[SF/OS] Orbit Chanbaek #โคจรชบ

ตอนที่ 8 : [SF] ปะป๊า ll

          ภายในคอนโดกว้างมีเพียงร่างบางที่นอนซุกตัวบนหมียักษ์  เสียงสะอื้นร้องไห้ยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ  หลังจากที่วิ่งหนีมาแบคฮยอนก็ขึ้นแท็กซี่กลับคอนโดทันที  แบคฮยอนหวังเพียงว่าลึกๆแล้วพี่ชานยอลจะวิ่งตามมา  แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น  ร่างสูงไม่ได้ตามมาเลย  มันทำให้เขาเสียใจมากกว่าการที่จะให้ขอโทษผู้หญิงคนนั้นโดยที่เขาไม่ผิด  

          ถ้าถามว่าไม่รู้สึกผิดเลยหรอ แบคฮยอนก็อยากตอบไม่  แต่ไม่ได้แปลว่าเขาไม่รู้สึกผิดที่ว่าพี่โซมีไปแบบนั้น  เขานู้ว่ามันไม่สมควรเพราะเขายังเด็ก    เขาทำไม่ถูกในเรื่องมารยามเพราะยังไงผู้หญิงคนนั้นก็เป็นรุ่นพี่  แต่ที่พูดไปแบบนั้นแบคฮยอนอยากจะบอกให้เธอเลิกยุ่งกับพี่ชานยอลจริงๆ  แต่พี่ชานยอลกลับไม่เข้าใจเขาเลย

          แกร็ก

          เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้นแบคฮยอนที่ซุกหน้าร้องไห้ก็เงียบลง  เขาได้ยินเสียงพี่ชานยอลปิดประตูก่อนจะเอากระเป๋าไปวางบนโต๊ะและหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป  ที่รู้เพราะพี่ชานยอลจะเป็นแบบนี้ตลอดเวลากลับบ้านจะต้องอาบน้ำก่อน  เพียงไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออกเมื่อร่างสูงอาบน้ำเสร็จ  แบคฮยอนข่มตาลง  ตอนนี้ไม่อยากจะพูดอะไรกับพี่ชานยอลเลย  

          แต่แล้วสัมผัสหนักๆที่เอวกับหยดน้ำจากผลที่ตกลงบนหัวเขาทำให้แบคฮยอนต้องเปิดตาขึ้น  ไม่ได้หันไปมองแต่ก็รู้ว่าตอนนี้พี่ชานยอลกำลังกอดเขาก่อนจะซุกหน้าลงบนหลัง  แบคฮยอนไม่ได้หนีเพียงแค่นิ่งไม่ทำอะไร

          " ... "

          " ไม่อึดอัดรึไงนอนแบบนั้น " 

          " ... " แบคฮยอนไม่ได้ตอบอะไร

          " ปะป๊าหิวจังหนูหิวมั้ย " 

          " ... "

          " นั่งรถกับมาคนเดียว ไม่มีเสียงหนูเหงามากเลยครับ "

          " ฮึก " หนูก็เหงา

          " แวะซื้อขนมมาเยอะเลย "

          " ..ฮึก " 

          " ปะป๊าแอบกินด้วยนะ แต่ไม่อร่อยเลยครับ "

          " ... "

          " แต่เวลาแย่งหนูกินทำไมมันอร่อยจัง " 

          " ฮึก พอแล้ว " แบคฮยอนพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

          " ลำคาญปะป๊าหรอ แต่ปะป๊าขอพูดอีกเรื่องนึงได้มั้ย "

          " ... " หนูไม่เคยลำคาญปะป๊า

          " ปะป๊าขอโทษนะครับ ที่ทิ้งหนูแบบนั้น  ปะป๊าขอโทษที่บอกให้เราขอโทษโซมี "

          " พอ ฮึก " เพียงได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนั้นแบคฮยอนก็ไม่อยากฟังอะไรแล้ว

          " ปะป๊าอยากให้หนูขอโทษเพราะปะป๊าไม่อยากให้ใครมาว่าหนูว่าเป็นเด็กไม่ดีว่าผู้ใหญ่แบบนั้น มีคนมองหนูเยอะเลยตอนหนูพูดแบบนั้น ปะป๊าแค่ไม่อยากให้คนอื่นไปว่าหนูเสียๆ " ชานยอลพูดความจริง  เพราะตอนที่แบคฮยอนว่าให้โซมีมีแต่คนมอง  เขาแค่กลัวว่าคนอื่นจะพูดถึงร่างบางในทางไม่ดี

