ลำดับตอนที่ #41
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : Chapter : Fighting
การสอบวิชา ว.พ.ร.ส ได้เริ่มต้นขึ้น นักเรียนปี5 ของแต่ละบ้านมีสีหน้าที่เคร่งเครียดกับการสอบในครั้งนี้มาก รวมไปถึงหนอนหนังสืออย่างเฮอร์ไมโอนี่ด้วย
ฟีอัสหันไปมองหน้าของรอน ที่กำลังนั่งหาวแบบไม่เกรงใจชาวบ้าน ก่อนจะหันกลับมาสนใจข้อสอบที่อยู่ตรงหน้า วันนี้ยัยป้าคางคกยอมลงทุน เป็นผู้คุมสอบด้วยตัวเอง เธอยังคงทำหน้าแสร้งยิ้มอยู่ตลอดเวลา แล้วการแต่งตัวของเธอก็ดูจะขัดกับ บรรยากาศของการคุมสอบจริงๆ
พอสักพักรอนก็เปลี่ยนจากอากการหาว เป็นฟุ๊บโต๊ะแทน พรางทำหน้าเหมือนคนใกล้ตายเต็มประดา
ส่วนแฮรี่ ทำสีหน้าเคร่งเครียด พลิกกระดาษข้อสอบไปมา พรางก้มหน้าเขียนคำตอบ
เฮอร์ไมโอนี่ สำหรับยัยนี่แล้วไม่ต้องสาธยายอะไรมาก มาย ฉลาด และเก่งในทุกๆเรื่อง
ฟีอัสก็เช่นเดียวกัน ถึงจะเป็นพวกชอบโดดเรียนเป็นประจำ แต่ถึงเวลาสอบหมอนี่ก็ทำได้ ไม่ต่างจากเฮอร์ไมโอนี่ด้วยซ้ำ
ตูม ๆ ๆ เสียงประทัดดังขึ้นหน้าห้องโถง อัมบริดจ์ยังคงฉีกยิ้มออกมา ก่อนจะเดินไปที่หน้าประตู แสงสีส้มระยิบระยับ ลอยวนไปรอบๆตัวของอัมบริดจ์ ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าไปในห้องโถง แล้วระเบิดออกมา เป็นรูปสัตว์ต่างๆ นักเรียนหลายคนต่างพากันชอบใจ
แต่สำหรับอัมบริดจ์แล้ว เธอไม่ชอบใจเลยสักนิด เธอมองไปรอบๆ เพื่อหาตัวการที่จุดประทัด สองแฝดไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน บินผ่านตัวของอัมบริดจ์ไป จนตัวเธอล้มลง สองแฝดบินวนไปมารอบๆห้องสอบ ก่อนจะใช้คาถาเสกให้กระดาษข้อสอบปลิวลอยกระจัดกระจายไปทั่วห้อง แล้วจุดประทัดลูกใหญ่ โยนไปในอากาศ
"สนุกกันหน่อยพวก!.." ทั้งสองพูดพร้อมกัน ก่อนจะขี่ไม้กวาดบินวนไปรอบๆห้องอีกรอบ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ฉันบอกให้พวกเธอหยุดไง" อัมบริดจ์ยืนตะโกนด่าสองแฝด แต่ดูเหมือนมันกลับกลายเป็นเรื่องสนุกไปซะได้ เมื่อประทัดลูกที่ทั้งสองโยนขึ้นกลางอากาศนั้น มันกลายเป็นมังกรตัวใหญ่ แล้วมันกำลังมุ่งตรงเข้าไปหาอัมบริดจ์ นักเรียนทุกคนต่างหัวเราะชอบใจ อัมบริดจ์เธอวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต
"เฮ้!ดูคางคกวิ่งสิ" ฟีอัสตะโกนออกมา พร้อมหัวเราะอย่างสะใจ
