“นี่ เดี๋ยวๆ ทั้งสองฝ่ายเลย”มายุปรี่เข้ามาห้ามทั้งสองฝ่ายตามติดๆมาด้วยชิโร่เพราะดูท่าทางว่า เส้นแห่งความอดทนของคนอื่นๆจะขาดสะบั้นเต็มที
“มีเรื่องตั้งแต่เปิดเทอมแบบนี้อยากโดนพักการเรียนรึไง”ชิโร่กล่าวเนิบๆ ดวงตาหรี่ลง คล้ายกับเซ็งเต็มที แต่ดูท่าทางว่าจะทำให้คนในกลุ่มหยุดได้ยาก ทางฝ่ายโยริโกะเอง ก็คงจะห้ามยากยิ่งกว่าเสียอีก เปิดเทอมหนอเปิดเทอม
“ใช่แล้วล่ะ มันไม่คุ้มหรอกนะ”ยูเมะเอ่ยสนับสนุนชิโร่ส่วนคิโยเนะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่คนที่ห้ามยากคงจะเป็นคู่เดือด มากิและริโนะ
“แต่พวกนั้นมาหาเรื่องเราก่อนนะ”มากิพูดอย่างเดือดดาล ร่างบางสั่นสะท้านด้วยความโกรธ มือกำหมัดแน่นราวกับจะชก
“ใช่”ริโนะสนับสนุน ดูท่าทางเธอคงจะไม่ยอมถ้าหาก ไม่ได้จัดการกลุ่มนี้ แต่ที่ริโนะและมากิเองก็ไม่ได้ผิด เพราะถ้าใครมาหาเรื่อง ก็คงต้องเอาคืนเป็นธรรมดา โยริโกะแย้มยิ้มบางๆ ดวงตาพราวระริกด้วยความสนุกสนานเมื่อเห็นคนที่ถูกยั่ว ได้ผล แต่ทว่าแววตากลับเปลี่ยนไปเมื่อคนที่เงียบที่สุดกล่าวออกมาต่อ
“แต่ถ้าเกิดว่าพักการเรียนแล้วมันคุ้มรึไง”มายุสวนด้วยน้ำเสียงไร้ทำนองสูงต่ำ แต่หากเย็นเยียบพอที่จะให้คู่เดือดเงียบง่ายๆ และเพราะคำพูดเมื่อกี้ทำให้คู่หูคู่เดือดชะงักพลางหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อระงับอารมณ์ ฝ่ายกรรมการห้ามทัพก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่นั่นทำให้ฝ่ายชายคนเดียวของอีกกลุ่มเดือดขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้เหมือนกับว่าโดนเหยียดหยาม หรือในนิยามของผู้หญิงก็ควรจะเรียกว่าผู้ชาย บ้าศักดิ์ศรีและยิ่งเลือดร้อน
ก็ยิ่งดื้อด้านมากเป็นพิเศษ
“เฮ้ย”เสียงห้าวถูกส่งออกมาจากปากของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงและดวงตาสีมรกต มือของเขากำหมัด กำปั้นที่เหวี่ยงไปทำให้บางคนสะดุ้งเฮือก โยริโกะปรายตามองคนในกลุ่มด้วยท่าทางอ่านยาก เมื่อเห็นว่าผู้ชายคนเดียว ได้ระเบิดโทสะมาเรียบร้อยแล้ว
เขาเอื้อมไปจับบ่าของชิโร่ ส่วนคนที่ถูกจับบ่าอยู่นั้นก็ถอนหายใจยาวๆอย่างเบื่อหน่ายอีกรอบแต่เขาก็ไม่ได้หันไปเพราะหากเขาหันไปอาจจะโดนต่อยได้ง่ายๆ
