คนรัก(a lover) [Kyuhyun x Yesung] ตอนที่ 2 จบ - คนรัก(a lover) [Kyuhyun x Yesung] ตอนที่ 2 จบ นิยาย คนรัก(a lover) [Kyuhyun x Yesung] ตอนที่ 2 จบ : Dek-D.com - Writer

คนรัก(a lover) [Kyuhyun x Yesung] ตอนที่ 2 จบ

โลกของเยซองเคะ

ผู้เข้าชมรวม

298

ผู้เข้าชมเดือนนี้

2

ผู้เข้าชมรวม


298

ความคิดเห็น


4

คนติดตาม


7
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  25 เม.ย. 57 / 23:24 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
เรื่องราวเกี่ยวกับชายรักชาย ที่มีตัวหลักเป็นเยซองเคะเท่านั้น
ใครรับไม่ได้กรุณากดปิด 
หวังว่าจะมีความสุขกับเยซองเคะนะครับ
 
................................

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

    เป็นอีกวันที่ร้านหนูกระต่ายคึกคักไปด้วยผู้คน มีทั้งคนหนุ่มสาวที่มากับเพื่อน และมากับคนรัก เยซองมองคนมากมายที่เดินเข้าออกร้านของเขาไม่ขาดสาย เค้ายิ้มอย่างมีความสุขจนตาคู่สวยคู่นั้นเป็นสระอิ รอยยิ้มและพวงแก้มป่องๆของเยซองถูกใครบางคนแอบมอง และแอบเก็บภาพไว้โดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว

    “ ยิ้มจนมองไม่เห็นลูกตาแล้ว” ไม่พูดเปล่าคยูฮยอนยังเดินมาหยิกแก้มป่องๆของอีกคนด้วย

    “โอ๊ย!! เจ็บนะ” บ่นอุบอิบพลางเอามือลูบแก้มตัวเองปอยๆ “ก็ฉันมีความสุขนี่ คนเข้าร้านฉันเต็มเลย ต้องขอบคุณนายนะที่ทำให้คนเข้าร้านฉันเยอะขนาดนี้”  พูดจบก็ยิ้มจนตาปิดอีกครั้ง

    “ ฮ่าๆ นายขอบคุณถูกแล้วล่ะเยซอง ค้องขอบคุณคยูคฮยอนคนหล่อนะเนี่ย” พูดพลางทำหน้าทะเล้นใส่อีกคน

    “นายนี่มันหลงตัวเองชะมัด” ว่าแล้วก็เกิดอาการหมั่นไส้ จนต้องทำร้ายร่างกายเจ้าคนตัวใหญ่กว่า

    “โอ๊ยๆๆ เจ็บนะ” คยูฮยอนวิ่งหนีมือเล็กคู่นั้นป็นพันละวัน

    “อย่าหนีนะ มาให้จัดการซะดีๆ” เยซองวิ่งตามคยูฮยอนไปติดๆ

    ปั่กกกกก!!! โครมมมมม เสียงบางอย่างชนกันอย่างแรง

    “ไอ้คยูฮยอนบ้า!!!! หยุดทำไมเล้า “ เยซองทำหน้ามุ่ยบ่นในคนที่ยืนอยู่

    “อ้าว...ก็นายบอกให้ฉันหยุด “ ลงไปนั่งจ้องคนที่บ่น “แล้วนายมาชนทำไมละหื้ม” คยูฮยอนใช้มือยีหัวอีกคน

    ตึก......ตัก......ตึก....ตัก..ตึกตักตึกตัก...

    อยู่ๆเยซองก็เกิดใจเต้นแรงหน้าแดงแบบไม่มีสาเหตุ มือเล็กคู่นั้นกุมหน้าอกไว้แน่น

    “เยซองๆ นายเป็นอะไรหรือเปล่า “ คยูฮยอนเขย่าตัวอีกคนเบาๆ

    “เปล่าๆ ฉันสบายดี” เยซองรีบตอบทันที

    “ไม่เป็นไรก็ดีแล้วงั้นมาช่วยเก็บของเลยจะได้ปิดร้าน “ คยูชี้นิ้วสั่งงเยซอง

    “นี่! นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งงเจ้าของร้านอย่างฉันนะ “ ยืนเท่าเอวบ่น

    “สิทธิ์ของลูกจ้างไงครับ” ว่าแล้วก็ยิ้มทะเล้นใส่เยซอง

    .

    .

    .

    “เฮ้อ..เสร็จสักที” เยซองยืนเช็คความเรียบร้อยภายในร้าน “คยูฮยอนอ่า.... กลับบ้านกันเถอะ “ เขาตะโกนเรียกอีกคนที่มั่วทำอะไรก็ไม่รู้อยู่หลังร้าน

    “คร๊าบบบบบ กลับบ้านกันแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ” คยุฮยอนวิ่งออกมาจากหลังร้านแล้วบอกลาเยซอง กลับบ้านดีๆนะครับ ตัวเล็กของผม...” ประโยคสุดท้ายคยูแอบพูดเบาๆไม่ให้อีคนได้ยิน

    “แล้วเจอกันน้า” เยซองโบกมือให้คยูฮยอน

    .

