คนรัก(a lover) [Kyuhyun x Yesung] ตอนที่ 2 จบ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องราวเกี่ยวกับชายรักชาย ที่มีตัวหลักเป็นเยซองเคะเท่านั้น
ใครรับไม่ได้กรุณากดปิด 
หวังว่าจะมีความสุขกับเยซองเคะนะครับ

 

................................

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ

เนื้อเรื่อง

เป็นอีกวันที่ร้านหนูกระต่ายคึกคักไปด้วยผู้คน มีทั้งคนหนุ่มสาวที่มากับเพื่อน และมากับคนรัก เยซองมองคนมากมายที่เดินเข้าออกร้านของเขาไม่ขาดสาย เค้ายิ้มอย่างมีความสุขจนตาคู่สวยคู่นั้นเป็นสระอิ รอยยิ้มและพวงแก้มป่องๆของเยซองถูกใครบางคนแอบมอง และแอบเก็บภาพไว้โดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว

“ ยิ้มจนมองไม่เห็นลูกตาแล้ว” ไม่พูดเปล่าคยูฮยอนยังเดินมาหยิกแก้มป่องๆของอีกคนด้วย

“โอ๊ย!! เจ็บนะ” บ่นอุบอิบพลางเอามือลูบแก้มตัวเองปอยๆ “ก็ฉันมีความสุขนี่ คนเข้าร้านฉันเต็มเลย ต้องขอบคุณนายนะที่ทำให้คนเข้าร้านฉันเยอะขนาดนี้”  พูดจบก็ยิ้มจนตาปิดอีกครั้ง

“ ฮ่าๆ นายขอบคุณถูกแล้วล่ะเยซอง ค้องขอบคุณคยูคฮยอนคนหล่อนะเนี่ย” พูดพลางทำหน้าทะเล้นใส่อีกคน

“นายนี่มันหลงตัวเองชะมัด” ว่าแล้วก็เกิดอาการหมั่นไส้ จนต้องทำร้ายร่างกายเจ้าคนตัวใหญ่กว่า

“โอ๊ยๆๆ เจ็บนะ” คยูฮยอนวิ่งหนีมือเล็กคู่นั้นป็นพันละวัน

“อย่าหนีนะ มาให้จัดการซะดีๆ” เยซองวิ่งตามคยูฮยอนไปติดๆ

ปั่กกกกก!!! โครมมมมม เสียงบางอย่างชนกันอย่างแรง

“ไอ้คยูฮยอนบ้า!!!! หยุดทำไมเล้า “ เยซองทำหน้ามุ่ยบ่นในคนที่ยืนอยู่

“อ้าว...ก็นายบอกให้ฉันหยุด “ ลงไปนั่งจ้องคนที่บ่น “แล้วนายมาชนทำไมละหื้ม” คยูฮยอนใช้มือยีหัวอีกคน

ตึก......ตัก......ตึก....ตัก..ตึกตักตึกตัก...

อยู่ๆเยซองก็เกิดใจเต้นแรงหน้าแดงแบบไม่มีสาเหตุ มือเล็กคู่นั้นกุมหน้าอกไว้แน่น

“เยซองๆ นายเป็นอะไรหรือเปล่า “ คยูฮยอนเขย่าตัวอีกคนเบาๆ

“เปล่าๆ ฉันสบายดี” เยซองรีบตอบทันที

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วงั้นมาช่วยเก็บของเลยจะได้ปิดร้าน “ คยูชี้นิ้วสั่งงเยซอง

“นี่! นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งงเจ้าของร้านอย่างฉันนะ “ ยืนเท่าเอวบ่น

“สิทธิ์ของลูกจ้างไงครับ” ว่าแล้วก็ยิ้มทะเล้นใส่เยซอง

.

.

.

“เฮ้อ..เสร็จสักที” เยซองยืนเช็คความเรียบร้อยภายในร้าน “คยูฮยอนอ่า.... กลับบ้านกันเถอะ “ เขาตะโกนเรียกอีกคนที่มั่วทำอะไรก็ไม่รู้อยู่หลังร้าน

“คร๊าบบบบบ กลับบ้านกันแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ” คยุฮยอนวิ่งออกมาจากหลังร้านแล้วบอกลาเยซอง “ กลับบ้านดีๆนะครับ ตัวเล็กของผม...” ประโยคสุดท้ายคยูแอบพูดเบาๆไม่ให้อีคนได้ยิน

“แล้วเจอกันน้า” เยซองโบกมือให้คยูฮยอน

.

.

