ลำดับตอนที่ #30
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Chapter :Bad Day
หลายวันต่อมา
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนคืออะไร ทุกอย่างดูปกติดี แล้วผมก็จำไม่ได้เลยว่าผมมานอนอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์ได้ยังไง...
"เฮ้ ! ไปกันเหอะ...เดี๋ยวเข้าเรียนสายอีก" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ห้วงความคิดทันที ก่อนจะเดินตามเพื่อนทั้งสามไป วันนี้พวกเราเรียนวิชาอักษรรูน เฮอร์ไมโอนี่เลยกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ พอเรามาถึงก็ต่างหาที่นั่งแน่นอนว่ายัยเฮอร์ไมโอนี่ ลากพวกเราให้มานั่งข้างหน้าสุด แทบทุกอาทิตย์ ...ผมเลยไม่มีโอกาสได้แอบงีบเลยซักนิด ยิ่งนั่งข้างหน้ายัยอาเธน่าก็ชอบจับผิดผมอยู่เรื่อยเลย
"เฮ้!วันนี้พวกเราได้เรียนกับบ้านเรเวนคลอ...โชคดีนะเนี่ย" ผมเอาแขนสกิดแฮรี่ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรบางอยู่ แฮรี่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นโชเธอเดินเข้ามาพอดี ทั้งสองมองตากันไม่กระพริบ ก่อนที่เพื่อนของโชจะลากเธอให้ไปนั่ง
"เฮ้!สนใจแลกที่ไหม?" ผมยิ้มหน้าบานให้กับแฮรี่
"ไม่ละ...มันเสียเวลาเปล่าๆ!" แฮรี่พูดด้วยความเขิน
"เสียเวลาอะไรละ....ยัย!เอ๊ยอาจารย์เทนโนสึยังไม่มาสักหน่อย...เอาเหอะน่าอย่าเยอะ" ผมลากแขนแฮรี่ขึ้นไปหาพวกสาวๆบ้านเรเวนคลอทันที
"หวัดดี!..." ผมพูดทักทายสาวๆบ้านเรเวนคลอ
"ไง..." โชยิ้มเขิลๆ
"ตรงนี้มีที่ว่างไหม?" ผมถามพวกเธอ ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
"ว่างสิ..." โชหันไปมองเพื่อนของเธอ ก่อนจะหันมาตอบเราสองคน
"อ่าหะ!งั้นฉันฝากแฮรี่นั่งด้วยคนนะ...พอดีหมอนี่มันสายตายาวนะ...ต้องนั่งไกลๆถึงจะมองเห็นชัด"
"ฉันไม่ได้สายตายาวนะ....โอ๊ย" ผมเอาแขนกระทุ้งที่ท้องแฮรี่เบาๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
"ไปนั่งสิ...นั่งข้างๆโชยิ่งดีนะ...เผื่อนายไม่เข้าใจอะไรจะได้ถามเธอไง"
"แล้วนายละฟีอัส...ไม่มานั่งด้วยพวกเราหรอ?...พวกเรายินดีนั่งข้างๆหนุ่มหล่ออย่างนายนะ" เพื่อนของโช เอ่ยแซวขึ้น
"ไว้วันหลังนะ...พอดีฉันชอบนั่งข้างหน้านะ งั้นขอตัวนะ"(แสยะยิ้ม) ก่อนจะเดินไปนั่งกับเฮอร์ไมโอนี่ตามเดิม ป่านนี้ผมว่าไอร่แว่นนั่น กำลังสาปแช่งผมอยู่ในใจแน่ๆเลย
"ทำไมนายถึงชอบแกล้งแฮรี่นักนะ?"เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น
"แกล้งที่ไหนละ...ฉันก็แค่อยากให้แฮรี่มีความสุขก็เท่านั้นเอง" ผมคลี่ยิ้มออกมา
"ฉันว่านายยิ่งทำให้แฮรี่...อายซะมากกว่า ดูดินั่งตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหินไปแล้วนะ" ผมหันไปมองแฮรี่อีกครั้ง
"เธอนี่พูดมากจังเลยนะ..." ผมเอามือขยี้ผมเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ
"โอ๊ย!เจ็บนะ...ยัยบ้า" เฮอร์ไมโอนี่เอามือตีผมรัวๆ พอสักพักยัยอาเธน่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับไรเซล
" สวัสดีพวกเธอทุกคน... วันนี้พวกเราจะมาเริ่มเรียนการอ่านอักษรกรีกโบราณกัน...เปิดไปที่หน้า281" อาเธน่าเธอก็เริ่มสาธยายไปเรื่อย ส่วนผมก็จดบ้าง นั่งหาวบ้าง บางทีก็หันไปคุยกับรอนบ้าง นี่เป็นกิจวัตประจำวันที่อยู่ในห้องเรียนของผม
"คุณปฐพีกับคุณวีสลีย์คะ...พวกคุณจะคุยกันอีกนานไหมคะ?" อาเธน่าจ้องหน้าผมอย่างเหลืออด
"เอ่อ...ขอโทษครับอาจารย์" รอนทำหน้าสำนึกผิด ส่วนผมยิ้ม...หน้าบานเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
"หักกริฟฟินดอร์สิบคะแนน" ไรเซลเอ่ยขัดขึ้น
"เห้ย!นายทีสิทธิ์อะไรมาหักคะแนนบ้านฉัน....ก็แค่ผูช่วย อย่าเสร่อจะดีกว่า" ผมจ้องหน้าไรเซลอย่างเอาเรื่อง
"นั่งลงเดี๋ยวนี้คุณปฐพี...คุณไม่มีสิทธิ์มายืนเถียงอาจารย์ฉอดๆ แบบนี้ หักกริฟฟินดอร์อีกห้าคะแนน"
"นี่...โถ่เว๊ย!" ผมสบถออกมาก่อนจะโดนยัยเฮอร์ไมโอนี่ดึงแขนให้ผมนั่งลง
"ฟีอัส...นายสงบสติอารมณ์บ้างสิ เดี๋ยวคะแนนก็หมดโหลกันพอดี" เฮอร์ไมโอนี่พูดให้ผมใจเย็นลง ผมจ้องหน้าไรเซลอย่างหาเรื่อง ตอนนี้มันคงกำลังหัวเราะเยาะผมในใจอยู่แน่ๆ แต่ที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือยัยอาเธน่า เอะอะอะไรก็เข้าข้างมันตลอด ผมนี่แทบไม่อยู่ในสายตายัยนี่ด้วยซ้ำ
"เอาเป็นว่างานในวันนี้...ฉันจะให้พวกเธอเขียนรายงานเกี่ยวกับเรื่องเทพเจ้าที่ชาวกรีกนับถือ มาคนละะหนึ่งหน้ากระดาษ...พรุ่งนี้เช้ารวบรวมมาส่งที่โต๊ะทำงานของฉัน...เลิกเรียนได้" พออาเธน่าเธอพูดจบผมรีบเก็บหนังสือลงกระเป๋าแล้วเดินออกไปทันที
"เฮ้!ฟีอัส...อะไรของเค้า"รอนตะโกนเรียกผมตามหลัง แต่ผมไม่สนใจเลยสักนิด
"ปล่อยหมอนั่นไปสงบสติอารมณ์ก่อนเถอะ" แฮรี่เดินลงมาสบทบกับรอน และเฮอร์ไมโอนี่ พรางส่ายหน้าไปมา
ริมทะเลสาบ
"โธเว๊ย ๆ ! ทำไมเธอต้องเข้าข้างมันด้วย" ผมตะโกนออกไปยังสุดเสียง ผมรู้สึกโกรธ โมโห ยัยอาเธน่ามาก ยัยนี่ไม่เคยถนอมน้ำใจผมเลยซักนิด
"ไง! หายบ้ารึยัง?" ผมหันไปมองยังต้นเสียง ก็เห็นไอร่แว่นยื้นยิ้มอยู่
"ก็ดี..." ผมตอบโดยไม่ใส่ใจ
"นี่ฟีอัส...มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย นายพอจะช่วยฉันได้ไหมละ?" แฮรี่พูดขึ้น
"แฮรี่ พอตเตอร์ เด็กชายผู้รอดชีวิต... ขอร้องให้คนอย่าฉันช่วย...ฝันไปรึป่าวฟร๊ะ" ผมหัวเราะเบาๆ
"จะช่วยไหม...?" มองแบบหาเรื่อง
"แน่นอน...ว่าแต่เรื่องอะไรละ?"ผมเลิกคิ้วขึ้น
"คือ...ฉันซื้อของขวัญ...เอ่อให้กับโชนะ...แต่ฉันไม่กล้าเอาไปให้เธอ....เอ่อ....นายเอาไปให้แทนฉันหน่อยได้ไหม?"แฮรี่พูดด้วยสีหน้าเขินเล็กน้อย
"โถ่!แฮรี่กล้าๆหน่อยสิ...เรื่องแค่นี้เอง" ผมแอบหัวเราะเบาๆ
