Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #24 : Chapter : Ten minutes >

จ้อง จ้อง แล้วก็จ้อง ~ ~ ชายหนุ่มทั้งสองกำลังจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละ นั่นทำให้บรรยากาศในการทานมื้อเช้าดูจะมืดมนซะเหลือเกิน -[]- ธีน่าหันไปมองชายหนุ่มทั้งสอง พรางถอนหายใจ

 

"นี่แกมองหน้าฉันทำซากอะไรฟร๊ะ?!" ฟีอัสถามขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์

 

"พี่เองไม่ใช่เรอะ...ที่จ้องหน้าหมอนั่น= =" ธีน่าคิดในใจ

 

"คุณไม่ใช่หรอครับ...ที่จ้องหน้าผมก่อน?" ไรเซลสแยะยิ้ม 

 

"นี่แกอยากจะซัดกับฉันอีกสักรอบไหมละ?....." ฟีอัสกำมือไว้แน่น ก่อนจะถูกขัดด้วยเสียงวางถ้วยชาของอาเธน่า

 

"ฉันอิ่มแล้วละ...ฉันขอตัวนะธีน่า" อาเธน่าพูดด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ก่อนจะลุกเดินออกไป ตามไปด้วยพ่อบ้านของเธอ

 

"พี่คะ...ใจเย็นๆหน่อยสิ ฉันรู้ว่าพี่ไม่พอใจอาเธน่าที่ เธอให้ไรเซลมาอยู่ที่คฤหาสน์ แต่พี่ก็ไม่น่าไปฟัดกับหมอนั่นจนอยู่ในสภาพยับเยินแบบนี้เลยนี่คะ" ธีน่านั่งมองสภาพร่างกายพี่ชายของตัวเอง ที่เต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำ ทั่วร่างกาย

 

"พี่ผิดอะไรธีน่า...ยัยนั่นไม่มีสิทธิ์เอาคนของตัวเองเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์ โดยที่พี่ไม่ได้อนุญาตนะ...แล้วอีกอย่างนะ ไอร่งั่งนั่นต่างหากที่เข้ามาซัดพี่ก่อน" ฟีอัสดูเหมือนจะฉุนยิ่งขึ้น

 

"ไรเซลเค้าก็ขอโทษพี่ไปแล้วนี่คะ...เค้าเข้าใจผิดคิดว่าพี่เป็นพวกย่องเบา" ธีน่าถอนหายใจอีกครั้ง

 

"หน้าพี่เหมือนพวกหัวขโมยขนาดนั้นเลยรึไง?"

 

"เลิกใส่อารมณ์กับน้องสาวตัวเองได้แล้วพี่...ฉันไปดีกว่า" พอธีน่าพูดจบก็เดินออกไปทันที

 

"ชิ!เข้าข้างมันเข้าไป...โถ่เว๊ย!" ฟีอัสดูจะสติแตกไปแล้ว เค้าไม่สามารถระงับความโกรธของตัวเองได้เลยซักนิด 

 

"ไรเซล...ฉันไม่ยอมให้แกซัดฉันอยู่ฝ่ายเดียวหรอ" ฟีอัสกำหมัดไว้ในแน่น เมื่อเค้านึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนด้วยความโกรธ

 

----ย้อนกลับไปเหตุการณ์เมื่อคืนก่อน----

 

คฤหาสน์ที่เงียบสงบ....เงียบสงบจนน่าขนลุกนั้นได้มีเสียงอึกกระทึกครึกโครมดังขึ้น เหมือนจะมีการต่อสู้กันเกิดขึ้นที่ห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ ธีน่าที่กำลังหลับสบายในชุดนอนถึงกับสปริงตัวขึ้นจากเตียงนอนอย่างตกใจ

 

"ข้างล่างมันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้น" ธีน่าไม่รอช้าเธอรีบหยิบเสื้อโค๊ทที่แขนไว้แล้ววิ่งลงไปที่ชั้นร่างของคฤหาสน์ทันที ตามลงมาด้วยอาเธน่าที่เดินลงมาอย่างสงบเงียบ แสงสีส้มพุ่งเข้าหาตัวของหญิงสาวทั้งสองคนอย่างไม่ลดละ แต่เธอทั้งสองก็หลบได้อย่างว่องไว ตามมาด้วยเสียงของที่แตกกระจาย

 

"ให้ตายสิ!นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย" ธีน่าตะโกนออกไปพรางหาที่หลบซ่อน

 

"คุณหนูธีน่า หาที่หลบก่อนนะขอรับ" ไรเซลตะโกนกลับมา เสียงปะทะกันยังคงดังต่อเนื่อง

 

