[fic Holmes] The secret of Watson's diary [2]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Note :   ย้ายฟิคมาเก็บจาก gloomygirls.exteen.com ค่ะ
ขอคำแนะนำติชมด้วยนะคะ 
ส่วนใหญแล้วจะไม่ค่อยอัพเดทลงในเว็บเด็กดีเท่าไหร่
ถ้าสนใจติดตามงานก็เชิญที่นี่เลยค่ะ >> http://yuhankung.wordpress.com

เนื้อเรื่อง

กรุณาอย่าลืมว่าคอมเม้นต์คือแหล่งพลังงานสำคัญของนักแต่งฟิคนะคะ^^

Title : The secret of Watson's diary [2]Warning Yaoi!!

Author : ++YuHankunG ++ (gloomygirl_loveless@hotmail.com    yuhankung@gmail.com)

Fandom : Shrelock Holmes

Pairing : watson x holmes

Rate : PG-15

Category : Drama

       ....สิ่งที่เรามองเห็นนั้น...บางทีอาจจะเป็นภาพลวงตาก็เป็นได้...

เพราะประสาทสัมผัสทั้ง5นั้น...ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อล่อลวงเหล่ามนุษย์ผู้โง่เขลา....ด้วยเหตุนี้...เมื่อถึงเวลาต้องเลือก....จงเชื่อในความรู้สึกของตนเองเถิด...

       ในครั้งแรกที่ข้าพเจ้าจับปากกาขึ้นมาเพื่อเป็นบทต่อของบันทึกฉบับนี้

ข้าพเจ้ามีความรู้สึกลังเลอยู่ว่าเรื่องราวเหล่านี้ควรจะบันทึกเอาไว้หรือไม่

หากแต่การพลาดช่วงหนึ่งช่วงใดของนักสืบผู้ใหญ่ซึ่งผมได้อุทิศชีวิตเพื่อ

ชีวประวัติของเขานั้น ก็คงจะถือว่าความพยามนั้นเสียเปล่า

ดังนั้นข้าพเจ้าจึงตัดสินใจที่จะบันทึกเรื่องราวที่น่าเศร้านี้ต่อไปโดยที่ตั้งใจ

เอาไว้แล้วว่าส่วนหนึ่งของบันทึกเหล่านี้จะไม่ถูกเผยแพร่ออกไป

       เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาว ปี 18xx เป็นเวลา 5 ปีให้หลังจากการสูญเสีย

ครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตที่ทำให้ข้าพเจ้าต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างชืดชาต่อเหตุการณ์

ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มีโทรเลขฉบับหนึ่งถูกส่งมา มันจ่าหน้าเอาไว้ว่ามาจาก

สโมสรดาโอจินิส ข้าพเจ้าต้องยอมสารภาพว่ารู้สึกตื่นเต้นมากขณะที่กำลังแกะซอง

การใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับโฮล์มส์เป็นเวลาหลายปีนั้นคงทำให้ข้าพเจ้าตินิสัยกระหาย

ที่จะได้ปริศนามาให้ขบคิด ในระยะหลังมานี้แม้จะไม่มีเขาแต่

ข้าพเจ้าก็ยังคงพยามไขคดีต่างๆโดยอาศัยการอนุมานตามหลักของเขา

ซึ่งมันอาจจะบ้างไม่สำเร็จบ้างตามแต่ความสามารถที่ข้าพเจ้ามี

       ข้าพเจ้าเปิดอ่านมันทันทีอย่างรวดเร็ว ทว่าภายในกลับเขียนไว้ด้วยข้อความ

สั้นๆเพียงหกคำ ดังนี้

       "เขาต้องการคุณ พบผมด่วน

                                                       M.H."

                แม้จะไม่มีข้อความหรือจุดบ่งบอกว่ามันถูกส่งมาจากใครและเพื่อจุดประสงค์ใด

แต่ข้าพเจ้าก็มั่นใจเสียเหลือเกินว่ามันต้องเป็นของมิสเตอร์ ไมครอฟต์ โฮล์มส์

 ผู้ชายเพียงคนเดียวที่โฮล์มส์ยกย่องว่าอยู่เหนือกว่าเค้าในลอนดอนแห่งนี้

ข้าพเจ้าจัดการเก็บจดหมายลงในลิ้นชักก่อนจะลั่นดาลเก็บมันเอาไว้ในลิ้นชัก

จากนั้นจึงไปลาแมรี่และลูกๆบอกว่าตนมีธุระด่วนต้องรีบไปที่ลอนดอน

จากนั้นก็ฝากร้านเอาไว้กับนายแพทย์ที่ประจำอยู่ที่คลินิกข้างๆ

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วข้าพเจ้าจึงว่าจ้างรถม้าคันแรกที่ผ่านมาเพื่อ

มุ่งหน้ากลับไปยังลอนดอน 

       การเดินทางครั้งนี้เร็วกว่าที่คาดเอาไว้มากเพราะใช้เวลาแค่เพียงไม่กี่ชม.

