ต่อจากตอนที่แล้ว

แสดแดดสาดเข้ามาผ่านหน้าต่างเข้า ลมจากด้านนอกพัดม่านขาวไปมา ร่างบนเตียงค่อยๆลืมตามองโลก ที่ตัวเองต้องเจอทุกวัน แต่วันนี้เขารู้สึกว่านี้มันไม่เหมือนเดิม เขาเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเขาอยู่ที่ไหนสักที่ แต่เค้าไม่สามารถลุกขึ้นได้เพราะที่ที่เขาอยู่มันหมุนไปรอบตัวเขา ชายร่างสูงเดินเข้ามาหาเขาพร้อมแก้วน้ำอุ่น  เขาเข้ามาพยุงตัวร่างที่ยังคงงงกับสถาที่
“ว่าไงไอ่เพื่อนบ้า!! นี้คงได้สติแล้วสินะ เอา!! กินซะจะได้ดีขึ้น”  เขายืนแก้วน้ำให้คนตรงหน้า
“โอ๊ย!!!!! ร้อน!!!! ย๊า ชินเฮซอง นา ยย”  มินอูยังไม่ทันโวยวาย ก็เจอแก้วอุดปากเขาทันที่
“รีบๆกินซะ แล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้ว” เจ้าของบ้านไล่ คนสกปรกไปอาบน้ำ เนื่องจากเขาไม่ได้อาบน้ำมาทั้งคืน
“ย๊า!! นี้นายไม่ได้อาบน้ำให้ฉันหรอ?” คนสกปรกเริ่มก่อกวนประสาท
“ย๊า!!! นายพูดอะไรห๊ะ!!” คนโดนกวนประสาทเริ่มมีอารมณ์หงิด 
“นี้นายไม่เคยดูในหนังหรือไงหะ ที่พระเอกเมานางเองก็เลยพามาที่ห้องอะ แล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้”  คนสกปรกยังคงสารทยายถึงหนังที่เค้าพยายามเล่าให้อีกคนฟัง    ฟุบ!  เสียงผ้าขนหนูที่ลอยออกมาจากมือ เจ้าของบ้านไปหาหน้าของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ 
“ย๊า ย๊า นายจะไปอาบน้ำได้ยัง นี้ดูตัวนายดิเหม็นมาก ห้องฉันจะเหม็นไหมเนีย? นายนี้มัน อ่าวเหี้ย!!”  หลังจากไล่มินอูไปอาบน้ำ เจ้าของบ้านก็พูดอยู่คนเดียว โดยที่มินอูรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ไปตั้งแต่เฮซองเริ่มอ้าปากบ่น 
“อีมินอู!!นาย นายปล่อยให้ฉันพูดคนเดียวได้ไงห๊ะ!!นายต้องฟังฉันพูดให้จบสิ”  เจ้าของบ้านขี้บ่นตามไปเคาะประตู 

ปึ้งปึ้งปึ้ง!!!
แต่ก็ไม่ทำให้คนที่อยู่ข้างในรู้สึกอะไร เขากลับหัวเราะที่กวนประสาทเพื่อนเขาได้แต่เช้า………………!!

กรี๊ง กรี๊ง กรี๊ง กรี๊ง…… 
“ครับ ผมเอริคครับ”  ซีอีโอเอรับโทรศัพท์ 
“ฮยองผมเอง”  เบอร์ที่ไม่คุ้นเคย แต่เสียงที่คุ้นเคย 
“คุณเป็นใครครับ?” ซีอีโอเอ ยังคงสงสัยกับเบอร์แปลกที่โทรมา 
“ผม ชุงแจไง ชุงแจอะ”  
“อ๋อ จินอ่าว่าไง?” ในที่สุดก็จำน้องได้  
“ฮยองวันนี้เรานัดกันไว้นะ,ฮยองลืมแล้วหรอ?”  คนในโทรศัพท์ถาม
 “อ่าว อ่อ อืม หรอ?”  มีแต่คำตอบที่งงไปหมด 
“ก็เมื่อวานที่เราเจอกันหน้าห้องประชุมไงฮยอง ,แล้วฮยองบอกให้ผมไปรับฮยองไปหาซื้อของ” คนในโทรศัพท์พยามเตือนความจำ 
“อ่อ อ่า โอเค”  การตอบกลับของเอริคไม่ต่างจากรอบที่แล้ว 
“อีก20 นาทีผมไปรับนะคร้าบเอริคฮยอง”  คนในโทรศัพท์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นวางสายไปอย่างเร็ว 
“อีก20 นาที 20 ยี่ สิบ เหี้ย!! ไอ่เด็กบ้า 20นาที!! ใครจะทัน”  หลังงงอยุ่ได้ยังนานเอริคก็ถึงกลับเด้งจากเตียงเพียงแค่ คำว่า “20นาที่” ของชุงแจ

