คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Line Or Real - 2
หลังจากนั้นชานยอลก็เดินไปที่ห้องตัวเองในขณะที่มีคนตัวเล็กๆเดินอยู่ข้าง
“แล้วนายอยู่ห้องอะไรอ่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้..”
“เออๆ ไม่ค้องบอกก็ได้”
เขาก็เป็นของเขาแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มทำความรู้จักแล้วนะ ควรชินได้แล้ว คยองซูคิดในใจพลางเดินตามร่างสูงก่อนที่จะเดินเข้าลิฟต์ตามไป ปาร์คชานยอลใช้มือไปกดปุ่มซึ่งปุ่มที่เขากดก็คือชั้นสี่
“นายก็ไปชั้นสี่หรอปาร์คชานยอล”
“อืม.. เรียกชานยอลเฉยๆก็ได้”
“งั้นก็อยู่ชั้นเดียวกับฉันเลยนี่”
“ใช่”
หลังจบประโยคสนทนาทั้งคู่ก็เงียบไป เพื่อรอเวลาที่ลิฟต์จะขึ้นไปถึง มันใช้เวลาไม่นานหรอกแต่เพราะทั้งคู่เงียบเกินไปเลยทำให้ดูน่าอึดอัดไปนิดนะ
เขาทั้งคู่เดินมาถึงหน้าห้อง 407
“ถึงแล้ว เข้าไปดูห้องนายซะ ฉันจะเข้าห้องฉันแล้ว”
“นายเดินมาส่งฉันรึไงเนี้ย ขอบคุณนะ J แต่ห้องฉันไม่ใช่ห้องนี้นี่ต้องเดินไปอีกห้องต่างหาก..”
“ใครเขามาส่งนายกัน ฉันก็เดินมาห้องของฉันต่างหาก.. ทำไมฉันต้องเดินมาส่งนายด้วย”
“...”
“ไม่ต้องมาทำหน้าเอ๋อ ไปๆเข้าห้องนายไปได้แล้ว ฉันไม่มีเวลามาคุยกับนายหรอกนะ”
“เออๆเข้าห้องก็ได้ว้ะ อยู่ห้องข้างกันก็ดีล...”
“ไม่ดี”
“ทำไม”
“ก..ก็ไม่รู้ นายอย่ามากวนฉันบ่อยๆแล้วกันหล้ะ”
“ฉันไม่รับปากนะ”
“งั้นก็เรื่องของนายเถอะ”
“ย๊า ปาร์คชานยอล”
ปัง!
ปิดประตูใส่หน้าคยองซูนี่กล้ามากนะ ไม่รู้ฤทธิ์คนตัวเล็กซะแล้ว แต่เอาเถอะคยองซูต้องทำตัวให้ชินถ้าอยากเป็นเพื่อนกับนายนี่ ถามว่าดีมั้ยที่ได้อยู่ห้องข้างกัน ก็ดีนะจะได้กวนสบายๆ ฮ่าๆๆ
“หัวเราะคนเดียวนี่บ้ารึป่าววะ”
ชานยอลเอาหูแนบผนังฝั่งที่อยู่ติดกับห้องคยองซู ไม่คิดเลยว่าจะได้มาอยู่ห้องติดกัน
จริงๆแล้วชานยอลไม่ใช่คนเย็นชาอะไรแบบนี้หรอกนะ แค่เป็นคนชาเย็น..เอ่อะไม่ใช่ หมายถึงเขาเริ่มเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว มันเป็นปมที่ติดกับตัวเขามา เขาก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ เขาเป็นคนไว้ใจใครอยากไม่อยากสนิทกับใคร แต่ใช่ว่าเขาจะไม่มีเพื่อนสนิท ปาร์คชานยอลมีเพื่อนสนิท แต่แค่เรียนกันคนละที่แค่นั้นเอง
เขาสอบเข้ามหาลัยนี้ได้แบบเดี่ยวๆ หมายความว่าเพื่อนเขาไปเรียนที่อื่นหมด มีเขามาเรียนที่นี่คนเดียว เขาคิดไว้แล้วแหละว่าคงจะไม่มีเพื่อนหรอก เขาคงจะเย็นชาใส่คนอื่นทั่วไปแน่ๆ แต่กลับกันก็ดันมีคนตัวเล็กนี่มายุ่งด้วยจนได้ เย็นชาใส่ก็แล้ว ก็ยังมายุ่งอยู่ดี
คนตัวสูงนั่งลงที่ปลายเตียงพลางหยิบแหวนในกล่องมาดู แหวนนี้เป็นแหวนวงสำคัญที่เขามีตั้งแต่เด็กๆ เป็นแหวนวงสำคัญจริงๆ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ชานยอลลลลลล”
“อะไร ห้ามเข้ามานะ”
“ทำไมเล่า ห้องนายมันมีอะไรรึไง”
“ป่าว...แค่ยังไม่ได้จัด ว่าไงมีอะไร”
“แค่จะชวนไปกินข้าว แต่ห้องนายยังจัดไม่เสร็จ ให้ฉันช่วยจัดมั้ย?”