นักเรียนหลายคนต่างวิ่งออกไปหน้าห้องโถง พร้อมปรบมือให้กำลังใจเฟร็ดกับจอร์จกันยกใหญ่ มันช่างเป็นการกลั่นแกล้งที่สะใจอะไรเช่นนี้
คืนนี้ช่างเป็นคืนรื่นเริงสำหรับนักเรียนกริฟฟินดอร์ เมื่อพวกเราจัดปาร์ตี้เล็กๆ ฉลองความสำเร็จให้กับสองแฝดวีสลีย์
"นายสองคนนี่...แน่จริงๆเลยวะ" เชมัสพูดพร้อมยกบัตเตอร์เบียร์ขึ้นดื่ม
"มันก็ต้องแน่อยู่แล้วละ!จริงไหมจอร์จี้"
"ใช่! เราสองคนน่ะของจริง" แล้วสองแฝดก็พร้อมใจเกี่ยวแขนกัน แล้วยกแก้วบัตเตอร์เบียร์ขึ้นดื่ม ซึ่งเป็นปาร์ตี้เล็กๆ ที่ได้รับอนุญาตจากมักกอนากัล เป็นที่เรียบร้อย
"นี่!ฟินิกซ์หยิบพายฟักทองให้ฉันหน่อยสิ" เซเลน่าพยายามโน้มตัวไปหยิบพายฟักทอง แต่เธอจะพยายามยังไงก็หยิบไม่ได้ซักที
"เธอนี่น่ารำคาญจริงจิ๊ง งง ง ง " (ลากเสียงยาวๆ) ฟินิกซ์เลยทำประชด ยกถาดพายฟักทอง ยื่นให้เซเลน่า
"กินให้หมดละ อย่าให้เหลือนะยัยตูดเป็ด" ฟินิกซ์แอบแขวะเล็กน้อย
"ตูดเป็ด...บ้านแกสิ! ไอร่กระรอกมีเขา" เซเลน่าเลยพูดยอกย้อนกลับไปบ้าง นั่นก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เด็กกริฟฟินดอร์ ควรมีประดับไว้ในบ้าน คือการแอบกัดกันเอง = ='
"นี่!คินน่าสักหน่อยไหม" เฟร็ดส่งแก้วบัตเตอร์เบียร์ให้กับคินน่า
"ขอบใจ....." ทำหน้านิ่งๆ เหมือนคนเบื่อโลกเหมือนเคย แล้วยกแก้วบัตเตอร์เบียร์ขึ้นดื่ม
"แฮรี่...ฉันขอตัวนะ" ฟีอัสพูดขึ้นก่อนจะเดินผ่านช่องรูปภาพออกไป
"หมอนั่นเป็นอะไร? ทำตัวแปลกๆ" เซเลน่าทำหน้าสงสัย
"อยากรู้ไหมละ? ว่าหมอนั่นไปที่ไหน?" แฮรี่ทำหน้าเจ้าเล่ห์นิดๆ ก่อนจะหยิบแผนที่ตัวกวนออกมาจากกระเป๋าเป้
"ระเบียงชั้นเจ็ดเนี่ยนะ?" ฟินิกซ์เอ่ยขึ้น พรางทำหน้าขมวดคิ้ว
พอสักพักก็มีชื่อของ อาเธน่าปรากฏขึ้น
"เห้ย!อาจารย์เทนโนสึกำลังไปที่ระเบียงชั้นเจ็ด...หมอนี่โดนจับได้แน่ๆ" เซเลน่าทำเสียงตกใจ
"ฉันว่าไม่นะ!" แฮรี่ยิ้มที่มุมปาก
พอสักพักชื่อของทั้งสองก็หยุดอยู่ที่ระเบียงชั้นเจ็ด
"ทำไมพวกเค้าไม่เคลื่อนไหวเลยละ" จินนี่ทำหน้าสงสัย
"นี่!!พวกนายยังไม่เข้าใจกันอีกหรอ?" แฮรี่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"จริงหรอแฮรี่! เค้าสองคน...." เฮอร์ไมโอนี่ทำตาโตขึ้นมาทันที
"ใช่!" แฮรี่หัวเราะออกมา
"ตอนไหนกันแฮรี่...พวกเราไม่ยักรู้แฮะ?" เนวิลล์ทำเสียงตื่นเต้น
