นางร้ายอย่างฉันก็มีเหตุผลที่จะเป็นนางร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อมันเข้ามาในบ้าน

- คือพูด

~ คือคิด



วันศุกร์ที่ 4 กันยายน 254..



วันนี้ฉันไปโรงเรียนตามปรกติ เมื่อกลับมาถึงบ้าน พ่อแม่ฉันนั่งรออยู่ที่หน้าบ้านด้วยสีหน้า กระวนกระวายใหญ่

แม่ - วากลับมาแล้วหรอลูก

วา - ค่ะแม่

วา ~ ต้องมีอะไรแปลกๆแน่ๆ เพราะไม่งั้นแม่ไม่กลับบ้านหรอก

พ่อ - เออ วา เข้าไปข้างในบ้านก่อนดีหว่านะลูก

วา - ค่ะพ่อ



เมื่อเข้ามาถึงบ้านแล้วนั้น ฉันเห็นเด็กผู้หญิง อายุน้อยกว่าฉันประมาณ 2-3 ปี นั่งอยู่บนเก้าอี้รับแขก หน้าตานางนั้นดูท่าทาง

ไร้เดียงสาอย่าบอกไม่ถูก แต่ยังไงซะฉันไม่ใช่นางสาวไทยที่รักเด็ก

วา - ใครอ่ะค่ะ แม่

แม่ - ให้พ่อเค้าเล่าให้ฟังดีกว่านะลูก

วา ~ มีอะไรกันเนี้ย

พ่อและแม่นั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆฉันและทำหน้าตาเสียใจนิดๆ

พ่อ - วาใจเย็นๆ แล้วฟังพ่อพูดนะลูก

ฉัน - ค่ะ

พ่อ- ตองเป็นลูกต่างแม่กับลูก นะวา พ่อเป็นผู้ชายก็คงจะต้องมีเล็กมีน้อยบ้างนะลูก ก็เลยมีตองมานะลูก

ฉันไม่ตอบอะไร เพราะฉันยังตกใจอยู่



แม่ฉันทำหน้าตาธรรมดาเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรที่เกิดขึ้นทั้งนั้น แล้วนางตองก็นั่งทำท่านางเอกอยู่บนเก้าอี้



พ่อ - แล้วตอนนี้แม่ของตองเค้าก็ตายไปแล้ว พ่อก็เลยต้องรับตองมาไว้ในบ้าน ลูกคงเข้าใจนะวา

นางตอง - หวัดดีค่ะ พี่วา

นางตองหน้าตาอยู่ในระดับสวยทีเดียว หุ่นดี  ความสูงเตี้ยกว่าฉันนิดหน่อย และฉันไม่ชอบหน้ามัน

ฉันถามด้วยเสียงเย็นชา – เธออายุเท่าไหร่

นางตอง - 14 ค่ะ อยู่ ม.2 ค่ะ

พ่อ - วาก็สอนน้องเรื่องบ้านหน่อยนะลูก น้องเค้าไม่เคยอยู่กับคนอื่นเลย แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก

        ให้ตองเป็นเพื่อนลูกล่ะกันนะลูก

วา - ค่ะพ่อ

วา ~ เพื่อนหรอ นางลูก little ภรรยา เนี้ยนะ ไม่มีทางแถมเกียดมันซะอีก

แม่ - คุณค่ะ ต้องรีบไปหาลูกค้าแล้วล่ะค่ะ

พ่อ - งั้นพ่อไปนะลูก

นางตองพูดด้วยเสียงเสเเสร้ง- จะไปแล้วหรอค่ะพ่อ

พ่อ - จ๊ะ อยู่กับวานะ ถามพี่เค้าได้ทุกอย่างนะ

พ่อฉันหันหน้ามาท่าฉันด้วยสายตาไว้ใจ วางใจเถอะค่ะพ่อนางเนี้ยโดน ฉันคิด



พ่อแม่ฉันรีบเดินออกจากบ้านและออกรถไปในเวลาไม่นาน ฉันยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมแต่นางตองขยับมานั่งเก้าอี้ตัสใกล้ๆกับฉัน

นางตอง - พี่วาอยู่ ม. อะไรค่ะ

วา - ม.5

นางตอง - ตองนอนห้องเดียวกับพี่ได้ไหม ตองไม่เคยนอนคนเดียวเลยค่ะ

วา - ไม่

นางตอง - งั้นนอนห้อง ข้างๆพี่ก็ได้ ตองจะได้ไปคุยกับพี่ได้สะดวก



พี่รวยเดินมาด้วยความเบา จากห้องข้างหลัง

พี่รวย - คุณวาจะให้ คุณตองนอนห้องเดียวกันหรือเปล่าค่ะ

นางตองมองหน้าฉันด้วยท่าทางหน้าสงสารแต่บอกแล้วไงฉันไม่ใช่นางสาวไทย

วา - ไม่

พี่รวย - แล้วคุณวาจะให้ คุณตองจะนอนห้องไหนค่ะ

นางตอง- ห้องตองไม่ต้องใหญ่มากหรอกค่ะ

วา  ~ ทำเป็นเจียมตัว เสแสร้งดีนักนิ

วา - ใครถามเธอ…….. พี่รวยหาห้องที่ไกลจากห้องวาที่สุดให้.... มัน..... นะ

นางตอง- ทำไมล่ะค่ะพี่วา

วา - ฉันไม่อยากที่จะสนิทสนมกับใครหรอกนะ โดยเฉพาะเธอนางเด็กเก็บมาเลี้ยง



นางตองหน้างงไปเลย สมน้ำหน้า ดีนะที่ฉันไม่ให้มันไปนอนห้องคนใช้ แล้วยังมาทำเป็นเจียมตัวอีก หมั่นไส้



วา - พี่รวยจัดการให้ทีนะค่ะ

พี่รวย - ค่ะ

นางตอง - ห้องพี่วาอยู่ที่ไหนอ่ะค่ะ ตองจะไปหาได้ไหม

วา - ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตฉัน ฉันอยู่ส่วนฉัน เธออยู่ส่วนเธอ อย่างมายุ่ง

นางตอง - พี่วาไม่ชอบตองหรอค่ะ

วา ~ ใครจะไปชอบลูกคนล่ะแม่อย่างเธอ



ฉันไม่ตอบอะไร แต่เดินขึ้นบันได้และได้ยินเสียงพี่รวย  

พี่รวย - คุณตองอย่าไปถือสานะค่ะ คุณวาก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ

นางตอง - ค่ะ

ฉันเดินขึ้นห้องไป อาบน้ำ และรีบนอน ไม่กินข้าวเพราะไม่อยากจะเจอหน้ามัน