คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : *Season 1*Episode 14:Ice&Water
เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบเป็นสีชายาวเกือบถึงกลางหลัง ปลายหยักศกเล็กน้อย ดวงตาคู่โตมองคนเป็นน้อง มือขวาถือวัตถุยาวหรือแส้สีเงิน เธอสะบัดออกเล็กน้อย ก็เกิดสายน้ำเป็นริ้วๆ เด็กสาววัยประมาณ16-17ปี แต่กลับมีบางสิ่งซ่อนไว้ทำให้ดูลึกลับ
ฟุยุโซระ นิกโกะ เธอยังคงยันตัวขึ้น เซ็ทสึนะยังคงทำหน้าที่ปกป้องเจ้านาย ขณะที่มิอุคิฟุมิยังคงมีท่าทีพร้อมโจมตีทุกเมื่อ
“เซ็ทสึนะ”นิกโกะออกคำสั่ง อัศวินสาวรีบทำตามทันที พุ่งตัวเข้าไป คาโฮโกะใช้มือซ้ายบังคับปลายแส้ โยนไปบนฟ้า ก่อนที่มือขวาจะตวัดบังคับ ขณะที่คลื่นสึนามิยังคงพุ่งมาอย่างต่อเนื่อง เซ็ทสึนะสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้น เสียงน้ำกระทบกับกำแพงน้ำแข็งคล้ายกลาเซีย (Glacier=ธารน้ำแข็ง) จนเกินเสียงอื้ออึง ก่อนที่ร่างของเด็กหญิงจะรู้สึกถึงมีอะไรบางอย่างมัดที่ร่าง แส้สีเงินโอบรัด จนเด็กหญิงไม่สามารถบังคับวิญญาณเทียมได้ตามใจนึก ร่างเล็กๆถูกแส้นั้นกระชากตามแรงกระแทกกับคลื่นน้ำ ทำให้กำแพงน้ำแข็ง สลายไป คาโฮโกะยังคงกำแส้ไม่ยอมห่าง แม้น้องสาวจะมองด้วยสายตาเคียดแค้น
“ทำไมท่านพี่ถึงต้องทำลายกฎ ทำไม ท่านพี่เป็นคนสอนข้าไม่ใช่หรอว่าต้องเคารพกฎเกณฑ์”นิกโกะจะโกนใส่ คาโฮโกะหลุบสายตาลงต่ำ
“แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่กฎ นิกโกะ มันคือการมัดมือและการบังคับ”
“ข้าไม่สน ท่านพี่ทำให้ข้าผิดหวัง ดังนั้น อึ๊ก”เธอต้องหยุดเมื่อแส้รัดแน่น ขณะที่สั่นน้อยๆ
“นิกโกะ พอซักที”ผู้เป็นพี่ตะคอกขึ้นมาเหลืออด
“ไม่”
“บอกให้พอไง”
“ข้าไม่...”
“ในนามแห่ง ‘ผู้นำตระกูลฟุยุโซระ’ ขอสั่งให้เจ้าเงียบ!”คาโฮโกะตวาดใส่ขณะที่หอบหายใจ นิกโกะถึงกับหยุดไปทันที เมื่อคำสั่งแห่งนามผู้นำตระกูลถูกงัดมาใช้ เพราะถ้าอ้างอิงถึงตำแหน่งแห่งผู้นำของตนเอง ไม่ว่าคนของตระกูลก็ตาม จะต้องเชื่อฟังแต่โดยดี ถึงจะมีหัวหน้าใน13หน่วยผู้พิทักษ์ แต่ถ้าลงสัญญาไว้ในแต่ละตระกูล ต่อให้มีหัวหน้าหน่วย แต่ถ้าผู้นำสั่งแล้วก็ขัดไม่ได้
ฝ่ายคาโฮโกะที่ถึงกับนิ่ง ตำแหน่งนี้ไม่เคยบอกใคร ผู้นำตระกูลฟุยุโซระที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ตระกูล ฟุยุโซระ คาโฮโกะ ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลด้วยอายุเพียง16ปี ด้วยสาเหตุที่ ท่านพ่อของเธอ สุขภาพไม่ดี และไม่มีบุตรชายไว้สืบสกุลในครั้งนั้น เธอจึงทำหน้าที่นั้นแทน
หลายปีนับจากวันที่เธอพึ่งขึ้นเป็นผู้นำตระกูลและช่วงที่อยู่หน่วย6
ตอนนั้นเธอไม่ค่อยเข้าใจเรื่องผู้นำเท่าไหร่ทำให้ต้องปรึกษากับคนที่เป็นเหมือนเพื่อนและเจ้านายด้วย เธออยู่สังกัดหน่วยที่ยูกิอยู่
“ปกติผู้นำเค้าต้องทำยังไงหรอ”
ร่างบางของคุณหนูคุจิกิหน่วย6มีสีหน้าใช้ความคิด
“ก็ทำตัวเข้มแข็ง รับผิดชอบต่อหน้าที่ อย่าถือทิฐิก็เป็นพื้นฐานใช้ได้ล่ะมั้ง เพราะในสมองฉันมันเหมือนถูกลบพวกนี้ไปบางส่วนน่ะ เท่าที่ลองถามๆเซนริดู เขาบอกว่า อย่างสำคัญที่สุดคืออย่ายึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง คล้ายๆเดินทางสายกลาง มีความมุมานะอดทน และต้องมีความรับผิดชอบจิตใจที่พร้อมเสียสละ ดูแลลูกน้องล่ะ ก็อย่างงี้แหล่ะ”
“รับผิดชอบงั้นหรอ”
ยูกิหันมาประจันหน้า
“ก็นั่นแหล่ะก็สำคัญเหมือนกัน แต่ถ้าจะเอาแค่พื้นฐานง่ายๆหลังจากพิธีแต่งตั้งเจ้าก็อย่ายึดติดละกัน เพราะเจ้าลูกพี่ลูกน้องฉัน ซานาดะผู้นำโซเคนโยคนปัจจุบันยึดติด ไม่เฉลียวเอาซะเลย ครั้งนี้น่าจะเข้าใจนะ”
“เอาตัวรอดให้เป็นด้วยล่ะ”
เอาตัวรอดให้เป็นงั้นหรอยูกิ แค่นี้ยังจะไม่ไหวเลย
เสียสละเพื่อลูกน้อง รับผิดชอบ ไม่ได้ซักอย่าง
“ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ก็ไม่สมควรเป็นผู้นำ”เสียงหนึ่งแว่วในโสตประสาท เสียงที่คุ้นหู ทำให้ตัวเธอสะดุ้งเฮือก มองไปที่หอสำนึกผิดทันที คิดไปเองรึเปล่านะ
พวกเร็นจิที่กระโดดกลับมาแวบๆดูเองก็ยังสงสัย ว่าทำไมถึงหยุดนิ่ง
ร่างสูงสง่าของเด็กหนุ่มผมสีเงินยืนมองอย่างสงบ เขาดีดนิ้วแล้วผนึกก็คลายออก ผมสีชี้โด่ชี้เด่และดูเท่ห์ไปตามๆกัน ดวงตาดูเรียบๆสนุกสนานขี้เล่นมองการต่อสู้ คาอิน เซ็ทสึ และอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงระเบียงหอสำนึกผิดเปิดมิติเห็นได้ชัดเจน ฮายาเตะ เซนริหันไปทางหอสำนึกผิดเล็กน้อย และหันไปทางเพื่อนซี้ เทเลพาทีสินะ (พวกติดต่อทางจิตได้)
“ไม่ยักรู้ว่านายคิดจะช่วย”เซนริว่า ขณะที่มองการต่อสู้ผ่านช่องมิติวีไอพี คาอินยักไหล่บทสนทนาก็ไม่ต่างจากเด็กธรรมดา แต่ดูเหมือนหนุ่มผมเงินจะเกรงๆอีกคนอยู่บ้าง เนื่องจากสถานะที่แตกต่าง ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีฟ้าเทอควอยซ์ที่ดูราวกับไม่ใช่มนุษย์มองไปยังการต่อสู้ซึ่งเปิดมิติสามารถเห็นมันได้ชัดเจน ตั้งแต่กลับจากโลกมนุษย์ นิสัยมันก็ต่างกันมาก เพราะอยู่โลกมนุษย์ไม่คุ้นชิน จึงไม่ได้แสดงออกเต็มที่ อย่างคาอินเห็นภาคแรกๆดูโหดร้ายนี่ถือว่าใจดีและปรานีที่สุดในบรรดาหัวหน้าองครักษ์แล้ว
ส่วนเซนริ หมอนี่... ใจดีกว่าที่คิด แต่น่าเสียดาย ถ้าไม่ใช่เพราะแปดปีก่อนแล้ว
“ก็นายคิดจะใช้แผนนั้น มันก็คงต้องให้พวกที่เหลือเป็นไปตามแผนด้วย แต่ฉันว่าแผนนี้มันเสี่ยงยังไงก็ไม่รู้ฟร่ะ”
“เสี่ยง ขอเถอะ อย่าเอาฉันไปเทียบกับยูกิ”
“ฮ่าๆๆๆ”เจ้าเพื่อนซี้หัวเราะงอหาย “ฉันพนันได้เลยว่า ตอนนายสั่งแผนการนั่น ยัยยูกิคงต้องเบิกตากว้างเพราะไอนั่นแน่ๆ ให้ตายเถอะ ฉันชักอยากให้ยูกิวางแผนซะเอง เพราะยัยนั่นวางแผนทีไร ไม่เคยมีใครจับได้ แม้แต่ระดับหัวหน้าหน่วยและองค์ราชันย์ยังหัวหมุน จะนับประสาอะไรกับไอเซ็น แต่ว่านะ...”
