Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #25 : Chapter : Prefect Gryffindor

สถานีรถไฟคิงส์ครอส

 

ผมเดินลงจากรถด้วยความโมโห ผมไม่เข้าใจอาเธน่าจริงๆเลย ทำไมต้องพาไอร่พ่อบ้านนี่ตามมาด้วย ยิ่งคิดยิ่งโมโห

 

"พี่คะ...เป็นอะไรเนี่ยทำหน้ามุ้ยตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วนะ"ธีน่าถามขึ้น

 

"พี่ไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอนั่นนี่...ไม่รู้ว่ายัยเทนโนสึคิดยังไงถึงจะพามันไปที่โลกเวทมนต์" ผมพูดด้วยความฉุนเฉียว ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจคนข้างหลังอย่างยัยธีน่าเลยซักนิด

 

"เห้ย!รอฉันด้วยซิพี่....."ธีน่าตะโกนตามหลังฟีอัสพรางวิ่งหอบของพลุงพลัง วิ่งชนคนนู้นคนนี้ตลอดทาง

 

ทางด้านอาเธน่าก็ดูเหมือนจะอารมณ์บ่จอยอยู่เหมือนกัน ถึงตัวเธอจะไม่ค่อยแสดงท่าทางไม่พอใจ แต่ใบหน้าที่นิ่งเฉยนั้นมันแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหัวเสียเป็นอย่างมาก

 

"คุณหนูครับ...ถ้าคุณหนูลำบากใจที่จะให้ผมติดตามไป...กระผมก็ยินดีจะอยู่ที่คฤหาสน์รอคุณหนูนะขอรับ"ไรเซลเอ่ยขึ้น

 

"นายไม่จำเป็นต้องกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์หรอก...ฉันจะคุยกับอาจารย์ใหญ่ที่ฮอกวอตส์เอง...แล้วอีกอย่างนายอย่าไปใส่ใจคำพูดของไอร่ผู้ชายที่เอาแต่ใจแบบนั้นหรอก" 

 

"ครับคุณหนู" ไรเซลยิ้มออกมา ก่อนจะถือกระเป๋าเดินตามอาเธน่าไป

 

---ชาลชลาเก้าเศษสามส่วนสี่---

 ผมเอาสัมภาระของผมเก็บไว้ที่ชั้นวางของ ก่อนจะออกไปตามหาสิ่งมีชีวิตทั้งสามที่มาสายตลอดทุกเที่ยวของการเดินทาง พอผมเดินมาเรื่อยๆ ก็เจอสิ่งมีชีวิตหัวฟูฟ่อง ที่กำลังทำหน้ามุ้ยเดินเข็นรถเข็นมาตามทางเดิน ผมฉีกยิ้มออกมาทันที

 

"เฮ้!..."ผมตะโกนเรียกเฮอร์ไมโอนี่พร้อมโบกมือไปมา 

 

"เป็นอะไรเฮอร์ไมโอนี่...ไหงทำหน้าใกล้ตายแบบนั้นละ= =" ผมพูดแซวยัยนี่ทันที

 

"ก็แฮรี่ กับ รอน นะสิตื่นสายทั้งปี...ฉันคิดว่าเปิดเทอมวันแรกของฉันมันจะราบรื่นดี...แต่ที่ไหนได้ต้องมาสาย เพราะสองคนนั่นแท้ๆ" แล้วยัยนี่ก็บ่นยาวเป็นหนังนเรศวรตามเคย

 

เมื่อพูดถึงไอร่สิ่งมีชีวิตที่เชื่องช้าทั้งสองนั่น ก็โผล่หัวออกมาทันที 

 

"ให้ตายสิเฮอร์ไมโอนี่...เธอเดินเร็วชะมัดเลย" รอนพูดไปหอบไป ส่วนแฮรี่ก็เช่นเดียวกัน ยืนหอบอยู่ข้างๆรอน

 

"ขึ้นไปบนรถไฟกันเหอะฉันจองที่ไว้เรียบร้อยแล้ว" ผมเอ่ยขึ้นทั้งสามพยักหน้า ตลอดทางเดินสายตาของประชาชีต่างก็จับจ้องอยู่ที่แฮรี่ พร้อมซุบซิบนินทากันยกใหญ่ เหมือนเป็นเรื่องสนุก

 

"คนพวกนี้เค้าไม่มีอะไรจะคุยกันแล้วรึไงวะ!"ผมสบถดังๆออกมาเพื่อให้ คนพวกนั้นได้ยิน 

 

"อย่าใส่ใจ...ไปกันเหอะ" แฮรี่พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะเดินนำหน้าพวกเราไป

 

"มันแย่กว่าที่คิดนะ..." ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินตามแฮรี่ขึ้นไปบนรถไฟ