    .

    วันเวลาผ่านไป คยูฮยอนกับเยซองสนิทกันมากขึ้นไม่ว่าจะทำอะไรทั้งสองคนก็จะนึกถึงกันเสมอ

     

     

    ณ ร้านหนูกระต่าย

    อ่ ะ.. นี่” คยูฮยอนยื่นบางอย่างให้เยซอง

    “อะไรหรอ? “ ถามอย่างสงสัย

    “นี่นายดูไม่ออกหรอว่ามันเป็นดอกไม้นะ “ พูดพร้อมเขกหัวอีกคนเบาๆ

    “โอ๊ย!! ไอ้นี่ ทำไมชอบแลก้งฉันจังนะ “ พองแก้มแล้วมองค้อนอีกคน ไ ฉันรู้ว่าดอกไม้แล้วนายมาให้ฉันทำไม หรือว่า.....นายชอบชั้น.” พูดแหย่อีกคน แต่ในใจกลับแอบหวังว่ามันจะจริง

    “เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่ฉันเนี่ยนะจะชอบนาย ฉันแค่..เอ่อ แค่....เห็นเด็กมาขายเลยซื้อไว้ แล้วพอดีไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนเลยเอามาให้นายไง อย่าหลงตัวเองเลยหน่า...” ด้วยความที่กลัวอีกคนรู้ความจริงจึงบอกปฏิเสธไป

    “อ๋อ..แบบนี้เองหรอ” เยซองที่ยิ้มอยู่ถึงกลับหุบยิ้มไปทันที “งั้นนายก็ไปเสียบแจกันแล้ววางไว้ที่แล้วกันนะ ฉันขอตัวก่อน “ พูดจบก็เดินหนีไปทันที

    .

    .

    “ทำไม..เรารู้สึกเจ็บจัง.... ทำไมนะ เราไม่ได้ชอบหมอนั่นสักหน่อย ทำไมต้องเสียใจด้วยล่ะ...” เยซองแอบมานั่งหงอยคนเดียวอยู่หลังร้าน

    คยูฮยอนอยู่ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ  เมื่อเห็นเยซองเดินหนีไปและนั่งหงอยแบบนั้น  “ขอโทษนะตัวเล็ก...ผมกลัว เราจะไม่เหมือนเดิม ผมอยากรักษาความรู้สึกนี้ไว้....ตอนนี้ผมมีความสุขมาก”

                    หลังจากที่เยซองนั่งซึมได้สักพักก็นึกได้ว่าไม่ควรมานั่งหงอยแบบนี้ จึงรีบออกไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที  “คยูฮยอน งานยุ่งล่ะซิขอโทษที่หายไปนะ “ พูดพร้อมกับยิ้มแป้นให้อีกคน

                    “ไม่เป็นไรครับ ว่าเต่เมื่อกี้เยซองเป็นอะไรนะ อยู่ๆก็เดินหนีไปเลย “

                    “อ๋อ..ปวดท้องกะทันหันนะ ตอนนี้โอเคแล้ว” ยิ้มร่าให้อีกคน แม้ใจใจจะยังเสียใจกับเรื่องเมื่อกี้อยู่

     

                    กรุ๊งกริ๊ง!!!

                    จู่ๆก็มีจดหมายมาถึงคยูฮยอน “คุณคยูฮยอนใช่ไหมครับ มีเอกสานส่งถึงคุณนะครับด่วนมาก ช่วยรับด้วยนะครับ “

    “ครับขอบคุณนะครับ” เมื่อได้รับจดหมาย คยูจึงรีบแกะซองทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเอกสารจากทางบ้าน

    คยูลูกรัก...

    ตอนนี้อาการป่วยของพ่อทรุดลงมาก ลูกรีบกลับมาดูแลกิจการแทนพ่อได้แล้วนะ แม่เตรียมตั๋วเครื่องบินไว้ให้ลูกแล้ว รีบกลับมานะลูก ก่อนที่พ่อแกจะจากไป....

                                                                                                                    แม่                                            

     

    เยซองที่เห็นท่าทีแปลกๆของคยูจึงถามด้วยความเป็นห่วง “นายเป็นไรไหม “ พูพลางจ้องหน้าอีกคน.

    “ไม่ๆ..ไม่เป็นไร” คยูฮยอนพยามฝืนยิ้มอย่างเห็นได้ชัด

    “วันนี้นายกลับก่อนก็ได้นะ เหมือนายจะไม่สบาย” เมื่อเห็นอาการอีกคนไม่ค่อยดีจึงให้อีกคนกลับไปพัก

    .