ดวงตาสีฟ้าคู่สวยหันมาเล็กน้อย ประมาณว่า แต่อะไรอีก
“ตอนแรกๆฉันเห็นนายสองคนทะเลาะกันจนต้องมาซ่อมบ้านกลางดึก เพราะเบียคุยะฟิวส์ขาดตอนทะเลาะกันจนทำบ้านคุจิกิพัง ต่อมา ท่านหัวหน้าหน่วยเลยสั่งนายสองคนไปทำอะไรร่วมกัน ถึงจะไปรอดแต่ยังทะเลาะกันเป็นบ้าเป็นหลัง นายมีความแค้นอะไรกับยัยนั่นเนี่ย”หัวหน้าองครักษ์ฝั่งเซย์เรย์เทย์หัวเราะ แต่ก็ยิงคำถามได้ตรงเป้า ทีเดียว ทำให้หัวหน้าองครักษ์ฝั่งมิติวังราชันย์ถึงกับนิ่ง ก็จริงอยู่ว่าจะทะเลาะกันไปทำไม เขารู้อยู่ เพราะเบียคุยะ เซนนะ ฮิซานะ ลูเคียหรือหัวหน้าหน่วยเพื่อนร่วมงานก็ชอบถามว่าทำไมต้องทะเลาะกัน
ยูกิหรือ เด็กสาวที่มีชื่อแปลได้สองความหมาย
1คือหิมะ จะว่าไปคนตั้งชื่อก็เข้าใจคิด เพราะเธอก็เหมือน แต่กลับอ่อนโยนลึกๆและค่อนข้างสนุกสนานทีเดียว 2เจ้าหญิงผู้อ่อนโยน อันนี้ แม้จะปฏิเสธภายนอก แต่ภายในใจก็เห็นด้วย
สวยมั้ย ใช่ ยูกิสวย จนถึงขั้นสวยมาก สวยกว่าผู้หญิงทั่วๆไป งดงาม ราวกับไม่ใช่มนุษย์ ซึ่งก็ไม่ใช่มนุษย์จริงๆ ไม่มีใครรู้ถึงเรื่องราวจริงๆว่า เธอคือลูกครึ่งเทพและปีศาจ
โยรุอิจิก็ไม่รู้ ไม่มีใครในเซย์เรย์เทย์รู้เลย เมื่อถาม จึงบอกว่าให้พูดตามความเข้าใจตนเอง ดังนั้นข้อมูลจริงๆก็มีแต่เขาที่สามารถตอบได้ทั้งหมด
อ่อนโยน น่ารัก ร่าเริงหรอ ก็อาจจะใช่บางที แต่ไม่รู้เพราะไร้ความทรงจำรึเปล่า ทำให้ความรู้สึกถูกเก็บซ่อนภายในแต่เวลาพูดเวลาเอาจริงก็ปีศาจชัดๆ
ทะเลาะกันทำไมงั้นหรือ บางทียูกิชอบเอาตัวเข้าเสี่ยงอันตราย แม้ดูภายนอกจะเป็นคนเย็น แข็งกระด้าง แต่เธอไม่คิดถึงตัวเองเท่าไหร่นัก ทำให้เขาต้องคอยไปดูแลและปกป้อง เวลาไปทำงานร่วมกันในที่ต่างๆ เธอมักจะเจ็บตัว เขาโกรธสิ ที่เธอไม่คอยเอาใจใส่ตัวเอง ทำให้เขาต้องตามไปช่วยอยู่เสมอ เด็กสาวที่แม้จะใกล้เป็นผู้ใหญ่ (ตามราชวงศ์และตระกูลขุนนางแห่งมิติวังราชันย์ ชายหญิงอายุ15ปีขึ้นไป ถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว สามารถแต่งงานได้ มีสิทธิ์ในทรัพย์สินมรดกตนเอง หรือสามารถขึ้นเป็นผู้นำได้) แต่บางครั้ง ก็มีความเป็นเด็กอยู่ ทำตัวน่าเป็นห่วง เขาถึงต้องว่า ถึงต้องคว้ามือของเธอไม่ให้ห่าง เขาพูดจาอ่อนโยนไม่เก่ง จนแทบกลายเป็นทะเลาะ ใครๆก็สงสัยว่าเพราะอะไร แต่เพราะว่าเขาเป็นห่วง เป็นห่วงมากไม่อยากให้เจออันตราย เจอเรื่องลำบากเกินพอแล้ว
เรื่องตอนไปโลกมนุษย์ เธอบ้าบิ่นที่จะช่วยพวกอิจิโกะ บางทีก็สอนหนังสือให้ตามจุดต่างๆที่ไม่เข้าใจ
คนแบบนี้หรอ ที่ไม่ต้องให้เขาคอยดูแลและเป็นห่วง
“ฉันไม่จำเป็นต้องบอก และการบ้านนายเสร็จยัง”เจ้าชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องกะทันหันทันที
“เหอะ ยังไม่เสร็จเลย อย่างกับฉันมีเวลาว่างนักนี่ ไม่ได้แตะเลย สงสัยรอบนี้คงต้องไปคิดบัญชีกับเจ้าอิจจิซะแล้ว ถ้ามันทำฉันซ้ำฉันล่ะก็ แถมถ้าไปเกรดสิบสอง ตอนนี้แล้วเอ็นทรานซ์เข้าเรียนเพิ่ม ไม่ตั้งใจก็ซวยสิ”
“เออ กะจะบอก”เซนรินึกอะไรขึ้นมาได้ เพื่อนซี้เลิกคิ้ว
“เดี๋ยวนายช่วยตามการบ้านให้ฉันด้วย ส่วนเรื่องของยูกิ และเรื่องโรงเรียนฉันจะเขียนไปบอกทีหลัง ไม่ก็ฝากฮาริเนะไปเอาให้ละกัน ส่วนทางด้านงานฉันจะฝากซานาดะไปเคลียร์”
คาอินพยักหน้ารับก่อนจะหายตัวไปด้วยก้าวพริบตาทันที เซนริหันไปทางหอสำนึกผิด แล้วหายตัวไปทันที
แต่ยังไม่ทันไรก็เจอกับลูกพี่ลูกน้อง คุจิกิ เบียคุยะ เจ้าตัวดูเหมือนจะฟังเหตุผลไปเรียบร้อย คิดว่านะ
“เหตุผลฟังขึ้นดีนี่”เบียคุยะกล่าวเรียบๆ ขณะที่คาอินวกกลับมาวางข่ายวิญญาณรอบๆไม่ให้พลังวิญญาณทะลักไปมากกว่านี้ จะว่าไป สามคนนี้สูงไล่เลี่ยกันเลย แถมรุ่นราวคราวเดียวกันอีก หน้าตาด้วย (มันจะดีไปถึงไหน)
“ไม่ยักรู้ว่านายชอบแอบฟัง เบียคุยะ”คนเป็นญาติออกความเห็น แล้วหันไปทางหอสำนึกผิด
แต่ทว่ากลับรีบเบี่ยงตัวออกโดยอัตโนมัติเมื่อรู้อะไรบางอย่างได้ พร้อมกับร่างสองร่างหล่นตุบมาพร้อมๆกัน ดวงตาสีฟ้าเข้มฉายแววเย็นชาและดุโดยอัตโนมัติ เด็กหนุ่มวัยสิบต้นและเด็กสาววัยแรกรุ่น ยันตัวขึ้นพร้อมกันในชุดกิโมโนสมัยใหม่ และชุดคาริกินุ โคฮากุ มาซาฮิโระ และฟุจิวาระ อากิโกะ
“ว่าไง ตัวยุ่งทั้งหลาย”คาอินก้มลงไปทัก เบียคุยะถอนหายใจเฮือก มาครั้งนี้มาดีรึเปล่า
“ไง พี่เซ็ทสึไม่ได้เจอกันตั้งนาน”มาซาฮิโระยกมือทัก “โหยพี่เซนริทำหน้าตายด้านใส่คุณน้องน่ารักทั้งหลายหรอครับ”