"ธีน่า...นั่นเธอใช่ไหม" เมื่อธีน่าได้ยินเสียงของพี่ชายตัวเอง จึงพอจะเดาเหตุการณ์ออก ว่าเกิดอะไรขึ้น อาเธน่าที่ยืนนิ่งอยู่ที่บรรได ใช้คาถาทำให้ไฟในคฤหาสน์สว่างขึ้น ทำให้เห็นร่างของชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังซัดกันอยู่ สิ่งของรอบตัวแตกกระจาย ไรเซลกำลังต่อยฟีอัสอย่างบ้าคลั่ง ในวินาทีนั้นทุกอย่างก็หยุดนิ่ง หัวหน้าพ่อบ้านไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน วิ่งเข้าเสยหน้าไรเซลเข้าอย่างจัง ก่อนที่ไรเซลจะรู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกตาลุงเซบัสจัดการเข้าให้ ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง ร่างของไรเซลกระเด็นออกห่างจากตัวของฟีอัสทันที

 

"คุณฟีอัสไม่เป็นไรใช่ไหมครับ"ลุงเซบัสเตียนอุ้มร่างที่ไร้สติของฟีอัสขึ้น ก่อนจะหันไปมองไรเซลด้วยสายตาที่เยือกเย็น ทำให้ไรเซลทำอะไรไม่ถูก เหมือนร่างกายของเค้าถูกทิ่มแทงด้วยคมดาบ เมื่อตาลุงพ่อบ้านนี้มองมายังเค้า

 

"พี่คะ..."ธีน่ารีบเดินตามพ่อบ้านของตนไป เหลือเพียงอาเธน่า และ ไรเซลเท่านั้นที่ยังยืนนิ่งอยู่

 

"ฉันเคยบอกนายแล้วไง...ว่าอย่าทำอะไรนอกเหนือคำสั่งของฉัน" อาเธน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ก่อนจะเดินตามธีน่าไป ไรเซลก้มหน้าลงเหมือนสำนึกผิด ก่อนจะสแยะยิ้มออกมา

 

"หึ!อ่อนไหวเสียนี่กระไรคุณหนู...ผู้ชายพักนั้นไม่สามารถปกป้องคุณหนูได้หรอก (ตามด้วยเสียงหัวเราะแบบสะใจสุดขีด ประมาณว่าตัวร้ายกำลังได้รับชัยชนะในครั้งนี้)

 

วาปมาในรูปปัจจุบันดีกว่า= =

 

ผมรู้สึกโมโหตัวเองที่แพ้คนอย่างไอร่พ่อบ้านนั่น สภาพผมแทบปางตาย แต่ร่างกายของหมอนั่นแทบไม่เห็นรอยขีดข่วนเลยด้วยซ้ำ ยิ่งคิดยิ่งเกลียดตัวเองเข้าไปกันใหญ่ แล้วยิ่งเห็นสายตาที่อาเธน่าเธอมองมายังผม ผมยิ่งรู้สึกโกรธขึ้นมากกว่าเดิมซะอีก ทำไมยัยนั่นถึงได้เข้าข้างมันนักนะ ผมกำหมัดไว้แน่น เมื่อคิดถึงสายตาที่เย็นชาแบบนั้นของอาเธน่า

 

"เธอแคร์มันมากกว่าฉันงั้นหรอ" - - เป็นผู้ชายที่มีตะกละความคิดเข้าข้างตัวเองเป็นเลิศจริงๆ -[]- 

 

สวนของคฤหาสน์

 

อาเธน่ากำลังนั่งจิบชายามบ่ายอยู่ที่สวนของคฤหาสน์ ในใจของเธอกำลังว้าวุ่น 

 

 "ไรเซลนายดูเปลี่ยนไปนะ" อาเธน่าเอ่ยขึ้น

 

"ไม่หรอกครับคุณหนู..."

 

"นายดูน่ากลัวยิ่งกว่าเมื่อก่อนซะอีก..." จิบชาแล้วก้มมองชาในถ้วย

 

"ห้า ๆ ๆ ผมคิดว่าคุณหนูคิดไปเองนะครับ ...กระผมไม่เคยเปลี่ยนไปเลย "

 

"งั้นหรอ...ฉันคงคิดมากไปเอง" อาเธน่ายังคงมองชาในถ้วย เธอครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อน ไรเซลเค้าเปลี่ยนไป...ฉันไม่รู้ว่าเค้ามาที่นี่ทำไม...ฉันคิดว่าไม่ควรไว้ใจเค้าอีก...แต่เค้าก็เป็นเหมือนคนในครอบครัวของฉัน" อาเธน่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกชาขึ้นดื่มต่อ โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่า ฟีอัสกำลังมองมาที่พวกเค้าทั้งสองคน

 

"ชิ!มีความสุขกันจริงๆเลย...ยิ่งเห็นแบบนี้แล้วยิ่งโมโหโว๊ย ย ยย ย !" ฟีอัสตะโกนออกมาอย่างเหลืออด ก่อนที่จะปิดม่านลง เค้าล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า....แล้วเผลอหลับไป

 

"เจ้าจงดูความหายนะในสิ่งที่เจ้าทำไว้สิ!...มันช่างหน้าหดหู่ยิ่งนัก...ทุกชีวิตต้องจบลงเพียงเพราะความโลภมากของเจ้าเอง...ทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ กำลังมอดไหม้เพราะตัวเจ้าเอง...." 

