[EXO] Sweet Senior พี่ครับ ตกหลุมรักผมเถอะ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 {Loading' 8%}

1ปีให้หลัง

                แสงแดดยามบ่ายแก่ๆทอดส่องประกายกระทบเรือนร่างเล็กผิวขาวราวหิมะของชายหนุ่มให้ดูโดดเด่นเป็นเท่าตัว ซูโฮ ชายหนุ่มที่เคยมีรอยยิ้ม มีความสดใส ในเวลานี้เขากลับนั่งเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าพื้นกว้างที่ไร้สิ้นสุดของขอบฟ้าที่ริมระเบียงห้องนอนของคนรัก

 นี่คงเป็นอีกหนึ่งวันที่เขาพักอยู่ที่บ้านของคุณปาร์ค ตั้งแต่วันนั้น วันที่คนรักของเขาจากไป เขาก็วนเวียนคลุกคลีกับครอบครัวปาร์คมากขึ้น จากที่เคยแค่แวะเข้ามาเยี่ยมเยียนในบางครั้ง หรืออยู่ทานมื้อดึกกับครอบครัวปาร์ค กลายเป็นว่าซูโฮนั้นต้องมานอนค้างอยู่เป็นเพื่อนคุณนายปาร์คบ่อยขึ้น  วันนี้ก็เป็นวันครบรอบ1ปีของ ปาร์ค ชานยอล ผู้ครอบครองหัวใจดวงน้อยของเขา ทำไมเวลามันช่างยาวนานไปเสียทุกเศษเสี้ยววินาที  มันทำให้คนตัวเล็กรู้สึกทรมานจิตใจเสียเหลือเกิน และเขาก็ก็ได้สัญญากับตัวเองว่าจะรักและซื่อสัตย์กับชานยอลเพียงคนเดียว...

“พี่ซูโฮ ได้เวลาย้ายของเข้าหอแล้วนะ...  พี่ซูโฮ.” เสียงแหบเสน่ห์ของผู้เป็นน้องอย่าง โอ เซฮุน เรียกสติของร่างเล็กให้กลับมาสู่โลกของความเป็นจริงอีกครั้ง มือหนาเอื้อมไปบีบไหล่เล็กของผู้เป็นพี่ชายอย่าเบามือ เมื่อรู้ดีว่าพี่ชายของตนยังคงคิดถึงแฟนหนุ่มอยู่ ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไร พี่ชายของเขาก็คงจะเลิกรักชานยอลไม่ได้.. นี่สินะที่เขาเรียกว่า “รัก”

“วันนี้ก็ครบ1ปีแล้วนะ เดี๋ยวเราย้ายของเข้าหอเสร็จ เราไปหาพี่ชานยอลกันดีไหมพี่” เซฮุนเอ่ยชวนซูโฮพลางส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ก่อนจะช่วยพยุงร่างเล็กไปยังรถคันหรูที่จอดรออยู่หน้าบ้านตระกูลปาร์ค

“นี่พี่ซูโฮ  พี่ซูโฮไม่คิดจะเปิดใจรับรักใครหน่อยเหรอ ผมเห็นหนุ่มๆสาวๆเขามาขายขนมจีบพี่เยอะแยะเลยนะ พี่ไม่คิดจะสนใจจริงๆเหรอ? ผมนี่เสียดายแทนมากกก ” เสียงเจื้อยแจ้วของ บยอน แบคฮยอน อดถามไถถึงเรื่องราวความรักของพี่รหัสตนไม่ได้

“ไม่ล่ะ พี่ยังไม่พร้อมจะรับรักใครทั้งนั้น พี่ยังรักเขาอยู่ และคิดว่าต่อให้นานแค่ไหนก็คงจะไม่เลิกรักเขาด้วย..” เมื่อพูดถึงคนรัก ซูโฮก็ได้แต่ยิ้มบางๆก่อนจะระบายความรู้สึกที่มีต่อคนรักให้แบคฮยอนฟัง “รอยยิ้มของพี่ ความสุขของพี่ หัวใจของพี่ พี่ฝากเอาไว้ที่เขาตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน จนวันนี้พี่ก็ยังไม่คิดจะมอบหัวใจดวงนี้ให้ใคร มันฟังดูน้ำเน่าดีเนอะ ฮ่าๆ”  ร่างเล็กว่าพลางจัดข้าวของของตนให้เข้าที่เข้าทาง

“แต่นี่มันก็ครบปีหนึ่งแล้วนะซูโฮ พี่ว่านายควรเปิดใจรับอะไรใหม่ๆบ้างนะ พี่ไม่อยากเห็นเราเหม่อลอยบ่อยๆน่ะ” เสียงหวานของพี่ร่วมห้องอย่างเสี่ยว ลู่หาน แทรกขึ้น

“จริงพี่ ผมเห็นด้วยกับพี่ลู่นะ” แบคฮยอนที่มีความคิดคล้ายกับลู่หานจึงรีบเสริมทัพให้ทันที

“เมื่อถึงเวลา ใจผมคงจะเปิดใจเองล่ะมั้งพี่ ตอนนี้ขออยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆดีกว่า” เมื่อเห็นทีจะไร้ทางโต้ ซูโฮจึงรีบตัดบทสนทนาและรีบรุดหนีเข้าไปในห้องครัวแทน