          " อึก ฮืออ " แบคฮยอนน้ำตาไหลกว่าเดิมเมื่อฟังเหตุผลที่ชานยอลบอก  

          " ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกหนูแล้ว ปะป๊าขอโทษนะครับ ขอโทษที่ตะโกนใส่หนูด้วย " ชานยอลยังคงพูด  ถึงแม้ร่างบางจะบอกให้หยุด  ปกติเวลามีเรื่องกันเขาชอบเคลียร์ให้เสร็จไม่ชอบให้ปัญหามันข้ามวัน  

          " ฮึก "

          " ไหนขอปะป๊าดูหน้าหน่อย " ชานยอลพูดจบก็ผละหน้าออกจากแผ่นหลังบาง  ก่อนจะพลิกตัวแบคฮยอนหงายหน้า  คราบน้ำตาที่เกาะเต็มใบหน้ายิ่งทำให้รู้สึกผิด  ขอบตาแดงนั้นทำให้ชานยอลอดไม่ได้ที่จะกดจูบลงไปเพื่อปลอบโยน

          " ฮึก " แบคฮยอนอยากเกลียดตัวเองที่ไม่คิดจะปฎิเสธการกระทำของร่างสูง  พี่ชานยอลมักจะเป็นแบบนี้ตลอดและเขาเองก็จะชอบใจอ่อนทุกครั้ง  เกลียดที่ตัวเองไม่สามารถโกธรร่างสูงได้ลง  เกลียดที่ตัวเองใจอ่อนแบบนี้

          " ไม่ร้องนะครับคนดี " ก้านนิ้วยาวเกลี่ยน้ำตาออก

          " ... "

          " ขอโทษที่ทำให่โกธรนะครับ "

          " หนู ฮึก หนูไม่โกธรปะป๊า "

          " ... " ชานยอลเงียบฟังเมื่อร่างบางเป็นฝ่ายพูด

          " แต่หนูเสียใจที่ปะป๊าไม่เข้าใจ ฮึก สิ่งที่หนูทำเพราะหนูหวง "

          " ... " ชานยอลซบหน้าลงซอกคอขาว

          " หนูรักปะป๊า หนูไม่อยากเสียปะป๊าไป ฮึก " 

          " เข้าใจแล้วครับ ปะป๊าขอโทษ "

          " หนูกลัวปะป๊าจะกลับไปหาเขา กลัวปะป๊าทิ้งหนู " 

          

          " ไม่ครับ เราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดเลย "

          " ฮึก หนูรักปะป๊านะ "

          " ปะป๊าก็รักหนูเหมือนกัน ป่ะเราไปกินหนมกันดีกว่า " 

          ชานยอลพูดจบก็อุ้มร่างบางขึ้น  แบคฮยอนกอดคอชานยอลก่อนจะใช้ขาสองข้างหนีบที่เอวหนาไว้  ภาพตอนนี้คงไม่ต่างจากพ่ออุ้มลูกไปกินขนม  ชานยอลก้มไปยังโซฟาก่อนจะล้มตัวนั่งโดยมีแบคฮยอนนั่งตักเข้าหาเขา  ชานยอลเอื้อมไปหยิบถุงขนมก่อนจะหยิบมาจ่อปากร่างบาง  แบคฮยอนเห็นแบบนั้นก็อ้าปากรับโดนัทไว้

          " ชอบมั้ยครับ " ดึงเอวบางให้เข้ามาใกล้กันกว่าเดิม

          " ชอบ " 

          " อร่อยมั้ย "

          " อร่อย "

          " ขอปะป๊ากินด้วยสิ " พูดจบก็โน้มตัวเข้าใกล้ก่อนจะกัดโดนัทอีกด้าน  แบคฮยอนที่กำลังจะหยิบโดนัทออกจากปากก็ตกใจเมื่อพี่ชานยอลโผลเข้ามาแบบนี้

          " ป..ปะป๊า "