“มีอะไร”ชิโร่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เยียบเย็นแต่เหมือนกับเอาน้ำมันไปสาดเข้ากองไฟเสียมากกว่า สังเกตได้จากฝ่ายตรงข้ามที่บีบบ่าของชิโร่แรงขึ้น คิโยเนะและยูเมะหายใจกระตุก แต่ก็ไม่ห้าม เพราะดูจากสถานการณ์แล้ว ไปห้าม ก็คงเจ็บตัว
“ฉันเรียกแกไม่ได้ยินรึไงวะไอ้หงอกเตี้ย”เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงตะคอกใส่ชิโร่ เมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่นี้ชิโร่ก็ไม่ได้ว่าแต่อย่างใด เพราะเขาถือคติว่า เรื่องจริงเราควรรับ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่ตรงกับที่เขาว่าเรา เราก็เมิน
“ได้ยิน ไม่ต้องพูดเสียงดังก็ได้ อยู่ใกล้กันแค่นี้ไม่ได้อยู่ไกลเป็นกิโลซักหน่อย”เด็กหนุ่มผมขาวกล่าวเนิบๆด้วยความเบื่อหน่ายติดจะกวนๆแต่นี่ล่ะ นิสัยของเขาพูดแบบขวานผ่าซาก ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เปิดเทอมด้วยเนี่ย
“เฮ้ยไอ้นี่ปากวอนซะล่ะมั้ง”เด็กหนุ่มผมน้ำตาลแดงตะโกนลั่นโรงอาหารทำเอาคนอื่นๆแทบปิดหูไม่ทัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจ เขาจับหัวไหล่ของชิโร่ให้หันไปเผชิญหน้ากับเขากำมือขึ้นและง้างมือจะต่อยชิโร่ที่ตั้งแต่ไม่ทัน แต่แล้ว...
“หยุด!!!!”เสียงเย็นๆเยียบน่ากลัวที่เหมือนกับลูเคียและเบียคุยะเวลาโกรธตะคอกขึ้นมาลั่นโรงอาหารซึ่งนานปีมีหนที่น้ำแข็งอย่างมายุจะตะโกนขึ้นมาแบบนี้ทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักลงรวมทั้งเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงที่กำลังต่อยชิโร่ด้วย ดวงตาสีดำจ้องเขม็งและน่ากลัวทำให้ทุกคนต้องเงียบไปพักใหญ่ และอดคิดไม่ได้ ผู้หญิงหรือ คำพูดและสายตาราวกับยมทูตกระชากวิญญาณ
“อะไรกัน กลัวว่าเพื่อนจะโดนต่อยแล้วเจ็บรึไง ไม่เห็นเหมือนที่ลือเลย เชอะ!ก็แค่กลุ่มคนขี้ขลาดเท่านั้น”เด็กสาวผมสีเหลืองอ่อนพลิ้วไหวและดวงตาสีม่วงกลมโตที่ฉายแววดูถูกได้อย่างชัดเจน ฝ่ายชิโร่เมื่อเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงไม่ได้ต่อยหน้าของเขาแล้วก็ปัดมือของเด็กหนุ่มคนนั้นออกพลางเดินไปสมทบกับพวกคิโยเนะ สายตาคมๆแต่ยังเหลือเค้าแห่งความเยาว์วัยมองเด็กหนุ่มคนนั้น ที่ยังตัวสั่นสะท้านกับดวงตาที่เพิ่งได้รับ
