Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #65 : Chapter : สายตาที่อัปยศของน้องสาว(100%)

รอยยิ้มที่ดูเสแสร้งนั้น ฉันไม่เคยลืมมันไปได้เลย เด็กผู้หญิงร่างเล็กยืนมองฉันด้วยสายตาสมเพช เธอมองฉันเป็นเหมือนเศษขยะที่เธอสามารถเดินเหยียบย่ำไปมาได้ตามใจชอบ  คำพูดที่เธอดูถูกฉันในวันนั้นฉันไม่เคยลืม ทุกคำพูดของเธอ ฉันบันทึกลงในหัวของฉัน แล้ววันนี้ก็เหมือนท่านกลั่นแกล้งฉันอีกครั้ง ท่านส่งเธอมาเรียนที่นี่ ท่านต้องการอะไรจากฉัน ท่านเกลียดฉันมากขนาดนั้นเชียวหรือ.... 

 

...หญิงสาวร่างเล็กนัยตาสีม่วงอ่อน นั่งมองหญิงสาวผู้ที่อยู่เบื้องหน้าห้องโถงด้วยสายตาหวาดหวั่น รอยยิ้มที่เสแสร้งนั้นส่งตรงมาที่เธอ แววตาของหญิงสาวผู้นั้นยังคงมองเธอด้วยความสมเพช

 

"เฮ้! เธอเป็นอะไร เซเลน่า?"  ฟินิกส์เอามือตบไหล่เซเลน่าเบาๆ เมื่อเค้าเห็นว่าสีหน้าของเธอดูซีดผิดปกติ

 

"เปล่า...." เซเลน่าเพียงแค่ตอบสั้นๆ ก่อนจะหันไปมองที่หน้าห้องโถงอีกครั้ง

 

  " ฉันขอต้อนรับ ซีรีน่า อาร์เทมิส เวสเปอร์ เทพธิดา แห่งเทพี อาร์เทมิส" เสียงปรบมือดังอย่างไม่ขาดสาย ร่างเล็กๆ ที่คล้ายกับเซเลน่าเดินออกมาจากมุมมืด ผมลอนสีเทาอ่อน ยาวถึงกลางหลังนั้นมันดูน่าหลงไหลเสียเหลือเกิน ดวงตาสีเหลืองอ่อนนั้นมันช่างเข้ากับใบหน้าเรียวเล็กของเธอ ดูเผินๆแล้วเธอคล้ายกับเซเลน่าอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ทุกคนในโต๊ะต่างหันไปมองเซเลน่าด้วยความสงสัย พร้อมกับหันไปมองที่หน้าห้องโถง สลับกันไปมา

 

"น้องสาวเธองั้นหรอ เซเลน่า?" เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น แต่เซเลน่าเพียงแค่พยักหน้า

 

"หึ! ประกาศโจ่งแจ้งดีนะ กลัวชาวบ้านไม่รู้รึไง ว่าเป็นเทพธิดาแห่งเทพ" ฟีอัสสบถออกมาเบาๆ พร้อมกับตักพุดดิ้งเข้าปาก

 

"ไม่ยักรู้ว่าเธอมีน้องสาวสวยใช้ได้แบบนี้ด้วย!" เชมัสฉีกยิ้มให้กับเซเลน่า

 

"แต่ดูสีหน้าเธอไม่ค่อยโอเคเลยนะ เวสเปอร์" เนวิลเลิกคิ้วขึ้น ด้วยความสงสัย

 

"ปกติแล้ว มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกแกนี่ ปึ๊ก ~" คินน่าบีบก้อนขนมปังที่อยู่ในมือด้วยความรำคาญ จนมันกลายเป็นเศษขนมปัง ชิ้นเล็กๆ ทั้งสองถึงกับกลืนน้ำลายตัวเอง แล้วหันไปมองที่หน้าห้องโถงแทน

 

"ฟีอัสมะกี้นายพูดว่า เทพธิดาแห่งเทพ มันคืออะไรหรอ?" เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองฟีอัสตาเป็นมันด้วยความอยากรู้

 