"ก็ตั้งแต่ช่วงปิดเทอมปีที่แล้วไงละ!" แฮรี่กระตุกยิ้มที่มุมปาก และนั่นเรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาสาวๆได้เป็นอย่างดี
"มิน่าละ! หมอนี่ถึงได้ชอบเหวี่ยงใส่อาจารย์ทุกครั้งที่อยู่กับผู้ช่วยไรเซลนะ...ก็เพราะหึงนี่เอง" รอนพูดแทรกขึ้น
"ฉันว่าพวกเค้าก็เข้ากันดีนะ! คนหนึ่งเหวี่ยง คนหนึ่งนิ่งๆ " ฟินิกซ์เอ่ยขึ้นบ้าง
"แต่ถ้าเรื่องนี้ถึงหูของยัยอาจารย์คางคกละก็...งานเข้าแน่" คินน่าที่เงียบอยู่นานพูดขัดขึ้น พรางทำหน้านิ่งๆ
"อย่างที่เธอพูดก็ถูก...อาจารย์ กับ นักเรียน มันจะรักกันได้ยังไง?" ดีนพูดเสริม
พอสักพักเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น...ก็ตามมาทันที เมื่อบนแผนที่ตัวกวน ปรากฏชื่อของอัมบริดจ์ขึ้น
"เวรละ!อัมบริดจ์มุ่งหน้าไปที่ระเบียงชั้นเจ็ด" เซเลน่าที่กำลังยัดพายฟักทองเข้าปาก พูดด้วยความตื่นตระหนกขึ้น ทำให้ทุกคนต่างหันไปมองที่แผนที่อีกครั้ง
"ไม่! ไม่! ต้องมีใครสักคนไปเตือนพวกเค้า" เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความกังวล สีหน้าของทุกคนเริ่มตึงเครียดอีกครั้ง
"ฉันไปเอง!" คินน่าเสนอความเห็นก่อนจะวิ่งผ่านประตูออกไป
---ตัดมาที่ด้านของฟีอัสกับอาเธน่า---
"อาเธน่า...ฉันเหนื่อยกับทุกๆเรื่องแล้วจริงๆ" ผมก้มหน้าลงที่บนไหล่ของอาเธน่า
"ดัมเบิลดอร์ก็หายไป...ฮอกวอตส์ดูวุ่นวายขึ้นเมื่อไม่มีเค้า" อาเธน่าเธอได้แต่ยื่นนิ่ง
"ถ้านายเหนื่อย!นายก็ควรหยุดพัก" อาเธน่าเธอเอามือลูบที่หัวของฟีอัสเบาๆ ไออุ่นจากมือของทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นเสมอ ผมอยากหยุดช่วงเวลานี้ไว้จริงๆ
"แล้วฉันก็ขอโทษกับทุกๆเรื่องที่ผ่านมา...ฉันงี่เง่าเองแหละ...แต่ฉันอยากจะพูดคำนี้กับเธอซ้ำๆ ว่าฉันรักเธอนะ อาเธน่า" ผมพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เราสองคนจะมองหน้ากัน สายตาของเราทั้งสองประสานกันผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้อาเธน่า (กลัวโดนตบกลับมาเหมือนกันแหะ) แต่ดูคราวนี้เธอไม่มีท่าทีขัดขืนเลยสักนิด ริมฝีปากของเราทั้งคู่ประกบกัน ทุกอย่างรอบตัวเหมือนมันกำลังหยุดนิ่ง ใบหน้าของเราสองคนเริ่มร้อนผ่าว นี่อาจไม่ใช่จูบแรกสำหรับเราสองคน...