ชิโร่ปราดมองกรรมการห้ามทัพอีกคน ที่ทำให้คนที่จะต่อยต้องหยุด สายตาเหมือนท่านลุงเบียคุยะไม่มีผิด เหมือนกับที่คุณแม่ฮินาโมริซึ่งเคยเจอบอกมาแล้ว ตอนที่ท่านลุงเร็นจิสู้กับลุงอิจิโกะแล้วบาดเจ็บมา ท่านลุงเบียคุยะไม่ปรานีที่จะขังรองหัวหน้าตน
“ขอบใจมายุ”เขากล่าวเนิบๆส่วนมายุเองก็ส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร สายตาที่น่ากลัวเมื่อครู่กลับเป็นเหมือนเดิมก็สงบ แต่ไม่นานหลังจากที่โยริโกะและหญิงสาวที่คาดว่าเป็นรองหัวหน้ากลุ่มสะกิดทำให้คนในกลุ่มยกเว้นคนที่ว่าปาวๆเมื่อครู่ รู้สึกตัวได้นั้น ก็มีกองเพลิงที่พึ่งดับมอดลุกโชนขึ้นมาใหม่
“เฮ้ย เมื่อกี้นี้แกว่ายังไงนะยัยเหลือง”ริโนะที่เงียบมานาน(เพราะกำลังเดือด)ตะโกนออกมาอย่างไม่รู้เลยว่าที่ไหนเป็นที่ไหน ดูเหมือนคนในกลุ่มเดวิลแก๊งค์จะทันหลบสายตายมทูตเมื่อครู่เลยไม่เป็นผล แต่ถ้าคำพูดก็ค่อนข้างมี
“ว่าไงนะยัยหัวแดง เมื่อกี้แกเรียกฉันว่ายังไงนะ”เด็กสาวผมเหลืองยาวตะโกนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ทำให้คู่สองเปิดฉาก
“ยัยหัวเหลือง มีอะไรมั้ย”มากิพูดท้าทายทำให้คู่เดือดเอาจริงและสมบูรณ์แบบขึ้นมาทันที
“เพื่อนฉันไม่ได้พูดกับแก ยัยหัวทอง”เด็กสาวผมสีเขียวเอ่ยกับมากิอย่างดูถูกสายตาที่มองมาราวกับประเมินค่าสิ่งของ และนั่นก็คือคัวดึงอารมณ์ของคู่เดือดชั้นดี
“ฉันก็ไม่ได้พูดกับแก ยัยแมลงวันเอ้ย”มากิพูดพลางยักคิ้วอย่างท้าทาย คนที่ถูกว่าเป็นแมลงวันถึงกับอ้าปากค้าง และแทบจะกรี๊ดสนั่นลั่นพื้นที่ แต่เธอเก็บอาการไว้ก่อน
“พวกเรา”ริโนะถามเป็นทำนองว่าจะเอายังไง
“ได้เลยรินจัง”มากิเอ่ยอย่างรู้ทันพลางแสยะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“ลุย!”คู่เดือดตะโกนออกมาทำเอากรรมการห้ามทัพแทบลากออกมาไม่ทัน ชิโร่ฉวยคอเสื้อของเด็กสาวไว้สายตาดูหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ชั่วแวบเดียวกหายไป ส่วนมายุดึงแขนให้อยู่นิ่งๆ สีหน้าไร้อารมณ์