เมื่อรถไฟออกเดินทางพวกเราทั้งสี่ก็ดูเหมือนจะนั่งกันอยู่เงียบๆ เฮอร์ไมโอนี่เธอนั่งอ่านหนังสือ รอนนั่งกินขนม แฮรี่นั่งหลับ ส่วนผมนั่งฟังเพลง...ผมรู้ว่ามันน่าอึดอัดที่ต้องนั่งเงียบๆแบบนี้ ผมเลยตัดสินใจเดินออกมาจากตู้ที่ผมนั่งอยู่ แล้วเดินไปเรื่อยๆ หาอะไรทำแก้เซงจะดีกว่า ผมเดินเข้าตู้นู้น เดินออกตู้นี้ไปเรื่อยเปื่อย ผมไม่คิดว่าการเดินไปตามทางเดินบนรถไฟจะได้ขนมติดไม้ติดมือมามากขนาดนี้ ขนมส่วนมากมักจะเป็นช็อกโกแลต หรือไม่ก็เจลลี่หลากสี ผมเดินฮัมเพลงเดินไปเรื่อยๆ

 

"สวัสดีคะฟีอัส!" ผมหยุดชงักทันทีเมื่อมีเสียงๆหนึ่งทักทายขึ้น ผมหันหลังกลับไปมองยังต้นเสียง แล้วฉีกยิ้มให้

 

"สวัสดีครับ...เธอคือ?..."

 

"ฉัน...ลีอา แชงคะ" หญิงสาวแนะนำตัว

 

"แชง เธอเป็นน้องสาวของโชหรอ?" ผมเลิกคิ้วขึ้น

 

"ป่าวคะ...เราเป็นญาติห่างๆกันคะ"

 

"อ่อ...ครับ" ผมฉีกยิ้มอีกครั้ง

 

"ทำไมมาเดินเล่นอยู่แถวนี้คนเดียวละคะ" ลีอาถามขึ้น

 

"อ่อ...ผมไม่ค่อยมีใครคบนะครับ" ลีอาแอบหัวเราะ เมื่อผมพูดแบบนั้นออกไป 

 

"แล้วเธอละ...จะไปไหนรึป่าว?" ผมเลิกคิ้วขึ้น

 

"ฉันกำลังจะไปประชุม ที่ตู้ของพรีเฟ็คนะคะ" (ยิ้ม) ผมจึงอาสาไปส่งเธอ โดยที่ผมไม่ตระหนักเลยซักนิดว่า ตูก็ถูกคัดเลือกให้เป็นพรีเฟ็คเหมือนกัน - -'

 

เราสองคนเดินคุยกันไปเรื่อยๆ จนมาถึงตู้ของพรีเฟ็ค

 

"คนเยอะจัง..."ผมพูดขึ้น ก่อนจะทำหน้าขมวดคิ้วชนกัน

 

"ก็เปิดเทอมวันแรกนี่คะ...มันก็ต้องวุ่นวายเป็นธรรมาดา" ลีอาหัวเราะเบาๆ 

 

"งั้นฉันขอตัวนะ" ลีอาโบกมือลาก่อนจะเดินหายเข้าหายเข้าไปในกลุ่มพรีเฟ็ค ผมจึงเดินกลับไปที่ตู้ของตัวเอง เมื่อมาถึงผมก็เห็นแฮรี่กำลังนั่งเหม่อลอยออกไปที่นอกหน้าต่าง

 

"เฮ้!แฮรี่นายโอเคไหมเพื่อน?"

 

"ฉันโอเค" แฮรี่ทำหน้าเจือนๆ ผมเลยหยิบช็อกโกแลตที่ได้มายื่นให้กับแฮรี่

 

"ฉันให้นาย...กินซะเผื่อจะรู้สึกดีขึ้น" แฮรี่หยิบช็อกโกแลตจากมือผม เค้าค่อยๆแกะกระดาษที่ห่อช็อกโกแลตออก ผมคิดว่าหมอนี่ทำอะไรเชื่องช้าจริงๆ- +-

 

"แล้ว รอน กับ เฮอร์ไมโอนี่ละ?" ผมถามขึ้น เมื่อไม่เห็นเพื่อนอีกสองคน

 

"ไปประชุมพรีเฟ็คนะ...ว่าแต่นายไม่ไปด้วยหรอ?" แฮรี่ทำหน้างุนงง

 

"ทำไมฉันต้องไปด้วยละ.....(ภาพจดหมายที่เขียนลงท้ายลอยขึ้นมาทันที)" ผมนี่ถึงกับเงิบเลยก็ว่าได้เมื่อนึกถึงบรรทัดสุดท้ายของจดหมาย

 

"ขอบใจมากแฮรี่ที่บอก" ผมรีบวิ่งใส่เกียร์หมาทันที

 

"เวรกรรมแล้วไงตู...ป่่านนี้ได้โดนพวกพรีเฟ็คสาบแช่งแน่เลยงานนี้" ผมวิ่งมาถึงห้องพรีเฟ็คห้านาทีให้หลัง รถไฟบ้านี่มันจะยาวไปถึงไหนกันฟร๊ะ ผมหอบแทบขาดใจเมื่อถึงหน้าห้องพรีเฟ็ค