วันเวลาผ่านไป คยูฮยอนกับเยซองสนิทกันมากขึ้นไม่ว่าจะทำอะไรทั้งสองคนก็จะนึกถึงกันเสมอ

ณ ร้านหนูกระต่าย

อ่ ะ.. นี่” คยูฮยอนยื่นบางอย่างให้เยซอง

“อะไรหรอ? “ ถามอย่างสงสัย

“นี่นายดูไม่ออกหรอว่ามันเป็นดอกไม้นะ “ พูดพร้อมเขกหัวอีกคนเบาๆ

“โอ๊ย!! ไอ้นี่ ทำไมชอบแลก้งฉันจังนะ “ พองแก้มแล้วมองค้อนอีกคน ไ ฉันรู้ว่าดอกไม้แล้วนายมาให้ฉันทำไม หรือว่า.....นายชอบชั้น.” พูดแหย่อีกคน แต่ในใจกลับแอบหวังว่ามันจะจริง

“เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่ฉันเนี่ยนะจะชอบนาย ฉันแค่..เอ่อ แค่....เห็นเด็กมาขายเลยซื้อไว้ แล้วพอดีไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนเลยเอามาให้นายไง อย่าหลงตัวเองเลยหน่า...” ด้วยความที่กลัวอีกคนรู้ความจริงจึงบอกปฏิเสธไป

“อ๋อ..แบบนี้เองหรอ” เยซองที่ยิ้มอยู่ถึงกลับหุบยิ้มไปทันที “งั้นนายก็ไปเสียบแจกันแล้ววางไว้ที่แล้วกันนะ ฉันขอตัวก่อน “ พูดจบก็เดินหนีไปทันที

.

.

“ทำไม..เรารู้สึกเจ็บจัง.... ทำไมนะ เราไม่ได้ชอบหมอนั่นสักหน่อย ทำไมต้องเสียใจด้วยล่ะ...” เยซองแอบมานั่งหงอยคนเดียวอยู่หลังร้าน

คยูฮยอนอยู่ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ  เมื่อเห็นเยซองเดินหนีไปและนั่งหงอยแบบนั้น  “ขอโทษนะตัวเล็ก...ผมกลัว เราจะไม่เหมือนเดิม ผมอยากรักษาความรู้สึกนี้ไว้....ตอนนี้ผมมีความสุขมาก”

                หลังจากที่เยซองนั่งซึมได้สักพักก็นึกได้ว่าไม่ควรมานั่งหงอยแบบนี้ จึงรีบออกไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที  “คยูฮยอน งานยุ่งล่ะซิขอโทษที่หายไปนะ “ พูดพร้อมกับยิ้มแป้นให้อีกคน

                “ไม่เป็นไรครับ ว่าเต่เมื่อกี้เยซองเป็นอะไรนะ อยู่ๆก็เดินหนีไปเลย “

                “อ๋อ..ปวดท้องกะทันหันนะ ตอนนี้โอเคแล้ว” ยิ้มร่าให้อีกคน แม้ใจใจจะยังเสียใจกับเรื่องเมื่อกี้อยู่

                กรุ๊งกริ๊ง!!!

                จู่ๆก็มีจดหมายมาถึงคยูฮยอน “คุณคยูฮยอนใช่ไหมครับ มีเอกสานส่งถึงคุณนะครับด่วนมาก ช่วยรับด้วยนะครับ “

“ครับขอบคุณนะครับ” เมื่อได้รับจดหมาย คยูจึงรีบแกะซองทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเอกสารจากทางบ้าน

‘ คยูลูกรัก...

ตอนนี้อาการป่วยของพ่อทรุดลงมาก ลูกรีบกลับมาดูแลกิจการแทนพ่อได้แล้วนะ แม่เตรียมตั๋วเครื่องบินไว้ให้ลูกแล้ว รีบกลับมานะลูก ก่อนที่พ่อแกจะจากไป....

                                                                                                                แม่                                            ‘

เยซองที่เห็นท่าทีแปลกๆของคยูจึงถามด้วยความเป็นห่วง “นายเป็นไรไหม “ พูพลางจ้องหน้าอีกคน.

“ไม่ๆ..ไม่เป็นไร” คยูฮยอนพยามฝืนยิ้มอย่างเห็นได้ชัด

“วันนี้นายกลับก่อนก็ได้นะ เหมือนายจะไม่สบาย” เมื่อเห็นอาการอีกคนไม่ค่อยดีจึงให้อีกคนกลับไปพัก

.

.

.