"พูดเรื่องอะไรของเธอเฮอร์ไมโอนี่...ไร้สาระน่า กินๆ ไปเถอะ" ฟีอัสพูดปัด ก่อนจะหยิบน่องไก่ขึ้นมากิน แต่คนอย่างยัยเฮอร์ไมโอนี่ ดันเป็นพวกฉลาด หูตาไวยิ่งกว่าเหยี่ยวซะอีก เธอหรี่ตามองฟีอัสอย่างจับผิด

 

"ถ้านายไม่บอก ฉันสืบเองก็ได้!" เฮอร์ไมโอนี่ทิ้งท้ายคำพูดของเธอไว ทำให้ฟีอัสถึงกับเงยหน้าขึ้นมามอง 

 

"เฮ้อ! เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวเป็นพวกนักสืบโคนันจิ๋วอะไรเทือกนั้นซะที ให้ตายสิ!" ฟีอัสเริ่มบ่นนู่นนี่นั่นออกมาอีกครั้ง แล้วก็เกิดเป็นสงครามประสาทของคนทั้งคู่ กลางโต๊ะอาหาร 

 

เสียงกระซิบกระซาบดังอย่างไม่ขาดสายเมื่อหญิงสาวร่างเล็กยืนอยู่ตรงหน้าห้องโถง เธอจ้องมองไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ ด้วยสายตาสมเพช รอยยิ้มที่เธอมอบให้เซเรน่านั้น เป็นรอยยิ้มที่จงเกลียดจงชัง เป็นรอยยิ้มที่เซเรน่าไม่อยากเห็นมันอีก แต่สายตาของเธอก็ไม่อาจมองไปทางอื่นได้ เหมือนรอยยิ้มนั้นสะกดเธอเอาไว้

 

"เงียบๆ กันหน่อย" เสียงเคาะแก้วดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหมวก คัดสรรที่ศาสตราจารย์มักกอนากัล ถือออกมา

 

ซิรีน่านั่งลงที่เก้าอี้ ด้วยท่าทีนิ่งเฉย 

 

"อืม...ยากจัง ยากจริงๆ เต็มเปี่ยมไปด้วยความฉลาด มีทักษะ จิตใจเธอช่างเดายากซะเหลือเกิน รู้แล้วจะตัดไปไว้ไหนดี... 'สลิธีริน' "

 

เสียงปรบมือจากเด็กบ้านสลิธีรินดังกระหึ่มไปทั่วห้องโถง

 

"เซเรน่า ฉันคิดว่ายัยเด็กนั่น นิสัยคนละขั่วกับเธอแน่นอน หมวกคัดสรรไม่เคยผิดพลาด ดูจากรอยยิ้มที่หล่อนส่งมาให้กับเธอ ...เอิ่ม มันน่าขนลุกซะไม่มี" ฟินิกซ์กระซิบเบาๆ

 

เมื่อการคัดสรรจบลง ทุกคนต่างก็ก้มหน้าก้มตาทานมื้อค่ำต่อ อย่างอเร็ดอร่อย

 

"เซเรน่าเธอไม่เข้าไปทักทายน้องสาวเธอหน่อยหรอ?" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้น

 

"เอ่อ...คือฉันคิดว่า เธอไม่อยากรู้จักฉันหรอก" เซเรน่าก้มหน้ามองจานที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาสลด 

 

"ไม่หรอกน่า ดูท่าทางน้องสาวเธอเค้าจะสนใจเธอมากเลยนะ" เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองยังโต๊ะสลิธีริน เซเรน่าเลยหันมองตามเฮอร์ไมโอนี่ ซิริน่าจ้องมองดูเซเรน่าอยู่ตลอดเวลา ต่างหูรูปธนูที่ห้อยลงมานั้นมันช่างสดุดตาเซเลน่าเหลือเกิน แต่เมื่อสัญญาลักษณ์รูปธนูของทั้งสองประสานกัน ทำให้ทั้งสองเข้าถึงห้วงความนึกคิดของแต่ละคนได้ 

 

"ฉันไม่คิดว่าจะหาเธอได้ง่ายดายขนาดนี้ ยินดีที่ได้พบคะ พี่เซเรน่า!" น้ำเสียงที่ฟังดูเยือกเย็นนั้นเอ่ยขึ้น

 

"ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน" เซเรน่าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

