ลำดับตอนที่ #62
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : Chapter : ความมืดที่แฝงอยู่ (100%)
ก๊อก ๆ ๆ~ เสียงเคาะประตูของห้องทำงานอาเธน่าดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงโปร่งของฮาเรนที่ยืนพิงกับประตูอยู่
"โอ๊ะโอ! ไม่ยักรู้ว่าเจ้าชาย ผู้ที่แสนจะเยือกเย็น..(ชำเลืองมอง) แห่งยมโลกจะอยู่ที่นี่ด้วย.." น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชา แต่แฝงด้วยความกวนประสาทนั้น เอื่อนเอ่ยออกมา พร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้ ด้วยท่าทีที่หยิ่งยโส
"นี่แก..!!" ฮาเกรซหันไปมองยังต้นเสียง พร้อมกับกำหมัดไว้แน่น
"หยุด!ทั้งคู่เลย..นี่มันห้องทำงานของฉัน ถ้าจะฟัดกัน ก็ไปฟัดกันที่อื่น!!" ดวงตาสีแดงอ่อนคล้ายสีของอัญมณีนั้นจ้องมองชายหนุ่มทั้งสองด้วยความไม่พอใจนัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
"นายมีอะไรก็พูดมา เมจิก?" สายตาของอาเธน่าจับจ้องอยู่ที่ฮาเรน ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ด้วยความเบื่อหน่ายกับการวางมาดของฮาเรน ที่มองดูผิวเผินแล้ว มันก็ไม่ได้ต่างจากฮาเกรซเลยสักนิด..
"ฉันแค่อยากรู้.. ในห้องทำงานของเธอ มันมีสิ่งของ หรือ อะไรบางอย่าง..ที่สามารถดึงดูดให้ เอวามาที่นี่รึป่าว?" คำถามของฮาเรน ทำให้ผู้ฟังอย่างอาเธน่า และ ฮาเกรซ ถึงกับทำหน้าขมวดคิ้วขึ้น
"นี่แกพร่ามอะไรอยู่?" ฮาเกรซจ้องมอง ฮาเรนอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก
"นายพูดถึงอะไร? แล้วเรเวียธารมาเกี่ยวอะไรด้วย?" อาเธน่านั่งทบทวนคำถาม ก่อนจะมองฮาเรนด้วยความสงสัย
"ตอนเย็น..ระหว่างทางฉันบังเอิญเจอกับ เอวาเข้า แต่..ท่าทีของเธอกลับไม่เหมือนเอวาเลยสักนิด..เธอเดินเหม่อตรงมาที่ห้องเรียนอักษรรูน ...คือ ฉันสัมผัสได้ว่าเธอไม่ใช่เอวา เหมือนเธอกำลังถูกควบคุมจากใครบางคนอยู่... ท่าทางที่เย็นชา แววตาที่บ่งบอกถึงความหวาดกลัวนั้น มันแสดงออกมาชัดเจน ..พอฉันเรียกชื่อของเธอ..เธอก็ตกใจ แล้วบอกว่าเธอมาที่นี่ได้ยังไง...มันเหมือนเธอโดนสะกดจิต อะไรทำนองนั้น..." แววตาของฮาเรนบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเค้าเป็นห่วง เอวามากแค่ไหน
"เดี๋ยวนะ! เรเวียธานมาที่นี่?" อาเธน่าเลิกคิ้วขึ้นอีกครั้ง ฮาเรนแค่พยักหน้า
"เธอแค่อาจจะเอารายงานมาส่งก็ได้..นายคิดมากไปรึป่าว?"
