Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #32 : Chapter : Hogsmeade Village

        เข้าช่วงเดือนธันวาคมเป็นช่วงฤดูหนาว น้ำในทะเลสาบจับกันเป็นก้อนน้ำแข็ง แน่นอนว่าหิมะเริ่มโปรปรายลงมา พวกเราสี่คนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่หน้าเตาผิง แฮรี่เล่าความฝันอันประหลาดที่เค้าฝันเห็นให้พวกเราฟัง 

 

"ฉันฝันเห็นมันอยู่ซ้ำๆ...ฝันวกไปวนมาอยู่เรื่อยๆ " แฮรี่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

 

"ไม่เอาน่าแฮรี่...มันก็แค่ความฝัน" เฮอร์ไมโอนี่พูดตัดพ้อขึ้น

 

"ถ้าเกิดมันเป็นความจริงขึ้นมาละ...?" แฮรี่เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

 

"ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลังประตูนั่นมีอะไร...ฉันแทบมองไม่เห็นมันด้วยซ้ำ ฉันคิดว่ามันต้องเป็นอาวุธที่ซีเรียสพูดถึงแน่...อาวุธที่เค้าต้องการ" แฮรี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

"ถ้าเรื่องนั้นมันเกิดขึ้นจริงๆ...แล้วพวกเราต้องทำยังไงละ?...ต้องสู้กับเค้า...แล้วพวกเราจะเอาปัญญาที่ไหนไปสู้...วิชาป้องกันตัวในเทอมนี้มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย"รอนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวั่นกลัว

 

"ในเมื่ออัมบริดจ์ไม่สอนเรา...เราก็ควรสอนกันเอง...ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้วละ!"เฮอร์ไมโอนี่คลี่ยิ้มออกมา แววตาของเธอฉายแววเด็ดเดี่ยวมาก...จนทำให้คนข้างๆอย่างผมรู้สึกขนลุก

 

"แฮรี่...นายเก่งที่สุดในเรื่องคาถา และนายเคยผ่านประสบการณ์การต่อสู้มามากกว่าพวกเรา...ฉันอยากขอร้องให้นายช่วยเป็นครูฝึกสอนให้พวกเราจะได้ไหม?" เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

"ทำไมต้องเป็นฉันด้วย?ในเมื่อเธอเก่งกว่าฉันในเรื่องคาถา...ส่วนฟีอัสก็ได้คะแนนท็อปของห้อง เหมือนกัน?" แฮรี่เลิกคิ้วขึ้น

 

"อย่าเลยไอร่แว่น...นายเหมาะสมที่สุดแล้วที่จะสอนพวกเรา...ลำพังแค่ตัวฉันเองยังแทบเอาตัวไม่รอด ไหนจะถูกกักบริเวณ ไหนต้องคอยรับมือกับอัมบริดจ์อีกฉันขอบายวะ!"

ผมพูดด้วยความเหนื่อยล้า

 

"ใช่แฮรี่นายเหมาะสมที่สุด..เอาละพรุ่งนี้เราจะรวบรวมคนให้เข้าร่วมกับเรา" แววตาของเฮอร์ไมโอนี่ฉายแววความมุ่งมันออกมา

 

"เดี๋ยว ๆ ...ไหงรวมกลุ่มซะงั้นละ? นึกว่าแค่พวกเราสี่คน?" ผมเลิกคิ้วขึ้น

 

"ถ้าสี่คนมันจะสนุกอะไรละ..."เฮอร์ไมโอนี่เธอยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ออกมา

 

"แล้วใครจะมาเข้าร่วมกับเรา?" รอนถามขึ้นบ้าง

 

"มันก็ต้องลองดูแหละ....ฉันจะลองไปคุยกับเด็กบ้านฮัฟเฟิลพัฟเอง....ส่วนนายฟีอัส รับหน้าที่ไปคุยกับพวกบ้านเรเวนคลอ"

 

"ทำไมต้องเป็นฉันละ?..."ผมพูดท้วงขึ้น

 

"เพราะนายสนิทกับสาวๆบ้านนั้นไงละ...แล้วอีกอย่างน้องสาวนายก็อยู่เรเวคลอด้วย...ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายสำหรับนาย โอเค๊" 

 

"ให้ตายสิ!เอาแต่ใจตัวเองจริงๆเลย" ผมบ่นพึมพำออกมา

 

