ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : งานเต้นรำที่แสนวิเศษ
ช่วงเช้าก่อนงานเต้นรำจะเริ่มต้นขึ้น ...ผมต้องวิ่งวุ่นแต่เช้า เพื่อช่วยเพื่อนซี้ทั้งสองหาคู่ไปงานเต้นรำในคืนนี้ให้ได้ โดยเฉพาะไอร่แว่นนี่ ต้องหาให้ได้ เพราะเค้าเป็นถึงตัวแทนในการประลองเวทย์
ย้อนมาเมื่อคืนก่อน
พอผมกลับขึ้นมาที่ห้องนั่งเล่น ก็เห็นแฮรี่นอนเหมือนคนใกล้ตายเต็มประดา ผมไม่รู้จะสงสาร หรือสมเพชหมอนี่ดี
"ไง!แฮรี่...นอนเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากเลยนี่ ยัยนั่นว่าไงบ้าง?"ผมรีบพูดเข้าประเด็นทันที
"ดูหน้าฉันสิ!เหมือนคนมีความสุขไหมละ?" คำพูดและสายตามันช่างน่าโดดถีบเสียนี่กะไร
"แห้วละสิท่า!" แฮรี่เพียงแค่พยักหน้า แล้วก็กลับไปนอนหมดอาลัยตายอยากเหมือนเคย ผมละเหนื่อยใจจริงๆ หมอนี่เริ่มจะถอดใจแล้วสินะ ... ผมบอกแล้วไงการหาคู่ไปงานเต้นรำนั่นมันไม่ใช่ง่ายๆ แต่ผมก็ถือว่ายังโชคดีอยู่มาก หึหึ (หัวเราะเหมือนสะใจตัวเอง)
...แล้วก็ตามมาด้วยเสียงเอะอะโวยวายของสาวๆบ้านกริฟฟินดอร์ ที่พยุงตัวของรอนเข้ามา สีหน้าของรอนเหมือนมันจะสตั้นอะไรบางอย่างอยู่
" เกิดอะไรขึ้นนะ?" แฮรี่ที่นอนเหมือนคนใกล้ตายเต็มทีรีบสปริงตัวขึ้นจากโซฟา แล้วรีบถลาเข้าไปหารอนทันที
"คือ...พี่เค้าพึ่งขอนัด เฟลอนะ"จินนี่เป็นคนเปิดประเด็น
"เธอว่าไงบ้าง?"คราวนี้เป็นเสียงของยัยเฮอร์ไมโอนี่ ที่ถามขึ้นบ้าง
"พวกนายก็รู้นี่ ว่าฉันชอบวิธีการเดินของพวกเธอ...ฉันเลยเผลอหลุดปากชวนเธอออกไป.." รอนพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคนหมดหวังกับชีวิตอะไรทำนองนั้น
"แล้วเธอตอบตกลง?" เฮอร์ไมโอนี่ซักถามไม่เลิก
"อย่างี่เง่าน่า..." รอนพูดขึ้น
"อันที่จริง...ตอนเธอตอบกลับมา...มันค่อนข้างจะน่ากลัวไปนิดนึงนะ" จินนี่เป็นคนพูดขึ้น
"เอ่อ...รอนฉันขอโทษวะเพื่อน!ไม่คิดว่านายจะขอเธอ" ทุกคนหันมามองจ้องหน้าผมกันหมด ประมาณว่า เองพูดอะไร = =
"อย่าบอกนะ...ว่านายขอเฟลอเธอไปงานเต้นรำนะ" เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับทำเสียงหลงขึ้นมาทันที ส่วนรอนถึงกับทำปากพะงาบๆ เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
"ก็ไม่ใช่ซะทั้งหมด...คือฉันไม่ได้เป็นคนขอ...แต่เธอต่างหากที่ขอฉันนะ" คำพูดนั้น เรียกสีหน้าที่สงสัยจากเพื่อนร่วมบ้านได้อย่างดี ผมจึงเล่าเหตุการทั้งหมดให้คนทั้งหอพักฟัง = = โดยไม่ได้ตั้งใจ
กลับมาช่วงปัจจุบัน
ผมพยายามพูดหว่านล้อมให้สาวๆหลายคนไปงานเต้นรำกับเพื่อนซี้ทั้งสองของผม แต่ดูเหมือนทุกคนจะมีคู่กันหมดแล้ว พวกเธอเลยปฏิเสธ กันหมด ... แล้วไอร่สองหน่อนั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย กับทำตัวห่อเหี่ยวเหมือดอกไม้ที่ขาดน้ำมาครึ่งค่อนปีก็ว่าได้
"นี่!ปัญหาของพวกนายนะ...ไหงมาให้ฉันจัดการอยู่คนเดียวฟร๊ะ - +-"
"ฉันว่า...พอเหอะสหาย คงไม่มีใครอยากไปงานเต้นรำกับเราสองคนหรอก" รอนพูดขึ้น เหมือนเป็นคำพูดที่ฟังดูดี แล้วมันใช่ที่ไหนกันฟร๊ะ
"ไม่ได้รอน...คืนนี้พวกนายต้องมีคู่ไปงานเต้นรำ โอเค้?" ทั้งสองพยักหน้า ระหว่างที่ผมเดินไปทั่วฮอกวอตส์ ก็เจอเข้ากับ ยัยน้องสาวตัวแสบ ที่กำลังเดินฮัมเพลงอย่างสบายใจ พอยัยธีน่าเห็นหน้าของผมก็ทำเป็นหันหลังกลับ ...แต่มีเรอะที่ผมจะไม่รู้ว่ายัยนี่กำลังจะเดินหนี จึงรีบคว้าชายเสื้อคลุมไว้
"จะหนีไปไหน...ยัยตัวดี" ธีน่ายิ้มกลบเกลื่อน