ข้าพเจ้าก็มายืนอยู่ที่หน้าสโมสรแห่งนี้แล้ว ในขณะที่กำลังชั่งใจอยู่ว่าควรจะเข้าไปเลยดีหรือไม่

ก็มีเสียงทักมาจากรถม้าซึ่งเพิ่งแล่นมาจอดอยู่ด้านหลัง

         "สวัสดีวัตสัน พวกเรารอคุณมานานแล้วขึ้นมาเถอะ" และแล้วก็เป็นดังที่ข้าพเจ้า

คาดโทรเลขฉบับนั้นถูกส่งมาจากพี่ชายของโฮล์มส์จริงๆเสียด้วย 

       บรรยากาศของการเดินทางในครั้งนี้ช่างต่างกับครั้งที่ผ่านๆมาระหว่างข้าพเจ้า

กับโฮล์มส์เสียเหลือเกิน เพราะตามปกตินั้นโฮล์มส์มักจะเล่าเรื่องราวอันน่าตื่นตา

หรือไม่ก็ถามปัญหาเพื่อทดสอบความสมารถไปตลอดทาง แต่กับพี่ชายของเขา

นั้นมีแต่เพียงความเงียบเท่านั้น มีหลายครั้งที่ข้าพเจ้าพยายามที่จะเอ่ยปากถาม

เขาถึงสาเหตุที่ตนถูกเรียกตัวมา แต่ไม่ทราบเพราะเหตุใดแค่เพียงเขาเหลือบมองมาเท่านั้น

คำพูดที่ต้องการจะว่ากล่าวออกไปกลับจุกอยู่ที่คอหอย

       ในระหว่างที่ข้าพเจ้ากำลังรู้สึกกระวนกระวายกับความน่าอึดอัดเหล่านี้

ชายผู้ซึ่งนั่งเงียบมาตลอดทางก็ได้เอ่ยปากขึ้นราวกับมองเห็นความคิดได้

       "ผมคาดว่าคุณกำลังรู้สึกอึดอัดและมีคำถามมากมายอยากจะถามผมล่ะสิ

ต้องขอโทษด้วยจริงๆเพราะผมเป็นคนไม่ค่อยพูดจึงมักไม่เปิดประเด็นการสนทนา

ขึ้นมาก่อน แต่ในกรณีนี้ถ้าผมไม่เอ่ยอะไรทำลายความเงียบขึ้นมา

ก่อนละก็พวกเราคงไม่ได้สนทนากันสักนิดจนกระทั่งถึงที่หมายเป็นแน่" 

ข้าพเจ้าต้องยอมรับว่าในส่วนนี้เขาเหมือนกับโฮล์มส์จริงๆ

หากแต่ถ้าเป็นโฮล์มส์คงไม่มานั่งสนใจหรอกว่าใครจะรุ้สึกยังไง

       "เขาในโทรเลขหมายถึงโฮล์มส์ใช่มั๊ยครับ"

บางทีนี่อาจจะเป็นคำถามที่โง่ที่สุดในชีวิตนับสามกว่าปีที่ผ่านมาก็ก็เป็นได้

ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้เสียแล้วแต่ก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆว่าเขา

อาจจะได้ปาฏิหาริย์ช่วยให้รอดชีวิต

       "ใช่แล้ว"

      หากข้าพเจ้าสังเกตเขาให้ละเอียดในตอนนั้นคงเห็นได้ถึงความแปลกใจ

ที่เกิดขึ้นเล็กน้อยในแววตา ซึ่งเขาได้เอ่ยขึ้นมาในตอนหลังว่ารู้สึกประหลาดใจ

เล็กน้อยจริง "และธุระในครั้งนี้ก็เป็นตามที่เขียนไว้ในจดหมายนั่น" แต่ด้วยความ

ยินดีที่ได้รับคำยืนยันทำให้ข้าพเจ้าไม่สนใจที่จะสังเกตอาการเหล่านั้นแต่

กลับระดมคำถามรัวอย่างกับเด็กเพิ่งหัดพูด

         "ถ้าเป้นอย่างนั้นก็แสดงว่าเขารอดชีวิตมาจากน้ำตกนั่น แล้วทำไม

ห้าปีมานี้ผมถึงไม่ได้ยินข่าวคราวของเขาเลย แล้วที่ผ่านมาเขาหายไปไหน..."

