ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ป่าต้องห้าม
มื้อค่ำ~
“นี่แฮรี่...เธอเห็นฟีอัสไหม?” เฮอร์ไมโอนี่หันซ้ายแลขวา ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของไอร่ตัวปัญหานั่นเลย
“ไม่เห็น...หมอนั่นคงขึ้นไปนอนแล้วละเห็นบ่นว่าง่วงนอน” แฮรี่ตอบพรางหยิบพายฟักทองเข้าปาก พร้อมเหล่ตามองไปที่โต๊ะเรเวนคลอเป็นพักๆ
“อ่อ..อื้อ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
แต่ใครจะรู้ว่า ณ...บัดนี้ไอร่ตัวปัญหานั่น ยืนวิเวกวังเวง อยู่ท่ามกลางความมืด มองไปทางไหนก็เป็นป่า ....
ความมืดเข้าปกคลุม...ความเงียบยามวิกาลเช่นนี้ทำให้คนเรา...หลงป่าได้ง่าย
“เวรละ!หลงจนได้” ฟีอัสยืนมองไปรอบๆตัวก็มีแต่ต้นไม้ กับเสียงร้องหวยหวนของสัตว์ป่า
(ไรท์เตอร์) :ตูเตือนเองแล้วนะเฟ๊ย...ไงละอยากเข้ามานัก อาจารย์ใหญ่ประกาศปาวๆขนาดนั้นก็ยังดื้อด้านเข้ามา ก็สมน้ำหน้าแล้วละ”
“หุบปากไปเลยนะไอร่ไรท์เตอร์...ไม่ช่วย...จะไปไหนก็ไปเลยนะเฟ๊ย” ตัวละครที่งี่เง่าพูดด้วยความฉุน
“เออ!งั้นไปละ....”
“เอ่อ...เดี๋ยวสิ!เองจะไปจริงๆหรอ...?”
“ก็แหง๋แซะ...จะอยู่ให้คนซื่อบื้อแบบเองด่างั้นรึ...ไม่เอาด้วยหรอก”ไรท์เตอร์
“เอาน่า...เมื่อกี้ขอโทษแล้วกันนะ”
“ไม่..ไปละ” ไรท์เตอร์วาปไปแล้ว....
“เออดี!...จะไปตายที่ไหนก็ไปเลย ไอร่ไรท์เตอร์เฮงซวย ซังกะบวยห่วยแตก...”
“...หึหึหึหึ!เดะตุจะเพิ่มเลเวลสัตว์ที่อยู่ในป่านี้ ให้มางาบเองให้ตายคอยดู....”
“เฮ้อ!จะมองไปทางไหนก็มีแต่ป่า...”ฟีอัสยืนมองไปรอบๆอีกครั้ง
“โว๊ย!ทำไมมันเงียบเช่นนี้..........”เสียงตะโกนนั้นทำให้สัตว์บางอย่างตื่นขึ้น ฟีอัสเดินมุ่งหน้าตรงไปเรื่อยๆ แล้วก็ตรงไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าตัวเองนั้นได้เดินมาไกลสักแค่ไหน (ครึ่งค่อนป่าได้ละมั้ง)
“เอ่อ...ยิ่งเดินเข้ามาเหมือนเอาชีวิตมาตายชัดๆ” ฟีอัสบ่นงึมงำ
“ก็แหง๋ละ...ขุดหลุมฝังตัวเองซะสิ!” เสียงไรท์เตอร์
“ยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกรึ!!@#@##$#@$#” ฟีอัสยื่นด่าไรท์เตอร์
ฟีอัสนั่งพักตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ ท่ามกลางความมืดมีเสียงฝีเท้าของสัตว์บางอย่างวิ่งเข้ามาใกล้จุดที่ฟีอัสนั่งพักอยู่ ฟีอัสลุกขึ้นด้วยวามตื่นกลัว เค้ากระโจนเข้าไปหลบตรงพุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด...เสียงฝีเท้านั่นหยุดวิ่ง
“คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกพระด้วยเถอะ!สาธุ” ฟีอัสดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา เวลาขับขันแบบนี้ ต้องใจดีสู้เสือเข้าไว้ พ่อสอนเราไว้แบบนั้น
“เอาวละตายเป็นตายวะ!” ฟีอัสกระโจนออกมาจากพุ่มไม้
“สตูเปฟาย” เค้าร่ายคาถาใส่สัตว์ร้ายตัวนั้นทันที