"ก็ใช่...มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ...แต่ฉันก็ไม่ได้กล้าเสมอไปนี่ฟีอัส" แฮรี่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"โอเค...ก็ได้แค่ครั้งนี้...ครั้งเดียวนะเพื่อน" แฮรี่ยื่นกล่องของขวัญชิ้นเล็กๆให้กับผม
"ฝากด้วยนะฟีอัส" แฮรี่คลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในปราสาท
"เฮ้อ...ไอร่แว่นเอ๊ย!" ผมส่ายหน้าไปมา คิดๆไปแล้วทำไมความรักของคนอื่นมันถึงได้เรียบง่ายแบบนี้นะ...แต่ดูผมสิ...ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรซะอีก ต่างคนต่างปากแข็ง ต่างคนต่างไม่ยอมกัน...ชาตินี้ก็คงไม่มีทางได้รักกันหรอก
---มื้อค่ำ---
ผมหาโอกาสที่จะเอาของขวัญของแฮรี่ มอบให้กับโช แต่ยัยนี่ไม่แม้แต่จะมองมาที่ผมเลยด้วยซ้ำ
"แฮรี่...เอาให้วันอื่นไม่ได้หรอฟร๊ะ...คนมันเยอะเกินไป" ผมหันไปกระซิบกับแฮรี่
"ได้...แล้วแต่นายเลย...แต่อย่าทำมันหายก็แล้วกัน" ผมถึงกับสำลักน้ำฟักทองออกมาทันที ผมยิ่งเป็นคนไม่ชอบรักษาของอยู่ด้วย-[]-
"นี่พวกนายรู้รึยัง...อัมบริดจ์เธอถูกแต่งตั้งให้เป็นพนักงานสอบสวนใหญ่ของฮอกวอตส์แล้วนะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น
"หะ!ยัยอาจารย์แอ๊บแบ๊วนั่นอ่านะ..."ผมถึงกับเผลอพูดเสียงดังขึ้นมาทันที ดีนะที่เสียงพวกเด็กปีหนึ่งนั่นดังกว่าเสียงของผม
"งั้นยัยอาจารย์คางคกนี่ก็มีสิทธิ์ทุกอย่างในฮอกวอตส์นะสิ?" รอนพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
"ใช่!โดยเฉพาะนาย...แฮรี่อัมบริดจ์ไม่ปล่อยนายไว้แน่"
"ก็ช่างเธอสิ...ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว" แฮรี่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
---เช้าวันต่อมา---
อัมบริดจ์เริ่มออกตรวจตราทันที แถมยังออกกฏระเบียบยาวเป็นหางว่าว ผมแทบคลั่งกฏแต่ละข้อมันไร้สาระสิ้นดี
"ห้ามนักเรียน...หลับในเวลาเรียนเนี่ยนะ...บ้ากันไปใหญ่แล้ว...อัมบริดจ์คิดอะไรอยู่"ผมทำเสียงเครียดขึ้นมา
"ที่นายโมโห...เพราะว่านั่นคือสิ่งที่นายชอบทำมากที่สุดในชั้นเรียนใช่ไหมละ..."เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตามองผม
"ก็ใช่นะสิ... เธอรู้ไหม ตั้งแต่ฉันถูกกักบริเวณกับดัมเบิลดอร์นะ...แทบไม่มีเวลานอนเลยด้วยซ้ำ...เห็นขอบตาดำๆนี่ไหมเฮอไมโอนี่" ผมยื่นหน้าเข้าไปหาเฮอร์ไมโอนี่ทันที
"ไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนั้นก็ได้...ฉันเห็นแล้วย๊ะ!" เฮอร์ไมโอนี่เอาหนังสือขึ้นมาบังหนังตัวเองไว้ทันที ผมแอบเห็นว่าหน้าของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย ผมเลยหัวเราะออกมา
"ว่าแต่ดัมเบิลดอร์นี่ก็โหดเหมือนกันนะ...กักบริเวณหนึ่งเทอมเต็มๆ...ฉันชักจะสงสารนายแล้วสิ" รอนพูดขึ้นในขณะที่ปากยังเคี้ยวขนมปังอยู่