คินน่าพยายามเดินลัดเลาะไปตามระเบียงทางเดิน
"แล้วทำไมฉันต้องเสนอตัวเองด้วย" คินน่าพึมพำออกมา เธอพยายามเดินให้เงียบที่สุด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมาช้าไปแค่ก้าวเดียว อัมบริดจ์ ยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน พร้อมชี้ไม้กายสิทธิ์ ใส่คนทั้งคู่
"อาจารย์ กับ นักเรียน...พวกเธอคิดได้ยังไง?" ทำเสียงเย้ยหยั่น
"มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ" ฟีอัสพูดตรอกกลับทันที
"เหอะ!เธอคิดหรอว่าดัมเบิลดอร์จะช่วยเธอได้อีก...จับตัวเค้าไว้ คุณฟิลช์" อัมบริดจ์ออกคำสั่งทันที
"ถ้าลุงก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว ... รับรองได้เลยแมวของลุงจะไม่เหลือไม่แต่ซากเลยคอยดู!" ฟีอัสขู่ตาแก่ฟิลช์
"จับมันไว้...นี่คือคำสั่ง" สีหน้าของอัมบริดจ์ มองฟีอัสด้วยความเกลียดชัง
คินน่าหลบเข้าไปอยู่ในมุมมืด พรางยืนดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ
"ฉันว่าคุณ ใจเย็นๆจะดีกว่า" อาเธน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉย
"เธอพยายามช่วยเด็กคนนี้มาตลอดสินะ! เธอทำผิดกฏของอาจารย์อย่างร้ายแรง...ฉันจะจับตัวเธอส่งไปที่อัซคาบัน" เมื่ออัมบริดจ์พูดจบ เหล่าผู้คุมวิญญาณนับสิบลอยวนเวียนอยู่รอบๆตัวของฟีอัส กับอาเธน่า พวกเค้าทั้งสองกำลังถูกดูดกลืนวิญญาณ
"สตูเปฟาย" คินน่าเสกคาถาใส่อัมบริดจ์ทันที แต่อัมบริดจ์กลับไหวตัวทัน
"หนอย!นังตัวดีเธอกล้าเสกคาถาใส่ฉันงั้นรึ"
"ครูซิโอ' อัมบริดจ์ ใช้คาถากรีดแทงใส่คินน่า
คินน่าโดนคาถาเข้าอย่างจัง จนตัวของเธอล้มลง เธอดิ้นด้วยความทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด อัมบริดจ์เธอหัวเราะออกมาคล้ายคนบ้า
"คินน่า...." ฟีอัสตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดเช่นเดียวกัน เค้าสองคนไม่สามารถดึงไม้กายสิทธิ์ของตัวเองออกมาได้ วิญญาณของพวกเค้ากำลังหลุดลอยออกจากร่าง
' เอกซ์เปกโต พาโตรนุม' แสงสีฟ้านับสิบพุ่งตรงเข้าใส่ผู้คุมวิญญาณ
' เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส' วารันซ่าใช้คาถาปลดอาวุธกับอัมบริดจ์ ไม้ของเธอหลุดออกจากมือทันที ธีน่า และเดสตาร์ เข้าไปพยุงร่างของคินน่าที่สลบอยุ่
"พวกแกกล้าดียังไง?" อัมบริดจ์ปรี๊ดแตกทันที