......กรี๊ด......... ~ เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจนั้นทำให้ฟีอัสถึงกับผงะไปชั่วครู่
“นั่นคน?..หรือ ผีพราย กันแน่ ”ฟีอัสยืนมองร่างเล็กๆที่นอนสลบอยู่
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ~
“นี่เธอ...ตื่นสิ....ตื่นสิเฟ๊ย” ฟีอัสพยายามปลุกร่างเล็กๆให้ตื่นขึ้น
ความมืดนั้นทำให้ไม่เห็นใบหน้าของร่างเล็กๆชัดสักเท่าไหร่ แต่ก็พอจะเดาออกว่าเป็นเด็กผู้หญิง เพราะร่างเล็กๆนั้น นอนหนุนตักของฟีอัสอยู่นั่นเอง
“ตื่นยากตื่นเย็นเหลือเกินเลยนะ ...กะอีแค่โดนคาถาไม่รุนแรงแท้ๆ...ยังนอนตายเหมือนร่างไร้วิญญาณขนาดนั้น”ฟีอัสบ่นงึมงำ
“นี่นายนะ!กำลังว่าใครมิทราบ” ร่างเล็กๆลืมตาขึ้น ดวงตาสีแดงนั่นทำให้หัวใจของฟีอัสหยุดเต้นเฉียบพัน
“เอ่อ...ก็ว่าเธอนั่นแหละ...ว่าแต่เธอนะเป็นคน...หรือผีกันละ”ฟีอัสจ้องมองดวงตาคู่นั้นด้วยความสับสน
“นี่นายโง่...หรือแกล้งโง่กันแน่...ผีที่ไหนจะให้นายเสกคาถาใส่แล้วสลบไปแบบนี้” ร่างเล็กๆลุกขึ้นยืน
“เอิ่ม...เหมือนตูถูกยัยเปี๊ยกนี่หลอกด่ายังไงไม่รู้” ฟีอัสคิดในใจ
“ว่าแต่เธอเหอะ...มาทำอะไรในป่าดึกๆดื่นๆแบบนี้กันละ?” ฟีอัสเอ่ยถาม
“ฉันมาช่วยนายไงละ?” ร่างเล็กๆเอ่ยตอบ
“ช่วยฉัน?...ห้าๆ ๆ ฉันว่ายัยเปี๊ยกอย่างเธอช่วยเหลือตัวเองจะดีกว่ามั้ง”ฟีอัสยืนหัวเราะด้วยความขบขัน
“นายไม่มีสิทธิ์มายืนหัวเราะคนอื่นแบบนี้นะ...ฉันมาช่วยนายจริงๆ...” ร่างเล็กๆพูดขึ้นอีกครั้ง
“เพราะ?...”ฟีอัสถามขึ้น แต่ก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่จึงปล่อยก๊ากออก
“ก็เพราะพระเจ้า...ส่งฉันให้มาช่วยเหลือผู้ที่กำลังเดือดร้อนนะสิ”ร่างเล็กๆพูดด้วยความมุ่งมั่น
“พระเจ้างั้นหรอ...? ฉันคิดว่าเค้าคงส่งเธอมาผิดที่แล้วละ”ฟีอัสพูดด้วยน้ำเสียงตลก
“งั้นหรอ?..เพราะคนแบบนายมีความคิดแบบนี้นะสิ...มันถึงได้ซวยซับซวยซ้อนแบบนี้นะ...โง่หรือป่าวที่เดินเข้ามาในป่าต้องห้ามคนเดียวแบบนี้” ร่างเล็กๆพูดด้วยความฉุน
“ยัยเปี๊ยก...อย่ามาว่าคนอื่นเค้าโง่นะ...ถ้าฉันโง่เธอก็ไม่ต่างจากฉันหรอก” ฟีอัสเริ่มจะตะบะแตกกับเด็กคนนี้แล้วสิ
“ช่างเหอะ!...พูดกับคนอย่างนายก็เปลืองน้ำลายป่าวๆ” ร่างเล็กๆจับมือฟีอัสไว้
“ทำอะไรของเธอนะ?” ฟีอัสพูดด้วยความตกใจ เมื่อมีมือเล็กๆคอยกุมมือเค้าอยู่
“เงียบเหอะน่า!ฉันจะพานายออกไปจากที่นี่เอง...เชื่อฉันสิ” ร่างเล็กๆพูดขึ้นด้วยความมุ่งมั่นอีกครั้ง
“ไอร่ที่จับมือคนอื่นอยู่...ก็ไม่ใช่เพราะกลัวรึไง” ฟีอัสพูดแขวะขึ้น
“ไม่ใช่สักหน่อย...ฉันก็แค่กลัวนายหลงเท่านั้นเอง”ร่างเล็กๆพูดท้วงขึ้น
“ห้าๆ ๆ งั้นก็ฝากด้วยนะ” ฟีอัสพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
แก๊ก! ~ เสียงเหยียบกิ่งไม้ของทั้งสองทำให้สัตว์ที่อยู่บริเวณนั้นตื่นขึ้น
“ยัยเปี๊ยก...เธอได้กลิ่นอะไรเหม็นๆไหม?”