คุณน้องน่ารัก เซนริเบือนสายตาไปทางอื่น น่ารักตายล่ะ... โดยเฉพาะตอนไปบ้านเขานะ วังแตกล่ะสิไม่ว่า ยังจำได้แม่นยำในสมอง ว่ามาทีเล่นกัน หาอุปกรณ์ทำอาหารนรกจนคนในวังท้องเสียเกือบหมด
“เรื่องพวกตัวแทนยมทูต”อากิโกะเริ่มจะกล่าว
“ส่งทางองครักษ์ไปทดสอบแล้ว”เบียคุยะต่อ
“ว่าแต่พวกนายมีธุระอะไรที่นี่”เซนริหันมาถาม เพราะว่าพวกนี้ไม่เคยออกมาที่เซย์เรย์เทย์เลย โลกทัศน์เลยคับแคบ และไม่ค่อยรู้เรื่องภายเซย์เรย์เทย์เท่าไหร่ ไปๆมาๆโลกมนุษย์ก็ส่วนใหญ่ก็อยู่โรงเรียน
“ก็แค่ เรื่องการประหาร พวกขุนนางให้ผมมาอยู่ที่นี่กับพวกพี่แล้วหมดปิดเทอมนี้ก็ค่อยไปเรียนต่อ”มาซาฮิโระอธิบาย “เพราะฉะนั้น พวกพี่ก็ต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปทำงานไปด้วยล่ะมั้ง”
พี่ๆสามคนหันมามองหน้ากันอย่างอยากตายเสียให้ได้
“แต่ที่แน่ๆ พวกเราดูแลตัวเองได้ค่ะ”อากิโกะบอกอย่างมั่นใจ “จะให้ทำอะไรก่อนดี”
“ไปดูการต่อสู้แต่ละทาง”คาอินชี้นิ้วสั่งทันที แล้วเด็กสองคนก็หายตัวไปด้วยก้าวพริบตาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ ว่าง่ายกว่าที่คิดต่างจากตอนเด็กๆโดยสิ้นเชิง สงสัยไอคิวจะพัฒนาโตตามตัวแล้วล่ะมั้ง
Soul 20: สิ่งที่แก้ไขไม่ได้+โศกนาฏกรรม
ระฆังของโซลโซไซตี้ ที่เคยไม่ดังมาเป็นเวลานาน บัดนี้ได้ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อมีข่าวต่างๆแจ้งมา แถมยังจะเรื่องการปะทะกันของยมทูต โดยเฉพาะ พวกองครักษ์ แม้แต่ละคนจะผ่านการต่อสู้มาคนเดียวแต่อาการบาดเจ็บของคนที่สู้นั้นก็ไม่ใช่น้อยๆ โดยเฉพาะควินซี่อย่างอิชิดะ สปีดความเร็วของเบียกโกะเท่าที่สังเกตนั้น เร็วมาก ทำให้เกิดบาดแผลสาหัสจนแช้ดต้องช่วยแบกพาดไหล่ขณะวิ่งหลบไปทางที่ต่างๆเพื่อทำการรักษา แม้จะเคยมาที่นี่หลายครั้ง แต่ว่า การที่ต้องเผชิญกับคนที่น่ากลัวกว่าเอสปาด้านั้นมันชวนให้จิตใจหวั่นไหวไปทุกขณะ
โอริฮิเมะ ใช้พลังปฏิเสธปฏิกิริยาในการรักษาอิชิดะ แต่ก็ทำได้ช้ากว่าเดิม ระหว่างที่คนอื่นๆรออย่างใจจดใจจ่อ แต่ครั้งนี้ค่อนข้างนานผิดปกติ
“ชุนโอ อายาเมะ เร่งพลังหน่อย”เด็กสาวร้องบอก เพราะนี่ผ่านมาชั่วโมงนึงเห็นจะได้ แต่คนตัวเล็กทั้งสองกลับส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอกคุณโอริฮิเมะ พลังขององครักษ์น่ะ คือสิ่งที่สามารถต่อต้านพลังปฏิเสธปฏิกิริยาได้ แม้จะทำได้เพียงเล็กน้อย แต่มันทำให้การรักษาและพลังต้องใช้ออกมามากขึ้น”ชุนโออธิบายขณะที่อายาเมะกล่าวเสริมขึ้นทันที
“ดังนั้น การต่อสู้ครั้งนี้คุณโอริฮิเมะไม่ควรสู้อย่างที่สุด คอยดูอยู่ห่างๆและรักษาน่าจะดีกว่า แต่ต้องฝึกพลังวิญญาณมากๆถึงจะห่างไกลจากการเทียบชั้นกับพวกองครักษ์ได้ แต่ถ้าให้คนอื่นรอดก็ทำได้เช่นกัน”
“ทั้งสองคนนี้พูดถูกนะ”รันงิคุออกความเห็น “ทางรองหัวหน้าก็ไม่มั่นใจว่าจะต่อกรได้รึเปล่าอีกด้วย”
มันก็ถูก แต่เธออยากจะสู้ โอริฮิเมะคิดในใจ
ไม่ใช่แค่โอริฮิเมะที่เผชิญปัญหาในการรักษา แต่ลูเคียก็ทุ่มพลังวิญญาณออกมากมายเช่นกัน แต่เธอเป็นพวกพลังวิญญาณสูงอยู่แล้ว จึงไม่ลำบากอะไรมากมายนัก ฮินาโมริเองก็ช่วยอีกแรง ลูเคียก้มลงหยิบผ้าพันแผลออกมาจากเป้แล้วพันแผลให้อิจิโกะทันที
“อยู่เฉยๆน่า”ลูเคียเอ็ดเมื่อเจ้าคนเจ็บมันอยู่ไม่สุข ตอนนี้พวกเขาอยู่ในทางระบายน้ำทิ้งที่ฮานะทาโร่เคยพามา ทำให้พูดคุยกันได้สะดวก
“เบาๆหน่อยสิ”อิจิโกะสวนกลับทันที แต่อีกฝ่ายกดแรงขึ้นอีก ส่วนฮินาโมริก้มลงวาดแผนที่ลงในกระดาษคร่าวๆ ขณะลากจากที่ระบายท่อน้ำทิ้งไปยังบันไดซึ่งตรงไปยังหอสำนึกผิด หอสีขาว ก่อนจะลากเส้นสีแดงเป็นสนามพลังที่เธอลองกะดู แล้วใช้เส้นสีเขียวในการเขียนทางลัดที่เธอเคยใช้ ก่อนจะพบศพของหัวหน้าไอเซ็น... แค่คิดถึงก็ทำให้รองหัวหน้าหน่วย5ถึงกับสั่นสะท้านถึงการกระทำของอดีตหัวหน้าที่ให้การนับถือมาตลอด แต่เสียงร้องของอิจิโกะก็ทำให้หยุดคิด
“เป็นผู้ชายน่ะ หัดอดทนซะบ้าง”ยมทูตสาวเอ็ด ขณะที่ฮินาโมริมองท่านหญิงแห่งตระกูลคุ
จิกิตาปริบๆ จะว่าไป คู่นี้ก็ไม่ลงรอยเท่าไหร่ สงสัยเสร็จงานนี้จะลองคุยกับฮิซึกายะคุงดีกว่า ว่าจะทำยังไงดี ส่วนอาบาราอิคุง คงต้องดูก่อน
ความรักที่เล่นตลก ให้ตัวแทนยมทูตธรรมดา และท่านหญิงยมทูตมาพบเจอกัน จนเกิดเป็นความผูกพันโดยไม่รู้ตัว ถึงพวกเจ้าสองคนจะไม่รู้ตัว แต่ในสายตาของคนอื่นมันก็แสดงออกอย่างเห็นได้ชัด
ใช่มันชอบทำให้เกิดเรื่องแปลกๆมาเกิดขึ้นทุกครั้ง...
