คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11
Chapter 11
…...โต๊ะอาหารเช้าที่บ้านต้วน…..
“อันนี้อร่อย ^^” ยูคยอมจิ้มน่องไก่ทอดมาวางที่จานตัวเองแล้วจัดการกินอย่างอร่อย
“อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ? ฮ่าๆๆๆ” มาร์คที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหารอีกฝั่งมองน้องชายอย่างนึกขำ
“ก็มันอร่อยนี่พี่ ^^ โอ๊ะ!..” ยูคยอมกินเพลินไปหน่อยจนทำช้อนร่วงลงพื้น เขาก้มลงไปหยิบช้อนจนทำให้สร้อยเส้นนึงที่เขาใส่ลอดออกมาจากใต้เสื้อ
“นายนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ” มาร์คมองน้องอย่างขำๆแต่สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นสร้อยที่ยูคยอมใส่ ทำไมมาร์ครู้สึกคุ้นตากับสร้อยเส้นนี้มากเหมือนเคยเห็นที่ไหน ใช่.. สร้อยเส้นเดียวกันกับของเขาไง…. แบมแบมเป็นคนซื้อสร้อยเส้นนี้ไม่ใช่หรอ? มาร์คนั่งนึกย้อนไปวันที่แย่งสร้อยเส้นนี่กับแบมแบม
‘เฮ้ พี่มาร์คครับ ผมเจอสร้อยเส้นนี้ก่อนนะครับ!’
‘อะไรกัน พี่ก็อยากได้เหมือนกันนะ มันมีสองเส้น นายก็เอาไปเส้นนึงสิ’
‘ต..แต่นี่เป็นสร้อยของคู่รักนะครับ ผมก็เอาไปให้คนที่ผมรักสิครับ’
เอาไปให้คนที่รักหรอ…? มาร์คนั่งนึกถึงประโยคนั้นของแบมแบมซ้ำไปซ้ำมา มาร์คเหลือบมองยูคยอมที่กำลังกินไก่ทอดอยู่ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะมาแย่งแฟนของน้องตัวเอง
“เอ่อ… ยูคยอม นายซื้อสร้อยเส้นนี้มาหรอ?” มาร์คตัดสินใจถามเรื่องสร้อยออกไป เขาไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือป่าวแต่ก็หวังลึกๆว่าสร้อยเส้นนี้ยูคยอมจะซื้อมาเอง
“หือ? อ๋อออ ผมไม่ได้ซื้อมาหรอกพี่ ^.^” ยูคยอมพูดแบบยิ้มๆแล้วก็หันมาสนใจไก่ทอดต่อ ยิ่งยูคยอมพูดแบบนี้มาร์คยิ่งเข้าใจผิดไปกันใหญ่
‘นี่ชั้นคงต้องถอยออกมาจริงๆสินะ……’ – มาร์คคิดในใจ
.
.
.
.
…..มหาวิทยาลัย…..
ยองแจนั่งถอนหายใจอยู่คนเดียวที่ม้านั่งใต้ร่มไม้ใหญ่ เขานั่งอยู่ตรงนี้มาครึ่งชม.กว่าแล้วหลังจากที่เข้ามาที่มหาลัยเพื่อรอเข้าเรียนตอน10โมง
“ยองแจคร้าบบบบ ^0^” เสียงอันน่าปวดโสทประสาทสำหรับยองแจดังมาจากทางด้านหลัง แต่ยองแจไม่คิดที่จะหันไปมองเลยสักนิดเพราะเขารู้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร ก็แจ็คสันน่ะสิ
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับ? ^.^” แจ็คสันถือวิสาสะนั่งข้างๆและยกแขนโอบไหล่ยองแจ แต่ยองแจก็ปัดมือของแจ็คสันออกและเขยิบออกมาห่างๆ
แจ็คสันเห็นว่ายองแจขยับออกไปเขาก็ยังขยับตาม แล้วยังทำหน้ายิ้มแป้นใส่ยองแจอีก
“………….” ไร้เสียงตอบกลับจากคนที่นั่งข้างๆ หน้าบูดขนาดนี้คงจะมีอารมณ์ตอบหรอกนะ