ห้องของคยูฮยอน

“ต้องไปแล้วสินะ....” คยูฮยอนนั่งพูดกับรูป บนพื้นห้องของเขาเต็มไปด้วยรุปถ่ายของใครบางในอิริยาบทต่างๆ ที่เขาแอบถ่ายไว้ จู่ๆ เขาก็เก็บรูปเหล่านั้นใส่ซองและรีบวิ่งไปไหนสักที

แฮ่กๆ.... เสียงหายใจหอบถี่ เมื่อเขามาหยุดอยู่ที่หนึ่ง ที่ที่เขาคุ้นเคยดี คยูฮยอนกวาดสายตามองไปรอบๆก็พบบุคคลที่เขาตามหา ไม่รอช้าเขารีบเดินตรงไปหาคนนั้นทันที

“เยซอง....คือ...”

“มีอะไรหรือเปล่าคยู” เยซองตกใจกับท่าทีที่เหนื่อยหอบของอีกคน

“คือ..พรุ่งนี้....”

“พรุ่งนี้ทำไมหรอ?”

“ฉัน...ต้องไปจากที่นี่แล้ว....”

เมื่อเยซองได้ยินดังนั้นหัวใจของเขาถึงกับก็หล่นวูบ

            “.............”

                “ความจริง...คือ....”

                “โชคดีนะ” เยซองยิ้มบาง

                “ฉัน...รักนายนะเยซอง”

                “ห๊ะ....” เยซองได้แต่ตลึงกับสิ่งที่อีกคนพูด

                “ฉันไม่อยากไปจากที่นี่เลย.....ล่าก่อนนะ” พูดจบคยูฮยอนก็วางซองกระดาซสีน้ำตาลไว้แล้ววิ่งหนีไปทันที

                เยซองที่ยังคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น หยิบซองนั้นมาเปิดดูก้พบว่าเป็นรูปของตัวเองในอิริยาบถต่างๆ... เยซองจึงรีบวิ่งตามหาคยูทันที แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว คยูฮยอนได้หายไปจากชีวิตเขาแล้ว....

            เยซองไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะบอกให้ให้คยูฮยอนได้รู้ว่า “เขาก็รักคยูฮอนเหมือนกัน”

            .

                .

                .

สายลมอ่อนๆที่มากระทบเบาๆที่แก้มของร่างหนึ่งที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างของร้านกาแฟ มองผู้คนที่เดินผ่านไปมาอยู่ด้านนอก พลันสายตาคู่สวยก็ไปสะดุดกับบางอย่าง บางอย่างที่ทำให้เขานึกถึง “คนที่เขารัก”

                .

                .

.               .

                กรุ๊งกริ๊ง!!!

                เสียงประตูร้านถูกเปิด เยซองที่นั่งเหม่อยู่เมื่อครู่รีบลุกขึ้นมาตอนรับลูกค้าทันที

                “สวัสดีฮะ ร้านหนูกระต่ายยินดีต้อนรับฮะ” พูดพลางยิ้มร่า แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มลง..

                “ต้องการพนักงานเพิ่มไหมครับ” ลูกค้าคนนั้นกล่าว

                “คยู...ฮยอน.... “ เยซองโผเข้ากอดคยูทันทีพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นดวงตาทั้งสองข้าง

                “อะไรกันครับ ทำไมเจ้าของร้านขี้แยจัง” พูดพลางลูบหัวอีกคนเบาๆ “รับผมเข้าทำงานนะ” กระซิบที่ข้างหูอีกคน

                เยซองผลพออกจากอ้อมกอดอีกคนพร้อมมกับปาดน้ำตาออกจากแก้มป่องๆนั้น “ถ้านายหนีไปอีก ฉันจะไม่ปล่อยนายไว้แน่ “ พูดจบก็ฟาดเข้าที่แขนคนตัวสูงไปหนึ่งที

                “โอ๊ยๆ..คร๊าบบไม่หนีแล้วครับ จะหนีไปไหนได้เล้า ก็คนรักผมอยู่ที่นี่....” พูดจบก็ดึงเยซองมากอดทันที “ขอโทษนะ....”

                ”เยซองกอดคยูฮยอนแน่นราวกับว่าจะไม่ปล่อยเค้าไปไหนอีกแล้ว “....อย่าไปไหนอีกนะ... คนรักของฉัน”

____________จบ____________

*ติชมหรือให้กำลังใจไรท์เตอร์หน่อยนะครับ จะได้มีกำลังใจในการแต่งเรื่องต่อไป
**เรื่องนี้เป็นงานเขียนเรื่องแรกของผม ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ

                                                                                 จากใจ      
ท้องฟ้ากับก้อนเมฆ