poppy love ความรักช่วงมอปลาย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

วันนี้เป็นวันเปิดเรื่องวันแรกของเรา เราชื่อหญิง แต่การเปิดเรื่องของเราไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนกับนักเรียนทั่วไปเลยจะให้ตื่นเต้นได้ไงหละในเมือเราอยู่ที่โรงเรียนนี้มาตั้งสามปีแล้ว มีแต่ของเก่าๆครูคนเดิม เพื่อนคนเดิม เฮ้อ!!เมื่อไรจะมีสิ่งใหม่เข้ามาซะที่นะ ชีวิตเด็กมอสี่จะได้มีชีวิตชีวากับเขาบ้าง

                มาถึงวิชาแรกที่ได้เรียนก็คือ คณิต ดีนะที่ได้เริ่มเรียนเลย ครูให้นักเรียนในห้องแนะนำตัวที่ละคน สรุปนะ ทำไมห้องเรียนเรามีนักเรียนชายน้อยจังแต่ละคน จะหล่อๆหน่อยก็ไม่ได้ พอคนหล่อๆก็กลัวเป็นเกย์ ของอย่าให้เป็นเลยนะ

                “วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวครูจะให้อุมาพร เอาเอกสารไปถ่าย แล้วทุกคนก็เอาเงินไปให้อุมาพรนะค่ะ”

                “ครับ/ค่ะ”

                ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าใครชื่ออุมาพร เราคงแหละที่ชื่ออุมาพร เป็นศิษย์เก่าของที่นี้ คุณครูเลยพากันจำเราได้ ก็เลยโดยใช้อยู่บ่อยๆ ขนาดเราไม่ใช่หัวหน้าห้องนะเนี้ย

                “เพื่อนทุกคน เราจะเก็บค่าเอกสารคนละสิบบาทนะ”

                ในขณะที่เราเดินเก็บเงินอยู่นั้นเอง เราก็ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนๆจำนวนสี่สิบเจ็ดคน พอเดินไปถึงพวกผู้ชายเท่าไหนแหละเราก็พูดในใจว่านี้หรอผู้ชายห้องเราดื้อยังกับเด็ก แถมยังเหมือนเกย์อีกต่างหาก

                “เพิ่ลๆเพิ่ลชื่ออะไร”

“หญิง...เพิ่ลละ”

“ชื่อจิ๊บ”

ชีวิตมอสี่ไม่มีอะไรที่หน้าตื่นเต้นเลย จนกระทั่งพาไปได้อาทิตย์หนึ่ง เพื่อนผู้ชายในห้องเราก็ได้โทรมาหาเรา แต่ยังสงสัยอยู่เลยว่าได้เบอร์เรามาจากใคร

(ฮัลโหล)

“ใครค่ะ”

(เราชื่อเอ็กซ์ตร้า อยู่ห้องเดียวกับเธอ เธอชื่อหญิงใช่ป่ะ)

“ใช่ เราชื่อหญิงอยู่ห้องหก เรานายต้องการอะไรหรอ”

(อ่อ....คือ)

“อะไร”

(แล้วเธออยู่ทีไหนเนี้ย)

“เรากำลังจะกลับบ้านนะ แล้วนายมีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีเราจะได้วาง”

(คือ เราชื่อเธออ่ะ)

ชอบตูเนี่ยนะ ชอบเราตรงไหน แถมเรายังเหมือนทอม แถมนิสัยเรายังไม่เหมือนผู้หญิง เราไม่ได้รักสวยเรางาม เราเป็นผู้หญิงลุยๆไม่เคยมีแฟน นายเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่มาจีบเรานะ

“ทำมาพูดเป็นเล่น”

(จริงๆนะ)

“ไงเอาไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ เราต้องกลับแล้วแค่นี้นะ”

เช้าวันรุ่นขึ้น

ขอร้อง อยากให้เจอไอ้เอ็กซ์เลยนะ ยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามันตอนนี้ อายไม่เคยมีผู้ชายที่ไหนมาจีบเราแบบนี้เลย อายจริงๆ

“สวัสดีหญิง”

“อ่อ...ดีจ้า”

“กินข้าวยัง”

“อ่อยังอ่ะ”

“รีบๆไปกินนะเดี๋ยวโรงอาหารคนจะเยอะ”

“อืม - - ”