"ก็ต้องรีบไปเรียนสิพี่...ถามโง่ๆ = =" หลอกด่ากันเห็นๆ
"อ้อ...หรอไปเรียนที่ไหนละ?...ห้องสมุด ห้องน้ำ หรือในท่อระบายน้ำดีละ?...วันนี้ไม่มีชั่วโมงเรียนทั้งวัน...อย่ามาแถซะให้ยาก" ผมพูดดักคอยัยธีน่าทันที เพราะยัยนี่เป็นคนชอบแถไปเรื่อย เพื่อเอาตัวรอด
"ก็รู้ๆกันอยู่...พี่มีปัญหาอะไรละ?" บอกแล้วยัยนี่พูดแถไปเรื่อยเปื่อย
"ขอถามหน่อย งานเต้นรำเธอไปกับใคร? " ธีน่าถึงกับเหงื่อตกโดยที่ไม่รู้ตัวมาก่อน
"ยังไม่มีคะ...แล้วฉันก็จะไม่ไปงานนี้ด้วย" ตอบได้หน้าตายมาก
"หืม...จริง? น้องสาวพี่นี่นะจะไม่มีคนชวนไปงานเต้นรำ?" ผมเลิกคิ้วขึ้น
"แล้วไอร่ที่ถามนี่...ต้องการคำตอบแบบไหนกันแน่ฟร๊ะ?" ธีน่าถึงกับวีนใส่ผมยกใหญ่
"ช่างเหอะ...งั้นก็ไปงานเต้นรำกับแฮรี่สิ!"
"ไม่ละ...ฉันไม่ชอบงานอะไรเทือกนี้หรอก" ตอบได้หน้าตายด้านมาก = =
"ต้องไป...โอเค แล้วเจอกันที่งานคืนนี้" แล้วผมก็รีบชิ่งทันที ไม่รอคำตอบจากยัยธีน่าเลยซักนิด ผมรู้ว่ายัยนี่นะดื้อด้านพอๆกับผมนั่นแหละ เลยต้องใช้วิธีนี้ บังคับทางอ้อม
ช่วงค่ำงานเลี้ยงเต้นรำได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
นักเรียนทั้งหลายต่่งพากันแปลงโฉมตัวเองเพื่อให้ดูดีที่สุด ในงานเต้นรำคืนนี้ ยกเว้นพ่อหนุ่มสามเกลอที่ยังคงหมกตัวอยู่ในห้องแต่งตัว
"ให้ตายสิ...ให้ตาย" รอนหมุนตัวไปรอบๆ แล้วยืนบ่นงึมงำ
"เลิกจับชายเสื้อได้แล้วรอน...มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ "ผมพูดด้วยความเหลืออด เค้าบ่นนั่นนู่นี่ตั้งแต่เช้า จนถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่เลิกบ่น
"นายก็พูดได้นี่...ดูชุดนายสิทั้งเท่ และดูดี...ดูฉันสิเหมือคุณยายเทสซี่...แถมกลิ่นยังเป็นกลิ่นยายทวดเทสซี่ ฮึ๊ย ~ ~ "รอนก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่แล้วส่ายหน้าไปมา
ส่วนแฮรี่เค้าดูดีมากเมื่อใส่ชุดทักซิโด้สีดำ แต่ผมมันนี่น่าจับมาจัดทรงซะจริงๆ ยุ่งเหยิงอย่างบอกไม่ถูก
"อะไรนะ?"รอนเมื่อเห็นแฮรี่เดินออกมาก็ทำเสียงหลง
"ชุดออกงานไง!" แฮรี่ถึงกับผงะ
"ใช่...ดูดีนี่" รอนทำหน้าเหมือนกำลังร้องไห้
"เอ่อ...ชุดนายก็ดูคลาสิกดีนี่" แฮรี่ฉีกยิ้มกลบเกลื่อน
"เห่อๆ...อย่าพูดทำให้มันดูดีเลยแฮรี่...แค่นี้ฉันก็อายมากพอแล้ว" รอนเดินออกจากหอชายไปทันที แฮรี่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา แล้วเดินตามออกไป
พวกผมทั้งสามเดินลงมายังหน้าห้องจัดงาน นักเรียนหลายคนต่างยืนรอคู่ของตัวเอง บางคนก็เดินควงคู่กันมา
"มันน่าอึดอัดนะว่าไหม?" ผมหันไปถามแฮรี่
"มากเลยเพื่อน" แต่สายตามันไม่ได้มองมาที่ผมนี่สิ...มัวแต่มองยัยแชง ที่ควงคู่มากับเซดริก
"แทงใจดำจริงๆ" ผมพูดก่อนจะลากแฮรี่ให้เดินตามผมมา
"จะลากฉันไปไหนฟร๊ะ?" ผมไม่ตอบแต่กลับเดินตรงไปหาโช
"หวัดดีครับ...คุณแชง" ผมกล่าวทักทายโชด้วยความเป็นกันเองละมั้ง
"ไอ้หมาบ้า...บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกว่าคุณแชง ให้เรียกว่า โช " แล้วเธอก็ทำหน้าแก้มป่องขึ้น เหมือนเด็กที่โดนผู้ใหญ่แกล้ง
"เห็นยัยธีน่าไหม? ผมเลยพูดเข้าประเด็นทันที" ส่วนแฮรี่ได้แต่ยืนเงียบ...แล้วก็เงียบ (สตั๊นไปแล้วคับ)
"อยู่กับลูน่านะ...แถวๆหน้าประตูละมั้ง" โชชี้ไปที่หน้าประตูของห้องโถงใหญ่
"ขอบใจ..." ผมหันไปมองหน้าแฮรี่อีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจ แล้วลากเดินไปหายัยธีน่า
"แฮรี่!ไม่คิดจะทักยัยนั่นซักคำเลยหรอ?"