“เห่อ....ยิ่งกว่ากลิ่นซะอีก” ร่างเล็กพูดขึ้น ทั้งสองจึงแหงนมองขึ้นไป ก็เจอะกับตัวที่น่าขยะแขยงมากที่สุด แถมยังตัวใหญ่ และมีแปดขาอีกด้วย นั่นทำให้ทั้งสองวิ่งใส่เกียร์หมาทันที
“เวรจริงๆ!ในป่านี่มันเลี้ยงสัตว์ประหลาดไว้ชัดๆ”ฟีอัสวิ่งไปบ่นไป
ตุ๊บ! เวรละยัยเปี๊ยกนั่นดันวิ่งไปสะดุดเข้ากับรากของต้นไม้ต้นใหญ่
“ไม่น่าเลย!ยัยเปี๊ยกเป็นไงบ้างรีบๆลุกสิเฟ๊ย”ฟีอัสดึงแขนยัยตัวเล็กนั่นให้ลุกขึ้น
“ไม่ไหวหรอก...ข้อเท้าฉัน โอ๊ย!”
“ซวยจริงๆ...ทำไมนิยายเรื่องนี้มันถึงได้ดร่ามากันนักนะ” ฟีอัสอุ้มร่างเล็กๆขึ้นแล้วรีบวิ่งโดยไม่สนใจสิ่งที่กีดขวางอยู่เลยสักนิด แมงมุมนับร้อยๆตัววิ่งไล่ต้อนฟีอัสอย่างเอาเป็นเอาตาย
“โถ่เว๊ย!ทำไมชีวิตตูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย”ฟีอัสเริ่มจะคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้ว ฟีอัสวิ่งลัดเลาะไปเรื่อยๆสุดท้ายก็วิ่งมาจนมุมจนได้...หน้าผาที่สูงชัน พอมองลงไปยังเบื้องล่างก็มีแอ่งน้ำขนาดใหญ่นั่นก็คงเป็นทะเลสาบของฮอกวอตส์สินะ!
“นี่เธอนะ...คิดว่าไงละ” ฟีอัสยิ้มที่มุมปาก แมงมุมหลายร้อยตัวห้อมล้อมคนทั้งคู่ไว้
“ไม่เอา...ไม่เอาเด็ดขาดฉันยังไม่อยากตาย”ร่างเล็กๆสะอื้นเบาๆ
“ไหนเธอบอกว่า...พระเจ้าส่งเธอมาช่วยฉันไง”ฟีอัสยิ้มให้ร่างเล็กอย่างอ่อนโยน แสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องมาทำให้ฟีอัสเห็นใบหน้าของร่างเล็กๆนั้นได้อย่างชัดเจน เด็กสาวที่มีเรือนผมสีเหลืองทอง ปลายผมนั้นม้วนเป็นลอนยาวดูแล้วช่างน่าฮักอะไรจะขนาดนี้! ดวงตาสีแดงที่เต็มไปด้วยน้ำตาจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความกลัว
“ไม่ต้องกลัว...ถึงตายก็ตายไปพร้อมกัน”ฟีอัสไม่ลังเลเลยสักนิด เค้ากระโดดจากหน้าผา
“ไอร่ผู้ชายงี่เง่า....ถ้าฉันรอดไปได้จะฆ่านายให้ตายคามือ” ร่างเล็กๆตะโดนออกมาสุดเสียง... การดิ่งลงมาจากที่สูงแบบนั้นทำให้ตายได้นะเออ!
