เจ้าสาวนะครับ

 

            นี่เป็นเรื่องราวชีวิตของ ทาจิบานะ เรโกะ หญิงสาวแสนสวยกับชีวิตในช่วงวัยทำงานที่กำลังรุ่งโรจน์ของเธอ เธอทำงานในบริษัทเครื่องสำอางขนาดยักษ์ใหญ่ ที่กำลังเป็นที่นิยมและติดตลาดมากที่สุดในขณะนี้ 

               ส่วนตำแหน่งของเธอผู้นี้นะหรอ แทบจะเป็นเรื่องคุยโม้ได้ เมื่อหญิงสาวเป็นถึงเลขาท่านประธานใหญ่ซึ่งได้รับความไว้วางใจอย่างมาก คนมากมายเมื่อพูดถึงตำแหน่งอาจคิดว่าเธอคนนี้เป็นเลขาป้าแก่ๆ แต่ไม่เลย..เมื่อหญิงสาวเพิ่งจะมีอายุ 22 ปีหมาดๆ 

               ไม่ว่าจะด้วยดวงหรือความสามารถ..หญิงสาวผู้นี้ก็คว้าตำแหน่งนี้มาให้ตนเองได้เมื่อตอนเธออายุเพียง 21 ปี ชีวิตของเธอเป็นแบบมีจุดพลิกผลันตลอดเวลาจนผู้เขียนอดใจที่จะเอามาเขียนพร้อมแต่งเติมสีสรรเป็นเรื่องราวไม่ได้ 

และเรื่องราวของชีวิตความวุ่นวายของเธอก็ได้เริ่มต้นขึ้นในเช้าวันหนึ่ง เมื่อเรโกะกำลังเผชิญปัญหาที่เกิดจากเพื่อนๆของเธอ ซึ่งปัญหานี้อาจดูไม่เป็นปัญหาสำหรับใครเลย แต่มันกลับเป็นปัญหากับหญิงสาวจอมบ้างานคนนี้อย่างมาก ปัญหาที่ว่านี้เป็นเรื่องที่ทุกคนบนโลกโดยเฉพาะพวก ‘ผู้ชาย’คิดว่าผู้หญิงควรถนัด ใช่แล้วเรื่องที่ว่านั่นก็คือ เรื่องเก็บกวาด ทำความสะอาด หรือ เรียกง่ายๆว่า งานบ้านนั่นเอง

แน่นอน..ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะทำงานบ้านเป็น ถึงทำได้..ก็ใช่ว่าจะสามารถเรียกได้ว่าชำนาญ อาจมีบางคนที่ทำได้ดี บางคนแค่พอทำเป็น และก็ยังมีบางคนที่ทำไม่เป็นเลย ซึ่งตัวเรโกะเองก็มักกล่าวอ้างแก้ตัวว่า 'เธอแค่..ไม่ค่อยมีเวลา' และด้วยตัวเธอเองจะเป็นคนรักความสะอาดสุดชีวิต คงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่เธอจะต้อง..หาใครสักคนมา..ทำแทน!!

 

ตัวละครหลักจ้า

ทาจิบานะ เรโกะ

    

ยูตะคุงจ้า

ตัวอย่าง(ตอนที่ 1 ค่ะ)

           “ถ้ายังไงให้โอกาสผมลองทำงานดูก่อนไหมครับ ถ้าไม่ดีอย่างไรค่อยว่ากัน”

‘โอกาสงั้นหรอ คำนี้กระแทกใจเธออย่างแรง ใช่แล้ว ไม่ว่าจะงานอะไร ทุกคนล้วนต้องการโอกาสที่จะพิสูจน์ตนเอง และตัวเธอเองก็เพราะได้โอกาสจากหัวหน้างานที่ดี เธอถึงประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานได้รวดเร็วขนาดนี้’ “ตกลง” ฉันตอบรับเด็กหนุ่มหลังจากที่ได้ฟังคำของเขา ก่อนได้รับสายตาที่ดูแปลกใจกลับมา

“ขอบคุณครับ” เขาโค้งตัวน้อยๆเป็นการขอบคุณสำหรับโอกาสนั้น

“เข้ามาก่อนซิ” เธอผายมือให้เด็กหนุ่มเดินตามเข้ามาในห้อง ก่อนเดินนำไปที่ห้องรับแขก

“นั่งซิ” หญิงสาวเชิญเขานั่ง ซึ่งเด็กหนุ่มก็นั่งลงอย่างว่าง่ายด้วยท่าทางเกร็งๆ ซึ่งพอจะทำให้เธอรับรู้ได้ว่า ถึงเขาอาจจะเคยรับงานแต่คงไม่บ่อยนัก เมื่อจับสังเกตได้ว่าเจ้าตัวไม่ค่อยชินกับการเข้ามาในบ้านของนายจ้างคนใหม่ ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร แต่เธอกลับรู้สึกถูกชะตาเขาไม่น้อย อาจเป็นเพราะคำพูดเมื่อกี้ละมั้ง

"เอาสัญญาทดลองงานมาซิ"

“หา! เอ่อคือ คุณ..จะไม่ให้ผมลองทำงานก่อนหรือครับ แล้วค่อยตัดสินใจก็ยังได้นะครับ”

  

ถึงนักอ่านทุกท่าน

ไรเตอร์จะพยายามเขียนผลงานชินนี้อย่างสุดความสามารถ
ยังไงก็ฝากช่วยติชมผลงานเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้าาา

มิน