"ไม่รู้จะพูดอะไรนี่" (แล้วเบือนหน้าหนี)
"เอาที่นายสบายใจเลยเพื่อน" ผมเดินตรงดิ่งไปที่หน้าประตู
"โอ้ว...คุณพอตเตอร์อยู่นี่เอง" อาจารย์มักกอนากัลเดินตรงเข้ามาหาแฮรี่ทันที
"เธอคงจะรู้แล้วใช่ไหม..ตัวแทนทั้งสี่ต้องเต้นรำก่อนเปิดงาน" แฮรี่ถึงกับยืนสตั๊น
"เอ่อ...ไม่ครับ ผมไม่รู้"
"โอ้ว...งั้นเธอก็รู้ไว้ซะสิ" แฮรี่ได้แต่พยักหน้า ก่อนที่อาจารย์มักกอนากัลจะเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง
ตัวแทนทั้งสี่ต่างพาคู่ของตนเดินควงคู่กันเข้าไปในงาน ผมไม่แปลกใจเลยที่เห็นยัยเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินควงคู่มากับวิกเตอร์ ครัม ยัยนี่ทำตัวแปลกๆไป ไม่ชอบอยู่กับพวกเรา เวลาถามว่าหายไปไหนมาก็ตอบแต่ว่าไปห้องสมุดมา แถเห็นๆ ส่วนผมควงคู่มากับเฟลอ แฮรี่ควงคู่มากับยัยน้องสาวตัวแสบของผม ส่วน โช ควงคู่มากับเซดดริก ตัวแทนทั้งสี่เดินเข้ามาอยู่ท่ามกลางฟลอเต้นรำ บรรยากาศภายในงานถูกตกแต่งไปด้วยน้ำแข็ง มีต้นคริสมาตส์ตั้งตระหง่าอยู่หน้าห้องโถง เป็นการตกแต่งที่ยอดเยี่ยมไปเลย ผมระบายยิ้มให้กับหญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีฟ้าอย่างอ่อนโยนก่อนโค้งตัวให้เกียติแก่ผู้หญิง งานเต้นรำได้เริ่มต้นขึ้นด้วยการเต้นรำของตัวแทนทั้งสี่คน ...แต่แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าห้องโถง ชุดเดรสสีเหลืองทอง กับผมที่ถูกม้วนให้เป็นลอนใหญ่ มันช่างเข้ากับดวงตาสีแดงคู่นั้นจริงๆ
เสียงเพลงจบลงตัวแทนทั้งสี่ต่างพาคู่ของตนมานั่งที่โต๊ะของตัวแทน บรรยากาศมันดูน่าอึดอัดซะไม่มี ไอร่คนที่จัดโต๊ะให้นี่ก็เหมือนจงใจแกล้งไอร่แว่นนี่เห็นๆ
"นั่งโต๊ะนี้...มันบั่นทอนจิตใจดีเนาะแฮรี่" ผมหันไปกระซิบบอกแฮรี่
"เลวร้ายยิ่งกว่าถูกพวกมังกรไล่บี้ซะอีก"
"เอ่อ...ผมกับแฮรี่ขอตัวนะครับเฟลอ" ผมก็อยากอยู่ต่อกับเธอนะ แต่สภาพจิตใจเพื่อนผมสำคัญกว่า (แมนมาก)
"คะ..." รอยยิ้มบางเบานั่นรู้สึกวาบหวิวไปทั้งตัวเลยแหะ...ผมกับแฮรี่ เดินออกมาที่หน้างาน ก่อนที่ผมจะขอตัวแยกออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ไร้ผู้คน ที่ริมทะเลสาบ ผมนั่งใต้ต้นไม้ต้นเดิม ที่ผมเคยมานั่งเป็นประจำ
...วันนี้ดวงจันทร์ช่างสวยและงดงามเหลือเกิน ผมชอบบรรยากาศในยามราตรีแบบนี้ มันช่างเป็นบรรยากาศที่ทำให้คนเรารับรู้ ถึงความอ้างว้างของตัวเองได้ ถึงแม้เราจะมีเพื่อนรายล้อมนับสิบยี่สิบคน แต่เมื่อเวลาที่เราอยู่คนเดียวความเหงาเท่านั้นที่จะอยู่กับเรา