“ไม่ตอบ……. แสดงว่าอารมณ์ไม่ดี แฮะๆ” แจ็คสันบ่นเบาๆ แต่ก็ไม่ลดละความพยายามยังคงถามคำถามต่อไป
“ยองแจหิวหรือยังครับ? ออกไปหาอะไรกินกันมั้ย? ^.^”
“ไม่…….” ยองแจเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา และเขาก็ยังนั่งหันหลังให้แจ็คสันอีก
“อ่า… แต่พี่หิวอ่ะ เราไปหาอะไรกินกันน๊า~~” แจ็คสันยังคงพยายามตื้อต่อไป อย่างน้อยยองแจก็เริ่มเปิดปากพูดแล้วลองตื้ออีกสักนิดจะเป็นอะไรไป เนอะ ^^
“ทำไมนายไม่ไปชวนเด็กนายล่ะ!! มาชวนชั้นทำไม!!!?” ยองแจลุกขึ้นยืนหันมาตะคอกใส่แจ็คสันเสียงดังแล้วก็รีบเดินหนีออกไป ปล่อยให้แจ็คสันนั่งตกใจอ้าปากค้าง
“นี่เราทำอะไรผิดวะเนี่ย? ตะคอกซะตกใจหมดเลย T.T” แจ็คสันอดที่จะสงสัยไม่ได้ แค่ชวนไปกินข้าวแค่นี้ต้องหงุดหงิดขนาดนี้เลยหรอ แงงงงงง แม่จ๋า T.T
หลังจากนั้นแจ็คสันก็นั่งจมอยู่ที่เดิม ในสมองครุ่นคิดเรื่องเกี่ยวกับยองแจ แจ็คสันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน
“มึงอยู่บ้านปะวะ?” พอคนปลายสายรับแจ็คสันก็ถามทันที
[อยู่.. ทำไมวะ?]
“เดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน” แจ็คสันวางสายจากเจบีก็รีบเดินไปที่รถ ขับรถตรงไปที่บ้านเจบีทันที
~~~ ติ้งงต่องงง ~~~
แจ็คสันกดกริ่งหน้าบ้านเจบีอยู่สักพัก เจบีก็เดินออกมาเปิดประตูให้
“เข้ามาดิ่ ยังเช้าอยู่เลย จะไม่ไปเรียนอ่อ?”
“กูพอใจจะมา..” พูดจบแจ็คสันก็เดินเข้าบ้านไป
“บ้านมึงไงวะ สาสสส” เจบีหันมองคนหน้าด้านที่เดินเข้าบ้านไปและแอบด่าเบาๆ
แจ็คสันนั่งลงอย่างคนอารมณ์เสียปนสับสน และเริ่มอธิบายสิ่งที่เกิดกับเขาตอนนี้
“กูอยากขอความคิดเห็นมึง คือว่า ก่อนหน้านี้กูเจอยองแจ ชวนเขาไปกินข้าว แต่เขากลับตะคอกใส่กูแล้วเดินหนีไป คือ...เขาเกลียดกูขนาดนั้นเลยหรอวะ??”
“ยองแจตะคอกใส่มึง? มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอวะ?”
“ก็จริง แต่ครั้งนี้กูรู้สึกว่ามันมากกว่าครั้งก่อนๆ คือรู้สึกได้เลยว่าเขาคงจะเกลียดกูจริงๆ”
“อืมมม ไม่รู้สิ มึงไปทำอะไรผิดมารึป่าวล่ะ?”
“กูทำอะไร? ไม่ได้ทำอะไรนะ ไม่มีแน่ๆอ่ะ”
“มึงแน่ใจนะ?”
“อ่าห้ะ กูมั่นใจแน่ๆ”
“งั้นกูก็ไม่รู้แล้ว….” เจบีพยายามพูดให้แจ็คสันได้ทบทวนกับสิ่งที่เขาเคยทำ หรือว่าเขาไม่ได้ทำกันแน่?
แจ็คสันนั่งเงียบครุ่นคิดอยู่สักพักเขาก็ถามอีก
“เจบี มึงคิดว่ากูทำอะไรผิดวะ?”
“ไม่รู้อ่ะ มึงคิดเอาเองดิ่วะ ตัวมึงไม่รู้แล้วกูจะรู้มั้ย”
“อ่า…นั่นดิ่ แต่กูอยากรู้ว่ายองแจเขาเคยสนใจกูมั้ย?” เข้าโหมดดราม่า
“มึงก็ไปถามเขาดิ่”
“มึงคิดว่าตอนนี้กูกล้าไปคุยกับเขามั้ย? กูหดหู่ กูท้อแท้…. T T”
“แล้วจะให้กูทำไงวะ?”