หลังจากวันนั้นเราสองคนก็เป็นแฟนกันมาตลอด ไม่เคยทะเลาะกัน เพื่อนๆในกลุ่มเราก็ยังบอกเลยว่าคู่เรานะน่าอิจฉา จนอยู่มาวันนึ่งเรากับไอ่เอ็กซ์ก็ไม่ได้คุยกันทั้งโทรศัพท์หรือเวลาอยู่ในห้อง จนเพื่อนๆในกลุ่มถามว่าเรากับเอ็กซ์ทะเลาะกันหรอ ขนาดเราก็ยังไม่รู้เลย ว่าเรากับเอ็อกซ์ทะเลาะอะไรกัน

เย็นวันเดียวกัน

กริ๊งงงงงงง

มีข้อความเข้ามา จากเอ็กซ์

‘หญิงเขาคิดว่าเราคงไปกันไม่ได้แล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักเพิ่ลนะ

แต่เขาคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมจะดีกว่านะ เขาขอโทษนะ”

ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากนายเลยนะไอ้เอ็กซ์ ถ้านายไม่จริงจังกับฉัน นายจะมาจีบฉันแล้วของฉันเป็นแฟนทำไม ในเมือระยะเวลาที่คบกับนาย เราทำดีทุกอย่างเพื่อนาย แต่สิ่งที่นายตอบแทนคืนการไปคบกับคนอื่น เราคบกับเราเพื่อรอเวลาให้คนที่นายรักจริงๆตอบรับรักนายนะเหรอ ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอไง ค่อยดูฉันจะต้องหาคนที่ดีกว่านายให้ได้

หลังจากต้องทำใจในการโดยหักอกเป็นเดือน เราก็ชวนเพื่อนเต้นcoverเพื่อที่จะได้ลืมไอ้เอ็กซ์ เราสัญญากับตัวเองว่าเราจะไม่มีใคร หรือถ้าเรามีเราจะต้องมีให้ดีกว่าคนเก่าค่อยดู

จนระยะเวลาพาไปหนึ่งปี ทั้งเราและทั้งไอ้เอ็กซ์ต่างก็มีแฟนใหม่ทั้งคู่แต่ตอนนี้เราเลิกกับแฟนแล้ว เป็นเพราะว่าเรายังลืมไอ้เอ็กซ์ไม่ได้ ไม่รู้เพราะทำไม อาจจะเป็นเพราะว่าเรียนห้องเดียวกัน ได้ทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยๆจนกระทั้ง เราไปทัศนะศึกษาตอนอยู่มอห้า พวกเราชั้นมอห้าได้ไปเที่ยวกันที่สกลนครทุกคนสนุกมาก แต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกับเอ็กซ์เลยนะจนกระทั้งตอนกลับ

“สวัสดีเพื่อห้องหกและห้องเจ็ด วันนี้พวกเราได้มาสนุกด้วยกันเป้นครั้ง ถึงจะเป็นทิปที่สั้น แต่หลังจากนี้ไป พวกเรามามันส์กันให้ถึงอุบลไปเลยนะครับ”

มุกคนอยู่บนรถทัวร์ต่างพากันเมามันส์กับการร้องเพลง เต้นกันอยู่บนรถ ร่วมถึงไอ้เอ็กซ์ด้วย เราก็ได้แค่มองแหละเป็นห่วงอยู่ห่างๆจนกรทั้ง

“เอ็กซ์ พวกแกพากันกินเหล้าหรอ”

“ใช่”

แม้ มาเที่ยวกันแค่นี้ถึงขั้นต้องพากันกินเหล้าด้วย ผู้ชายสมัยนี้กินไม่เลือกที่จริงๆเลย(ไม่แนะนำให้กินเหล้านะค่ะน้องๆ)เราก็เลยลงไปนั่งข้างล่าง เพราะข้างบนคนเยอะร้อนก็ร้อน ไม่ไงไม่ไหวแน่ๆ

“หญิงอ่ะ แกกินให้พวกฉันหน่อยนะ แค่นิดเดียวเองน่ะนะ”

“…”

ในความที่เราไม่ได้คิดอะไร เมือเพื่อนในกินก็กิน แค่แก้วเดียวมันคงไม่เป็นอะไรหรอก เพราะยังไงเราก็ไม่กินเหล้าอยู่แล้ว เราเลยกับไปนั่งกับเพื่อนๆที่ข้างบน เพื่อนของเราแต่หละคน สนุกจนลืมเราไปเลย

“หญิง”

“อะไร”

“เมือกี้ลงไปข้างล่างทำไม”

