ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

    ลำดับตอนที่ #99 : ตอนที่ 97 กุหลาบสีเลือด

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.55K
      51
      15 เม.ย. 64

         

     

         

     

     

               

            

     

                เวทมนตร์อัญเชิญ ระดับ 3 หมาป่าน้ำแข็ง

     

              เขาเรียกหมาป่าที่ทั้งตัวเป็นน้ำแข็งออกมาสองตัว ก่อนจะปล่อยให้สัตว์เวทพุ่งเข้าไปปะทะกับโรสแมรี่หวังเพียงว่ามันจะช่วยยื้อเวลาได้บ้าง แต่สิ่งที่หญิงสาวทำก็เพียงแค่เคลื่อนไหวในความเร็วที่นิกซ์มองตามไม่ทัน ซ้ำยังทำลายหมาป่าน้ำแข็งทั้งตัวได้อย่างง่ายดายด้วยการตวัดมีดผ่าครึ่งเพียงสองครั้ง

     

                “ยังมีแรงเหลืออยู่ไม่ใช่หรือไง แต่เอาเถอะ...เดี๋ยวมันก็จะจบแล้ว” หญิงสาวแสยะยิ้ม ก่อนที่จะลงมือโจมตีเพื่อปิดฉากการต่อสู้ครั้งนี้ซักที

     

              “ยังมีแรงเหลืออยู่ไม่ใช่หรือไง แต่เอาเถอะ...เดี๋ยวมันก็จะจบแล้ว” หญิงสาวแสยะยิ้ม ก่อนที่จะลงมือโจมตีเพื่อปิดฉากการต่อสู้ครั้งนี้ซักที

     

                เคล็ดวิชาหกบุปผา กระบวนท่าที่ 1 มวลผกาคำรณ

     

              มีดนับสิบเล่มลอยอากาศอยู่ข้างๆโรสแมรี่ เธอคว้ามีดเล่มหนึ่งก่อนจะปามันออกไป มีดสั้นเล่มที่เหลือก็แผ่พุ่งตามมาในทันที จุดที่ต้องระวังไม่ใช่จำนวนของมีดสั้นแต่เป็นพิษที่อาบอยู่บนใบมีด และถ้าหากสิ่งที่โนอาห์บอกเขาเป็นเรื่องจริง นิกซ์ก็คิดว่าสัตว์อัญเชิญที่ตนพอจะเรียกได้ในตอนนี้คงช่วยอะไรไม่ได้

     

                เวทมนตร์ไร้ธาตุ ระดับ 2 โล่มนตรา

     

              นิกซ์ตัดสินตัดร่ายโล่มนตราออกมาป้องกันแก้ขัด มานาที่ใช้ในครั้งนี้แทบจะเป็นส่วนทั้งหมดเท่าที่เขามี มีดสั้นทั้งหมดเมื่อกระทบกับโล่เวทที่นิกซ์สร้างขึ้นมาแล้ว แม้จะป้องกันไม่ได้หมดจนเพราะยังมีบางส่วนปักคากำแพงมนตรา แต่ว่าก็ยังช่วยให้นิกซ์มีชีวิตยืนยาวไปอีกระดับ

     

                “จบกันแค่นี้แหละ!!” เสียงหวานดังขึ้นที่ข้างหลังของนิกซ์ ซึ่งเป็นจุดบอดเพียงหนึ่งเดียวของโล่มนตราที่ชายหนุ่มตัวเล็กสร้างขึ้น โรสแมรี่พุ่งมาในระยะประชั้นชิดเตรียมปลิดชีพผู้อัญเชิญให้สิ้นลมหายใจ

     

                แต่เขายังดิ้นรนได้มากกว่าที่ใครต่อใครคิดมากนัก

     

                เวทมนตร์อัญเชิญ ระดับ 2 นกแก้วแห่งพงไพร

     

              นกตัวโต สีเขียวปนฟ้าและแดงปรากฏขึ้นเบื้องหน้านิกซ์ในทันที แต่เดิมนกแก้วแห่งพงไพรมีไว้เพื่อการสื่อสาร แต่ในเวลากลับนำมาใช้ต่างโล่ป้องกัน มานาที่เหลืออยู่ของเขาทำได้เพียงเท่านี้ก็ควรจะยอมรับความจริง นกแก้วตัวสีเขียวบินไปเข้าโรมรันกับโรสแมรี่อย่างรวดเร็ว

     

