูดอยู่นี้ไงล่ะค่ะ” นางนั้นจากที่นั่งข้างๆฉัน ลุกขึ้นแล้วมานั่งระหว่างกลางของฉันและนายชานนท์
“อ่าว คุณน้องสาวพูดงี้เลยหรอ” นายนั้นพูด
“ใช่ค่ะ เออ แล้วพี่ไม่ใช่แฟนพี่วา แล้วมาที่บ้านนี้ทำไมล่ะค่ะ”
“มาเยี่ยมไงคับ คุณน้องสาว”
“หนูชื่อตองค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณน้องสาวก็ได้ค่ะ”
“คับ”
“ถ้าพี่มีอะไรจะธุระจะพูดกับพี่วาเค้าก็พูดสิค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา”
“เออ แล้วทำไมน้องตองไม่ให้พี่นั่งคุยกับพี่วาเค้าสองคนล่ะคับ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ตองต้องนั่งอยู่ด้วยค่ะ ใช่ไหมค่ะพี่วา”
นางนี้นิ เถียงคนอายุมากกว่าได้ไง แล้วยังจะมาจับมือฉันไว้อีก
“เออ ตองออกไปก่อนนะ พี่คุยกับเพื่อนแป็ปนึ่งนะ” มาทำเป็นรู้มากต้องโดน
“พี่วาอ่ะ ให้ตองอยู่ด้วยนะค่ะนะ”
“ไม่ต้องหรอก พี่คุยกันไม่นาน” ยังจะมาอ้อน
“งั้นตองออกไปยืนตรงนั้นล่ะกันนะค่ะ”
“อือ”
เมื่อนางตองเดินออกไปแล้ว
“คุยกับน้องสาวได้แล้วหรอ”
“...” พยักหน้า
“งั้น ทำไมไม่คุยกับเราบ้างล่ะ”
“ไม่น่าคุยด้วย”
“ไม่ต้องงอนหรอกนะ ที่เรามาหาโดยไม่บอกไว้ก่อน”
“ฮือ?” ใครไปงอนนายตั้งแต่เมื่อไหร่
“ฮือ อะไร ไม่เข้าใจ”
“...” ไม่สนใจ
“น้องสาวเธอ ดูท่าทางจะหวงเธอมากเลยนะเนี้ย”
ฉันก็ว่างั้นแหละ
“ไม่รู้ว่าหวงหรือคิดรักร่วมเพศกับเธอหรือป่าวนะ”
“บ้า ไม่มีทาง” พูดไปได้ไงเนี้ย
“มีสิ ดูท่าจะเยอะด้วย”
“แล้วต้องทำไงอ่ะ” อ๊าย เผลอถามโชว์ความโง่ออกไปแล้ว
“ก็เธอต้องเป็นแฟนกับเรา น้องเธอจะได้เข้าใจ”
ไม่มีทาง เป็นทอมกับดี๋กับนางวายังดีกว่าเลย
“เป็นแฟนกับเราดีกว่านะ นะ นะ”
“ไม่มีทางย่ะ”
“มีสิ”
“คุยกันเสร็จหรือยังค่ะ” นางตองเดินเข้ามาถาม
“ยังไม่ถึงห้านาทีเลยนะคับ น้องตอง”
“ก็ตองว่ามันนานนี้ค่ะ” นางตองโต้ตอบ
“เสร็จแล้ว” ฉันว่า
“ยังไม่เสร็จเลย” นายชานนท์ว่า
“ไปส่งแขกหน้าบ้านกันเถอะค่ะพี่วา” หู พึ่งได้ยินประโยคดีๆจากนางนั้นวันนี้นี้เอง
แต่ที่ไม่ชอบคือ นางนั้นเดินมาควงแขนฉันขึ้น
“พี่ตามมานะค่ะ” นางนั้นบอกกับนายนนท์
นางตองควงฉันเดินนำหน้านายนั้นเหมือนจะเยาะเยอ
“วารอเราด้วยสิ” นายชานนท์พูดแล้ววิ่งตามมา
มาจับมือฉันทำไมย่ะเนี้ย ฉันพยายามสะบัดออกแต่ไม่หลุด
“อย่ามาจับมือพี่วาของเค้านะ” นางตองว่าพยายามยามจะแกะออก
“น้องตอง ก็อย่ามาควงแขนวาของพี่เหมือนกันแหละ” นายบ้า ฉันหน้าแดงหมดแล้ว
“หนูเป็นน้องสาวนะค่ะ”
“พี่ก็เป็นแฟนเหมือนกันนะคับ”
“พี่วาค่ะ” นางตองมองหน้าฉันเหมือนช่วยหนูด้วย
“พอ พอ ปล่อยฉันทั้งสองคนนั้นแหละ” ฉันพูดพร้อมเสียงรำคาญ
“ไม่ปล่อยหรอก พี่นั้นแหละปล่อยมือพี่วาของหนูนะ”
“พี่ก็ไม่ปล่อยมือวาของพ่อเหมือนกันถ้าหนูไม่ปล่อยแขนพี่วาของหนูก่อน”
“ปล่อยมือพี่วาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อยสิ”
“ไม่ ปล่อยก่อนสิ”
แล้วเสียงสองคนนั้นก็เถียงกันไปตามทาง