แม้แต่ คนที่ไม่ค่อยลงรอยกันยังเข้ากันได้ เด็กหนุ่มใบหน้าหล่อเหลายิ่งกว่าใคร เจ้าของดวงตาสีฟ้าสวย กับเด็กสาวเจ้าของเรือนผมเหมือนท้องฟ้ารัตติกาล ทำให้ฮินาโมรินึกอะไรขึ้นได้
ไม่ได้ เราจะไม่คิดเรื่องหัวหน้าไอเซ็น เพราะเรื่องแค่นี้ถ้าเทียบกับการที่ต้องสังหารคนสำคัญมันน่าจะเจ็บปวดกว่า ดังนั้นเอาสมองมาคิดเรื่องหยุดการประหารโลด
“แต่ว่าการต่อสู้ยังเหลืออีกที่”ลูเคียเงยหน้า “คาโฮโกะยังสู้อยู่เลย นี่มันก็เย็นแล้วด้วย”
ลูเคียพูดถูก การสั่นสะเทือนวิญญาณยังสั่นสะเทือนอยู่เลย นี่มันพลังของหัวหน้าห้องแน่หรือ พลังแบบนี้มันใกล้เคียงระดับหัวหน้าหน่วยแล้วนะอยู่ตรงนี้ยังรู้สึกได้เลย
พร้อมกับพลังวิญญาณอีกคน ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าคือใคร ดวงตาสีไพลินคู่สวยหลุบลงต่ำ ทำไมเรื่องนี้ทำให้เครียดได้ ใช่สิ มันมีแต่สิ่งที่คาดไม่ถึง ทั้งเรื่องการประหาร ทั้งเรื่องเจ้าหญิงโทโอยะ ใครจะไปคิดว่าจะเป็นพี่ของเธอได้ แม้อยากจะแก้ไขอะไรให้มันดีขึ้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว จะว่าไป ตะก่อนเธอเป็นใครกันแน่นะ ทั้งเธอและท่านพี่ฮิซานะ ทำไมถึงมีดวงตาเหมือนตระกูลโซเคนโย เพราะอะไรกัน ก่อนจะมาเป็นยมทูต บางครั้งทำไมถึงต้องลบความทรงจำที่เป็นอดีตของเราไป เธอจำอะไรไม่ได้มาก พอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นว่า อยู่ที่อินุโซริไปเรียบร้อยแล้ว
“ลูเคีย”อิจิโกะเขย่าไหล่บางเบาๆเมื่อเห็นว่าอยู่ดีๆก็เงียบไป
“อะไรอิจิโกะ ข้าไม่ใช่ขวดซอสนะ”อีกฝ่ายสวนกลับด้วยสีหน้าที่ปรับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วหันซ้ายหันขวา “ฮินาโมริล่ะ”
“เห็นบอกว่าจะไปสำรวจทางน่ะ ว่าแต่...”เด็กหนุ่มมองลูเคีย “เธอคิดอะไรอยู่”
“ข้าสงสัยว่าก่อนจะมาที่นี่ข้าเป็นใครกันแน่ พอเห็นยูกิรู้ความจริงก็อยากจะรู้ว่าข้าและท่านพี่ฮิซานะเคยเป็นใครมาก่อน ความจริงข้าก็ไม่คิดติดใจอะไรมาก แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งข้าและท่านพี่ฮิซานะถึงมีสายตาเหมือนกับพวกยูกิ แต่ข้าไม่แน่ใจ ข้ากลัวนะ กลัวว่ามันจะกลายเป็นสิ่งที่ทำลายข้า”เด็กสาวระบายออกมาอย่างอัดอั้น “ทำไมข้าถึงคิดเรื่องนี้มาก็ไม่รู้ แต่พอพยายามนึกก็เห็นคนตายมากมาย ทั้งที่หลายๆคนรู้ แต่ข้า... ไม่รู้เลย”
อิจิโกะกอดลูเคียแล้วโยกตัวไปมาอย่างปลอบประโลม ใช่ลูเคียเคยเป็นใครมาก่อนก็อยากรู้เหมือนกัน ตะก่อนเคยถามอุราฮาร่า แต่เขาบอกว่ามันเป็นบางคน และตอนนั้นฟังจากเบียคุยะเล่าให้ฟังตอนอยู่โซเคียคุ ก็พอรู้มาว่า ตอนฮิซานะถูกส่งตัวมาที่อินุโซริ ลูเคียก็พึ่งเกิด เป็นน้องสาวที่อายุห่างกันมาก
“ถ้าเธออยากรู้ว่าเธอเป็นใคร น่าจะลองหาโอกาสถามใครซักคนนะ”
“ถ้าเป็นห้องสมุดวิญญาณข้าไม่อยากจะลองค้น ข้าอยากจะถามมาซาฮิโระ เพราะเขาสามารถตรวจสอบพวกนี้ได้ แต่ข้าก็ไม่กล้าพอ”เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นยมทูตสาวแสดงความอ่อนแอในใจออกมา “ข้าน่ะ ไม่อยากให้การประหารเกิดขึ้นด้วย”
“ไม่ต้องห่วงน่า ยังไงมันก็ไม่เกิด พวกเราต้องหยุดให้ทัน”
“จะทันหรอ”ลูเคียถามด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกแล้วส่งซองจดหมายที่พึ่งได้รับมาจากพ่อบ้านตระกูลคุจิกิส่งมาให้ เขาเขียนบอกว่า เลื่อนการประหาร พวกเขาทุกคนเหลือเวลาอีก15วัน แต่คิดว่าน่าจะทันพอ แต่แน่ใจแล้วหรอว่าจะทัน ถ้าสถานการณ์มันไม่พลิกผัน