“ไปนะเล่น ทำไม”

“กินเหล้าด้วยใช่ไหม”

“อืม...ทำไมหรอ”

“ใครเอาให้กิน”

“ก็เพื่อ แล้วแกเป็นอะไรไปเอ็กซ์”

“…”

“เอ็กซ์…เอ็กซ์แกเป็นอะไร”

ทำไมอยู่ดีหน้าขอไอ้เอ็กซ์ก็เปลี่ยนไป น้ำตาคลอ เหมือนคนจะร้องไห้ แล้วเอาแต่มองเราจนกระทั้งมันลงไปข้างล่าง

“หญิง ไอ่เอ็กซ์มันลงไปโวยวายใหญ่เลยว่าใครเอาเหล้าให้แกกิน”

“…”

“ดูเหมือนว่ามันจะเป็นห่วงแกนะไว้ย”

พอหลังจากนั้นเราก็ร้องไห้ ร้องเพื่ออะไรว่ะ ในเมือเรากับมันไม่ได้เป็นอะไรกัน  เป็นแค่เพื่อนถ้าจะห่วงก็ต้องห่วงให้คบทุกคนสิ ไม่ใช่แค่เราคนเดียว แถมกิริยาท่าทางที่ทำเมือกี้คืออะไร

พอหลังจากวันนั้น เวลาที่กลุ่มพวกเราและกลุ่มพวกผู้ชายไปเที่ยวด้วยกัน เราจะโดยไอ้เอ็กซ์ห้ามไม่ให้กินเหบ้าเพียงคนเดียวในกลุ่ม เป็นยังนี้มาตลอดมอห้า จนพวกเราขึ้นมอหก ไม่ค่อยได้มีเวลาได้คุยกันไปไหนด้วยกัน แต่เราทั้งสองคนก็เป็นแบบเดิมมาตลอด

“โฮ่ว!!เรามาโรงเรียนเช้าขนาดนี้เลยหรอ ตึกังไม่เปิดประตูเลย”

“มาเช้านะเนี้ยกระดูก”

“เลิกเรียกว่ากระดูกสักที่เถอะ”

“ตลกดีออก”

ตลกตรงไหนว่ะ เรียกแบบนี้จนพวกผู้ชายทั้งห้องจะเรียกตามหมดแล้วเนี้ย ถ้าไม่เห็นว่ายังแอบชอบอยู่นะ แม่จะฆ่าให้ตายเลย

“ทุกคน อีกไม่นานก็จะเป็นวันกีฬาสีของโรงเรียนแล้วนะ พอดีดรีมจะแบ่งหน้าที่ให้ทุกคนนะ”

“กีฬาสีวันไหนเหรอดรีม”เพื่อนในห้อง

“อาทิตย์หน้านี้ โดยหัวหน้าหรีด ดรีมได้เลือกและได้ฝึกน้องๆที่เป็นหรีดแล้ว เหลือก็แต่ สแตนทั้งสองฝ่าย ไงหญิงกับโอดูแลเรื่องนี้นะ”

“อืม”

งานสุดท้ายของนักเรียนมอหกคืองานกีฬาสีของโรงเรียน และเป็นงานสุดท้ายที่ทุกคนจะได้ทำร่วมกัน มันเลยทำให้ฉันกับเอ็กซ์ไม่มีเวลาได้คุยกัน หรือได้เจอกันทุกเช้า เพราะยังใกล้จะถึงวัน พวกเราต่างก็ต้องทำงานของตัวเอง แต่เราก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ฮัลโหล โอเหรอ”

(ใช่)

“กินข้าวกันหรือยัง”

(ยังเลย)

“เดี๋ยวซื้อเข้าไปให้กินนะ”

(ขอบคุณนะ)

“ไม่เป็นไรเพื่อนกัน”

พวกผู้ชายเป็นพวกที่หน้าสงสารที่สุดในการทำงานนี้ เพราะพวกมันต้องลงแรงเยอะกว่าคนอื่น เวลาทำไม่ถูกใจก็มักจะโดนว่าอยู่ตลอด เวลาจะพักกินข้าวยังไม่มี วันหยุดก็ไม่ได้หยุด พวกเราเหลือเวลาอยู่สามวันในการเตรียมงาน

เช้าวันต่อมา

“จิ๊บ เขารู้แล้วนะว่าจะเอาอะไรให้ไอ้เอ้กซ์ในวันจบดี”

