คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : เรนและหญิงสาวเผ่าปีศาจจบ
วามเียบสำหรับาวินแล้วมันไม่ใ่เรื่อแปลใหม่อะไร แ่สิ่ที่แปลใหม่สำหรับเานั้นือารที่้อมานั่อยู่ับเผ่าปีศาเพียลำพัแ่สอนเท่านั้น ที่สำัเผ่าปีศานนี้ยัเป็นหิสาวที่เรียว่าสวยมานหนึ่
แม้ะบัเอิแ่รั้่อนในอนที่้าแรมเาเยออไปสำรวและลับมาเอหิสาวนนี้ในอ่าอาบน้ำอนายท่านเรนสร้าเอาไว้มันทำให้เาะลึับเรือนร่าที่เ็มไป้วยเสน่ห์อหิสาว ไม่ว่าะเป็นทรวอทั้สอที่ไร้สิ่ปิบัและหน้าท้อแบนราบนน่าลูบไล้ สำหรับเาแล้วหิสาวทั้หมที่มา้วยนั้นเาิว่าไม่วริอะไรเินเลยแ่ั้แ่วันนั้นาวินไม่เยลืมภาพที่เห็นไ้เลย และวันนี้เายัอยู่ับเธอเพียลำพั แ่เมื่อหันไปมอ็เห็นว่าเธอำลัมอูนายท่านเรนที่ำลันอนหลับสนิทที่หน้ารถม้า
วามริในอนที่เ้าไปนอนนายท่านเรน็เ้าไปนอนในรถม้าับหิสาวนอื่นๆแ่ไม่รู้ทำไมู่ๆนายท่านเรน็เปิประูออมานอนที่นั่นับแทน มันทำให้าวินอิไม่ไ้
สายาอหิสาวเผ่าปีศาทำให้าวินรู้ีว่าไม่มีทาที่นเอะทำอะไรไ้อีแล้วึเอนัวลนอนและมอูวาวบนฟ้าและพยายามทำใให้เลิิเรื่อเี่ยวับหิสาวที่นั่อยู่ไม่ใลาัวเอนนี้อี
เวลาในนาฬิาทรายสลับไปสามรั้และรั้ที่สี่ำลัะหมลเเลส็ลุึ้นและบอับาวินว่าะลอออไปเินูรอบๆ
เมื่อเวลารบำหนาวิน็ลัเลที่ะปลุเรนเพราะยัไนเอ็มีานะเป็นเพียนรับใ้เท่านั้น แ่ในอนที่ำลััสินใเรน็ลุึ้นมาบิี้เียพร้อมันนั้นอารัน่า็เินลมาารถม้าในุนอนบาสีาวที่ทำให้าวิน้อหันไปอีทาอย่ารวเร็ว
“นายท่าน ุเเลสเธอไ้บอว่าอยาลอไปสำรวรอบๆู อีไม่นานลับมา”
“เ้าใละ ั้นนายไปนอนพัเถอะ”
าวิน้มหัวให้เรนแล้วเินเลี่ยไปนอนอี้านอรถม้าและหลับลไปในเวลาไม่นาน
“นายท่าน ทำไมอนนั้นถึรีบออมาละะ”
เรนหันไปทาอารัน่าเมื่อไ้ยินและ้อทำหน้าลำบาใเมื่อเห็นุนอนที่แสนะบาและสั้นส่วนหน้าอยัเปิว้านเผยให้เห็นหน้าอเือบรึ่อี้วย
“ริสิ เเลส เี่ยวผมออไปูเธอัหน่อย่อน อารัน่านั่เฝ้านเียวไป่อนนะ”
พูบเรน็เินออไปทิ้ให้อารัน่าเอะลิ้นอย่าไม่พอใแ่็ยอมนั่ลแ่โยี
“ะหลบเลี่ยันไ้ัี่รั้ันนะนายท่าน”
อารัน่ามอไปยัเรนที่เินาไปพร้อมยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ออมาเมื่อนึถึท่าทาอเรนที่เริ่มะวบุมัวเอไ้ยาึ้นทุทีเมื่ออยู่ันามลำพัับเธอ
เินออไปไม่นาน็พบเเลสที่ยืนอยู่เพียลำพัึ่ำลัมอเ้าไปยัหุบเา้าหน้า
“เผ่าปีศาอย่าเธอมอเห็นในวามมื้วยเหรอ?”
“เรนั้นเหรอ ไม่หรอพวเราไม่ไ้มีวามสามารถแบบนั้น”
“ถ้าั้นเธอำลัิอะไรอยู่?”
“ันิว่า น่าะถึเวลาแล้วนะสิ”
“ทำไมละ?”