โอ๊ย ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ เบื่อแล้วนะ
แต่ชีวิตที่พูดในสิ่งที่อยากก็ดีเหมือนกันนะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ
อาจจะจบไม่สวยเท่าไหร่ ตำหนิได้นะค่ะ
พบกันใหม่ บายค่ะ
ฉันลืมตามาจากการนอนหลับ
“ตื่นแล้วหรอค่ะ พี่วา” นางบ้าทำฉันตกใจหมด
“ลงไปทานข้าวกันค่ะ พี่วา”
โอ๊ย! ฟันยังไม่ได้แปลง น้ำยังไม่ได้อาบ จะไปกินได้ไง ขี้เกียจพูด แต่ฉันไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“อาบน้ำ เดี๋ยวตองรอตรงนี้นะค่ะ”
“อือ”
ฉันเข้าไปอาบน้ำ ออกมาก็เห็นนางตองมันเดินไปมองดูที่ชั้นหนังสือ
“วันหลังตองขอยืมอ่านบ้างนะค่ะ”
“อือ”
“ลงไปทานข้าวกันเถอะค่ะพี่วา”
ยี้! มาควงแขนฉันทำไมเนี้ย
สะบัดออกเลยดีกว่า แต่นางนั้นยังสตอที่ตีหน้าตกใจ
“เออ ขอโทษค่ะ”
“ป่าว ไม่เป็นไร พี่ไม่ค่อยชิน”
“ขอบคุณนะค่ะ”
“ฮือ?” เรื่องอะไรย่ะ
“ที่พี่วาเรียกตัวเองว่าพี่”
นางนั้นยังจะมาควงแขนของฉันและพาเดินลงไปข้างล่าง
“สนิทกันก็ดีแล้วนะลูก” แม่ชม
“ค่ะ พี่วาน่ารักกับตองมากค่ะ”
“อ้าว ทานข้าวกันนะ” พ่อพูด
ปรกติ ทานข้าวกันธรรมดาเหมือนเดิม
เมื่อทานเสร็จ
“เดี๋ยวพ่อกับแม่จะออกไปหาลูกค้านะลูก กลับมาทานข้าวเย็นด้วย”
“ค่ะ” ฉะฉานดีแท้นะเธอ
“พี่วาสอนตองเล่นเปียโนบ้างได้ไหมค่ะ”
“ไว้วันหลังได้ไหม วันนี้พี่ไม่ค่อยมีอารมณ์จะสอน”
“ได้ค่ะ” อย่างเชื่อฟัง “แต่ต้องมีวันหลังนะค่ะ”
“อือ”
ฉันเดินขึ้นไปบนห้อง นางนั้นก็ต้องตามมาเหมือนเดิม
“พี่วามีการบ้านเหรอค่ะ เดี๋ยวตองช่วยนะค่ะ”
ยุ่งจริงๆเลย
“จะอ่านหนังสือหน่อยน่ะ ไม่มีหรอกการบ้าน”
“งั้น ตองไปอ่านหนังสือด้วยนะค่ะ”
“อือ” ตามฉันจริงๆเลยนะ ไม่มีอะไรทำหรือไง
ฉันเลือกหนังสือให้นางนั้น และคิดว่านางนั้นคงจะชอบ
ฉันชวนมันออกไปอ่านในสวนเพราะอากาศดีกว่าในห้อง และนางนั้นก็ตามมาเหมือนเดิม
นั่งอ่านกันไปได้สักไม่กี่นาที
“พี่วาค่ะ คนนั้นใช่เพื่อนพี่วาหรือป่าวค่ะ”
“ฮือ?” อะไรนะ
ว้าย นายนั้นอีกแล้ว มาทำอะไรเนี้ย
“วา ตามหาซะทั่วบ้านเลย” นายชานนท์กล่าวทักทาย
“มาทำไม” ฉันถาม
“คนเป็นแฟนกัน มาหากันที่บ้านบ้าง ไม่ได้เลยหรอ” นายบ้าไม่เห็นหรอว่านางนี้นั่งอยู่อ่ะ
นางตองเขยิบมานั่งติดกับฉัน และถามฉันด้วยความโกรธ
“เค้าเป็นแฟนพี่วาหรอค่ะ” ทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้น เหมือนพยายามให้ฉันพูดว่า ไม่
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ นางนั้นพูดเอาเอง”
“ใครบอกว่าเราพูดเอาเองล่ะ” นายนั้นเดินมาแล้วนั่งลงที่ข้างฉัน
“ก็พี่วาพูดอยู่นี้ไงล่ะค่ะ” นางนั้นจากที่นั่งข้างๆฉัน ลุกขึ้นแล้วมานั่งระหว่างกลางของฉันและนายชานนท์
“อ่าว คุณน้องสาวพูดงี้เลยหรอ” นายนั้นพูด
“ใช่ค่ะ เออ แล้วพี่ไม่ใช่แฟนพี่วา แล้วมาที่บ้านนี้ทำไมล่ะค่ะ”
“มาเยี่ยมไงคับ คุณน้องสาว”
“หนูชื่อตองค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณน้องสาวก็ได้ค่ะ”
