Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #59 : Chapter : ความเคลื่อนไหวของสมาคมลับ

ดวงตาสีเขียวอ่อนคล้ายกับสีของกำไลหยกคู่นั้น กำลังจดจ่อสมาธิอยู่กับการเขียนไดอารี่ เธอเขียนเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของเธอ.. หญิงสาวร่างเล็กค่อยๆเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างที่เปิดรับลมเอาไว้ ดาวบนท้องฟ้ามันกำลังทอแสงประกาย  ระยิบระยับอยู่เหนือฝากฟ้า สายลมที่พัดผ่านเข้ามานั้นทำให้รู้สึกเย็นสบายอย่างบอกไม่ถูก 

 

"นอนดีกว่าเรา.." ร่างเล็กๆบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างที่เธอเปิดทิ้งเอาไว้ สายตาของเธอกวาดมองไปบริเวณรอบๆ ก่อนจะเห็นเงาของใครบางคน วิ่งลัดเลาะเข้าไปในป่าต้องห้าม ร่างเล็กๆเบิกตากว้างขึ้นมาทันที พร้อมกับเอามือขึ้นขยี้ตาตัวเอง

 

"ดึกดื่นป่านนี้ ใครกันที่กล้าเข้าไปในป่าต้องห้าม!" เซลเฟียสน่ายืนพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะปิดประตูหน้าต่างลง แล้วกลับไปนอนที่เตียงของเธอ เมื่อเธอหลับตาลงความอยากรู้อยากเห็นก็เริ่มทำงานขึ้นมาทันที เธอนอนพลิกตัวไปมาพรางครุ่นคิดว่าเธอควรแอบเข้าไปในป่าต้องห้าม หรือจะ นอนอยู่เฉยๆให้ความอยากรู้อยากเห็นของเธอลดลง

 

...แต่แล้วความอยากรู้อยากเห็นก็เอาชนะทุกสิ่ง ร่างเล็กๆค่อยๆลุกออกจากเตียง พร้อมกับถือเสื้อโค้ชวิ่งลงไปยังห้องนั่งเล่น เธอกวาดสายตามองรอบๆห้องนั่งเล่น ก่อนที่จะตรงดิ่งออกไป

 

"เดี๋ยว!นั่นเซลเฟียสน่านี่?" ฟีอัสที่กำลังเดินลงมาพร้อมกับแฮรี่ก็ต้องหยุดชะงักเดิน ทั้งสองยืนมองร่างเล็กๆหายลับตาไป ก่อนจะวิ่งตามออกไปอย่างเงียบๆ

 

"ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ยัยเด็กนี่จะไปไหนกันแน่ !" ฟีอัสพึมพำออกมา พร้อมกับวิ่งลัดเลาะตามเซลเฟียสน่าไป

 

"นี่แหละเด็กกริฟฟินดอร์...อยากรู้ อยากลองไปซะหมด" แฮรี่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา เมื่อพวกเค้าวิ่งมาถึงกระท่อมของแฮกริดก็ต้องหยุดวิ่งลงทันที พร้อมกับหันไปมองหน้ากันอย่างครุ่นคิด

 

"เอาจริงดิ!ยัยเด็กนั่นวิ่งเข้าไปในป่า ตอนมืดๆแบบนี้อะนะ...บ้าไปแล้ว" ฟีอัสแทบลมจับ ก่อนจะหันไปมองแฮรี่

 

"อย่ามองฉันฟีอัส! ในเมื่อเราตามเธอมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ต้องตามเข้าไป...มันช่วยไม่ได้" แฮรี่ยิ้มเจือนๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในป่าต้องห้าม

 

"ถึงจะเป็นลูกหลานเทพ ก็ไม่เห็นจะต้องเอาชีวิตเข้าไปตายในป่านั่นเลยนี่หว่า!!" ฟีอัสยืนมองแผ่นหลังของแฮรี่ที่หายเข้าไปในความมืด ก่อนจะถอดใจเดินตามเข้าไป

 