          " อื้ม แบบนี้ีสิอร่อยกว่าเยอะเลย " 

          " ปะป๊าบ้า " 

          " เฮ้อออ "

          " เป็นอะไรห้ะ นั่งถอนหายใจหายรอบแล้วนะ " ลู่หานถามแบคฮยอนี่ตั้งแต่เช้าเขาสักเกตเห็นเพื่อตัวเล็กนั่งถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง

          " อีกสี่วันจะถึงวันเกิดปะป๊าแล้ว "

          " แล้ว? "

          " ไม่รู้จะเอาอะไรให้ปะป๊า "

          " นึกว่าอะไร แล้วปกติซื้อไรให้ "

          " เยอะแยะ "

          " แล้วเขาอยากได้อะไรล่ะ "

          " ไม่มีอะ ซื้อให้ไปหมดแล้ว " แบคฮยอนคิดหนักไม่รู้จะซื้อะไรให้พี่ชานยอลในวันเกิด  ถึงร่างสูงจะพูดทุกครั้งว่าไม่ต้องซื้อะไรก็ได้  แต่แบคฮยอนก็อยากจะซื้อให้อยู่ดี  และปีนี้ก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดีเพราะมุกปีที่ผ่านมาหรือเทศกาลต่างๆที่ผ่านมาแบคฮยอนซื้อไปให้หมดแล้ว

          " อืมมม ทำเค้กดิ " ลู่หานช่วยคิด

          " ปะป๊าไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ และก็ทำไม่เป็นด้วย "

          " ลืมไปว่าสกิลติดลบ "

          " ลู่อ้ะ " แบคฮยอนยู่ปากงอแง  แต่ก็อย่างที่ลู่หานบอกเพราะความสามรถด้านอาหารของแบคฮยอนเท่ากับศูนย์  บอกเลยว่ามีเรื่องเดียวที่เก่งคือเรื่องเรียนที่สอบเข้าก่อนเกณฑ์ได้แบบนี้  แต่ทุกอย่างในชีวิตแบคฮยอนไม่เก่งอะไรเอาซะเลย และส่วนมาพี่ชานยอลก็มักจะเป็นคนทำให้เขามากกว่าเลยทำให้เขาคิดว่าไม่ต้องทำอะไรก็ได้  เพราะชินกับการมีพี่ชานยอลอยู่ด้วยแบบนี้ไปแล้ว

          " อ่าวงั้นเอาไงอ่ะ เค้กไม่เวิร์ค งั้นของคาวมั้ย พี่ชานยอลเขาชอบกินไร " 

          " ปะป๊ากินได้หมดแหละแต่บอกไปก็ทำไม่เป็นอยู่ดี "

          " ก็หาคนสอนสิ "

          " ใคร ลู่หรอ "

          " กูรู้ว่าสกิลไม่ต่างยังจะให้สอน "

          " แล้วใครล่ะ "

          " คยองซูไง " ลู่หานพูดถึงเพื่อนตัวเล็กอีกคนที่เรียนทำอาหาร

          " ใช่ คยองซู "

          " ป่ะ งั้นไปหาคยองซูเลย "

          

          " ปะป๊าวันนี้หนูกลับดึกไม่ต้องรอรับหนูนะ "

          " ปะป๊าวันนี้หนูวันนี้หนูทำงานจนดึกเลย จะให้ลู่หานไปส่งนะ "

          " ปะป๊าวันนี้ขอทำงานอีกวันนะ เหลืออีกนิดนึง "

          ตลอดสามวันที่ผ่านมาชานยอลจะได้ยินคำพวกนี้มาตลอด  ไม่รู้ว่าร่างบางทำงานอะไรนักหนาถึงต้องกลับดึกแบบนี้  แต่อย่างน้อยก็อุ่นใจที่ลู่หานเพื่อนสนิทของแบคฮยอนเป็นคนมาส่ง  ไม่อย่างนั้นชานยอลคงไม่ให้ไปแน่นอน  วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ร่างบางบอกไม่ต้องรอกลับบ้านแต่จะให้ลู่หานมาส่งตอนเย็น  ชานยอลเลยมารอร่างบางที่คอนโด