"แต่ฉันไม่ดีใจเลยสักนิด ที่ต้องลงมาเรียนกับพวกเศษสวะ อย่างพวกเธอ" ซิริน่าพูดด้วยความคับแค้นใจ พร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ

 

"ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน แต่คนพวกนี้คือเพื่อนของฉัน เธอไม่ควรว่าพวกเค้า เป็นเศษสวะ" เซเรน่ายังคงคุมอารมของตัวเองให้คงที่ ทั้งสองคุยกันผ่านสัญญาลักษณ์ของธนู ซึ่งมีเพียงเธอทั้งสองเท่านั้นที่ได้ยิน 

 

ส่วนทางด้านฮาเกรซก็จ้องมองไปยังโต๊ะของเรเวนคลอด้วยสายตาที่เย็นชา เค้านั่งมองชายหนุ่มร่างสูงด้วยความไม่สบอารมณ์มากนัก เค้าสัมผัสถึงกลิ่นอายความชั่วเบาบางได้จากตัวชายหนุ่มผู้นั้น 

 

"ฉันขอตัว" ฮาเกรซเดินออกไปจากห้องโถง เค้าขึ้นไปยังห้องนั่งเล่น พร้อมกับเรียก สามตุลาการจากยมโลกออกมา

 

"ช่วยสืบเรื่องของชายหนุ่มผู้นี้ ให้ข้าที" ฮาเกรซดึงความทรงจำของตัวเองออกมา ก่อนจะโยนลงไปในหลอดแก้ว แล้วยื่นให้กับไออาคอส

 

"ครับนายน้อย พรุ่งนี้ข้าจะมาพร้อมกับข้อมูลของเค้า" เมื่อสามตุลาการแห่งยมโลกหายไป ฮาเกรซก็ล้มตัวลงนอนที่เตียงของเค้า พรางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย 

 

"โอ้ว ว ว สภาพเจ้าดูไม่ได้เลย" น้ำเสียงที่ฟังดูหนักแน่นนั้นดังมาจากนอกหน้าต่าง 

 

"ท่านจะมาหัวเราะเยาะข้างั้นหรอ?" ฮาเกรซยังคงหลับตาโดยที่ไม่มองออกไปยังนอกหน้าต่าง

 

"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วไง เมื่อใดที่เจ้าตกอยู่ในภวังค์แห่งความทุกข์ ข้าจะปรากฏออกมา ฮาเกรซ...เจ้าเป็นคนฉลาด ข้ารู้ว่าเจ้าสามารถทำทุกอย่างด้วยตัวเองได้... แต่...บางครั้ง เพื่อนพ้องก็เป็นสิ่งสำคัญ ที่เจ้าควรมี "

 

"แต่ท่านก็น่าจะรู้จักนิสัยข้าดี ข้าไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับภารกิจของข้า ข้าอยากทำให้มันสำเร็จด้วยตัวของข้าเอง"

 

"เจ้าเปลี่ยนความคิดตอนนี้ยังทัน ฮาเกรซ เจ้าคือบุตรของข้า ข้าไม่อยากให้เจ้าจมปลัก และ หลงไหลในพลังมากจนเกินไป บางครั้งพลังของเจ้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้ทั้งหมดหรอก จงเก็บคำพูดขอข้าไปคิดให้ดี แล้ววันนึงข้าคิดว่าเจ้าจะมองเห็นแสงสว่างที่ข้าแนะนำทางให้กับเจ้า ฮาเกรซ เฮล ทาทารัส ~"

 

เมื่อเสียงนั้นค่อยๆลอยหายไปกับสายลมฮาเกรซจึงลืมตาขึ้น แล้วมองออกไปยังนอกหน้าตา สายลมที่พัดผ่านเข้ามา ทำให้ความรู้สึกที่หนักอึ้งจางหายไป

 

"ท่านอาจจะพูดถูกก็ได้!!!"

 

 

#ใครกันที่ฮาเกรซมองด้วยความไม่สบอารมณ์ 

 

#เพราะอะไรซิริน่า ถึง ได้เกลียด เซเรน่าได้มากขนาดนี้ 


*ฝากคอมเม้นให้ด้วยนะครัช^^