Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #211 : ส่งวิญญาณ

            “ลูกจิ้งจอก?....” โนอาห์ได้แต่คิดในใจว่านี่คงไม่ใช่ภาพลวงตาสุดท้ายที่จิ้งจอกเก้าหางตัวนั้นทิ้งไว้ให้เขาหรอกนะ

ขนของมันเป็นสีขาวนวลราวกับเกล็ดหิมะ แต่ด้วยขนาดตัวที่เล็กมองเผินๆอาจจะเหมือนก้อนกลมๆอะไรซักอย่างมากกว่ามองเป็นลูกสุนัขจิ้งจอก เมื่อมันรู้ว่ากำลังถูกมองอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับโนอาห์ทันใด เผยให้เห็นนัยต์ตาสีม่วงใสแจ๋วยิ่งกว่าแสงดาว อีกทั้งแววตาที่มองมาทางโนอาห์ยังไม่เหมือนสัตว์อสูรที่พึ่งเจอโนอาห์ครั้งแรก

            โนอาห์ขมวดคิ้วมุ่นในรอบหลายวัน ข้อสันนิษฐาณบางอย่างผุดขึ้นมาในใจเขาอย่างเงียบงัน เรื่องแบบนั้นถึงแม้จะไม่ใกล้เคียงกับคำว่าเป็นไปได้ ทว่าจากประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านเรื่องราวพิศดารร้อยแปดมามากหลาย โนอาห์เชื่อว่าชีวิตนี้ของคนเราไม่มีคำว่าเป็นไปได้บัญญัติอยู่อย่างแน่นอน

            “ตกลงว่าจะอยู่กับฉันว่างั้น?...คิดดีแล้วแน่นะ?” โนอาห์ถามเย้าๆ ถ้าเขาคิดไม่ผิดลูกจิ้งจอกที่เขาเห็นตรงหน้านี่คือตัวเดียวกันกับที่เกือบจะฆ่าเขาหมกท่อก่อนหน้านี้ไม่ผิดแน่นอน ส่วนสาเหตุที่ทำไมถึงไม่จากโลกนี้แต่ยังอยู่แม้จะเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปบ้างไว้ค่อยคิดไปทีหลัง

            มันส่งเสียงตอบดังหงิงๆพลางพยักหน้ารัวๆ หนำซ้ำไปกว่านั้นเหมือนกลัวว่าโนอาห์จะไม่รับปาก ยังเกาะขาเขาแน่นไม่ยอมปล่อยพร้อมมองโนอาห์ด้วยแววตาใสแป๋ว น่าเสียดายที่ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างตายด้านกับสัตว์ตัวเล็กๆหรืออะไรก็ตามที่จัดอยู่ในสปีชี่ย์นี้ แต่ในเมื่อมันมีใจอยากอยู่ ที่สำคัญถ้าย้อนทบทวนดูดีๆก็เขานี่แหละที่เป็นสาเหตุให้มันกลายมันเป็นแบบนี้

            โนอาห์ถอนหายใจ “ช่วยไม่ได้ อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน”

            สุนัขจิ้งจอกตัวน้อยได้ยินดังนั้นกระโดดโลดเต้นดีใจเป็นการใหญ่ ทำเอาโนอาห์ถึงกับส่ายหน้าไปมาด้วยความเหนื่อยใจ ในอวาลอนเองไม่ได้มีกฎข้อห้ามไม่ให้นักเรียนเลี้ยงสัตว์อสูร ดังนั้นถ้าเขาจะกลับไปพร้อมกับเจ้านี่ก็ไม่ถือว่าผิดผีอะไร แล้วถ้าเทียบกันจริงๆ ทางฝั่งของหลี่เจิ้งหมินถือว่าน่ากลัวกว่าเขาเยอะ ถ้าตีความไปว่าบาฮามุทเป็นสัตว์อสูรตัวหนึ่ง

            “ในเมื่อเจ้าเป็นจิ้งจอกตัวสีขาว ก็ชื่อว่าไป๋หลินแล้วกัน!” โนอาห์ตั้งชื่อมักง่ายโมเมเอาเองเสร็จสรรพ แต่อดีตจิ้งจอกเก้าหางที่แม้จะถูกตั้งชื่อให้ส่งๆก็ไม่ได้แสดงทีท่าไม่พอใจแต่อย่างใด ในทางกลับกันมันยังเอียงคอน้อยๆคล้ายกับว่ากำลังครุ่นคิดถึงความหมาย จนสุดท้ายจึงพยักหน้าเร็วรัวกระโดดโลดเต้นเกาะขาโนอาห์อีกครั้ง

            ซึ่งโนอาห์ก็ตีความไปแล้วว่านั่นคือการตอบตกลง!

            หลังจากคิดว่าคงไม่มีอะไรโผล่มาเซอร์ไพรส์เขาอีกแล้ว โนอาห์จึงสาวเท้าเดินตรงไปยังประตูบานนั้นอย่างไม่ลังเล ไป๋หลินเห็นเจ้านายคนใหม่ที่ดูเหมือนไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองเป็นเจ้านายเท่าไหร่เดินนำหน้าลิ่วไปนู่นแล้ว มันก็กระโดดขึ้นไปเกาะอยู่บนไหล่โนอาห์ในทันที ด้านโนอาห์เองก็ไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงแต่อย่างใด ทำเพียงเบนหน้าหันมามองเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

            “เจ้าคงคุ้นเคยกับที่นี่ดีสินะ รู้หรือเปล่าว่าหลังประตูบานนี้มันมีอะไร” โนอาห์ถามไปเรื่อยเปื่อย ขณะเดียวกันก็ลอบสำรวจประตูหินขนาดยักษ์ด้วยการเดินไปมาและมองด้วยตาเปล่า

            ไป๋หลินส่ายหน้าไปมา เดิมทีโนอาห์ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากอยู่แล้วจึงไม่ได้คิดอะไร คนที่สร้างเขาวงกตใต้ดินคงไม่อยากให้จิ้งจอกเก้าหางซึ่งทำหน้าที่เป็นสุนัขเฝ้ายามล่วงรู้อย่างแน่นอนว่าสถานที่แห่งนี้เก็บซ่อนอะไรไว้กันแน่

            แต่ถ้าย้อนไปตอนที่เจิ้งไฉบอกกับเขา...ราชันยาจกบอกว่ามีคนสองคนเคยเข้ามายังห้องโถงนี้ และตอนนั้นโนอาห์ก็คิดว่าเจิ้งไฉคงไม่ทันสังเกตเห็นประตูบานนี้เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่ทันตั้งตัว แต่คำถามอยู่ตรงที่สองประธานนักเรียนคนสำคัญของโรงเรียนอวาลอนมาทำอะไรที่นี่