“ใจเย็นๆมากิจัง รินจัง”ยูเมะพูดหวังจะให้คู่เดือดเย็นลงแต่ไม่เป็นผล
เพราะเด็กสาว
ไม่สนใจยูเมะเลยแม้แต่น้อย
มากิทำท่าจะปรี่เข้าไปหาเด็กสาวผมสีเขียวฝังตรงข้ามแต่มีคนมารั้งเอาไว้ เธอหันหลังกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรง ปากเรียวอ้าจะพูดแต่ต้องหุบลงเพราะคนที่มารั้งเธอไว้ไม่ใช่ยูเมะแต่เป็นเด็กหนุ่มผมสีผมแดงดุจหยาดโลหิต ดวงตาสีน้ำตาลกดและห้ามปราม แน่นอนเมื่อมากิถูกห้ามแล้ว เรายังเหลือริโนะอีกนี่
ริโนะเตรียมตัวพุ่งเข้าไปหาเด็กสาวผมเหลืองแต่มีคนมาจับบ่าของเธอเอาไว้ เธอหันกลับไปด้วยความไม่พอใจเธอก็พบกับเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงดวงตาสีดำ เธอชะงักค้าง เพราะตกใจเมื่อเห็นเขาที่อยู่ดีๆก็มาห้าม
ทั้งที่ไม่เคยเจอหน้ากัน
เสียด้วยซ้ำ
“อะไรก๊าน มีพวกรึไง ขี้ขลาดเป็นบ้า”คราวนี้เด็กสาวผมสีดำดวงตาสีเขียวเอ่ยอย่างหยิ่งยโส ผิวของเธอมีสีแทน และคำพูดนั่นไปสะกิดต่อมโมโหของของเด็กสาวที่เรียบร้อยที่สุดของกลุ่มไปเสียแล้ว
“มันจะมากไปแล้ว”ยูเมะเตรียมพุ่งไปหาเด็กสาวคนนั้นแต่มีเสียงหนึ่งร้องห้าม มันเป็นเสียงที่ไม่คุ้นหูของเธอเลยแม้แต่น้อย
“ใจเย็นๆครับ”น้ำเสียงนุ่มทุ้มแกมขอร้องเอ่ยขึ้นด้านหลังเธอ เด็กสาวหันหลังกลับไปก็พบเด็กชายผมสีน้ำตาลแดงซอยสั้นประบ่า ดวงตาสีน้ำตาลมีแววขอร้องอย่างชัดเจน มันทำให้คนใจอ่อนอย่างยูเมะต้องยอมเลยในทีเดียว
แต่ทว่า ยูเมะยอมแต่ยังเหลืออีกสาม ยังเหลือคิโยเนะ มายุ และชิโร่ ฝ่ายตรงข้ามก้าวมาลุย เต็มที่ โยริโกะและรองหัวหน้าดูท่าทางใจเย็น แต่ยกเว้นชายคนนั้นที่เคยกระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มผมสีเงินเหมือนผู้เป็นพ่อ
หมัดลุ่นๆถูกส่งมา ชิโร่ยกมือขวาจับหมัดนั้น แล้วสะบัดออก แรงของเขาทำให้อีกฝ่ายถึงกับเซไปด้านหลัง
"ฉันไม่อยากมีเรื่อง แต่นายวอนหาเรื่องเอง"น้ำเสียงนิ่งๆของเด็กหนุ่มเรียกอารมณ์จากอีกฝ่ายได้มากโข เขาก้าวเข้ามาอีก ชิโร่เบี่ยงตัวหลบไปทางด้านข้าง ชายคนนั้นเซกระเด็นไปชนโต๊ะอาหาร นักเรียนทุกคนลุกฮือเพราะต้องการหลบภัยอย่างเร็วที่สุด แต่เด็กสาวคนหนึ่งคาดว่าเป็นกลุ่มเดียวกับคนหยุดคู่เดือดล๊อคแขนเด็กหนุ่มผมเงินไว้
