น้องชายของผมไม่น่าจับกดขนาดนั้นหรอก! [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #5 : ll Chapter 3 ll Snow White's Apple .-

Chap 3

 

แอปเปิ้ลของสโนว์ไวท์(สุดเคะ)...?

 

 

 

          "พี่บลู ... ผมหิวอ่ะ" คุกกี้เอ่ยปากบ่นกับบลูชีสหลังจากกลับมาถึงบ้านได้ไม่นานพลางมองไปรอบๆเพื่อหาสิ่งของกินได้ คนถูกเรียกหันไปยิ้มบางๆก่อนจะทำท่านึกขึ้นได้

 

 

 

          "จริงสินะ ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนี่นา"

 

 

 

          "บ้านพี่บลูไม่มีอะไรให้กินบ้างเหรอฮะ?" เด็กชายบุ้ยปากบ่นแล้วลูบท้องตัวเองเบาๆให้เห็นถึงความหิว จนชายหนุ่มนึกขำในท่าทีน่ารักๆนั้นในใจ 

 

 

 

          น้องชายใครนะ น่ารักจริงๆเลย  

 

 

 

          "ไม่มีเลยแฮะ ต้องออกไปกินกันบ้างนอกนะ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยก่อนที่เจ้าของเสียงจะถูกคนตัวเล็กลากออกไป ซึ่งเสียงใสๆยังพูดอยู่

 

 

 

          "งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะฮะ ! ผมหิวจะแย่แล้ว" คุกกี้ทำหน้าอ้อน

 

 

 

          "คร้าบๆ รู้แล้วน่า งั้นเราไปตลาดกันเถอะนะ" มือใหญ่คว้าข้อมือเด็กน้อยเบาๆและเปลี่ยนเป็นกอบกุมมือเล็กนุ่มนิ่มไว้ก่อนจะพาเดินออกไปจากบ้าน คุกกี้ยิ้มดีใจก่อนจะรีบเดินตามพี่ชายไปในทันที

 

 

 

 

 

 

 

          ที่ตลาดของเมืองเซลโล(เมืองที่คุกกี้ บลูชีส ครีมชีส คิระอยู่)นั้นมีของกินและของใช้ รวมไปถึงของเล่นมากมาย ซึ่งเมื่อแค่เด็กชายกับพี่ชายของตนก้าวเท้าเข้ามาในตลาดไม่นานนัก ก็ได้ป๊อกกี้สองกล่องลงท้องไปเสียแล้ว

 

 

 

          "ป๊อกกี้ที่นี่อร่อยจังนะฮะ?" คุกกี้พูดพลางเคี้ยวแท่งขนมปังกรอบเคลือบรสช็อคโกแลต บลูชีสหัวเราะเบาๆก่อนบอกขำๆ

 

 

 

          "นายหิวมากน่ะสิถึงบอกว่าอร่อย"

 

 

 

          "ที่นี่มีอะไรน่ากินอีกบ้างเหรอฮะ ??" หน้ากลมเล็กหันมาถามคนตัวสูงอย่างสนใจ ดวงตาเป็นประกายสดใสอย่างเคย เป็นดวงตาที่ชวนให้หลงใหลมากนัก...

 

 

 

          "ไม่รู้สินะ เดินไปเรื่อยๆแล้วกัน อยากกินอะไรก็บอกล่ะ เดี๋ยวพี่ซื้อให้" บลูชีสตอบก่อนจะเดินพาคุกกี้ทัวร์ตลาด(?)ไปเรื่อยๆ เพียงครึ่งชั่วโมง เด็กตัวเล็กอย่างคุกกี้ก็ได้ขนมและอาหารต่างๆลงท้องไปมากมาย เขาหัวเราะคิกคักก่อนจะหันไปเอียงคอบอก

 

 

 

          "แหะๆ อิ่มจังเลยฮะ"

 

 

 

          "กินไปเยอะขนาดนั้นไม่อิ่มก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ" บลูชีสหัวเราะก่อนจะยื่นนิ้วมาจิ้มหน้าผากใสๆของน้องชายที่น่ารักของตนจนหน้าหงาย

 

 

 

          "อ๊าาา พี่บลูก็พูดเกินไป อ..เอ๊ะ.." เด็กชายกุมหน้าผากของตัวเองแล้วก็หันไปอีกทางพลันหยุดค้างชะงักทันที เมื่อบลูชีสมองตามสายตาคนตัวเล็กไปก็พบว่าสิ่งที่คุกกี้จ้องอยู่นั้นคือ...

 

 

 

          แอปเปิ้ล??

