[Fic][thorki] For you...my brother

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

**ว่าจะเลิกใช้ exteen แล้วเลยทยอยย้ายฟิคมาเก็บที่เด็กดีแทน
***อ่านแล้วแนะนำติชมบ้างนะคะ

เนื้อเรื่อง

Title : For  you… my brother….

Author : ++YuHankunG ++

Fandom : THOR, AVENGERS

Pairing : Thor x Loki

Rate : PG-13

Category : Drama

            ในยามราตรีกาลแห่งแอสการ์ด เหล่าทวยเทพต่างพากันหลบเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ หากทว่านั่นย่อมไม่นับรวมเทพเจ้าสายฟ้า .......ธอร์............ซึ่งบัดนี้มิได้เป็นเพียงโอรสองค์โต หากแต่กลายเป็นถึงกษัตริย์ผู้ครองแผ่นดิน

            ดวงเนตรสีน้ำทะเลไล่เลื่อนไปตามแต่ละบรรทัดบนหน้าเอกสารช้าๆ คิ้วเรียวขมวดอย่างเคร่งเครียด มือแกร่งที่เคยแต่จับค้อนควงอาวุธ บัดนี้กลับใช้จับปากกาขนนกจัดการกับเรื่องร้องเรียนต่างๆ จากบุรุษหนุ่มเลือดร้อนที่ดีแต่ใช้กำลัง บัดนี้ได้กลายเป็นราชาผู้ทรงธรรม หลายสิบปีหลังจากที่ธอร์ขึ้นครองราชย์ แม้มิอาจพูดได้เต็มปากว่าเป็นยุคทอง แต่ทุกคนก็อยู่กันอย่างสงบสุข อาจจะมีสงครามเล็กๆเกิดขึ้นเป็นครั้งคราวจากเหล่าผู้ที่ไม่ปรารถนาความสงบสุข แต่ธอร์ก็สามารถยกทัพไปปราบได้อย่างง่ายดาย

            ..........นี่คือความสงบสุข.....ที่พระบิดาเคยปรารถนาให้เกิดแต่ที่แห่งนี้ใช่หรือไม่....

            ราชาองค์ปัจจุบันรำพึงในห้วงคิด ไม่ใช่ว่าตัวเขาเองมีราชกิจมากมายถึงขนาดต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำเช่นนี้ หากแต่คืนนี้ก็เป็นดั่งเช่นคืนอื่นๆ นับร้อยนับพันราตรีที่เขาไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ นับตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น

            โลกิ น้องชายต่างสายเลือดของเขา........หายตัวไป........หายไปวันเดียวกับวันที่เขาขึ้นครองบัลลังก์แห่งแอสการ์ด......

            ทั้งที่ถูกลงโทษด้วยการริบพลังเทพคืนทั้งหมดรวมทั้งรีดพลังเวทย์ออกไปจนหมด ซึ่งสำหรับจอมเวทย์แล้ว เป็นทัณฑ์อันสูงสุดที่ราวกับจะกระชากวิญญาณออกเป็นชิ้นๆ.........มีไม่กี่คนที่จะสามารถคงวิญญาณอยู่ได้หลังจากถูกรีดพลังเวทย์ออกไป.....และโลกิยังเป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่เพียงจะไม่เป็นไรแล้วยังสามารถใช้เวทย์หลบหนีออกไปจากแอสการ์ดได้อีกด้วย

            ................ตัวเจ้าในตอนนี้เป็นเช่นไรแล้ว......น้องข้า..............

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////

            กึก.........กึก...........กึก...........เสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่ดังก้องในยามเงียบสงบสะกิดความสงสัยของร่างสูงจนต้องละจากงานเอกสารเบื้องหน้าเพื่อตามหาที่มา

            “นั่นใคร?” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างลังเล ดึกป่านนี้แล้วยังจะมีใครมาเดินอยู่ตามระเบียงอีก ทว่าไม่มีเสียงตอบจากร่างเบื้องหน้าซึ่งยังสาวเท้าอย่างเชื่องช้าราวกับไม่ได้ยินเสียงของเขา ธอร์เร่งฝีเท้าเดินตามไปอย่างกระชั้นชิด หากแต่ยิ่งเร็วเท่าใดระยะทางระหว่างทั้งคู่ก็ยิ่งห่างไกลมากขึ้นเท่านั้น เงาร่างนั้นช่างอยู่ไกลเหลือเกิน..ไกลออกไปทุกที.........เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดเพื่อไล่ตามจนกระทั่งห่างเพียงชั่วเอื้อมมือ ร่างนั้นจึงหันมา นัยน์ตาสีเขียวสดฉายแววขบขันแล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะ...หายวับไป!!!

