คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : บทที่ 4 หยดน้ำตาที่กระหน่ำลงมาจากฟ้าสีดำ -2-
-26-
ัลปนา่อยๆ พยุร่า้าวึ้นบันไ ยิ่เวลาผ่านไปนานเา ร่าายอเธอยิ่อ่อนแอล
เธอวระไปาที่นี้ไ้แล้ว หิสาวบอัวเอ แ่บาสิ่อบลับมาว่ายัไม่อยาไป
“วามรู้สึโหยหาอย่าน่าประหลานี้เป็นอเธอหรือเปล่า”
ยมทูเอ่ยถามับเศษเสี้ยวอ “เธอ” ที่อยู่ในัวเธอ
ไม่มีเสียใอบลับมา
หิสาวทาบผ่ามือลาอ
แล้ววามรู้สึเ็บแปลบนี้ล่ะ เป็นอใรัน?
********************
วันนั้นฝนหนัเ่นเียวับวันนี้
สายฝนระหน่ำลืนินทุสรรพสิ่ไว้ใ้ม่านสีเทา
ลิ่นิน ลิ่นฝน ลิ่นน้ำมัน และลิ่นเลือ ผสานันในอาาศ
หิสาวุำยืนอยู่้าโรเหล็ที่รั้หนึ่เยเป็นรถ มันพลิว่ำท่ามลาม่านฝน
เบื้อหน้าอเธอเป็นหิสาวผมยาวอีน
หิุำพยัหน้า
“ใ่เธอายไปแล้ว”
อีฝ่ายไม่ไ้ร้อไห้ออมา หรือไม่น้ำาอเธอ็ลืนเป็นหนึ่เียวับน้ำฝน เธอเพียอ้าปาราวับ้อาระเอ่ยอะไร แ่ไม่มีำใหลุรอออมา แล้ว้มหน้าล้วยวามโศเศร้า
หิสาวุำึระบี่เล่มหนึ่ออมาาวามมื มระบี่เ็มไป้วยรอยบิ่น
“ลูอัน” อีผ่ายเอ่ย “่วยบอเาหน่อยไ้ไหม…”
หิุำฟัำสุท้ายอเธอแล้วเอ่ยอบเบาๆ
“อโทษ”
่อนะวาระบี่เือนัสายใยที่มอไม่เห็นทีละเส้น พริบานั้น วามโศเศร้าระทมทิ้หมอเธอ็ึมับเ้ามา วามะนึหา วามผูพันอันแรล้า วามทรำอันาม วามทรำอันเ็บปว
เธอ่อยๆ ลายเป็นละออระยับราวแสาว ล่อลอยึ้นสู่ฟ้าสีำสนิท ่อนะเลือนหายไป เหลือไว้แ่หยาน้ำที่ระหน่ำลมาาฟ้า
ัลปนาเหม่อมอาม ปล่อยให้น้ำฝนปะทะหน้า ไหลลมาาา หยลสู่พื้น
********************
เมื่อัลปนาเอื้อมมือเปิประูห้ออพิ์ เธอเห็นายในุำยืนรออยู่่อนแล้ว เาหันหลัให้เธอ มอผ่านระใส สู่ระเบีย และสายฝนระหน่ำ
“ว่าไ พันธนา”
หิสาวัสินใเอ่ยทั่อน
ายผมยาวหันมามอเธอ้วยใบหน้าเรียบเยเหมือนเย แ่ัลปนารู้ว่ามีฝนระหน่ำอยู่หลัแววาู่นั้น
“่วนี้นายพัร้อนเหรอ ถึว่าะนานี้”
“ทำไมเ้า้อทำร้ายัวเอเ่นนี้้วย” พันธนาถาม เหมือนไม่ไ้ยินำพูเหน็บแนมอเธอ
“ั้นิว่าอบำถามนั้นไปแล้ว”
“แน่ใเหรอัลป์ ว่าเ้า้อารเ่นนั้นริๆ ไม่ใ่ว่าเ้าเพีย้อารปราัว่อหน้าเาเท่านั้นเหรอ”
“...”
“เ้าเพียแ่เ็บปวับารเฝ้ามอเพียฝ่ายเียว โยที่อีฝ่ายไม่เยรับรู้ารมีอยู่อเ้าเลย ึปราัว่อหน้าเา ระโโลเ้น แสนว่าเ้าอยู่รนี้ รำร้อให้เาหันมามอ พยายามทำทุอย่าเพื่อลบวามรู้สึผิในิใ”
ฟ้าแลบวาบ แล้วำราม พันธนาหยุ เพื่อสัเสีหน้าอัลปนา ่อนะส่ายหน้า้าๆ
“แ่นี้ะ่วยอะไรไ้เล่า สุท้ายแล้วมัน็ไม่่าไปาเิม เ้า้อำรอยู่อย่าไร้ัวนไปลอาล ทำไ้เพียเฝ้ามออยู่ห่าๆ มอูเาทุ์ระทมาผลอสิ่เ้าระทำไป มอูเาโอบอนรัใหม่้ำแล้ว้ำเล่า ่อนะสิ้นใล ทิ้เศษเสี้ยวอวามทรำอันโศเศร้าไว้ ลืมทุอย่าไปพบับวามเศร้ารั้ใหม่ เป็นเ่นนี้วนเวียนไป ้ำแล้ว้ำเล่า ลอไป เ่นเียวับที่เยเป็นมาลอ”
“้า...”
“เ้าไม่อาเปลี่ยนสิ่ใไ้หรอ และไม่อาโทษสิ่ใไ้เ่นัน เราเป็นนำหนมัน้วยมืออเราเอ แ้วที่เราเหวี่ยลพื้น้วยมืออเราเอ ไม่ว่าะพยายามสัเท่าไหร่ ็ไม่อาประสานเศษาอมันให้ามใสเป็นเนื้อเียวัเิมไ้ลอาล”
ัลปนาไม่อาเอ่ยำใอบไปไ้
“้าไม่ำเป็น้อบอว่าเ้าวระทำอย่าไร ้าเพียหวัว่าเ้าะัสินใไ้ทันเวลา”
เาเอ่ย ่อนะเลือนหายไป ทิ้ัลปนาไว้ให้มอออไปนอระใส
ภายนอหยน้ำายัระหน่ำลมาาฟ้าสีำ
ความคิดเห็น