fic ดิโอเมน (ไม่ต้องเข้ามาอ่านแล้ววว)

ลำดับตอนที่ #16 : วังวนแห่งชะตากรรม

ในวันที่ทุกคนจะไปเซวีน่าด้วยความช่วยเหลือของลีน่าที่ควบคุมมิติได้ทุกคนจึงมาที่ร.ร.เวทได้อย่างเร็วไว แล้วบอกลาเพื่อนๆที่s.o.s.แต่ว่าที่โซนดึกแล้วจึงแยกย้ายกันไปหาที่พักนอน

มอรีลตื่นขึ้นมาเพื่อไปดูต้นแสงจันทร์อีกครั้ง แต่ว่าวันนี้ไม่ได้เห็นนายสายลมจอมเอาแต่ใจอีกต่อไป กลับได้ยินเสียงพรวนดินอยู่ เอ๋ นายสายลมพรวนดินหรอ เซวีน่าแตกมั้ยเนี่ย คิดแล้วก็พยายามปีนขึ้นมาดูก็เห็นเด็กสาวผมสีเงินกำลังนั่งพรวนดินให้ต้นแสงจันทร์อยู่ น้ำตาไหลด้วย น้ำตาของเธอเมื่อไหลลงดอกแสงจันทร์ มันก็กลายเป็นดอกแสงจันทร์ที่ส่องสว่างสุกใสสวยที่สุดเท่าที่มอรีลเคยเห็นมา

"ยังไม่นอนอีกหรอ"ลีน่าพูดเบาๆ จนมอรีลสะดุ้ง คนพูดไม่สนใจอะไรขณะลดระดับรั้วให้เตี้ยถึงพื้น ทำให้สาวน้อยอีกคนก้าวมาได้อย่างสบายๆ

"เป็นอะไรหรอ"มอรีลถามอย่างเป็นห่วงขณะช่วยพรวนดินกันเล่นๆ

"คุณมอรีลรู้เกี่ยวกับชะตากรรมของเจ้าหญิงแห่งมิติมั้ยคะ"

มอรีลขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้า

"เออ ไม่ต้องเรียกว่าคุณก็ได้นะ เรียกพี่ก็แล้วกัน"

"ค่ะ"

"แล้วชะตากรรมเท่าที่รู้ตัวมาคือการมีอายุสั้นอย่างน้อย20สินะ ทำไมหรอ"

ลีน่านิ่งไปซักพัก

"สำหรับพี่มอรีลมันถูกต้องค่ะ แต่ว่าหนูจะมีชะตากรรมที่แย่กว่านั้น"

"เอ๋"ชะตากรรมที่แย่กว่านั้นหรอกหรอ"

"ค่ะ หนูอ่านใจได้ ดูอนาคตได้ แต่ว่า หนูจะตายภายในปีนี้ มันอาจจะเป็นอายุที่สั้นที่สุดก็ว่าได้ ซึ่งแน่นอน หนูกลัวความตาย แต่ว่า หนูก็อยากจะทำอะไรก็ได้ให้ทุกคนเป็นอย่างสุดท้าย แต่ว่าสัญญาที่ให้กับไมล์หนูทำไม่ได้เพราะว่าหนูอยู่กับเขาได้อีกไม่กี่เดือน เรื่องนี้พี่เซอร์รัสเป็นคนเดียวที่รับรู้เรื่องนี้ ตอนแรกเขาก็เสียใจมากๆ แต่เขาก็บอกกับหนูไว้ว่า ถ้าจะตายภายในปีนี้ พี่ก็ขอให้เธอทำอะไรให้พวกเราเป็นสิ่งสุดท้ายจะได้ไหม ซึ่งหนูตอบรับไปแล้ว ตอนนี้กำลังคิดไอเดียให้พี่ๆอยู่ ไม่รู้จะทำอะไรให้ดี"