"แต่ในมือของเธอไม่มีแม้แต่กระดาษสักแผ่นเลยนะ แล้วอีกอย่างพอฉันถาม..เธอก็บอกว่าเธอมาที่นี่ได้ยังไง" ฮาเรนชักฉุนขึ้นมาบ้างแล้ว
"ดูนายจะเป็นห่วง..ยัยเด็กนั่น (จ้องเขม่น) มากเลยนะ" ฮาเกรซเอ่ยขัดขึ้น
"ฉันก็แค่สงสัย..(นิ่งเงียบ) ไม่ได้เป็นห่วงเธอสักหน่อย นายอย่าทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย ทาทารัส" น้ำเสียง และ ท่าทางของฮาเรนมันบ่งบอกว่าเค้ากำลังโกหกความรู้สึกของตัวเองอยู่ ทาทารัส แค่แสยะยิ้มก่อนจะยกชาขึ้นดื่ม อย่างใจเย็น
"ถ้าพูดถึงสิ่งของ...ที่มันสำคัญในห้องทำงาน ก็คงเป็น สร้อยคอของฟีอัสละมั้ง..." เมื่ออาเธน่าพูดจบก็หยิบกล่องบางอย่างออกมาจากลิ้มชัก
"เรเวียธานเธอจะอยากได้สร้อยเส้นนี้ไปทำไมกัน? ในเมื่อเธอก็รู้ดีว่ามันเป็นของสำคัญ ฉันว่านายกำลังคิดมากนะ เมจิก" อาเธน่าเก็บกล่องสร้อยคอไว้ที่เดิม พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองฮาเรนอย่างพิจารณา
"แกบอกว่ายัยเด็กนั่นเหมือนโดนสะกดจิตสินะ...งั้นแกก็คงสัมผัสพลังนั้นได้สิ..พลังแห่งศาสตร์มืดที่ลอยออกมาจากตัวยัยเด็กนั่น" ฮาเกรซยังคงพูดอย่างใจเย็น และเคร่งขรึม
"ใช่!ฉันคิดว่าฉันสัมผัสมันได้..แต่พลังมันรุนแรงเกินกว่าที่จะเป็นฝีมือของนักเรียนในฮอกวอตส์ " ฮาเรนยืนครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
"ไม่ผิดแน่..พวกมันแฝงตัวอยู่ในกลุ่มนักเรียน" ฮาเกรซนั่งมองชาที่อยู่ในถ้วยอย่างสงบนิ่ง
"นายมั่นใจได้ไง ทาทารัส?" อาเธน่าถามขึ้น พร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับ
"แล้วฉันเคยพูดอะไรผิดพลาดงั้นหรอ?...อาเธน่า" สายตาของฮาเกรซจ้องมอง อาเธน่าอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
"นักเรียนมีกี่ร้อยคนเข้าไป..เราจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนที่แฝงตัวเข้ามา มันไม่ง่ายเลยนะที่จะจับตาดูนักเรียนทุกคน"
"ใช่..มันไม่ง่าย แต่ฉันเชื่อว่า แกทำได้(ชำเลืองมองฮาเรน) " ฮาเกรซลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไป ทิ้งคำพูดที่ชวนมึนตึ๊บไว้เบื้องหลัง
"หึ!คิวฉันออกโรงแล้วสินะ" ฮาเรนแสยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเดินตามทาทารัสออกไป
กลับไปที่ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์ การฉลองชัยชนะได้เริ่มต้นขึ้น
#ขอกราบผู้อ่านทุกท่านงามๆเลยคับ ช่วงนี้ไรท์อินดี้เกินไป ติดเกมงอมแงม 555 ขอโทษที่อัพช้าครับ
บ้านในฮอกวอตส์ : เรเวนคลอ
กลับไปที่ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์ การฉลองชัยชนะได้เริ่มต้นขึ้น
"วีสลีย์ วีสลีย์ วีสลีย์ " เสียงตะโกนชื่อของรอน กู่ก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น ทุกคนต่างพากันลุมล้อมเพื่อแสดงความยินดีกับ คีปเปอร์คนใหม่
" คนพวกนี้น่าเบื่อเป็นบ้า.." คินน่านั่งอยู่ที่โซฟาเอ่ยขัดขึ้น พร้อมกับสายตาที่มองทุกอย่างขัดหูขัดตาไปหมด อารมณ์ของเธอบ่งบอกว่าทุกอย่างน่าเบื่อสุดขีด
"เฮอร์ไมโอนี่..ฉันรู้นะว่าเธอดีใจ แต่ไม่เข้าไปแสดงความยินดีกับ โรนัลด์หน่อยหรอ?" ฟีอัสหันไปมองหญิงสาวผมฟูที่นั่งข้างเค้าด้วยความสงสัย