ร่างเล็กๆวิ่งเข้าไปอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง แสงสว่างเล็กๆจากปลายไม้กายสิทธิ์พอจะทำให้เธอมองเห็นทางได้บ้าง พอสักพักเธอก็หยุดวิ่ง ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า คือยูนิคอร์น ตัวของมันสีขาวโพลนเหมือนสีของหิมะ เขาที่ตั้งตระหง่าอยู่กลางหัวของมันนั้นเป็นสีทองอร่าม ความงดงามที่อยู่ตรงหน้านั้น ทำให้หญิงสาวร่างเล็กถึงกับเคลิบเคลิ้มในความงดงามไปชั่วขณะ

 

" มันสวยดี!ว่าไหมครับ" เสียงที่ดังออกมาจากมุมมืดนั้น ทำให้เซลเฟียสน่าหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะหันไปมองยังต้นเสียง

 

"คุณเอลเทอร์! คุณนั่นเองหรอที่วิ่งเข้ามาในป่า?" เซลเฟียสน่าเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

 

"ครับผมเอง!" ชายหนุ่มเรือนผมสีทองหม่นนั้นฉีกยิ้มออกมา

 

"ผมได้ยินเสียงของมัน ผมเลยออกมาดู ผมไม่คิดว่าจะมีคนเห็น" ดวงตาสีฟ้าอ่อนคู่นั้นจ้องมองเจ้ายูนิคอร์นตัวนั้นด้วยความสนอกสนใจ พร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เซลเฟียสน่าเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา

 

~แต่ทางด้านของฟีอัสไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด เมื่อเค้าทั้งสองหลงเข้าไปในเขตรังของพวกแมงมุม

 

"โถ่เว๊ย!ทำไมตูต้องมาเจออะไรซวยๆแบบนี้ทุกที!!" ฟีอัสวิ่งสุดกำลังที่มีอยู่ 

 

"สตูเปฟาย" แฮรี่ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา แสงสีส้มพุ่งเข้าใส่ตัวของแมงมุมด้วยความเร็ว

 

"นายจะบ้าหรอแฮรี่! อย่าใช้คาถาสิเฟ้ย เดี๋ยวก็ได้โดนกักบริเวณกันทั้งเทอมแน่" ฟีอัสสบถออกมา 

 

"ขอโทษที" แฮรี่เก็บไม้กายสิทธิ์ไว้เหมือนเดิม ก่อนจะวิ่งป่าราบแบบไม่คิดชีวิต

 

~เช้าวันรุ่งขึ้น

 

  เสียงจ๊อกแจ๊ก จอแจในห้องโถงใหญ่ยังคงเสียงดังอย่างไม่ขาดสาย พร้อมกับอาการหาวเป็นระลอกของชายหนุ่มทั้งสองที่นั้งปั้นหน้าอดหลับอดนอนอยู่กลางโต๊ะอาหารของกริฟฟินดอร์

 

"นายสองคนดูเพลียๆนะ ไม่สบายรึเปล่า?" เฮอร์ไมโอนี่ลดหนังสือพิมพ์ลง ก่อนจะหรี่ตามองคนทั้งคู่

 

"ก็นิดหน่อย...พอดีเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับซักเท่าไหร่" แฮรี่รีบแถขึ้นมาทันที พร้อมกับใบหน้าที่แสนจะเหนื่อยล้า

 

"ฉันก็เหมือนกัน.." ฟีอัสนอนฟุบลงกับโต๊ะทันที พร้อมกันเสียงกรนเบาๆ ที่เล็ดลอดออกมา

 

"ยี๊!ผู้ชายอะไรนอนกรนได้น่ารังเกียจมาก" เซเลน่ามีแอบแขวะฟีอัสเล็กน้อย ก่อนจะหันไปคุยกับจินนี่ถึงเรื่องการคัดเลือกสมาชิกใหม่ ที่จะเข้าร่วมทีมควิชดิชของกริฟฟินดอร์ อย่างสนอกสนใจ

 

ตุ๊บ ~ เสียงวางหนังสือลงบนโต๊ะ

 

คินน่าที่เดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือนับสิบเล่ม เธอวางมันลงบนโต๊ะด้วยความไม่สบอารมณ์ พร้อมกับสีหน้าที่กำลังโมโหได้ที่

 

"เป็นอะไรของเธอ คินน่า?" ฟีอัสเงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยความงัวเงีย

 

