ตอนแรก

“อะ!!” เสียงชายร่างที่ไม่ค่อยสูงเหมือนผู้ชายเท่าไหร่ กำลังยื่นกระดาษบางอย่างที่คล้ายๆกับบัตรเข้างาน ให้ชายตรงหน้าที่กำลังหมกหมุ่นกับเอกสารกองมหาศาล แบบไม่สนใจกับสิ่งใดๆทั้งสิ้น รวมถึงคนที่เข้ามา

“อะไรอีกวะ?”  ชายที่ไม่ได้เงยหน้ามองแม้แต่นิด แต่มือยังควานมายิบเอากระดาษในมือ ของคนตรงหน้า

“แฟชั่นโชว์หรอ?”   “ย๊า!! อีมินอู นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบงานแบบนี้ ไม่ไปๆ ฉันไม่ไป”  โวยวายต่อว่าเพื่อนอันเป็นที่รักเสร็จ ชายผู้เอาแต่ใจก็ไม่ได้สนใจอะไร ก้มหน้าทำงานต่อ

“บัตรฉันได้มาแค่สองใบ นายไม่ไปก็อดเห็นเอซองเดินแบบ, งั้นฉันไปชวนน้องๆดีกว่า”   มินอูไม่รอคนที่มัวแต่ทำงานตอบอะไรได้ทั้งนั้น หันหลังเดินกลับ เพียงแค่สองก้าวเท่านั้น คนที่กำลังทำงานอย่างบ้าคลั่งก็รีบลุกจากโต๊ะ มาเอาของเจ้าปัญหา

“ไปๆ งั้นฉันไปกับนายก็ได้, ฉันตกลงไปกับนายไม่ต้องไปชวนใครแล้วนะ” เอริคผู้เอาแต่ใจ คว้าบัตรในมือมินอูไปอีกครั้ง

“ช๊ะ!!” เสียงที่หลุดออกมาจากมินอู ก่อนจะสายหัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไปจะห้อง

ส่วนอีกคน ยังคงงงกับเจ้ากระดาษที่เพื่อนรักนำมาให้……. “ทำไมนะ ทำไมนายต้องรับงานแบบนี้ด้วย ชินเฮซอง?” คำถามยังคงเต็มอยู่ในหัวเอริค แต่สายตาเจ้าของชินคอม ก็เหลือบไปเห็นเจ้าชีวิตที่ต้องจัดการ “เห้ย!! ทำงาน!! ยังไม่เสร็จเลย ไอ่มินอูแกทำให้ฉันทำงานไม่เสร็จ!!!!” -..- ไม่วายโทษเพื่อนอีกครั้ง แล้วก้มหน้าทำงานต่อโดยไม่สนใจอะไรอีกครั้ง………….

กรี๊งง กรี๊งง กรี๊งง…….

“อ่อ ว่าไงมินอู”

“วันนี้ตอนเย็นนายว่างไหม? , เราไปดื่มกันไหม?”

“อ่อ ตอนนี้นายอยู่ไหน?”

“พึ่งออกจากชินคอน , ฉันกำลังจะไปฟิตเนส ,เย็นนี้เจอกันร้านเดิมนะที่เราไปนั่งดื่มกันครั้งก่อน”

“อ่า เข้าใจละ”   ตู๊ด!! …………….. ชายร่างสูงบางกดวางสายเมื่อสนทนากับเพื่อนจบ

“เอาใหม่อีกรอบนะ” ผู้ชายหน้าตาน่ารักที่ไม่ค่อยเข้ากับอายุเท่าไหร่ กำลังอัดเพลงอยู่กับลูกของเขา (เด็กปันในสังกัด) ยังไม่ทันจะเริ่มอัด......

We live for this love na na na na na……… ติ๊ด!!

“ยอโบเซโย......”

“แอนดี้ย๊า! , นายอยู่ไหน?”