ยังไม่ทันที่ข้าพเจ้าจะได้พูดจนจบก็ถูกขัดขึ้นจากชายผู้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม 

       "คำตอบของคำถามเหล่านั้นคุณจะทราบเองเมื่อได้พบกับเชอร์ล็อก คุณวัตสัน"

เขากล่าวก่อนจะเปิดประตูออกไป

       และนั่นทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกตัวว่าการเดินทางได้จบลงแล้ว ทันทีที่ประตูรถม้า

ถูกเปิดออกให้ได้ยลภาพเบื้องหน้าอันแสนตระการ คฤหาสน์สีขาวหลังโตถูกปลูก

อยู่ท่ามกลางป่าลึก เป็นความงดงามที่ข้าพเจ้าไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้มาพบเจอ

       "ผมคงต้องส่งคุณแค่นี้ล่ะคุณหมอ เพราะถ้าเจ้าเชอร์ล็อกมาเห็นเขาต้องไม่พอใจ

แน่ๆที่ผมพาคุณมาที่นี่ หลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บที่น้ำตกนั่นทำให้เขาค่อนข้าง

จะอารมณ์รุนแรงกว่าที่เคยอยู่สักหน่อย"

       "เขาได้รับบาดเจ็บงั้นหรือ?" ข้าพเจ้าเอ่ยทวนอย่างสงสัย

แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเขากลับขึ้นไปยังรถม้าเป็นสัญญาณ

ว่าจะไม่มีการตอบคำถามใดๆทั้งสิ้นอีกแล้ว ดังนั้นข้าพเจ้าจึงตัดสินใจ

เดินเข้าไปด้านในของตัวคฤหาสน์ทันที

       เสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วทางเดินอันโอ่โถงแต่กลับดูเงียบเหงาวังเวงอย่างประหลาด

เสียงไวโอลินแสนคุ้นเคยที่ลอยมาตามลม ทำให้ข้าพเจ้าสามารถหาโฮล์มส์ได้ไม่ยากนัก

น่าแปลกที่ข้าพเจ้ารีบเร่งเสียจนเกิดเสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วโดยไม่คำนงถึงมารยาทใดๆ

ทั้งสิ้นเพราะต้องการที่จะพบกับโฮล์มส์ให้เร็วที่สุดแต่กลับมาหยุดเอาเสียดื้อๆตรงหน้า

ประตูแกะสลักเพียงบานเดียวที่กั้นระหว่างเราทั้งสองเอาไว้ 

       ข้าพเจ้ากำลังรู้สึกกลัว ความหนาวยะเยือกพุ่งขึ้นมาจากบริเวณใดก็ไม่อาจทราบ

แต่มันกำลังกัดกินเข้าไปถึงกระดูกสันหลัง อาการป่วยของโฮล์มส์เป็นอย่างไรกันแน

่  เพราะอะไรเขาถึงไม่ยอมติดต่อกลับมาเลยตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา

ประตูแผ่บางเบื้องหน้านี้เปรียบได้กับหีบของแพนดอร่าที่หากเผลอไปเปิดมันเข้า

ก็จะเกิดภัยพิบัตินับไม่ถ้วน

       ระหว่างที่ข้าเพจ้ากำลังชั่งใจอยู่นั่นเอง เสียงหนึ่งที่ดังมาจากอีกฝั่งของประตู

ก็ทำให้ความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดของข้าพเจ้าเป็นหมันไปโดยสิ้นเชิง

นั่นเป็นเสียงของโฮล์มส์ไม่ผิดแน่

       "ถ้าแกมาถึงที่นี่แล้วก็เข้ามาสิ วัตสัน"