“มึงไปถามจูเนียร์ให้หน่อยดิ่ จูเนียร์สนิทกับยองแจไม่ใช่อ่อ?”
“ก็สนิท… แต่กูไม่กล้าถามอ่ะ แฮะๆ”
“โถ่เอ้ยย มึงกลัวเมียไงวะ?”
“อย่าพูดงั้นดิ่ กูแค่เกรงใจเมีย -.-”
“แล้วกูจะทำไงดีวะเนี่ยยย…..”
เจบีปล่อยให้ให้แจ็คสันนั่งอยู่เงียบๆไปก่อน เขาคิดว่ามันดีกว่าถ้าปล่อยให้แจ็คสันหาทางออกเอง ความรักของใครก็จัดการกันเอาเองนะ ฮ่าๆๆๆ
“มึงนั่งคิดไปก่อนนะ กูจะไปมหาลัยละเดี๋ยวจูเนียร์รอนาน ฮ่าๆๆ” พูดจบเจบีก็ออกไปทันที
.
.
.
.
เจบีมาถึงมหาลัยก็เกือบจะเที่ยงแล้ว เพราะแจ็คสันน่ะแหละมากวนเขาแต่เช้า ป่านนี้คงหัวปั่นไปหมดละมั้ง ฮ่าๆๆๆ สะใจพี่บี ^.^
เจบีจอดรถแล้วเดินมาที่โรงอาหาร สายป่านนี้ใครจะเข้าเรียนกันล่ะ ไปหาไรกินรอที่รักดีกว่า คึคึคึ
เจบีนั่งกินขนมอยู่สักพักก็มีเสียงที่คุ้นเคยตะโกนเรียกชื่อเขา
“เจบี~~ ^0^” จูเนียร์ตะโกนเรียกชื่อคนรักพร้อมกับวิ่งมาหาที่โต๊ะ และนั่งลงข้างๆ
“ทำไมนายมาสายเอาป่านนี้อ่ะ ไปทำไรมา???” จูเนียร์ซักถามหาความจริง แอบไปหลีหญิงอ๊ะป่าว? -*-
“มีตัวปัญหามาที่บ้านน่ะก็เลยมาสาย”
“ตัวปัญหา? ใครหรอ บอกหน่อยดิ่?”
“ก็อยากจะบอกอ่ะนะแต่….” เจบีพูดประโยคนี้ค้างไว้และใช้สายตามองไปที่ใครคนนึงที่กำลังเดินมาทางพวกเขาสองคน จูเนียร์หันมองตาม และพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ
ยองแจเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามที่JJนั่งอยู่ เขาทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร ก็แน่สิโดนกวนให้อารมณ์เสียตั้งแต่เมื่อเช้านี้
“มาแล้วหรอ เป็นอะไรอารมณ์ดูไม่ค่อยดีนะยองแจ” จูเนียร์เอ่ยทักขึ้นมา ก็ไม่อยากให้น้องชายของเขาแก่เร็วนิ่ อิอิ
“ก็นิดหน่อยอ่ะครับ…” แค่จะคุยกับพวกพี่ๆตอนนี้ยังมีไม่อารมณ์จะคุยเลย
“งั้นเราไปซื้อข้าวกันดีกว่าเนอะ ฮ่าๆๆ” เจบีพูด บางทีอาหารอาจจะทำให้ยองแจอารมณ์ดีขึ้นบ้างนะ
“ก็ดีครับ” ยองแจลุกไปเดินหาร้านสั่งอาหาร เดินรอบโรงอาหารก็ยังหาอะไรกินไม่ได้สักที ทำไมมันหงุดหงิดแบบนี้นะ -*-
ยองแจเดินกลับมาที่โต๊ะ เขาไม่ได้ซื้ออะไรมากินสักอย่างเดียว ต่อมอยากอาหารของเขาตอนนี้มันไม่ทำงานแล้ว
“ยองแจไม่หิวหรอ?” จูเนียร์ถือจานอาหารของเขามานั่งที่เดิม น่าแปลกที่ยองแจจะไม่กินอะไรเลยทั้งๆที่นั่งอยู่ท่ามกลางอาหารมากมาย(?)