“ว่าแต่..เธอชื่ออะไร?”ฟีอัสยังคงอุ้มร่างเล็กๆไว้โดยที่ไม่ยอมปล่อย
“มันใช่เวลามาถามชื่อฉันไหม” เสียงกรี๊ดดังไปทั่วป่าต้องห้าม
“ยัยเปี๊ยก..จับฉันไว้ให้แน่นๆนะ ...เตรียมรับการปะทะของผิวน้ำได้แล้ว” ทั้งสองดิ่งลงมาด้วยความเร็ว ถ้าไม่ตาย...ก็พิการ
ตูม! ร่างของฟีอัสปะทะกับผิวน้ำอย่างแรง แต่เค้ากลับร่ายคาถาป้องกันให้กับร่างเล็กๆนั้น วินาทีสุดท้ายก่อนถึงผิวน้ำ ทำให้ร่างเล็กๆนั้นลอยอยู่เหนือผิวน้ำ แต่ร่างฟีอัสนั้นกลับจมลงไปในทะเลสาบ
“อิตาบ้า!...ไม่รักชีวิตตัวเองเลยสักนิด” ร่างเล็กสะอื้นเบาๆก่อนที่จะดำลงไปช่วยฟีอัส
..... ราตรีนี้ช่างยาวนานซะเหลือเกิน
ทางด้านแฮรี่ก็เริ่มที่จะออกตะเวนหาฟีอัส ไปทั่วปราสาท เลยกลายเป็นว่าเรื่องมันใหญ่โตขึ้นมาทันที
ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ริมทะเลสาบ ร่างชายหนุ่มที่ถูกลากขึ้นมาจากน้ำนั้น นอนแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนใดๆทั้งสิ้น
“จะตายไหมนั่น...”ร่างเล็กๆมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
มีหนทางเดียวที่จะช่วยไอร่หมอนี่ได้ละนะน้อง เป่าปากมันซะ (เสียงไรท์เตอร์เอง)
ร่างเล็กๆครุ่นคิดอยู่นาน....คิดนานมาก
“คิดนานแบบนี้มันจะตายเอานะน้อง” เสียงไรท์เตอร์อีกแล้ว
ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าของบรรดาเหล่าอาจารย์แล้วผองเพื่อนของฟีอัสวิ่งกรูเข้ามาหาทั้งสอง ร่างเล็กๆจึงรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ พรางยืนดูเหตุการณ์
“ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้มานอนอยู่ตรงนี้ละครับอาจารย์ใหญ่”เสียงที่ฟังแล้วจืดชืดนั่นมันอะไรกันนะ
“ผมคิดว่าเค้าช่าวยเหลือใครคนนึงเอาไว้...จนตัวเองได้รับบาดเจ็บแบบนี้” อาจารย์ใหญ่แห่งฮอกวอตส์กล่าวขึ้น
“ใครหรือคับอาจารย์” แฮรี่ถามขึ้น
“ใครบางคนที่หลบอยู่หลังต้นไม้นั่น” อาจารย์ใหญ่ยิ้มอย่างเป็นเรื่องตลกขบขัน
“ขอบคุณมากนะครับ ‘ศาสตราจารย์ อาเธน่า เทนโนสึ” เด็กหญิงร่างเล็กเดินออกมาจากหลังต้นไม้...แต่บัดนี้ร่างของเธอกลับกลายเป็นหญิงสาว หน้าตาสะสวย ทำให้เด็กหนุ่มที่ยืนดูอย่าง แฮรี่ และ รอนถึงกับหัวใจเต้นรัวไปชั่วขณะ
“เอาละพวกเธอพากคุณปฐพีไปที่ห้องพยาบาลก่อน” แฮรี่ และ รอนจึงพยุงร่างที่หมดสติของฟีอัสไปที่ห้องพยาบาลทันที ตามมาด้วยเฮอร์ไมโอนี่ที่วิ่งตามเด็กหนุ่มทั้งสองเข้าไปในปราสาท
#เอาไปสามตอนรวดเลยครัช ^^ คงไม่ได้อัพอีกนานเลย อยากรู้ว่า ศาสตราจารย์ผู้นี้เป็นใครเลื่อนลงมาครัช
ยัยเปี๊ยก - -*
อาเธน่า เทนโนสึ
# ใครที่เคยดูเรื่องฮายาเตะหรือเคยอ่าน ก็พอจะรู้จักกันนะครัช (รู้สึกปิ๊งเลยต้องเอามาเป็นตัวละครในฟิกชั่นเรื่องนี้ซะเลย) แต่จะเป็นนางเอกของเรื่องไหม?นั้นต้องรอติดตามครัช
ฝากคอมเม้นซักนิดเหอะครับ พลีส!!
