Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #20 : Chapter : only you

หนึ่งเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก

 

 ชีวิตทุกอย่างของผมยังดำเนินต่อไป เรื่องราวที่ผ่านมา ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผม อาเธน่าเธอพยายามหลบหน้าผมมาตลอดหนึ่งเดือนเต็มๆ ผมพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้เจอเธอ และอธิบายเหตุผลให้เธอได้เข้าใจ แต่ก็เหมือนที่ผ่านๆมา คือเธอหลบหน้าของผม ผมจนปัญญาจริงๆ และผมไม่สามารถปรึกษาเรื่องนี้กับใครได้เลย แม้กระทั่งน้องสาวของตัวเอง  ผมนั่งมองตัวเองในกระจก ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนงี่เง่ามากขึ้นทุกที

 

 "โธ่โว๊ย!" ผมยิ่งไม่สบอารมณ์เข้าไปกันใหญ่ จนเผลอเอามือชกกระจกที่อยู่ตรงหน้า แตกเป็นเสี่ยงๆ ผมไม่รู้สึกว่ามันเจ็บปวดเลยสักนิด ทั้งๆที่เลือดไหลออกมามากขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมผมต้องแคร์ยัยนั่นมากขนาดนี้ด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ 

 

ก๊อก ๆ ๆ (เสียเคาะประตูดังแบบรัวๆ)

 

"พี่คะ!ฉันได้ยินเสียงเหมือนอะไรแตก พี่เป็นอะไรรึป่าว?"ธีน่าตะโกนถามผมขึ้น

 

"เอ่อ...พี่ไม่เป็นไร...พอดีพี่ทำแก้วชาตก...มีอะไรรึป่าวธีน่า" 

 

"อ่อ...พอดีว่าวันนี้โช เธอจะมาเที่ยวที่บ้าน...ฉันก็เลยอยากจะมาชวนพี่ให้ลงมาดื่มชายามบ่ายด้วยกันนะ...พี่ว่างรึป่าว"

 

"ได้สิ!เดี๋ยวพี่ตามลงไป" ผมรีบเสกกระจกที่แตกให้กลับเป็นอย่างเดิมทันที ก่อนจะเอาผ้าพันแผลมาพันที่มือของตัวเอง แล้วเดินลงไปที่สวนดอกไม้ของคฤหาสน์ 

 

เมื่อผมเดินมาถึงก็ต้องแปลกใจที่เห็นอาเธน่า เธอนั่งอยู่ด้วย ผมแทบอยากหันหลังกลับทันที กลายเป็นผมเองที่ไม่กล้าสู้หน้าเธอ ให้ตายสิ!!

 

"โอเค!วันนี้ฉันต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องอาเธน่า"ผมถอนหายใจก่อนที่จะเดินเข้าไปหาพวกเธอ

 

"ไง!สบายดีใช่ไหม?" ผมเอ่ยทักทายโช ที่นั่งยิ้มให้กับผม

 

"คะสบายดี!แล้วนายละ?" โชยังคงยิ้มน่ารักเหมือนเคย 

"ก็โอเคนะ" ผมนั่งลงข้างๆอาเธน่า 

 

"ฉันคิดว่าไม่นะ...มือนายไปโดนอะไรมานะ?" โช เธอสังเกตเห็นมือที่พันแผลอยู่ จึงเอ่ยทักขึ้น

 

"อ๋อ! เล็กน้อยนะ...ไม่ต้องห่วงฉันไม่ตายง่ายๆหรอก" แล้วผมก็หัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งๆที่แผลมันเริ่มที่จะเจ็บขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ผมก็เก็บอาการเอาไว้ ไม่แสดงให้ใครเห็น

 

" โอเคนายไม่เป็นไรก็ดีแล้วละ" โชยิ้มให้กับผมก่อนที่จะยกน้ำชาขึ้นดื่ม

 

ส่วนยัยธีน่าตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย โดยไม่สนใจพี่ชายที่กำลังใกล้ตายเลยสักนิด -+-

 

ส่วนอาเธน่า เธอนั่งจิบชาไปพราง อ่านหนังสือไปพราง ดูเหมือนว่าผมคงเป็นธาตุอากาศสำหรับเธอไปแล้ว สายตาที่เย็นชา และนิ่งเฉยแบบนั้น มันทำให้ผมรู้สึกทรมานใจอย่างบอกไม่ถูก ทรมานยิ่งกว่าบาดแผลที่มือซะอีก ผมยกแก้วชาขึ้นมาดื่ม แต่ดูเหมือนไอ้แผลบ้านี่จะเจ็บขึ้นมาเรื่อยๆ มือผมเริ่มสั่นเทา แต่ผมก็ต้องเก็บอาการไว้