"ฉันเกลียดตาแก่หัวเมือกนั่นที่สุดเลย (น้ำเสียงโครตแค้น) กะอีแค่ฉันส่งรายงานช้า ถึงกับต้องให้ฉันแบกหน้าไปห้องสมุดเพื่อหาหนังสือมาเขียนรายงานเพิ่มอีกสิบแผ่น ปัญญาอ่อนสิ้นดี" น้ำเสียงที่ฟังดูโมโหนั้น เรียกความสนใจจากคนทั้งโต๊ะได้เป็นอย่างดี ก็แน่ละยัยนี่ไม่เคยแสดงอารมณ์อะไรออกมาเลย นอกจากทำหน้านิ่งเฉย เบื่อโลกไปวันๆ เมื่อคินน่าพูดจบเธอก็เดินปึงปังออกไปทันที พร้อมกับทิ้งหนังสือนับสิบเล่มไว้ที่โต๊ะอย่างไม่ใยดี

 

"เจริญละ!แล้วใครจะแบกหนังสือไปให้ยัยนั่นกันละ!" ฟีอัสขมวดคิ้วชนกัน ก่อนจะถอนหายใจออกมา

 

"เดี๋ยวผมยกไปให้คุณฟาร์เซซินเองก็ได้ครับ" เดสตาร์ที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนเอ่ยขึ้น พร้อมกับกล่องขนาดใหญ่ที่อยู่ในมือ

 

"นั่นกล่องอะไรน่ะ?" ฟินิกซ์ชำเลืองมองกล่องที่อยู่ในมือของเดสตาร์ด้วยความสงสัย

 

"อ่อ!กล่องใส่หนังสือตำราปรุงยาน่ะครับ พอดีผมไม่ค่อยได้อ่านแล้วก็เลยเอามาให้รุ่นน้องที่สนใจวิชาปรุงยาน่ะครับ" เดสตาร์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

"ยังมีคนสนใจวิชางี่เง่านี่อยู่อีกหรอ?" ไอร่าพูดขัดขึ้นทันที พร้อมกับทำหน้าสยองๆ เมื่อนึกถึงแรงระเบิดของหม้อปรุงยา(นางไม่เคยปรุงยาสำเร็จเลยสักนิด แถมยังโดนหักคะแนนแบบไม่มีลิมิตด้วย)

 

"แหะๆ(ยิ้มเจือนๆ) งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" เดสตาร์หยิบหนังสือนับสิบเล่มที่วางกองอยู่บนโต๊ะ ลงในกล่องก่อนจะเดินออกไปจากห้องโถง

 

"อรุณสวัสดิ์ทุกคน~" น้ำเสียงใสแจ๋วนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เด็กกระโปโลอย่างเอวา เธอเดินมาพร้อมกับธีน่า ในมือของเอวาถือหนังสือวิชาประวัติศาสตร์เวทมนต์เอาไว้ เธอฉีกยิ้มให้กับคนทั้งโต๊ะ ความน่ารักของเธอทำให้ชายหนุ่มทั้งโต๊ะแทบใจละลาย แม้แต่เนวิลก็ยังเก็บอาการไว้ไม่อยู่

 

ตุ๊บ ~ หญิงสาวนัยตาสีฟ้าซีดคู่นั้นเดินชนไหล่ของเอวาอย่างจัง ทำให้ตัวของเอวาเซไปหาฟีอัสที่ฟุบอยู่กับโต๊ะ

 

"อุ๊ย!ขอโทษทีไม่ได้มอง" น้ำเสียงที่ฟังดูเย้ยหยั่นพูดขึ้น พร้อมกับสายตาเหยียดหยามคนทั้งโต๊ะ ก่อนจะเดินผ่านไป

 

"หนอย!ยัยนี่...มารยาทผู้ดีน่ะไม่มีรึไง" เซเลน่าตะโกนด่าตามหลังทันที 

 

"เป็นอะไรรึเปล่า?" ฟีอัสประครองเอวาให้ยืนขึ้น ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่เดินชนไหล่ของเอวา 

 

"นิสัยเหมือนกันหมด!" ฟีอัสสบถออกมา

 ก่อนจะหย่อนก้นลงที่ม้านั่งตามเดิม

 