 

 

 

          คุกกี้รีบลากพี่ชายไปยังร้านขายแอปเปิ้ลอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มซึ่งเป็นพี่ชายมองท่าทางแปลกๆที่น้องชายเป็นอยู่....ราวกับโดน 'มนต์สะกด' บางอย่างจาก 'แอปเปิ้ล' สีแดงสดที่ตั้งโดดเด่นอยู่ท่ามกลางตะกร้าแอปเปิ้ลมากมายสะกดให้เขา...ซื้อ มันดูเป็นแอปเปิ้ลที่แดงสดราวกับเลือด... แม้ว่าจะไม่ค่อยแน่ใจกับมันนัก แต่เสียงหวานที่ร้องขอดังอยู่ข้างๆเป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องยอมควักกระเป๋าเงินอีกครั้ง

 

 

 

          หลังจากบลูชีสจ่ายเงินตามคำขอ(แนวบังคับ)ของน้องชายเสร็จเรียบร้อย เด็กชายก็หยิบคุกกี้เข้าไปกัดทันที เมื่อกินไปเพียงคำเดียวเท่านั้นก็มีเสียงหญิงชราคนหนึ่งดังขึ้น

 

 

 

          "จ..เจ้า กินแอปเปิ้ลลูกนั้นเข้าไปแล้วเรอะ!?" เธอวิ่งเข้ามาเขย่าตัวเด็กน้อยจนดวงตาโตของคุกกี้ฉายแววประกายขึ้นมาอีกครั้งและทำหน้างงๆใส่แล้วมองทั้งพี่ชายและคนชราแปลกหน้าตรงหน้าสลับไปมา

 

 

 

          "อ..เอ๊ะ ผม..?" เขาไล่ดูก็พบว่าตัวเองกัดแอปเปิ้ลลูกนี้ไป และเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยซักนิด ใบหน้าเล็กขมวดมุ่นโดยไม่รู้ตัว

 

 

 

          "ก..กินเข้าไปแล้วสินะ ! แต่ถ้าเจ้าสามารถกินได้โดยไม่ตายอย่างนี้ล่ะก็ เจ้าคือสโนว์ไวท์แห่งเมืองเซลโล!" หญิงชราพูดแต่คุกกี้ก็ยังทำหน้าแบบเดิมอยู่ด้วยความไม่เข้าใจ บลูชีสเลยเอ่ยปากถามแทนให้

 

 

 

          "แล้วมันคืออะไร กินเข้าไปแล้วจะเป็นอะไรเหรอครับ?"

 

 

 

          "ถ้าผู้หญิงกินก็จะมีเวทบางอย่างทำให้ถูก...เอ่อ ก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ แต่ถ้าผู้ชายอย่างที่น้องของเจ้ากินเข้าไปล่ะก็...เจ้าจะพลอยโดนเวทไปด้วย" หญิงชราตอบและอธิบายต่อไปอีกยืดยาว และแล้วก็โดนคนตัวสูงถามขึ้น

 

 

 

          "แล้วมันจะมีผลอะไรกับผมและน้องของผมเหรอครับ?" คนร่างสูงเลิกคิ้วถามต่อ ในขณะที่เด็กชายตัวเล็กยืนฟังหญิงชราอธิบายอย่างตั้งใจ แม้จะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก็ตาม

 

 

 

          หญิงชราโน้มตัวบลูชีสลงมาและกระซิบบางอย่างแก่เขา ประกายตาแวววาวเกินขึ้นในตาของร่างใหญ่แวบหนึ่งก่อนจะเป็นดวงตาเรียบๆดังเดิม(หรือว่ากำลังพยายามเก็บความรู้สึกกันอยู่แน่นะ?) คุกกี้แอบจ้องทั้งสองด้วยความงุนงง เขาไม่รู้ว่าเจ้าแอปเปิ้ลนี่มีผลต่อร่างกายของเขายังไงกันแน่

 

 

 

          "ข..ขอบคุณมากครับคุณยาย งั้นผมไปล่ะนะครับ" บลูชีสโค้งให้หญิงชราเป็นการขอบคุฯอีกครั้งแล้วจับมือน้องชายเดินกลับบ้านทันที ทั้งๆที่คนโดนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่เดินตามพี่ชายไปขนาบข้างเท่านั้น

 

 

 

          เฮ้อ~ คืนนี้เราจะอดทนได้ซักแค่ไหนกันนะ?

 

 

 

          อยากให้ถึงกลางคืนเร็วๆจัง....?

 

 

 

 

 

 

          ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่ม คุกกี้ยังปกติดีอยู่ เด็กน้อยผู้ได้รับสมญานามว่าเป็นสโนว์ไวท์ของเมืองเซลโลนั้นยังไม่มีอาการแปลกประหลาดอะไรทั้งสิ้น ซึ่งร่างสูงที่คอยจับตามองอยู่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เขาควรจะรู้สึกยังไงกันแน่ ทั้งเป็นห่วงและตื่นเต้น ส่วนลึกนั้นก็อยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆเพื่อจะได้แอบช่วงชิงในจังหวะที่คุกกี้ยังไม่ค่อยรู้สึกตัวยามพิษจากผลไม้สีแดงลูกนั้นแล่นไปทั่วร่าง

 

 

 

          บลูชีสเหลือบตามองน้องชายที่กำลังเล่นวีดีโอเกมต่อสู้อย่างสนุกสนานเพื่อสังเกตอาการอย่างที่หญิงชราเมื่อตอนบ่ายได้บอกไว้ ซึ่งตัวคุกกี้ซึ่งกินแอปเปิ้ลลูกนั้นหมดไปแล้วยังคนปกติ..นั่นสินะ คุณยายคนนั้นน่ะเขาบอกว่าอาการจะเริ่มมีประมาณสองทุ่มครึ่งขึ้นไปนี่นา..