“นี่แฮรี่...เธอเห็นฟีอัสไหม?” เฮอร์ไมโอนี่หันซ้ายแลขวา ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของไอร่ตัวปัญหานั่นเลย
“ไม่เห็น...หมอนั่นคงขึ้นไปนอนแล้วละเห็นบ่นว่าง่วงนอน” แฮรี่ตอบพรางหยิบพายฟักทองเข้าปาก พร้อมเหล่ตามองไปที่โต๊ะเรเวนคลอเป็นพักๆ
“อ่อ..อื้อ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
แต่ใครจะรู้ว่า ณ...บัดนี้ไอร่ตัวปัญหานั่น ยืนวิเวกวังเวง อยู่ท่ามกลางความมืด มองไปทางไหนก็เป็นป่า ....
ความมืดเข้าปกคลุม...ความเงียบยามวิกาลเช่นนี้ทำให้คนเรา...หลงป่าได้ง่าย
“เวรละ!หลงจนได้” ฟีอัสยืนมองไปรอบๆตัวก็มีแต่ต้นไม้ กับเสียงร้องหวยหวนของสัตว์ป่า
(ไรท์เตอร์) :ตูเตือนเองแล้วนะเฟ๊ย...ไงละอยากเข้ามานัก อาจารย์ใหญ่ประกาศปาวๆขนาดนั้นก็ยังดื้อด้านเข้ามา ก็สมน้ำหน้าแล้วละ”
“หุบปากไปเลยนะไอร่ไรท์เตอร์...ไม่ช่วย...จะไปไหนก็ไปเลยนะเฟ๊ย” ตัวละครที่งี่เง่าพูดด้วยความฉุน
“เออ!งั้นไปละ....”
“เอ่อ...เดี๋ยวสิ!เองจะไปจริงๆหรอ...?”
“ก็แหง๋แซะ...จะอยู่ให้คนซื่อบื้อแบบเองด่างั้นรึ...ไม่เอาด้วยหรอก”ไรท์เตอร์
“เอาน่า...เมื่อกี้ขอโทษแล้วกันนะ”
“ไม่..ไปละ” ไรท์เตอร์วาปไปแล้ว....
“เออดี!...จะไปตายที่ไหนก็ไปเลย ไอร่ไรท์เตอร์เฮงซวย ซังกะบวยห่วยแตก...”
“...หึหึหึหึ!เดะตุจะเพิ่มเลเวลสัตว์ที่อยู่ในป่านี้ ให้มางาบเองให้ตายคอยดู....”
“เฮ้อ!จะมองไปทางไหนก็มีแต่ป่า...”ฟีอัสยืนมองไปรอบๆอีกครั้ง
เงียบ ~
“โว๊ย!ทำไมมันเงียบเช่นนี้..........”เสียงตะโกนนั้นทำให้สัตว์บางอย่างตื่นขึ้น ฟีอัสเดินมุ่งหน้าตรงไปเรื่อยๆ แล้วก็ตรงไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าตัวเองนั้นได้เดินมาไกลสักแค่ไหน (ครึ่งค่อนป่าได้ละมั้ง)
“เอ่อ...ยิ่งเดินเข้ามาเหมือนเอาชีวิตมาตายชัดๆ” ฟีอัสบ่นงึมงำ
“ก็แหง๋ละ...ขุดหลุมฝังตัวเองซะสิ!” เสียงไรท์เตอร์
“ยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกรึ!!@#@##$#@$#” ฟีอัสยื่นด่าไรท์เตอร์
ฟีอัสนั่งพักตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ ท่ามกลางความมืดมีเสียงฝีเท้าของสัตว์บางอย่างวิ่งเข้ามาใกล้จุดที่ฟีอัสนั่งพักอยู่ ฟีอัสลุกขึ้นด้วยวามตื่นกลัว เค้ากระโจนเข้าไปหลบตรงพุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด...เสียงฝีเท้านั่นหยุดวิ่ง
“คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกพระด้วยเถอะ!สาธุ” ฟีอัสดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา เวลาขับขันแบบนี้ ต้องใจดีสู้เสือเข้าไว้ พ่อสอนเราไว้แบบนั้น
“เอาวละตายเป็นตายวะ!” ฟีอัสกระโจนออกมาจากพุ่มไม้
“สตูเปฟาย” เค้าร่ายคาถาใส่สัตว์ร้ายตัวนั้นทันที
......กรี๊ด......... ~ เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจนั้นทำให้ฟีอัสถึงกับผงะไปชั่วครู่