"ปล่อย"ชิโร่พูดอย่างใจเย็นและควบคุมสติ
"ถ้าฉันปล่อย นายก็ต้องไปลุยอีก แล้วฉันจะปล่อยทำเพื่อ"น้ำเสียงเล็กๆใสๆแหวใส่อย่างไม่ปรานี แต่คนทั้งโรงอาหารคิดในใจว่า
คิโยะเนะ หลบโต๊ะที่พุ่งจากลูกหลงการทะเลาะของผู้ชาย เมื่อหันมาก็ประจันหน้ากับโยริโกะ อีกฝ่ายเหยียดยิ้ม ทำให้สัญชาติญาณของหัวหน้าเดวิลแก๊งค์ทำงานทันที เธอถอยออกมาแต่ก็หลบลูกตบของอีกฝ่ายได้ แต่แรงนั้นทำให้โต๊ะที่เธองัดมาป้องกันตัวถึงกับพังลงมาทันที
เด็กสาวถอนหายใจเบาๆเล็กน้อย พอจะลุยปรากฏว่าโยริโกะยิ่งเงียบไป แล้วร่างของคิโยะเนะก็ถูกจับไว้โดยเด็กหนุ่มตัวสูง ผมสีทองซอยประบ่า และดวงตาสีเทา สายตาของเธอบางบอกถึงความไม่พอใจที่อีกฝ่ายมาล๊อค
แล้วมองไปที่รองหัวหน้ากลุ่มตัวเอง มายุหลบอย่างเดียว ไม่คิดโต้ตอบ เพราะนิสัยส่วนตัว รองหัวหน้าคนนั้นยังคงลุยมาอย่างไม่ปรานีปราศรัย แต่สายตากลับเห็นบางสิ่งบางอย่างที่คอของคู่ต่อสู้ มายุชะงักกับสายตา ก่อนจะมองมาทางจุดเดียว
เด็กสาวแทบจะสบถโวย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าดันใส่สร้อยคอเคนเซย์คันมาเฉย แล้วมีตราของตระกูลคุจิกิอยู่ นี่ฉันจะใส่มาทำเพื่อ โว้ยยยย เซ็ง
"นั่นมันอะไร"รองหัวหน้าฝ่ายโยริโกะถาม
"ไม่เกี่ยวกับเธอ"
"ถ้างั้นคงต้องใช้กำลังมาดู"ว่าแล้วเจ้าตัวก็ฉวยบางอย่างออกมา เล่นเอาทุกคนตะลึง
"คะ คัตเตอร์"ยูเมะพูดเสียงสั่น มากิและริโนะถึงกับพยายามดิ้นให้หลุดเพื่อมาช่วย
ฝ่ายคนห้ามเองก็ตกตะลึง
คิโยะเนะพยายามสะบัดคนที่ล๊อคไว้ ถึงจะหน้าตาดียังไง แต่ว่า เพื่อนสำคัญกว่า ทุกคนในแก๊งคิดอย่างงั้น เด็กหนุ่มคนนั้นล๊อคแน่นกว่าเดิม
"อยู่เฉยๆดีกว่า ไม่งั้นเธอก็โดยไปด้วยนะ"
ถ้อยคำอ่อนโยน แต่คิโยเนะไม่ใจอ่อน แต่ทำอะไรก็ไมได้เพราะอีกฝ่ายแรงเยอะกว่า ชิโร่เองก็พยายามสะบัดจากเด็กสาวให้หลุด แต่ก็ไม่หลุดจนเขานึกสงสัย ผู้หญิงบ้าอะไร แรงเยอะชะมัด
"นายอยู่เฉยๆจะได้ไหม"เธอแว้ดใส่
"เธอถ่างตาดูแล้วคิดว่ามันควรจะเฉยได้มั้ย"
“ฉันไม่ได้อยากมาห้ามนักหรอกนะ เพื่อนฉันลากมา”
“งั้นเธอก็กลับไป”
“นายนี่มัน..”