“ไม่ครับ ผมไม่อยากกินอะไรเลย” พูดจบยองแจก็ฟุบหน้าลงบนโต๊ะ
“เป็นเอามากแล้วล่ะ ยองแจ…..” เจบีพูดเสริมพร้อมกับลงข้างๆจูเนียร์
“เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย?” จูเนียร์พูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“พวกพี่ไม่ต้องมาสนใจผมหรอกครับ เดี๋ยวก็หายเอง” พูดจบยองแจก็ลุกเดินออกไป
“ชั้นล่ะปวดหัวกับพวกนายสองคนจริงๆ” เจบีสบถออกมาอย่างเพลียจิต
“พวกนายสองคน? ใครอีกคนหรอ?” จูเนียร์หันมาถามด้วยความสงสัย
“ก็ไอ้แจ็คไง ที่วันนี้มันมาหาที่บ้านแต่เช้าจนเค้าต้องมาสายอ่ะ -0-” เจบีเริ่มอธิบายต่อไปเรื่อยๆ
“อย่างนี้น่ะเอง แล้วจะทำไงให้สองคนนี้เข้าใจกันสักที โดยเฉพาะยองแจตัวแสบ” จูเนียร์นั่งกุมขมับเครียดแต่กับยองแจคนเดียวนี่แหละ คิดเองเออเองนี่ที่หนึ่งเลย เฮ้ออออ
ทางด้านยองแจที่เดินออกมาจากโรงอาหารเขาไม่อยากอยู่ให้เป็นภาระใครไม่อยากอยู่ให้ใครมาสงสาร เขาอยากจะเคลียร์เรื่องนี้ให้มันจบๆ เมื่อตัดสินใจแน่แล้วยองแจจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาน้องคนสนิท
ตื้ดดด ตื้ดดด ตื้ดดด
‘ฮัลโหล ครับพี่ยองแจ’ เสียงน่ารักๆของคนปลายสายเอ่ยกล่าวทักอย่างสดใส
“แบมแบม อยู่ที่ไหน? ว่างมั้ย? เรียนอยู่หรือป่าว?” ใช่แล้วล่ะ เขาอยากจะเคลียร์ให้มันจบไปซะ ถ้าสองคนนี้คบกันจริงๆเขาจะได้เป็นคนถอยไปเอง….
‘ผมพักกลางวันอยู่ครับ ตอนบ่ายมีเรียนคณิต แต่ผมเบื่อมากเลย ฮ่าๆๆ’ แต่เขาก็อยากโดดเรียนจริงๆอ่ะ
“งั้นออกมาเจอพี่ข้างนอกนะ เจอกันที่ร้านไอศครีมแถวโรงเรียนแบมนะ”
‘ได้ครับผม ^^’ ดีใจจริงๆที่มีคนชวนออกไปข้างนอกอยากทำมานานแล้ว แบมคิดในใจ
หลังจากนั้นไม่เกินครึ่งชม.ยองแจก็มานั่งรอแบมแบมที่ร้านไอศครีมตามที่นัดหมายไว้
“ดีครับพี่ยองแจ ^^” แบมแบมทักพี่ชายด้วยน้ำเสียงที่สดใส แต่ยองแจกลับแค่ยิ้มบางๆตอบเท่านั้น
“พี่ เป็นอะไรหรือป่าวครับ ดูไม่ค่อยสดใสเลย” แบมแบมถามยองแจด้วยความเป็นห่วง
“ไม่หรอก พี่แค่มีเรื่องกวนใจ และต้องการจะเคลียร์เดี๋ยวนี้” ยองแจตอบด้วยเสียงเรียบๆและสีหน้าที่ดูจริงจังทำเอาแบมแบมใจคอไม่ค่อยดีเอาซะเลย
“มีเรื่องอะไรหรอครับ แล้วที่พี่บอกว่าต้องการจะเคลียร์เดี๋ยวนี้พี่หมายถึง…?”
“พี่จะเข้าเรื่องเลยละกันนะ นายชอบแจ็คสันหรือป่าว?”
“เอ่อ…. พ พี่….. เอ่อ….” แบมแบมถึงกับพูดไม่ออกที่จู่ๆพี่ชายก็ถามออกมาแบบนี้ เขารู้ดีว่าพี่แจ็คสันชอบพี่ยองแจมากแต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมยองแจต้องมาถามเขา หรือว่าพี่ยองแจ….. ชอบพี่แจ็คสันเหมือนกัน?