"ส่วนนายสองคนลองคุยกับพวกเชมัสดู...สถานที่นัดพบไว้ฉันจะบอกอีกที..."เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มหน้าระรื่น

 

"บางทีเธอก็ดูน่ากลัวกว่ายัยอาจารย์แอ๊บแบ๊วนั่นอีกนะ" ผมพูดแขวะเฮอร์ไมโอนี่ขึ้น

 

"นายอยากโดนสันหนังสือ...เล่มนี้ผ่าแสกหน้านายอีกไหม?" เฮอร์ไมโอนี่ชูหนังสือขึ้น มันทั้งหนา และน่าจะหนักเอาเรื่อง

 

"เอ่อ....ไม่ดีกว่างั้นฉันขึ้นไปนอนก่อนนะ" ผมทำเสียงสั่นๆ แฮรี่ กับ รอนได้แต่นั่งหัวเราะ

 

"ใช่สิ!พวกนายไม่เคยเจอ...คงไม่เข้าใจหรอก" ผมทำเสียงงอนๆ ก่อนจะเดินขึ้นไป

 

"เวลาหมอนี่ทำหน้างอนก็น่ารักดีนะ" เฮอร์ไมโอนี่อดหัวเราะออกมา

 

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวโฮก!

 

วันนี้พวกเราจะได้ไปเที่ยวฮอกมี๊ดกันและพวกเราทั้งสี่นัดกันไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะต้องรวบรวมสมาชิกให้ได้มากที่สุด เฮอร์ไมโอนี่เธอดูจะคาดหวังกับแผนการในครั้งนี้มาก ถึงได้ปลุกพวกเราตั้งแต่ยังไม่รุ่งสาง ผมแทบไม่ได้นอนด้วยซ้ำ การฝึกคาถากับดัมเบิลดอร์นั้น เป็นเรื่องที่หนักเอาการเหมือนกัน ในแต่ละวันร่างกายของผมสูญเสียพลังไปมาก มากพอที่จะทำให้ผมสลบได้เป็นเดือนๆ แต่พูดไปก็คงไม่มีใครเข้าใจหรอก 

 

เมื่อรถไฟจอดเทียบท่าสถานีฮอกมี๊ดพวกเราต่างก็เดินลงมา แต่ก็นะยังมีไอร่พวกปากดีคอยกัด แทะอยู่ตลอดเวลา

 

"ดูสิ!พวกเหล่าผู้กล้าแห่งกริฟฟินดอร์รวมตัว...จะไปปราบมารที่ไหนกัน...." มัลฟอยพูดเย้ยหยั่นขึ้น

 

"ก็คงจะเป็นพวกมารแถวนี้แหละ!" เฮอร์ไมโอนี่พูดตอบโต้ทันที

 

"เธอนะหุบปากไปเหอะ...เลือดสีโคลนอย่างหล่อนไม่มีสิทธิ์พูด" ยัยพากินสันพูดแขวะเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นบ้าง เฮอร์ไมโอนี่ชักไม้กายสิทธิ์ออกมาด้วยความโกรธ แต่ผมห้ามเธอไว้ซะก่อน

 

"ถึงกับต้องชักไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาขู่พวกฉันเลยเหรอ?" แพนซียังไม่เลิกแขวะเฮอร์ไมโอนี่

 

"ถอยไปดีกว่ามัลฟอย" แฮรี่ที่ยืนสงบอารมณ์อยู่นานพูดขึ้นบ้าง

 

"ทำไมฉันต้องฟังนายด้วย? พอตเตอร์"มัลฟอยแสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง 

 

"ก็ถ้าหากว่าแกไม่ฟัง...แกก็จะโดนฉันอัดไงละ" ผมมองหน้ามัลฟอยอย่างเอาเรื่อง

 

"นายคิดว่าฉันกลัวนายงั้นหรอ?" มัลฟอยทำหน้าเยาะเย้ย

 

"ไม่รู้สิ...คนอย่างแกมันก็ได้แต่งวิ่งไปฟ้องพ่อแกไม่ใช่หรอ?...พ่อครับพวกมันแกล้งผมอีกแล้ว" ผมทำเสียงล้อเลียนมัลฟอย 

 

"นายอย่ามาพูดถึงพ่อของฉันนะ" มัลฟอยชักไม้กายสิทธิ์ชี้มาที่ผมทันที ผมก็เช่นเดียวกัน

 