"ไม่เป็นไร (ยิ้ม) ยัยนั่นอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้" เอวายังคงทำเสียงสดใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

 

"อย่าเข้าใกล้ยัยนั่นจะดีกว่า..." ฮาเกรซที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตาที่เย็นชา เค้ามองหญิงสาวที่เดินกลับไปที่โต๊ะของสลิธีรินด้วยความไม่ชอบใจนัก แต่ก็ยังคงทำหน้านิ่งไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา

 

"เซเลน่าวันนี้เธอว่างรึป่าว?" วารันซ่าเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

 

"ไม่ว่าง!" เซเลน่าตอบแบบไม่ต้องคิด ก่อนจะหันไปคุยกับจินนี่ต่อ

 

"ไม่คิดจะถามกันหน่อยหรอว่าฉันมีอะไร?" วารันซ่าทำหน้าขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

 

"ไม่อยากรู้ เลยไม่ถามไงละ...(เมินสนิท)" เซเลน่ายังคงทำท่าทางเมินวารันซ่า เธอดูจะจริงจังกับการลงสมัครเข้าทีมควิชดิชเกินไปแล้ว 

 

"นี่!ฟังฉันสักนิดก่อนจะได้ไหม" วารันซ่ารีบหมุนหัวของเซเลน่าให้มาสนใจเค้าแทน

 

"นายนี่น่ารำคาญชะมัด!!" เซเลน่าจ้องคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความไม่พอใจนัก 

 

"มีอะไรก็ว่ามา..ฉันมีธุระต้องคุยกับจินนี่ต่อ" เซเลน่าพูดแบบไม่ใส่ใจนัก

 

"ช่วยติววิชาอักษรลูนให้ฉันที่สิ! พอดีมีบางตัวอักษรที่ฉันยังไม่เข้าใจน่ะ" วารันซ่ารีบพูดธุระของตัวเองทันที

 

"ธุระนายมีแค่นี้?..ได้แต่รอฉันว่างก่อนก็แล้วกัน" เซเลน่าส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันไปคุยกับจินนี่อีกครั้ง

 

ฟีอัสที่แอบเห็นสีหน้านอยส์ๆ ของวารันซ่านั้นเลยอดสงสัยไม่ได้เลยลองแกล้งดู

 

"เซเลน่า!" ฟีอัสชำเลืองมองวารันซ่า ก่อนจะเอ่ยขึ้น

 

"อะไรอีกละ!วันนี้มันวันเซเลน่าแห่งชาติรึไง เรียกกันอยู่ได้" เซเลน่าหันมาวีนใส่ฟีอัสแทน

 

"ว่าไปเธอนี่ก็น่ารักดีนะ!..." ฟีอัสฉีกยิ้มออกมา นั่นทำให้คนทั้งโต๊ะหันมามองฟีอัสเป็นตาเดียว แม้กระทั่งรอนที่กำลังยัดขนมปังเข้าปากก็ถึงกับสำลักออกมา

 

"พูดบ้าอะไรของนาย...เพี้ยนรึไง(ทำหน้าเขินเล็กน้อย)" เมื่อวานรันซ่าเห็นสีหน้าของเซเลน่าที่แอบเขินเล็กน้อยนั้น เค้าก็เดินปึงปังออกไปทันที ฟีอัสเลยเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ทั้งหมด ก่อนที่จะแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย

 

"นี่!อย่างจริงจัง ฉันแค่พูดเล่นเฉยๆ" ฟีอัสรีบหัวเราะกลบเกลื่อนทันที และนั่นเรียกความมึนงงของคนทั้งโต๊ะได้เป็นอย่างดี

~โต๊ะสลิธีริน

 

"คนพวกนั้นไม่มีมารยาทเอาซะเลย" อแมนด้าจ้องมองไปยังโต๊ะของกริฟฟินดอร์ ก่อนจะเอ่ยออกมา สายตาของเธอมองพวกเค้าอย่างดูถูก 

 

"อย่าดูถูกคนอื่นจะดีกว่า" ออโรร่าที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เอ่ยขัดขึ้น

 

 

"อย่ามาจุ้นเรื่องของคนอื่น ออโรร่า" น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชานั้นเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ สายตาที่อแมนด้ามองออโรร่านั้นก็ไม่ต่างจากที่มองพวกของฟีอัสเลยสักนิด