       ใบหน้าของโฮล์มส์ประดับดับร้อยยิ้มจางที่ข้าพเจ้ามองแล้วรู้สึกสะเทือนใจ

เสียเหลือเกิน พลาดไปเสียแล้ว ข้าพเจ้าอุทานในใจ  สภาพของเขาในเวลานาน

ช่างน่าเวทนาสงสารอย่างที่สุดจริงๆ ภายในห้องที่กว้างใหญ่ หน้าต่างทุกบานต่าง

ถูกรูดม่านปิดเอาไว้จนแสงไม่สามารถส่องเข้าได้ดูจากฝุ่นที่จับอยู่สามารถบอกได้เลยว่า

หน้าต่างเหล่านี้ไม่ได้ถูกเปิดมาเป็นเวลานานอย่างน้อยที่สุดก็ไม่ต่ำกว่าสามเดือน

เป็นแน่ซึ่งนั่นคงเป็นธรรมดาของเขา

       แต่สิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกเศร้าโศกกลับเป็นสุขภาพที่ดูเหมือนจะก้าวข้ามคำว่า

ทรุดโทรมไปไกลโข ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาบัดนี้ซูบซีดร่วงโรยด้วยอาการของการเจ็บไข้

ริมฝีบางบางแห้งแตกระแหง ข้อมือบางที่โอบซอสตราดิวาเรียสก็เหลือแต่เพียงผิวหนัง

ที่หุ้มกระดูกอยู่เท่านั้น และดูเหมือนมันจะกระตุกอยู่น้อยๆ

  บรรยากาศแห่งความสิ้นหวังอบอวลไปทั่วภายในห้องแห่งนั้น 

          "สภาพของกันดูแย่ขนาดนั้นเลยรึ วัตสัน" เขาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแววตาของข้าพเจ้า

" อืม....สำหรับกันแล้ว กันเองก็คิดว่า มันน่าสมเพชมากพอดูเหมือนกันล่ะ

 ไม่ต้องรอให้แกมามองกันด้วยสายตาแบบนั้นหรอก กันรู้ตัวกันเองดีว่าตอนนี้กันมีสภาพยังไง" 

       ภาพเบื้องหน้าทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกเป็นใบ้อย่างกะทันหัน จึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

มีคำพูดมากมายเหลือเกินที่อยากบอกออกไป แต่การพบเจอที่แสนกะทันหันนี้

ทำให้ระบบความคิดของข้าพเจ้าสับสนจนไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี จึงตอบออกไปได้แค่เพียง 

       "โฮล์มส์ แกหายไปไหนมาตั้งนาน รู้มั๊ยว่ากันรู้สึกยังไงน่ะ"

เมื่อกล่าวจบข้าพเจ้ารู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ปริ่มอยู่บริเวณขอบตา

จึงต้องรีบหันหน้าไปทางอื่นเสีย 

        "เพราะกันรู้น่ะสิว่าแกรู้สึกยังไง ตลอดหลายปีมานี้แกจึงไม่ได้ยินข่าวของกันเลย

ว่าแต่แกยังอยากรู้รึเปล่าว่ากันรอดออกมาจากน้ำตกนรกนั่นได้ยังไง" มันเป็นการหันเหหัว

เรื่องที่ชาญฉลาด เพราะไม่มีประโยชน์ที่เราจะพูดเรื่องนี้กันต่อไป

โฮล์มส์จึงได้เลี่ยงไปสนทนาในประเด็นอื่นแทน 

        "อ่า...แน่นอนโฮล์มส์"ข้าพเจ้ากล่าวก่อนที่ทรุดลงนั่งลงบนโซฟาที่ตั้งอยู่ข้างเตาผิง

ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดแสงเพียงแห่งเดียวภายในห้อง

        "เรื่องมันก็คือว่า อย่างที่แกเห็น มันยากมากที่จะปีนขึ้นมาจากเบื้องล่างของน้ำตกนั่น

แม้จะเป็นตัวกันเองก็ตาม แต่นั่นมันก็ในกรณีที่กันตกลงไปน่ะนะ" โฮล์มส์กล่าว

ก่อนจะขยับยิ้มเล็กน้อย 

       "แต่ที่กันเห็นมันไม่มีรอยเท้าของแกกลับมานี่นา"

ข้าพเจ้าเถียงเพราะจากสิ่งที่เห็นนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ได้ตกลงไปด้วย