“ว่าไงล่ะแบม ตอบพี่ไม่ได้หรอ?” ยิ่งคนที่อยู่ตรงหน้าทำท่าทีตกใจยองแจยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก ด้วยความที่ร้อนใจยองแจเผลอขึ้นเสียงกับแบมแบม
“ช ชอบครับ ผม..ชอบพี่แจ็คสัน” แบมแบมก้มหน้าตอบ เขาไม่เคยเห็นยองแจโกรธมากขนาดนี้มาก่อนจึงตกใจไม่น้อย
“คิดไว้อยู่แล้วเชียว… หึ” ทำไมตัวเขาต้องโกรธมากขนาดนี้นะ เขาคุมตัวเองไว้ไม่อยู่จริงๆ เขาไม่อยากทะเลาะกับน้องเพราะเรื่องแค่นี้ แต่ใจลึกแล้วเขาอยากจะตะคอกใส่แบมแบมด้วยซ้ำไป
“แค่นี้แหละที่พี่อยากรู้ นายน่ะน่ารัก ควรจะมีคนดูแลนายสักที…..”
“พี่ยองแจพูดแบบนี้หมายความว่าอะไรครับ? ผมไม่เข้าใจ”
“นายไม่เข้าใจอะไร หรือว่าแจ็คสันดูแลนายไม่ดี?”
“แล้วทำไมพี่แจ็คสันต้องมาดูแลผมล่ะครับ? ผมรู้อยู่แล้วว่าพี่แจ็คสันชอบใคร ผมชอบพี่เขาก็จริงแต่ผมไม่มีทางจะทรยศพี่ชายของผมหรอกนะครับ” แบมแบมไม่รู้ว่ายองแจคิดอะไร แต่เขาก็ได้ตัดสินใจพูดสิ่งที่รู้ทั้งหมดออกมาแม้ว่าข้างในใจจะไม่ต้องการบอกก็ตาม อยากจะทรยศพี่ชายตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้……
“นายพูดอะไรน่ะแบมแบม พี่ไม่เข้าใจ นายสองคนไม่ได้คบกันหรอ? แล้วแบมไม่อยากทรยศใคร?”
“พี่ยองแจใจเย็นๆนะครับ ผมไม่ได้คบกับพี่แจ็คสันนะ อีกอย่างพี่แจ็คสันชอบพี่ยองแจมาก แล้วผมก็รู้ว่าพี่ยองแจกก็ชอบพี่แจ็คสันเหมือนกัน...” แบมแบมเอื้อมมือไปจับมือยองแจเพื่ออยากจะให้ยองแจเข้าใจสิ่งที่เขาพูด
“พี่แจ็คสันพยายามเข้าหาพี่ทุกทาง พยายามทำทุกอย่างให้พี่สนใจ พยายามทุกอย่างแม้ว่าสิ่งที่เขาได้รับกลับมามันไม่ดีต่อจิตใจเขาเลย พี่ยองแจลองคิดดูดีๆนะครับ ลองถามใจตัวเองดู ก่อนที่สิ่งนั้นมันจะหายไปจากพี่” แบมแบมบอกยองแจได้เพียงเท่านี้ แค่นี้น้ำตาก็ตกในจนมันจะล้นออกมาอยู่แล้ว
ยองแจได้แต่นั่งครุ่นคิดทบทวนสิ่งที่ได้ยิน ทุกอย่างเขาเข้าใจผิดไปเองทั้งหมด หัวใจของเขาตอนนี้เขารู้ดี ถ้าเขากลับไปหาแจ็คสันตอนนี้มันจะทันมั้ยนะ?
“ขอบใจนะแบมบแบม พี่ขอโทษด้วยที่เมื่อกี้พี่เผลอตะคอกใส่เราไป” ยองแจลุกขึ้นยีหัวน้องชายตัวเองเบาๆแล้วยิ้มให้ ก่อนที่จะรีบวิ่งออกนอกร้านไป
“แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว….” แบมแบมพูดปลอบใจตัวเอง และได้แต่นั่งมองตามพี่ชายที่เขาเคารพและรักที่สุดวิ่งออกไป
--------------------------------- To be continue ---------------------------------
ความคิดเห็น