ตึง
เสียงเหมือนมีของหนักๆกระทบกับข้างกาย ดวงตาสีไพลินคู่สวยหันไปทางประตูของหอสำนึกผิด เด็กหนุ่มผมสีทอง กับดวงตาสีเงิน ใบหน้าที่ไม่หล่อถึงขนาดเซนริแต่ก็เกินเกณฑ์มาตรฐานชายหนุ่มรูปงามทั่วไปมากมาย เสื้อคลุมสีขาวคล้ายของหัวหน้าหน่วยแต่รูปแบบมันคล้ายเซนริเพียงแต่ยศที่แปะไว้ไม่มากเท่า ดูท่าทางเขาอายุราวๆ18ปี
“มีอะไรล่ะ เซ็ทสึ”ยูกิหันไปถาม นานๆทีเธอและเซนริจะเรียกชื่อเจ้าหมอนี่ซักครั้งเพราะเวลางานมันเรียกนามสกุลกันจะดีกว่า แต่ยกเว้นเวลาไปโรงเรียน
คาอิน ล้วงของในกระเป๋าเสื้อคลุมหัวหน้าหน่วยออกมา (พวกหัวหน้าหน่วยองครักษ์เสื้อจะต่างจากหน่วยพิทักษ์หลายๆจุดตรงที่ว่าชุดดูสมัยใหม่และคล่องตัวกว่า แต่รวมๆก็คล้ายๆกัน) เป็นหนังสือคล้ายไดอารี่เล่มหนึ่ง
“ฉันจำได้ว่าเธอเคยเขียนบันทึกตั้งแต่เด็ก คิดว่ามีช่วงของเซนริอยู่ด้วย ถ้าเกิดสงสัยในตัวเขาน่าจะลองหาดู อีกอย่างเจ้านั่นตอนนี้ก็อยู่ในช่วงถูกกักบริเวณ เซนริเลยฝากนี่มาให้เธอเขาบอกว่ามันอยู่ในสมุดการบ้านของเขาเผื่อจะช่วยนึกอะไรออกมาบ้าง”
ไดอารี่ของเธอหรอ ยูกิลุกขึ้นดูไดอารี่สีน้ำเงินเข้ม มีตราของราชวงศ์คุนะยูกิ ซึ่งเป็นลายมังกรตีสลักไว้ ปกเป็นเหล็กไหลอันล้ำค่า คาดว่าคงสั่งทำพิเศษเป็นแน่เพราะไอวิถีมารและอาคมที่ลอยมาได้นั้น มันตีตราป้องกันฮอลโลว์และปีศาจชั่วร้ายไว้อยู่
“ไดอารี่ ตีด้วยเหล็กกล้าสำหรับตีอาวุธแห่งโซเคนโยและคุนะยูกิ ทำให้มันสามารถรอดกลับมาได้ แต่ว่าเซนริไม่ได้หวังให้เธอจำได้หรอกนะ ไม่ค่อยเข้าใจเจ้านี่ซะเท่าไหร่เลย”คาอินพูดจบก็เดินออกไปทันที ยูกิหรี่ตาลงเล็กน้อย ขณะพลิกไดอารี่มาอ่านขณะที่มองไปนอกหน้าต่างพลางๆ
ทางด้านคาอินที่ออกมาเรียบร้อยแล้ว ไปยังเขตของรัชทายาทแห่งราชวงศ์ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะชินเสียแล้วเวลาเข้าไป ตอนแรกๆเขามันไม่ค่อยแวะมาเท่าไหร่ ถ้าไม่จำเป็น อีกอย่างเขาก็อยู่โลกมนุษย์ เด็กนักเรียนมีหน้าที่ไปโรงเรียน นั่นคือคำจำกัดความง่ายๆของเด็กวัยเรียน ก็เท่านั้น แต่ทว่าเดินก็เจอกับเด็กหนุ่มวัยสิบต้นๆผมสีดำออกน้ำตาลมากกว่า ยาวถึงกลางหลังมัดรวบที่ท้ายทอย ดวงตาสีเหมือนพลอยแดง กับผิวขาวสะอาดและขาวกว่าคนญี่ปุ่นทั่วไป นี่คือเอกลักษณ์ของราชวงศ์ ผิวจะค่อนข้างขาวจัดกว่าคนทั่วไปมาก ถ้าขาวที่สุดคือยูกิ เพราะคุนะยูกิตามชื่อราชวงศ์นั้น ก็แปลว่าเกล็ดหิมะ ดังนั้นถ้าผิวขาวสุดก็คงราชวงศ์นี้
โคฮากุ มาซาฮิโระ เด็กหนุ่มวัย14ปี ในชุดคาริกินุสีน้ำเงินเข้ม (ชุดขุนนางแบบลำลอง แบบทางการคือชุดโนชิ) หากแต่เด็กหนุ่มตัวค่อนข้างสูงมาก ขณะที่แบกเอกสารมา
“ผมกำลังจะไปตามมาพอดี”เด็กหนุ่มเอ่ยทัก ขณะที่หยิบม้วนกระดาษส่งมาให้ “อ่านเสร็จเผาทิ้งด้วย ไปได้แล้ว มกคุง”
มาซาฮิโระก้มลงบอกสัตว์อสูร รูปร่างประหลาดเหมือนแมวหรือสุนัข แต่เป็นสีขาว ดวงตาสีแสงอาทิตย์ยามอัสดง
“เลิกเรียนข้าว่ามกคุงซักที”สัตว์อสูรร้องว่า ขณะที่เดินตามไปติดๆ คาอินได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ยังไงพวกนี้ก็เหมือนเดิมถึงจะอายุ14แล้วก็ตาม อีกปีนึงก็บรรลุนิติภาวะของราชวงศ์แล้ว หลังจากนั้นคงมีงานยุ่งอีกมากมาย แต่ทว่ากลับชะงักเมื่อรู้สึกถึงพลังวิญญาณแปลกๆ มาซาฮิโระที่เดินอยู่ถึงกับหยุดไปด้วยเช่นกัน ทั้งหมดหันไปทางที่ทำการหน่วยที่3 5 และ9 ทันที ก่อนที่ทั้งสามหน่วยอาคารบางส่วนจะระเบิดจนเซย์เรย์เทย์สั่นสะเทือน!
