พรหมลวง (สนพ.ตะวันเปรมปรีดิ์ฯ)

                อาคารสองชั้นดูเก่าทรุดโทรมด้วยคราบน้ำฝนเหลืองปนเขียวคล้ำของตะไคร่ที่เกาะผนังภายนอก ต้นไม้ใหญ่ริมหน้าต่างยืนต้นตายทิ้งใบเหี่ยวแห้งกองเต็มพื้นเหลือไว้แต่กิ่งแห้งผุพังติดกับต้น เถาวัลย์เหี่ยวเฉาโรยเถาย้อยลงเรี่ยเกลี่ยดิน ตรงโคนต้นสุมด้วยใบไม้เหี่ยวแห้งเน่าเปื่อยน่าขยะแขยงหากจะเดินย่ำไป

มองไม่เห็นความเจริญหูเจริญตาจนหญิงสาวเผลอคิดในใจ

                ‘บ้านคนแน่หรือ’

                ทันใดนั้นก็มีเสียงตอบดังขึ้นทันที

                “ถ้าหล่อนเป็นคน ที่นี่ก็บ้านคนย่ะ”

                หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวกับเสียงคุ้นหู แต่น้ำเสียงกระโชกโฮกฮากเหมือนโกรธกันมาสักสิบชาติ แต่ที่แน่ๆ หล่อนมาที่นี่คนเดียว แล้วใครกันที่มาตะคอกใส่

                หญิงสาวหันกลับไปช้าๆ ใจสั่น มือเย็น เหงื่อชื้น แล้วเบิกตาโพรงกับเจ้าของคำพูดที่เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ นั่งห้อยขาอยู่บนยอดไม้ที่สูงจนไม่คิดว่าจะมีใครปีนขึ้นไปเล่น เด็กคนนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและเติบโตเป็นหญิงสาวที่หน้าตาเหมือนหล่อนราวกับส่องกระจก

ฝากอิบุ๊ค คลิกที่ปกได้เลยค่ะ ขอบคุณค่ะ

และอีกมากมาย Click