ยังพูดไม่ทันจบ รองหัวหน้าฝ่ายโยริโกะกรีดคัตเตอร์แล้วตวัดใส่ มายุหลบทันที พลางคิดในใจ เซนบงซากุระตรูก็เจอมาแล้วแค่คัตเตอร์หลบไม่ได้ ไปตายซะ (คติอะไรของเธอ)
แต่ว่า ในมือเธอไม่มีอาวุธ วิถีมารไม่สามารถใช้ได้ ฉะนั้น หลบวุ้ย
แต่ทว่ามายุกลับไปชนโต๊ะที่เกิดจากการต่อสู้ (โหดๆ)เข้า รองหัวหน้าใช้คัตเตอร์ตวัดใส่ พวกคนดูผู้ชายสะดุ้ง แล้วผู้หญิงกรี๊ดสนั่น
"บอกให้ปล่อยไง"ริโนะพยายามขัดขืน
"พูดไม่รู้เรื่องหรอรุ่นพี่"มากิร้องว่า น้ำเสียงใสๆเริ่มมีแววโมโห แต่คิโยเนะกลับถอนหายใจเบาๆ
ทุกคนหันกลับไปมอง มายุหลบได้ แต่เสื้อนักเรียนตัวนอก ขาดกลางทันที คนเสื้อขาดมีสีหน้าหงุดหงิดขึ้น เสื้อแพงนะ เศรษฐกิจไม่ดีอยู่ด้วย เงินยิ่งเฟ้ออยู่ (อย่านอกเรื่อง กลับมาจากวิชาเศรษฐศาสตร์ก่อน)
พอรองหัวหน้าคนนั้นจะลุยอีก ก็มีมือหนึ่งดึง(กระชาก)คนที่จะถูกลงอาวุธออกมา ทุกคนมองคนที่ห้าม
เด็กหนุ่มผมสีดำซอยสั้น ดวงตาสีฟ้าเย็นชา ทุกคนเงียบ
"ไปเถอะ วันนี้พอแค่นี้"โยริโกะบอกเรียบๆขณะให้ลูกน้องเดินกลับไป หลังจากพ้นสายตา คนห้ามก็ปล่อยตัว ส่วนคนที่มาคนสุดท้ายถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก
"ปล่อยได้ซะที"ยูเมะพ่นลมหายใจออก
"ปล่อยก็ดี"ชิโร่บอกเสียงเรียบๆ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยอมแพ้ ล๊อคต่อ
"พอเถอะ"ยูเมะร้องห้าม
“นั่นสิชิโร่จัง อย่าทะเลาะกันเลย”คิโยะเนะเข้ามาสมทบพร้อมกับยูเมะ มากิ และริโนะ
“ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะทะเลาะกลับใคร”ชิโร่พูดพลางดึงมือของเขากลับมาและเดินไปหาพวกคิโยเนะ
“แบบนั้นเค้าไม่เรียกว่าทะเลาะรึไงจ้ะชิโร่จัง"มากิที่เห็นเหตุการณ์เกิดอาการอยากล้อเพื่อนหนุ่มของเธอขึ้นมา
“นั่นสิ เค้าเรียกว่าอะไรน้า”ริโนะแกล้งลากเสียงยียวน มันทำให้เธอได้รับสายตาเย็นชาจากชิโร่ได้เป็นอย่างดี
“อย่าแกล้งน้องชายฉันสิ”คิโยเนะว่าพลางเอามือขยี้หัวของชิโร่อย่างมันมือ
“มือซนจริงๆ เอาออกไปได้แล้ว”ชิโร่ว่างพลางทำหนน้าบอกบุญไม่ขอรับแต่นั้นเรียกเสียงหัวเราะจากคนที่เล่นหัวของเขาได้เป็นอย่างดี
“เป็นอะไรไปเล่า”มายุถามพลางเอามือลูบหัวของชิโร่บ้าง
"ก่อนจะถามว่าเป็นอะไร ห่วงตัวเองดีกว่า หนอย ยัยนั่นก็เหลือเกิน น่าฆ่านัก ทำไมไม่ใช่วิถีมะ..."คู่เดือดริโนะพูดไม่ทันจบ มากิก็เอามือปิดปากไว้ก่อน ขืนความลับที่พวกเราเป็นยมทูตและควินซี่แตก
ตายแน่...