ตื๊ดด ตื๊ดด ตื๊ดด  ………
“เฮซองนะครับ วันนี้ให้ผมไปเจอที่ไหนครับ ครับ ครับ เข้าใจแล้วครับ”  เฮซองว่างสายยังหูยังไม่ทันหายร้อน 
“นายคุยกะใครอะ?”  แขกไม่ได้รับเชิญ(อีกแล้ว) ที่บังเอิญมาอยู่ข้างๆ เจ้าของบ้าน  “เห้ย!!!! ไอ่บ้า ตกใจหมด, มายืนทำบ้าอะไรตรงนี้ห๊ะ?”   เฮ้ยย…… เฮซองถอนหายใจเฮือกใหญ่  “นายคุยกับใคร?”  มินอูยังคงอยากรู้ 
“เอ่อ! อาหารเช้าเสร็จละไปกินได้แล้ว นายคงหิวมากใช่ไหม?” เฮซองตัดบท 
“ว้าวๆๆๆ นายนี้น่ารักจริงๆ” มินอูได้ยินคำว่าอาหารก็วิ่งไปทันที แต่ก็……
“อะไรเนีย!!!!! นี้มองไม่เห็นอาหารเลย”  มินอูโวยวายเมื่อเห็นอาหารที่เพื่อนทำมันมีแต่งา งา งา และก็งา 
“จะกินไม่กิน” เฮซองทนไม่ได้ที่มินอูมาว่างาสุดที่รักของเข้า
 “แล้วจะให้ฉันไปส่งนายที่ไหน?  เฮซองกลับมาจริงจังอีกครั้ง  “ที่ชินคอมก็ได้ ฉันมีงานต้องเคลีย์อะเดี๋ยวไอ่ริคมันบ่น” มินอูก็รู้เวลาจริงจังของเฮซองเหมือนกัน
“เอ่อว่าแต่ นายเจอไอ่ริคยัง?” มินอูพูดพร้อมเคี้ยวอาหารที่ตัวเองพึ่งบ่นไปว่ามีแต่งา สุดท้ายก็ทนความหิวไม่ได้เลยกิน 
“ยังอะ ช่วงนี้ฉันก็ยุ่งๆเลยไม่ได้ติดต่อหรือโทรหาเจ้านั้นเลย เจ้านั้นก็คงเหมือนกันอะนะ นี้นายจะถามทำไมอะ??”  เฮซองนึกได้เลยถามกลับ  แต่มินอูก็ไม่ได้สนใจแล้วที่เขาสนใจในตอนนี้คือ อาหารบนโต๊ะ

กริ๊ง กร่อง กริ๊ง กร่อง………. 
“ใครครับ”  เจ้าของบ้านที่กำลังไปเปิดประตู 
 “ฮยอง ยังไม่เปลี่ยนรหัสอีกหรอ?”  แขกไม่ได้รับเชิญ(อีกแล้ว) ที่เข้ามาโดยที่เจ้าของบ้านยังไม่ได้เปิดให้ 
“ย๊า!!! ชุงแจ” เจ้าบ้านที่ช้ากว่าแขก  “ก็ฮยองช้าอะ ผมเลยกดรหัสเข้ามา ฮยองยังไม่เปลี่ยนรหัสอีกหรอ?” จอนจินไม่รอให้เอริคตอบ ก็ได้แต่ยิ่งคำพูดกับพี่ชายที่ยืนทำตัวไม่ถูก 
“นายไปนั่งรอตรงนั้นก่อน เดี๋ยวฉันมา” เอริคบอกจอนไปรอที่โซฟา ก่อนจะเข้าไปแต่งตัว ……..  จากนั้นทั้งสองคนก็พากันออกไปข้างนอกตามที่นัดกันไว้ โดยที่เอริคยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดี ให้น้องชายขับรถแล้วตัวเองนั่งหลับอย่างสบายใจ -..-

ส่วนทางด้านเฮซองก็ขับรถไปส่งมินอูผู้น่ารักที่ชินคอม

“ฉันไปละ” มินอูลงจากรถพร้องทั้งบอกลา 
“อื้ม” เฮซองตอบก่อนที่มินอูจะลงจากรถ
“ไว้ฉันโทรหานะ” มินอูบอกเฮซองก่อนที่เฮซองจะขับรถออกไป