"คุณละกล้าดียังไง! ถึงทำกับเพื่อนของพวกเราแบบนี้?" แฮรี่ตะคอกกลับทันที เค้ากำลังโมโหอัมบริดจ์เป็นอย่างมาก ฟินิกซ์และวารันซ่ารีบเข้าไปพยุงร่างของฟีอัสขึ้น ส่วนจินนี่ กับ เซเลน่าพยุงตัวของอาเธน่าไว้
"ฉันเป็นอาจารย์ใหญ่ของที่นี่...ฉันจะจัดการยังไงกับพวกเธอก็ได้" อัมบริดจ์แสยะยิ้มออกมา แฮรี่กำมือไว้แน่น
"สตูเปฟาย" แสงสีส้มพุ่งเข้าใส่แฮรี่ทันที ทำให้ตัวของแฮรี่กระเด็นไปติดกับฝาพนัง
"แหม๋...พวกแกนี่ช่างน่าสมเพชจริงๆเลยนะ" มัลฟอยเดินออกมาจากมุมมืด พร้อมพรรคพวกนับยี่สิบคน
สองแฝดวิ่งเข้าไปพยุงแฮรี่ให้ลุกขึ้น
"สตูเปฟาย" ธีน่าไม่รอช้าเธอเสกคาถาใส่มัลฟอยด้วยความโกรธ ทำให้มัลฟอยยืนนิ่งไปชั่วครู่
"คนอย่างนายมันก็พวกสวะอย่างที่ทุกคนเข้าว่านั่นแหละ" ธีน่าถือไม้กายสิทธิ์ไว้แน่น เธอมองหน้าของมัลฟอยด้วยความโกรธ มัลฟอยได้แต่นิ่งเงียบ เมื่อรู้ว่าใครเสกคาถาใส่เค้า
"เดรโกเธอไม่เป็นไรใช่ไหม?" แพนซีวิ่งเข้าไปหามัลฟอย
"เธอกล้าดียังไง?! เอ็กซ์พัลโซ" คาถาพุ่งเข้าใส่เสาหินขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้กับ ธีน่า จนระเบิด เสาหินขนาดใหญ่ล้มลงมาใส่ธีน่า แต่ก็มีคนเข้ามาช่วยเธอไว้ได้
"เล่นแรงไปนะ... พากินสัน?" ชายหนุ่มเรือนผมสีดำ ดวงตาของเค้าเป็นสีเทาเป็นประกายนั้นพูดด้วยความหัวเสียเล็กน้อย พรางอุ้มตัวของธีน่าไว้
"ไม่เกี่ยวกับนาย เมจิก นายถอยไปจะดีกว่า" แพนซี่พูดด้วยความโมโห
"ใจเย็นๆ แม่สาวน้อย ฉันไม่อยากให้ใครบาดเจ็บ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเล็กน้อย ก่อนจะวางธีน่าลง
"นี่แก!เข้าข้างพวกมันงั้นหรอ ฮาเรน?" มัลฟอยพูดด้วยความฉุน
"อย่าพึ่งหัวเสียสิ!สหาย..." ฮาเรนส่ายหน้าไปมา
บึ๊ม ~ ~ เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ระเบียงทางเดินของชั้นเจ็ดเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้นมา
"โฮ ๆ ! ลูกหลานเทพเจ้ารวมตัวกัน หาดูที่ไหนไม่ได้แล้วนะเนี่ย?" ไรเซลลอยตัวอยู่ท่ามกลางความมืด พรางแสยะยิ้มออกมา
"แต่ฉันไม่มีธุระอะไรกับพวกแก...ฉันขอตัวยัยคุณหนู่นี่ไปก่อนแล้วกัน" ไรเซลดึงร่างของอาเธน่าไว้
"นี่นายกำลังจะทำอะไร ไรเซล?" ธีน่าตะโกนขึ้น
"เธอนี่ช่าง!เป็นสายเลือดที่โง่เขลาจริงๆ" ไรเซลหัวเราะออกมา