“เอาอะไรอ่ะ”

“เขียนไดอารี่ย์ให้มัน เก็ยพับดาว”

“ทำไมต้องพับดาวด้วย”

“ไอ้เอ็กซ์เคยบอกเขาว่า มันอยากให้คนพับดาวให้มันแบบนี้บ้าง เขาก็เลยจะทำให้มันไง”

“แล้วไดอารี่ย์ แกเริ่มเขียนหรือยัง”

“เริ่มแล้ว ไว้จะให้อ่านนะ”

“อืม”

พึ่งรู้ว่าการเขียนไดอารี่ย์ถึงคนอื่นมันสามารถเขียนได้ยาวเป็นหน้าๆเลยนะ ยังเรื่องของไอ้เอ็กซ์เรายังสามรถเขียนได้หลายหน้าและสามารถเขียนได้ทั้งวัน โดยที่ไม่เบื่อได้เลยแหละ

เช้าของวันสุดท้ายในการทำงานกีฬาสี วันนี้เราต้องเอาน้องมาขึ้นสแตน แต่พวกไอ้เอ็กซ์ยังทำสแตนไม่เสร็จ ทำเอาน้องๆเบื่อกันใหญ่เลยว่าร้อน อยากว่าแต่น้องๆเลยพี่สต๊าฟก็ร้อนเหมือนกัน

“หญิง”

“หืม”

“ใครให้พาเด็กมาขึ้นสแตน”

“ประธานบอก”

“แล้วพวกเขาจะเอาเวลาที่ไหนไปทำสแตน เขายิ่งให้เวลาแค่ถึงห้าโมงเย็นเองนะ”

“แล้วเขาจะไปรู้ป่ะหละ”

เราผิดอีกแล้วสิหน้า ผิดตลอดทั้งตอนที่ทำงานเป็นกลุ่มพองานผิดไอ้เอ็กซ์ก็จะชอบว่าเรา พอทำอะไรไม่ถูกชอบว่าเราตลอด ว่าคนอื่นไม่ได้หรือไง ทำไมว่าแต่เรา ห้ามแต่เรา น้อยใจนะไว้ย เพื่อนกันแท้ๆ

พอซ้อมไปได้สักพัก เราก็ปล่อยนอนกลับบ้าน แต่วันนี้เราต้องอยู่เป็นเพื่อนพวกผู้ชายที่ทำสแตน เพราะประธานมาได้แปปเดียว เดียวจะไม่มีใครมาดูตอนที่พวกผู้ชายทำงาน หนึ่งทุ่มก็แล้วงานก็ไม่เสร็จ

“ดูกกลับบ้านก่อนก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไร รอกลับพร้อมกันก็ได้”

“ไม่หนาวหรอ”

“ไม่อ่ะ แต่ยุงเยอะ”

“...”

“แล้วแกไม่หนาวหรอ”

“ไม่แต่ยุงกัด”

“เอาปลอกแขนไหม เขาซื้อมาให้”

“เอา...ป้องกันยุง”

นั่งดูพวกผู้ชายทำสแตนจนกระทั้งสี่ทุ่มครึ่งก็ยังไม่เสร็จ เลยตัดสินใจกลับบ้านก่อน เราไม่ได้บอกใครนอกจากโอหัวหน้าทำสแตน

“โอ ทำสแตนเสร็จตอนไหน โทรมาบอกด้วยนะ”

“โอเค...กลับบ้านดีๆนะ”

“เค”

เช้าวันงานกีฬาสี

พวกผู้ชายหาหัวไปไหนกันหมด งานก็ไม่มาช่วยสรุปที่สแตนมีเรากับเพื่อนอีกประมาณห้าหกคนที่อยู่ที่สแตน เพื่อเตรียมน้องๆในการเชียร์กีฬา การเป็นพี่สต๊าฟสแตนไม่ได้ดีเลยนะ พักก็ไม่ได้พัก เสียงก็ไม่มี เหนื่อยสุดๆอ่ะ แต่ก็มีน้องๆที่คอยให้กำลังใจและคอยให้ความร่วมมืออย่างดี

“โอ ไอ้เอ็กซ์ยังไม่มาเหรอ”

“อ่อ พวกนั้นมันจะมาเที่ยงนะ เพราะทำสแตนเสร็จตอนตีสาม”

“อ่อ”

ทำเสร็จดึกขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมพากันทำนานขนาดนี้เนี้ย ไม่เป็นห่วงตัวเองกันเลยนะ