“ส่วนพวกคุณเอาเป็นว่าขอบคุณนะคะที่ช่วยห้าม”ยูเมะหันไปขอบคุณพวกที่มาห้ามเธอและเพื่อนๆพลางก้มหัวลงอย่างสำนึกผิด
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ จะเสียมารยาทมั้ยครับถ้าผมจะถามว่าพวกเธอชื่ออะไร ผมนิไกโด วาตาริ ปีสองห้องA ยินดีที่ได้รู้จักครับ”เขาที่รั้งยูเมะพูดพลางแนะนำตัวเอง มือหนาชี้ไปที่เพื่อนๆของเขา
“เด็กผู้หญิงนั่นโมโมโกะ อาซึกะ คนนั้นอาซึกิ เร็น (คนที่ห้ามมากิ) ซึงิอุระ เรียวอิจิ(คนที่ห้ามริโนะ) ห้องเดียวกับผมครับ ส่วนนั่นรุ่นพี่ปีสองห้องA ฮิเดโอมิ ไค (คนที่ห้ามคิโยะ) กับอาเซงาวะ เชารัน”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันอิชิดะ ยูเมะ นั่นเคียวราคุ ริโนะ อิจิมารุ มากิ ฮิตสึกายะ ชิโร่ คุโรซากิ มายุ แล้วก็อุราฮาระ คิโยะเนะ พวกเราอยุ่ห้องเดียวกับคุณเลย”ยูเมะแนะนำตัวเองพร้อมๆกับเพื่อนๆของเธอ
“ยินดีที่ได้รู้จีกนะ” อีกฝ่ายก้มหัวให้ทักทายพอเป็นพิธี
“เช่นกันครับ อ๊ะอาจารย์มาแล้วงั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันตอนพักนะครับ”วาตารุเดินกลับไปที่โต๊ะพร้อมกับเพื่อนทุกคนต่างแยกย้ายกลับไปที่นั่งของตัวเอง สักพักอาจารย์ก็เดินเข้ามา
“เอาล่ะวันนี้เป็นวันเปิดเทือมวันแรกซึ่งโรงเรียนของเราจะมีงานเต้นรำซึ่งห้องเราจะต้องเลือกคณะกรรมการบริหารกัน เอาล่ะเริ่มจากตำแหน่งหัวหน้างานก่อน”
“ค่าๆ อาจารย์ค่ะหนูขอเสนอ อุราฮาระ คิโยเนะค่า”มากิลุกขึ้นจากโต๊ะพลางยกมือเรียกอาจารย์ เล่นทำเอาคนนั่งข้างๆตกใจกันเป็นแถวเลย
“งั้นใครเห็นด้วยบ้าง”เสียงของคนในห้องที่โหวตให้เต็มห้องไปหมด
“งั้นคุณอุราฮาะระรับงานนี้ไปละกันนะครับ”
“ได้ค่า”
“งั้นตำแหน่งต่อไปหัวหน้าคนออกแบบชุด”
“ค่าๆงานนี้ขอเป็นคุณคุโรซากิ มายุค่า”มากิเอาอีกแล้ว
“งั้นก็เอาคุณคุโรซากินะ”
“โอเคค่า ^^ ”
“เอางี้เลยหรอมากิจัง”ริโนะกระซิบถาม
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลยเขาออกจะเก่ง (เก่งหรอ คิดผิดคิดใหม่ได้เน้:Yushi [Kuchiki Rukia])”
“-*-”
‘เอาแล้วเหลือแค่สองคนกับยูเมะเท่านั้นแน่นอนว่ามากิน่ะไม่เสนอตัวเองแน่ๆงั้นเราต้องชิงตัดหน้าไปก่อน’ริโนะที่นั่งอยู่ข้างๆมากิเริ่มคิดในใจแล้วเพราะต่อไปตัวเองต้องเป็นเป้าหมายแน่ๆเพราะว่าต่อไปตัวเองหรือยูเมะคนใดคนนึงจะต้องกลายเป็นเหยื่อรายต่อไป
“ยูเมะๆ”ริโนะเรียกยูเมะเบาๆทำเอายูเมะที่ก้มหน้าอยู่สะดุ้งเลย