ผลั๊วะ ~~ เมื่อฟีอัสรู้สึกตัว เค้าก็กระโจนใส่ไรเซลทันที ทำให้ตัวของไรเซลกระเด็นไปกองกับพื้น ฟีอัสอุ้มร่างอาเธน่าเอาไว้
"แกต้องการอะไร?" ฟีอัสมองหน้าของไรเซลอย่างเอาเรื่อง
"สตูเปฟาย" แครป ไอร่สมุนยักนั่นเสกคาถาใส่ฟีอัสทันที การต่อสู้ จึงเริ่มต้นขึ้น อัมบริดจ์เธอพยายามแย่งไม้กายสิทธิ์จากวารันซ่า ทุกอย่างชุลมุนวุ่นวายไปหมด เซเลน่า และจินนี่พยายามไล่ต้อนพวกสลิธีรินไม่ให้เข้าใกล้ อาเธน่า และ คินน่าได้ ส่วนวารันซ่ายังคงวิ่งหนีอัมบริดจ์สุดชีวิต
"ให้ตายก็ไม่ยอมหรอกเว๊ย" ตุ๊บ โดนซาบินี่ขัดขาไว้ ทำให้วารันซ่า ล้มลง อัมบริดจ์หยิบไม้กายสิทธิ์เธอขึ้นมา
'ครูซิโอ' เธอใช้คาถากรีดแทงใส่วันราซ่าอีกครั้ง
"อ๊า ก ก ก ก ก ก ก ก ก" เสียงร้องอย่างทรมานของวารันซ่า ทำให้ฟีอัสละสายตาจากไรเซล
ผลั๊วะ โดนไรเซลสวนคืน ฟีอัสกระเด็นไปกองกับพื้น
"ถ้าแกอยากได้เธอคืน...ก็ตามฉันมา?" ไรเซลแสยะยิ้มออกมา เค้าอุ้มร่างที่ไร้สติของอาเธน่าไว้ ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในความมืด
"โธ่เว๊ย!" ฟีอัส สบถออกมา ก่อนจะวิ่งตามไป
นักเรียนพากันแตกตื่น เหล่าบรรดาอาจารย์ต่างขึ้นไปยังที่เกิดเหตุ
แสงสีเขียวพุ่งเข้าใส่อัมบริดจ์อย่างจัง จนตัวของเธอล้มลง ศาสตราจาร์มักกอนากัลรีบเข้าไปพยุงนักเรียนที่บาดเจ็บขึ้น
"คุณทำร้ายนักเรียน?" สเนปพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนจะสะบัดผ้าคลุม เดินเข้าไปหาตัวของแฮรี่
มัลฟอย ร่ายคาถาใส่ฟินิกซ์ไม่ยั้ง จนทำให้ระเบียงทางเดินของชั้นเจ็ด พังยับเยินจนไม่เหลือเคร้าโครงเดิม การต่อสู้วุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ
ฟีอัสวิ่งตามไรเซลเข้าไปในป่าต้องห้าม พร้อมร่ายคาถาใส่ไม่ยั้ง
"โธ่เว๊ย! " ฟีอัสหยุดวิ่ง พร้อมสบถออกมาด้วยความโมโห
"แกนี่มันกระจอกจริงๆ" ไรเซลหัวเราะออกมา
มีดนับสิบเล่ม ลอยอยู่กลางหัวของฟีอัส
"แกต้องการอะไร?" ฟีอัสมองไปรอบๆ พร้อมตะโกนขึ้น
"ห้า ๆ ๆ แกรู้ดีอยู่แล้วว่าฉันต้องการอะไร!" ไรเซลหัวเราะออกมาอีกครั้ง
"สร้อยเส้นนี้งั้นหรอ?" ฟีอัสดึงสร้อยคอรูปสายฟ้าออกมา
"ใช่!แกก็รู้นี่...ว่าสร้อยเส้นนี้มันมีพลังมหาสารแค่ไหน...พลังที่จะคืนชีพให้กับผู้เป็นนายของข้า" ไรเซลพูดด้วยน้ำเสียงที่เยืกเย็น ก่อนจะสะกดมีดสองเล่มพุ่งเข้าใส่ฟีอัส