"ไม่ละ.." เฮอร์ไมโอนี่ตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกลับมา
พอสักพักก็มีเสียงกรี๊ดจากพวกสาวๆดังขึ้น เมื่อราเวนเดอร์กระโดดกอดรอน พร้อมกับประทับริมฝีปากเข้าหากันอย่างดูดดื่ม
"ว๊าว ว วว เฟิสคิสของตาทึ่มวีสลีย์!" เซเลน่าตะโกนขึ้นพร้อมกันเสียงเฮที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง
"ฉันขอตัวนะ!" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น
"เฮอร์ไมโอนี่! เดี๋ยวสิ" ฟีอัสกำลังจะลุกตามเฮอร์ไมโอนี่ไป แต่ก็ถูกไอร่าลากแขนไว้ซะก่อน พร้อมกับชนแก้วบัตเตอร์เบียร์ที่อยู่ในมือ
"ให้ตายสิ!ฉันว่าเธอเมามากแล้วนะไอร่า!" ฟีอัสหรี่ตามองหญิงสาวร่างสูง ที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปด้วยพิษของแอกอฮอล
"ไม่ต้องสนใจฉันหรอกน่า.." ไอร่ากระชากคอเสื้อฝีอัสด้วยความแรง ก่อนจะยกบัตเตอร์เบียร์ขึ้นซด
"เอ่อ...(เหลือบมองหาตัวช่วย) นี่ทาทารัส ฝากยัยนี่ด้วยนะ!" พูดจบฟีอัสก็เดินออกไป โดยทิ้งไอร่าให้อยู่กับฮาเกรซแทน
"เฮ้อ....." ฮาเกรซถอนหายใจออกมา ก่อนจะจ้องหน้าของไอร่าด้วยความสงสัย งานฉลองยังคงครึกครื้นขึ้นมาเรื่อยๆ ฟินิกซ์รู้สึกมึนหัวเล็กน้อยเค้าจึงขอตัว ออกไปสูดอากาศข้างนอก เค้าเดินไปตามระเบียงทางเดินของชั้นเจ็ดอย่างเงียบๆ ในขณะที่เค้าเดินอยู่นั้น ก็บังเอิญเจอกับนักเรียนของเรเวนคลอเข้า ท่าทางของหญิงสาวดูเหม่อลอย เธอเดินผ่านฟินิกซ์ไป โดยไม่ใส่ใจ
"นี่!เธอดึกดื่นป่านนี้ เธอมาทำอะไรอยู่แถวนี้?" ฟินิกซ์ตะโกนกลับไปเพื่อให้อีกฝ่ายได้ยิน แต่อีกฝ่ายยังคงเดินเหม่อมองไปตามระเบียงทางเดิน ฟินิกซ์เลยไม่ใส่ใจ เค้าหยุดเดินก่อนที่จะมีมือของใครบางคนอุดปากของเค้าไว้
"ออโรร่า! เธอทำบ้าอะไรเนี่ย" ฟีนิกซ์ทำหน้าตื่นสุดตัว
"นายนั่นแหละ!ทำอะไรอยู่?" ออโรร่าถามกลับที
"ก็ออกมาสูดอากาศไง! " ฟินิกซ์สะบัดหน้าหนี
"อ่อ...." ออโรร่าค่อยๆลุกขึ้นยืน ก่อนจะปัดเสื้อผ้าของตัวเอง
"ว่าแต่คนอื่น..เธอละมาทำตัวน่าสงสัยอะไรอยู่แถวนี้?" ฟินิกซ์จ้องหน้าออโรร่าอย่างสงสัย
แสงของพระจันทร์ที่สาดส่องลอดผ่านเข้ามานั้น ทำให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าชัดเจนขึ้น เลือนผมสีขาวนวลนั้นมันเข้ากับใบหน้าอันจิ้มลิ้มของเธอซะเหลือเกิน ดวงตาสีม่วงอ่อนคู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่เค้า ใบหน้าที่แดงก่ำค่อยๆเบือนหน้าหนี ก่อนจะถูกอีกฝ่ายโต้ตอบกลับมา
ผลั๊วะ ~
"เธอทำบ้าอะไรเนี่ย!! อยู่ดีๆก็เอามือมาตบหน้าฉ๊า นน ทำไม!!" ฟินิกซ์รีบเอามือกุมหน้าตัวเองไว้
"แม่ฉันเคยบอกไว้ว่า ถ้าหากเห็นใครเหม่อลอยมากๆ ให้เรียกสติของเค้ากลับคืนมา" ออโรร่าตอบได้หน้าตาเฉยฉา ก่อนจะหันไปมองฟินิกซ์อีกครั้ง
"แม่เธอคงไม่ได้หมายความให้เธอทำแบบนี้หรอกนะ!!ยัยบ้าเอ๊ย!" ฟินิกซ์เอามือลูบหน้าตัวเองเบาๆ ด้วยความปวดแสบ
"มะกี้นายถามฉัน...ว่ามาทำอะไรที่นี่ใช่ไหม?"(แถออกนอกเรื่องไปแล้ว) ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินเหม่อมาแถวนี้..ฉันเลยตามเธอมา..." ออโรร่าเอ่ยขึ้น ก่อนจะลากแขนฟินิกซ์ให้เดินตามไปอย่างเงียบๆ