"ลองดูไหมละมัลฟอย...ฉันกับนายใครเร็วกว่ากัน" ผมจ้องหน้ามัลฟอยด้วยความฉุน แฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ก็อยู่ในท่าเตรียมสู้เหมือนกัน นั่นทำให้นักเรียนหลายคนต่างมายืนมุงดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

 

"มีอะไรกันนะ...พวกเธอลดไม้กายสิทธิ์ลงเดี๋ยวนี้นะ"อาเธน่าวิ่งแทรกกลุ่มนักเรียนเข้ามาห้ามทัพ พวกเราสี่คนยอมลดไม้กายสิทธิ์ลง แต่พวกของมัลฟอยยังคงชี้ไม้มาที่พวกเราอยู่

 

"คุณมัลฟอย...อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สอง "อาเธน่าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทันที และนั่นทำให้มัลฟอยยอมลดไม้กายสิทธิ์ลง

 

"วันนี้ฉันไม่อยากทำโทษพวกเธอทุกคนนะ...แยกย้ายกันได้แล้ว อ่อ...แล้วเธอก็ควรควบคุมอารมณ์ตัวเองซะบ้างนะคุณปฐพี" อาเธน่าหันมาต่อว่าผมแทน

 

"ไหงตูกลายเป็นคนผิดซะงั้น- -" ผมบ่นงึมงำ ก่อนจะแยกย้ายกันไปผมเดินตรงเข้าไปหามัลฟอย

 

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ...เรื่องที่แกส่งของขวัญวันคริสมาตส์ให้ยัยธีน่า...เลิกยุ่งกับน้องสาวฉันซะ..เพราะฉันเป็นพี่ชายที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับน้องสาวตัวเอง" ผมเอามือตบไหล่มัลฟอยแรง ก่อนจะเดิน ผ่านไปด้วยสีหน้าสะใจ 

 

"นายคุยอะไรกับมัลฟอยนะ" รอนถามขึ้น

 

"อย่าใส่ใจเลย...ก็แค่พูดขู่มันไปก็เท่านั้นแหละ" ผมคลี่ยิ้มออกมา 

 

พวกเรามุ่งหน้าไปยังท้ายหมู่บ้านซึ่งน่าจะเป็นที่นัดหมายของพวกเรา ในขณะที่พวกเรากำลังเดินไปเรื่อยๆนั้น ลีอาเธอก็เดินเข้ามาทักทาย 

 

"สวัสดีทุกคนคะ..." ลีอากล่าวทักทายพวกเราทั้งสี่คน

 

"สวัสดีครับ/ค่ะ" เราสี่คนต่างตอบพร้อมกัน 

 

"ไง...ฟีอัสจำเรื่องที่เราคุยกันตอนเปิดเทอมได้ไหม?" ลีอาคลี่ยิ้มออกมา ผมเห็นแววตาที่สดใสของเธอแล้ว ผมไม่กล้าปฏิเสธเลยสักนิด

 

"เอ่อ....จำได้สิ!....แต่ฉันขอเวลาซักชั่วโมงนึงนะ พอดี...คือเอ่อ....พวกเรามีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อยนะ...เนอะๆ แฮรี่" ผมหันไปหาแฮรี่ ทันที

 

"อืม..." นั่นเป็นคำตอบที่ได้ใจความจริงๆ = =

 

"โอเคคะ....ยังไงเจอกันที่ร้านไม้กวาดสามอันนะ...แล้วฉันจะรอ" ลีอายิ้มออกมา 

 

"ฟีอัส!ทำไมนายไม่บอกเธอไปตรงๆ ว่าวันนี้นายไม่ว่าง...?"เฮอร์ไมโอนี่หันมาต่อว่าผมทันที ที่ลีอาเดินจากไป

 

"เธอเห็นแววตาที่จริงจังของลีอาไหมละ...เธอคิดว่าฉันจะกล้าปฏิเสธเธอได้ลงหรอ?" 