 

"แกพูดบ้าอะไรของแกวะ...ฉันไม่เข้าใจแกเป็นใคร ต้องการอะไร?"

 

"ห้า ๆ ๆ ๆ ข้าต้องการสิ่งนี้จากเจ้า....ถ้าเจ้ามอบมันให้ข้า เรื่องราวพวกี้มันจะไม่เกิดขึ้น....ส่งมันมาให้ข้าสิ...ฟีอัส" มือขนาดมหึมายื่นออกมาจากเปลวไฟที่มอดไหม้นั้น

 

"อย่าฟีอัส..."

 

"แม่....!" 

 

"ของชิ้นนี้เป็นสิ่งสำคัญสำหรับลูก...อย่าให้ใครแย่งชิงเอาไปได้...ลูกจงเชื่อในสิ่งที่แม่พูด" ผมยืนมองแม่ของตัวเองที่กำลังร้องไห้

 

"เจ้าเชื่อข้าเถอะ!!!ถ้าเจ้าไม่อยากทำให้คนทั้งโลกเกลียดชังเจ้า...เพียงเพราะของสิ่งนี้" 

 

"อย่าฟีอัส...." เสียงทั้งสองกำลังทำให้ผมเริ่มประสาทแตกขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ผมจะสะดุ้งตื่น ใบน้าของผมเต็มไปด้วยเหงื่อ ผมเอามือปาดเหงื่อเบาๆ ก่อนจะหันไปมองที่นาฬิกา

 

"เวรละ!เที่ยงคืนแล้วหรอเนี่ย...ตูยังไม่ได้เก็บกระเป๋าเลยซักนิด" ผมบ่นงึมงำ ก่อนจะลงมือเก็บของที่จะต้องเอาไปฮอกวอตส์วันพรุ่งนี้ ตอนที่ผมกำลังวุ่นวายกับการเก็บของลงกระเป๋านั้น

เสียงเคาะประตูก่อนดังขึ้น

 

 "เข้ามา...ห้องไม่ได้ล็อกไว้" ผมตะโกนกลับไป ผมหันไปมองที่ประตู ก็ถึงกับยืนอึ้ง- - ยัยนี่มาแนวไหนกันเนี่ย

 

"ฉันเห็นไฟห้องนายเปิดอยู่...เลยชงโกโก้ร้อนมาให้...เอ่อ คือ...นายยังไม่ได้ทานอะไรเลยสินะ" อาเธน่าพูดด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อย ส่วนผมได้แต่ยืนพะงาบๆ พูดอะไรไม่ออก

 

"ขอบใจ...." (ยิ้ม) ผมนั่งลงที่เตียงของตัวเอง ก่อนจะยกโกโก้ร้อนขึ้นดื่ม!

 

"เธอจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม?" ผมเอ่ยขึ้น 

 

"อะไรของนายละ...งั้นฉันขอตัว" พอพูดจบยัยนี่ก็กำลังจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่ผมรั้งแขนเธอเอาไว้ซะก่อน 

 

"นายจะทำบ้าอะไรเนี่ย...?" อาเธน่าโวยวายยกใหญ่ เธอเอามือทุบแขนผมเบาๆ ผมเอามือของผมจับมือของเธอเอาไว้

 

"เจ็บนะยัยบ้า...นั่งลงก่อนสิ" ผมพูดไปหน้าของผมยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ

 

"ทำไมฉันต้องนั่งลงด้วย?" อาเธน่าเลิกคิ้วขึ้น

 

"เอาเหอะน่า..." เมื่ออาเธน่าเธอนั่งลงบนเตียง ผมก็เอนตัวลงไปนอนที่ตักของเธอทัน 

 

"นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย...ลุกขึ้นนะไอร่บ้า>//< อาเธน่าพยายามขยับตัวให้ถอยห่างจากผม แต่ผมก็ขยับตามจนในที่สุด...?

 

"เป็นโรคจิตรึไง..." สุดท้ายเธอก็ยอมให้ผมนอนที่ตักของเธอโดยดี

 

"ใช่...ฉันเป็นพวกโรคจิต...แล้วไงละ" ผมหลับตาลง ถ้านี่คือความฝัน ผมก็ไม่อยากตื่นขึ้นมา...

 

"ขอบใจนะอาเธน่า...."

 

"ขอบใจฉันเรื่องอะไร?" 

 

"ทุกเรื่องไงละ...ฉันไม่รู้หรอกนะว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น....แต่ฉันขออยู่แบบนี้สักสิบนาทีจะได้ไหม" ใบหน้าของผมเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ 

------------------------

"ก็ได้...แค่สิบนาทีนะ" ผมแอบเห็นอาเธน่าเธอยิ้มด้วยแหละครับ มันช่างเป็นเวลาที่ผมมีความสุขมากที่สุด ความเหนื่อยล้าเริ่มหายไปทีละนิด ผมอยากจะพูดกับเธอให้มากกว่านี้เลยแท้ๆ แต่แค่นี้ก็พอแล้วละ...^^

#ไม่ขออะไรมากครับ...คอมเม้นผมสักนิด ขอบคุณครับ