            “โลกิ!!!!!!” เสียงทุ้มตะโกนก้องเพื่อเรียกนามของอีกฝ่าย ก่อนที่บรรยากาศดำมืดรอบตัวจะเลือนหายไปแทนที่ด้วยแสงโคมอันนุ่มนวลของห้องทรงพระอักษร เขายังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะเช่นเดิม

            .......นี่เราฝันไป?........ธอร์คิดในใจก่อนสะบัดศีรษะเบาๆเพื่อไล่ความง่วงงุน แต่ต้องด้วยการตบหน้าตัวเองอีกหลายๆทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

            “หรือข้าจะยังฝันอยู่?” ร่างสูงพึมพำเบาๆเมื่อพบว่าเบื้องหน้าของตนยืนอยู่ด้วยอดีตพระอนุชาที่หายสาบสูญไป...โลกิ

            “ท่านมักสร้างความประหลาดใจในระดับสติปัญญาของท่านให้กับข้าได้เสมอ ฝ่าบาท” น้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นเอ่ยขึ้นราวกับจะประชดประชัน

            “โลกิ........น้องข้า.........ที่ผ่านมาเจ้าไปอยู่ที่ใด?......” น้ำตาแห่งความปิติรื้นขึ้นมาบนใบหน้าของกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้าหาอีกฝ่ายก่อนจะชะงักเมื่ออีกฝ่ายถอยหนีเขา

            “ท่านยังคงมองข้าเป็นอนุชางั้นหรือฝ่าบาท?” แววตาแห่งความเจ็บปวดฉายวูบขึ้นเพียงชั่วขณะก่อนที่เจ้าตัวจะเก็บซ่อนมันไว้ภายใต้หน้ากากอันเฉยชา “เหตุใดท่านจึงดึงดันนักเล่า? ความจริงที่ว่าพวกเราไม่มีอันใดเกี่ยวข้องกันเลยนั้น ทำใจยอมรับได้ยากนักหรือ?”

            “เจ้าต่างหากที่ไม่ยอมเปิดตามองความจริง น้องข้า.......พวกเราทุกคนเห็นเจ้าเป็นครอบครัว” ธอร์พยามอธิบายให้อีกฝ่ายฟังอย่างใจเย็น

            “ฮ่ะ...ฮ่ะ...ครอบครัว....ครอบครัวงั้นหรือ? ครอบครัวของท่าน ไม่ใช่ของข้าฝ่าบาท!! มันก็แค่ละครครอบครัวอบอุ่นฉากเล็กๆที่พวกท่านเล่นแก้เซ็งเท่านั้น!! สายสัมพันธ์อะไรนั่นข้า......”  ริมฝีปากบางแค่นยิ้มอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกกระชากเข้าสู่อ้อมแขนแกร่งของอดีตพระเชษฐา ถ้อยวาจานับพันที่คิดว่ากล่าวถูกลืนลงไปในลำคอ

            “ต่อให้ทั้งหมดเป็นเพียงการเล่นละคร แต่ข้าก็รักเจ้าด้วยใจจริง........โลกิ” เสียงนุ่มเอ่ยกระซิบคำหวาน ร่างในอ้อมแขนของเขาเย็บเฉียบราวกับซากศพ ไม่มีแม้กระทั่งสัญญาณแห่งชีวิต หากแต่เขาก็ยังโอบกอดด้วยความยินดี

            “ปล่อยข้า...ฝ่าบาท” โลกิเสียงแผ่ว

            “ไม่ ข้าจะไม่มีวันปล่อยมือจากเจ้าอีกแล้ว...” ธอร์เอ่ยเสียงสั่น เขารู้สึกปวดใจเหลือเกิน มือแกร่งไล้ไปตามโครงหน้าเรียวอย่างโหยหา “กลับมาเถิดน้องข้า....กลับมา.....บัลลังก์แห่งแอสการ์ด หากเจ้าต้องการ พี่ก็ยินดียกให้เจ้า........”

            ดวงเนตรสีมรกตเงยขึ้นสบกับสายตาที่เว้าวอนของอีกฝ่าย ความเงียบงันโรยตัวระหว่างทั้งคู่ เนิ่นนาน....ก่อนที่จอมเวทย์จะใจอ่อนอย่างที่เคยเป็น และเป็นมาตลอด..