"ห้า ๆ ๆ ๆ เฉียดไปนิดเดียว...ฉันยังไม่ให้แกตายตอนนี้หรอก" ไรเซลหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เค้ากำลังสะใจที่เห็นฟีอัส ทรมาน
ฟีอัสล้มลง เค้าถูกคมมีดเฉือนเข้าที่ต้นขา
"อ๊าก ก ก ที่แกพูด...มันหมายความว่าไง?" ฟีอัสพยายามลุกขึ้น
"ห้า ห้า ห้า ....ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคนอย่างแก" ไรเซลใช้มนต์สะกดมีดอีกสองเล่ม ปักไปที่แขนทั้งสองข้างของฟีอัสอีกครั้ง
"อ๊ากกก ก ก ก ก ก ก" ฟีอัสร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"ดูคุณหนูสิ!เวลาเธอหลับไหลช่างสวยงามอะไรเช่นนี้" ไรเซลใช้มือลูบที่ใบหน้าของอาเธน่าอย่างอ่อนโยน
"อย่าแตะต้องตัวเธอเป็นอันขาด" ฟีอัสพูดด้วยความฉุน แต่แรงของเค้าแทบไม่มีเหลือเลยสักนิด
"หุบปาก!" มีดอีกสองเล่มพุ่งเข้าหาฟีอัสอีกครั้ง
ฉึก! ~ ~ ชายหนุ่มปริศนาเข้ามาขวางมีดทั้งสองเล่มนั้นไว้ได้
"ทำร้ายผู้ที่อ่อนแอกว่า...นี่รึคือวิถีของแก ไรเซล?"
"บุตรชายแห่งฮาเดส...ห้า ๆ ๆ ๆ ข้าไม่คิดไม่ฝันมาก่อน ว่าจะได้ลงมือฆ่าสายเลือดเทพเจ้าเองกับมือ" ไรเซลแสยะยิ้ม
ผลั๊วะ~ ~ ไรเซลโดนเสยเข้าที่คาง
"ระหว่างฉันกับแก ใครจะตายก่อนกัน?" ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดทักสิโด้สีดำ กำลังอัดไรเซลอย่างบ้าคลั่ง ทั้งสองต่อสู้กันอย่างไม่ลดละ จนบริเวณรอบๆเสียหายไปหมด
ฟีอัสพยายามตะเกียดตะกายเข้าไปหาอาเธน่า
แต่ไรเซลก็หาจังหวะสะกดมีดที่เหลือพุ่งเข้าใส่ฟีอัส
เสียงของฟีอัสร้องลั่นไปทั่วป่าต้องห้าม ทำให้ชายหนุ่มปริศนา หันไปมอง ไรเซลได้โอกาส จึงเรียกดาบนับสิบเล่นพุ่งเข้าใส่ชายปริศนา ก่อนจะพาร่างของอาเธน่าหายตัวไป
"อา...เธ...น่า..."เสียงของฟีอัสดังกึกก้องไปทั่วป่า ความโกรธทั้งหมดของเค้าปะทุขึ้น พลังมหาสารไหลเวียนออกมาจากสร้อยคอเส้นนั้น
ผลั๊วะ ~ ~ โดนต่อยเข้าเต็มๆ ทำให้ฟีอัสสลบไปทันที
"ขอโทษด้วยจริงๆที่ต้องทำแบบนี้" ชายหนุ่มปริศนาพึมพำออกมา ก่อนจะอุ้มร่างที่หมดสติกลับเข้าไปในปราสาท
#ชายหนุ่มปริศนา คงรู้แล้วนะครับว่าเป็นลูกชายของใคร 5555
ฮาเรน เมจิก [Haren Magic]
บ้านในฮอกวอตส์ : บ้านสลิธีริน
สายเลือด: หลานชายสายเลือดแท้ของเทพแห่งนรก ฮาเดส