 

"เพราะนายชอบให้ความหวังคนอื่นเค้าแบบนี้ไงละ...ลีอาเธอเป็นคนดีนะ...ถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับเธอรีบๆบอกเธอไปซะ...อย่าปล่อยให้มันเลยเถิดไปมากกว่านี้"

 

"คร๊าบแม่.. เดี๋ยวผมจะรีบเคลียเรื่องนี้เอง" ผมพูดประชดเฮอร์ไมโอนี่ ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน

 

---ร้านหัวหมู---

 

"เจ๋งนี่...ใช้สถานที่สันโดษความคิดไม่เลวเลยเฮอร์ไมโอนี่" รอนพูดยกยอเฮอร์ไมโอนี่

 

"ฉันคิดว่ามันน่าจะปลอดภัยกับพวกเราน่ะ" พวกเราทั้งสี่เดินสำรวจรอบๆร้าน

 

"เธอคิดว่าจะมีคนเข้าร่วมกับเราสักกี่คนกัน?" ผมหันไปถามเฮอร์ไมโอนี่

 

"ฉันยังไม่แน่ใจเหมือนกัน" ผมแค่พยักหน้า ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ด้วยความเหนื่อยล้า

 

สักพักเพื่อนแต่ละบ้านก็เดินเข้ามา 

 

"เฮ้!ไอร่แสบเป็นไงบ้าง...ได้ข่าวยัยอาจารย์คางคกนั่นหมายหัวนายไว้ไม่ใช่เหรอ?" สองแฝดเอ่ยทัก 

 

"หุบปากไปเลยนะเองสองคน" ผมพูดขึ้น

 

"สมควรแล้วละ...ชอบทำตัวเป็นพระเอกดีนัก...สมน้ำหน้า"ตามมาด้วยคำถากถางจากน้องสาวตัวเอง- - 

 

"เอาเข้าไป...ซ้ำเติมกันให้พอ!คนเค้าอุตส่าห์หวังดีแท้ๆ" ผมทำหน้าเหมือนคนสำนึกผิด

 

"อย่าทำหน้าเหมือนสำนึกผิดเลยพี่...ฉันรู้จักนิสัยพี่ดี..คนอย่างพี่ถ้าไม่พูดคำว่าขอโทษออกมา ก็ไม่มีวันสำนึกผิดได้หรอก " ธีน่ายังไม่เลิกพูดจาถากถางพี่ชายตัวเอง

 

"ถือว่ารู้จักกันดี" ผมแสยะยิ้มที่มุมปาก

 

"น้องสาวของนายก็ปากคอเลาะร้ายเหมือนกันนะเนี่ย!" รอนหันมากระซิบผม

 

"เงียบเหอะรอน! ถ้านายยังไม่อยากโดนน้องสาวฉัน..พูดจาถากถางขึ้นมาอีกคน" ผมพูดเตือนรอนด้วยความหวังดี รอนแค่พยักหน้า

 

 

"เอิ่ม... หวัดดี พวกเราคงรู้นะว่ามากันทำไมเรา ต้องการครูสอน ครูคนที่เหมาะสม คนที่มีประสบการณ์ของจริงในการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด " เฮอร์ไมโอนี่เธอพูด ตะกุกตะกัก เหมือนเธอกำลังตื่นเต้น

 

" ทำไมล่ะ?" สมิธนักเรียนบ้านฮัพเฟิลพัฟพูดแย้งขึ้น

 

" ทำไมงั้นหรอ?! ก็คนที่คุณก็รู้ว่าใครกลับมาไงล่ะ " รอนพูดโต้ตอบทันที

 

" ดัมเบิลดอร์ก็บอก" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสริมต่อ

 

" ดัมเบิลดอร์เค้าว่างั้นเหรอ? ประเด็นไหนล่ะหลักฐาน"สมิธพูดขัดขึ้นอีกครั้ง และนั่นทำให้แฮรี่มีสีหน้าที่สลดลงทันที

 

"หุบปากเหอะสมิธ...นายยังไม่รู้ถึงความจริงหลายๆเรื่อง...อย่าพูดจะดีกว่า"ผมพูดตรอกกลับด้วยความไม่พอใจ

 

"  ถ้าพอตเตอร์บอกกับเราได้ว่า ดิกอรี่ถูกฆ่ายังไง?" ไมเคิลนักเรียนบ้านเรเวนคลอซึ่งเป็นคนเปิดประเด็นเรื่องเซดดริก และนั่นทำให้โช มีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด แฮรี่ถึงกับโมโหขึ้นมาทันที

 

" ฉันจะไม่พูดถึงเซดดริก..ถ้าพวกนายมาพอแค่เรื่องนี้...ก็กลับไปได้เลย " แฮรี่พูดด้วยความโกรธ 

 

" ไปกันเถอะ!เฮอร์ไมโอนี่...พวกเค้าหาว่าฉันบ้า" 

 

"เดี๋ยวสิแฮรี่.." เฮอร์ไมโอนี่รั้งแขนของแฮรี่ไว้

 

