ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

    ลำดับตอนที่ #166 : ขอเป็นลม

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 632
      49
      13 เม.ย. 64

                    ความคิดของผู้ที่กำลังจับจ้องการประลองครั้งนี้ส่วนใหญ่แตกประเด็นออกเป็นสองเสียง หนึ่งคือนึกไม่ถึงว่าโนอาห์จะมีความสามารถถึงขั้นนี้ นักเรียนส่วนใหญ่พอรู้มาบ้างว่าฝีมือของราฟเองก็ไม่ได้ด้อย ลำพังอัธยาศัยไมตรีของเจ้าตัวไม่มีทางทำให้เป็นที่กล่าวถึงในหอเซย์ริวมากถึงขนาดนี้

                ประเด็นสำคัญไปกว่านั้น...ถ้าพวกเขามองไม่ผิดและหูตาไม่ได้ฝ้าฟาง การประลองที่เกิดขึ้นเมื่อครู่โนอาห์ไม่ได้ใช้เวทมนตร์ระดับสูงซักบท หรือกระทั่งเวทระดับกลางก็ยังไม่เห็นวี่แวว ทั้งนี้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเขาประเมินระดับของลำนำจันทราไม่ออก ที่เหนือล้ำไปกว่านั้นก็คือทุกคนคิดเห็นแทบจะไปในทางเดียวกันว่ารูปแบบการต่อสู้ของโนอาห์ดูยังไงก็ไม่ใช่จอมเวท

                แต่ในขณะเดียวกันกลับมีความเป็นจอมเวทอยู่ไม่น้อยเลย...

                เสียงส่วนที่สองเมื่อนำไปเทียบกับความคิดจำพวกแรกแล้ว นับว่ามีจำนวนน้อยกว่ากันมากนัก จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่รู้จักโนอาห์ดี ในเมื่อพวกเขารู้ความสามารถของราฟในระดับหนึ่งอยู่แล้ว ต่อให้เพลิงเหมันต์จะร้ายกาจมากไปกว่านี้ก็ยังห่างชั้นกับลมปราณมหาเมฆาอยู่หลายขั้น

          

                อาเบลเริ่มขมวดคิ้วแล้ว “นี่อยู่ในแผนการของนายด้วยหรือเปล่า?...”

                ที่เขาถามเช่นนี้เพราะมีเหตุผล แต่ละครั้งการกระทำของโนอาห์ไม่เคยมีคำว่าธรรมดา ไม่แน่ว่าผลลัพธ์รูปแบบนี้อาจจะอยู่ในการคำนวณของโนอาห์แล้วเหมือนกัน

                ผลปรากฏว่าน่าจะไม่ใช่แบบนั้น...

                “ก็เกือบๆนะ” โนอาห์ปากพูดอีกอย่าง แต่สีหน้ากลับเริ่มไม่สู้ดีขึ้นทุกที นั่นเริ่มทำให้อาเบลหน้าเสียตามไปด้วย

                ด้วยความที่การแข่งขันในวันนี้จัดขึ้นอย่างฉุกละหุก กติกาก็ค่อนข้างจะกะทันหันไปบ้างเป็นที่เข้าใจกันบ้าง แม้จะมีทางสภานักเรียนมาช่วยไกล่เกลี่ยและเซโน่มาเป็นกรรมการให้ก็จริง แต่ตัวแทนที่ส่งลงสนามไปแล้วนอกเสียจากว่าขอยอมแพ้ซะเดี๋ยวนั้น จะมาเปลี่ยนรายชื่อเอาทีหลังก็ไม่ได้แล้ว

                “แต่อย่าลืมกันสิว่านิกซ์เป็นใคร” อารันแม้สีหน้าจะไม่ต่างไปจากสองคนก่อนหน้ามากนัก แต่ดูๆไปแล้วก็ยังฉายแววเชื่อมั่นอยู่หลายส่วน

                “ลูกศิษย์ของจ้าวมนตรา...ไม่ได้กระจอกอย่างที่พวกนายคิด”

     

     

     

