ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    TS9(dewtum) because of you ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณ!

    ลำดับตอนที่ #1 : . i n t r o ;

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 62
      0
      17 ต.ค. 56


    i n t r o .
     










              ตุบ! 
              ผมล้มลงจากแรงผลักของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ 
     
     
              "พี่ดิว!! ตั้มกับพี่บูรณ์เป็นแค่พี่น้องกันนะ ฟังตั้มก่อนสิ"  ผมพยายามที่จะอธิบายให้คนตรงหน้าฟัง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รับฟังอะไรเลย
              "แต่มึงก็เคยได้กับมันแล้วไม่ใช่เหรอ! ถ้ามึงรักกู มึงจะกลับไปยุ่งกับมันทำไม กูไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ถ้ามึงเลือกมันก็เลิกยุ่งกับกูนะตั้ม!" 
     
              จุก .. ผมจุกมาก พูดไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ออก ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรรู้สึกยังไง ทำไมคนที่ผมรักมากต้องพูดจาแบบนี้ใส่ผม ทำไม ผมทำอะไรผิด .. ผมเคยคบพี่บูรณ์ก็จริง แต่นั่นก็อดีตของผมปัจจุบันผมกับพี่บูรณ์ก็เป็นแค่พี่น้องกัน ทำไมเค้าไม่ฟังผมบ้าง .. 
     
              "ก็ได้ ถ้าพี่ไม่ต้องการตั้มอีก ตั้มก็จะไป ไปให้พ้นจากพี่!"
              "ไม่ต้องมาขู่จะฆ่าตัวตายนะ มุขนี้มันเก่าแล้ว มึงไม่มีค่าพอให้กูตามตื๊อหรอกตั้ม" 
              "ชีวิตผม มันก็มีค่ามากกว่านั้น! มีค่ามากกว่าจะเอาชีวิตมาจบที่พี่" 

              ผมรีบวิ่งออกจากเหตุการณ์ตรงนั้นเพื่อไปให้พ้นจากคนๆนี้ ทำไมวะ! ผมรักใครผมก็ทุ่มเท ผมให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งร่างกายของผม แต่ทำไมทุกคนต้องหวังที่จะเป็นคนแรก พอรู้ว่าไม่ใช่คนแรกทำไมต้องรับกันไม่ได้ .. ในเมื่อครั้งแรกของผมเสียไปแล้ว ผมก็ไม่จำเป็นแล้วหนิที่ต้องหวงร่างกายเน่าๆนี่ ผมจะไม่รักใครอีกแล้วพอกันที!!
     
              .
              .
              .
     
              ปิ้นนนนนน !!! 
              "อะ...โอ้ย" โว้ยแม่งจะรีบวิ่งทำไมฟะจนได้เลยอะจนได้ ตอนนี้ร่างของผมประชิดรถคันนั้นมากๆเลย แหมอีกนิดนึงก็ชนละไม่ชนเลยล่ะว่ะ! ผมมองเข้าไปภายในตัวรถ ก็พบกับชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีคนหนึ่ง  ดูท่าจะมีฐานะเลยทีเดียวละ อืมมม.. และผมก็คิดอะไรบางอย่างออก
              ปิ้นปิ้นปิ้นนนน!! 
              "จะยืนอึ้งอีกนานไหมครับคุณ ผมรีบ"  อ่า เขาเปิดกระจกด่าผมอะ และตอนนี้ผมก็รีบมากด้วยสินะ เอาละเป็นไงเป็นกัน ผมเดินขึ้นรถเขาโดยไม่ขออนุญาตแล้วก็นะผมไม่คิดจะขออยู่ละ
              "นี่.. นายจะไปไหนละไปด้วยคนสิ ไปเลยวู้ววว!!"
              "=_______=" คิก.. ดูมันทำหน้าดิ ฮ่าๆๆๆ แต่ในที่สุดมันก็ออกรถไปอย่างง่ายดาย ให้มันพูดง่ายแบบนี้สิว่ะ
              "นี่ ผมชื่อตั้มนะ คุณชื่ออะไรอะ" เห้ยผมไม่ได้จะจีบเขานะ ก็แค่เป็นคนเฟรนลี่อะก็แบบหล่อไงอยากสร้างมิตรกับชาวบ้าน
              "อ้น" แหม.. ตอบสั้นจัง พูดให้เยอะกว่านี้จะตายรึไงว่ะ 
              "ตั้มมีแฟนยังครับ" ... คือทำไมผมต้องเจ็บอะ เขาถามแค่นี้เองนะ ไม่เอาดิ น้ำตาอย่าไหลนะ ฮึบไว้ฮึบ.. 
              "ถามไมอะ จะจีบไง๊" 
              "คนอย่างคุณก็น่าสนดีนะครับ หึ.." เขาว่าพร้อมหันมามองหน้าผมพร้อมยิ้มแบบ.. นี่ถ้าผมลืมพี่ดิวได้ผมจะพลีกายให้เขาเลยนะ คนบ้าอะไรหล่อชะมัด ... 
              ไม่นานนักก็ถึงสถานที่เป้าหมาย ตอนนี้เขาเลี้ยวรถเขาผับไปแล้วละ นี่มันที่ที่ทำให้พี่ดิวเข้าใจเรื่องของผมกับพี่บูรณ์ผิดไปนี่เฮ้อ ว่าจะมาเที่ยวให้ลืมเขาสักหน่อย แต่ก็นะผมไปรื้อฟื้นเองนี่หน่า ~ 
     
