ผู้เข้าชมรวม
298
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
แท็กนิยาย
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เป็นอีกวันที่ร้านหนูกระต่ายคึกคักไปด้วยผู้คน มีทั้งคนหนุ่มสาวที่มากับเพื่อน และมากับคนรัก เยซองมองคนมากมายที่เดินเข้าออกร้านของเขาไม่ขาดสาย เค้ายิ้มอย่างมีความสุขจนตาคู่สวยคู่นั้นเป็นสระอิ รอยยิ้มและพวงแก้มป่องๆของเยซองถูกใครบางคนแอบมอง และแอบเก็บภาพไว้โดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว
“ ยิ้มจนมองไม่เห็นลูกตาแล้ว” ไม่พูดเปล่าคยูฮยอนยังเดินมาหยิกแก้มป่องๆของอีกคนด้วย
“โอ๊ย!! เจ็บนะ” บ่นอุบอิบพลางเอามือลูบแก้มตัวเองปอยๆ “ก็ฉันมีความสุขนี่ คนเข้าร้านฉันเต็มเลย ต้องขอบคุณนายนะที่ทำให้คนเข้าร้านฉันเยอะขนาดนี้” พูดจบก็ยิ้มจนตาปิดอีกครั้ง
“ ฮ่าๆ นายขอบคุณถูกแล้วล่ะเยซอง ค้องขอบคุณคยูคฮยอนคนหล่อนะเนี่ย” พูดพลางทำหน้าทะเล้นใส่อีกคน
“นายนี่มันหลงตัวเองชะมัด” ว่าแล้วก็เกิดอาการหมั่นไส้ จนต้องทำร้ายร่างกายเจ้าคนตัวใหญ่กว่า
“โอ๊ยๆๆ เจ็บนะ” คยูฮยอนวิ่งหนีมือเล็กคู่นั้นป็นพันละวัน
“อย่าหนีนะ มาให้จัดการซะดีๆ” เยซองวิ่งตามคยูฮยอนไปติดๆ
ปั่กกกกก!!! โครมมมมม เสียงบางอย่างชนกันอย่างแรง
“ไอ้คยูฮยอนบ้า!!!! หยุดทำไมเล้า “ เยซองทำหน้ามุ่ยบ่นในคนที่ยืนอยู่
“อ้าว...ก็นายบอกให้ฉันหยุด “ ลงไปนั่งจ้องคนที่บ่น “แล้วนายมาชนทำไมละหื้ม” คยูฮยอนใช้มือยีหัวอีกคน
ตึก......ตัก......ตึก....ตัก..ตึกตักตึกตัก...
อยู่ๆเยซองก็เกิดใจเต้นแรงหน้าแดงแบบไม่มีสาเหตุ มือเล็กคู่นั้นกุมหน้าอกไว้แน่น
“เยซองๆ นายเป็นอะไรหรือเปล่า “ คยูฮยอนเขย่าตัวอีกคนเบาๆ
“เปล่าๆ ฉันสบายดี” เยซองรีบตอบทันที
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วงั้นมาช่วยเก็บของเลยจะได้ปิดร้าน “ คยูชี้นิ้วสั่งงเยซอง
“นี่! นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งงเจ้าของร้านอย่างฉันนะ “ ยืนเท่าเอวบ่น
“สิทธิ์ของลูกจ้างไงครับ” ว่าแล้วก็ยิ้มทะเล้นใส่เยซอง
.
.
.
“เฮ้อ..เสร็จสักที” เยซองยืนเช็คความเรียบร้อยภายในร้าน “คยูฮยอนอ่า.... กลับบ้านกันเถอะ “ เขาตะโกนเรียกอีกคนที่มั่วทำอะไรก็ไม่รู้อยู่หลังร้าน
“คร๊าบบบบบ กลับบ้านกันแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ” คยุฮยอนวิ่งออกมาจากหลังร้านแล้วบอกลาเยซอง “ กลับบ้านดีๆนะครับ ตัวเล็กของผม...” ประโยคสุดท้ายคยูแอบพูดเบาๆไม่ให้อีคนได้ยิน
“แล้วเจอกันน้า” เยซองโบกมือให้คยูฮยอน
.
.
