ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Daniel next door ; 1st
"จะว่าไป...นอกจากแม่ก็คุณคนแรกเลยนะเนี่ยที่นั่งซ้อนท้ายรถผมอ่ะ"
อีอูจินเข้าไปเหยียบบ้านของบุรุษผมสีชมพูหวานบ่อยขึ้นหลังจากที่ทั้งเธอและชายข้างบ้าน(ที่ยังเป็นคนแปลกหน้า)ได้พบกัน บางวันก็เข้าไปเล่นกับน้องแมว(ที่ตอนแรกแค่พูดอ้างไว้กับแม่ ไม่คิดว่าเขาจะเลี้ยงแมวจริงๆ)บางวันก็ให้เขาสอนการบ้านให้ โดยให้เหตุผลกับพี่สาวแท้ๆของตัวเองว่า
'ผมจะให้คนที่ทำโจทย์ 5x4 เป็น 9 สอนการบ้านไม่ได้เด็ดขาด' นี่สิเจ็บกระดองใจของแท้..
วันนี้เป็นวันเสาร์และก็เป็นอีกวันที่อีอูจินเข้าไปหาคังแดเนียลที่บ้านหลังนั้น เสียงหัวเราะของผู้ชายสองคนในบ้านทำเอาร่างบางแทบจะปาระเบิดใส่บ้านนั้น อียูจองเบ้ปากมองบนพลางขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คันโปรด แต่ก่อนที่จะได้สตาร์ทรถ ความสดใสของโลกใบนี้ก็ออกมาจากบ้านหลังนั้นพอดี
เด็กชายวัย 15 ขวบขมวดคิ้วเมื่อเห็นพี่สาวทำท่าจะออกไปไหนซักที่ เขาหันมองหน้าพี่ชายคนสนิทสลับกับแผ่นหลังของพี่สาวก่อนจะตัดสินใจถาม
"พี่จะไปไหนอ่ะ???"
อียูจองชะงักมือที่กำลังจะเสียบกุญแจแล้วหันตอบน้องชาย "ไปไหนก็เรื่องของพี่ พี่จะไปปลูกป่าหรือดำน้ำก็เรื่องของพี่"
คนเป็นน้องส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่าย "ให้พี่แดเนียลไปส่งมั้ย?? พี่ยิ่งขับรถเร็วๆอยู่"
"ไม่ต้อง!!!!!!!"
เสียงหวานติดห้าวสวนกลับทันควัน เจ้าของเรือนผมสีชมพูหัวเราะพรืด "ให้ผมไปส่งก็ได้นะคุณ กลัวว่าคุณจะเอารถไปล้มหัวฟาดเปล่าๆ แล้วดูสิ หมวกกันน็อคก็ไม่ใส่"
"บ่นเป็นแม่เลยนะ" เธอบ่นอุบอิบ
"นินทาแม่หรอ?" คนเป็นแม่ที่มาจากไหนก็ไม่รู้ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ทำเอาลูกสาวสะดุ้งตกใจกรี้ดจนเกือบตกรถ
"แม่ว่าให้คุณแดเนียลไปส่งดีกว่านะ น่าจะไว้ใจได้มากกว่าลูกขับเอง"
"แม่!!!!!"
"ว่าไงจ๊ะ?"
อียูจองจำต้องสงบปากสงบคำ แล้วยอมลงจากรถมอเตอร์ไซค์ลูกรัก เป็นจังหวะเดียวกับที่คังแดเนียลจูงบิ๊กไบค์คันเก่งมาจอดที่หน้าบ้านทันที
เหอะ ทำเป็นเท่ ขับบิ๊กบ้งบิ๊กไบค์บ้าบอ
เธอเบ้ปากมองด้วยสายตาขยะแขยงราวกับบิ๊กไบค์คันหรูราคาแค่บาทสองบาท หญิงสาวยืนจ้องอยู่นานจนคังแดเนียลเริ่มรอไม่ไหว
"ขยะแขยงขนาดนั้นเอามือจิ้มเบาะแล้ววิ่งตามรถผมก็ได้นะคุณ"
"นี่นาย!!"
"คังแดเนียลครับ" เขายิ้มจนตาเป็นขีด
"ไม่ได้ถามซักหน่อย.." เธอบ่นอุบอิบพร้อมกับกระโดดขึ้นบนรถคันใหญ่ของเขาเพราะความสูงอันน้อยนิดของตัวเอง
"ผมก็ไม่ได้คุยกับคุณนี่นา"
ยังจะได้ยินอีกเรอะ!!!!!
