ยายช็อคจำอะไรไม่ได้ก่อนไปตรวจสุขภาพ U_U

ปกติยายกับตาก็อยู่ต่างจังหวัดอ่ะแหละ (จังหวัดอะไรไม่พูดถึงละกัน)
แต่พอดีเมื่อไม่นานมานี้ยายท้องเสียหนัก น้าก็เลยลงไปดูแลอยู่เกือบสัปดาห์เมื่อวันเสาร์ป้าลงไปอีกคนแล้วรับตัวยายกับตาเข้ามาอยู่ด้วยกันกะพาไปตรวจสุขภาพแล้วค่อยกลับไปส่ง (พามาอยู่ด้วยให้หายคิดถึง+ดูแลตอนไม่สบาย)

อาการท้องเสียทำให้ยายขยาดกับข้าวไปเลยค่ะ ถ้าไม่กินข้าวต้ม(ที่มีเฉพาะข้าวกับเกลือเหยาะอีกนิดหน่อย) ก็จะเป็นข้าวสวยคลุกเกลือ o_O?
เอ่อ...ความจริงก็อยากท้วงนะว่า เดี๋ยวขาดสารอาหารกันพอดี สรุปไม่ทันค่ะ เมื่อวานตอนเช้าที่นัดกันจะพาไปตรวจที่ราชวิถี เรากำลังแต่งตัวตอนตีห้าเห็นป้าปลุกยายตื่นแล้วก็ไม่คิดอะไร ตีห้าสิบห้าออกมาอีกทีทำไมป้านั่งร้องไห้อยู่กับยายฟะ o_O!!!!

เก็บความสงสัยได้ไม่นานก็ถามค่ะ...ไอ้เราก็นึกว่าฟังผิด แต่สรุปตอนนั้นยายจำอะไรไม่ได้จริง ๆ ไม่เหมือนความจำเสื่อมที่ลืมหมดแต่ยังพอจำวิธีดำเนินชีวิตได้นะ อาการยายเหมือนไม่มีสติเลยมากกว่า จะให้ลุกหรือนั่งก็ต้องบอกแล้วประคองตลอดเล่นเอาน้ำตาซึมเลย

ป้าก็ฟูมฟายว่าแม่(ยาย)นอนไม่พอหรอ นอนต่อมั้ย อยากกลับบ้านมั้ย เราได้แต่แย้งเลยให้พาไปตรวจก่อน เอาโรง'บาลใกล้ ๆ นี่แหละ ตอนนั้นยายเป็นโรคเบาหวานอยู่แล้ว แต่อาการนี่นึกว่าจะได้โรคอัลไซเมอร์เพิ่มมาอีกหนึ่ง จากตอนแรกว่าจะไปด้วยกันสี่คน คือเรา ยาย ตา แล้วก็ป้า กลายเป็นลุงต้องเอารถออกแล้วน้าที่เคยไปดูแลยายก็ตามไปด้วย เราคิดว่าอยู่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้(ที่นั่งในรถก็เต็มหมดแล้ว) ก็เลยไปทำงานแล้วกำชับจะโทรมาสอบถามอาการตอนสาย ๆ แล้ว (ออกจากบ้านตอนนั้นหกโมงเช้า)

พอมาถึงบีทีเอสแม่โทรมา ได้ความว่ายายช็อคเพราะน้ำตาลลดต่ำมาก(มารู้ตัวเลขทีหลังว่า 40) พยาบาลก็รนเพราะคนไข้เริ่มชัก จิ้มผิดจิ้มถูก มาเห็นหลังมือยายตอนเย็น ๆ แล้วว่าเขียวเชียว ถ้าอยู่ด้วยตอนนั้นอยากต่อว่าพยาบาลมาก ๆ เพราะแม่บอกเลือดออกเยอะแล้วต้องเอาเจลมาประคบไว้เลย

วิเคราะห์สาเหตุได้ตั้งแต่รู้อาการแล้วว่ามาจากยายกินยาโรคเบาหวานที่มีตัวลดน้ำตาลไม่ขาด แต่เกือบตลอดสัปดาห์มานี่ยายแทบไม่แตะอาหารอย่างอื่นนอกจากข้าวเลย ปรึกษาแม่อยู่ว่าจะซื้อเครื่องตรวจน้ำตาลเลยดีมั้ย ถ้ามันไม่สูงมากจนน่าห่วงก็ไม่ต้องกินยา

เรื่องที่เกิดคราวนี้โชคดีมากที่เป็นช่วงยังเช้าอยู่ ถ้าสายมาหน่อยแล้วต้องทานข้าวแล้วกินยาอีกไม่รู้จะเป็นยังไง โชคดีที่ยายมาช็อคตอนที่อยู่พร้อมหน้าลูกหลาน...ถ้าอาการเกิดตอนอยู่กับตาแค่สองคนจะรู้ตัวเมื่อไหร่(โรงพยาบาลในตัวเมืองห่างจากบ้านหลายสิบโล) โชคดีที่ขยั้นขยอกับไปโรงพยาบาลทันที เพราะหลังจากถึงโรงพยาบาลยายก็มีอาการช็อก

เฮ้อ...ตอนเย็น ๆ (สองทุ่มเศษ) ก็เลยไปเยี่ยมยายที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง (โรงพยาบาลที่ตรวจเป็นโรงพยาบาลเอกชนแล้วทำเรื่องส่งตัวไปดูอาการหลังจากพ้นขีดอันตรายที่โรงพยาบาลรัฐ) ยายมีอากรดีขึ้นแต่ยังต้องให้น้ำเกลือ ญาติอยู่แทบจะพร้อมหน้าตอนไปถึง อาการจำอะไรไม่ได้ก็ไม่เหลืออยู่แล้ว

แต่ยังตัดสินใจไม่ได้เรื่องที่จะพากลับไปส่งบ้านที่ต่างจังหวัดเมื่อไหร่นี่แหละ ห่วงก็ห่วง แต่ตากับยายก็แก่แล้วยังไงท่านก็คิดถึงบ้าน อากาศก็แย่ ความสะดวกสบายที่นี่ก็แทบไม่มี แต่ถ้าเกิดอาการกำเริบขึ้นมาอีก น้าชาย(ที่ไม่ค่อยอยู่บ้าน)จะดูแลได้ทั่วถึงรึเปล่าน้า~