"เธอจะตามยัยนั่นไปทำไมอีกละ..เธออาจจะมาหาเพื่อนของเธอก็ได้นี่" ฟินิกซ์พูดไปโดยที่หน้ายังคงปวดแสบปวดร้อน ด้วยแรงตบของออโรร่าไม่หาย
"นายยังไม่เข้าใจ...ผู้หญิงคนนั้นโดนใครบางคนสะกดจิต..."ออโรร่ามองหน้าฟินิกซ์อีกครั้ง ด้วยสีหน้าจริงจัง
"หะ!โดนสะกดจิตเนี่ยนะ..พูดเป็นเล่นน่า ยุคนี้ยังมีพวกที่ใช้คาถาสะกดจิตอยู่งั้นหรอ?" ฟินิกซ์พึมพำออกมา
"มันไม่ใช่เรื่องน่าขำ!! นายเคยเข้าใจอะไรง่ายๆบ้างไหม? ฟินิกซ์"
"อะไรละ?" ฟินิกซ์ยังคงทำหน้าสงสัย
"การสะกดจิตเป็นวิชาขั้นสูง ซึ่งมีไม่กี่คนที่สามารถทำได้ ในบรรดาเหล่าลูกหลานทวยเทพแล้วมันถือเป็นเรื่องต้องห้าม...แต่ที่น่าแปลก คือระยะเวลาจากหอเรเวนคลอมาถึงที่นี่ ใช้เวลานานพอสมควร แต่มนต์สะกดกลับเสื่อมลงสักนิด"
"เธอคิดว่าใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้..แล้วทำไปเพื่ออะไร?" ฟินิกซ์ทำหน้าครุ่นคิด
"ฉันยังไม่แน่ใจหรอกนะ...แต่พลังที่ฉันสัมผัสได้ในชั่วขณะหนึ่งนั้น เป็นพลังของ...ฮาเรน เมจิก"
#เอาแล้วไงความเข้าใจผิดกำลังก่อตัวขึ้น ความร้าวฉานแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกำลังเริ่มต้นขึ้น ใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายในครั้งนี้!! ตอนหน้าลูกหลานเทพจะแตกคอกันเองซะแล้วสินะ
#ขอกราบผู้อ่านทุกท่านงามๆเลยคับ ช่วงนี้ไรท์อินดี้เกินไป ติดเกมงอมแงม 555 ขอโทษที่อัพช้าครับ
เอวา เรเวียธาน (Eva Laviathan)
บ้านในฮอกวอตส์ : เรเวนคลอ
สายเลือด: เทพโพไซดอน+ปีศาจ
นิสัย: เป็นเด็กผู้หญิงปากแข็งไม่ยอมคน พูดตรงไปตรงมาจนน่าหมั่นไส้(ในบางครั้ง) ชอบเล่นอะไรพิเรนๆอยู่ตลอดเวลา แต่เป็นคนรักความสงบ เฮฮาบ้าบิ่น เถียงคำไม่ตกฝาก เรื่องความฉลาดเธอเปี่ยมล้น แต่กลับเอามาใช้ไม่ถูกทาง ชอบป่วนคนในหอเรเวนคลออยู่ทุกวี่วัน เป็นพวกชอบอ่านหนังสือ แต่ไม่ชอบเข้าห้องสมุด(มันแปลกตรงนี้แหละ) เป็นคนร่าเริง มีจิตใจที่ขาวบริสุทธิ์ อ่อนโยนต่อสัตว์และพืชทุกชนิด
ประวัติ: เอวาเป็นลูกสาวของเทพโพไซดอน และ ปีศาจ ที่มีนามว่า แอเรียส เรเวียธาน แม่ผู้ให้กำเนิดเอวา ตะกูลเรเวียธานเป็นต้นตระกูลปีศาจชั้นสูงที่ปกครองเมืองปีศาจมาแต่ดั้งเดิม ก่อนจะมอบอำนาจการปกครองให้กับตระกูลเกรโมรี่ เอวาถูกเลี้ยงดูอย่างดี เธอเลยเป็นเด็กค่อนข้างเอาแต่ใจอยู่บ้าง พอโตขึ้นก็ถูกจับให้หมั้นหมายกับชายแปลกหน้า อย่างทาทารัส โดยที่เธอไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อน สุดท้ายงานหมั้นก็เหลวไม่เป็นท่า ด้วยฝีมือ ของฮาเกรซ และ เอวา จนผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย ยกธงขาวยอมแพ้คนทั้งคู่
ชอบ-เกลียด : ชอบความสงบ ขนมหวาน รักการอ่าน แต่ไม่ชอบเข้าห้องสมุด
ความสามารถพิเศษ: สื่อสารกับสัตว์ และ พืช ได้ทุกชนิด แล้วยังมีสายตาที่แหลมคม มองเห็นในระยะไกลได้อย่างแม่นยำ
อาชีพในอุดมคติ: หมอในโรงพยาบาลเซนต์มังโก
ตัวละครที่คุณอยากสนิทมากที่สุด: ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ ฮาเรน และ ฮาเกรซ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น