อียูจองอ้าปากค้าง ในหัวสรรหาคำด่าเป็นสิบเป็นร้อยแต่ก็ไม่รู้เหตุผลที่พูดมันไม่ออกจนกระทั่งรู้สึกถึงของแข็งบางอย่างที่กระทบตรงเข่าของตัวเอง
มือหนายื่นหมวกกันน๊อคสีเดียวกับสีผมของเจ้าตัวยื่นมาให้ ตอนแรกคิดว่าจะไม่รับแต่เพราะห่วงชีวิตของตัวเองมากกว่าก็เลยจำต้องใส่ไว้
เห็นหมวกกันน็อคมีมากกว่า 1 ใบแบบนี้คงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากแซวเจ้าของรถที่นั่งอยู่ด้านหน้า "มีหมวกกันน็อคตั้ง 2 ใบ...พาสาวซ้อนบ่อยอ่ะเด้~"
"สาวที่ว่านี่หมายถึงแม่ผมใช่มะ จะว่าไป...นอกจากแม่ก็คุณคนแรกเลยนะเนี่ยที่นั่งซ้อนท้ายรถผมอ่ะ"
นอกจากแม่ก็คุณคนแรกเลยนะเนี่ยที่นั่งซ้อนท้ายรถผมอ่ะ..
นอกจากแม่ก็คุณคนแรกเลยนะเนี่ยที่นั่งซ้อนท้ายรถผม..
นอกจากแม่ก็คุณคนแรกเลยนะเนี่ย..
นอกจากแม่ก็คุณคนแรก..
คุณคนแรก..
คุณ..
แล้วทำไมต้องเขินขนาดนี้ด้วยเล่า!!!!!!!!!
"อ่ะเงียบ สงสัยเขินอยู่แน่ๆ"
นี่ก็จะรู้ทันกันเกินไปแล้ว!!!!!
มือบางขยับหมวกกันน็อคให้ปิดหน้าตัวเองมิดมากขึ้นเพื่อที่คนตรงหน้าจะได้ไม่เห็นใบหน้าจองเธอที่กำลังแดงเห่อร้อนอยู่ข้างหลัง
"แล้วนี่คุณจะไปไหนอ่ะ?"
"อ..อ๋อ! พาไปส่งที่ฮงแดก็ได้ ตรงคาเฟ่แมวอ่ะ"
หลังจากที่ฟังคำตอบจบเขาก็สตาร์ทรถทันที ด้วยแรงของรถทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเผลอเกาะเอวเขาแน่นจนกระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะหึดังจากข้างหน้าจึงค่อยๆปล่อยมือกลายเป็นกำเสื้อเขาแทน
"แล้วจะไปทำไมแถวนั้นอ่ะ ช้อปปิ้ง? หรือไปเที่ยวกับเพื่อน?" คังแดเนียลเอ่ยถามในขณะที่สายตาจดจ่ออยู่กับตัวเลขสีแดงของไฟจราจร
"ก็แค่ไปทำงานแถวนั้นน่ะ"
"แล้วจะเสร็จกี่โมงอ่ะ?"
"ก็.." เธอยกข้อมือดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือสีดำสนิท คำนวณเวลาแล้วก็ประมาณ 3 ชั่วโมงถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด "ประมาณบ่ายโมงมั้ง"
เมื่อไร้เสียงตอบรับจากอีกคน ก็ถือว่าเขารับทราบแล้ว ประมาณ 10 นาทีก็มาถึงจุดที่นัดกับเพื่อนไว้ ร่างบาง(กระโดด)ลงจากรถ มองซ้ายมองขวาไม่นานก็เจอเหล่าผองเพื่อนที่กำลังมองหาใครซักคนที่คิดว่าน่าจะเป็นตัวเธอเองอยู่ คังแดเนียลยกยิ้มมุมปากแล้วดึงคอเสื้อคนตัวเล็กกว่าเข้าหาตัวเอง มือหนาค่อยๆถอดหมวกกันน็อคให้อีกคน เป็นช่วงจังหวะเดียวที่ชื่อของอียูจองถูกเรียกโดยเพื่อนๆที่รออยู่แล้วพอดี
"อ..เอ่อ...ฉันไปแล้วนะ ก...ก..กลับบ้าน..ดีๆนะ"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงพูดตะกุกตะกักแบบนั้นออกไป หลังจากพูดจบก็รีบวิ่งข้ามถนนไปหาเพื่อนทันที
"ยูจองอา!!!"