“รินจังมีไรหรอ”
“ฉันมีแผนอะไรจะบอกคืออย่างนี้นะ ซุบซิบๆๆๆๆ”
“อ๋อแล้วไงต่อนะ”
“ซุบซิบๆๆๆ O_O เอางั้นเลยหรอ”
“ซุบซิบๆๆๆๆๆๆ”
“โอเคได้เลย”
“ต่อไปหัวหน้าแผนกช่างตกแต่งสถานที่”
“เอาละนะ อาจารย์ขา~หนูขอเสนอมากิเป็นหัวหน้าแผนกนี้ค่ะ”ริโนะลุกขึ้นพลางยกมือก่อนมากิยกอีก
“เดี๋ยวสิหนูไม่เอานะ”
“ใครเห็นด้วยในอิจิมารุเป็นหัวหน้าแผนกนี้”ทุกคนยกมือพร้อมกันโดยไม่ได้ที่การนัดหมายสรุปงานนี้มากิก็ต้องรับไปทำโดยปริยาย
“เอาล่ะงั้นคนอื่นก็ช่วยกันทำงานล่ะกันนะ อ่อครูลืมบอกไปอีกเรื่องจะมีการประกวดชุดด้วยนะหาตัวแทนไว้เลยส่วนชุดชุดขอให้นักเรียนตั้งใจทำนะ เจอกันคาบบ่ายจ้า”
คุณครูเดินออกไปหลังจากนั้นเสียงคุยกันก็เริ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ริโนะเธอเสนอชื่อฉันทำไมน่ะ”
“ก็มากิเสนอชื่อคนอื่นนี่แล้วต่อไปก็ต้องเป็นฉันถูกไหมล่ะ”ริโนะหันไปบอกมากิที่กำลังฉุนเพราะเรื่องเมื่อกี้ทุกคนที่นั่งใกล้หันมามองกันเป็นแถวเลย
“เธอมีพลังจิตหรือไงเนี่ย”
“เซ็นดีน่ะต้องเข้าใจแต่ว่าเรื่องแรงงานฉันไม่เก่งหรอกให้มากิทำน่าจะดีกว่าส่วนเรื่องลูกน้องฉันจะเป็นให้เองนะถือเป็นการไถ่โทษ โอเคะ”
“โอเคเลยส่วนเรื่องประกวดเนี่ยเราเอาคิโยเนะล่ะกันนะสาวสวยของกลุ่มเรา หุหุ”
“เอาฉันอีกแล้วหรอมากิ”คิโยเนะหันมาด้วยความตกใจวันนี้มีแต่เรื่องซวยนะเนี่ย
“ไม่เห็นะจะเป็นไรเลยเดี๋ยววันงานเธอต้องสวยแน่ๆเลยมีช่างฝีมืออย่างมายุตัดชุดให้งามแน่ๆ หุหุ”
“(_ _)”
*********TBC*********
สารจากdevil Gang
สวัสดีค่าแฟนเดวิลแก๊งริน&ฮิทจังเองนะค่ะ วันนี้มาอัพฟิคให้แล้วหลังจากที่ดองนานแสนนานเนื่องจากว่าทุกคนติดภารกิจไปเที่ยวกันหมดเราสองคนก็เลยมาอัพให้นะ ลูเคียจังติดเรียนพิเศษ
พี่กิ๊ฟไปไหนไม่รู้ คาโฮะโกะซังอยู่โรงเรียนค่า เร็นจังก็....เอ๊ะไปไหนหว่า ดังนั้นจึงเหลือรินจังกับฮิทจังเท่านั้น แล้วรินจังก็ทำข้อมูลตัวละครกับสมุดจดหลายอีก ดังนั้นที่พึ่งคือฮิทจังเท่านั้นดังนั้นเราก็เลยช่วยกันแต่งต่อไป ดังนั้นขอโทษที่มาอัพฟิคช้าด้วยนะ เจอกานใหม่นะค่ะ ^^
...............................
เราเองเน้อ (Yushi; Kuchiki Rukia]
เรามานั่งรีภาษาใหม่ แล้วก็ถ้าทำให้คนที่ถูกมีเอี่ยวในเรื่องนี้ (คุณโยริโกะ) ต้องรับบทหนักก็ขอรบกวนด้วย เพราะว่า คนอื่นๆเค้าคงขออีกนาน
ความคิดเห็น