“พี่ว่านะแบค เราต้องรีบจับคู่ให้มยอนแล้วล่ะ เดี๋ยวมยอนจะเป็นโรคซึมเศร้าจนกู่ไม่กลับเอานะ” เมื่อเห็นร่างเล็กของรุ่นน้องเดินหายเข้าไปในครัว พี่ใหญ่อย่างเขาจึงเริ่มหาพรรคพวกอย่าง เจ้าแบคฮยอน ก่อนจะเริ่มวางแผนตามที่กล่าวเอาไว้

“นั่นสินะพี่ลู่ ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ความรักของพี่ซูโฮนี่มันเหมือนนิยายเข้าไปทุกวัน แต่ก่อนจะหาคู่ให้พี่เขาน่ะ  เราควรหาอะไรเข้าท้องก่อนดีกว่าไหมครับพี่ลู่  ผมหิ๊ววว หิวว~” ร่างบางว่าพลางยกมือเล็กขึ้นมาลูบหน้าท้องของตนอย่างทะเล้น

“เออ จริงด้วย ลืมซื้ออาหารหมา แบบนี้ เอ็ดดี้จะหิวไหมนะ ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย” ลู่หานนึกขึ้นได้ว่าตนนั้นลืมให้อาหารแก่สัตว์เลี้ยงแสนรักอย่าง เอ็ดดี้ เมื่อเขาคิดได้อย่างงั้นจึงพาร่างของตนไปยังมินิมาทร์ชั้นล่างของหอพัก ปล่อยให้แบคฮยอนที่น่ารักของรุ่นพี่ทั้งสอง นั่งจมปุ๊กอยู่กับกองสัมภาระที่เพิ่งจะย้ายเข้ามาในหอพัก

“ใครๆก็ทิ้งผม พี่ซูโฮ๊~ พี่ซูโฮ~ ผมหิวจังเลย พี่สนใจจะทำอะไรให้ผมกินไหมครั...” แบคฮยอนถึงกับชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปยังห้องครัวพลางตะโกนลั่นห้องด้วยความตกใจ

“พี่ซูโฮ!!!!!!!!!  เชี้ยแล้วพี่  พี่ซูโฮตื่นสิพี่ พะ..พี่ ตื่นสิ...” สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กของรุ่นพี่ที่นอนสลบอยู่หลังโซฟาตัวใหญ่เข้า แบคฮยอนรีบรุดเข้าไปหาร่างเล็กพร้อมประคองตัวไว้ เขย่าร่างเล็กเบาๆเพื่อหวังว่าเขาจะตื่นจากห้วงนิทรา สติของแบคฮยอนถึงกับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนเจ้าตัวถึงกับทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือจากทางด้านนอกห้องพัก

“ทำไงดีวะ ร้อยวันพันปีไม่เคยมาสลบคาตา ทำตัวไม่ถูก โว้ยยยย!!  เออใช่! ไอ้ฮุน ไอ้น้องเซฮุน” เหมือนฟ้าจะเข้าข้างแบคฮยอนที่จู่ๆสติก็กลับเข้าร่าง และรีบโทรเรียกน้องชายของซูโฮทันที

“เซฮุน! พี่มีเรื่องให้ช่วย รีบมาหาพี่ที่ห้อง 013 เดี๋ยวนี้เลย รีบๆมาล่ะไอ้เน่!”  หลังจากที่วางสายจากเซฮุนไปแล้ว แบคฮยอนได้แต่นั่งเฝ้าร่างเล็กของซูโฮอย่างกระวนกระวาย กลัวจับใจเหลือเกินว่ารุ่นพี่ของตนจะเป็นอะไรไป

เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่ แค่ทักเรื่องชานยอลแค่นั้นทำไมถึงสลบไปได้ สลบไปตอนไหนก็ยังไม่รู้อีกต่างหาก โอ๊ยยยย อิแบคเครียดโว๊ยยยยยยย

ใช้เวลาไม่นานนัก เซฮุนก็มาถึงห้องพักของพี่ชาย และรีบเข้าไปหาร่างเล็กที่คุ้นเคยทันที

“พี่แบค!!! มันเกิดอะไรขึ้นพี่? ทำไมพี่ซูโฮถึงสลบแบบนั้น? แล้วสลบไปนานหรือยัง? ทำไมถึงเพิ่งจะโทรมาบอกผมห่ะ? นี่ถ้าพี่ซูโ ฮเป็นอะไรขึ้นมานี่ผมเอาเรื่องพี่แบคแน่!” เมื่อมาถึงเซฮูนก็รีบนำร่างเล็กไปยังห้องนอนของเจ้าของห้อง ก่อนจะรุมถามและขู่แบคฮยอน

 “โว๊ยยยยยยย!! ที-ละ-คำ-ถามโว๊ยยยยไอ้ฮุน แล้วไม่ต้องมาขู่ กูเห็นกูก็รีบโทรหามึง จบนะ ไอ้เด็กนี่นี่ เดี๋ยวแม่งจับกระทืบให้!” ทำเอาร่างบางถึงกับระเบิดลงแข่งกับเซฮุน

“แล้วจะบอกให้นะ มึงต่างหากที่น่าจะลืมถามพี่มึงว่าได้แดกข้าวมายัง โถ่วววว ด่าแต่กู ตัวเองมาส่งได้มองหน้าพี่ซูโฮยังงง แสรดดดดดด” พ้นด่าเซฮุนเสร็จก็สะก้นง้อนของตัวเองไปดูแลซูโฮต่อ ก่อนจะไล่เซฮุนไปซื้อข้าวต้มและยา
 

--8%--

 

G  Minor!