          แกร็ก

          พูดไม่ทันขาดคำเสียงประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างบางที่เดินเข้าห้องมาอย่างอ่อนแรง  ก่อนจะเดินมาโซฟาที่เขานั่ง  แบคฮยอนล้มตัวนอนบนโซฟาก่อนจะใช้หัวพาดที่ตักร่างสูง

          " เฮ้ออ  เหนื่อยจางงง " แบคฮยอนว่าก่อนจะปิดเปลือกตาลง

          " งานเยอะมาเลยหรอ " หยิบทิชชู่มาซับเหงื่อให้ร่างบาง

          " ใช่แล้ว เหนื่อยมากเลย "

          " งั้นนอนพักนะ " ว่าจบก็ก้มลงไปหอมแก้มใส

          " ปะป๊าจะถึงวันเกิดแล้วนะ " 

          " ทำไม หนูจะเซอร์ไพรส์อะไรปะป๊า " ชานยอลถามเพราะร่างบางมักจะเป็นแบบนี้ทุกปี

          " ถ้าหนูบอกว่าปีนี้ไม่มีละ "

          " ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย มีหนูแบบนี้ก็ดีมากแล้ว "

          " ปากหวาน "

          " อยากชิมมั้ยล่ะ "

          " ไม่ต้องเลยหนูจะนอนแล้ว เหนื่อย " 

          " ครับๆ " 

          27 พฤศจิกายน  

          วันเกิดปะป๊า

          

          " ปะป๊าวันนี้หนูเลิกเร็วหนูกลับคอนโดมาแล้วนะ "

          ( อารจารย์ปล่อยเร็วหรอ )

          " ใช่แล้ว "

          ( อาจารย์คิมเนี่ยนะปล่อยเร็ว ) ชานยอลถามด้วยความแปลกใจเพราะปกติอาจารย์คิมจะไม่เคยปล่อยก่อนแบบนี้เลย  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

          " ช..ใช่แล้ว วันนี้ดูอาจารย์เขาไม่สบายเท่าไหร่ "

          ( อ๋องั้นเจอกันคอนโดนะครับ )

          " ครับผม " 

           แบคฮยอนวางสายก่อนจะหันไปมองอุปกรณข้างหน้า   กระทะ ตะหลิว ไข่สามแผง วันนี้วันเกิดพี่ชานยอลเขาจะทำไข่เจียว  ใช่แล้วใช่เจียวฟังไม่ผิดหรอก   ถึงแม้ว่าจะโกหกปะป๊าว่ามีงานกลับดึกแต่ก็เถอะนะ  แบคฮยอนได้แค่นี้จริงๆ  แต่กว่าจะได้ก็ยากมากเลยสำหรับแบคฮยอนนี่ซื้อไข่มาตั้งหลายฟองต้องได้สักฟองให้พี่ชานยอลได้กินแน่นอน

          " สู้ๆแบคฮยอน " พูดกับตัวเองก่อนจะจัดเตรียมของ  วันนี้เขาอุส่าต์โดดเรียนอาจารย์คิมมาเพื่อทำไข่เจียวให้ปะป๊า  หวังอย่างเดียวว่ามันจะไม่พัง

          2ชั่วโมงผ่านไป

          " โอ่ยๆๆ น้ำมัน โอ่ยยย " แบคฮยอนลูบแขนเมื่อน้ำมันกระเด็นมาใส่เขาไม่หยุด  หันไปมองนาฬิกาบอกว่าหกโมงก็ตกใจ  อีกไม่นานปะป๊าก็จะมาแล้ว  ทำไงดียังไม่ได้ไข่เจียวสักจานเลย  ไข่ที่เหลือก็จะหมดแล้ว

          ครืดดด

          " ว่าไงปะป๊า " กดรับสาย

          ( หนูวันนี้ปะป๊าเลิกดึกนะ พอดีอาจารย์สลับคาบ )

          " แล้วนานมั้ย "

          ( ไม่แน่ใจเหมือนกัน อาจจะทุ่มสองทุ่นนะครับ ) 

          " ได้ เดี๋ยวหนูรอสู้ๆนะ "

          ( ครับ )

          ทุ่มครึ่ง

          แบคฮยอนจะทำยังไงดีอีกครึ่งชั่วโมงปะป๊าจะกลับแล้วแต่ไข่ยังไม่ได้เลย  นี่เขาลงไปซื้ออีกสองแผงแล้วนะ  ทำยังไงดี