มอรีลทิ้งพลั่วทันที ตายในปีนี้หรอ ไม่จริงใช่มั้ย

มอรีล เจ้าต้องทำใจ ฟอรี่บอกภายในหัว

"แต่ว่าไม่นานซีเลสจะได้ตัวหนูไปทำลายวลีแห่งอัญมณีทั้งหมด เขาเกลียดชัง ดังนั้นจึงอยากจะทำลายอัญมณี และ เขาจะคืนชีพในปีนี้ ในปีที่พวกพี่ขึ้นชั้นฮอยเต้ ตอนนี้ยังมีเรียนซัมเมอร์อยู่ แต่ว่า หนูจะพยายามยืดเวลาให้ก็แล้วกัน"แล้วร่างบางก็หายวับไป มอรีลยืนตาค้าง ตอนนี้รุ่งอรุณของแสงวันใหม่มาถึงแล้ว เซอร์รัสเดินออกมายืดเส้นยืดสายก็มีสีหน้างงเมื่อเห็นเด็กสาวตัวเล็กมาอยู่ในสวนบ้านเขา

"มอรีล!!"

"เซอร์รัส!!"

"มอรีลมาอยู่นี่ได้ไง"เฟมีลอยู่ดีๆก็หายตัวจากบ้านมาเฉย ดูเหมือนทุกๆคนหายตัวมาหมดเลยอ่า

ตอนนี้เซอร์รัสทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะแขกเต็มบ้าน

"แล้วฉันสงสัยจริงๆว่าเรามานี่กันได้ไง"เซเลน่าถามอย่างหงุดหงิด

"มาเพราะพวกข้ามีงานให้ทำ"อัคคา ฟอรี่ จีเซล ซัลเฟ ลีโอน่า ดีเลน่าจากกังหันรัตติกาล และปิดท้ายด้วยวาตารีโผล่มาหมด จนทุกคนสะดุ้งโหยง

วาตารีกระแอมก่อน

"เซอร์รัส มอรีลเจ้าคงรู้เกี่ยวกับตัวเจ้าหญิงแล้วใช่มั้ย"

มอรีลพยักหน้า

"ทำไมหรอมอรีล"เฟมีลหันมาถาม

"เรื่องนี้ให้พวกเราอธิบายดีกว่า"ฟอรี่บอก "เตรียมใจไว้ดีๆล่ะ เจ้าหญิงจะตายในปีนี้ เพราะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อเซวีน่า ไม่สิเดือนนี้เดือนอะไรน้าอ้อ1มิถุนาแล้วสินะ วันตายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้คือ 20 กรกฎา ก่อนพวกเจ้าจะเปิดเทอมนั่นล่ะเหลืออีก40วันเท่านั้น พวกข้าอยากให้พวกเจาทำให้เด็กคนนั้นมีความสุขสักครั้งได้ไหม ให้เป็นความทรงจำที่ไม่ลืมเลือนแม้ความตายจะมาพรากนางไป เมื่อเจ้าหญิงตายแล้ว อีกไม่กี่เดือนซีเลสจะคืนชีพ นั่นคือภัยพิบัติของเซวีน่านี้ ความจริงควรจะมีตั้งแต่เดือนนี้แต่ว่า อนาเขตคุ้มครองของเด็กคนนั้นกดพลังของซีเลสไว้อยู่ แต่พลังชีวิตก็จะหายไปเรื่อยๆ เอาล่ะพวกเจ้าทำได้มั้ยฮึ"

เงียบ...

"40 วัน!!!"ทั้งลีโอกับไมล์ตะโกนขึ้นเป็นครั้งแรก

"ก็ใช่สิ"จีเซลร้องดุ "ตอนนี้เด็กคนนั้นรู้ตัวดี แต่เธอจะทำอะไรให้พวกเจ้าเก็บไปเซอร์ไพรส์ก็แล้วกัน"

แล้วทุกคนก็หายตัวไป แต่ซัลเฟแห่งภาคีวาโยได้แอบทิ้งท้ายไว้

"นี่แหล่ะ วังวนแห่งชะตากรรม เพราะฉะนั้นผู้รักษาอัญมณี จงเตรียมใจพร้อมกับความสูญเสียด้วยล่ะ"