       "วัตสันที่รัก กันบอกแกกี่ครั้งแล้ว ว่ารายละเอียดเพียงเล็กน้อยจะนำแกไปสู่

ความจริงที่ถูกปกปิดน่ะ รอยเท้าที่แกเห็นเดินคู่กันตรงไปยังน้ำตกเลยใช่หรือไม่

แกคิดว่าพวกกันจะยอมฆ่าตัวตายไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยงั้นหรือ แกพลาดจุดเล็กน้อย

นี่ไปแล้ว  ขอซิก้าร์ให้กันที่วัตสัน แค่กๆ"

โฮล์มส์ไอออกมาพลางหอบจนตัวโยนสีหน้าของ

เขาดูไม่สู้ดีนักจนข้าพเจ้าอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนตัวเข้าไปดูอาการของเขาใกล้ๆ

       "ถอยออกไป ! ถอยไปเดี๋ยวนี้ ! ไปไกลๆเลย !"เขาสั่งด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาดซึ่ง

ข้าพเจ้ามักจะได้ยินในเวลาคับขันเท่านั้น "ถ้าขืนแกยังเข้ามาใกล้กันอีกแม้แต่นิดเดียว

กันจะเรียกคนให้มาลากตัวแกออกไป !!!" 

        "ทำไมล่ะ โฮล์มส์ แกกำลังไม่สบาย และกันเองก็เป็นหมอ

และกันก็คิดว่าแกกำลังต้องการหมอมาดูอาการด่วนอย่างที่สุดเลยด้วย!!" 

        "เพราะมันเป็นความต้องการของกัน เป็นไง แค่นี้พอมั๊ย?"

แม้แต่ในขณะที่สิ้นเรี่ยวแรงอย่างนี้เขาก็ยังแผลงฤทธิ์ได้อยู่ดี 

       "แต่กันอยากจะช่วยแก" 

      "แกช่วยกันมามากพอแล้วในฐานะหมอ" 

      "แต่นี่ในฐานะเพื่อนสนิท" 

      " นั่นยิ่งไม่จำเป็น กันไม่ได้ป่วย มันเป็นเพราะอากาศเฮงซวยนี่ต่างหากที่

ทำให้กันดูไม่ดี" แม้มันจะดูเป็นเหตุผลที่สิ้นคิดเพียงใดก็ตาม

แต่ถ้าหลุดออกมาจากปากของเชอร์ล็อก โฮลมส์แล้วล่ะคุณก็คงคิดเหมือนกัน

ว่ามันอาจจะจริงก็ได้ 

       แต่ข้าพเจ้าในตอนนั้นกลับไม่เชื่อถือมัน เนื่องจากต้องการตรวจดูด้วยตัวเอง

ให้แน่ใจว่าอาการของเขาเป็นเช่นไรกันแน่ จึงไม่ฟังคำเตือนของเขา

และเลิกผ้าห่มหนาที่คลุมอยู่ออก 

       "หยุดเดี๋ยวนี้นะวัตสัน!" เขาตะตอกเสียงดังลั่นในขณะที่ข้าพเจ้าได

้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นขาของเขาพิการไปเสียแล้วข้างนึงอย่างไม่ต้องสงสัย

จากลักษณะกล้ามเนื้อที่ผิดปกตินั้น  

       "พระเจ้าช่วย!!!!" ข้าพเจ้าทำได้แค่เพียงอุทานออกมา 

        "เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ววัตสัน ! กลับไปเดี๋ยวนี้ ! แกละเมิดข้อตกลง

ที่มีไว้กับกัน และกันต้องการให้แกออกไปเดี๋ยวนี้!!!!" เขาตวาดข้าพเจ้าด้วยน้ำเสียง

ที่เกรี้ยวกราดอย่างน่าตกใจ 

      "โฮล์มส์ขาแกมันยังมีทางรักษานะ ถ้าแกทำกายภาพบำบัดอย่างต่อเนื่องกันรับรอง

ว่าแกจะต้องกลับมาเดินได้เหมือนปกติแน่" ข้าพเจ้าพยามกล่าวเตือนสติเขาเป็นครั้งสุดท้าย

ก่อนจะจากต้องจากไป เสียงร้องเมื่อครู่คงดังไปถึงด้านล่างและอีกไม่นาน

ข้าพเจ้าคงจะถูกคนของที่นี่ลากออกไปตามคำสั่งโฮล์มส์  

       "ยังมีคดีอีกมากมายที่รอแกกลับไปสะสางอยู่นะ แต่ถ้าแกจะยอมแพ้อยู่นี่ก็ตามใจแก"