“คับ”
“ถ้าพี่มีอะไรจะธุระจะพูดกับพี่วาเค้าก็พูดสิค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา”
“เออ แล้วทำไมน้องตองไม่ให้พี่นั่งคุยกับพี่วาเค้าสองคนล่ะคับ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ตองต้องนั่งอยู่ด้วยค่ะ ใช่ไหมค่ะพี่วา”
นางนี้นิ เถียงคนอายุมากกว่าได้ไง แล้วยังจะมาจับมือฉันไว้อีก
“เออ ตองออกไปก่อนนะ พี่คุยกับเพื่อนแป็ปนึ่งนะ” มาทำเป็นรู้มากต้องโดน
“พี่วาอ่ะ ให้ตองอยู่ด้วยนะค่ะนะ”
“ไม่ต้องหรอก พี่คุยกันไม่นาน” ยังจะมาอ้อน
“งั้นตองออกไปยืนตรงนั้นล่ะกันนะค่ะ”
“อือ”
เมื่อนางตองเดินออกไปแล้ว
“คุยกับน้องสาวได้แล้วหรอ”
“...” พยักหน้า
“งั้น ทำไมไม่คุยกับเราบ้างล่ะ”
“ไม่น่าคุยด้วย”
“ไม่ต้องงอนหรอกนะ ที่เรามาหาโดยไม่บอกไว้ก่อน”
“ฮือ?” ใครไปงอนนายตั้งแต่เมื่อไหร่
“ฮือ อะไร ไม่เข้าใจ”
“...” ไม่สนใจ
“น้องสาวเธอ ดูท่าทางจะหวงเธอมากเลยนะเนี้ย”
ฉันก็ว่างั้นแหละ
“ไม่รู้ว่าหวงหรือคิดรักร่วมเพศกับเธอหรือป่าวนะ”
“บ้า ไม่มีทาง” พูดไปได้ไงเนี้ย
“มีสิ ดูท่าจะเยอะด้วย”
“แล้วต้องทำไงอ่ะ” อ๊าย เผลอถามโชว์ความโง่ออกไปแล้ว
“ก็เธอต้องเป็นแฟนกับเรา น้องเธอจะได้เข้าใจ”
ไม่มีทาง เป็นทอมกับดี๋กับนางวายังดีกว่าเลย
“เป็นแฟนกับเราดีกว่านะ นะ นะ”
“ไม่มีทางย่ะ”
“มีสิ”
“คุยกันเสร็จหรือยังค่ะ” นางตองเดินเข้ามาถาม
“ยังไม่ถึงห้านาทีเลยนะคับ น้องตอง”
“ก็ตองว่ามันนานนี้ค่ะ” นางตองโต้ตอบ
“เสร็จแล้ว” ฉันว่า
“ยังไม่เสร็จเลย” นายชานนท์ว่า
“ไปส่งแขกหน้าบ้านกันเถอะค่ะพี่วา” หู พึ่งได้ยินประโยคดีๆจากนางนั้นวันนี้นี้เอง
แต่ที่ไม่ชอบคือ นางนั้นเดินมาควงแขนฉันขึ้น
“พี่ตามมานะค่ะ” นางนั้นบอกกับนายนนท์
นางตองควงฉันเดินนำหน้านายนั้นเหมือนจะเยาะเยอ
“วารอเราด้วยสิ” นายชานนท์พูดแล้ววิ่งตามมา
มาจับมือฉันทำไมย่ะเนี้ย ฉันพยายามสะบัดออกแต่ไม่หลุด
“อย่ามาจับมือพี่วาของเค้านะ” นางตองว่าพยายามยามจะแกะออก
“น้องตอง ก็อย่ามาควงแขนวาของพี่เหมือนกันแหละ” นายบ้า ฉันหน้าแดงหมดแล้ว
“หนูเป็นน้องสาวนะค่ะ”
“พี่ก็เป็นแฟนเหมือนกันนะคับ”
“พี่วาค่ะ” นางตองมองหน้าฉันเหมือนช่วยหนูด้วย
“พอ พอ ปล่อยฉันทั้งสองคนนั้นแหละ” ฉันพูดพร้อมเสียงรำคาญ
“ไม่ปล่อยหรอก พี่นั้นแหละปล่อยมือพี่วาของหนูนะ”
“พี่ก็ไม่ปล่อยมือวาของพ่อเหมือนกันถ้าหนูไม่ปล่อยแขนพี่วาของหนูก่อน”
“ปล่อยมือพี่วาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อยสิ”
“ไม่ ปล่อยก่อนสิ”
แล้วเสียงสองคนนั้นก็เถียงกันไปตามทาง
โอ๊ย ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ เบื่อแล้วนะ
แต่ชีวิตที่พูดในสิ่งที่อยากก็ดีเหมือนกันนะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ
อาจจะจบไม่สวยเท่าไหร่ ตำหนิได้นะค่ะ
พบกันใหม่ บายค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น