“ไม่รู้ ันแ่ลัว”
“เธอลัว? ลัวอะไร”
“ลัวว่าวามสุแบบนี้มันะหายไปนะสิ!! ทำไม..ทำไมนาย้อมาทำีับพวเรา้วย ปล่อยให้พวเราายไปวันนั้น็น่าะีแล้ว!!”
เเลสะโนออมาแล้วเ้ามาทุบหน้าออเรนหลายรั้พร้อมน้ำาที่ใหลออมา เรนไ้แ่ยืนนิ่ๆปล่อยให้เเลสทำามใ
หลัานั้นเเลส็ร้อให้ออมา เรนึปล่อยให้เธอระบายออมาระหว่านั้น็ลูบหัวเพื่อปลอบโยน
เวลาผ่านไปัพัเเลส็หยุร้อให้และเมื่อเห็นว่านเออยู่ในอ้อมแนอเรน็ผลัเรนออทันที
เรนยิ้มออมาเมื่อเห็นใบหน้าแๆอเเลสและไม่ทันที่เรนะพูอะไรเเลส็วิ่หนีไป
“นายท่านี้แล้”
เรนหันไปามเสีย็พบอารัน่ายืนยิ้มในุนอนบาอยู่ไม่ห่าานเอเท่าใหร่นั เรนส่ายหน้าและบอปิเสธ่อนะเินลับเ้าไปยัที่เฝ้ายาม
ในุเฝ้ายามเรนบอให้อารัน่าอยเฝ้าอยู่่อนเพราะเเลสที่เาิว่าลับมาแล้วนั้นวามริยัไม่ลับเ้ามาแม้ะไม่พอใเท่าไหร่แ่อารัน่า็ยอมทำามแ่โยี
เรนเินวนเวียนอยู่ไม่นาน็พบเเลสที่ยืนอยู่อี้านอที่พัึ่เธอมีท่าทาที่แปลไป
“เเลส?”
“อย่าเ้ามานะ”
“เิอะไรึ้น?”
“เราไม่อยารับรู้ ไม่อยาหวัอะไรอีแล้ว”
“พูเรื่ออะไรอเธอ?”
“นายรู้ไหม พวเราทั้สามล้วนแ่โมา้วยวามทรมานพวเราไม่เยมีวามสุเลย สิ่ที่อย้ำุนพวเราเอาไว้็มีแ่เพียพวเราเท่านั้น แ่นายลับเ้ามาในีวิอพวเราทั้สามมอบวามสุให้ในแ่ละวัน มันทำให้พวเราหวาลัวพวเรานะไม่อยาสูเสียวามสุนี้ไป และไม่อยาานายไป”
ำพูอเเลสมันทำให้เรนในไม่รู้ะอบลับไปอย่าไร ถึแม้เเลสะบอว่าเามอบวามสุให้เธอในแ่ละวัน แ่สำหรับเรนนั้นเาแ่ทำัวามปริเท่านั้น เาไม่เยิมา่อนเลยว่าสิ่่าๆเหล่านั้นทีู่ธรรมาะทำให้ทั้สามมีวามสุและหวาลัวที่ะสูเสียมันไป
เรนำหมัแม่นแล้วเินเ้าไปหาเเลสานั้นึอเเลสเอาไว้นแน่นทำให้เเลสไม่สามารถสลัให้หลุออไปไ้
“ผมไม่รู้ริๆว่าทุอย่าที่ทำลไปะทำให้พวเธอหวาลัว แ่ไม่้อัวลไปหรอนะผมให้สัาว่าพวเธอทั้สามะไม่มีวันสูเสียมันไป รวมถึผมะไม่าไปใหนทั้นั้น”
เเลสที่ิ้นอยู่ึหยุิ้นทันทีเมื่อไ้ยินำพูอเรน
“เธอให้สัาแล้วนะเรน”
“รับ ผมให้สัา”
ใบหน้าอเเลสเ็มไป้วยรอยยิ้มพร้อมน้ำาที่ใหลลมา เรน่อยๆโน้มใบหน้าัวเอลไปและูบเเลส่อนที่ทั้สอะ่อยๆล้มัวลับพื้น
“สัานะเรนว่าเธอะมอบวามสุให้พวเราทั้สาม ไม่ใ่แ่ัน”
“สัารับ”
เเลสยิ้มออมาแล้วยื่นมือทั้สอเ้ามาอเรนเอาไว้และปล่อยให้เรนทำามใปรารถนา
ไม่ห่าออไปอารัน่าที่ยืนมอูอยู่็ถอนหายใออมาแล้วเินลับไปเฝ้ายามเหมือนเิม่อนะบ่นออมา
“อีแล้ว แล้วเมื่อใหร่ะถึิวอันัทีละเนี่ย”
ลืมลเลยลทีเียวสออนไม่ว่าันนะรับ
ความคิดเห็น