 

"ฟีอัสนายโอเคไหมเนี่ย?..ดูหน้าของนายสิ ซีดไปหมดแล้ว" โชพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าของผมเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ ทำให้ทั้งธีน่า และ อาเธน่า หันมามองผมเป็นตาเดียว

 

"พี่เป็นอะไรมากไหมเนี่ย?" ธีน่าเลิกคิ้วขึ้น ส่วนอาเธน่าแค่นั่งฟังเงียบๆ โดยที่ไม่พูดอะไร

 

"ไม่เป็นไร... แค่อากาศมันร้อนๆไงละยัยเบื๊อก" ผมเลยตอบออกไปแบบกวนๆ ยัยธีน่าแลบลิ้นใส่ผม ก่อนที่จะกลับไปสนใจหนังสือที่อยู่ตรงหน้าต่อ

 

"นี่ฟีอัสถ้านายร้อน กลับเข้าไปข้างในคฤหาสน์ก่อนก็ได้นะ" โชพูดด้วยความเป็นห่วง ผมแค่พยักหน้า ก่อนจะลุกเดินออกมา แผลที่มือเริ่มเจ็บขึ้นมาเรื่อยๆ ผมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา เพื่อทำแผล อยู่ดีๆทุกอย่างรอบๆตัวผมก็หยุดนิ่ง ผมหันไปมองรอบๆตัวมีเพียงผมเท่านั้นที่ขยับตัวได้เพียงคนเดียว แม้กระทั่งนาฬิกาที่เดินอยู่ตลอดเวลายังหยุดนิ่ง 

 

"นี่มันเกิดเรื่องบ้าบอคอแตกอะไรขึ้นอีกฟร๊ะเนี่ย" ผมสบถเบาๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไปหมด ผมเหมือนตกอยู่ในห้วงลึกของความฝัน 

 

 "ทำสงคราม ทำสงคราม ทำสงคราม" เสียงของใครบางคนกำลังพูดกับผม 

 

"แกเป็นใคร? อยู่ที่ไหน สงครามอะไรของแก แกพูดเรื่องอะไรอยู่?" ผมตะโกนถามออกไปด้วยความโมโห

 

"แล้วสักวันแกจะเข้าใจ...ถึงจุดจบของทั้งสองโลก โลกที่เต็มไปด้วยความอัปยศ ของเหล่าพ่อมด แม่มด และโลกของเหล่ามวลมหาเทพ ห้า ๆ ๆ ๆ " แล้วเสียงนั้นก็ค่อยๆหายไป ผมไม่เข้าใจในสื่งที่มันพูด อะไรคือมวลมหาเทพ? สงคราม ? ความอัปยศ? แล้วเสียงนั่นมาจากไหน? ผมตั้งคำถามกับตัวเอง แต่แล้วก็เหมือนได้ยินเสียงของใครบางคนกำลังเรียกผมอยู่ 

 

ผมลืมตาขึ้นด้วยความสะลึมสะลือ ภาพที่อยู่ตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้น ภาพที่ผมเห็นคือ อาเธน่าเธอกำลังเรียกผมอยู่ นี่ผมหมดสติไปงั้นหรอ? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ

 

"อาเธน่าเธอ...เรียกฉันงั้นหรอ?" ผมสปริงตัวลุกจากโซฟาทันที

 

"ใช่...นายไม่เป็นไรก็ดีแล้วละ" 

 

"คือ...ฉันหลับไปงั้นหรอ?" ผมเอามือจับที่หน้าผากตัวเองก่อนที่จะนึกถึงคำพูดเหล่านั้น

 

"ก็คงงั้น" น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชาแบบนั้นมันยิ่งทำให้ผม รู้สึกผิดเข้าไปอีก

 

"อาเธน่า....คือ" ผมกำลังจะพูดคำว่าขอโทษออกไปแต่ก็ถูกเธอ พูดตัดบทซะก่อน

 

"เอามือมาสิ...นายจะทำแผลไม่ใช่หรอ" ผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมต้องเชื่อฟังยัยนี่ด้วย ผมยื่นมือให้กับอาเธน่า เธอเอาผ้าพันแผลผมออก ก่อนที่จะล้างแผล แล้วทำแผลให้กับผม 

 

ผมนั่งมองดูเธอทำแผลอยู่เงียบๆโดยที่ไม่พูดอะไรและนั่นทำให้ใจของผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ อาการแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันแน่วะ ไม่เข้าใจจริงๆ มันเป็นกับทุกครั้งที่อยู่กับผู้หญิงคนนี้ ดวงตาสีแดงที่กำลังจดจ่ออยู่ที่มือของผมนั้น มันทำให้หัวใจของผมเต้นแรงกว่าปกติ ผมรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากมือของเธอ ทำไมกันละ? 