" เธอเสกคาถาผู้พิทักษ์ได้จริงหรือเปล่า ?" ลูน่าพูดขัดขึ้น และนั่นทำให้พวกเราทั้งสี่คนหันกลับไปมองหน้าผู้ที่เอ่ยถาม

 

" ใช่!ฉันเคยเห็น" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสริมทันที

 

" จริงหรอแฮรี่ ฉันไม่ยักรู้ว่านายทำได้ ?" ดีน เพื่อนร่วมชั้นของแฮรี่ถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

"แล้วเขาก็ฆ่าบาซิลิสก์...เอ่อ ด้วยดาบในห้องทำงานของดัมเบิลดอร์น่ะ" เนวิลน์พูดเสริมต่อ

 

" ปีสาม...เขารับมือกับผู้คุมวิญญาณทีเดียวเป็นร้อย " รอนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง 

 

" แล้วปีก่อน! เข้าสู้ตัวต่อตัวกับคนที่คุณก็รู้ว่าใคร " เฮอร์ไมโอนี่คลี่ยิ้มออกมา 

 

" เดี๋ยว! ใช่มันอาจจะฟังดูดี กับการที่พูดแบบนั้นออกไป ความจริงแล้ว กับทุกเรื่องเป็นเพราะโชคช่วย ทุกครั้งที่ฉันไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป แต่ฉันมีตัวช่วยอยู่ตลอด..." น้ำเสียงของแฮรี่ฟังดูจริงจังขึ้นมาทันที

 

"  การเผชิญหน้า... กับเรื่องพวกนี้ในชีวิตจริง มันไม่เหมือนกับที่พวกเราอยู่ในโรงเรียน...ใช่! ในโรงเรียนถ้าเราทำอะไรผิดไป... วันพรุ่งนี้ค่อยลองใหม่ก็ยังได้ แต่ข้างนอกนั่น เวลาเราอยู่ห่างความตาย แค่ไม่กี่วินาที หรือมองเห็นเพื่อนตายต่อหน้าต่อตาของเรา เราไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง " 

 

" ใช่!นายพูดถูกแฮร์รี่...เราไม่รู้ นั่นแหละพวกเราถึงอยากให้พวกเธอช่วย ถ้าหากเราจะได้สู้และเอาชนะ...โวลเดอมอร์"ผมพูดขึ้นพรางเอามือตบไหล่แฮรี่เบาๆ 

 

" ฉันอยากให้พวกนายเข้าร่วมกันทุกคนนะ ถ้าหากเราจะได้สู้...ไปด้วยกัน อย่างน้อยพวกเราก็ยังดิ้นรนที่จะสู้เพื่อเอาชีวิตรอด ดีกว่ายอมตายโดยที่พวกเราไม่ทำอะไรเลย..." ผมมองเพื่อนทุกคนด้วยความหวัง... ก่อนจะหยิบกระดาษลงชื่อขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ 

 

เมื่อทุกคนต่างแยกย้ายกัน ผมจึงใช้เวลาที่เหลือขอแยกกับพวกแฮรี่ เพื่อออกมาหาลีอา ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับไปหาลีอาบังเอิญเจอ โชเข้าพอดี 

 

"เฮ้! มายืนทำอะไรตรงนี้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดเอาหรอก?" ผมทักขึ้น

 

"ยืนรอธีน่าน่ะสิ...ไม่รู้เธอหายไปไหน" โชคลี่ยิ้มออกมา

 

"เธอก็ไม่จำเป็นต้องมายืนตากหิมะแบบนี้เลยนิ" ผมจึงจับมือของโช...ให้เดินตามผมมา 

 

"นายจะไปไหนฟีอัส?" โชพูดท้วงขึ้น

 

"ก็พาเธอมาหลบหิมะไง..." 

 

"อื้อ!" หน้าของโชแดงขึ้นเล็กน้อย เมื่อมือของเธอ ถูกมือของผมจับเอาไว้ เราสองคนเดินมาหยุดที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่อยู่ใกล้ๆ กับร้านฮันนี่ดุกส์

 

"เอ่อนี่โช...แฮรี่ฝากของขวัญมาให้เธอแหน่ะ" ผมหยิบของขวัญที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้กับโช

 

"แล้วทำไมเค้าไม่เอามาให้ฉันเองล่ะ" โชทำหน้าสงสัย

 

"หมอนี่เป็นคนขี้อาย..." 

 

"ขอบใจมากนะฟีอัส..."