                หญิงสาวผมดำสบถเล็กน้อยก่อนจะใช้มีดแทงเข้าไปที่กลางลำตัวของนกอัญเชิญเต็มแรง ใช้แรงเหวี่ยงปักคาลำตัวมันเอาไว้ดึงมันออกไปให้พ้นทางเพื่อให้เห็นหน้านิกซ์ชัดๆ เมื่อถึงระยะโจมตีของนักฆ่าที่จอมเวทไร้มานาไม่มีทางจะตอบโต้ได้ทัน ขาเรียวยาวถูกง้างขึ้นเตะที่กลางลำตัวของนิกซ์ จนเจ้าตัวใบหน้างอง้ำก่อนจะปลิวไปทางทิศทางตรงกันข้ามเนื่องจากรับแรงปะทะไม่ไหว

     

                “อั๊ก!!...” ชายผมสีส้มกระอักเลือดออกมา แรงปะทะที่เขาได้รับเมื่อซักครู่เมื่อรวมกับแรงปะทะที่เขาได้จากการชนเข้ากับกำแพงอาคารริมถนนแล้ว คาดว่าตอนนี้คงยากที่จะยืนขึ้นได้อีกในเร็วๆนี้

     

                ระดับแตกต่างกันเกินไป

     

            

     

                “และด้วยฐานะที่ข้าโซโลมอนสอนสั่งด้วยตนเอง หวังว่าจะไม่ทำให้จ้าวแห่งเทพปิศาจเช่นข้าต้องขายหน้า”

     

     

                     ทั้งความเร็ว ประสบการณ์ ความพร้อม หรือแม้กระทั่งขีดจำกัดของฝีมือ นิกซ์ไม่มีสิ่งใดที่จะนำไปเปรียบเทียบกับโรสแมรี่ได้ซักอย่าง ถ้าเป็นตนในสภาพเต็มร้อยยังพอมีความหวังที่จะถ่วงเวลาได้นานมากขึ้นกว่านี้ แต่ในสภาพที่มานาเหือดแห้งแบบนี้ ผลสรุปคงจะไม่หนีไปจากนี้ซักเท่าไหร่ อีกทั้งมัจจุราชสาวสวยก็เริ่มเดินเข้ามาใกล้เพื่อจบงานของเธอ ซึ่งนิกซ์เองก็ไม่รู้จะเอาเรี่ยวแรวจากไหนไปขัดขืน

     

                ทุกคนครับ ผมคงมาได้แค่นี้...ขอโทษ

     

                ขอโทษจริงๆ...

     

                “การต่อสู้ยังไม่จบ ถ้าเจ้ามัวแต่ตีโพยตีพายแบบนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา” เสียงทุ้มดังขึ้นจนทั้งนิกซ์และศัตรูอย่างโรสแมรี่ยังต้องผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะพบว่าต้นเสียงมาจากผู้ชายที่ยืนค้ำหัวนิกซ์อยู่นั้นเอง

     

                ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เสื้อคลุมสีดำขลิบแดงปักสลักลวดลายไว้อย่างวิจิตร ดวงตาสีแดงคม ผมสีดำถูกทำเป็นเปียคล้องไว้ที่คอ สองมือยืนไพล่หลัง ถ้าสังเกตให้ดึจะพบว่านิ้วทั้งสิบต่างมีแหวนอยู่นิ้วละวง ซึ่งแหวนแต่ละวงก็มีลักษณะแตกต่างกันออกไป เมื่อมองดูก็ให้ทั้งความรู้สึกของมหาจอมเวทจากตำนานที่ถูกลืม หรือจอมราชาผู้ทรงธรรมในสมัยอดีตกาล

     

                ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน โรสแมรี่ก็ไม่ได้ยินดีไปด้วยแล้ว

     

                หญิงสาวถอยหลังไปจากจุดที่ยืนอยู่หลายเมตร สัมผัสบางอย่างที่สั่งสมมาจากประสบการณ์บอกเธอว่าชายตรงหน้าไม่ใช่คนธรรมดา ความรู้สึกที่เธอคุ้นเคยย้อนกลับมาหาอีกครั้ง เหมือบกับตอนที่เธอพบปะหัวหน้าของเธอเอง แต่ที่น่ากลัวก็คือชายผู้นั้นดูท่าจะร้ายกาจกว่าหัวหน้าของเธอหลายขุม

     

                “ไม่ต้องสงสัยว่าข้าเป็นใคร รู้แค่ว่าเป็นพวกเดียวกับเจ้าก็พอ” ชายผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ตอบคำถามในใจของนิกซ์ได้อย่างหมดจด

     

                “เอาเป็นว่าจับตาดูให้ดี ข้าจะแสดงให้เห็นแค่ครั้งเดียว ว่าการต่อสู้ของผู้อัญเชิญที่แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร” สิ้นคำกล่าวแววของชายในชุดคลุมดำพลันส่องประกายเจิดจ้า มองไปที่นักฆ่าคนเก่งราวกับว่านั้นคือเป้าหมายในการมาของเขา