"พระจันทร์...สวยดีนะ" เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยพูดแทรกขึ้นมาในความเงียบงันนั้น
"เธออีกแล้วหรอ...เทนโนสึ เป็นพวกสโตรกเกอร์รึไง?" ผมเลิกคิ้วขึ้น
"อย่าสำคัญตัวเองผิดสิ...ฉันก็แค่ออกมาสูดอากาศ...แต่ดูแถวๆนี้อากาศจะไม่บริสุทธิ์ซะแล้วละ" อาเธน่าพูดยอกย้อนขึ้น
"ห้าๆๆ ก็เอาเหอะ...จะพูดอะไรก็เชิญตามสบายครับ อาจารย์" อาเธน่าถึงกับยืนงงชั่วครู่
"วันนี้หมอนี่มาแปลกแหะ...ไม่เถียงสักคำ ==" อาเธน่าคิดในใจ
"นายสมองไปฟาดกับก้อนหินที่ไหนมารึป่าว?" อาเธน่าเอ่ยขึ้น
"ก็ไม่นี่...ทำไมหรอ?" เป็นคำตอบที่ไร้ความรู้สึกจริงๆ
"ไม่เห็นเถียงเหมือนทุกที...สมองกลับรึไง" อาเธน่าถึงกับยืนกอดอก
"ไม่ละ...บรรยากาศดีแบบนี้จะมานั่งทะเลาะกันทำไมละ" เป็นครั้งแรกที่อาเธน่าได้รับรอยยิ้มที่จริงใจจากผู้ชายคนนี้เป็นครั้งแรก ทำเอาอาธน่าทำอะไรไม่ถูกเลยก็ว่าได้
"ก็จริงอย่างที่นายพูดนั่นแหละ" อาเธน่านั่งลงข้างๆฟีอัส แล้วหันมามองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ แสงของดวงจันทร์สาดส่องลงมา ท่ามกลางความมืดมิด เป็นครั้งแรกที่อาเธน่าได้มองหน้าผู้ชายคนนี้แบบใกล้ๆ
ตึ๊ก ๆ ๆ ๆ เสียงเต้นรัวของหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"ให้ตายสิ...ความรูสึกหวิวๆที่หัวใจนี่มันอะไรกัน" อาเธน่าคิดอยู่ในใจ
""นี่!อาเธน่า ความฝันของเธอคืออะไรหรอ?" อยู่ดีๆ ฟีอัสก็เอ่ยถามขึ้น
"นั่นสินะ...ความฝันของฉันคือการที่ฉันได้กลับไปที่ โอลิมเปีย อีกครั้งละมั้ง"
"โอลิมเปีย ? ..." ฟีอัสเลิกคิ้วขึ้น
"ที่ๆฉันเกิด"
"ก่อนที่เธอจะมาสอนที่นี่...เธอไมได้อยู่ที่โอลิมเปียหรอกเหรอ?"
"ก่อนที่ฉันจะได้รับจดหมายจากดัมเบิลดอร์ ...ฉันอยู่ที่ญี่ปุ่นนะ"
"หืม...ญี่ปุ่น แล้วเธอไปทำอะไรที่ญี่ปุ่นละ?"
"มันไม่สำคัญหรอก...ว่าแต่นายเหอะความฝันของนายคือะไร?"
"ฉันไม่มีความฝันหรอก...ความฝันของฉันมันจบไปนานแล้วละ" อาเธน่าหันกลับไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธออีกครั้ง ดวงตาที่ฉายแววถึงความเจ็บปวดนั้นมันฉายแววออกมาอย่างชัดเจน
"แต่ก็ช่างมันเหอะ...อาเธน่า เต้นรำด้วยกันไหม?" ฟีอัสลุกขึ้นและยื่นมือให้กับอาเธน่า
"นายจะบ้าหรอ...สมองกลับรึไง เพลงก็ไม่มีจะเต้นยังไง?" ฟีอัสแค่ยิ้มให้
"ถ้ามีเพลงละ...เธอจะเต้นรำกับฉันได้ไหม?"
