9th letter

ลำดับตอนที่ #4 : วันที่ 1 ตอนที่ 2

/>

ธีระประหลาดใจเมื่อเด็กสาวเอ่ยชื่อโรงแรมซึ่งเป็นเป้าหมายของการเดินทางของเขาขึ้นมา ชายหนุ่มคิดว่าบางที่พ่อแม่ของเธออาจจะรออยู่ที่นั่นก็เป็นได้

ธีระเคยพบคดีเด็กหนีออกจากบ้านบ่อยครั้ง ปรกติแล้วเด็กสาวที่หนีออกจากบ้านมักจะต้องการหนีไปหาหนุ่มคนรัก ด้วยความคิดที่ว่าฝ่ายชายจะพึ่งพิงได้ในยามที่ตนมีปัญหา

เขาเองก็พอจะเข้าใจความคิดของพวกเธอ เด็กสาวเหล่านั้นเพียงต้องการหลบหนีจากความทุกข์ตรงหน้าไปหาแสงสว่างดวงใดก็ได้ที่พอมองเห็น ทว่าความคิดที่ว่าความรักช่วยได้ทุกอย่างนั้นไม่เคยเป็นจริงเลย

ธีระบอกตัวเองว่าเขาไม่ควรสรุปว่าเด็กสาวเป็นเด็กหนีออกจากบ้านเช่นนี้ บางทีเธออาจจะเป็นเพียงเด็กนักเรียนที่อยากผจญภัยโดยการโบกรถเที่ยวช่วงปิดเทอม

เด็กหญิงไม่ตอบเมื่อเขาถามว่า เธอมีญาติรออยู่ที่โรงแรมเหรอ

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ ถ้าเธอยอมพูดอะไรออกมามากกว่านี้เขาอาจจะขอร้องให้เพื่อนตำรวจที่นี้ช่วยอะไรได้บ้าง เขาคิด ก่อนจะตระหนักได้ว่า ไม่อำนาจจะทำเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่วันที่ซองขาวถูกยื่นออกไป

ในวันนั้น นอกจากซองที่ใส่จดหมายลาออกที่เป็นสีขาว ทุกอย่างที่เห็นล้วนเป็นสีดำสนิท เขาไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้วว่าคนที่เขาเคยนับถือเอ่ยอะไรเมื่อรับมันไป

ธีระจมอยู่ในโลกอันดำมืดนั่นจนพบกับจดหมายสีขาวอีกฉบับ

เขาจึงมาที่โรงแรมแห่งนี้

ทันทีที่เขาหยุดรถ เด็กสาวก็เปิดประตูออกแล้วก้าวจากไป ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณสักคำ

ชายหนุ่มไม่ได้โมโห ทว่าภาพด้านหลังของเธอที่ค่อยๆ ก้าวจากไปกลับทำให้เขารู้สึกเศร้า

ธีระคิดถึงเธอ คิดถึงรอยยิ้มสุดท้ายของเด็กสาวในความทรงจำ

เขาหลับตาลงครู่หนึ่ง พยายามทำให้จิตใจที่สั่นไหวสงบลง

เขาจะชนะ ธีระบอกตัวเอง ชนะและทวงความเป็นธรรมให้เธอ

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นก่อนจะก้าวเข้าไปในโรงแรม

********************

ฟ้าเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์โดยไม่สนใจผู้คนรอบข้าง เธอหยิบจดหมายฉบับนั้นออกมายื่นให้หญิงสาวหลังเคาน์เตอร์

พนักงานประชาสัมพันธ์ฉีกยิ้มออกมาด้วยท่าทางเสแสร้งน่ารังเกียจ เด็กสาวพยายามอดกลั้นความรู้สึกอยากอาเจียนไว้แล้วเดินตามเธอไป

จนถึงห้องห้องหนึ่ง ภายในห้องมีคนนั่งรออยู่ก่อนแล้วหกคน เธอเป็นคนที่เจ็ด

เด็กสาวนั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งไม่มีใครจับจองอยู่ เธอเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง อีกห้านาทีจะถึงเวลาเทียงตรงซึ่งเป็นเวลานัดพบ

เธอคิดว่าผู้รวมเกมส์ทั้งเจ็ดคงจะมากันครบแล้ว แต่ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง

ผู้ที่ก้าวเข้ามาเป็นชายหนุ่มที่เธอโบกรถมาเมื่อครู่ ฟ้ามองสีหน้าตกใจของเขาด้วยท่าทีเรียบเฉย