 

"เสร็จแล้วละ...แผลนายลึกอยู่นะ ยังไงก็หมั่นล้างแผลด้วยละ" อาเธน่าเอ่ยขึ้น นั่นทำให้สติที่หลุดลอยออกไปกลับคืนมา

 

"อืม...ขอบใจ" ผมมัวทำบ้าอะไรอยู่ฟร๊ะ ขอโทษเธอสิไอร่งั่ง พูดสิฟร๊ะ! เสียงในหัวของผมกำลังกร่นด่าผมอยู่

 

"อาเธน่า...คือ...ฉันขอโทษ" ผมก้มหน้าลงเหมือนเด็กที่กำลังสำนึกผิด

 

"ช่างมันเหอะ...เรื่องมันผ่านไปแล้ว ฉันจะลืมๆมันไปซะ "คำพูดที่เย็นชาแบบนั้น ผมไม่อยากได้ยินมันเลย หน้าตาที่เมินเฉยใส่ผมนั้นมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น 

 

"ทำไมละ?" ผมถามขึ้น

 

"เพราะนายแค่อยากเอาชนะฉันไม่ใช่รึไง !นายก็ชนะแล้วนี่ ทุกอยากมันก็แค่เรื่องสนุกไม่ใช่หรอ? นายไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่ต้องมาสำนึกผิดกับฉันก็ได้ " ผมมองเห็นน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาสีแดงนั่น ใบหน้าที่เฉยชานั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นหน้าที่แดงก่ำ เสียงสะอื้นเบาๆจากลำคอ ทำให้ผมรู้สึกอยากฆ่าตัวเองให้ตายซะตอนนี้ เลยก็ว่าได้ ผมดึงตัวของอาเธน่าเข้ามากอดทันที 

 

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอคิดอะไร...แต่ฉันไม่เคยมองว่ามันคือเกม ฉันไม่ได้อยากเอาชนะเธอ ฉันก็แค่....อยากเห็นเธอยิ้ม อยากได้ยินเสียงหัวเราะจากเธอ ฉันรู้ว่าฉันมันงี่เง่า แต่ที่ฉันทำลงไป ก็เพราะฉันรู้สึกแบบนั้นกับเธอจริงๆ ฉันขอโทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมา ถ้าเธอจะเกลียดฉัน....ฉันก็ไม่ว่าเธอหรอกนะ แค่ขอให้เธอยกโทษให้ฉันก็พอแล้วละ" 

 

ผมไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง ผมแค่อยากกอดผู้หญิงคนนี้เอาไว้ ผมไม่อยากทำให้เธอเสียใจเพราะตัวผมเอง ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของเธออีก 

 

อาเธน่าได้แต่นั่งเงียบเหมือนจะสตั๊นคำพูดของผม 

 

"ฉัน...ไม่....เคย...เกลียด...นาย เข้าใจไหม? ที่ฉันพูดออกไปเพราะฉันแค่โมโหนายก็เท่านั้นเอง" อาเธน่าเธอหยุดร้องไห้ แล้วผลักตัวผมออก ผมฉีกยิ้มทันที ก่อนที่จะจับมือของเธอเอาไว้

 

"ฉันสัญญาจะไม่ทำให้เธอร้องไห้เป็นครั้งที่สองแน่นอน" ผมพึ่งเข้าใจความรู้สึกของตัวเองก็วันนี้แหละ ผมจะไม่ปฏิเสธหัวใจของตัวเองอีกแล้ว ทุกอย่างนับตั้งแต่วันนี้ไป ทุกอย่างคือเธอ เธอเท่านั้น ที่ทำให้ผมรูจักคำว่า 'ความรัก' อีกครั้ง^^



#ไม่ขออะไรมากครับ แค่เม้นให้ผมสักนิดก็ยังดี

-----ขอบคุณคับ-----