    .

    .

    ห้องของคยูฮยอน

    “ต้องไปแล้วสินะ....” คยูฮยอนนั่งพูดกับรูป บนพื้นห้องของเขาเต็มไปด้วยรุปถ่ายของใครบางในอิริยาบทต่างๆ ที่เขาแอบถ่ายไว้ จู่ๆ เขาก็เก็บรูปเหล่านั้นใส่ซองและรีบวิ่งไปไหนสักที

    แฮ่กๆ.... เสียงหายใจหอบถี่ เมื่อเขามาหยุดอยู่ที่หนึ่ง ที่ที่เขาคุ้นเคยดี คยูฮยอนกวาดสายตามองไปรอบๆก็พบบุคคลที่เขาตามหา ไม่รอช้าเขารีบเดินตรงไปหาคนนั้นทันที

    “เยซอง....คือ...”

    “มีอะไรหรือเปล่าคยู” เยซองตกใจกับท่าทีที่เหนื่อยหอบของอีกคน

    “คือ..พรุ่งนี้....”

    “พรุ่งนี้ทำไมหรอ?”

    “ฉัน...ต้องไปจากที่นี่แล้ว....”

    เมื่อเยซองได้ยินดังนั้นหัวใจของเขาถึงกับก็หล่นวูบ

                “.............”

                    “ความจริง...คือ....”

                    “โชคดีนะ” เยซองยิ้มบาง

                    “ฉัน...รักนายนะเยซอง”

                    “ห๊ะ....” เยซองได้แต่ตลึงกับสิ่งที่อีกคนพูด

                    “ฉันไม่อยากไปจากที่นี่เลย.....ล่าก่อนนะ” พูดจบคยูฮยอนก็วางซองกระดาซสีน้ำตาลไว้แล้ววิ่งหนีไปทันที

                    เยซองที่ยังคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น หยิบซองนั้นมาเปิดดูก้พบว่าเป็นรูปของตัวเองในอิริยาบถต่างๆ... เยซองจึงรีบวิ่งตามหาคยูทันที แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว คยูฮยอนได้หายไปจากชีวิตเขาแล้ว....

                เยซองไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะบอกให้ให้คยูฮยอนได้รู้ว่า “เขาก็รักคยูฮอนเหมือนกัน”

                .

                    .

                    .

    สายลมอ่อนๆที่มากระทบเบาๆที่แก้มของร่างหนึ่งที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างของร้านกาแฟ มองผู้คนที่เดินผ่านไปมาอยู่ด้านนอก พลันสายตาคู่สวยก็ไปสะดุดกับบางอย่าง บางอย่างที่ทำให้เขานึกถึง คนที่เขารัก

                    .

                    .

    .               .

                    กรุ๊งกริ๊ง!!!

                    เสียงประตูร้านถูกเปิด เยซองที่นั่งเหม่อยู่เมื่อครู่รีบลุกขึ้นมาตอนรับลูกค้าทันที

                    “สวัสดีฮะ ร้านหนูกระต่ายยินดีต้อนรับฮะ” พูดพลางยิ้มร่า แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มลง..

                    “ต้องการพนักงานเพิ่มไหมครับ” ลูกค้าคนนั้นกล่าว

                    “คยู...ฮยอน.... “ เยซองโผเข้ากอดคยูทันทีพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นดวงตาทั้งสองข้าง

                    “อะไรกันครับ ทำไมเจ้าของร้านขี้แยจัง” พูดพลางลูบหัวอีกคนเบาๆ “รับผมเข้าทำงานนะ” กระซิบที่ข้างหูอีกคน

                    เยซองผลพออกจากอ้อมกอดอีกคนพร้อมมกับปาดน้ำตาออกจากแก้มป่องๆนั้น “ถ้านายหนีไปอีก ฉันจะไม่ปล่อยนายไว้แน่ “ พูดจบก็ฟาดเข้าที่แขนคนตัวสูงไปหนึ่งที

                    “โอ๊ยๆ..คร๊าบบไม่หนีแล้วครับ จะหนีไปไหนได้เล้า ก็คนรักผมอยู่ที่นี่....” พูดจบก็ดึงเยซองมากอดทันที “ขอโทษนะ....”

                    ”เยซองกอดคยูฮยอนแน่นราวกับว่าจะไม่ปล่อยเค้าไปไหนอีกแล้ว “....อย่าไปไหนอีกนะ... คนรักของฉัน”

    ____________จบ____________








    *ติชมหรือให้กำลังใจไรท์เตอร์หน่อยนะครับ จะได้มีกำลังใจในการแต่งเรื่องต่อไป
    **เรื่องนี้เป็นงานเขียนเรื่องแรกของผม ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ

                                                                                     จากใจ      
    ท้องฟ้ากับก้อนเมฆ
     

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    ×