“อ่อฮยอง ผมอัดเสียงให้ทีนท๊อปอยู่ครับ” “เอ่……อ ฮยอ”  คนเป็นน้องยังพูดไม่ทันจบเลย คนเป็นพี่ที่อยู่ๆก็ว่างสายไป แอนดี้ได้แต่ทำหน้างง อยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

“เอาละเด็กๆเรามาเริ่มใหม่กันอีกรอบนะ”  คำพูดที่น่ารักอบอุ่น ทำให้เด็กๆทั้ง6 รักละเคารพแอนดี้อย่างมาก

“คร้าบ”  ทีนท๊อปพร้อมใจกันตอบพ่อ  แล้วในห้องเต็มไปด้วยเสียงเพลงที่พวกเค้าตั้งใจทำงาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!

“เข้ามา”

“ฮยองครับ ได้เวลาประชุมแล้วครับ”  เมเนเจอร์สุดหล่อส่วนตัวของเอริค เข้ามาเรียกเจ้านายตัวเองที่ลืมเวลาประชุมไปซะสนิทเลย

“อ่อ เอ่อ.. จริงด้วย” เอริคอ้ำๆอึ้งๆ ก่อนตบไหล่เมเนสุดหล่อ แล้วเดินออกจากห้องไปประชุม

โบกึนได้แต่มองตามหลัง ก่อนจะเดินตามนายออกไป

ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด…………… เลขหมายที่ท่านเรียนไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้คะ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลังคะ ตุ๊ด!!

“ไอ่บ้า จินหายหัวไปไหนวะ”  มินอูอารมณ์เสียเล็กน้อย  แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เขายังคงมุ่งหน้าไปฟิตเนสเหมือนทุกๆวัน

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ เก่งมากเด็ก”  แอนดี้เอ้ยปากให้กำลังใจลูกๆหลังทำงานหนักมาทั้งวัน

“จ๊ะเอ๋……”  เสียงปริศณาก็ดังขึ้นมา ก่อนชายร่ายเล็กกล้ามใหญ่เดินเข้ามาในห้องอัดพร้องถุงขนาดใหญ่เต็มมือเขา

“โอ๊ะ!! ดงวานฮยอง , กลับมาเมื่อไหร่ครับ” แอนดี้ตกใจเมื่อเห็นพี่ชายที่แสนดีของเขา กลับมาจากเที่ยวพักผ่อนที่ ฝรั่งเศส

“เมื่อวาน เย็นอะ , พี่ซื้อพิซซ่ามาฝากนายแหละ เด็กๆ”  พี่ชายไม่พูดพร่ำทำเพลง เก็บกล่องพิซซ่า ออกมาจัดว่างบนโต๊ะ

“เด็กๆมากินพิซซ่าเร็ว กำลังร้อน”  ดงวานทำหน้าที่พ่อของทีนท๊อปไปแล้วตอนนี้

ทีนท๊อปที่พึ่งรู้ตัวว่าไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน กินโดยที่ไม่มีใครปิปากพูดออกมาสักคำเดียว ทุกคนรู้แค่ว่าจะต้องเอาเจ้าพิซซ่าที่มีอยู่ตรงหน้าลงท้องพวกเค้าให้เต็ม………..

“ย๊าแอนดี้ นายไม่ให้พวกเขากินข้าวหรือไง ทำไมถึงหิวกันแบบนี้?”  ดงวานที่เห็นสภาพทีนท๊อปในตอนนี้

“ใช่ ผมลืมให้พวกเขากินข้าว”  มักเน่ตอบกลับอย่างใสซื้อ

สิ้นคำพูดของแอนดี้ ทุกคนพากันหัวเราะ 55555555555555555555555555555

ในขนาดที่ทุกคนกำลังหัวเราะอยู่นั้น ก็มีชายอีกคนเดินเขามา

“อ่า นายอยู่นี้เอง ฉันตามหาทั้งวัน” จอนจินเดินเข้ามตรงเข้ามาหาเป้าหมายที่เค้าตามหาทั้งวัน โดยที่ไม่ได้ดูว่า ในห้องนั้นเขากำลังทำอะไรกันอยู่