“นั่นมันเกิดอะไรขึ้น”เสียงหวานแต่ออกจะแหลมสูงแบบเด็กผู้หญิงร้องถาม ขณะที่ฉากไม้ไผ่ถูกตลบขึ้น เด็กสาววัยเท่ามาซาฮิโระ เด็กกว่าไม่ดี่เดือน ผมยาวจรดพื้น และดวงตากลมโต ร้องถาม กิโมโนหรูหราทำให้ทุกคนรู้ได้เลยว่าเธอคนนี้ไม่ธรรมดา
“เดี๋ยวฉันไปดูละกัน”ฟุจิวาระ อากิโกะหยิบดาบคาตานะมาคาดเอวแล้วใช้ก้าวพริบตาไปทันที ทำเอาผู้ชายสองคนใบ้รับประทานเพราะยังไม่ทันสั่งอะไรเลย
ภายในท่อระบายน้ำที่พวกอิจิโกะหลบอยู่ เสียงระเบิดกัมปนาททำให้อิจิโกะ ลูเคียและฮินาโมริสะดุ้ง เสียงระเบิดได้เอคโค่กับท่อระบายน้ำจนเกินเสียงอันน่าปวดหัวมากขึ้น จะว่าไป มันก็เป็นเหล็กนี่นะ แถมไมได้ทำผนังแบบโรงแสดงออเครสต้าด้วย
“เกิดอะไรขึ้นนะ เสียงมาจากข้างบน”ลูเคียพึมพำเบาๆ ขณะที่ลุกขึ้นจากการวางแผนในการบุกเข้าไปที่หอสำนึกผิดซึ่งปกคลุมด้วยพลังวิญญาณมหาศาลแถมด้วยองครักษ์ที่ต้องต่อกรด้วย ดีไม่ดีอาจเจอระดับสูงได้
“จะออกไปตอนนี้มั้ย”ฮินาโมริถามความเห็น เพราะยังไงก็น่าจะไปตรวจสอบ
“อื้อ”อิจิโกะและลูเคียพยักหน้ารับทันที ขณะที่ค่อยๆย่องปีนขึ้นไปตรงจุดที่เป็นทางบันไดไปยังหอสำนึกผิดซึ่งอิจิโกะและเร็นจิเคยสู้กันมาก่อน ตอนแรก พวกเขาคิดว่า มันคงจะไม่มีใคร เพราะคงหันความสนใจไปยังจุดระเบิด แต่พวกเขาคิดผิด ทั้งสามเห็นร่างระหงของหญิงสาวคนหนึ่งดูท่าทางคงอายุ18-19ปี ผมยาวถึงกลางหลังเหยียดตรง ดวงตาไม่ถึงกับโตแต่คมกริบมีสีงาช้างดูนิ่สงบและสุขุมเยือกเย็น ในชุดฮากามะสีดำแบบยมทูต แต่ทรงกลับไปทางชุดของมิโกะเสียมากกว่า พลังวิญญาณที่พุ่งนั้น ดูน่าพรั่นพรึง
“ฮาริเนะ ยูโนกิ รองหัวหน้าหน่วยองครักษ์แห่งเซย์เรย์เทย์”ลูเคียกระซิบเสียงแผ่วเบา ดูท่าทาง จะเจอของแข็งเสียแล้ว
กลับมาทางด้านสองพี่น้องตระกูลฟุยุโซระที่สัมผัสถึงแรงดันวิญญาณของฮาริเนะได้
“ดูท่าทางรองหัวหน้าคงออกโรงเองสินะ”นิกโกะพึมพำเสียงแผ่ว ตอนนี้เธอทรุดอยู่กับกองเศษอิฐมากมายรวมถึงเศษปูนด้วย ตอนนี้ร่างของเซ็ทสึนะได้หายไปแล้ว เหลือแต่ดาบฟันวิญญาณที่กองอยู่กับพื้นไม่ไกลนัก ร่างสูงโปร่งของผู้นำตระกูลยังนิ่งเฉย ในมือยังถือแส้ไว้และมัดตัวไว้อย่างแน่นหนา ไม่ให้ขยับเขยื้อน
“ท่านพี่จำได้มั้ย ในคืนวันที่9ธันวาคมเมื่อ8ปีที่แล้ว”ผู้เป็นน้องพูดช้าๆ ตอนนี้เธอมีสภาพปางตาย คาโฮโกะหันมาทางนิกโกะที่หอบหายใจไม่หยุด แต่เธอก็พยักหน้ารับ
“ทั้งๆที่มันควรจะดูมีความสุข แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่เลย คืนที่ราชวงศ์คุนะยูกิถูกฆ่าล้างโคตร ตอนนี้จำนวนของเชื้อพระวงศ์นั้นมีไม่มาก”น้ำเสียงของเธอนั้นขาดห้วงเป็นระยะๆ “ไม่ว่าจะเป็นท่านชิมิสึ ท่านเลนโย ท่านเลนยะ ท่านซานาดะ ท่านโทโอยะ ท่านอาเคเดะ ท่านมาโมรุ ท่านซาโตรุและท่านมิโนวะเท่านั้น จากหลายสิบยี่สิบ บัดนี้เหลือแค่9คนเท่านั้น”
คาโฮโกะยังคงนิ่งแต่คิ้วเรียวบางเริ่มขมวด ต้องการจะพูดอะไรกันแน่
“แต่ที่มันต้องล่มสลายน่ะ มันเพราะคนในต่างหากล่ะ”ประโยคต่อมาทำเอาร่างผู้นำตระกูลตัวแข็งทื่อ “ถ้าหากท่านเลนโยไม่คิดการนั้น มันคงไม่เป็นแบบนี้ ทำให้ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ต้องล่มสลาย ทำให้ราชวงศ์ที่ครั้งหนึ่งเคยปกป้องทุกคนมาก่อน บัดนี้เหลือแค่ประจุวิญญาณที่ท่านโทโอยะไม่อาจจะดึงได้ เพราะความทรงจำไม่มีครบ และถึงจะดึงก็ทำไม่ได้เพราะพันธะแห่งราชวงศ์ ด้วยอาคมครั้งสุดท้ายที่ท่านมาซาโกะได้ทำไว้ ก่อนท่านจะสิ้นพระชนม์ ข้าอ่านจากหนังสือในห้องสมุดวิญญาณ และบันทึกต่างๆที่ตระกูลเราได้เก็บไว้ ท่านพ่อเป็นคนบันทึกมันก่อนที่จะมอบให้ท่านพี่เขียนต่อ”
“เจ้ารู้ได้ไง”คาโฮโกะถามเสียงนิ่งขณะที่มีความสั่นเครือในน้ำเสียงนั้น คืนฆาตรกรรมที่ไม่น่าให้อภัย จากฝีมือของคนในราชวงศ์เองที่มักใหญ่ใฝ่สูง ความน่าสยดสยองในการลงมือนั้น มันเหมือนไม่ใช่จิตใจของมนุษย์ บุคคลผู้น่ารังเกียจที่สุด “เจ้ารู้ได้เช่นไรว่าตระกูลเราก็บันทึกด้วย”
“ข้าไม่แน่ใจเพียงแต่อ่านเจอ ข้าหวังว่าท่านพี่คงจะให้คำตอบข้าได้”นิกโกะพูดจนแทบเป็นเสียงกระซิบ คาโฮโกะนั่งลงข้างๆ ขณะที่คืนสภาพดาบฟันวิญญาณ
“ฮายาเตะและคุนะยูกิมีความสัมพันธ์กัน ในด้านการทูต และด้านการปกครอง เป็นราชวงศ์ที่ทรงอำนาจมากที่สุด ใช่แล้วล่ะรวมถึงหลายๆด้านก็จะเหนือกว่าราชวงศ์อีกสองราชวงศ์ นั่นทำได้ทั้งเซนริและยูกิสนิทกันมาก เรื่องพันธะแห่งราชวงศ์เจ้าคงรู้มาแล้ว สองคนนั้นแม้ในตอนแรกๆที่เจอกันคือคู่หูรู้ใจกันมากกว่าใคร เพราะสติปัญญาและความสามารถในความเป็นอัจฉริยะ แต่เมื่อ8ปีที่แล้วในช่วงเวลาที่ราชวงศ์นั้นเข้าใจจิตใจและความรู้สึกลึกซึ้งยังไงล่ะ จึงเกิดเรื่องที่ไม่คิดว่าจะเกิด ทำให้เซนริเสียใจเรื่องนั้นตลอดมา หลายๆคนเอะใจมาตลอด แต่เพราะอะไรรู้มั้ย”เด็กสาวหันมาถามคนตัวเล็กกว่า ซึ่งได้รับคำตอบคือการส่ายหน้าอย่างไม่รู้ที่แท้จริง