ข้าพเจ้าตัดสินใจประชดเพื่อหวังว่ามันจะกระตุ้นเขาขึ้นมาจากสภาพหมดอาลัยตาย

อยากในตอนนี้ 

       "แค่เดินงั้นหรือวัตสัน" เขาพึมพำออกมาเบาๆ " กันรู้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดในสถานการณ์น

ี้ก็คือกันแค่กลับเดินได้ แต่กันจะไม่สามารถวิ่งหรือกระโดดได้อีกต่อไป

แล้วแกว่านักสืบที่ไม่สามารถจะไล่ตามจับคนร้ายได้เนี่ย จะยังเป็นนักสืบอยู่อีกรึเปล่าล่ะ"

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการตัดพ้อนั้นทำให้ข้าพเจ้าหลุดปากพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดมากที่สุดออกไป 

      "ถ้าอย่างนั้น กันจะเป็นขาแทนแกเอง!!!!" 

       "เฮอะ" เขาเพียงแค่นเสียงก่อนจะมองมาที่ข้าพเจ้าอย่างสมเพช "แกก็เป็นอย่างนี้เสมอ

วัตสัน ความใจอ่อนของแกจะนำภัยมาให้ แกจะเป็นขาให้กันได้อย่างไรในเมื่อแกยังมีครอบครัว

มีลูกๆที่ต้องกลับไปดูแล" 

       ต้องยอมรับว่าคำพูดของเขาทำให้ข้าพเจ้าจนมุมจริงๆ แม้จะอยากร่วมทางไปกับเขาแค่ไหน

แต่ข้าพเจ้าก็ไม่สามารถละทิ้งภาระที่แบกอยู่บนบ่าออกไปได้ 

       "เอาเถอะ กันขอโทษที่พูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่กันไม่อยากเห็นแกในสภาพแบบนี้อีก" 

       "นั่นแกต้องโทษความจุ้นจ้านของมิสเตอร์ไมครอฟต์นู่น 

ที่ไปลากแกมาจนได้ถึงนี่ กันจะมีสภาพแบบไหนมันก็เรื่องของกัน แค่ก..แค่กกๆ

คดีของเรามันจบสิ้นลงแล้วและจะไม่มีคดีต่อไปอีก และเมื่อแกไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่อีก

ก็เชิญกลับไปซะ"

       "ตกลงโฮล์มส์ กันจะไป ถ้าการที่กันอยู่มันทำให้แกรู้สึกไม่ดีนักล่ะก็"

โฮล์มส์นิ่งเงียบไม่ตอบคำราวกับจะบอกว่ามันจบลงแล้ว "แต่กันอยากให้รู้ว่ากัน

เป็นห่วงแกจากใจจริง ไม่ได้เป็นเพราะกันสงสารแก แต่เป็นเพราะกันรักแก ลาก่อน โฮล์มส์" 

       ข้าพเจ้ากล่าวคำอำลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหมุนลูกบิดเพื่อก้าวออกไป แต่ก็มีเสียงหนึ่งรั้งเอาไว้ 

       "กันขอโทษที่พูดจาไม่ดีใส่แกวัตสัน การที่แกมากันรู้สึกดีใจมาก

แกจะมาเยี่ยมกันก็ได้ถ้าแกสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครแม้แต่เมียแก

กันยินดีจะเป็นเพื่อนคุยให้แกได้เสมอตราบเท่าที่แกไม่เข้ามายุ่งเรื่องของกัน" 

       ความมืดสลัวนั้นทำให้ข้าพเจ้าไม่อาจสังเกตได้ชัดว่าเขากำลังทำหน้าเช่นใดอยู่

เพียงแต่น้ำเสียงที่ได้ยินนั้นช่างดูอ้างว้างเหลือเกิน  

       "แล้วเจอกันนะโฮล์มส์" ข้าพเจ้ากล่าวก่อนจะปิดประตูให้เหมือนเดิมแล้วจากมา

ชั่วเวลาเดียวกันกันเสียงไวโอลินที่ดังขึ้นอีกครั้ง

แม้จะยังคงบรรเลงด้วยทำนองที่หงอยเหงาแต่กลับแฝงไปด้วยความอบอุ่นจางๆ

ราวกับเจ้าของใช้มันเพื่อบอกกล่าวข้อความถึงใครบางคน 

...แน่นอน..คู่หู..

...แล้วพบกันใหม่...

 

the end  part II