เสียงนุ่มของอีกคนดังมาจากฝั่งถนน เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกของเจ้าของเรือนผมสีชมพูหวาน
"บ่ายโมงรออยู่ที่นี่นะ!!!"
จะตอบตกลงดีมั้ยนะ?
อียูจองไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอทำเพียงส่งยิ้มแห้งๆให้ ทันทีที่เดินจนไกลจากสายตาของคนข้างบ้านหนุ่ม เสียงโห่ร้องแซวของเพื่อนสาวก็ดังอย่างไม่ขาดสายจนคนถูกแซวแทบจะมุดแผ่นดินหนี
อย่าให้ได้เอาคืนนะไอ้เพื่อนเฬว!!!
ทั้งหมดตกลงนั่งทำงานกันในคาเฟ่ชื่อดัง เอาจริงๆก็ไม่ได้นั่งทำงานกันจริงจังเท่าไหร่
อ้อ! ลืมบอกไปว่าอียูจองน่ะกำลังจะขึ้นปี 2 แล้วนะจ๊ะ(ถึงแม้ว่าความคิดจะดูเหมือนเพิ่ง 3 ขวบ)แถมที่นัดกันที่ฮงแดก็เพราะมหาวิทยาลัยที่กำลังเรียนอยู่ตั้งอยู่แถวๆฮงแดพอดี
เนี่ย! อี-ยู-จอง ว่าที่ตำแหน่งพี่ว้ากสาวประจำคณะ Design&Art เอง เปิดเทอมก็ระวังตัวไว้นะหนูๆ
กลุ่มหญิงสาว 4-5 คนนั่งล้อมวงกันโดยมีศูนย์กลางคือกระดาษแผ่นเดียว อันที่จริงเมนหลักของคนที่ต้องจัดการงานทั้งหมดอยู่ที่นี่เพียง 2 คน ส่วนอีก 2-3 คนที่เหลือก็คือบุคคลที่มาเพิ่มจำนวนคนที่ทำให้ดูน่าเกรงขามขึ้น ซึ่งอียูจองก็เป็นหนึ่งในนั้น
"อยากให้บู๊ทของคณะเราอยู่ตรงนี้อ่ะ ขอแบบสีชมพูอลังๆ" ชินฮยอนมีว่าพลางชี้ไปยังหัวมุมกระดาษ
"เอ๊ะๆ..สีชมพูนี่สีหมวกกันน็อคของผู้ชายปริศนายัยยูจองป้ะ" มือที่กำลังจะวงตรงตำแหน่งที่เพื่อนบอกชะงัก หันไปทางต้นเสียงก็เจอพัคมิยองที่กำลังตักเค้กใส่ปากอย่างสบายจิตสบายใจ
"ง้อววววววววววววววววววว"
ง้อวพ่อง่อวแม่เธอสิ
"ถ้าจะไม่ช่วยก็กรุณาหุบปากแล้วกินไปเลยค่า" สิ้นเสียงของคนที่ถูกแซวจนพรุน พวกคนก่อกวนก็เงียบไปหลายนาทีแล้วก็ไม่วายหาเรื่องเชื่อมโยงมาแซวใหม่จนน่าปวดหัว
นังพวกชะนีไร้ประโยชน์! ทีกับการเรียนไม่เห็นเคยตั้งใจขนาดนี้เลยอ่ะ..
ผ่านไปหลายชั่วโมงจนวางแผนและเตรียมงานบางส่วนไว้ล่วงหน้าจนเสร็จก็ประมาณบ่าย 3 โมงกว่าๆแล้ว ภาพของคนข้างบ้านหัวชมพูลอยก็เข้ามาในสมองทันที
'บ่ายโมงรออยู่ที่นี่นะ!!!'
เขาอาจจะ..แค่พูดเล่นๆรึเปล่านะ?
อียูจองหันไปมองยังถนนกว้างแต่ไม่ว่าจะมองตรงไหนก็ไม่มีรถบิ๊กไบค์ของคนที่กำลังนึกถึงอยู่ เธอถอนหายใจยาว
เขา..อาจจะแค่พูดเล่นจริงๆด้วยสินะ
แล้วทีนี้จะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย!?
#ปฏิบัติการณ์คังแดเนียล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น