นิสัย: ฮาเรนเป็นพวกที่เจ้าเล่ห์มากๆ ติดนิสัยความโหดและซาดิสถ์(นิดนึง)มาจากเจ้านรกฮาเดส เพราะว่าตอนเด็กๆมักไปฝันเห็นการลงโทษของพวกยมทูตบ่อยๆเวลาจะฆ่าใครที่นี่ทรมารกันเป็นวันๆ เป็นคนที่ฉลาดแกมโกงอาจไม่ได้ฉลาดที่สุดแต่เล่ห์กลอุบายนี่มีเพียบ
ฮาเรนเป็นพวกยิ้มง่ายแต่ว่ามันใช่รอยยิ้มที่ออกมาจากใจของเขารึเปล่าขอบอกว่า"ไม่" เขาไม่ได้ยิ้มจริงใจมานานมากแล้ว เขาเป็นคนที่ใจเย็นมาก และเป็นพวกที่ไม่แคร์คนทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ของที่ตัวเองต้องการ แต่ด้วยหน้าตาที่ดูเหมือนสุภาพบุรุษใบหน้าออกหวานนิดๆ และส่วนสูงที่สูงแค่165เซนทำให้ต่อให้ทำหน้าเหี้ยมแค่ไหนมันก็ไม่ได้น่ากลัวเลย เขาค่อนข้างไม่ถูกกับผู้หญิงเพราะว่าตอนเด็กๆเขาน่ารักมากเลยโดนพวกป้าๆและผู้หญิงไล่รุมกอดทำให้เกิดการบ่มเพาะนิสัยเจ้าเล่ห์ ฮาเรนจริงแล้วเป็นคนที่น่ารัก และใจดีออกจะอ่อนโยน และขี้กังวลเป็นห่วงคนอื่น แต่เพราะนิสัยขี้เก็กเลยทำให้เขามีนิสัยกวนประสาทยียวนที่สุด สิ่งที่ทำให้เขาแสดงนิสัยจริงๆออกมาได้ก็คือ เพื่อนถูกทำร้าย
ประวัติ:เดิมทีเขาเป็นเด็กธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีพ่อแม่เสียไปแล้วแต่ว่าพ่อของเขาจริงแล้วเป็นพ่อบุญธรรม พ่อของเขาเป็นคนสนิทของเทพฮาเดสตอนที่เขาเกิด มาเทพฮาเดสได้ส่งเขามาอยู่กับพ่อ แต่แล้ววันหนึ่งพ่อบุญธรรมของเขาถูกลอบสังหาร เขาหนีออกมาได้แต่ว่าพ่อบุญธรรมของเขาให้หนังสือ และแหวนมา...
เมื่อเขาอ่านเขาก็รู้ว่าเขาคือหลานของฮาเดส แหวนนั้นเป็นแหวนประจำตัวเขาและปิดผนึกความทรงจำในวัยเด็กเอาไว้ และเขาก็ไปหาเทพฮาเดสและใช้เวลานับ10ปีในการฝึกเวทย์มนต์ การใช้อาวุธและอ่านหนังสือ ต่อมาเขาได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์จากนกฮูกตอนที่ไปเดินเล่น
ชอบ : ภาษาต่างๆ/เงิน/เลือด/ตำนานเทพต่างๆ
เกลียด : พวกน่ารำคาญ/พวกโง่ๆ/พวกที่ยั่วแล้วไม่โกรธ/พวกที่ไม่ยอมเล่นตามเกมของเขา
ความสามารถพิเศษ : ใช้เวทย์มนต์บางบทแบบไม่ต้องร่าย/ยั่วคนอื่นให้โกรธ
อาชีพในอุดมคติของคุณหลังเรียนจบจากฮอกวอตส์ : อาจารย์
คุณคิดว่าตัวละครไหนที่คุณอยากเป็นมิตรมากที่สุด: เเฮรี่ เดรโก
(เป็นตัวละครตัวแรกที่อยากเป็นเพื่อน กับนู๋เดรโก 555)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น