"อื้อ...ถ้านายทำได้ละนะ" ฟีอัสโค้งตัวให้อาเธน่า แล้วเค้าก็เอา ไอพอตที่พกติดตัวมาด้วยออกมา เข้าใส่หูฟังข้างหนึ่งให้กับอาเธน่า อีกข้างนึงใส่ให้กับตัวเอง
"แค่นี้...เธอก็เต้นรำกับฉันได้แล้วใช่ไหม?" รอยยิ้มที่ระบายออกมาอย่างอ่อนโยนนั้น ทำให้หัวใจของอาเธน่าเต้นรัวขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางแสงดวงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ทำให้ทะเลสาบมีแสงระยิบระยับเต็มไปหมด เหมือนดั่งว่าเทพธิดาตัวน้อยๆเป็นคนสร้างฉากนี้ขึ้นมา เพื่อเค้า และเธอ ฟีอัสเอามือโอบเอวของอาเธน่าไว้...ทั้งสองใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
"ฉันเข้าใจแล้ว...ว่าทำไมผู้หญิงทุกคนถึงได้หลงรักนายฟีอัส" อาเธน่ายิ้มอย่างอ่อนโยน งานเต้นรำในคืนนี่ช่างวิเศษที่สุดเลย
ทางด้าน แฮรี่ และ รอน ที่ออกเดินตามหาตัวฟีอัส ไปทั่วปราสาทก็ต้องมาหยุดชะงักลงที่ริมทะเลสาบ
"เอ่อ...รอนฉันว่าฟีอัสเค้าคงไม่อยู่แถวนี้หรอก เราไปกันเถอะ" แฮรี่พูดขึ้น รอนแค่พยักหน้าแบบงง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในปราสาท
"ฟีอัส...นายนี่ร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ" แฮรี่คิดในใจ
#ขอสักเม้นเพื่อกำลังใจ TT
ย้อนมาเมื่อคืนก่อน
พอผมกลับขึ้นมาที่ห้องนั่งเล่น ก็เห็นแฮรี่นอนเหมือนคนใกล้ตายเต็มประดา ผมไม่รู้จะสงสาร หรือสมเพชหมอนี่ดี
"ไง!แฮรี่...นอนเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากเลยนี่ ยัยนั่นว่าไงบ้าง?"ผมรีบพูดเข้าประเด็นทันที
"ดูหน้าฉันสิ!เหมือนคนมีความสุขไหมละ?" คำพูดและสายตามันช่างน่าโดดถีบเสียนี่กะไร
"แห้วละสิท่า!" แฮรี่เพียงแค่พยักหน้า แล้วก็กลับไปนอนหมดอาลัยตายอยากเหมือนเคย ผมละเหนื่อยใจจริงๆ หมอนี่เริ่มจะถอดใจแล้วสินะ ... ผมบอกแล้วไงการหาคู่ไปงานเต้นรำนั่นมันไม่ใช่ง่ายๆ แต่ผมก็ถือว่ายังโชคดีอยู่มาก หึหึ (หัวเราะเหมือนสะใจตัวเอง)
...แล้วก็ตามมาด้วยเสียงเอะอะโวยวายของสาวๆบ้านกริฟฟินดอร์ ที่พยุงตัวของรอนเข้ามา สีหน้าของรอนเหมือนมันจะสตั้นอะไรบางอย่างอยู่
" เกิดอะไรขึ้นนะ?" แฮรี่ที่นอนเหมือนคนใกล้ตายเต็มทีรีบสปริงตัวขึ้นจากโซฟา แล้วรีบถลาเข้าไปหารอนทันที
"คือ...พี่เค้าพึ่งขอนัด เฟลอนะ"จินนี่เป็นคนเปิดประเด็น
"เธอว่าไงบ้าง?"คราวนี้เป็นเสียงของยัยเฮอร์ไมโอนี่ ที่ถามขึ้นบ้าง
"พวกนายก็รู้นี่ ว่าฉันชอบวิธีการเดินของพวกเธอ...ฉันเลยเผลอหลุดปากชวนเธอออกไป.." รอนพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคนหมดหวังกับชีวิตอะไรทำนองนั้น
"แล้วเธอตอบตกลง?" เฮอร์ไมโอนี่ซักถามไม่เลิก
"อย่างี่เง่าน่า..." รอนพูดขึ้น
"อันที่จริง...ตอนเธอตอบกลับมา...มันค่อนข้างจะน่ากลัวไปนิดนึงนะ" จินนี่เป็นคนพูดขึ้น
"เอ่อ...รอนฉันขอโทษวะเพื่อน!ไม่คิดว่านายจะขอเธอ" ทุกคนหันมามองจ้องหน้าผมกันหมด ประมาณว่า เองพูดอะไร = =
"อย่าบอกนะ...ว่านายขอเฟลอเธอไปงานเต้นรำนะ" เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับทำเสียงหลงขึ้นมาทันที ส่วนรอนถึงกับทำปากพะงาบๆ เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
"ก็ไม่ใช่ซะทั้งหมด...คือฉันไม่ได้เป็นคนขอ...แต่เธอต่างหากที่ขอฉันนะ" คำพูดนั้น เรียกสีหน้าที่สงสัยจากเพื่อนร่วมบ้านได้อย่างดี ผมจึงเล่าเหตุการทั้งหมดให้คนทั้งหอพักฟัง = = โดยไม่ได้ตั้งใจ
กลับมาช่วงปัจจุบัน
ผมพยายามพูดหว่านล้อมให้สาวๆหลายคนไปงานเต้นรำกับเพื่อนซี้ทั้งสองของผม แต่ดูเหมือนทุกคนจะมีคู่กันหมดแล้ว พวกเธอเลยปฏิเสธ กันหมด ... แล้วไอร่สองหน่อนั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย กับทำตัวห่อเหี่ยวเหมือดอกไม้ที่ขาดน้ำมาครึ่งค่อนปีก็ว่าได้
"นี่!ปัญหาของพวกนายนะ...ไหงมาให้ฉันจัดการอยู่คนเดียวฟร๊ะ - +-"
"ฉันว่า...พอเหอะสหาย คงไม่มีใครอยากไปงานเต้นรำกับเราสองคนหรอก" รอนพูดขึ้น เหมือนเป็นคำพูดที่ฟังดูดี แล้วมันใช่ที่ไหนกันฟร๊ะ