กรี๊งงงง กรี๊งงงง กรี๊งงงง…………………..
“อ่อ แอนดี้อ่า”   จอนจินรับโทรศัพท์พร้อมกลับขับรถไปด้วย 
“ฮยองงงง!!! ฮยองเอารถผมไป”  คนในโทรศัพท์โวยวาย  
“อ่ออออ เอ่อ!! เห้ย รถนายนิ” 
“ใช่สิครับรถผม ฮยองอยู่ไหน?” คนในโทรศัพท์โวยวายไม่หยุด 
“ฮยองออกมากับเอริคฮยองอะ”  ตัวปัญหายังคงขับรถไปต่อ
“ฮยองเดี๋ยวผมส่งฮยองก่อนนะ ผมจะรีบไปรับน้องก่อน”  จอนจินหันไปบอกกับพี่ชายที่นั่งหลับข้างๆ 
“ฮยองเร็วๆ ผมต้องไปรายการเพลง โปรโมตเพลงใหม่ให้ทีนท๊อป” แอนดี้ยังคงโวยวายไม่เลิก
“แอนดี้ย๊า ฮยองเข้าใจละ ฮยองจะรีบไปเดี๋ยวนี้นะ”  จอนจินว่างสายจากน้องชายสุดที่รัก ก็รับไปส่งเอริคที่หมายทั้งที 
“ฮยองลงเร็ว” จินจอดรถหน้าห้างแล้วไล่พี่ชายตัวเองลง
“ฮยองเดี๋ยวผมมานะ” จินไม่รีรออะไร รีบเหยีบ 160 ไปหาแอนดี้อย่างเร็ว

“อ่าว ว วว เหี้ย!! จอนจิน ย๊า!!” เอริคได้งง ไม่รู้ว่าจินนี่กำลังไปไหน แต่ทิ้งเขาไว้คนเดียว 

“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”  พนักงานเข้ามาถามเอริคหลังจากที่เอริคกำลัง เดินวกไปวนมากับมุมเสื้อสูทอยู่นาน  

**เอริคไม่ได้สนใจเรื่องที่จอนจินไปไหน ทิ้งเขาไว้คนเดียวเขาเลยเข้ามาเลือกซื้อของที่เขาตั้งใจมาซื้อในหัวของเอริคมีแต่สิ่งที่เขาอยากทำเท่านั้นคือซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ไปงานเดินแบบเฮซองที่จะมีในเสารืที่จะถึงนี้

“อ่าไม่มีครับ” เอริคตอบพนังงานทั้งๆที่ยังไม่ได้เงยหน้ามองแม้แต่นิดเดียว  
“งานแฟชั่น หรือต้องซื้ออะไรที่มันเข้ากับงาน แต่สูทก็ดีนิหน่า??”  เอริคพูดเองตอบเองคิดเองอยู่คนเดียว  
“ผมเอาตัวนี้แหละครับ”  เสียงชายคนนึงที่เดินออกมาจากห้องรองเสื้อ   ทำให้เอริคละสายตาจะสูทพวกนั้นเพราะเสียงที่เขาคุ้นเคย 
“ย๊า ชินเฮซอง” ไปรอช้าเอริคเดินเข้าไปหาอีกคน 
“นายมาอยู่ที่นี้ได้ไง?” เฮซองยิ่งคำถามตัดบทเอริค 
“ฉันหรอ? ก็มาซื้อของเหมือนนายไง” เอริคยิ้มหวานให้เฮซอง 
“เรียบร้อยแล้วคะ” พนักงานยื่นของพร้อมบัตรเครดิตคืนให้ซอง
“ขอบคุณคะ” พนักงานขอบคุณเฮซองอีกครั้งก่อนจะออกไป 
“งั้นฉันไปละ” เฮซองรีบบอกลาเอริค  แต่ไม่ทัน……
“เฮซองอ่า ฉันคิดถึงนายมากนะ นี้เราไม่เจอกันตั้ง1อาทิตย์เลยนะ นายไม่โทรหาฉันเลย” เอริคไม่ปล่อยให้เฮซองออกจากร้านมาคนเดียว โดยที่พยายามเกาะแขนเพื่อนรักออกมาด้วยความพยายามอ้อนอีกคน

“ชินเฮซอง ฉันเริ่มหิวแล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ” เอริคพยายามอ้อนอีกคนให้ไปกินข้าวกับเขา ทั้งๆที่อีกฝ่ายพยายามเหลี่ยงเขาตั้งแต่ออกจากร้านเสื้อผ้า 
“นี้นายหิวก็ไปกินเองสิ นายมาตามฉันอยู่ได้!!!”  เฮซองเริ่งหงิดเมื่อเข้าพยายามจะหนีอีกคนแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะเอริคเล่นล๊อคแขนเขาแน่นจนไปไหนไม่ได้ 
“นะ นะเฮซองอ่า” เอริคขอร้องอีกฝ่าย 
“นะนะ นะนะ นะนะ ชินเฮซอง เฮซอง เฮซอง” ยังคงอ้อนอีกฝ่าย 
“อืม!! เข้าใจละ นายหยุดเรียกชื่อฉันซะที” เฮซองเริ่มรำคาญกับพฤติกรรมที่เห็นแล้วหงุดหงิดกว่าเดิม    -..-!!!