"แล้วเมื่อไหร่...นายจะหยุดกินสักทีเนี่ย...พวกเรารอนายอยู่คนเดียวรีบๆกินสิเฟ้ย" ผมเร่งให้รอนทานมื้อเช้าให้เสร็จ...ก่อนที่มันจะสายไปมากกว่านี้ แต่ก็เหมือนจะมีเรื่องสนุกๆให้พวกเราดูฆ่าเวลาแหะ!เมื่อสองอาจารย์อาวุโส ประทะคารมณ์กันอย่างดุเดือด มีเรอะ!ที่นักเรียนฮอกวอตส์อย่างพวกเรา จะไม่อยากรู้อยากเห็น พวกเราสี่คนชะโงกหน้าออกไปดูเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าบรรได อัมบริดจ์กับ อาจารย์มักกอนากัลกำลังทะเลาะกันอยู่ ผมพอจะจับใจความได้ ว่าทำไมมักกอนากัลถึงได้โวยขนาดนี้
"ไปกันเหอะ!" ผมเอ่ยขึ้น
"ฉันคิดว่าอัมบริดจ์เธอทำโทษนักเรียนเกินไปจริงๆ..." เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความฉุนเฉียว
"ใช่...ทำไมดัมเบิลดอร์ถึงไม่จัดการเรื่องนี้สักที" รอนพูดขึ้นบ้าง
"นายไม่เห็นรึไง...ขนาดมักกอนากัลยังเถียงยัยเจ๊แอ๊บแบ๊วนั่นไม่ขึ้นเลย...ฉันคิดว่าดัมเบิลดอร์ไม่นิ่งเฉยหรอก...เพียงแต่เค้ายังหาวิธีจัดการไม่ได้เท่านั้นเอง"ผมพูดด้วยความจริงจัง
"ที่นายพูดมันก็ถูกนะ...ว่าแต่พวกเราพอจะทำอะไรได้บ้างละ?" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้น
"ไม่รู้สิ...ยิ่งนานวันอัมบริดจ์ยิ่งได้ใจ" ทั้งสามพยักหน้า
"อย่าพึ่งคิดมากเลย...ไปเข้าเรียนกันเหอะ" แฮรี่พูดขัดขึ้น
พอหมดชั่วโมงเรียน ก็เป็นช่วงพักกลางวัน ผมกับแฮรี่เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น
"เกิดอะไรขึ้น?" ผมเห็นเด็กปีหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ และสองแฝดกำลังนัั่งปลอบใจเค้าอยู่
"ไม่เป็นไร...เจ็บนิดเดียว"สองแฝดพูดขึ้น พรางหันหน้ามามองผม
"ก็อัมบริดจ์นะสิ ทำโทษหมอนี่ดูที่มือเค้าสิ" เฟร็ดยกมือเด็กปีหนึ่งขึ้นให้ผมดู
"ไม่เป็นไรนะ...เจ็บแปปเดียวทนหน่อย" ผมทำได้เพียงแค่ปลอบใจเค้าเหมือนกัน ส่วนแฮรี่ยืนกำหมัดไว้แน่นด้วยความโกรธ ไม่นานก็มีเสียงประกาศ ให้พรีเฟ็กทุกคนเข้าพบอัมบริดจ์
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย...."ผมสบถออกมาด้วยความฉุน
"ฉันไปก่อนนะแฮรี่...สงสัยต้องจัดการด้วยตัวเองซะแล้วละ" ผมพูดขึ้น ก่อนจะลงไปสมทบกับพวกพรีเฟ็กที่ห้องเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด แน่นอนว่า ยัยอาเธน่ากับไอร่พ่อบ้านน่าตื๊บนั่นต้องอยู่ด้วยแน่
"สวัสดีจ๊พรีเฟ็กทุกคน... ที่ฉันเรียกพวกเธอมาในวันนี้ ก็เพราะว่าฉันมีกฏและข้อบังคับที่ต้องให้พรีเฟ็กอย่างพวกเธอจัดการ" รอยยิ้มนั่นมันช่างเสแสร้งจริงๆ
"เอาละ...ฉันจะแจกกระหนังสือ...และตารางงานของพรีเฟ็กต์ให้กับพวกเธอ" พอหนังสือและตารางงานลอยมาอยู่ตรงหน้าของผม ผมก็รีบเปิดอ่านทันที.....อัมบริดจ์สาธยายกฏและข้อห้ามต่างๆไปเรื่อยๆ
"ฉันหวังว่าผมเธอคงเข้าใจ" อัมบริดจ์แสยะยิ้มออกมา
"เอาละแยกย้ายกันได้แล้วจ๊ะ" พรีเฟ็กทุกคนต่างไม่ค่อยพอใจกับหน้าที่ครั้งนี้สักเท่าไหร่ รวมถึงตัวผมเองด้วย แน่นอนผมต้องพูด
"อาจารย์ครับผมไม่ขอรับทำหน้าที่ในครั้งนี้" ผมพูดขึ้นพราง โยนหนังสือพรีเฟ็กลงพื้น
"เธอพูดว่ายังไงนะ...คุณปฐพี?"