“นั่นคน?..หรือ ผีพราย กันแน่ ”ฟีอัสยืนมองร่างเล็กๆที่นอนสลบอยู่
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ~
“นี่เธอ...ตื่นสิ....ตื่นสิเฟ๊ย” ฟีอัสพยายามปลุกร่างเล็กๆให้ตื่นขึ้น
ความมืดนั้นทำให้ไม่เห็นใบหน้าของร่างเล็กๆชัดสักเท่าไหร่ แต่ก็พอจะเดาออกว่าเป็นเด็กผู้หญิง เพราะร่างเล็กๆนั้น นอนหนุนตักของฟีอัสอยู่นั่นเอง
“ตื่นยากตื่นเย็นเหลือเกินเลยนะ ...กะอีแค่โดนคาถาไม่รุนแรงแท้ๆ...ยังนอนตายเหมือนร่างไร้วิญญาณขนาดนั้น”ฟีอัสบ่นงึมงำ
“นี่นายนะ!กำลังว่าใครมิทราบ” ร่างเล็กๆลืมตาขึ้น ดวงตาสีแดงนั่นทำให้หัวใจของฟีอัสหยุดเต้นเฉียบพัน
“เอ่อ...ก็ว่าเธอนั่นแหละ...ว่าแต่เธอนะเป็นคน...หรือผีกันละ”ฟีอัสจ้องมองดวงตาคู่นั้นด้วยความสับสน
“นี่นายโง่...หรือแกล้งโง่กันแน่...ผีที่ไหนจะให้นายเสกคาถาใส่แล้วสลบไปแบบนี้” ร่างเล็กๆลุกขึ้นยืน
“เอิ่ม...เหมือนตูถูกยัยเปี๊ยกนี่หลอกด่ายังไงไม่รู้” ฟีอัสคิดในใจ
“ว่าแต่เธอเหอะ...มาทำอะไรในป่าดึกๆดื่นๆแบบนี้กันละ?” ฟีอัสเอ่ยถาม
“ฉันมาช่วยนายไงละ?” ร่างเล็กๆเอ่ยตอบ
“ช่วยฉัน?...ห้าๆ ๆ ฉันว่ายัยเปี๊ยกอย่างเธอช่วยเหลือตัวเองจะดีกว่ามั้ง”ฟีอัสยืนหัวเราะด้วยความขบขัน
“นายไม่มีสิทธิ์มายืนหัวเราะคนอื่นแบบนี้นะ...ฉันมาช่วยนายจริงๆ...” ร่างเล็กๆพูดขึ้นอีกครั้ง
“เพราะ?...”ฟีอัสถามขึ้น แต่ก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่จึงปล่อยก๊ากออก
“ก็เพราะพระเจ้า...ส่งฉันให้มาช่วยเหลือผู้ที่กำลังเดือดร้อนนะสิ”ร่างเล็กๆพูดด้วยความมุ่งมั่น
“พระเจ้างั้นหรอ...? ฉันคิดว่าเค้าคงส่งเธอมาผิดที่แล้วละ”ฟีอัสพูดด้วยน้ำเสียงตลก
“งั้นหรอ?..เพราะคนแบบนายมีความคิดแบบนี้นะสิ...มันถึงได้ซวยซับซวยซ้อนแบบนี้นะ...โง่หรือป่าวที่เดินเข้ามาในป่าต้องห้ามคนเดียวแบบนี้” ร่างเล็กๆพูดด้วยความฉุน
“ยัยเปี๊ยก...อย่ามาว่าคนอื่นเค้าโง่นะ...ถ้าฉันโง่เธอก็ไม่ต่างจากฉันหรอก” ฟีอัสเริ่มจะตะบะแตกกับเด็กคนนี้แล้วสิ
“ช่างเหอะ!...พูดกับคนอย่างนายก็เปลืองน้ำลายป่าวๆ” ร่างเล็กๆจับมือฟีอัสไว้
“ทำอะไรของเธอนะ?” ฟีอัสพูดด้วยความตกใจ เมื่อมีมือเล็กๆคอยกุมมือเค้าอยู่
“เงียบเหอะน่า!ฉันจะพานายออกไปจากที่นี่เอง...เชื่อฉันสิ” ร่างเล็กๆพูดขึ้นด้วยความมุ่งมั่นอีกครั้ง
“ไอร่ที่จับมือคนอื่นอยู่...ก็ไม่ใช่เพราะกลัวรึไง” ฟีอัสพูดแขวะขึ้น
“ไม่ใช่สักหน่อย...ฉันก็แค่กลัวนายหลงเท่านั้นเอง”ร่างเล็กๆพูดท้วงขึ้น
“ห้าๆ ๆ งั้นก็ฝากด้วยนะ” ฟีอัสพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ทั้งสองจึงพากันเดินรัดเลาะมาตามทางเดิมที่เคยวิ่งเข้ามา...แต่คุณคิดหรือว่าการเข้าป่าต้องห้ามจะไม่เจอเรื่องร้ายๆ...คุณคิดผิดมหัน
แก๊ก! ~ เสียงเหยียบกิ่งไม้ของทั้งสองทำให้สัตว์ที่อยู่บริเวณนั้นตื่นขึ้น
“ยัยเปี๊ยก...เธอได้กลิ่นอะไรเหม็นๆไหม?”