*******************

"เธอก็รวมเกมส์นี้ด้วยงั้นเหรอ"

ชายหนุ่มเอ่ยถาม ทว่าเด็กสาวไม่ตอบ

หญิงสาวผมยาวสีอ่อนในชุดแสคยกมือป้องปากหัวเราะเบาๆ

"แหมม ถูกสาวน้อยเมินซะแล้วนะคะ"

ชายหนุ่มยิ้มให้เธอแก้เขิน

“รู้จักกันมาก่อนเหรอ ขี้โกงนี่”

ชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งอยู่โต๊ะเดี๋ยวกับหญิงสาวในชุดลำลองสีหวาน เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขี้เล่น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มีเจตนาเอาเรื่องจริงๆ

"เหอะๆ พวกเขาแค่รู้จักกัน แต่พวกเธอสองคนเป็นแฟนกันเลยไม่ใช่เหรอ"

คุณป้าที่นั่งอยู่ด้านหน้าสุดเอ่ยขึ้น

ชายหนุ่มเกาหัวแกรกๆ หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

"ว้า รู้ซะแล้วเหรอครับ"

ธีระยิ้มให้ทุกคนในห้อง แต่ก็ประเมินทุกคนตามสัญชาตญาณที่ได้รับการฝึกมา เขาค้อมหัวให้ทุกคนก้าวไปนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ เด็กสาว พร้อมๆ กับจังหวะที่ประตูเปิดออก ธีระสังเกตว่าขณะนี้เวลาเที่ยงตรงพอดี

ผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่เป็นชายในชุดสูท พร้อมกระเป๋าเอกสาร เขาดูเหมือนทนายความมากกว่าทีมงานของรายการโทรทัศน์

ทุกคนเงียบเสียงลงฟังคำที่เขากำลังจะเอ่ยออกมา

ท่ามกลางความงุนงงของทุกคนชายตรงหน้าแนะนำตัวว่าตนเป็นทนายความจริงๆ

"ก่อนอื่นทุกคนในที่นี้คงได้ทำความเข้าใจเนื้อความในจดหมายแล้วใช่ไหมครับ"

ทุกคนในห้องพยักหน้า

“ผมต้องขอชี้แจงให้ทุกท่านในที่นี้ทราบก่อนว่านี่ไม่ใช่รายการทีวีอย่างที่หลายๆ คนเข้าใจ"

ชายหนุ่มที่มากับแฟนอุทาน "อ้าว" ก่อนจะยิ้มเชิงขอโทษแล้วเงียบเสียงลง

“นี่เป็นเงื่อนไขของพินัยกรรมของท่านผู้หนึ่งซึ่งไม่อาจเอ่ยนามได้ตามเงื่อนไขที่ระบุไว้ในพินัยกรรม ผมในถานะของผู้จัดการมรดก ขอรับรองว่าสมบัติทั้งหมดของเจ้ามรดกจะเป็นของผู้ชนะตามเงื่อนไขที่ระบุไว้ในจดหมายจริง”

นี่เป็นละครเพิ่มความตื่นเต้นของทีมงานหรือเปล่า ธีระคิด เขาพยายามจับพิรุธของเรื่องนี้

“ผมขอทวนเงื่อนไขอีกครั้ง พวกท่านจะต้องไปอยู่ในเกาะซึ่งเป็นสมบัติส่วนตัวของเจ้ามรดก และทำการลงคะแนนเลือกคนหนึ่งคนออกจากกลุ่มเมื่อสิ้นสุดกิจกรรมของวันนั้น ทำแบบนี้ในทุกวัน จนเหลือสองคนสุดท้ายซึ่งจะให้ตัดสินกันด้วยเงื่อนไขที่จะทราบทีหลัง”

ทุกคนพยักหน้าเชิงว่าเข้าใจ

“เกาะที่พวกท่านจะไปอยู่อยู่นอกเขตสัญญาณโทรศัพท์ พวกท่านไม่อาจติดต่อคนอื่นนอกเกาะ จึงไม่สามารถขอความช่วยเหลือใครได้ในกรณีฉุกเฉิน ดังนั้นผมจะขอถามอีกครั้งว่ามีใครต้องการถอนตัวหรือไม่”

เขากวาดสายตามองทุกคนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ เมื่อไม่เห็นว่าใครต้องการสละสิทธิ์