          " โอ่ยยย ทำยังไงถึงจะไม่ไหม้เนี่ย " แบคฮยอนบ่นเสียงดัง  ถ้าไม่ไหม้ก็อมน้ำมัน  

          

          สองทุ่มครึ่ง

          " ได้มั้ยเนี่ยชิมก่อน "

          " อี๋ ไม่อร่อยเลย " แบคฮยอนบ่นเมื่อชิมไข่เจียวจานนี้แล้วมันไม่มีความอร่อยเลย  ถ้าเอาให้ปะป๊ามีหวังปะป๊าไม่ปะรทับใจแน่ๆเลย  นี่ก็สองทุ่มครึ่งแล้วปะป๊าต้องใกลถึงคอนดดแล้วแน่เลย

          ครืดดด 

          " ฮัลโหลปะป๊ามาแล้วหรอ "

          ( ยังเลย )

          " จะมาเมื่อไหร่หรอ " ฮือออ ไข่เจียวหนูยังไม่เสร็จเลย

          ( หนู )

          " ว่าไงปะป๊า "

          ( คือเพื่อนปะป๊าชวนไปเลี้ยงวันเกิด )

          " ปะป๊าจะไปหรอ "

          ( ไม่อยากไปอยากไปหาหนู )

          " เอางี้หนูให้ไปปะป๊าไปก็ได้ " 

          ( ไม่เป็นไร กลับไปฉลองกับหนูดีกว่า )

          " หนูอนุญติแต่สามทุ่มครึ่งไม่เกินสี่ทุ่มต้องกลับมาฉลองกับหนูนะ " 

          ( เอางั้นหรอ )

          " อื้ม หนูอนุญาต "

          ( งั้นปะป๊าจะรีบกลับไปหานะ )

          " ครับผม " แบคฮยอนพูดจบก็วางสาย  เหลือเวลาอีกเกือบสองชุ่วโมงยังไงต้องไห้ไข่สักจานให้ปะป๊า

          สามทุ่มสี่สิบห้า

          " อันนี้ดูดี แต่ชิมก่อน " พูดก่อนจะชิมไข่เจียจานนี้  มันดูดีที่สุดแล้ว  เพราะไม่ไหม้ไม่อมน้ำมัน  แต่รสชาติยังไม่รู้

          " อื้มๆๆๆ อันนี้อร่อย " ร้องอย่างดีใจเมื่อทำไข่เจียวได้สำเร็จ

          " ปะป๊าหนูทำสำเร็จแล้ว " แบคฮยอนว่าก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกา  เหลือเวลาอีกนิดหน่อยในการเตรียม  แบคฮยอนถอดผ้ากันเปื้อนออกจากก่อนจะทำความสะอาดห้องครัว  

          กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จก็สี่ทุ่มพอดี  แบคฮยอนนั่งหอบที่โต๊ะทานข้าว  ปะป๊าน่าจะกำลังขับรถมาจากร้าน  แบคฮยอนมองฝีมือตัวเองก็ยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ปะป๊าจะมากินไข่เจียวของเขา

          ตึ้ง

          ระหว่างที่นั่งรอเสียงแอพพลิชั่นไลน์ก็ดังขึ้น  ปากเรียวยกยิ้มเมื่อเห็นรายชื่อคนที่กำลังคิดถึง

          ปะป๊า

          ไม่รอช้าแบคฮยอนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะปลดล็อคหน้าจอ  กดเข้าข้อความที่ร่างสูงส่งมา  แต่แล้วแบคฮยอนก็นิ่งราวกับโดนฟ้าผ่าเมื่อเห็นสิ่งที่ถูกส่งมาให้  เหมือนโลกหยุดหมุน  หูอื้อไม่รับรู้อะไร  ความรู้สึกเหมือนถูกมือยักษ์มาบีบหัวใจให้แหละสลาย  น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด  กลั้นใจกดฟังเสียงที่ถูกส่งมา 

          

          ปะป๊าของหนู :

                                        

          ปะป๊าของหนู :  อะ อื้มมม  ชานเบาๆสิคะ  โซมี  สะ..เสียว อะอะอ่าส์ 

-TBC-