 

"ถึงเธอจะเป็นธิดาแห่งเทพีเฮดเทีย อย่าคิดว่าฉันจะกลัวเธอนะ ก็แค่ทวยเทพปลายแถว" น้ำเสียงที่ฟังดูเย้ยหยั่นนั้นเอ่ยขึ้นด้วยความสมเพช

 

"แล้วเพอร์ซีโฟเน่มีความสำคัญยังไงกับเหล่าทวยเทพงั้นหรอ?...ก็แค่นางบำเรอของฮาเดส อย่าพูดจาดูถูกคนอื่นจะดีกว่า" ออโรร่าปิดหนังสือลงทันที พร้อมกับคำถากถางอันเจ็บแสบ

 

"นี่!เธอกล้าดีเกินไปแล้วนะ"อแมนด้าคว้าแขนออโรร่าไว้ทันที พร้อมกับบีบแขนของออโรร่าไว้แน่น

 

"ปล่อย!" สีหน้าที่นิ่งเฉยนั้นมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

 

"เฮ้ๆ!ใจเย็นๆสาวๆ"ฮาเรนเดินเข้ามาแทรกระหว่างกลางคนทั้งคู่ พร้อมกับใบหน้าอันเจ้าเล่ห์นั้น

 

"ฉันว่าเธอปล่อยแขนของออโรร่าดีกว่านะ อแมด้า!" ฮาเรนหันไปมองหน้าหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่อแมด้าจะปล่อยแขนของออโรร่าให้เป็นอิสระ

 

"ขอบใจ" เมื่อแขนของออโรร่าถูกปล่อยให้เป็นอิสระเธอก็เก็บหนังสือลงกระเป๋า แล้วเดินออกไปทันที

 

"อแมนด้าเธอ!ตามฉันมา" ฮาเรนพูดด้วยความไม่พอใจนัก สีหน้าที่บ่งบอกว่าเค้ากำลังโกรธนั้น ทำให้หญิงสาวปฏิเสธไม่ได้ที่จะตามเค้าไป

~ยมโลก

 

"รายงานนายท่านด้วย ว่าสมาคมลับเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว จุดประสงค์ของพวกมันคือ 'ขนแกะทองคำ'" สามตุลาการแห่งยมโลกยืนประจันหน้ากันพร้อมกับข้อความถึงนายท่านแห่งยมโลก...

 

#เอิ่ม...สมาคมลับ??กำลังเคลื่อนไหว

 

#วารันซ่าอาการของนายมันแสดงชัดเกินไปแล้ว

 

#เซลเฟียสน่านู๋นี่ช่างเป็นเด็กที่ขี้สงสัยจริงๆ เล่นเอารุ่นพี่วิ่งกันป่าราบเลยทีเดียว

 

#อแมนด้าอยากฉะกับเอวาซักตั้งไหม??

 

#ฟินิกซ์บทแกทำไมมันน้อยจัง 555

 

#ไซย์นายไม่กลัวยัยปีศาจนั่นแล้วหรอ??

 

*ไรท์ชอบอ่านคอมเม้น มากกว่ายอดเข้าชมนะครับ^^


 

เซลเฟียสน่า เฟย์เรริน


 

บ้านในฮอกวอตส์ : กริฟฟินดอร์

 

สายเลือด: เลือดผสมเทพีอะโฟรไดร์+แม่มด

 