“ฮัลโหล”

(หญิงเหรอ)

“ใครนิ”

(เอ็กซ์ๆพื่อนเขาอยู่นั้นไหม)

“อยู่...แล้วแกจะมาตอนไหน”

“อ่อ...กำลังจะไป”

พอไอ้เอ็กซ์มาถึงก็เอาแต่นั่งไม่ยอมทำอะไร เอาแต่มองหลีด ไม่มาช่วยเราเลย น้องๆผู้ชายก็เด็กส่วนมากก็เด็กพวกผู้ชายห้องเรานั้นแหละ

พอถึงเวลาประกาศผลว่าใครได้รางวัลอะไร เราลุ้นแถมตายว่าสแตนของเราได้ที่เท่าไร ได้ที่สามยังน้อยก็ไม่ได้รางวัลชมเชยหรอว้า ดีใจเป็นบ้า เพราะตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้รางวัลซะแล้ว ดูเหมือนพวกที่ไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับสแตนจะเอาหน้ามากเลยนะ ส่วนที่ทำก็ต้องทำดีปิดทองหลังพระต่อไป

หลังจากงานนั้นเรากับเอ็กซ์ก็ไม่ได้คุยกันเลย เพราะพวกเราเตรียมตัวที่จะไปสอบเข้ามหาลัย ในใจเราหวังที่จะได้เขาที่เดียวกันกับไอ้เอ็กซ์นะ แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้

ต่อมาไม่นาน พวกเราก็ได้ไปเที่ยวกันต่อที่วัดพระธรรมกายและวันรุ่นขึ้นเราก็ไปเที่ยวที่ชลบุรี่ต่อ ในวันที่จะออกเดินทาง ทางโรงเรียนนัดให้มาเจอกันตอนหกโมงเย็น ให้ตายเถอะสี่ทุ่มแล้วรถทัวร์ยังไม่มาเลย

“หญิง เขาว่าถ้ารถยังไม่มา เขาจะกลับ”

“เขาก็จะกลับเหมือนกัน ขี้เกลียดรอแล้ว”

“ยาเมารถที่พวกเรากินออกฤทธิ์แล้วนะ”

“แกก็เป็นหรอจิ๊บ”

สภาพของกลุ่มเราในตอนนี้ คือ ต่างคนต่างพากันนอนข้างถนนเพื่อที่จะรอรถทัวร์มา บ้างคนก็นอน บ้างนก็ถ่ายรูป ส่วนบ้างคนก็เมาจนไม่รู้เรื่อง(ไม่แนะนำให้กินนะค่ะ)ชีวิตที่ใกล้จะจบมันดีแบบนี้นี้เอง ยิ่งใกล้เวลาเรายิ่งรู้ว่าใครคือเพื่อนแท้ รักเพื่อนที่เรารักที่สุด

“รถมาแล้ว”เพื่อนผู้ชาย

มาซะที่เราจะได้นอน แต่มันไม้เป็นอย่างไหนนะสิ เป็นเพราะพวกผู้ชายเอาแต่ร้องเพลง ไม่ยอมนอนจนพวกเราสวดมนต์ไหว้พระเสร็จพวกนั้นถึงยอม แต่ก็กลับมาร้องอีกจนเที่ยงคืน

“หญิงนั่งด้วยนะ”

“...”

“นะ น้าน่ะ”

“เออ”

อะไรของมัน เมาจนเป็นบ้ามาของนั่งข้างๆเรา ไม่หน้านั่งคนเดียวเลย เห็นว่าเมาหรอกนะเลยให้นั่งด้วยไม่ไงแม่จะไล่ไปนอนข้างล่างเลย

“หญิง ถามอะไรหน่อยสิ”

“ถามไร”

“แกยังรักเขาอยู่ไหม”

ถามทำไม ทั้งๆที่ใครๆก็รู้อยู่แล้วว่าตลอดสามปีที่ผ่านมาความรู้ที่ฉันมีให้แกมันคือความรู้สึกอะไร ใครๆเขาก็ดูออกป่ะ ขอร้องแกเลิกแกล้งทำมาเป็นโง่หน่อยเลย ว่าไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับแก

“ทำไมไม่ตอบ”

“อยากรู้ไปทำไม”

“ก็แค่อยากรู้”

“แล้วแกหละ”

“....”