"ไม่ได้รอน...คืนนี้พวกนายต้องมีคู่ไปงานเต้นรำ โอเค้?" ทั้งสองพยักหน้า ระหว่างที่ผมเดินไปทั่วฮอกวอตส์ ก็เจอเข้ากับ ยัยน้องสาวตัวแสบ ที่กำลังเดินฮัมเพลงอย่างสบายใจ พอยัยธีน่าเห็นหน้าของผมก็ทำเป็นหันหลังกลับ ...แต่มีเรอะที่ผมจะไม่รู้ว่ายัยนี่กำลังจะเดินหนี จึงรีบคว้าชายเสื้อคลุมไว้
"จะหนีไปไหน...ยัยตัวดี" ธีน่ายิ้มกลบเกลื่อน
"ก็ต้องรีบไปเรียนสิพี่...ถามโง่ๆ = =" หลอกด่ากันเห็นๆ
"อ้อ...หรอไปเรียนที่ไหนละ?...ห้องสมุด ห้องน้ำ หรือในท่อระบายน้ำดีละ?...วันนี้ไม่มีชั่วโมงเรียนทั้งวัน...อย่ามาแถซะให้ยาก" ผมพูดดักคอยัยธีน่าทันที เพราะยัยนี่เป็นคนชอบแถไปเรื่อย เพื่อเอาตัวรอด
"ก็รู้ๆกันอยู่...พี่มีปัญหาอะไรละ?" บอกแล้วยัยนี่พูดแถไปเรื่อยเปื่อย
"ขอถามหน่อย งานเต้นรำเธอไปกับใคร? " ธีน่าถึงกับเหงื่อตกโดยที่ไม่รู้ตัวมาก่อน
"ยังไม่มีคะ...แล้วฉันก็จะไม่ไปงานนี้ด้วย" ตอบได้หน้าตายมาก
"หืม...จริง? น้องสาวพี่นี่นะจะไม่มีคนชวนไปงานเต้นรำ?" ผมเลิกคิ้วขึ้น
"แล้วไอร่ที่ถามนี่...ต้องการคำตอบแบบไหนกันแน่ฟร๊ะ?" ธีน่าถึงกับวีนใส่ผมยกใหญ่
"ช่างเหอะ...งั้นก็ไปงานเต้นรำกับแฮรี่สิ!"
"ไม่ละ...ฉันไม่ชอบงานอะไรเทือกนี้หรอก" ตอบได้หน้าตายด้านมาก = =
"ต้องไป...โอเค แล้วเจอกันที่งานคืนนี้" แล้วผมก็รีบชิ่งทันที ไม่รอคำตอบจากยัยธีน่าเลยซักนิด ผมรู้ว่ายัยนี่นะดื้อด้านพอๆกับผมนั่นแหละ เลยต้องใช้วิธีนี้ บังคับทางอ้อม
ช่วงค่ำงานเลี้ยงเต้นรำได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
นักเรียนทั้งหลายต่่งพากันแปลงโฉมตัวเองเพื่อให้ดูดีที่สุด ในงานเต้นรำคืนนี้ ยกเว้นพ่อหนุ่มสามเกลอที่ยังคงหมกตัวอยู่ในห้องแต่งตัว
"ให้ตายสิ...ให้ตาย" รอนหมุนตัวไปรอบๆ แล้วยืนบ่นงึมงำ
"เลิกจับชายเสื้อได้แล้วรอน...มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ "ผมพูดด้วยความเหลืออด เค้าบ่นนั่นนู่นี่ตั้งแต่เช้า จนถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่เลิกบ่น
"นายก็พูดได้นี่...ดูชุดนายสิทั้งเท่ และดูดี...ดูฉันสิเหมือคุณยายเทสซี่...แถมกลิ่นยังเป็นกลิ่นยายทวดเทสซี่ ฮึ๊ย ~ ~ "รอนก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่แล้วส่ายหน้าไปมา
ส่วนแฮรี่เค้าดูดีมากเมื่อใส่ชุดทักซิโด้สีดำ แต่ผมมันนี่น่าจับมาจัดทรงซะจริงๆ ยุ่งเหยิงอย่างบอกไม่ถูก
"อะไรนะ?"รอนเมื่อเห็นแฮรี่เดินออกมาก็ทำเสียงหลง
"ชุดออกงานไง!" แฮรี่ถึงกับผงะ
"ใช่...ดูดีนี่" รอนทำหน้าเหมือนกำลังร้องไห้
"เอ่อ...ชุดนายก็ดูคลาสิกดีนี่" แฮรี่ฉีกยิ้มกลบเกลื่อน
"เห่อๆ...อย่าพูดทำให้มันดูดีเลยแฮรี่...แค่นี้ฉันก็อายมากพอแล้ว" รอนเดินออกจากหอชายไปทันที แฮรี่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา แล้วเดินตามออกไป
พวกผมทั้งสามเดินลงมายังหน้าห้องจัดงาน นักเรียนหลายคนต่างยืนรอคู่ของตัวเอง บางคนก็เดินควงคู่กันมา
"มันน่าอึดอัดนะว่าไหม?" ผมหันไปถามแฮรี่
"มากเลยเพื่อน" แต่สายตามันไม่ได้มองมาที่ผมนี่สิ...มัวแต่มองยัยแชง ที่ควงคู่มากับเซดริก
"แทงใจดำจริงๆ" ผมพูดก่อนจะลากแฮรี่ให้เดินตามผมมา
"จะลากฉันไปไหนฟร๊ะ?" ผมไม่ตอบแต่กลับเดินตรงไปหาโช
"หวัดดีครับ...คุณแชง" ผมกล่าวทักทายโชด้วยความเป็นกันเองละมั้ง
"ไอ้หมาบ้า...บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกว่าคุณแชง ให้เรียกว่า โช " แล้วเธอก็ทำหน้าแก้มป่องขึ้น เหมือนเด็กที่โดนผู้ใหญ่แกล้ง
"เห็นยัยธีน่าไหม? ผมเลยพูดเข้าประเด็นทันที" ส่วนแฮรี่ได้แต่ยืนเงียบ...แล้วก็เงียบ (สตั๊นไปแล้วคับ)
"อยู่กับลูน่านะ...แถวๆหน้าประตูละมั้ง" โชชี้ไปที่หน้าประตูของห้องโถงใหญ่
"ขอบใจ..." ผมหันไปมองหน้าแฮรี่อีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจ แล้วลากเดินไปหายัยธีน่า
"แฮรี่!ไม่คิดจะทักยัยนั่นซักคำเลยหรอ?"