 

"อื้อ!งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" หลังจากนั้นผมมุ่งหน้าตรงไปที่ร้านไม้กวาดสามอัน ทันที เมื่อผมเปิดประตูเข้ามา ในร้านดูครึกครื้นเป็นพิเศษ 

 

"ไง!รอนานไหม?" นี่เป็นคำถามแรกที่ผมเอ่ยขึ้น

 

" ฉันนึกว่านายจะไม่มาซะแล้ว" ลีอาคลี่ยิ้มออกมา

 

" ต้องมาสิ!เพราะว่าฉันสัญญากับเธอไว้แล้วนี่ " ผมหัวเราะเบาๆ

 

" ทานอะไรก่อนไหม ?" ลีอาเอ่ยถามขึ้น

 

"ไม่ละ!ฉันยังไม่หิวน่ะ...เธอละทานอะไรก่อนไหม?" ผมเป็นฝ่ายถามกลับบ้าง

 

"ไม่ละ!" 

 

"เอ่อ...งั้นเราไปเดินเล่นกันดีกว่าไหม?" ผมเลยชวนให้ลีอาออกไปเดินเล่น

 

เราสองคนเดินมาอย่างเงียบๆ ลีอาเธอแทบไม่คุยกับผมด้วยซ้ำ มีแต่ผมที่ชวนคุยอยู่ฝ่ายเดียว

 

"โช...เธอน่ารักดีนะ!" อยู่ดีๆลีอาก็พูดถึงเรื่องของโช ขึ้นมาซะงั้น ผมได้แต่ทำหน้าขมวดคิ้ว

 

"อื้อ...ก็น่ารักดี" ผมเลยตอบไปโดยไม่ได้คิดอะไร

 

" ใครๆต่าง ก็ชอบเธอ..." น้ำเสียงของลีอาเริ่มสั่นคลอ เหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ออกมา 

 

"เฮ้!เป็นอะไรรึป่าวลีอา?" ผมชะโงกหน้าเข้าไปหาเธอ

 

"ฟีอัส...แล้วนายละชอบโชรึป่าว?" ลีอาเงยหน้าขึ้นมามองผม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ในเวลานั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ ผมเลยดึงตัวของลีอาเข้ามากอด ผมรู้ว่าผมไม่ควรทำ แต่ผมก็ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้

 

"เอ่อ...หยุดร้องไห้ได้แล้วลีอา" ผมค่อยๆพูดปลอบใจเธอ ให้เธอหยุดร้องไห้

 

"นายตอบฉันมาได้ไหม...ว่านายชอบโชรึป่าว?" ลีอายังคงถามคำถามเดิมกับผม

 

"ไม่...โชเธอเป็นเพียงแค่เพื่อนของฉัน!" ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมลีอาถึงได้คิดว่าผมชอบ โช

 

"แล้วฉันละ...นายคิดยังไงกับฉัน?" ผมปล่อยลีอาออกจากอ้อมแขนผมทันที

 

"คือ...ฉันขอโทษด้วยนะลีอา...แต่ฉันคิดกับเธอได้แค่เพื่อนจริงๆ"

 

"ทำไมละ?...ฉันไม่ดีตรงไหน?" ลีอาตะคอกใส่ผมทันที

 

"คือ...ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้วละ" 

 

"อาจารย์เทนโนสึ...ใช่ไหม?" 

 

"ใช่!" ผมตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ

 

"ขอบใจสำหรับคำตอบนะ..." เมื่อลีอาพูดจบ เธอก็วิ่งหนีผมทันที ผมได้แต่ยืนเคว้งคว้างอยู่กลางหิมะที่โปรยปราย แต่ผมก็คิดว่าผมทำถูกแล้วละ...ที่ปฏิเสธเธอไปตรงๆ 

 

ทางด้านลีอาเธอดูจะแค้นใจอยู่ไม่น้อย...เธอไม่เคยโดนผู้ชายคนไหนกล้าปฏิเสธเธอแบบนี้มาก่อน แต่ในครั้งนี้ทำให้เธอเสียหน้าเป็นอย่างมาก

 

"ฉันจะไม่ยอมให้นาย กับยัยอาจารย์นั่นได้มีความสุขกันหรอก" ลีอาสบถออกมาด้วยความเกลียดชัง

#ไม่ขออะไรมากครับ คอมเม้นผมสักนิด ขอบคุณครับ^^

(อย่าลืมไปสมัครตัวละครกันด้วยนะครับ)