“โอ๊ะ!!! ฮยอง!!!” จอนจินตกใจเมื่อเห็นดงวานนั่งอยู่ข้างเป้าหมายของตัวเอง

“ฮยองกลับมาเมื่อไหร่? แล้วทำไมไม่โทรบอก? ขอฝากผมมีไหม?”  คนที่พึ่งเข้ามาในห้องที่ไม่ถามไม่ฟังอะไรทั้งนั้นรัวคำถามใส่พี่ชายที่เขาพึ่งเจอหน้าหลังจากหนี้เที่ยว 2อาทิตย์

“จินอ่า ตกลงนายต้องการอะไร?” ดงวานที่ยังมึนกับคำถามของจินไม่รู้ตอบยัง

“แอนดี้”  จินตอบกลับแบบไม่คิด    ทุกคนในห้องทำหน้างง รวมทั้งจิน ที่พึงจะคิดได้ว่า ตอบอะไรไป

“เอ้ย!! ไม่ใช่นะทุกคน คือที่บอกว่าแอนดี้คือผมมีเรื่องให้แอนดี้ช่วยอะ “ฮยอง!! จะถามอะไรบอกผมก่อนเซ!!”   -..- ผมงงไปหมดแล้วนะ  “ผมสิ!!-..-งงสุดคือผม”  แอนดี้สวนกลับจินที่เข้ามาก็พูดๆๆ ยังไม่รู้ว่าต้องการอะไรกันแน่  “นายไงแอนดี้ พี่ตามหานายทั้งวัน”   จินไม่รอช้าตอบกลับอีกรอบ  “ เอ่ออ อ ออ…….ขอโทษครับพวกเราก็งงครับว่าพวกฮยองจะเถียงกันทำไม”   ทีนท๊อปที่ทนดูพวกพ่อๆ เถียงกันไม่ได้ เลยเจือกขัดจังหวะถามไป   ยังไม่ทันพูดต่อ จินหยิบพิซซ่าชิ้นโตเข้าปาก ลูก “เอากินเข้าไปซะ อย่างให้ปากว่าง”  “ฮยองมีอะไรถึงตามหาผม?”  แอนดี้วกกลับมาที่เรื่องของจินอีกครั้ง  จินที่กำลังให้เด็กๆกินพิซซ่าที่เขาป้อน นั้นหันมาตอบคำถามคนตรงหน้า    “พี่คิดถึงนายไง ไอ่เด็กนี้ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”  จินหันไปเล่นกับเด็กๆต่อ โดนที่ไม่สนใจว่าตัวเองพูดอะไรออกไป  จนเล่นกับเด็กๆเสร็จ   “แอนดี้ย๊า วันนี้เราไปแด๊นซ์กันหน่อยไหม?”  แอนดี้ทำหน้างงกะที่หาสาระในตัวไม่ได้ -..-     “ไม่อะ!!วันนี้ผมเหนื่อยมาก”  แอนดี้บอกผู้ชายที่กำลังรอคำตอบ   “เอางี้ฮยองไปกินข้าวกับผมที่บ้านไหม? ดงวานฮยองด้วย” แอนดี้หันไปถามพี่ชายที่เงียบตั้งแต่ ผู้ชายเจ้าปัญหาเริ่งก่อกวน(ตีน)   “ไม่อะฮยองว่าจะกลับไปพักละ ฮยองไปละนะ” พี่ชายที่แสนดีของที่แวะมาหาน้องๆเพราะความคิดถึง   “ฮยอง!! เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะ”  จินหวัดดีกับพี่ชายตัวเล็กคนนี้ ว่าจะเดินไปส่ง   “ไม่ต้องหรอก ฮยองจอดรถไว้ไกล”  พี่ชายที่เป็นห่วงน้องมากกว่า    “ฮยองไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะเดินมาส่งฮยองแค่หน้าประตู”  จินจอมเจ้าเล่ เล่นพี่ชะเละเลย  “ไอ่บ้า!!”  คำพูดเดียวที่ดงวานให้กับน้องชายที่เขารัก  ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“เด็กๆได้เวลากลับแล้ว”  เสียงเมเนเจอร์ทีนท๊อป ที่เข้ามาเรียกและพาเด็กๆกลับที่พัก