              ผมเดินเข้ามาในผับโดยมีอ้นจับมือผมแล้วพาเข้ามา ผมมีความรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมาที่ผมกับอ้น ผมมองหารอบๆก็พบว่าเป็นพี่ดิวที่กำลังนั่งดื่มสิ่งของมึนเมาอย่างบ้าคลั่ง หึ.. ตอนนี้ผมกับเขามองหน้ากันอยู่ละปากก็ด่าผมนะแต่สุดท้ายทำแบบนี้เอง 
              "ตั้มครับ มองอะไรอยู่หรอ" อ่าจริงด้วยสิตอนนี้ผมจับมืออ้นอยู่นี่หน่า อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ดิวจะรู้สึกยังไง 
              "เปล่าหรอกครับ ตั้มไม่ได้มองอะไรหรอก สิ่งที่ตั้มจะมองตอนนี้อะมีอยู่สิ่งเดียว" ผมยกมือคล้องคอพี่อ้น มือที่ว่างค่อยๆไล้นิ้วตามโครงหน้า ผมยืดตัวขึ้นประกบปากเบาๆ แล้วค่อยๆถอนออก มือของพี่อ้นเริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของผมจนถึงสะโพก ผมหันไปมองพี่ดิว ตอนนี้เขานั่งกำมือแน่น เมื่อเขาเห็นว่าผมมองไปเขาก็ลุกออกจากบริเวณนั้นไปแล้วละ หึ.. คงแค้นมากสินะแต่ผมรู้สึกดีจังที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ :)
              ผมค่อยๆผลักคนตรงหน้าออก ถึงผมจะดูเหมือนง่าย แต่ผมก็ได้ยากนะครับ อย่าคิดเลยว่ารู้จักผมแค่วันเดียวแล้วผมจะให้อะ .. 
              "ท..ทำไมละตั้ม" 
              "ตั้มง่วงแล้วอ่าตั้มอยากกลับคอนโด" 
              "โอเค ผมไปส่งนะ" 
              "อื้ม ขอบคุณครับ"
     
              .
              .
              .
     
              @ คอนโดDT 21.00 น.
              "ส่งผมแค่นี้ก็พอแล้วครับพี่อ้น ขอบคุณมากนะครับ" ผมไม่รอช้ารีบเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในตัวคอนโดทันที ผมกดลิฟต์มาที่ชั้น 7 แล้วเดินไปทางห้องของตัวเอง
              "ไง กลับมาแล้วหรอ" ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่ามีคนอยู่หน้าห้องของตัวเอง แต่ที่ผมตกใจมากกว่านั้นคือ..
              "พี่ดิว..."



    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
    writer talk:
    พี่ดิวมาหาตั้มทำไมน้าา ~
    ฝากติดตามกันด้วยเน้อ นี่คงเป็นฟิคดิวตั้มเรื่องแรก ;0; 



    :) Shalunla
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×