Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #120 : ตอนที่ 116 เจ็ดยอดฝีมือ

            หลางเฉิน หมาป่าราตรี ผู้ที่เป็นนักฆ่าและนักรบในเวลาเดียวกันได้ไปประจำการยังบริเวณตัวเมืองชั้นในเรียบร้อยแล้ว ว่ากันว่าถ้านับแค่ทักษะการแห่งการสังหารเพียงอย่างเดียว ทั่วทั้งยุทภพไม่อาจหาใครมาเทียบเทียมหลางเฉินได้อีก ทว่าจุดที่แตกต่างกับนักฆ่าทั่วไปก็คือกลวิธีในการต่อสู้ที่ไม่เน้นการลอบกัด ลงมือจากมุมอับให้ประสบผล แต่หลางเฉินมักทำในสิ่งที่เป็นขั้วตรงข้ามและอยู่ฝั่งเดียวกัน

            นั้นก็คือการลงมือทีเดียวให้บังเกิดผลในที่แจ้ง ด้วยท่วงทำนองร้อยสังหารที่เป็นวิชาเน้นการฆ่าฟันเป็นหลักช่วยผลักดันให้ชื่อชั้นของหมาป่าราตรีกู่ก้องทั่วยุทธภพได้ไม่ยาก ที่สำคัญยังไม่มีใครที่สามารถเล็ดรอดจากหลางเฉินได้หากเขาตั้งใจจะลงมือฆ่าจริงๆ อย่างน้อยก็ในตอนนี้ เพราะหมาป่าราตรีนั้นมีจุดยืนคล้ายคลึงกับลู่ชิงตรงที่ค่อนข้างจะวางตัวเป็นกลาง ดังนั้นเป้าหมายในการสังหารส่วนใหญ่จึงเป็นขุนนางหรือผู้ใช้อำนาจไปในทางที่ผิดซะส่วนมาก

            อีกคนก็นับได้ว่าร้ายกาจไม่แพ้กัน ดรุณีหิมะ ชิงเซียว หญิงงามเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าบุรุษ บุพผาที่ไม่เคยมีใครกล้าเด็ด ทั้งเพราะนิสัยส่วนตัวของชิงเซียวที่ค่อนข้างจะเก็บตัวไม่ยุ่งกับใคร รวมไปถึงพลังฝีมือที่ได้รับการการันตีมาแล้วครั้งหนึ่งจากเหตุการณ์เมื่อสิบปีก่อนที่เคยเกิดขึ้น จึงทำให้ไม่ค่อยมีใครเยี่ยมเยียนไปมาหาสู่กับชิวเซียวบ่อยนัก

            ราตรีและหิมะ ไม่มีอะไรที่จะเหมาะกับการให้สองสิ่งไปจัดการปัญหาอีกแล้ว

            “ถึงงั้นก็เถอะ ถึงคนของนายจะช่วยทำให้สถานการณ์มันดีขึ้นมาได้ แต่อย่าลืมนะว่าพวกมันมาจากไหนก็ยังไม่รู้ ไหนจะเรื่องปัญหาคนบาดเจ็บอีก...” เซเรน่าพูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ เพราะเธอคิดว่าต่อให้เรื่องราวมันจะไปในทางที่ดีมากขึ้นแค่ไหน ถ้าไม่แก้ปัญหาที่ปลายเหตุก็คงชะลอการบุกของกองทัพปิศาจไม่ได้

            “เรื่องทหารที่บาดเจ็บกับชาวบ้านที่โดนลูกหลงเธอไม่ต้องเป็นไปห่วง ตอนนี้หมอที่เก่งที่สุดได้มาถึงเมืองนี้ตั้งนานแล้ว ต่อให้คนที่ใกล้ตาย...คนๆนั้นก็สามารถทำให้กลับมาเดินใหม่ได้เหมือนเก่า ฟังดูแล้วก็เหมือนเวทมนตร์ดีใช่ไหมล่ะ อ้อ! ส่วนเรื่องที่ว่าพวกมันมาจากทางไหน ป่านนี้ผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้คงจัดการเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วล่ะ” ชายหนุ่มยิ้มละไม ซึ่งก็สร้างความประหลาดใจให้กับเซเรน่าอยู่ไม่น้อย