วันเวลาผ่านไป คยูฮยอนกับเยซองสนิทกันมากขึ้นไม่ว่าจะทำอะไรทั้งสองคนก็จะนึกถึงกันเสมอ
ณ ร้านหนูกระต่าย
อ่ ะ.. นี่” คยูฮยอนยื่นบางอย่างให้เยซอง
“อะไรหรอ? “ ถามอย่างสงสัย
“นี่นายดูไม่ออกหรอว่ามันเป็นดอกไม้นะ “ พูดพร้อมเขกหัวอีกคนเบาๆ
“โอ๊ย!! ไอ้นี่ ทำไมชอบแลก้งฉันจังนะ “ พองแก้มแล้วมองค้อนอีกคน ไ ฉันรู้ว่าดอกไม้แล้วนายมาให้ฉันทำไม หรือว่า.....นายชอบชั้น.” พูดแหย่อีกคน แต่ในใจกลับแอบหวังว่ามันจะจริง
“เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่ฉันเนี่ยนะจะชอบนาย ฉันแค่..เอ่อ แค่....เห็นเด็กมาขายเลยซื้อไว้ แล้วพอดีไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนเลยเอามาให้นายไง อย่าหลงตัวเองเลยหน่า...” ด้วยความที่กลัวอีกคนรู้ความจริงจึงบอกปฏิเสธไป
“อ๋อ..แบบนี้เองหรอ” เยซองที่ยิ้มอยู่ถึงกลับหุบยิ้มไปทันที “งั้นนายก็ไปเสียบแจกันแล้ววางไว้ที่แล้วกันนะ ฉันขอตัวก่อน “ พูดจบก็เดินหนีไปทันที
.
.
“ทำไม..เรารู้สึกเจ็บจัง.... ทำไมนะ เราไม่ได้ชอบหมอนั่นสักหน่อย ทำไมต้องเสียใจด้วยล่ะ...” เยซองแอบมานั่งหงอยคนเดียวอยู่หลังร้าน
คยูฮยอนอยู่ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เมื่อเห็นเยซองเดินหนีไปและนั่งหงอยแบบนั้น “ขอโทษนะตัวเล็ก...ผมกลัว เราจะไม่เหมือนเดิม ผมอยากรักษาความรู้สึกนี้ไว้....ตอนนี้ผมมีความสุขมาก”
หลังจากที่เยซองนั่งซึมได้สักพักก็นึกได้ว่าไม่ควรมานั่งหงอยแบบนี้ จึงรีบออกไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที “คยูฮยอน งานยุ่งล่ะซิขอโทษที่หายไปนะ “ พูดพร้อมกับยิ้มแป้นให้อีกคน
“ไม่เป็นไรครับ ว่าเต่เมื่อกี้เยซองเป็นอะไรนะ อยู่ๆก็เดินหนีไปเลย “
“อ๋อ..ปวดท้องกะทันหันนะ ตอนนี้โอเคแล้ว” ยิ้มร่าให้อีกคน แม้ใจใจจะยังเสียใจกับเรื่องเมื่อกี้อยู่
กรุ๊งกริ๊ง!!!
จู่ๆก็มีจดหมายมาถึงคยูฮยอน “คุณคยูฮยอนใช่ไหมครับ มีเอกสานส่งถึงคุณนะครับด่วนมาก ช่วยรับด้วยนะครับ “
“ครับขอบคุณนะครับ” เมื่อได้รับจดหมาย คยูจึงรีบแกะซองทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเอกสารจากทางบ้าน
‘ คยูลูกรัก...
ตอนนี้อาการป่วยของพ่อทรุดลงมาก ลูกรีบกลับมาดูแลกิจการแทนพ่อได้แล้วนะ แม่เตรียมตั๋วเครื่องบินไว้ให้ลูกแล้ว รีบกลับมานะลูก ก่อนที่พ่อแกจะจากไป....
แม่ ‘
เยซองที่เห็นท่าทีแปลกๆของคยูจึงถามด้วยความเป็นห่วง “นายเป็นไรไหม “ พูพลางจ้องหน้าอีกคน.
“ไม่ๆ..ไม่เป็นไร” คยูฮยอนพยามฝืนยิ้มอย่างเห็นได้ชัด
“วันนี้นายกลับก่อนก็ได้นะ เหมือนายจะไม่สบาย” เมื่อเห็นอาการอีกคนไม่ค่อยดีจึงให้อีกคนกลับไปพัก
.
.
.