 

"ขอโทษครับที่มาช้า" ผมเปิดประตูเข้าไปด้วยความเหนื่อยหอบ สายตาทุกคู่มองมาที่ผม เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือม ผมเดินไปนั่งข้างๆรอน 

 

"นี่นายหายไปไหนมา...รู้ไหมอาจารย์เทนโนสึดูเหมือนเธอจะหัวเสียมากเลย" รอนกระซิบผมเบาๆ

 

"ฉันพึ่งคิดได้...ว่าฉันก็เป็นพรีเฟ็คเหมือนกัน" 

 

"คุณปฐพีค่ะ...คุณมาสายแล้วยังจะพูดในที่ประชุมอีก..ฉันคิดว่าคุณก็น่าจะมีสามัญสำนึกอยู่บ้างนะคะ..." อาเธน่าพูดเหน็บแนมฟีอัสขึ้นมาทันที

 

"ผมขอโทษครับอาจารย์...ผมไม่คิดว่าตัวเองจะถูกเลือกให้เป็นพรีเฟ็ค" ผมพูดโดยไม่ใส่ใจ

 

"ท้ายจดหมายของคุณก็ระบุไว้อยู่...ฉันคิดว่าคุณควรที่จะใส่ใจหน้าที่ของตัวเองให้มากกว่านี้" ยัยนี่ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่เนี่ย-[]- 

 

"ครับ...ผมจะใส่ใจหน้าที่ของผมให้มากกว่านี้" ผมพูดกัดฟันก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ผมแอบเห็นพวกบ้านสลิธีรินหัวเราะเยาะผมด้วยแหละ โดยเฉพาะยัยพากินสัน ที่ดูจะสะใจมากเป็นพิเศษ ....ถึงฮอกวอตส์เมื่อไหร่ตูจะแกล้งให้หนำใจเลยคอยดู

 

"อย่าคิดมากเพื่อน...คนเรามันก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง" รอนเอามือตบไหล่ผมเบาๆ 

 

การประชุมจบลงด้วยดี พรีเฟ็คทุกคนได้รับมอบหมายให้เดินตรวจตราในแต่ละโบกี้ เมื่อรถไฟถึงที่หมาย ก่อนที่ผมจะลุกออกจากห้องพรีเฟ็คลีอาก็เดินเข้ามาหาผม พรางทำหน้าสำนึกผิด

 

"ฉันขอโทษนะที่ทำให้นายต้องถูกอาจารย์ดุ" ลีอาพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

 

"เฮ้!เธอไม่ผิดหรอก อย่าคิดมากสิ..."ผมยิ้มให้กับลีอา

 

"เพราะฉัน...ทำให้นายต้องเสียเวลาเดินไปมาหลายรอบ นายถึงได้มาสายไง" ลีอาพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้

 

"ฉันไม่โทษเธอหรอก..." ผมเอามือตบไหล่ลีอาเบาๆ เป็นการปลอบใจ โดยที่ผมไม่ทันสังเกตเลยว่า มีใครบางคนกำลังยืนมองผมอยู่

 

"นายมันก็แค่ไอร่ผู้ชายกระร่อน...ทำไมฉันถึงรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้กันเนี่ย" อาเธน่าพึมพำในใจ ก่อนจะเดินหนีด้วยความโมโห

 

"ไปเหอะฟีอัส...แฮรี่รออยู่" รอนพูดตัดบทขึ้น

 

"งั้นฉันไปก่อนนะลีอา...ไว้เจอกันที่ฮอกวอตส์" พอผมพูดจบรอนก็ลากผมเดินไปสมทบกับเฮอร์ไมโอนี่ทันที

 

----ตัดมาที่ห้องพักของอาจารย์----

 

"ทำไมฉันถึงรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้...ฉันไม่เห็นต้องแคร์ผู้ชายพักนั่นเลย...ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่นสักหน่อย ชิ! แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ อยากเข้าไปตบหน้าหมอนั่นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!!!" นี่คือคำพูดที่คิดออกมาดังๆ ให้ท่านผู้อ่านได้คิดตริตรอง และพิจารณาในการอ่านในครั้งนี้ด้วยนะครับ-[]- (อาเธน่าเธอใกล้บ้าเข้าไปทุกทีแล้ว...)




                                


                            ลีอา แชง

ลีอา เป็นญาติห่างๆกับโช ซึ่งเธอหลงรักฟีอัสตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันบนรถไฟ แต่เธอไม่กล้าที่จะพูดคุยด้วย แต่เธอก็พยายามเข้าหาธีน่า น้องสาวของฟีอัสแทน 


  #ไม่ขออะไรมากครับ...คอมเม้นผมสักนิด ขอบคุณครับ