"ไม่รู้จะพูดอะไรนี่" (แล้วเบือนหน้าหนี)
"เอาที่นายสบายใจเลยเพื่อน" ผมเดินตรงดิ่งไปที่หน้าประตู
"โอ้ว...คุณพอตเตอร์อยู่นี่เอง" อาจารย์มักกอนากัลเดินตรงเข้ามาหาแฮรี่ทันที
"เธอคงจะรู้แล้วใช่ไหม..ตัวแทนทั้งสี่ต้องเต้นรำก่อนเปิดงาน" แฮรี่ถึงกับยืนสตั๊น
"เอ่อ...ไม่ครับ ผมไม่รู้"
"โอ้ว...งั้นเธอก็รู้ไว้ซะสิ" แฮรี่ได้แต่พยักหน้า ก่อนที่อาจารย์มักกอนากัลจะเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง
ตัวแทนทั้งสี่ต่างพาคู่ของตนเดินควงคู่กันเข้าไปในงาน ผมไม่แปลกใจเลยที่เห็นยัยเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินควงคู่มากับวิกเตอร์ ครัม ยัยนี่ทำตัวแปลกๆไป ไม่ชอบอยู่กับพวกเรา เวลาถามว่าหายไปไหนมาก็ตอบแต่ว่าไปห้องสมุดมา แถเห็นๆ ส่วนผมควงคู่มากับเฟลอ แฮรี่ควงคู่มากับยัยน้องสาวตัวแสบของผม ส่วน โช ควงคู่มากับเซดดริก ตัวแทนทั้งสี่เดินเข้ามาอยู่ท่ามกลางฟลอเต้นรำ บรรยากาศภายในงานถูกตกแต่งไปด้วยน้ำแข็ง มีต้นคริสมาตส์ตั้งตระหง่าอยู่หน้าห้องโถง เป็นการตกแต่งที่ยอดเยี่ยมไปเลย ผมระบายยิ้มให้กับหญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีฟ้าอย่างอ่อนโยนก่อนโค้งตัวให้เกียติแก่ผู้หญิง งานเต้นรำได้เริ่มต้นขึ้นด้วยการเต้นรำของตัวแทนทั้งสี่คน ...แต่แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าห้องโถง ชุดเดรสสีเหลืองทอง กับผมที่ถูกม้วนให้เป็นลอนใหญ่ มันช่างเข้ากับดวงตาสีแดงคู่นั้นจริงๆ
เสียงเพลงจบลงตัวแทนทั้งสี่ต่างพาคู่ของตนมานั่งที่โต๊ะของตัวแทน บรรยากาศมันดูน่าอึดอัดซะไม่มี ไอร่คนที่จัดโต๊ะให้นี่ก็เหมือนจงใจแกล้งไอร่แว่นนี่เห็นๆ
"นั่งโต๊ะนี้...มันบั่นทอนจิตใจดีเนาะแฮรี่" ผมหันไปกระซิบบอกแฮรี่
"เลวร้ายยิ่งกว่าถูกพวกมังกรไล่บี้ซะอีก"
"เอ่อ...ผมกับแฮรี่ขอตัวนะครับเฟลอ" ผมก็อยากอยู่ต่อกับเธอนะ แต่สภาพจิตใจเพื่อนผมสำคัญกว่า (แมนมาก)
"คะ..." รอยยิ้มบางเบานั่นรู้สึกวาบหวิวไปทั้งตัวเลยแหะ...ผมกับแฮรี่ เดินออกมาที่หน้างาน ก่อนที่ผมจะขอตัวแยกออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ไร้ผู้คน ที่ริมทะเลสาบ ผมนั่งใต้ต้นไม้ต้นเดิม ที่ผมเคยมานั่งเป็นประจำ
...วันนี้ดวงจันทร์ช่างสวยและงดงามเหลือเกิน ผมชอบบรรยากาศในยามราตรีแบบนี้ มันช่างเป็นบรรยากาศที่ทำให้คนเรารับรู้ ถึงความอ้างว้างของตัวเองได้ ถึงแม้เราจะมีเพื่อนรายล้อมนับสิบยี่สิบคน แต่เมื่อเวลาที่เราอยู่คนเดียวความเหงาเท่านั้นที่จะอยู่กับเรา
"พระจันทร์...สวยดีนะ" เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยพูดแทรกขึ้นมาในความเงียบงันนั้น
"เธออีกแล้วหรอ...เทนโนสึ เป็นพวกสโตรกเกอร์รึไง?" ผมเลิกคิ้วขึ้น
"อย่าสำคัญตัวเองผิดสิ...ฉันก็แค่ออกมาสูดอากาศ...แต่ดูแถวๆนี้อากาศจะไม่บริสุทธิ์ซะแล้วละ" อาเธน่าพูดยอกย้อนขึ้น
"ห้าๆๆ ก็เอาเหอะ...จะพูดอะไรก็เชิญตามสบายครับ อาจารย์" อาเธน่าถึงกับยืนงงชั่วครู่
"วันนี้หมอนี่มาแปลกแหะ...ไม่เถียงสักคำ ==" อาเธน่าคิดในใจ
"นายสมองไปฟาดกับก้อนหินที่ไหนมารึป่าว?" อาเธน่าเอ่ยขึ้น