ห้องของคยูฮยอน
“ต้องไปแล้วสินะ....” คยูฮยอนนั่งพูดกับรูป บนพื้นห้องของเขาเต็มไปด้วยรุปถ่ายของใครบางในอิริยาบทต่างๆ ที่เขาแอบถ่ายไว้ จู่ๆ เขาก็เก็บรูปเหล่านั้นใส่ซองและรีบวิ่งไปไหนสักที
แฮ่กๆ.... เสียงหายใจหอบถี่ เมื่อเขามาหยุดอยู่ที่หนึ่ง ที่ที่เขาคุ้นเคยดี คยูฮยอนกวาดสายตามองไปรอบๆก็พบบุคคลที่เขาตามหา ไม่รอช้าเขารีบเดินตรงไปหาคนนั้นทันที
“เยซอง....คือ...”
“มีอะไรหรือเปล่าคยู” เยซองตกใจกับท่าทีที่เหนื่อยหอบของอีกคน
“คือ..พรุ่งนี้....”
“พรุ่งนี้ทำไมหรอ?”
“ฉัน...ต้องไปจากที่นี่แล้ว....”
เมื่อเยซองได้ยินดังนั้นหัวใจของเขาถึงกับก็หล่นวูบ
“.............”
“ความจริง...คือ....”
“โชคดีนะ” เยซองยิ้มบาง
“ฉัน...รักนายนะเยซอง”
“ห๊ะ....” เยซองได้แต่ตลึงกับสิ่งที่อีกคนพูด
“ฉันไม่อยากไปจากที่นี่เลย.....ล่าก่อนนะ” พูดจบคยูฮยอนก็วางซองกระดาซสีน้ำตาลไว้แล้ววิ่งหนีไปทันที
เยซองที่ยังคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น หยิบซองนั้นมาเปิดดูก้พบว่าเป็นรูปของตัวเองในอิริยาบถต่างๆ... เยซองจึงรีบวิ่งตามหาคยูทันที แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว คยูฮยอนได้หายไปจากชีวิตเขาแล้ว....
เยซองไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะบอกให้ให้คยูฮยอนได้รู้ว่า “เขาก็รักคยูฮอนเหมือนกัน”
.
.
.
สายลมอ่อนๆที่มากระทบเบาๆที่แก้มของร่างหนึ่งที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างของร้านกาแฟ มองผู้คนที่เดินผ่านไปมาอยู่ด้านนอก พลันสายตาคู่สวยก็ไปสะดุดกับบางอย่าง บางอย่างที่ทำให้เขานึกถึง “คนที่เขารัก”
.
.
. .
กรุ๊งกริ๊ง!!!
เสียงประตูร้านถูกเปิด เยซองที่นั่งเหม่อยู่เมื่อครู่รีบลุกขึ้นมาตอนรับลูกค้าทันที
“สวัสดีฮะ ร้านหนูกระต่ายยินดีต้อนรับฮะ” พูดพลางยิ้มร่า แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มลง..
“ต้องการพนักงานเพิ่มไหมครับ” ลูกค้าคนนั้นกล่าว
“คยู...ฮยอน.... “ เยซองโผเข้ากอดคยูทันทีพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นดวงตาทั้งสองข้าง
“อะไรกันครับ ทำไมเจ้าของร้านขี้แยจัง” พูดพลางลูบหัวอีกคนเบาๆ “รับผมเข้าทำงานนะ” กระซิบที่ข้างหูอีกคน
เยซองผลพออกจากอ้อมกอดอีกคนพร้อมมกับปาดน้ำตาออกจากแก้มป่องๆนั้น “ถ้านายหนีไปอีก ฉันจะไม่ปล่อยนายไว้แน่ “ พูดจบก็ฟาดเข้าที่แขนคนตัวสูงไปหนึ่งที
“โอ๊ยๆ..คร๊าบบไม่หนีแล้วครับ จะหนีไปไหนได้เล้า ก็คนรักผมอยู่ที่นี่....” พูดจบก็ดึงเยซองมากอดทันที “ขอโทษนะ....”
”เยซองกอดคยูฮยอนแน่นราวกับว่าจะไม่ปล่อยเค้าไปไหนอีกแล้ว “....อย่าไปไหนอีกนะ... คนรักของฉัน”
____________จบ____________
*ติชมหรือให้กำลังใจไรท์เตอร์หน่อยนะครับ จะได้มีกำลังใจในการแต่งเรื่องต่อไป
**เรื่องนี้เป็นงานเขียนเรื่องแรกของผม ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ
จากใจ
ท้องฟ้ากับก้อนเมฆ
ผลงานอื่นๆ ของ ท้องฟ้าและก้อนเมฆ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ท้องฟ้าและก้อนเมฆ
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น