     

                “โทษฐานที่พวกเจ้าทำเอาไว้กับเมืองแห่งนี้ ผลสรุปมันจะเป็นอย่างไรพวกเจ้าย่อมรู้ดี” ชายผมดำพูด “ และข้าจะตอบแทนพวกเจ้าอย่างสาสมเลยทีเดียว” ราวกับเขื่อนปริแตก ร่างกายของโรสแมรี่รีบพุ่งเข้าประชิดตัวชายปริศนาในทันที พลังฝีมือการสังหารถูกนำมาใช้ในระดับสูงสุด ก่อนที่ชายผมดำจะได้ทันเคลื่อนไหวอะไร เธอชิงลงมือย่อมได้เปรียบแน่นอนอยู่แล้ว

     

                “คนรุ่นหลังเช่นเจ้ามักโง่เขลาลงเรื่อยๆ...” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ ราวกับอากาศสนองรับคำบัญชา โรสแมรี่ปะทะเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็นจนกระแทกกลับไปด้านหลังตามแรงที่เธอใส่มาไม่มีขาดไม่มีเกิน

     

                ในขณะที่นิกซ์นั้นได้แต่เผยอปากไปเพราะความตกใจเป็นที่เรียบร้อย

     

                เวทมนตร์อัญเชิญ ระดับ 3 หมาป่าน้ำแข็ง

     

              แหวนที่นิ้วนางข้างขวาของชายในชุดคลุมสีดำเปล่งแสงราบกับตอบรับผู้เป็นนาย หมาป่าน้ำแข็งสองตัวเหมือนที่นิกซ์เรียกมาเมื่อไม่นานมานี้ปรากฏมาที่เบื้องหน้าของเขาในทันที ทันใดนั้นนิกซ์เองเริ่มเข้าใจอะไรได้บางอย่าง คนผู้นี้ตั้งใจจะสอนสั่งเขาด้วยเวทมนตร์ที่เขาพึ่งใช้ไป

     

                เคล็ดวิชาหกบุปผา กระบวนท่าที่ 1 มวลผกาคำรณ

     

              โรสแมรี่ตัดสินใช้กระบวนท่าสังหารของเธออีกตั้ง แต่เป็นคนละระดับกับที่ผ่านมาชัดเจน มีดสั้นที่มีเป้าโจมตีเพียงทิศทางเดียวกับเพิ่มจำนวนมากขึ้นเพื่อล้อมกรอบการโจมตีทั้งสี่ทิศทาง ด้วยการผสานการโจมตีทั้งสี่ทิศแบบนี้ เธอเชื่อมั่นเป็นอย่างสูงว่ามันจะต้องสำเร็จ

     

                ชายผมดำยังคงยืนไพล่หลังอยู่เฉยๆดั่งมหาบรรพต แต่หมาป่าเวทสองตัวพลันทะยานเหินไปยังด้านหน้า ทุกบริเวณที่มันเดินผ่านล้วนทิ้งร่องรอยจนกลายเป็นพื้นหิมะไปจนสิ้น พวกมันสองตัวกระโดดประสานกันจนเป็นกากบาทอยู่ด้านหน้าโรสแมรี่ ทันใดนั้นใบมีดทั้งหมดของหญิงสาวนักฆ่ากลับแข็งตัวลงช้าๆ ก่อนจะแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

     

                 หลังจากนั้นพวกมันทั้งสองเริ่มลงมือประสานจู่โจมฉวัดเฉวียนไม่ให้หญิงสาวได้พักผ่อน ทุกร่องรอยของการเคลื่อนกลบทิ้งแท่งหิมะที่สร้างขึ้นจากอากาศมาจำกัดพื้นที่ของโสแมรี่ขึ้นเรื่อยๆ จนนักฆ่าสาวได้แต่ป้องกันไปมาพลางหาจังหวะโจมตีไปด้วยถ้ามีโอกาส

     

                เวทมนตร์สายอัญเชิญ ระดับ 2 นกแก้วแห่งพงไพร

     

              ชายในชุดคลุมสีน้ำเงินใช้เวทขึ้นมาอีกหนึ่งบทโดยไม่ต้องกล่าวคำร่าย แหวนนิ้วนางข้างซ้ายส่องประกายเรืองรอง ก่อนจะปรากฏนกแก้วตัวเดิมที่คุ้นเคยบินลอยอยู่ข้างๆนายของมัน ไม่ต้องรอให้ออกคำสั่งด้วยคำพูดหรือท่าทาง ความเร็วของมันเหนือกว่านกแก้วของนิกซ์เป็นไหนๆ จนในที่สุดก็เข้าใกล้โรสแมรี่ในทันตา