"ก็ไม่นี่...ทำไมหรอ?" เป็นคำตอบที่ไร้ความรู้สึกจริงๆ
"ไม่เห็นเถียงเหมือนทุกที...สมองกลับรึไง" อาเธน่าถึงกับยืนกอดอก
"ไม่ละ...บรรยากาศดีแบบนี้จะมานั่งทะเลาะกันทำไมละ" เป็นครั้งแรกที่อาเธน่าได้รับรอยยิ้มที่จริงใจจากผู้ชายคนนี้เป็นครั้งแรก ทำเอาอาธน่าทำอะไรไม่ถูกเลยก็ว่าได้
"ก็จริงอย่างที่นายพูดนั่นแหละ" อาเธน่านั่งลงข้างๆฟีอัส แล้วหันมามองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ แสงของดวงจันทร์สาดส่องลงมา ท่ามกลางความมืดมิด เป็นครั้งแรกที่อาเธน่าได้มองหน้าผู้ชายคนนี้แบบใกล้ๆ
ตึ๊ก ๆ ๆ ๆ เสียงเต้นรัวของหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"ให้ตายสิ...ความรูสึกหวิวๆที่หัวใจนี่มันอะไรกัน" อาเธน่าคิดอยู่ในใจ
""นี่!อาเธน่า ความฝันของเธอคืออะไรหรอ?" อยู่ดีๆ ฟีอัสก็เอ่ยถามขึ้น
"นั่นสินะ...ความฝันของฉันคือการที่ฉันได้กลับไปที่ โอลิมเปีย อีกครั้งละมั้ง"
"โอลิมเปีย ? ..." ฟีอัสเลิกคิ้วขึ้น
"ที่ๆฉันเกิด"
"ก่อนที่เธอจะมาสอนที่นี่...เธอไมได้อยู่ที่โอลิมเปียหรอกเหรอ?"
"ก่อนที่ฉันจะได้รับจดหมายจากดัมเบิลดอร์ ...ฉันอยู่ที่ญี่ปุ่นนะ"
"หืม...ญี่ปุ่น แล้วเธอไปทำอะไรที่ญี่ปุ่นละ?"
"มันไม่สำคัญหรอก...ว่าแต่นายเหอะความฝันของนายคือะไร?"
"ฉันไม่มีความฝันหรอก...ความฝันของฉันมันจบไปนานแล้วละ" อาเธน่าหันกลับไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธออีกครั้ง ดวงตาที่ฉายแววถึงความเจ็บปวดนั้นมันฉายแววออกมาอย่างชัดเจน
"แต่ก็ช่างมันเหอะ...อาเธน่า เต้นรำด้วยกันไหม?" ฟีอัสลุกขึ้นและยื่นมือให้กับอาเธน่า
"นายจะบ้าหรอ...สมองกลับรึไง เพลงก็ไม่มีจะเต้นยังไง?" ฟีอัสแค่ยิ้มให้
"ถ้ามีเพลงละ...เธอจะเต้นรำกับฉันได้ไหม?"
"อื้อ...ถ้านายทำได้ละนะ" ฟีอัสโค้งตัวให้อาเธน่า แล้วเค้าก็เอา ไอพอตที่พกติดตัวมาด้วยออกมา เข้าใส่หูฟังข้างหนึ่งให้กับอาเธน่า อีกข้างนึงใส่ให้กับตัวเอง
"แค่นี้...เธอก็เต้นรำกับฉันได้แล้วใช่ไหม?" รอยยิ้มที่ระบายออกมาอย่างอ่อนโยนนั้น ทำให้หัวใจของอาเธน่าเต้นรัวขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางแสงดวงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ทำให้ทะเลสาบมีแสงระยิบระยับเต็มไปหมด เหมือนดั่งว่าเทพธิดาตัวน้อยๆเป็นคนสร้างฉากนี้ขึ้นมา เพื่อเค้า และเธอ ฟีอัสเอามือโอบเอวของอาเธน่าไว้...ทั้งสองใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
"ฉันเข้าใจแล้ว...ว่าทำไมผู้หญิงทุกคนถึงได้หลงรักนายฟีอัส" อาเธน่ายิ้มอย่างอ่อนโยน งานเต้นรำในคืนนี่ช่างวิเศษที่สุดเลย
ทางด้าน แฮรี่ และ รอน ที่ออกเดินตามหาตัวฟีอัส ไปทั่วปราสาทก็ต้องมาหยุดชะงักลงที่ริมทะเลสาบ
"เอ่อ...รอนฉันว่าฟีอัสเค้าคงไม่อยู่แถวนี้หรอก เราไปกันเถอะ" แฮรี่พูดขึ้น รอนแค่พยักหน้าแบบงง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในปราสาท
"ฟีอัส...นายนี่ร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ" แฮรี่คิดในใจ
#ขอสักเม้นเพื่อกำลังใจ TT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น