“เห่อ....ยิ่งกว่ากลิ่นซะอีก” ร่างเล็กพูดขึ้น ทั้งสองจึงแหงนมองขึ้นไป ก็เจอะกับตัวที่น่าขยะแขยงมากที่สุด แถมยังตัวใหญ่ และมีแปดขาอีกด้วย นั่นทำให้ทั้งสองวิ่งใส่เกียร์หมาทันที
“เวรจริงๆ!ในป่านี่มันเลี้ยงสัตว์ประหลาดไว้ชัดๆ”ฟีอัสวิ่งไปบ่นไป
ตุ๊บ! เวรละยัยเปี๊ยกนั่นดันวิ่งไปสะดุดเข้ากับรากของต้นไม้ต้นใหญ่
“ไม่น่าเลย!ยัยเปี๊ยกเป็นไงบ้างรีบๆลุกสิเฟ๊ย”ฟีอัสดึงแขนยัยตัวเล็กนั่นให้ลุกขึ้น
“ไม่ไหวหรอก...ข้อเท้าฉัน โอ๊ย!”
“ซวยจริงๆ...ทำไมนิยายเรื่องนี้มันถึงได้ดร่ามากันนักนะ” ฟีอัสอุ้มร่างเล็กๆขึ้นแล้วรีบวิ่งโดยไม่สนใจสิ่งที่กีดขวางอยู่เลยสักนิด แมงมุมนับร้อยๆตัววิ่งไล่ต้อนฟีอัสอย่างเอาเป็นเอาตาย
“โถ่เว๊ย!ทำไมชีวิตตูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย”ฟีอัสเริ่มจะคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้ว ฟีอัสวิ่งลัดเลาะไปเรื่อยๆสุดท้ายก็วิ่งมาจนมุมจนได้...หน้าผาที่สูงชัน พอมองลงไปยังเบื้องล่างก็มีแอ่งน้ำขนาดใหญ่นั่นก็คงเป็นทะเลสาบของฮอกวอตส์สินะ!
“นี่เธอนะ...คิดว่าไงละ” ฟีอัสยิ้มที่มุมปาก แมงมุมหลายร้อยตัวห้อมล้อมคนทั้งคู่ไว้
“ไม่เอา...ไม่เอาเด็ดขาดฉันยังไม่อยากตาย”ร่างเล็กๆสะอื้นเบาๆ
“ไหนเธอบอกว่า...พระเจ้าส่งเธอมาช่วยฉันไง”ฟีอัสยิ้มให้ร่างเล็กอย่างอ่อนโยน แสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องมาทำให้ฟีอัสเห็นใบหน้าของร่างเล็กๆนั้นได้อย่างชัดเจน เด็กสาวที่มีเรือนผมสีเหลืองทอง ปลายผมนั้นม้วนเป็นลอนยาวดูแล้วช่างน่าฮักอะไรจะขนาดนี้! ดวงตาสีแดงที่เต็มไปด้วยน้ำตาจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความกลัว
“ไม่ต้องกลัว...ถึงตายก็ตายไปพร้อมกัน”ฟีอัสไม่ลังเลเลยสักนิด เค้ากระโดดจากหน้าผา
“ไอร่ผู้ชายงี่เง่า....ถ้าฉันรอดไปได้จะฆ่านายให้ตายคามือ” ร่างเล็กๆตะโดนออกมาสุดเสียง... การดิ่งลงมาจากที่สูงแบบนั้นทำให้ตายได้นะเออ!
