นักเดินทางแห่งสายลม

ลำดับตอนที่ #15 : เมืองแห่งหน้ากาก

            เดินผ่านอุโมง แสงจ้าแสบตา เมืองใหญ่อยู่ตรงหน้า

            ทั้งเมืองสีขาว สะอาดสวยงาม สลักเสลาตระการตา

            ทหารยามหน้าประตูใส่หน้ากากสีขาว

            นักเดินทางในชุดขาวมอมแมมก้าวเข้าเมือง

            ผู้คนอยู่ในชุดสีขาว สะอาดบริสุทธิ์

            ทุกคนสวมหน้ากาก

            หน้ากากสีขาว เจาะช่องเพียงตา และปาก

            ช่องโค้งสามช่อง ดูราวกับกำลังยิ้ม

            หน้ากากหน้ายิ้ม

            นักเดินทางเดินตัดกลางฝูงชน

            ดูเหมือนผ้าคลุมสีขาวจะกลายเป็นสีเหลืองซีด

            ดูราวใบหน้าเรียบเฉยของเธอกลายเป็นบูดบึ้ง

            เมื่อเทียบกับมวลชน

            นักเดินทางได้ยินเสียงเรียกเธอแว่วมา

            เมื่อหันไปมอง เป็นหญิงคนหนึ่งบนม้านั่ง

            ชุดสีขาวคลุมยาวปิดมิดชิด หน้ากากบังหน้า

            แต่ไม้เท้าข้างกายและน้ำเสียงทำให้ทราบว่าเป็นหญิงชรา

            ท่านพอจะมีเวลาไหม หญิงชราเอ่ยถาม อ่อนโยน

            นักเดินทางพยักหน้า

            นานเหลือเกินที่ไม่เห็นใบหน้าของมนุษย์ตรงๆ ดีเหลือเกินที่ข้าได้เห็นมันก่อนตาย

            นักเดินทางเดาว่าใบหน้าหลังหน้ากากยิ้มกำลังยิ้ม

            กล่าวจบหญิงชราก็ไอโคลก ต่อเนื่อง รุนแรงจนนักเดินทางตกใจ

            แม่เฒ่ายกมือห้ามเธอมิให้ประคอง

            ดวงตาหลังหน้ากากจ้องใบหน้าของนักเดินทาง

            ขอข้ามองใบหน้าของท่านชัดๆ ได้ไหม ข้าเกือบจะลืมไปแล้วว่าหน้าตาไร้หน้ากากของคนเป็นเช่นไร

            นักเดินทางพนักหน้า

            หญิงชรากล่าวต่อ ข้าสวมหน้ากากมาตั้งแต่เจ็ดขวบ ไม่เคยให้ใครเห็นใบหน้า และไม่เคยเห็นหน้าตัวเอง

            ท่านสวมหน้ากากตลอดเวลาเหรอ? นักเดินทางเอ่ยถาม

            มีบ้างที่เราจะถอดออก ล้างหน้า ทำความสะอาดหน้ากาก แต่เจ้าก็เห็นว่าเมืองนี้ไม่มีกระจก

            นักเดินทางพึ่งสังเกต เมืองนี้ไม่มีกระจกเงาสักบาน

            เพราะเหตุใด? นักเดินทางถามต่อ

            แม่เฒ่าเงียบไปครู่หนึ่งครุ่นคิด

            เพราะกลัว เพราะอาย เจ้าไม่กลัวที่คนอื่นจะเห็นสีหน้าเจ้าหรอกเหรอ ไม่อายเวลาทำอะไรผิดหรอกเหรอ ไม่กังวลว่าจะแสดงสีหน้าผิดสถานการณ์หรอกเหรอ

            นักเดินทางส่ายหัว

            แม่เฒ่านิ่งเงียบไปนานกว่าจะเอ่ย ถ้าเองก็อยากถอดหน้ากากนี้ออก ข้าเองก็อยากเห็นใบหน้าของตัวเองเช่นกัน แต่ข้ากลัว ดูเหมือนว่าหน้ากากจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของข้าเสียแล้ว

            นักเดินทางมองช่องโค้งเหมือนรอยยิ้มของหน้ากาก เธอนั่งอยู่เป็นเพื่อนของหญิงชราจนอาทิตย์ตกดิน

            ทันทีที่อาทิตย์สาดแสง ก็มีคนมาพบเธอ

            แม่เฒ่าสิ้นใจแล้ว เสียงของเด็กสาวลอดออกมาจากช่องโค้ง

            เธอฝากสิ่งนี้ให้ท่านก่อนจากไป หญิงสาวกล่าวยื่นหน้ากากใบหนึ่งให้เธอ ที่ช่องโค้งที่ใหญ่ที่สุดมีรอยเลือดติดอยู่

            นักเดินทางหลับตาครู่หนึ่ง กล่าวขอบคุณ

            ประตูปิดลง

            นักเดินทางยืนนิ่งเดียวดายพิจารณาหน้ากาก เธอยกมุมปากขึ้นเลียนแบบมุมโค้ง

            บัดนี้แม่เฒ่าถอดหน้ากากออกจากใบหน้าได้สมใจ เธอไม่ต้องกังวลสายตาของใครอีกต่อไป

            นักเดินทางวางหน้ากากไว้บนเตียง ตัดสินใจจากไป