                ในขณะที่เพื่อนฝูงทั้งหลายพากันส่งกำลังใจมาให้เขากันอย่างท่วมท้น กำลังใจเหล่านั้นนิกซ์ไม่มีทางไปรับรู้ด้วย แต่ที่รู้แน่ๆก็คือคู่ต่อสู้ของเขาไม่น่าจะใช่ในระดับที่เขาจะรับมือไหว อย่างน้อยๆก็ในตอนนี้ แต่ว่าด้วยจิตวิญญาณแห่งนักสู้หรืออะไรก็ตามแต่มันทำให้นิกซ์อยากยืนอยู่ต่อ อย่างน้อยๆเขาก็ขอได้ลงมือต่อสู้เองซักครั้ง

                เซโน่เหมือนรับรู้ถึงความกังวลและความต่างชั้นนี้ได้ดี จึงถามนิกซ์ไปด้วยน้ำเสียงแฝงความเป็นห่วงไว้อย่างเต็มเปี่ยม “เธอตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม”

                นิกซ์พยักหน้าช้าๆ “ครับ!”

                อาจารย์วัยกลางคนถอนหายใจเบาๆ เหลือบตามองไปทางชายผมเขาที่ยังยืนนิ่งไม่ไหวติงมาตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงลูกศิษย์คนนี้มากขึ้นกว่าเดิม สายตาระดับเขาแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าศึกนี้ความห่างชั้นมันมีมากแค่ไหน ยังไม่นับความเป็นมาอันลึกลับของบุรุษผมขาวอีก

                เอาเป็นว่าเขาจะพยายามไม่ให้นิกซ์เป็นอันตรายก็แล้วกัน เซโน่สรุปความได้เช่นนั้นก็เริ่มนับถอยหลัง ทั้งนิกซ์และชายผมขาวต่างยืนในระยะห่างที่พอเหมาะพอดีแล้วทำให้ไม่ขยับไปไหนอีก เสียงนับเวลาที่เป็นดั่งนาฬิกาแห่งความตายของนิกซ์ค่อยๆเริ่มจากสามจนถึงศูนย์ เป็นที่รู้กันว่าการประลองได้เริ่มขึ้นแล้ว

                 ไม่ใช่ราฟสู้โนอาห์ไม่ได้ เพียงแต่ทรัพยากรที่ทั้งคู่ถืออยู่มันต่างกันมากก็เท่านั้น

                ราฟคล้ายจะเข้าใจเหตุผลข้อนั้นดี ถึงแม้เขาจะแพ้พ่ายก็ไม่ได้ชักสีหน้าไม่พอใจออกมาแต่อย่างใด ในทางกลับกันกลับระบายยิ้มออกมาเสียด้วยซ้ำ ตามปกติกฎกติการแพ้ชนะจะวัดกันง่ายๆ โดยที่ใครหมดสภาพในการต่อสู้กันเป็นฝ่ายแพ้ การออกจากสนามประลองก็ถือว่านับเหมือนกัน แต่สภาพของราฟในตอนนี้ยังห่างไกลจากคำว่าบาดเจ็บอยู่ไกลโข ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการต่อสู้จบลงด้วยความรวดเร็วเกินไป และอีกส่วนที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือโนอาห์จงใจให้เป็นแบบนี้

              ราฟเดินมาจับมือโนอาห์ตามมารยาทหลังจบการประลอง “เป็นการต่อสู้ที่ดีมาก นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่านายจะเก่งขนาดนี้”

                “นายเองก็เหมือนกัน” โนอาห์จับมือตอบ พยักหน้ายิ้มๆ “เพลิงเหมันต์เป็นเวทมนตร์ที่ร้ายกาจ ถ้ายืดเยื้อไปมากกว่าฉันนี่แหละจะตกที่นั่งลำบากเอา”

                คำพูดของโนอาห์นั้นไม่ผิด เพลิงเหมันต์หรือไฟที่แช่แข็งได้ทุกสรรพสิ่งแม้กระทั่งเวทมนตร์ของราฟนั้นน่ากลัวเกินไปจริงๆ จะเห็นได้ว่าในการประลองช่วงท้ายเขาไม่ได้เอาร่างกายตัวเองไปสัมผัสกับเพลิงเหมันต์ตรงๆ ถ้าไม่หลบก็ใช้ฝ่ามือนวดาราสร้างคลื่นลมปราณออกไปปะทะ

                ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ใช่ว่าโนอาห์ไม่มีวิธีจัดการกับเพลิงเหมันต์ในรูปแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด แต่เขาไม่อยากเผยไต๋ความลับของลมปราณมหาเมฆามากไปกว่านี้ ถ้านี่เป็นการต่อสู้ระดับที่ชี้ชะตายังว่าไปอย่าง แต่ในเมื่ออย่างน้อยๆยังมีการประลองรูปแบบทีมรออยู่ ไพ่ที่สามารถเก็บเอาไว้ก็เก็บไว้เป็นการดี เมื่อถึงเวลาชักดาบออกจากฝักย่อมสร้างความตกใจให้กับศัตรูได้อย่างแท้จริง

                หลักฐานก็มีให้เห็นอยู่ทนโท่ การประลองรอบแรกเป็นอย่างไรทุกคนล้วนรู้แจ้งอยู่แก่ใจดี

                หลังจากทั้งสองฝ่ายกล่าวโอภาปราศรัยตามธรรมเนียมพอเป็นพิธีแล้ว ต่อจากนั้นคือการแยกย้ายกลับฝั่งใครฝั่งมัน โนอาห์เดินยิ้มๆสีหน้ากึ่งหยิ่งผยองระคนปนยิ้มเยาะ ขาดก็แต่กระดาษมาแปะที่หน้าผากว่า’เห็นแล้วใช่ไหม ว่าเมื่อกี้ฉันได้ทำอะไรลงไปบ้าง’

     

                “เปิดประเดิมได้ไม่เลว” อาเบลกล่าวเรียบๆ ถึงเขาจะไม่อยากยอมรับก็ต้องทนจำยอมไป ว่าอย่างน้อยความสามารถของชายผู้นี้ก็เป็นของจริง

                หลี่เจิ้งหมินกลับไพล่ไปโน่น “ท่านผู้อาวุโสลู่กับท่านหลิ่งเหวินมาเห็นคงยินดีกับเจ้าไม่น้อย”

                โนอาห์หน้าเบ้ใส่ทันที การต่อสู้ของเขาเมื่อครู่คนในโลกนี้อาจจะมองไม่ออก แต่สำหรับหลี่เจิ้งหมินไม่มีทางจะปิดบังเขาได้ ท่าร่างท่อนบนครูพักลักจำมาจากมังกรล้อคลื่น วิชาตัวเบาแทบจะเลียนแบบการเคลื่อนไหวของเซียนดาวตกเกือบห้าส่วน ถ้าเป็นลู่ชิงคงแสดงความยินดีกับเขาจริงๆ แต่สำหรับหลิ่งเหวินโนอาห์ไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก

                “หลังจากการประลองในแต่ละครั้งเวลายังพอมีเหลือ นายจะเปลี่ยนแผนตอนนี้ก็ยังทันนะ” อารันกล่าวเตือนเป็นนัยๆ นิกซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆรีบพยักหน้าหงึกๆเห็นด้วยในทันทีที

                จะไม่ให้เห็นด้วยได้อย่างไรไหว...ก็ในเมื่อตามกำหนดการเดิมของโนอาห์ คนต่อไปที่ต้องขึ้นไปประลองก็คือเขานี่แหละ!!
     

     

     

                นิกซ์มั่นใจในฝีมือของพวกโนอาห์อย่างไม่มีข้อโต้แย้งและไม่กล้าตั้งคำถามด้วย แต่ถ้าจะบอกให้ลงไปสู้เองเกรงว่าจะเกินมือคนปกติเช่นเขาไปหน่อย แม้ว่าพูดกันตรงๆแล้วพลังเวทของนิกซ์เองก็ไม่ได้ด้อย จอมเวทสายอัญเชิญส่วนใหญ่มีจุดเด่นเรื่องพลังเวทที่มหาศาลเป็นทุนอยู่แล้ว