“ว่าแต่..เธอชื่ออะไร?”ฟีอัสยังคงอุ้มร่างเล็กๆไว้โดยที่ไม่ยอมปล่อย
“มันใช่เวลามาถามชื่อฉันไหม” เสียงกรี๊ดดังไปทั่วป่าต้องห้าม
“ยัยเปี๊ยก..จับฉันไว้ให้แน่นๆนะ ...เตรียมรับการปะทะของผิวน้ำได้แล้ว” ทั้งสองดิ่งลงมาด้วยความเร็ว ถ้าไม่ตาย...ก็พิการ
ตูม! ร่างของฟีอัสปะทะกับผิวน้ำอย่างแรง แต่เค้ากลับร่ายคาถาป้องกันให้กับร่างเล็กๆนั้น วินาทีสุดท้ายก่อนถึงผิวน้ำ ทำให้ร่างเล็กๆนั้นลอยอยู่เหนือผิวน้ำ แต่ร่างฟีอัสนั้นกลับจมลงไปในทะเลสาบ
“อิตาบ้า!...ไม่รักชีวิตตัวเองเลยสักนิด” ร่างเล็กสะอื้นเบาๆก่อนที่จะดำลงไปช่วยฟีอัส
..... ราตรีนี้ช่างยาวนานซะเหลือเกิน
ทางด้านแฮรี่ก็เริ่มที่จะออกตะเวนหาฟีอัส ไปทั่วปราสาท เลยกลายเป็นว่าเรื่องมันใหญ่โตขึ้นมาทันที
ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ริมทะเลสาบ ร่างชายหนุ่มที่ถูกลากขึ้นมาจากน้ำนั้น นอนแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนใดๆทั้งสิ้น
“จะตายไหมนั่น...”ร่างเล็กๆมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
มีหนทางเดียวที่จะช่วยไอร่หมอนี่ได้ละนะน้อง เป่าปากมันซะ (เสียงไรท์เตอร์เอง)
ร่างเล็กๆครุ่นคิดอยู่นาน....คิดนานมาก
“คิดนานแบบนี้มันจะตายเอานะน้อง” เสียงไรท์เตอร์อีกแล้ว
ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าของบรรดาเหล่าอาจารย์แล้วผองเพื่อนของฟีอัสวิ่งกรูเข้ามาหาทั้งสอง ร่างเล็กๆจึงรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ พรางยืนดูเหตุการณ์
“ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้มานอนอยู่ตรงนี้ละครับอาจารย์ใหญ่”เสียงที่ฟังแล้วจืดชืดนั่นมันอะไรกันนะ
“ผมคิดว่าเค้าช่าวยเหลือใครคนนึงเอาไว้...จนตัวเองได้รับบาดเจ็บแบบนี้” อาจารย์ใหญ่แห่งฮอกวอตส์กล่าวขึ้น
“ใครหรือคับอาจารย์” แฮรี่ถามขึ้น
“ใครบางคนที่หลบอยู่หลังต้นไม้นั่น” อาจารย์ใหญ่ยิ้มอย่างเป็นเรื่องตลกขบขัน
“ขอบคุณมากนะครับ ‘ศาสตราจารย์ อาเธน่า เทนโนสึ” เด็กหญิงร่างเล็กเดินออกมาจากหลังต้นไม้...แต่บัดนี้ร่างของเธอกลับกลายเป็นหญิงสาว หน้าตาสะสวย ทำให้เด็กหนุ่มที่ยืนดูอย่าง แฮรี่ และ รอนถึงกับหัวใจเต้นรัวไปชั่วขณะ
“เอาละพวกเธอพากคุณปฐพีไปที่ห้องพยาบาลก่อน” แฮรี่ และ รอนจึงพยุงร่างที่หมดสติของฟีอัสไปที่ห้องพยาบาลทันที ตามมาด้วยเฮอร์ไมโอนี่ที่วิ่งตามเด็กหนุ่มทั้งสองเข้าไปในปราสาท
#เอาไปสามตอนรวดเลยครัช ^^ คงไม่ได้อัพอีกนานเลย อยากรู้ว่า ศาสตราจารย์ผู้นี้เป็นใครเลื่อนลงมาครัช
ยัยเปี๊ยก - -*
อาเธน่า เทนโนสึ
# ใครที่เคยดูเรื่องฮายาเตะหรือเคยอ่าน ก็พอจะรู้จักกันนะครัช (รู้สึกปิ๊งเลยต้องเอามาเป็นตัวละครในฟิกชั่นเรื่องนี้ซะเลย) แต่จะเป็นนางเอกของเรื่องไหม?นั้นต้องรอติดตามครัช
ฝากคอมเม้นซักนิดเหอะครับ พลีส!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น