            เรื่องดูแลคนเจ็บคนป่วย ถ้าไม่ใช่หมอแล้วใครจะอาสารับหน้าที่นี้

ซึ่งก็บังเอิญที่หนึ่งในซึ่งเขาพามาดันตอบโจทย์ข้อนี้ได้พอดิบพอดี

ซีหมอหวัง หมอหมื่นเซียน คนที่เป็นทั้งแพทย์และผู้ฝึกยุทธ์ในเวลาเดียวกัน ถึงกระนั้นก็ไม่มีรู้ว่าฝีมือที่แท้จริงของซีหมอหวังอยู่ในขั้นไหน แต่ถ้าเรื่องทักษะด้านการแพทย์นั้นชาวยุทธทุกคนต่างตอบเสียงเดียวกันว่าราวกับเทพยดาลงมาจุติบนโลกมนุษย์ หากท่วงทำนองร้อยสังหารของหลางเหวินเป็นดั่งมัจจุราชที่พร้อมจะลากทุกคนให้ลงไปสู่ขุมนรกอเวจี ท่วงทำนองมหาเทพของซีหมอหวังก็คือการช่วยเหลือจากสวรรค์ที่พร้อมจะรักษาทุกสรรพสิ่งให้กลับมาหายดีได้เหมือนเดิม

ในขณะที่ทางด้านหาแหล่งกบดาน ชิวหลงก็ไม่คิดว่าในบรรดาเจ็ดยอดฝีมือจะมีใครทำหน้าที่ได้ดีดั่งเช่นคนที่ได้ออกนำลิ่วไปแล้วตั้งแต่แรก ราชันยาจก เจิ้งไฉ คนที่ชิวหลงหรือโนอาห์คิดว่าเข้าถึงง่ายกว่าคนอื่นๆที่เป็นยอดฝีมือระดับเดียวกัน อาจจะเพราะนิสัยเข้าถึงคนง่ายซึ่งทั้งโนอาห์และเจิ้งไฉต่างก็มีเหมือนๆกัน รวมไปถึงหลายอีกหลายๆด้านที่ในโนอาห์และเจิ้งไฉดันมาตรงกันอย่างน่าประหลาด

แต่จุดที่แตกต่างก็คือการเรียกขานจากชาวยุทธที่แตกต่างกันราวกับอยู่คนละขั้ว หากก้อนเมฆก็คือชิวหลงฉันท์ ใต้ฟ้าก็ยังมีเจิ้งไฉฉันท์นั้น ราชันยาจกซึ่งเป็นทั้งฉายาและตำแหน่งที่สืบทอดกันมาเป็นรุ่นๆในพรรคช่วยทำให้เจิ้งไฉมีชื่อเสียงได้ไม่ยาก ที่สำคัญเจิ้งไฉยังเป็นคนที่รู้จักเส้นทางหนีทีไล่ในยุทธจักรมากๆพอกับชิวหลงที่ชอบร่อนเร่ไปทั่ว แต่ถ้าเทียบกันในเรื่องของการหาสถานที่หรือออกจากค่ายกลแล้ว

ราชันยาจกนับว่าเหนือชั้นกว่าเมฆาพิสดารหนึ่งขั้นหรือสองขั้น

ดังนั้นการให้เจิ้งไฉไปหาจุดที่กองทัพปิศาจบุกจึงเป็นสมควรที่สุดเท่าที่จะเป็นได้แล้ว

“แหม คิดไว้ถึงขนาดนี้...บางทีนายก็ฉลาดกว่าที่ฉันนะเนี้ย” หญิงสาวผมทองเอ่ยชม ถึงในสายตาผู้ฟังจะแอบเหมือนจิกกัดก็ตามที

“ก็อยากจะรับคำชมของเธอไว้อยู่หรอกนะ แต่โทษที ฉันคงรับหน้าไว้คนเดียวไม่ได้หรอก” โนอาห์ตอบกลับ

“เอ๊ะ...หรือว่านายกับอารันได้คิดแผนพวกนี้เอาไว้แล้วตั้งแต่แรก” เซเรน่าเลิกคิ้วทำเสียงประหลาดใจ

“ไม่ใช่คนจากฝั่งนี้หรอก แต่คนจากอีกฝั่งต่างหากล่ะ” คำตอบของโนอาห์ฟังดูเรียบง่ายแต่สามารถไขได้ทุกข้อสงสัย เพราะเซเรน่าหันมาฉุกคิดดีๆแล้ว กลุ่มคนที่โนอาห์พามาได้รับการกล่าวขานว่าเจ็ดยอดฝีมือ นั้นหมายความว่าต้องมีเจ็ดคนอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ที่ชายหนุ่มเล่ามาเธอนับยังไงก็ได้แค่หกคนเท่านั้น

“ถึงจะฟังดูน่าเจ็บใจ แต่คนๆนั้นดันอ่านออกเกือบหมดนี่สิ ฉันก็เลยไม่ต้องชี้แจงอะไรมากมาย” โนอาห์ไหวไหลวืด ทำหน้าไม่ยี่หระซักเท่าไหร่

เพราะเขารู้ดีว่าหากให้คนผู้นั้นอาสารับหน้าทำงานเอง

ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกังวลอะไรอีกต่อไป