“นั่นสินะ เจ้ายังเด็กนักยังไม่เข้าใจ แต่หลังจากเวลาล่วงเลยผ่านมาจนอายุ15ปี ก็เลยเข้าใจยังไงล่ะ เซนริ รัก ยูกิยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด เพราะความผูกพันและความเชื่อใจที่ไม่อยากจะหวังอะไรให้อีกฝ่ายตอบแทน มันคือสิ่งที่ไม่คาดฝัน และเป็นเรื่องดีไปตามๆกัน เซนริรู้ว่ายูกิคือเจ้าหญิงโทโอยะตั้งแต่ต้น เขาไม่เคยลืม น้องคงรู้เรื่องการแสดงของพวกพี่แล้วสินะ เหตุการณ์ที่จำลองนั้นคือความเบาะๆ เซนริน่ะ วิ่งมาเห็นยูกิในสมัยที่กายหยาบยังไม่หลุด เห็นเธอคนนั้นถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาตัวเอง ตอนแรกเขาดึงร่างวิญญาณออกมาได้ ก็เป็นช่วงเวลาที่ต้องสูญเสียความทรงจำไป เขาเห็นภาพนั้นต่อหน้าต่อตาเขา ทำให้กลายเป็นคนเย็นชาและไม่รับแขกอะไรอีกต่อไปจนกระทั่งยูกิมาในสภาพไร้ความทรงจำ เซนรินั้นบันทึกเรื่องราวในไดอารี่ของยูกิต่อจากนั้นมา และเขาก็ไม่มีเวลาอะไรมาก เราจึงเป็นผู้บันทึกมันต่อ ขณะที่อาคาเนะคือผู้ถ่ายทอด นี่แหล่ะคือหน้าที่ของเรา”ผู้นำสาวถอนหายใจเฮือก “ฆาตรกรรมนั้นน่ะ ด้วยน้ำมือของเลนโยมันน่าสยดสยองกว่าที่ไอเซ็นทำเสียอีก ทางเราแทบไม่เปิดเผยให้ใครรู้ ดังนั้นพวกยมทูตจึงคิดว่าเป็นปริศนาค้างคาใจมาตลอดว่าทำไมถึงล่มสลาย และฆาตรกรรมได้โหดเหี้ยมขนาดนั้นได้อย่างไร เพราะอย่างงี้ จนกว่าเจ้าจะอายุ15ปีจึงสมควรรู้ และตอนนี้รู้ไปก็เปล่าประโยชน์แล้วล่ะมั้ง ในเมื่อยูกิต้องตายน่ะ”
นิกโกะก้มหน้านิ่ง ขณะที่ผู้เป็นพี่ลุกขึ้น
“พี่ไม่อาจเข้าใจว่าเจ้าคิดจะทำอะไร แต่ว่า จะติดต่อทางหน่วยสี่ให้มารับเจ้าไปรักษา”ร่างบางระหงเตรียมท่าจะลุกขึ้นแต่ทว่ามือเล็กๆของเด็กหญิงคว้ามาก่อน ดวงตาสีกรมท่าจ้องเขม็ง
“ท่านพี่ ข้าต้องบอกเรื่องสำคัญ”
คาโฮโกะหยุดชะงักแต่ก็พยักหน้าให้พูดมา นิกโกะหันซ้ายหันขวาเมื่อไม่เห็นใครและมั่นใจว่าปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็น
“ฟังให้ดีค่ะ การประหารครั้งนี้มีเงื่อนงำ เราไม่รู้เหตุการณ์เกี่ยวกับ46ห้องวังกลาง มันถูกปิดตายมาแล้วตอนนี้ คำสั่งที่ส่งออกมาแสดงให้เห็นว่าเขายังติดต่อกับเราอยู่ ตอนแรกข้าคิดจะให้คนตรวจสอบให้ แต่คิดว่าท่านพี่ทำน่าจะดีกว่า ข้าไม่รับรู้ถึงภายนั้นได้มาตั้งแต่คำสั่งที่ให้ย้ายเจ้าหญิงไปยังหอสำนึกผิดตั้งแต่นั้นมา และคิดว่า เหตุการณ์นี้น่าจะเกี่ยวโยงกับโศกนาฏกรรมสยดสยองนั้นด้วย”
“หมายความว่าไง”คาโฮโกะถึงกับชะงักทันที เมื่อฟังคำกล่าว น้องสาวหรี่ตาลง
“ท่านคาอินตรวจสอบเรื่องนี้เช่นกัน ส่วนท่านเซนริถูกกักบริเวณทำให้ไม่สามารถออกคำสั่งอะไรได้ ส่วนท่านมาซาฮิโระและท่านอากิโกะเองก็เช่นกัน ข้าไม่แน่ใจว่า การที่กักบริเวณสี่ราชวงศ์ที่เหลือมันคือจุดประสงค์อะไรกันแน่ แต่ที่ข้าลองคาดการณ์ดู คำสั่งประหารครั้งนี้ มีคนอยู่เบื้องหลัง เขาเป็นอัจฉริยะในเงามืด และเป็นผู้ที่ไม่ต้องการให้สี่ราชวงศ์รุ่นนี้ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์เพื่อปกครองโซลโซไซตี้ ซึ่งจะทำให้โซลโซไซตี้แข็งเกร่งกว่าที่ผ่านมาแข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์" นิกโกะลดมือลง คาโฮโกะเตรียมท่าจะถามแต่เด็กหญิงผลักพี่สาวออกไป
“ท่านพี่ไปก่อนเถอะ ถ้าพวกนั้นเจอท่านพี่ ต้องถูกกักบริเวณแน่ๆ ตอนนี้ยังทัน”
คาโฮโกะพยักหน้ารับ ขณะที่วิ่งด้วยก้าวพริบตาไปทันที นิกโกะถอนหายใจเฮือกขณะที่พวกหน่วยหกวิ่งมาหา ต่างก็ตกตะลึงกับสภาพการรอบๆตัวและตัวของผู้ที่ต่อสู้ด้วย ก่อนที่เด็กหญิงจะถูกพาตัวไปรักษาที่หน่วย4 ส่วนทางด้านผู้นำตระกูลฟุยุโซระ ที่ใช้ก้าวพริบตาและใช้วีมารอำพรางวิญญาณมองรอบๆตัว เธอต้องหลบซ่อนตัวเสียแล้ว คำบอกเล่าของน้องสาวทำให้เธอกระจ่างขึ้น เพราะอย่างงี้ อาคาเนะ ซากุระจึงไม่ยื่นมือเข้ามาหา เช่นเดียวกับตระกูลโอกุเระเองก็ตามที เพราะแต่ละฝ่ายถูกกักบริเวณ แต่เธอตรวจสอบได้แค่บางส่วน บางทีคงต้องแจ้งเซนนะแล้วว่าให้ซ่อนตัว เพราะยังไงเซนนะเองก็มีอำนาจพอๆกับซากุระ
เธอสงสัยมานานแล้วว่า ทำไมโยรุอิจิ เคียวราคุ และคนตระกูลชิบะจึงไม่ยื่นมือได้มาก ส่วนเบียคุยะไม่สามารถจะใช้อำนาจของผู้นำขุนนางที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเซย์เรย์เทย์ได้ เพราะถูกกักอำนาจนี่เอง ดวงตากลมโตหันไปทางจุดที่ตั้งของวังกลาง46ห้อง แล้วขมวดคิ้ว
การประหารครั้งนี้ ใครกัน ที่อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์ครั้งนี้ เรื่องไม่ชอบมาพากลทั้งหลายเริ่มก่อตัว พร้อมกับพายุแห่งโศกนาฏกรรมที่อาจทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยก็ได้ การทำลายจิตใจของผู้ที่เก่งที่สุดในสี่ราชวงศ์ ฮายาเตะ เซนริ การบังคับคาอิน เซ็ทสึ ด้วยเช่นกัน หัวหน้าองครักษ์ที่มีฝีมือดีที่สุดในทุกหน่วยแห่งโซลโซไซตี้และมิติวังราชันย์รวมกัน ไม่สามารถทำอะไรได้มาก ทำให้ผู้นำสาวเองรู้สึกไม่ดี
มือเรียวบางพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนจะกระซิบบอกผีเสื้อนรกและฝากไปหาลูเคียทันทีและเซนนะด้วย ท่านหญิงตระกูลขุนนางสมควรที่จะรู้เรื่องนี้ เพื่อป้องกันตัวเองจากเหตุการณ์นี้ให้มากที่สุด ถ้าเป้าหมายของผู้อยู่เบื้องหลังการประหารคือสังหารเหล่าราชวงศ์และตระกูลขุนนางล่ะก็ สถานการณ์ครั้งนี้ ลูเคียและเซนนะไม่ปลอดภัยแล้ว รวมถึงนิกโกะด้วย แต่ตอนนี้ทางเทนโคแห่งหน่วยองครักษ์คอยดูให้อยู่คงไม่ต้องห่วง แต่ครั้งนี้คงต้องหาทางเอาตัวรอดจากเวลานี้ไปให้ได้ก่อน
เสียงระเบิดพลังวิญญาณทำให้เด็กสาวหันไปทางจุดบันไดเชื่อไปยังจุดหอสำนึกผิด พลังวิญญาณของคุโรซากิ อิจิโกะและฮาริเนะ ยูโนกิ ระเบิดขึ้นจนรู้สึกสั่นสะท้านเล็กน้อย คาโฮโกะได้แต่อธิษฐานว่า เธอจะส่งข้อความให้สองคนนั้นทันเวลาพอ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตมองหน่วย3 5และ9ที่ระเบิดขึ้นจนมียมทูตมาออกันเต็ม บางรายบาดเจ็บสาหัสจนหน่วย4ต้องออกแรงทำงานหนัก ไม่ใช่แค่เธอกังวล แต่คนอีกคนก็กังวลเช่นกัน คุจิกิ ฮิซานะ หญิงสาวนั่งบนระเบียงไม้ในบ้านคุจิกิ เธอไม่ได้ให้เรื่องหยุดลง แต่ตอนนี้เธอได้แต่ภาวนาว่าให้ทุกคนปลอดภัย ดวงตากลมโตสีไพลินหันมามองเบียคุยะที่ทำงานอยู่ในห้องทำงานเปิดหน้าต่างโปร่งสบาย ขณะที่หวังว่า การประหารจะพลิกผันเป็นดี แต่คิดว่าไม่ เมื่อผีเสื้อนรกมาแจ้งข่าวใหม่จากวังหลาง46ห้อง
กลับมาทางด้านพวกอิจิโกะ อิจิโกะชักดาบฟันวิญญาณปะทะกับฮาริเนะอย่างรวดเร็ว ด้วยความเร็วที่ยากจะคาดเดาถึงของทั้งสองฝ่าย ลูเคียเงยหน้าเมื่อผีเสื้อนรกบินลงมา ขณะที่พูดอะไรบางอย่าง ดวงตาสีไพลินคมและโตเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก จนฮินาโมริเอ่ยถาม แต่ทว่ายังไม่ทันตอบ เสียงฮาริเนะก็เอ่ยขึ้นก่อน
“พอเข้าใจเหตุการณ์แล้วสินะคะท่านลูเคีย” ยมทูตสาวหันขวับไปมองด้วยสายตายากจะหยั่งถึงอันเป็นเอกลักษณ์ “วินาทีนี้ เหล่าตระกูลขุนนางและราชวงศ์ไม่ปลอดภัยแล้ว”
“หมายความว่าไงที่ลูเคียไม่ปลอดภัย”อิจิโกะตะคอกถามใส่ ขณะที่ฮินาโมริขมวดคิ้วอย่างสงสัย ฮาริเนะหมุนตัวแล้วฟาดดาบใส่อิจิโกะอีกครั้ง เธอไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นแต่ทว่าการต่อสู้ก็หยุดอีกคราเมื่อผีเสื้อนรกอีกสามตัวมาแจ้งข่าว ข่าวที่ทำให้คนถูกแจ้งแถมจะทรุดลงอีกครั้ง
“คุณลูเคีย”รองหัวหน้าหน่วย5หน้าซีดเผือดพอๆกับคนถูกเรียกเลย ลูเคียริมฝีปากสั่นระริก ในใจอยากจะย้อนเวลาไป ทั้งที่พยายามแสร้งให้เข้มแข็ง แต่เรื่องแบบนี้ทำให้กำแพงนั้นทลายลงไปปล่อยให้ความอ่อนแอเข้ามาหาอย่างเต็มที่
“ไม่จริง”น้ำเสียงหวานใสนั้นสั่นเครือ เมื่อเสียงนั้นยังก้องอยู่ในหัว ข้อความจากวังหลาง46ห้อง
เลื่อนระยะเวลาประหารจาก15วันเป็นเวลาในอีก7วันข้างหน้า ส่วนทางราชวงศ์ให้หยุดความเคลื่อนไหวเรียบร้อย ตระกูลขุนนางเช่นกัน เหลือแต่คนที่ยังหลบหนี เจอตัวเมื่อไหร่ ให้จับมาเข้าประจำการหน่วยของตนเองหรืออยู่ที่บ้านของตระกูล
“รองหัวหน้าฮินาโมริ พาท่านลูเคียหนีไปเร็วเข้า”ฮาริเนะขยับริมฝีปากซึ่งฮินาโมริเข้าใจทันที แล้วคว้ามือของลูเคียจากนั้นก็หายไปทั้งคู่ อิจิโกะกำดาบแน่น แล้วฟาดเก็ทสึงะเท็นโชพุ่งใส่ หญิงสาวเอี้ยวตัวหลบ ขณะที่เขี้ยวจันทราทลายอาคารไปมากมาย รองหัวหน้าหน่วยองครักษ์ยังมีสีหน้าเฉยเมย และปรายตามองอิจิโกะด้วยสายตานิ่งสงบ ทำให้โทสะของเด็กหนุ่มนั้นพุ่งขึ้นเรื่อยๆ
ทางด้านพวกอิชิดะ และโอริฮิเมะ หลังจากที่ฟังรันงิคุและคิระอธิบายอย่างรวดเร็วถึงกับตัวสั่นสะท้าน นอกจากจะเลื่อนระยะเวลาประหารแล้ว ตอนนี้ลูเคียไม่รู้ปลอดภัยรึเปล่า ส่วนด้านพวกเร็นจิ ที่หันมาทางเซนนะอย่างรวดเร็วหลังจากที่ข่าวจากวังกลางส่งมาถึงเธอหลังของคาโฮโกะไปเล็กน้อยเท่านั้น เซนนะกัดฟันกรอด เพราะอย่างงั้น จดหมายท่านพี่ก็ของปลอม! มิน่าล่ะถึงรู้สึกว่าลายมือไม่ค่อยเหมือนมาก ท่านพี่ซากุระไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่ ใครกันที่ทำเรื่องนี้ เร็นจิมองไปที่หอสำนึกผิดอย่างจนปัญญาที่จะทำอะไรได้ ครั้งนี้มันรวดเร็วจนหายใจแทบไม่ทัน
ภายในหอสำนึกผิด
ยูกิลืมตาขึ้นมาทันทีเมื่อรู้เรื่องที่แจ้งมา จากเหล่าเพชฌฆาต ที่มาส่งข่าว มันร่นมาเรื่อยๆแล้ว เธอซ่อนไดอารี่ไว้ในหอสำนึกผิดที่บันไดขั้นสูงสุด และล้อมด้วยกำแพงพลังวิญญาณมากมาย ที่ทำให้คนอื่นไม่เห็น แต่ถ้าเป็นเขาล่ะก็ เซนริ คาอิน มาซาฮิโระ หรืออากิโกะย่อมรู้แน่ เธอจงใจให้เห็น เมื่อวันที่เธอถูกประหาร พวกนั้นจะได้รักษานี่ไว้แทนเธอ ก่อนที่ความทรงจำลางๆบางอย่างแล่นเข้ามาในสมอง เป็นภาพที่เธอก็ไม่อาจเข้าใจมันได้ แต่ต้องมีใครคนหนึ่งตอบเธอได้แน่
ความคิดเห็น