“พวกเรากลับแล้วนะคะ” ทีนท๊อปบอกลา พ่อๆ ก่อนจะออกจะห้องพร้องความสงบ

“เห้ย……”  แอนดี้ถอนใจ หลังจากทุกอย่างเงียบสงบ แต่ไม่ได้คิดเลยว่า ยังมีตัวก่อกวนความสงบอยุ่อีกคนนึ่ง

“แอนดี้ย๊า ฮยองขับรถให้ไหม?”  ผู้ก่อความวุ่นวาย พยายามเอาใจน้องชายที่เหนื่อยกับความวุ่นวายมาทั้งวันแต่ก็ไม่ทำให้แอนดี้ปฏิเศษอะไรใดๆ ยื่นกุญแจรถให้ คนถามทันที

“ฝากด้วยนะครับ” สิ้นเสียงแอนดี้ก็สลบคาที่นั่ง  อีกฝ่ายมองน้องด้วยความเอ็นดู  พร้อมคลาดเข็มขัดให้น้อง ก่อนออกรถมุ่งไปที่บ้านของแอนดี้

เวลาที่ผ่านไปเร็ว………………… ผู้ชายร่างสูงบางเงยหน้ามองนาฬิกา ที่แควนไว้ที่ผนังห้องของเค้า *0*

“โอ๊ะ!!!! นี้มันหกโมงแล้วนิ เรานัดกะเจ้ามินอูไว้นิหนา ลืมไปเลย”  ชายร่างสูงไม่รอช้า รีบคว้ากุญแจรถหรูสุดที่รักออกไปหา คนที่นัดเขาเมื่อเช้านี้

ประมาน20 นาทีเขาก็ถึงที่นัดหมาย

“นายมาช้า เกือบครึ่งชัวโมง”   ยังไม่ทันไปถึงโต๊ะจิงจังเสียงของคนที่รอก่อนหน้านี้ก็ดังขึ้นมา

“มินอูย๊า ฉันขอโทษนะ มัวแต่จำตารางงานนิดหน่อยอะ”  คนผิดพูดขอโทษทันทีพร้อมบอกเหตูที่ทำให้เขามาสาย แต่มินอูก็ดูไม่ด้สนใจอะไรกะอีแค่มาสาย

“ตารางงานอะไรของนาย”  แต่ยังคงอยากรู้   “ช่างมันเถอะ มันไม่สำคัญหรอก”  คนผิดรีบตัดบททันที เค้าไม่อยากอธิบายให้เพื่อนฟังมากหนัก    “ว่าแต่นายนัดฉันมามีอะไร?” ตัดบทโดยการยิงคำถาม   “เปล่าหรอกฉันแค่อยากมาดื่มกับนายเท่านั้นเอง ช่วงนี้ก็เห็นนายเครียดๆ”  มินอูตอบพร้อมยื่นแก้วที่มาแอลกอฮอให้อีกฝ่าย

พวกเขาคุยกันไป ดื่มกันไปจนในที่สุดคนที่เป็นฝ่ายนัดออกมา กลับสลบก่อนเพื่อน

“ย๊า!!! มินอู นายไม่ไหวแล้วนะ เรากลับเถอะ”   เขาไม่รอช้า รีบพาเพื่อนตัวดีที่เป็นภาระ ให้เค้าพากลับบ้าน

“ย๊ามินอู  รหัสห้องนายอะไรนะ”  คนพาไปส่งบ้านถามรหัสเข้าบ้านแต่กลับไม่ได้คำตอบ

ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดด

“ทำไมเจ้าหมอนั้นไม่รับโทรศัพท์นะ?”   ชายร่างสูงบ่นหลังจากที่ไม่มีใครรับโทรศัพท์เขาเลย

“นายต้องไปนอนบ้านฉันหรอ ฉันไม่มีทางเลือกสินะ” เขาพูดกับอีกคนที่นอนสลบแบบไม่รู้ตัว

“ใครใช่ให้นายดื่มเยอะขนาดนี้ หรือนายมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ??”  เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะมาถึงบ้านเข้าแล้วพามินอูเข้าไปนอน ...................................................