นิสัย:  ฮอตฮิตทั้งในหมู่ผู้ชายและผู้หญิง(?)ยิ้มง่าย ยิ้มแทบตลอดเวลา สงบเสงี่ยม เรียบร้อย กุลสตรี(จะนั่งทั้งทีต้องนั่งพับเพียบ)ท่วงท่าสง่างาม แต่ก็เป็นคนตะกละ มีออร่าให้ทุกคนหันมามอง เฟรนด์ลี่ เป็นกันเองกับทุกคน ตั้งแต่ผู้หญิง ผู้ชาย คนรวย คนจน เด็กน้อยยายแก่ ลุงภารโรง ยันหมาในโรงเรียน พูดจาฉะฉาน คล่องแคล่ว สุภาพ ไม่มีหลุดคำหยาบคาย โดดเด่น เป็นที่รักของเพื่อนๆ เพื่อนๆชอบให้เธอเป็นตัวแทนทำกิจกรรมต่างๆอยู่เกือบทุกครั้ง ใจดี ใจเย็น แม่พระ มีความเป็นผู้ใหญ่สูง มีอะไรทุกคนก็จะชอบไปปรึกษาเธอ เพราะเธอสามารถให้คำแนะนำและเป็นที่พึ่งพิงที่ดีให้กับทุกคนไม่ว่าจะมีปัญหาในใจแบบไหน ตั้งใจเรียน ขยัน มีความรับผิดชอบ ทำงานเสร็จก่อนกำหนดเสมอ ความจำดี หัวไว ไหวพริบดีในการตอบคำถาม รักเสียงเพลง รักการแสดงในบทบาทต่างๆ ชอบอ่านหนังสือ เพอร์เฟ็คชันนิสต์ รักสะอาด จะออกจากบ้านต้องเนี้ยบชนิดที่ว่าไม่มีผมฟูขึ้นเลยแม้แต่เส้นเดียว ชอบเขียนไดอารี่บันทึกแต่ละวันลงไป ไม่เคยหลงตัวเอง ไม่เรื่องมาก ซื่อสัตย์ ไม่ค่อยโกหกใคร เป็นคนที่รักษาทะนุถนอมสิ่งของได้ดีมาก ถ้าเธอยืมอะไร เธอจะคืนให้ในสภาพที่ดีสมบูรณ์เหมือนไม่ได้แตะต้องแน่นอน เรียนเก่ง กีฬาดี เอนเตอร์เทนท์เลิศ รักสวยรักงามเป็นนิสัยที่ถูกปลูกฝังมาแต่เด็กจนแก้ไม่หาย ในกระเป๋าต้องมีเครื่องสำอาง ที่มาส์คหน้า ครีมบำรุงผิว ครีมกันแดดและอื่นๆติดตัว ลึกๆแล้วขี้เหงา ต้องการเพื่อนสนิทอย่างน้อยสักคนที่เข้าใจและคบกับเธอด้วยใจจริง ไม่หาผลประโยชน์(แต่เพื่อนแบบนี้ช่างหายากเหลือเกินสำหรับคนดังอย่างเธอ) 

 

 

ประวัติ: ลูกสาวคนเดียวของครอบครัว วันหนึ่งหลังจากที่เธอกลับมาจากโรงเรียนก็พบว่าทุกคนถูกฆ่าจมกองเลือดในบ้าน จึงต้องอยู่คนเดียวมาตลอดและเร่ร่อนหางานทำส่งตัวเองเรียนไปเรื่อย จนวันหนึ่งก็มีผู้ชายคนหนึ่งมารับเธอเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม หลังจากที่เป็นลูกบุญธรรมแล้วชีวิตก็สุขสบายขึ้นเพราะเขาเป็นคุณชาย แล้ววันหนึ่งขณะที่เธอกำลังนอนเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ก็เผลอไปได้ยินพ่อบุญธรรมพูดว่าเธอเป็นลูกหลานของเทพีอะโฟรไดร์ ส่วนเรื่องที่มาเรียนได้เนี่ยก็ตอนที่กำลังจะไปซื้อของแล้วอยู่ดีๆเธอก็สะดุดขาตัวเองล้มแล้วเธอก็เห็นจดหมายอยู่ตรงหน้าเธอเลย

 

ชอบ-เกลียดอะไร: ชอบหนังสือ ออกแบบ เต้น ร้องเพลง แสดงละคร เฮอร์ไมโอนี่ ของกินทุกชนิด ไม่ชอบของเหม็นๆ ของน่าขยะแขยง

 

ความสามารถพิเศษ: แสดงละคร ร้องเพลง เต้น เย็บปักถักร้อย ออกแบบ ศิลปะป้องกันตัว ศิลปะ การบิน ควิชดิช

 

อาชีพในอุดมคติของคุณหลังเรียนจบจากฮอกวอตส์: นักเล่นควิชดิชมืออาชีพ

 

คุณคิดว่าตัวละครไหนที่คุณอยากเป็นมิตรมากที่สุด: เฮอร์ไมโอนี่