     

               ชายในชุดคลุมสีน้ำเงินใช้เวทขึ้นมาอีกหนึ่งบทโดยไม่ต้องกล่าวคำร่าย แหวนนิ้วนางข้างซ้ายส่องประกายเรืองรอง ก่อนจะปรากฏนกแก้วตัวเดิมที่คุ้นเคยบินลอยอยู่ข้างๆนายของมัน ไม่ต้องรอให้ออกคำสั่งด้วยคำพูดหรือท่าทาง ความเร็วของมันเหนือกว่านกแก้วของนิกซ์เป็นไหนๆ จนในที่สุดก็เข้าใกล้โรสแมรี่ในทันตา

     

                “ยึดติดหลักการเป็นสิ่งจำเป็นก็จริง แต่บางทีการอยู่นอกเหนือกฏเกณฑ์ก็นับว่าเป็นหนทางที่ไม่เลวเท่าไหร่ คาดว่าสหายของเจ้าคงจะสอนเรื่องนี้มามากทีเดียว” ชายปริศนากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ วาจาเหมือนผู้อาวุโสสอนสั่งบุตรหลาน นิกซ์เองก็ได้แต่นั่งฟังไปเงียบๆพร้อมกับรอให้มานาฟื้นตัวไปนานๆ แต่คำของชายผู้นี้ก็ทำให้เขาพาลไปนึกถึงใครบางคนขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

     

                คนที่เกือบจะดูดีในหลายๆด้าน แต่กลับตกอับเพียงเพราะเรื่องๆเดียว

     

                คนผู้นั้นมักทำให้คนรอบข้างแปลกใจอยู่เสมอ

     

                นิกซ์มัวแต่คิดเพลินจนลืมสังเกตสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า หมาป่าน้ำแข็งทั้งสองวิ่งวนประสานกันกลางอากาศอีกครั้ง ในครานี้ทิศทางจุดตัดกลับปรากฏก้อนน้ำแข็งขนาดเท่าลูกบอลสีใส และไม่ทันให้โรสแมรี่คิดว่าเจ้าสิ่งนั้นเอาไว้ทำอะไร นกแก้วแห่งขุนเขาตัวสีเขียวก็พุ่งเข้าปะทะก้อนน้ำแข็งก้อนนั้นจนแตกละเอียดเป็นผุยผง แต่เป็นผงที่กระจายไปทั่วบริเวณจนละลานตา ราวกับทุ่งน้ำแข็งจากแดนเหนือได้มาอยู่ในเมืองอัลเทร่าก็ไม่ปาน

     

                แสงตกกระทบจากพื้นน้ำแข็งเริ่มทำให้โรสแมรี่ปิดตาลงเพื่อไม่ให้แสงเข้าตา และในจังหวะนั้นเองหมาป่าเวททั้งสองพลันห่อตัวราวกับตัวเม่น มันขยายตัวพองขนที่เป็นน้ำแข็งออกมา หลังจากนั้นเกล็ดน้ำแข็งที่ยังปลิวกระจายว่อนเมื่อสัมผัสกับก้อนน้ำแข็งที่ยื่นออกมาจากตัวหมาป่าเวทพลันขยายตัวจนน่าตระหนก และเริ่มแพร่กระจายจนเกิดเป็นกำแพงน้ำแข็งขนาดยักษ์คอยล้อมกรอมโรสแมรี่จากทุกทิศทาง

     

                “ต่อให้เป็นหยดน้ำเพียงน้อยนิด เมื่อมารวมกันก็สร้างได้แม้กระทั่งมหานที ไม่จำเป็นว่าต้องยิ่งใหญ่หรือต้อยต่ำ ขอแค่รู้จักประสานนอกใน ใช้จุดเด่นของตนให้เกิดประโยชน์สูงสุด เมื่อนั้นเจ้าก็จะกำชัยในทุกสมรภูมิ” ชายผู้นั้นกล่าวทิ้งท้าย พร้อมๆกับมองภาพเบื้องหน้าที่กำแพงน้ำแข็งระเบิดออก แน่นอนว่าคนที่อยู่ภายในย่อมได้รับอาการบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย ทั่วเรือนร่างของหญิงสาวเต็มไปด้วยบาดแผลและลอยถลอก แต่ดูเหมือนจะยังมีสติอยู่ครบถ้วนจากการงอตัวเก็บอวัยวะที่สำคัญเอาไว้ข้างใน

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×