Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #74 : ตอนที่ 72 ลอบทำร้าย

  “จะว่าไปแล้ว...นายปล่อยเจ้าพวกนั้นไปทำไม” โนอาห์ยิ้มที่มุมปาก เงยหน้านิดๆเหลือบมองดวงหน้าสวยที่มิควรจะมาอยู่ในตัวบุรุษเพศ

            หรือบางทีอาจจะมีอะไรที่เขาเองก็ยังไม่รู้

            “ปล่อย? ถ้างั้นทางนี้เองก็ขอย้อนกลับคำเดิน ทีนายยังทำก่อนฉันอีกไม่ใช่หรือไง” อารันหัวเราะเบาๆ นึกย้อนรอยคำถามอย่างอารมณ์ดี

            “บ๊ะ!! ให้มันน้อยๆหน่อย คิดหรือว่าฉันจะทำแบบนั้นไปโดยที่ไม่มีเหตุผล” ชายต่างโลกสบถออกมาในลำคอ

                 “บ๊ะ!! ให้มันน้อยๆหน่อย คิดหรือว่าฉันจะทำแบบนั้นไปโดยที่ไม่มีเหตุผล” ชายต่างโลกสบถออกมาในลำคอ

                   “นั้นแหละคำตอบของคำถาม” อารันแย้มรอยยิ้มขึ้นมาประดับอยู่บนใบหน้าดั่งเช่นทุกครั้ง และเป็นอีกคราด้วยกันที่โนอาห์ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อนหลังจากต้องมาโต้เถียงกับพ่อค้าที่ยืนค้ำหัวตนอยู่

            หากโนอาห์ลงมือจริงจังไฉนเลยหนึ่งมือสังหารหนึ่งจอมเวทจะรอดกลับไปได้ครบสามสิบสอง ทว่าผลที่ตามมามันร้ายแรงจนยากที่จะเสี่ยง อีกทั้งก้าวเดินนั้นของโนอาห์ยังเป็นการกรุยทางเพื่อหนทางอันสว่างไสวในเบื้องหน้าอีกทางหนึ่ง โนอาห์เชื่อมั่นถึงเจ็ดส่วนว่าหากเขาลงมือกำจัดไรเซลหรือโรสแมรี่ ไม่ก็ทำให้สองคนนั้นพิกลพิการจนยากที่จะรักษาตัวได้ ฝ่ายศัตรูย่อมไม่รีรอที่จะส่งกำลังคนที่ร้ายกาจยิ่งกว่านี้มาเพื่อทดแทนของเดิม ดังนั้นโนอาห์เลยจงใจถนอมฝีมือบางส่วนเอาไว้ เพื่อที่จะรักษาขุมกำลังชุดนี้ต่อไป

            ไม่มีเหตุผลอะไรที่โนอาห์จะต้องมาสู้กับคนที่เก่งกว่านั้น

            ที่สำคัญนอกจากกำลังคนแล้วยังน่าจะมีกลอุบายพิสดารตามมา

            ในส่วนของเหตุผลเพื่อปูทางนั้น แต่เดิมโนอาห์หรือนามเดิมคือชิวหลงนั้น มีนิสัยติดเที่ยวเล่นไม่จริงจังอยู่เป็นอาจิณ ชาวยุทธทั้งหลายที่รู้จักต่างพากันบอกเป็นเสียงเดียวว่าคนจรผู้นี้ไม่เคยลงมือต่อสู้สุดกำลังเลยแม้ซักครั้งเดียว ในแนวคิดของชิวหลงนั้นมักจะกระทำการเพื่อผ่อนปรนสถานการณ์ไม่คาดฝันในภายภาคหน้า และนี่เองจึงเป็นหนึ่งในเคล็ดลับสำคัญซึ่งไม่แพ้ยอดวิชาทั้งสามที่ทำให้เขาเอาตัวรอดในยุทธจักรมาได้แม้จะอยู่ในสภาวะกึ่งเล่นกึ่งเอาจริงเช่นนี้

            ลงมือหกส่วนเก็บงำสี่ส่วน

            นี่คือตัวตนของจอมยุทธที่มีชื่อว่าชิวหลง

            ที่สำคัญโนอาห์ยึดเอาการต่อสู้กับไรเซลและโรสแมรี่เปรียบดั่งการฝึกปรือวิชา จริงอยู่ที่ว่าโนอาห์สามารถลองใช้เองได้ด้วยตัวคนเดียว แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่มีใครเอาวิชาต่อสู้ไปฟาดฟัดอากาศ หรือป้องกันตัวจากจุลินทรีย์สารที่อยู่รอบๆตัว ดังนั้นการทดลองกับยอดฝีมือจึงถือเป็นเหยื่อทดลองชั้นเลิศ

            ไม่เช่นนั้นภายในวันนี้เขาคงไม่สามารถสำแดงพลังออกได้อย่างตระการตาเป็นแน่แท้

            “นายคิดอย่างไร ฉันก็คิดแบบนั้น อาจจะมีแตกต่างกันบ้างในรายละเอียด....แต่ว่าโดยรวมแล้วเจ้าพวกนั้นยังมีประโยชน์ต่อฝ่ายเราไม่น้อย” อารันพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าปกติ วิชาฝีมือของไรเซลตัวเขานั้นเรียนรู้จนแทบสิ้นวิชา ไม่นับไพ่ตายหรือความสามารถซ่อนเร้นที่ชายผู้นั้นอาจจะยังเก็บงำเอาไว้

            “แต่สุดท้ายแล้วเรื่องภายในวันนี้ก็ดูเหมือนจะสมใจไปซะทุกอย่างแล้วนี่ ถ้าไม่นับการลอบโจมตีซึ่งคนที่สมควรโดนมันควรเป็นฉัน ไม่ใช่เธอ...” โนอาห์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาไล่ความรู้สึกประหลาดให้ลอยละล่องออกไปจากหัว

            “ต้องขอบคุณนายอยู่ไม่น้อยที่ทำให้คนที่อยู่เบื้องหลังออกมายืนอยู่ ณ เบื้องหน้า ทว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับซายากะก็เกินขอบเขตความคิดของฉันไปมากโข...ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ซักเท่าไหร่หรอกนะ” พ่อค้าคนสำคัญพูดพลางแหงนหน้ามองดูดาว จงใจเลียนแบบสหายคนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆตน

            เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันนักว่าบนนั้นมันจะมีอะไรสำคัญนักหนา

            “อารัน....เรื่องที่ฉันให้นายไปเตรียมไว้ เรียบร้อยดีใช่ไหม” โนอาห์เงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะกล่าวประโยคหนึ่งออกมา ประโยคที่ถึงกับทำให้ชายผู้เจนจัดโลกาถึงกับหนาววูบไปชั่วครู่

            ไม่นึกเลยว่าชายผู้นี้จะดำเนินก้าวนั้นจริงๆ

            “ระดับฉันขอบอกไว้ก่อนว่าไม่มีพลาด...อีกกี่วันกันล่ะ” แม้ภายนอกอารันจะเต็มไปด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนอย่างเคย แต่ว่าข้างในใจของเขากลับรู้สึกตรงกันข้าม

            “ไม่เกินเจ็ดวัน” โนอาห์ตอบ