กุนซือจอมกะล่อน

เขาไม่ใช่คนฉลาด และก็ไม่ได้โง่จนเกินไป

เขาเงียบขรึมในบางเวลา หากแต่ปกติก็บ้าบอเกินใคร

        ในบางเวลาก็อยากจะถามสวรรค์สักนิด เหตุไฉนถึงให้เขามาเกิดเป็นบุตรของคนที่เฉลียวฉลาด รูปงามใจดี เป็นเอกเสียแทบทุกอย่างนอกจากวรยุทธไม่เท่าลุงแม่ทัพข้างบ้าน ที่ค่อยสั่งสอนบุตรชายปีนต้นไม้?จับดาบฟ้าดฟัน ส่วนเขานั้นต้องนั่งแหงกอ่านตำราเตรียมสอบจอหงวนตั้งแต่จำความได้ 

       คิดแล้วก็ถอนหายใจ

        "หยางไห๋ขอข้าเล่นด้วย" ข้าปีนกำแพงบอกบุตรชายลุงหนวดข้างบ้านที่กำลังเล่นเตะต่อยกับกับพี่ชายหลายคนอยู่ 

      "เผ่ย!!เจ้าปีนระวังหน่อยเดี๋ยวก็ตกแข้งขาหักเสียหรอกเจ้าเด็กนี่" หยางไห๋ตักเตือนราวกับผู้ใหญ่ ข้าเบ้ปากให้ อายุข้ากับเจ้าห่างกันมากนักนี้ 

      "เจ้าเด็กแสบแอบมาเล่นกับลูกข้าอีกแล้วหรือ หากพ่อเจ้ามาเห็นหลังลายแน่" เสียงดุๆดังขึ้นอีกฝากถัดจากหยางไห๋ ตาลุงหนวดเจ้าของจวนแม่ทัพทำหน้าดุให้ข้า แต่ใครจะสน ข้ากระโดดลงจากกำแพงวิ่งดุ่ยๆไปหาหยางไห๋ยิ้มแฉ่งให้ลุงหนวด

      "ข้าไม่กลัวหรอก" ข้ายิ้มหน้าระรื้น

       "หืม....เช่นนั้นหรือ ฟางหยูหรง" เสียงเหี้ยมๆอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังลุงหนวด พร้อมใบหน้าแสนคุ้นตาทำให้ข้าแข็งไปทั้งตัว

        ตายแน่!!!

       "ท่านพ่อ!!!!" 

       ตายแบบไม่ต้องสืบแน่ หง่า......

คำเตือน

นิยายไม่วาย ไม่อิงประวัติศาสตร์ ไม่มีนางเอกมีแต่ให้จิ้นเพียงเท่านั้น หากใครไม่พึงประสงค์ก็ขออภัย

จากใจนักเขียน

เรื่องนี้แต่งตามความอยากและอาจจะจากไปได้ทุกหย่อมหญ้า 

O W E N TM.