                แต่ถ้าจะเอาไปเทียบกับบรรดาอมนุษย์ที่รายล้อมอยู่รอบๆตัวก็คงจะเป็นมวยผิดรุ่นกันไปหน่อย โนอาห์ไม่ต้องสาวไส้ให้มากความ วรยุทธ์ในโลกเก่าผสานกับเวทมนตร์ของโลกนี้ ผลลัพธ์ที่ออกมาย่อมตระการตาแถมยังพัฒนาได้อีกในอนาคต เมื่อรวมกับพรสวรรค์และพรแสวงของเจ้าตัว คาดว่าภายภาคหน้าชายผู้นี้ต้องปาฏิหาริย์ได้มากมายไม่รู้จบ

                อารันเองก็ใช่ว่าจะยิ่งหย่อนไปกว่ากัน วัดกันที่ความสามารถเพรียวๆเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ ความรู้ด้านเวทมนตร์เองก็มีมากพอในชนิดที่นิกซ์ยังสงสัยว่าในหัวของบุรุษหัวเขียวมีอะไรซ่อนอยู่บ้าง ในส่วนของอาเบลก็ถือว่าเป็นจอมเวทที่เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ เป็นหนึ่งในไม่กี่คนในโรงเรียนที่สามารถใช้เวทมนตร์ธาตุศักดิ์สิทธ์ได้อย่างชำนาญในระดับที่น่าขนลุก

                หลี่เจิ้งหมินยิ่งแล้วใหญ่ ต่อให้นิกซ์จะไม่เคยเห็นความสามารถของจอมปราชญ์มากับตา แต่ชายที่แม้แต่คนอย่างโนอาห์ยังยอมรับไม่มีทางจะเป็นมนุษย์ธรรมดาแน่แล้วในสายของนิกซ์ ที่สำคัญไปกว่านั้นคือข้างกายของเขายังมีระเบิดเวลาลูกใหญ่ที่มีชื่อว่าบาฮามุท การที่หลี่เจิ้งหมินยังควบคุมและดูแลมังกรบรรพกาลตนนี้ให้อยู่ในโอวาทได้ ก็แสดงให้เห็นถึงความสามารถสุดเหลือเชื่อของเจ้าตัวแล้ว

                “ไม่ล่ะ ทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนเดิมที่พวกเราได้วางเอาไว้!!” โนอาห์โบกนิ้วไปมา เบนหน้าหันไปมองนิกซ์ “ฉันอุตส่าห์คุยโวเรื่องนายไว้เยอะ ไปโชว์ให้โลกเห็นจะเป็นไรไปว่าลูกศิษย์ของราชาโซโลมอนมีความสามารถที่น่าทึ่งขนาดไหน”

                น่าทึ่งหลอกๆล่ะสิไม่ว่า...นิกซ์คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา

                “แล้วถ้าผมแพ้ขึ้นมาล่ะครับ” สีหน้าของนิกซ์ฉายแววกังวลได้อย่างชัดเจน พูดให้ถูกคือเขาไม่กลัวที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายแพ้ในการประลอง แต่นั่นหมายถึงการเสียแต้มให้กับทีมด้วยเช่นกัน ทุกๆคนอุตส่าห์ไว้วางใจเขาถึงขนาดนั้นแล้วก็จริง แต่นิกซ์กลับไม่ได้มั่นใจในตัวเองเลยซักนิด

                โนอาห์ตอบสั้นๆ “นายจะไม่มีทางแพ้แน่ๆ ฉันมั่นใจ!”

                นิกซ์ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเจื่อนๆออกมา ก่อนจะถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ เป็นไงก็เป็นกันตามนั้น ยันตัวลุกขึ้นจากที่นั่งข้างสนามเดินขึ้นสนามประลองไปด้วยความกล้าที่นานๆนักจะปรากฏในตัวเขา

                “หรือถ้าแพ้ขึ้นมา...ไม้ผลัดที่สามก็จะแย่งแต้มคืนมาให้พวกเราได้อยู่แล้ว นายไม่ต้องกังวลไป!” ทว่าคำไล่หลังของโนอาห์แทบจะทำเอานิกซ์หัวล้มฟาดพื้นกลางสนามประลองให้ได้ซะเดี๋ยว ยังดีที่เสียงของชายหนุ่มไม่ได้ดังมาก ไม่งั้นคนที่มีสีหน้าปั้นยากเกรงว่าจะเป็นนักเรียนที่นั่งชมการประลองนี่อยู่นั่นแหละ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×