“ไม่ต้อง นายออกไปรอได้เลยเดี๋ยวฉันตามไป”
ไม่ได้ คยองซูจะเข้าห้องของเขาไม่ได้! ชานยอลว่าพลางก็รีบเก็บแหวนในมือที่ซ่อนไว้ทางด้านหลังใส่กล่องและเก็บใส่ลิ้นชักไว้
ก่อนจะเดินออกจากห้องมาโดยที่ไม่ลืมล็อคห้อง และเดินไปหาคยองซูที่ตัวเองบอกให้ไปรอไว้
“ไม่นึกว่าจะชวนนายมาได้นะเนี้ย”
“คิดว่าฉันหิวข้าวไม่เป็นรึไง”
“ป่าว หมายถึงไม่นึกว่าจะชวนมากินด้วยกันได้”
“ใครบอกว่าฉันจะมากินกับนายหล้ะ ฉันจะมาซื้อไปกินบนห้องต่างหาก”
“โห่ ไอ้เราก็นึกว่าจะมานั่งกินด้วยกัน”
ชานยอลและคยองซูต่างก็เลือกซื้ออาหารแบบใส่กล่องทั้งคู่ ก่อนที่จะเดินขึ้นหอไปด้วยกัน เรียกว่าเดินด้วยกันมั้ย ต้องบอกว่าชานยอลเดินคนเดียวแล้วมีคยองซูเดินตามต่างหาก
“แล้วนายไม่นั่งกินข้างล่างรึไง”
“ก็นายซื้อมากินบนหอ แล้วฉันจะนั่งกินกับใครหล้ะ”
“อ้อหรอ”
“นี่จะไม่ชวนไปนั่งกินด้วยกันเลยรึไง”
“ไม่อ่ะ”
“เอ้อ ฉันไปกินคนเดียวในห้องก็ได้ ชิ!”
“เรื่องของนาย”
“ไอ้หูกางเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“หูกางแต่สูงแล้วก็หล่อ ฉันก็พอใจ”
“ไอ้บ้า!”
ปัง!
คยองซูเดินเข้าห้องก่อนจะปิดประตูเสียงดังใส่หน้าชานยอล เขาไม่ได้จะกวนประสาทนะ เขาพูดความจริง(?)
คยองซูฟึดฟัดๆเดินมาที่โต๊ะก่อนจะแกะข้าวที่อยู่ในกล่องใส่จาน เตรียมตัวที่จะกิน
“เฮ้อ นึกว่าจะมีคนกินข้าวด้วยซะหน่อย เหงานะเนี้ย”
ตื้อดึง!
อ้ะ!
เมื่อได้เย็นเสียงโทรศัพท์มือเล็กก็รีบหยิบมาดูก่อนจะพบว่าใครเป็นคนทักมา
real__pcy : สวัสดี ทำอะไรอยู่ครับ
dohkyungsoo : กินข้าวหน้ะ
real__pcy : อ่อครับ กินให้อร่อยนะ
dohkyungsoo : นายกินรึยังหล้ะ กินด้วยกันมั้ย
real__pcy : ได้หรอครับ?
dohkyungsoo : คำละยี่สิบนะ
real__pcy : เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจกำลังจะกินอยู่พอดีครับ เดี๋ยวทักไปใหม่นะ
คยองซูตอบข้อความนั้นพลางหัวเราะไปด้วย ตลกตัวเอง ชอบกวนประสาทเขาไปทั่ว คยองซูก็เป็นแบบนี้แหละ
ค่อยหายหงุดหงิดหน่อยอย่างน้อยก็ยังมีคนมาคอยถาม ไม่ใช่เอะอะเมินเอะอะเมินเป็นนายปาร์คชานยอลนั่น
ความคิดเห็น