            “ข้าไม่เคยต้องการบัลลังก์ ท่านพี่........” ร่างบางกอดตอบอีกฝ่ายแน่นขึ้นเหมือนเมื่อครั้งยังเยาวัยยามมีเรื่องเศร้าเสียใจ อ้อมกอดนี้มักจะให้พลังกับเขาเสมอ “และข้าก็จะไม่มีวันกลับมา......”

            “ทำไมกัน? หรือเจ้ายังไม่อภัยให้พวกเราอีก....บอกข้าสิ.....โลกิ ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะกลับมา” ธอร์เอ่ยอย่างท้อแท้พลางคุกเข่าลงเบื้องหน้า “ถือว่าข้าอ้อนวอนเจ้าก็ได้น้องข้า...ได้โปรดให้อภัยและกลับมาหาพวกเราเถอะ”

            “มันสายไปแล้ว......พิธีศักดิ์สิทธิ์นั่นตัดสิ้นทั้งความรัก ความแค้น หรือแม้แต่ความผูกพันของข้ากับแอสการ์ด” ปลายนิ้วที่เย็นเฉียบเชยคางพี่ชายต่างสายเลือดขึ้นมาเพื่อสบตากับอีกฝ่ายที่กำลังสับสน “พลังเวทย์ที่ใช้ในการจากแอสการ์ดไป แลกมาด้วยร่างกายที่ไม่อาจใช้การได้อีก บัดนี้ร่างของข้ากำลังหลับไหลอยู่ในห้วงจักรวาลอันไกลโพ้น สิ่งเดียวที่ทำให้ข้ากลับมายังที่นี่มีเพียงท่าน”

            .....สายใยเส้นสุดท้าย...และข้ามา เพื่อตัดมันทิ้ง......

            “ธอร์....ตอบข้ามาตามตรง....สำหรับท่าน ข้าเป็นน้องชายใช่หรือไม่?”

            “ไม่ว่าเมื่อใด เจ้าก็คือน้องชายของข้าเสมอ โลกิ” ร่างสูงเอ่ยยืนยันหนักแน่นกับสิ่งที่ตนมั่นใจมาตลอด นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ และตลอดไป

            “ถ้าเช่นนั้น...” โลกิยิ้มเล็กน้อยก่อนย่อตัวลงหาอีกฝ่าย ริมฝีปากบางสัมผัสกับบริเวณแก้มของธอร์เบาๆเหมือนทุกครั้งที่เขาทำเพื่อขอบคุณ “ขอบคุณมากท่านพี่...ลาก่อน”

            เสียงพึมพำดังขึ้นรอบๆตัวของธอร์ราวกับมนต์สะกด เปลือกตาของเขากำลังหนักอึ้ง ร่างกายของเขาไร้เรี่ยวแรงอย่างน่าประหลาด

            ......ชายผู้นั้นเป็นใครกัน.....ทำไมจึงต้องมองข้าด้วยแววตาเช่นนั้น?.....แล้วทำไม....ข้าถึงปวดในอกเหลือเกิน...

            โลกิยืนนิ่งรอจนอีกฝ่ายค่อยๆล้มลงไปกับพื้น ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มราวกับจะเย้ยหยันทั้งในความซื่อที่ไม่เคยเปลี่ยนของธอร์และความใจอ่อนของตัวเอง

            ....แต่มันจะไม่มีอีกแล้ว....นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย........

            อดีตจอมเวทย์มองไปรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดนิ่งอยู่ที่ร่างไร้สติของกษัตริย์แห่งแอสการ์ดราวกับจะเก็บภาพเหล่านี้ไว้เป็นความทรงจำครั้งสุดท้าย พร้อมกันกับที่ร่างจิตที่ค่อยๆสลายไปกับอากาศ

            “ลาก่อนธอร์....”

            ....ราชาเอ๋ย....ภายใต้คำลวง...ทุกสิ่งที่ข้าทำ ข้าทำเพื่อแอสการ์ด..... เพราะแอสการ์ดคือที่ของท่าน เพราะแอสการ์ดคือบ้านเกิดที่ท่านรักยิ่งกว่าสิ่งใด....ขอท่านจงปกครองอณาจักรแห่งนี้ด้วยความสงบสุข...ขอท่านจงลืม..ลืมสิ้นทุกอย่างที่ทำให้ท่านเป็นทุกข์....ลืมเสียว่าครั้งหนึ่งเคยมีน้องชายเช่นข้า......นี่เป็นปรารถนาสุดท้ายของผู้ที่ก้าวสู่หนทางแห่งทรราชย์โดยตั้งใจ....

            THE END