เห็นไหมแกยังไม่ตอบเขาเลย แล้วแกจะให้เขาตอบแกว่ายังไง ถ้าเกิดคำตอบมันไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดเอาไว้ เขาแค่อยากให้เวลาที่เรามาเที่ยวด้วยกันสามวันเป็นวันที่สนุกที่สุดในฐานะเพื่อนขอร้องอย่าถามเรื่องนี้เลย

ไอ้เอ็กซ์เมามาก แต่มันบอกว่ารู้เรื่องทุกอย่าง มันเอาแต่กอดเราเพราะมันหนาว แล้วจู่ๆเหมื่อนมันจะตั้งใจจะหอมแก้มเรานะ แต่เราก็คิดว่าเราคิดไปเอง เฮ้อ!ทำไมผ้าห่มมีแค่ผืนเดียวนะ เราเลยต้องคอยห่มผ้าให้มัน เอาเสื้อแขนยาวทำเป็นหมอนให้ แล้วก็ซื้อนมเปรี้ยวมาให้กินให้ว่าชอบนิ จนถึงที่วัด พวกเราพากันแยกย้ายไปเอาน้ำเพื่อไปทำกิจกรรมต่อ ตอนขึ้นรถไปทำกิจกรรม

“ดูก อยากอ้วกอ่ะ”

“ก็ไปอ้วกดิ”

“ไม่มันออกอ่ะ ปวดหัวด้วย”

“ใครหละบอกให้กินเยอะ สมน้ำหน้า”

“L”

“นอนก่อนก็แล้วกัน ถึงแล้วจะปลุก”

ในทางกลับกัน เราก็ง่วงทุกคนบนรถนอนไม่ได้สติกันสักคน เราก็นอนตักไอ้เอ็กซ์ทำไงได้ ไอ้เอ็กซ์มันแย่งหมอนเราไปแถมยังนอนหลับสบายอีก ไม่ได้เมือคืนเราก็ไม่ได้นอน เลยตัดสินใจนอนที่ตักมันเลย มันก็ยอมให้เรานอนนะแถมยังห่มผ้าให้เราอีก

เช้าของอีกวัน เราได้เดินทางไปเที่ยวที่ทะเลกับเพื่อน ทุกคนสนุกกันมากเลย ต่างคนก็พากันถ่ายรูปเก็บเกี่ยวเรื่องราวดีๆเอาไว้ แต่เรานะสิได้แต่มองไอ้เอ็กซ์ไม่กล้าไปถ่ายรูปกับมัน ยังไงก็ต้องมีสักคนที่เราจะได้ถ่ายรูปกับมันละว่ะ

ขากลับเกิดเรื่องขึ้นกลับเรา โทรศัพท์หาทำไงที่นี้ โทรหาที่บ้านไม่ได้แน่ๆเลย เพื่อนในกลุ่มเราต่างพากันโทรหาโทรศัพท์ แต่ก็ไม่เจอ จนกระทั่ง

“ดูกได้ข่าวว่าทำโทรศัพท์หายเหรอ”

“อืม”

“ทำไม ไม่เก็บของดี ซุ่มซามนะเรา”

“L ด่าอีก”

แต่สุดท้ายก็หาเจอ ด่าได้ด่าดี เป็นพ่อหรือไง ขนาดพ่อฉันยังไม่เคนด่าเลยนะ แกแน่มากเลยนะไอ้เอ็กซ์ พอหลังจากที่พวกเราไปเที่ยว พวกเราก็ไม่คุยกันอีกเลย จนกระทั่งวันจบ เราได้บอกให้ไอ้เอ็กซ์มาเอาของที่เราต้องใจทำมาให้ตลอดสี่เดือน ไดอารี่ย์เล่มนี้บอกทุกอย่างที่เราอยากบอก เก็บทุกอย่างที่เรากับมันเคยทำด้วยกัน

พอเราให้มันไปรู้สึกโล่งมากเลยนะ ความรู้สึกที่มีเหมือนเมือก่อนก็ค่อยหายไป เหลือแค่เพียงควาทเป็นห่วงที่มีอยู่บางบ้างครั้ง เชื่อไหมผ่านมาห้าเดือนมาแล้วเรายังไม่รู้เลย ว่ามันรู้สึกยังไงเก็บเรา

ฝากคอมหน่อยนะ ว่าถ้าเกิดคุณเป็น ‘เอ็กซ์’คุณจะรู้สึกยังไงกับคนที่ชื่อ ‘หญิง’ ฝากด้วยนะค่ะ