" ผมขอปฏิเสธในการทำหน้าที่ของพรีเฟ็กในครั้งนี้" อัมบริดจ์เธอแค่หัวเราะออกมา
"ทำไมเหรอจ๊ะ...เธอมีปัญหาอะไรรึป่าว?" แสยะยิ้มอีกครั้ง
" อาจารย์ยังมีหน้ามาถามผมอีกเหรอครับว่าทำไม... ดูสิ่งที่คุณทำกับนักเรียนสิ... คุณยังมีจิตใต้สำนึกของความเป็นอาจารย์อยู่บ้างไหม?.. การที่คุณลงโทษเด็กนักเรียนพวกนั้น มันโหดร้ายและทารุณเกินไป..."ผมชักฉุนซะแล้วสิ
"เด็กพวกนั้นก็สมควรที่จะโดนลงโทษแบบนี้แล้วไม่ใช่รึ...รวมถึงตัวคุณดัวย?" อัมบริดจ์แสร้งยิ้มอีกครั้ง
"ให้ตายสิ!ไม่ดีแน่" อาเธน่าที่ยืนมองฟีอัสอยู่ห่างๆแล้วพึมพำออกมา
"คุณอย่าคิดว่าการที่คุณได้รับตำแหน่งจากฟัดจ์..แล้วผมจะกลัวคุณนะ...คุณไม่ใช่ศูนย์รวมของจักรวาล... เพราะฉะนั้นอย่ามาออกคำสั่งกับผม" ผลั๊วะ เอาบริดจ์เธอตบหน้าของผมอย่างแรง และนั่นทำให้นักเรียนทุกคนถึงกับยืนอึ้งกันเลยก็ว่าได้ อาเธน่ารีบแทรกเข้ามาทันที
"คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับนักเรียนนะ..."อาเธน่าพูดด้วยความโกรธ
"หลีกไป...อาเธน่า" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
"คุณมีสิทธิ์อะไรมาตบหน้าของผม...ผมถามว่าคุณมีสิทธิ์อะไร" ผมตะคอกออกมาทันที ผมกำหมัดไว้แน่น พรางจ้องหน้าของอัมบริดจ์ด้วยความโกรธ เทียนในห้องเริ่มดับลงทีละเล่ม พื้นห้องสั่นสะเทือนขึ้นมา
"หยุดนะฟีอัส..." อาเธน่าเธอพยายามเรียกสติผมให้กลับมา แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ
"นั่นเธอกำลังทำอะไร" อัมบริดจ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
"ฟีอัส...ฉันบอกให้นายหยุดไง" อาเธน่าตะโกนออกมา และนั่นทำให้สติผมกลับคืนมา ผมหายใจแบบรัวๆ ก่อนจ้องหน้าอัมบริดจ์อย่างเอาเรื่อง
"ดัมเบิลดอร์เท่านั้น...ที่สั่งผมได้ไม่ใช่คุณ" เมื่อผมพูดจบ ก็เดินออกไปจากห้องทันที
"งั้นพวกเราสองคนก็ไม่ขอเข้าร่วมครับ" รอน กับเฮอร์ไมโอนี่วิ่งตามฟีอัสออกไปทันที พร้อมกับความสะใจ พรีเฟ็กของแต่ละบ้านก็ขอถอนตัว ส่วนที่เหลือก็คงมีแต่พวกสลิธีรินเท่านั้นแหละ ก็เข้ากันดีแล้วละ...งี่เง่าพอๆกัน
ฟีอัสตอนโดนครอบงำจิตใจ
#ไม่ขออะไรมาก...คอมเม้นผมสักนิด ขอบคุณครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น